Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Πω, πω!
- Τι έπαθες;
- Και τώρα; Τι γίνεται;
- Ό,τι γίνεται κάθε φορά… Αν και δεν ξέρω τι εννοείς! Πάντα, όλο και κάτι γίνεται, δεν υπάρχει στασιμότητα… τα πάντα ρει…
- Είδες; Καιρός να πιάσουμε και τις φιλοσοφικές συζητήσεις διότι όσο και να είναι θα μας χρειαστούν…
- Τι εννοείς; Έγινε τίποτα σοβαρό;
- Καλά, ρε, εδώ βούιξε το σύμπαν, άρχισε να βράζει ο τόπος..
- Συγγνώμη, αλλά μόλις γύρισα από το βουνό, ούτε ραδιόφωνο, ούτε ίντερνετ... απόλυτη απομόνωση…
- Και τι σου ήρθε και κατέβηκες; Την καλύτερη δουλειά έκανες! Καλύτερα στα βουνά, παρά εδώ…
- Λέγε ρε!
- Πάμε για εκλογές…
- Τελικά δεν βρέθηκαν οι εκατόν ογδόντα;
- Που να βρεθούν;
- Και τώρα;
- Τώρα θα αρχίσει ο πόλεμος… Έχουμε να ακούσουμε, και τι δεν έχουμε… Να οπλιστούμε με γερά νεύρα, διότι θα μας πέσουν τα αυτιά… Έχει να καεί το πελεκούδι…
- Το διασκεδάζεις βλέπω… Εδώ έλεγαν ότι άμα δεν… θα πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής, διότι θα αλλάξουν πρόσωπα και καταστάσεις και στους δανειστές μας όπως είχαν πει αρέσουν μόνο γνωστά πρόσωπα…
- Βλακείες! Όλοι είναι γνωστοί μεταξύ τους… Δεν βλέπεις στην τηλεόραση; Λες και όλοι είναι μια τεράστια οικογένεια. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους… Μη σου πω ότι συμπεριφέρονται σαν κολλητοί… Δεν βλέπεις, όλοι αγάπες και λουλούδια, χώρια τα φιλιά και οι εναγκαλισμοί… Το ίδιο δεν είναι και με τους πολιτικούς; Από την μια βρίζονται και από την άλλη …παν κι έρχονται τα τσίπουρα!
- Λες; Ε;
- Εμ, όπως με βλέπεις και σε βλέπω… Άλλο οι προσωπικές σχέσεις και άλλο οι πολιτικές συγκρούσεις…
- Καλά και γιατί δεν εφαρμόζουν… είναι δύσκολο να πίνουν τα τσίπουρα και στις πολιτικές συγκρούσεις;
- Τι σόι συγκρούσεις θα ήταν τότε;
- Μα δεν λέω να το δέσουν κόμπο… Τώρα που τους χρειάζεται η χώρα μόνο… Μετά, ας συνεχίσουν κανονικά…
- Για δες… Έρχεται κανείς;


Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Φολς αλάρμ!
- Τι είναι αυτό; Είσαι βαριά; Τι είπαν οι γιατροί;
- Ότι δεν είσαι καλά!
- Εγώ;
- Εμ, ποιος; Εγώ;
- Εσύ έχεις από αυτό… το πώς το είπες; Φορς αρμ…
- Φολς αλάρμ, άσχετε, λάθος συναγερμός…
- Πότε ακούστηκε συναγερμός; Εγώ δεν άκουσα τίποτα… Ε! Θα κάναν δοκιμές… αλλά πάλι να μην το ακούσω…
- Δεν ακούγεται αυτός ο συναγερμός…
-Μπα! Υπάρχει και …σιωπηλός συναγερμός;
- Μερικές φορές…
- Τι στα κομμάτια τότε συναγερμός είναι;
- Μπορεί χριστουγεννιάτικος!
- Με μπερδεύεις…
- Πάλι εγώ; Άλλοι σε μπερδεύουν…
- Για ξεκαθάρισε την θέση σου… Εξηγήσου…
- Ρε, η υπόθεση Χαϊκάλη μπήκε στο αρχείο… Οπότε, τζάμπα τόση φασαρία…
- Τι; Πολύ κακό για το τίποτα;
- Ακριβώς! Για αυτό είναι λάθος συναγερμός…
- Δηλαδή, όλα ήταν… δηλαδή τίποτα;
- Ο εισαγγελέας την έβαλε στο αρχείο…
- Δεν το πιστεύω…
- Πίστευε και μη ερεύνα…
- Ρε… Μήπως λόγω εορτών, είπαν, άσε τώρα μη βασανίζουμε τον κόσμο με τα δικά μας, μην χάσουν και τις γιορτές. Διότι τι άλλο τους έμεινε τους καημένους τους πληβείους; Τίποτα Χριστούγεννα να βγουν έξω να τα τσούξουν μέχρι αηδίας μέχρι τα ξημερώματα… άντε και το Πάσχα να γυρίσουν τον οβελία και να τσουγκρίσουν κανένα κόκκινο αυγό…
- Και τα μπάνια του λαού που τα πας;
- Α! Είναι ιερά πράματα αυτά… Υπάρχει συμφωνία κυριών να μην επέλθει ουδεμία αναστάτωση στο πρόγραμμα των πιστών. Διότι τι σου είναι ο Έλληνας; Ένα ξενύχτι τα Χριστούγεννα, ένα δεύτερο την Πρωτοχρονιά και αύξηση χοληστερίνης και τριγλυκεριδίων  στα ύψη κατά Πάσχα μεριά… Α! Και μια βουτιά τον Αύγουστο… Αυτά! Η ζωή μας μια περιπέτεια δηλαδή… Είναι δυνατόν να πάνε στράφι όλες αυτές οι μοναδικές στιγμές;
- Δηλαδή θα έχουμε ησυχία και θα ηρεμήσουμε;
- Μόνο με την εξ ύψους βοήθεια…
- Καλά Χριστούγεννα τότε, ρε!

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά τουφέκια πέφτουν…
- Χαμός… χαμός… Κλαυθμός και οδυρμός!
- Πιστεύω να θυμάσαι τι σου ‘λεγα τις προάλλες!
- Αν θυμάμαι, λέει!
- Ότι χριστουγεννιάτικα Χριστούγεννα δεν πρόκειται να περάσουμε φέτος!
- Ναι, ρε παιδί μου, μέσα έπεσες! Τελικά έχεις το κληρονομικό χάρισμα!
- Ναι, ναι , σε λίγο θα μου πεις να σου διαβάσω και το χέρι…
- Γιατί; Μόνο αυτό; Εγώ θα έλεγα ότι θα τα κατάφερνες και με την τράπουλα ταρώ…
- Ναι, αμέ, άμα θέλεις διαβάζω και το αυγό!
- Σιγά…
- Τόσα πολλά που θα έχουμε μαζέψει…
- Μη μου πεις ότι έχεις και ορνιθοτροφείο…
- Όχι, δεν έχω, αλλά προβλέπω να μαζεύουμε πολλά αυγά!
- Πώς;
- Από αυτά που θα ρίχνουν… Σωρηδόν….
- Και θα τρέχεις εσύ να τα μαζεύεις…
- Άμα θες, έλα και εσύ…
- Να σου πω, να ήταν Πάσχα, θα ερχόμουν, θα έβγαζα τα κόκκινα αυγά, θα μου ‘βγαινε τζάμπα… Αλλά τώρα, άσε, κάνει και κρύο… Και γιατί, παρακαλώ, θα ρίχνουν αυγά;
- Μόνο για να τους πάρουμε με τα αυγά είναι η περίπτωση… Δεν ακούς τι γίνεται; Δεν μαθαίνεις; Είναι για να τους πάρουμε παραμάζωμα… Λεφτά από δω, λεφτά από κει, συνωμοσίες, ηχογραφημένες αποκαλύψεις, όχι ψέματα ο ένας, όχι ψέματα ο άλλος, είναι δυνατόν να πάμε μπροστά; Να προκόψουμε; Είμαστε άξιοι της μοίρας μας… Ο ένας κατηγορεί τον άλλο, βέλη εξακοντίζονται πανταχόθεν και η “ελληνική φαγωμάρα” καλά κρατεί… Πάντα έτσι δεν γινόταν; Θριάμβευε σε κρίσιμες περιόδους της χώρας και μέναμε ταπί και ψύχραιμοι… και μετά λέμε μας φταίνε οι άλλοι…
- Εσύ δηλαδή, τι θες; Να ψηφίσουν για πρόεδρο ή όχι;
- Το θέμα μου δεν είναι αυτό! Άλλο είναι. Αυτό θα έρθει και θα παρέλθει. Η ουσία είναι στο τι κάνουμε; Πως βλέπουμε; Πώς σκεφτόμαστε; Πώς ενεργούμε; Βλέπεις καμιά διαφορά και αλλαγή εδώ και κάτι δεκαετίες, …εδώ και κάτι αιώνες;
- Και νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων! Αμήν!

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Εδώ ο κόσμος χάνεται… βαρκούλες αρμενίζουν…
- Τι σ’ έπιασε πάλι;
- Τι να με πιάσει…; Μια αντράλα… μια…
- Σε πιάνει η θάλασσα, ε;
- Με πιάνει και μ’ αφήνει. Εξαρτάται για ποια θάλασσα μιλάς…
- Για αυτήν… Για βαρκούλες δε μίλησες;
- Υπάρχουν πολλές βαρκούλες. Μερικές εξ αυτών και στην ξηρά…
- Α! Το πας αλλού…
- Το πάω… Μόνο του πάει… Σ΄ αυτή τη χώρα όλα πάνε μόνα τους… όλα αρμενίζουν με γαλήνιο καιρό και από εδώ παν κι οι άλλοι…
- Είναι χαρακτηριστικό μας, τι να κάνουμε…
- Να αλλάξουμε…
- Το μόνο που ξέρουμε καλά να αλλάζουμε σ’ αυτήν εδώ τη χώρα είναι τα κανάλια…
- Πες το ψέματα, σαν πιάσουμε τον καναπέ, αρχίζει ο μαραθώνιος του τηλεκοντρόλ…
- Και τι καταφέρνουμε μ’ αυτό; Να μαθαίνουμε τι γίνεται και μετά από κει και πέρα να αναπτύξουμε με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια τα τεκταινόμενα… Όπως τώρα, που ο Γιώργος όπως μαθαίνουμε, αφού τελείωσε την ανά τον κόσμο επιμόρφωση, ότι θα προβεί στην ίδρυση νέου κόμματος…
- Α, σωθήκαμε…
- Δηλαδή η όλη ουσία του πράγματος είναι να αυξήσουμε τα κόμματα για να αναλάβουν την σωτηρία της χώρας;
- Λίγο δύσκολο…
- Η δική τους αγωνία, όπως φαίνεται, αυτή είναι.. Ποιος θα είναι αρχηγός, ποιος πρωθυπουργός και πάει λέγοντας… Για την ουσία, κανείς;
- Τόσα χρόνια που τυραννιόμαστε, δεν τα βρήκαν, να μαζευτούν, να τα μελετήσουν και να βγάλουν μια σωστή απόφαση… Εδώ ο κόσμος καίγεται και εμείς χειροκροτούμε τα καινούρια που είναι παλιά…
- Αναρωτιέμαι, τόσα χρόνια ένας σωτήρας, βρε παιδιά, ένας… από κάπου να εμφανιστεί και όχι μόνο για εμφανίσεις, αλλά για δράση… Να σωθεί ο λαουτζίκος… Γιατί αυτός πάντα την πληρώνει… Διότι μόνο με την εμφάνιση και επανεμφάνιση δεν πρόκειται να δούμε χαΐρι και προκοπή…
- Είδαμε τόσα χρόνια για να δούμε και τώρα…
- Είναι πολλά τα λεφτά Άρη…

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τι ψάχνεις μανιωδώς εκεί; Τι ξεφυλλίζεις;
- Ψάχνω μια λέξη…
- Και;
- Προσπαθώ να συντονίσω τη σημασία της…
- Να συντονίσεις;
- Ναι, μωρέ, διότι μια λέξη μπορεί να έχει πολλές αποχρώσεις και ερμηνείες…
- Άιντε! Και πως γίνεται αυτό; Δηλαδή άλλα λέμε και μπορεί άλλα να εννοούμε;
- Παίζει κι αυτό, αλλά εγώ ψάχνω κάτι άλλο…
- Τι δηλαδή;
- Την λέξη “οικείος”.
- Αυτό κι αν είναι… Είναι δυνατόν να μην ξέρεις τι σημαίνει αυτή η λέξη;
- Για πες μου εσύ… Εσύ τι ξέρεις;
-Οικείος σημαίνει…
- Έλα, ντε, πες μου τι σημαίνει;
- Οικείος σημαίνει κάποιον που ξέρουμε…, που γνωρίζουμε καλά…, είναι φιλαράκι μας…, γνωστός μας… τέτοια… τι άλλο μπορεί να είναι…
- Α! Να το βρήκα… Οικείος,  που ανήκει σ΄ εκείνον για τον οποίο γίνεται λόγος. (έκφρ.) οικεία βουλήσει, εκουσίως, οικειοθελώς. οικεία κακά. || (ως ουσ.) οι οικείοι (κάποιου), τα μέλη του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος· οι δικοί του: Tο πτώμα παραδόθηκε στους οικείους του. ΦΡ εξ οικείων τα βέλη. 2. που έχει στενή σχέση με κπ. ή με κτ. α. φιλικός, που δείχνει εξοικείωση: Οικεία συμπεριφορά. || (γλωσσ., για επίπεδο της γλώσσας) που αναφέρεται σε λέξεις, φράσεις κτλ. που χρησιμοποιούνται στο οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον κάποιου: Οικεία γλώσσα / λέξη / έκφραση. Οικείο λεξιλόγιο / ύφος. β. γνωστός, γνώριμος: Οικείο περιβάλλον. Mου είναι οικείο ένα θέμα / ένα πρόσωπο. γ. αντίστοιχος, παρόμοιος, ανάλογος, που προσιδιάζει στην περίπτωση: Tο δικαστήριο θα κρίνει την πράξη ανατρέχοντας πρώτα στις οικείες διατάξεις του νόμου…
- Και τι άκρη βγάζεις από όλα αυτά; Τι θες να μάθεις;
- Να δω τι ήθελε να πει…
- Ποιος ρε;
- Ο Γιούνκερ! Θα προτιμούσε λέει οικεία πρόσωπα να είναι στην εξουσία στη χώρα μας!
- Μπα! Όλοι εκφράζονται αυτοβούλως; Όσο να πεις είναι και αυτό μια βοήθεια. Δεν ξέρεις τι να κάνεις, οπότε λες ας ψηφίσω οικεία πρόσωπα όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή…
- Ναι, αλλά σπάω το κεφάλι μου τι εννοεί με την λέξη “οικεία”. Και ποιοι είναι ξένοι; Και είναι στην περίπτωση μας σωστή η λέξη “ξένοι”. Τι εννοεί; Αλλοδαπούς; Από άλλη χώρα; Τίποτα άλλο; Εννοεί ανθρώπους με τους οποίους δεν έχει συστηθεί; Δεν έχει πιει ένα καφεδάκι, δεν βρέθηκαν στην ίδια παρέα; Τι τέλος πάντων;
- Μάλλον με κάποιον που τον ξέρει πολύ καλά, ρε, που είναι φίλοι, κολλητοί, γκαρδιακοί ρε…
- Κοίτα να σου πω, εγώ με τους πολύ κολλητούς μου παίζω και καρπαζιές άμα λάχει. Με τους απλώς κολλητούς είναι πιο σεβάσμια τα πράματα! Να το διασαφηνίσουμε αυτό, ε! 

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τς, τς, τς… Κοίτα να δεις…
- Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες…
- Τι λες, ρε μεγάλε, εσύ προχώρησες πολύ… Σε επηρέασε η Αμφίπολη τόσο πολύ;
- Λίγο πολύ με ένα ξεσκονισματάκι πολλά έρχονται και τα θυμάσαι. Τόσο πολύ πια είμαστε κι εμείς;
- Είδες λοιπόν; Είδες τι γράφουν; Έλληνες και πάλι έλληνες…
- Ναι, μέχρι προχτές μας έβριζαν και τώρα, παρακαλώ περιπεράστε, καθίστε άνετα, σαν το σπίτι σας…, ένα λικεράκι, ένα γλυκό του κουταλιού;
- Τη δουλειά τους κάνουν κι αυτοί…
- Αυτό τώρα δεν είναι από τα άγραφα…; Οι Έλληνες μπορούν να αλλάξουν την Ευρώπη…
- Εμείς όλα αυτά;
- Εμ ποιοι; Οι άλλοι; Εμείς βέβαια… Διότι σου λέει, εκεί που τους είχαμε για φούντο να και όλο τα καταφέρνουν… Έγινε αγνώριστη η Ελλάδα…
- Δεν τους είπε κανείς καμιά φορά ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει;
- Ναι, βρε, χαμένε… Το λένε και μόνοι τους… Θα σώσουμε την Ευρώπη αν δεν χάσουμε την ψυχραιμία μας…
- Καλά, αυτό είναι βέβαιο… Αν μετρήσεις πόσοι έλληνες είναι καθημερινά χαπακωμένοι… Πώς είμαστε ήρεμοι; Πως αλλιώς κρατάμε  την ψυχραιμία μας… Τόσα υπογλώσσια πια… Έτσι κρατιέται κοτζάμ Ελλάδα; Μόνο με τα λόγια; Να ‘ναι καλά τα ροζ χαπάκια που κρατούν το φρόνημα μας υψηλό… Και χωρίς το αίσθημα της υψοφοβίας. Που το πας και αυτό; Ρε, άμα θέλει ο άνθρωπος, όλα τα μπορεί… Δεν είναι παίξε γέλασε ο Έλληνας… Εδώ μιλάμε για μέγιστο παρελθόν Ιστορίας… Κουβαλάμε επάνω μας αιώνες πολύτιμη Ιστορία, για να είναι αυτοί μια χαρά…
- Πάντως εγώ νομίζω ότι ακόμη και τώρα μας χρησιμοποιούν σαν πειραματόζωα για τους Ιταλούς και τους Γάλλους που πεισματικά φέρνουν αντίσταση για τα μέτρα που τους ζητάνε… Οι έλληνες είναι παράδειγμα προς μίμηση… Έχει καταφέρει αυτό που δεν μπορούν η Ιταλία και η Γαλλία…
- Ναι, αλλά λόγω της επικείμενης ψηφοφορίας άρχισαν πάλι οι κλυδωνισμοί και οι αναταράξεις… Σου λέει  άμα δεν…, πάτε για φούντο…, στα βαθιά…
- Πω πω! Που να βρίσκονται τώρα; Σε ποιο μπαούλο να ψάξω;
- Τι θες να βρεις;
- Τα μπρατσάκια μου! Αχρείαστα να ‘ναι, αλλά δεν ξέρεις καμιά φορά!  

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Βάλαμε και φώτα  φέτος!
- Ναι, μας ανέβηκε η ψυχολογία… Θα γιορτάσουμε, ρε, και επισήμως… με τη βούλα που λένε…
- Νομίζεις…
- Τι υπονοείς πάλι; Άσε, ρε παιδί μου, να καταλάβουμε λίγο γιορτές… να γλυκαθεί λίγο το στόμα μας από τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα…
- Πρόσεξε, μόνο μη σου σταθεί κανένα αμύγδαλο στο λαιμό…
- Όλο υπονοούμενα και σχόλια είσαι… δεν πρόκειται να βάλεις μυαλό εσύ με τίποτα… Μια ζωή πνεύμα αντιλογίας…
- Ποιος εγώ; Δεν είμαστε καλά μου φαίνεται… Εγώ πνεύμα αντιλογίας; Για να μαζευόμαστε σιγά σιγά… Δεν θέλω αηδίες… Τι νομίζεις;  Εγώ δεν θέλω να καταλάβω γιορτές νομίζεις;
- Αλλά τότε;
-Τι τότε ρε; Δεν βλέπεις, δεν οσφραίνεσαι τι αέρας κυκλοφορεί;
- Μπα… Τίποτα! Α! για στάσου… Κάτι μου ‘ρχεται… Αυτή είναι μυρωδιά από κεφτεδάκια… Από πού να ‘ρχεται, λες;
- Από κει, από την κυρά Φρόσω… Δεν βλέπεις το ανοικτό παράθυρο; Να πεταχτώ να σου φέρω κάνα δυο;
- Σοβαρολογείς;
- Εγώ πάντα, εσύ τα καταφέρνεις και με εξοργίζεις…
- Ναι, καλά τώρα, δικαιολογίες… Έχεις νεύρα από αλλού και ξεσπάς σε μένα…
- Το βρήκες… Δεν βλέπεις ότι μάλλον δεν πρόκειται να περάσουμε …χριστουγεννιάτικα Χριστούγεννα;  Όλα τα άλλα είναι να …πλέξουμε περικοκλάδες… δεν βλέπεις εδώ το κυνηγητό των ψήφων; Θα πάμε… δεν θα πάμε…
- Που θα πάμε πάλι;
- Για εκλογές, ρε! Αν δεν βγει, τότε βουρ για εκλογές, σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή, και να βρίσκονται.. Αφού δεν κάθονται όλοι μαζί να βγάλουν μια άκρη… Ο καθένας κοιτάζει πώς να κρατήσει το όνομα του στην επιφάνεια… Δηλώσεις επί δηλώσεων… Έλεος πια… Δεν έβαλαν ακόμη μυαλό; Και εμείς δηλαδή…
- Τι εμείς;
- Εγώ κι εσύ και ο άλλος παραπέρα… Από ό,τι φαίνεται ντιπ για ντιπ… Καταντίπ…
- Δηλαδή;
- Είσαι και στούρνος… Τα θες όλα αναλυτικά… Κι εμείς… Δεν βάζουμε μυαλό…                        
- Και πως το συμπέρανες αυτό;
- Από τα πολλά χειροκροτήματα… Ούτε σε θέατρο να ήμασταν… Ούτε σε πρεμιέρα τόσα…


Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Φτου, και πάλι από την αρχή!
- Τι έπαθες; Έχασες το μέτρημα;
- Ποιο μέτρημα; Εδώ χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια!
- Τι έγινε;
- Πάλι ξεθάβουν τα ίδια και τα ίδια, με καινούριες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες!
- Βγήκε κανένα ανακοινωθέν για την Αμφίπολη; Βρήκαν τίποτα καινούριο;
- Όχι, ρε! Εκεί , μάλλον πρέπει να σταμάτησαν! Να ο καιρός, να οι γιορτές, ό,τι είδαμε, είδαμε. Το χρόνου πάλι!
- Οπότε;
- Δεν διαβάζεις εσύ; Μόνο εγώ πρέπει να διαβάζω;
-Ε! Τι να κάνουμε εσύ είσαι της αναγνωστικής σχολής!
- Το προσπερνώ… κι αυτό!
- Λέγε , λοιπόν!
- Τελικά, όλα στη φόρα τα βγάζουν οι πρώην, όχι οι νυν! Οι νυν σφυρίζουν κλέφτικα, σα να μην τρέχει τίποτα!
- Μιλάν εκ του ασφαλούς οι πρώην! Τι έχουν να φοβηθούν λέγοντας την αλήθεια; Σου λέει, δεν θα πάρει φωτιά ο κώλος μας! Είναι μακριά η φωτιά! Άλλοι καίγονται!
- Σωστό σε βρίσκω. Διότι τώρα πρώην αναπληρώτρια Διευθυντής του ΔΝΤ ανοίγει το στόμα της. Θα μου πεις, και πριν να το άνοιγε , θα άλλαζε τίποτα; Σε κουβέντα να βρισκόμαστε…
- Και τι είπε, δηλαδή;
- Με λίγα λόγια, ότι έπρεπε να είχε γίνει διαγραφή παλιού χρέους από το 2010… Ακούς; Από το 2010! Αλλά υπέκυψε, λέει ,σε πολιτικές πιέσεις, - άκουσον  άκουσον! -  και ακολούθησε ένα διαφορετικό πρόγραμμα βοήθειας, την στιγμή που γνώριζαν όλοι ότι οι προβλέψεις για την Ελλάδα ήταν αρκετά αισιόδοξες!
- Τι λες, ρε μεγάλε τώρα;
- Τι να πω; Αυτό ήταν φως φανάρι από τότε, αλλά τι να σου κάνω εγώ, τι να κάνεις κι εσύ… Μας έφαγαν …τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…
- Και;
- Τι και; Με γεια που την φάγαμε… Και ξέρεις τι άλλο λέει; Άκου να μορφώνεσαι… Αλλά καλού κακού πάρε και κανένα υπογλώσσιο: «Τι νόημα έχει να εξοφλούνται οι μεγάλες τράπεζες και αντί αυτού να επιβαρύνονται οι φορολογούμενοι», διερωτάται σε άλλο σημείο της συνέντευξής της σε αυστριακή εφημερίδα η Σούζαν Σάντλερ, συμπληρώνοντας πως μια γρήγορη διαγραφή χρέους θα αποσαφήνιζε νωρίτερα την κατάσταση, ενώ η μακρά καθυστέρηση που υπήρξε μεγάλωσε ακόμη περισσότερο την άθλια οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, ενώ δεν μπόρεσε να εμποδιστεί η μετάδοση της κρίσης σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
- Δηλαδή;
- Ακόμη στο δηλαδή είσαι; Πιασ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το!

"ΛΙΛΙΘ από γράμμα σε γράμμα" της Ελένης Γκίκα. Παρουσίαση του μυθιστορήματος στον πολυχώρο των εκδόσεων ΚΑΛΕΝΤΗΣ


Έναρξη του Πολυχώρου των Εκδόσεων Καλέντη
με την παρουσίαση του μυθιστορήματος
 «Λίλιθ» της Ελένης Γκίκα


Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου, στις 7.00 μ.μ., στο νέο Πολυχώρο των Εκδόσεων Καλέντη η παρουσίαση του μυθιστορήματος της Ελένης Γκίκα «Λίλιθ – Από γράμμα σε γράμμα».


Στη βιβλιοφιλική ατμόσφαιρα του νέου χώρου των Εκδόσεων και σε ένα ιδιαίτερα ζεστό κλίμα, οι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την ενδιαφέρουσα συνομιλία της συγγραφέως Ελένης Γκίκα με τους ομιλητές της εκδήλωσης, τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό, τη Διδάκτορα του Παντείου Πανεπιστημίου και συγγραφέα Μυρσίνη Ζορμπά, τον συγγραφέα Γιάννη Ξανθούλη και την Καθηγήτρια Ψυχολογίας και συγγραφέα Φωτεινή Τσαλίκογλου. Οι ομιλητές αναφέρθηκαν στο νέο μυθιστόρημα της Ελένης Γκίκα, στο οποίο «συνθέτει ένα ολόκληρο σύμπαν», στον προσωπικό τρόπο γραφής της, καθώς και στο σύνολο του έργου της ως μια «σημαντική κατάθεση στη λογοτεχνία». Αποσπάσματα του βιβλίου διάβασε η ηθοποιός, σκηνοθέτις και δημιουργός της ομάδας «Ονειροποιοί», Έρρικα Μακρή.


Ο νέος Πολυχώρος των Εκδόσεων Καλέντη (Λεωφόρος Βουλιαγμένης 79, Ελληνικό) υποδέχθηκε ανθρώπους του εκδοτικού χώρου, συγγραφείς, μεταφραστές, επιμελητές, εκπαιδευτικούς, συνεργάτες και φίλους των Εκδόσεων Καλέντη, οι οποίοι έδωσαν το παρών στη χθεσινή εκδήλωση και μας τίμησαν με την παρουσία τους. Ανάμεσά τους οι: Μανόλης Πρατικάκης, συγγραφέας-ψυχίατρος, Αλκυόνη Παπαδάκη, συγγραφέας, Ελένη Πριοβόλου, συγγραφέας, Σοφία Μαντουβάλου, συγγραφέας, Φίλιππος Φιλίππου, συγγραφέας, Βασίλης Μόσχης, συγγραφέας, Ηρώ Παπαμόσχου, συγγραφέας, Τέσυ Μπάιλα, συγγραφέας, Αχιλλέας Κυριακίδης, μεταφραστής-συγγραφέας, Μαρία Γαβαλά, μεταφράστρια-συγγραφέας, Πέρσα Κουμούτση, ποιήτρια, Γιάννης Θηβαίος, μεταφραστής, Σοφία Διονυσοπούλου, μεταφράστρια-συγγραφέας, Πάνος Κορωνάκης, συγγραφέας, Μαρία Μπατζίνη, συγγραφέας, Διονύσης Κοτσώνης, συγγραφέας-Διδάκτωρ Οικονομικών, Ευγενία Τσελέντη, μεταφράστρια, Γιώργος Ζώης, ιδιοκτήτης των Εκπαιδευτηρίων Ζώη, Μαρία Κατσέα, εκπρόσωπος των Εκπαιδευτηρίων Γείτονα, Ρόζυ Καστρινού, ιδιοκτήτρια του Νηπιαγωγείου Ρόζυ, Ντίνα Βιτωράτου, Συνήγορος του Πελάτη της Εθνικής Τράπεζας, Γιώργος Μέσκος, Πρόεδρος των Εργαζομένων του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους κ.ά.


Στην εκδήλωση παρευρέθησαν επίσης ο Δήμαρχος Ελληνικού-Αργυρούπολης Γιάννης Κωνσταντάτος, ο Αντιδήμαρχος Πόλης Λάζαρος Τογρίδης και η Αντιδήμαρχος Πολιτισμού και Οικολογίας Βίκυ Φουσκίδου. Ο κ. Κωνσταντάτος τόνισε χαρακτηριστικά: «Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που η πόλη μας φιλοξενεί ένα χώρο τέχνης και πολιτισμού όπως αυτός. Θα βρισκόμαστε αρωγοί σε κάθε δράση των Εκδόσεων Καλέντη». 

Ευχαριστούμε θερμά τους χορηγούς επικοινωνίας fractalart.gr, literature.gr, culture.now.gr, καθώς και το τηλεοπτικό κανάλι MEGA το οποίο κάλυψε την εκδήλωση.


Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Δεν μπορώ άλλα γλέντια! Είναι εξουθενωτικά!
- Που είσαι πάλι καλεσμένος; Να ευχαριστάς τον Θεό που σε καλούν σε χοροεσπερίδες και διασκεδάζεις. Αλίμονο σε μας που δεν ξεμυτάμε ντιπ καταντίπ από το σπίτι… Τυχεράκια!
- Τι λες μωρέ καημένε; Ποιες χοροεσπερίδες μου τσαμπουνάς και πράσινα άλογα. Που βρίσκεσαι; Στον περασμένο αιώνα;
- Τι παίζει; Κανένα τσιμπούσι;
- Ούτε το ένα ούτε το άλλο.. Μας έχουν ξεθεώσει πάλι και δεν μπορώ.
- Όπως;
- Να, διάβασε εδώ… Η Γιούροστατ ανακοινώνει ότι έχουμε το υψηλότερο ποσοστό ανάπτυξης σε όλη την Ευρώπη…
- Που βλέπουν αυτήν την ανάπτυξη και εγώ δεν την βλέπω είναι να με πιάσεις από τη μύτη και να σκάσω… Θα πει κανείς ότι το κάνω επίτηδες… Αφού και στο γιατρό που πήγα τις προάλλες, - θυμάσαι, δεν θυμάσαι; - μου είπε, η όραση σου είναι αετίσια.. Τι εννοείται, γιατρέ μου τον ρώτησα εγώ… Πως βλέπει ένα αετός; Ένα τέτοιο πράμα. Είστε σίγουρος γιατρέ μου ξαναρώτησα εγώ… Σιγουρότατος μου απάντησε αυτός. Υπονοείτε κάτι με ρώτησε αυτός; Ότι δεν κάνω σωστά την δουλειά μου; Προς Θεού του ξαναπάντησα εγώ… Απλώς λέω μήπως βλέπετε τίποτα σημάδια  ότι στο μέλλον θα έχω ελάττωση της όρασης, μήπως…, του είπα, απλώς αναρωτιέμαι… Πηγαίνετε κύριε, μου είπε, δεν έχετε τίποτα, μια χαρά είστε…
- Κοίτα να σου πω για να το καταλάβεις… Άμα είσαι στα πολύ χαμηλά, και κάνεις δυο βήματα μπροστά, λέμε τώρα, είναι ένα είδος ανάπτυξης, άμα κάποιος είναι ήδη πιο μπροστά από σένα και κάνει ένα βήμα τι έχουμε;
- Τι έχουμε; Ένα σωρό βήματα…
- Λάθος! Μέγα λάθος! Έχουμε ανάπτυξη.
- Εγώ όμως; Με δυο βήματα και ο άλλος με ένα; Αφού αυτός είναι πιο μπροστά! Άρα αυτός είναι καλύτερα από μένα… Άρα τι ανάπτυξη και κουραφέξαλα…
- Τα μπερδεύεις… Δεν συζητάμε για το ποιος είναι καλύτερα. Συζητάμε για το ποιος έχει μεγαλύτερο ποσοστό ανάπτυξης. Ο άλλος μπορεί να είναι αρκετά βήματα μπροστά από σένα και να μην θέλει να κάνει άλλα, και πάει σημειωτόν. Αυτός δεν έχει ανάπτυξη… Ενώ εσύ που είσαι στα σκοτάδια, λίγο να πας μπροστά, δημιουργείς ανάπτυξη… Γκέγκε;
- Ό, τι πεις… Δηλαδή, εγώ τώρα αν κάνω μερικά βήματα θα αναπτυχθώ;
- Ναι!
-…
- Τι έγινε, ρε;
- Κάνω βήματα… Να δω πως είναι η ανάπτυξη, να μην βγάλω ψεύτη και τον γιατρό μου…

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Αυτό ήταν, πάει, τελείωσε!
- Γιατί πανηγυρίζεις;
- Είναι να μην πανηγυρίζω; Και μόνο εγώ; Όλοι πρέπει. Να βγούμε στους δρόμους, να χορέψουμε, να τραγουδήσουμε, πάει τελείωσε, αυτό ήταν, χαμογελούν οι ουρανοί…
- Α! Δεν είσαι καλά μου φαίνεται. Ως προ τι αυτός ο …αλληλοσπαραγμός και τα νταούλια;
- Φέρτε μουσικάντηδες, βιολιά κι ορχήστρες…
- Για στάσου ρε φίλε, τι έγινε; Παντρεύεσαι; Εντάξει, όλοι αγαπήσαμε αλλά δεν κάναμε έτσι. Είναι καιρός για έξοδα; Τέτοιες εποχές; Πήγαινε στο Δημαρχείο, κάνε εκεί ένα γάμο τσάκα τσάκα, δεν θα σας πάρουν και χαμπάρι να σου λένε μετά, εμένα δεν με κάλεσες, με ξέχασες,  ή το πολύ πολύ , δεν θες να κάνει πολιτικό γάμο; Ανέβα σε κανένα παρεκκλήσι πάνω σε κανένα βουνό, πάρε τον κουμπάρο και κάνα δυο φίλους, άμα θες δηλαδή, και βάλε την κουλούρα να ησυχάσουμε. Θα είναι και ρομαντικά. Αλλά πρόσεξε μην πουντιάσετε γιατί με τόση υγρασία όλο και κάτι εντριβούλες και βεντούζες θα χρειαστείτε.
- Ρε συ, όλη η φύση ανταριάζει, κελαηδούν τα πουλιά, όλη η πλάση χαμογελάει…
- Α! καλά! Μου φαίνεται εσένα σε πήρε η κάτω βόλτα, σε χτύπησε κατακέφαλα, καλά κρασιά…
- Ρε, είναι δυνατόν, να μην χαίρεσαι, να μην αναπνέεις ελεύθερα, να θες να βγεις στους δρόμους και να αρχίσεις να φιλάς όποιον συναντάς;
- Όχι, ρε φίλε, δεν θέλω… Στο κάτω κάτω εσύ παντρεύεσαι…
- Ποιος παντρεύεται;
- Εσύ!
- Εγώ; Και από πού κι ως που σου ήρθε αυτό τώρα; Σε βάρεσε μου φαίνεται κατακόρυφα…
- Εμένα; Εσένα! Για έλα στα συγκαλά σου…
- Ρε, ποιος παντρεύεται; Κανείς δεν παντρεύεται!
- Τότε; Γιατί όλο αυτό πανηγύρι;
- Ρε, σε δυο μήνες φεύγει…
- Α! Θα έχουμε ξενιτεμούς… Ποιος φεύγει, για να χουμε καλό ρώτημα, και σε πήρε η χαρά τόσο πολύ;
- Το μνημόνιο, ρε! Δεν διάβασες τίποτα εσύ;
- Και δηλαδή, άμα διάβαζα;
- φεύγουν, φεύγουν, φεύγουν. Το μνημόνιο θα γίνει παρελθόν…
- Αφού πρώτα γίναμε εμείς παρελθόν… Πολύ καλό, όμως, για να είναι αληθινό… 


Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Κοίτα να δεις τι γίνεται στον κόσμο!
- Που θες να κοιτάξω; Κατά κει μεριά;
- Όχι, κατά δω μεριά! Σε μένα κοίτα!
- Σε κοιτάω!
- Όρσε, λοιπόν, να μην στα χρωστάω! Μα πόσο αφελής μπορεί να είσαι;
- Μα, αφού λες…
- Αφού, αφού… Ρε, εδώ γίνονται σημεία και τέρατα…
- Για να δω… Υπερβολικός όπως πάντα… Όχι σημεία και τέρατα…
- Δε μου λες… Εσύ μπορείς να πας στα μπουζούκια;
- Γιατί να μην μπορώ; Μου το απαγορεύει κανένας;
- Αμέ! Η τσέπη σου…
- Έτσι το θέτεις στο θέμα…
- Πως να το θέσω… Όλα είναι θέμα χρημάτων… Έχεις; Πας! Δεν έχεις; Δεν πας! Έχεις; Μπορείς να αρρωστήσεις! Δεν έχεις; Δεν μπορείς! Απλά πράματα.
- Και τι θες να πεις μα αυτό;
- Ότι τη στιγμή που η νυχτερινή έξοδος στα μπουζούκια είναι ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό, φυσικά και μου φαίνεται αυτό σημεία και τέρατα…
- Δηλαδή οι μπουζουξήδες και οι τραγουδιστές να μείνουν άνεργοι; Να κλείσουν τα μαγαζιά τους;
- Δεν εννοώ αυτό;
- Τότε τι εννοείς;
- Εννοώ ότι η νυχτερινή έξοδος έχει και παράπλευρα έξοδα, γαρύφαλλα, πιάτα, α! ξέχασα τα πιάτα είναι παλαιών εποχών… Όλα αυτά είναι λεφτά…
- Έτσι είναι η ζωή, άλλοι τα έχουν κι άλλοι δεν τα έχουν… Μη σου πω ότι γνωστός τραγουδιστής δεν θέλει να ρίχνουν λουλούδια στην πίστα…
- Άντε! Και γιατί αυτό; Για να μην γλιστράνε στην πίστα;
- Μπα, δεν νομίζω, άλλος πρέπει να είναι ο λόγος. Σου λέει τέτοιες εποχές είναι πρόκληση να ρίχνουν λουλούδια, πεταμένα λεφτά δηλαδή, στο τσακίρ κέφι… Θα έχει αντίκτυπο και στο όνομα τους…
- Πω πω! Δύσκολα τα πράγματα για τους μερακλήδες… Και τι θα κάνουν τώρα;
- Δύσκολα, ναι, πολύ δύσκολα! Δεν βλέπεις εδώ; Τις προάλλες ένας θαμώνας πέταξε κοτζάμ τραπέζι στην πίστα μπροστά στα έντρομα μάτια του τραγουδιστή…
- Τι; Τραπέζι, τραπέζι;
- Εμ τι; Τραπέζι, αγκινάρα;
- Δύσκολο επάγγελμα κι αυτό, ρε παιδί μου, δεν ξέρεις από πού θα σου ‘ρθει! 
- Τελικά, καλά που δεν μπορούμε να πάμε στα μπουζούκια. Λίγο το ‘χεις να σου ‘ρθει κανένα τραπέζι στο κεφάλι στα καλά καθούμενα!
- Σωστά! Κι αν ο μερακλής είναι κι αλλήθωρος;


ΤΕΣΥ ΜΠΑΪΛΑ | ΟΥΙΣΚΙ ΜΠΛΕ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ



Τέσυ Μπάιλα
Ουίσκι μπλε
Εκδόσεις Ψυχογιός




”Ανήφορος όλη η ζωή μας τελικά θα είναι. Ανήφορος κακοτράχαλος… Και μήπως τι άλλο θα μπορούσε να είναι;”
Με χαροποιεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι στο μυθιστόρημά της Τέσυς Μπάιλα “Ουίσκι Μπλε” οι ήρωες είναι οι απλοί άνθρωποι, άνθρωποι του μεροκάματου, οι κυνηγοί της ελπίδας για μια καλύτερη ζωή, οι άνθρωποι που συνεχίζουν να κουβαλούν τα όνειρά τους ακουμπώντας τα στην καθημερινή τους δυστυχία.
Το να γράφεις ιστορία δεν είναι μόνο η αναδίπλωση των γεγονότων, πραγματικών η μη, όπως τα περιγράφει ένας “επαγγελματίας” ιστορικός, σε ένα εγχειρίδιο, σε μια εφημερίδα, σε έναν τόμο. Η πραγματική ιστορία μιας χώρας είναι όπως την βίωσε ο απλός άνθρωπος, μέσα στην καθημερινότητά του, μέσα στις προσπάθειες και τις αγωνίες του, στα όνειρα του, στις χαμένες ζωές, στα κουρασμένα βήματα ενός ήρωα της ζωής, όποιου ήρωα, που ανασαίνει δίπλα σε παράγκες, σε χαμόγελα, και παράθυρα με πολύχρωμα γεράνια.
Η Τέσυ Μπάιλα ακολούθησε αυτούς τους ήρωες και έγραψε τη δική της ιστορία, τη δική μας ιστορία, την ιστορία των ανθρώπων που έζησαν στη μεταπολεμική Ελλάδα,  προσπαθώντας να επιβιώσουν, να χαρούν, να τραγουδήσουν…
Μια σύγχρονη Οδύσσεια, με παράλληλες πραγματικές ιστορίες που μπορεί να έζησαν δικοί μας άνθρωποι, να είναι δικές μας ιστορίες που, αλίμονο, έχουμε ξεχάσει… Η χώρα αδυνατούσε να ζήσει τους ανθρώπους της. Και αυτοί απεγνωσμένα βρίσκονται στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου, - συναρπαστικές εικόνες και περιγραφές, δυνατά συναισθήματα ανάκατα με βρώμικες ανάσες - «Η καρβουνόσκονη είχε ποτίσει τα ρούχα τους, το δέρμα τους, τα πνευμόνια τους αλλά κυρίως τα όνειρά τους» - ποιος θα αντέξει, ποιος θα επιζήσει σε εκείνα τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα; Όσοι πολεμούν ακόμη για τα όνειρά τους;
Το κυνήγι της ελπίδας φτάνει μέχρι τις αποβάθρες της Νέας Υόρκης, - το κυνηγώ το όνειρό μου, δε θα μου φύγει, μια μέρα θα ανατείλει και ο δικός μου ο ήλιος. Πόσο κερδισμένος είναι ο καθένας από το κάθε δικό του γρήγορο βηματισμό; Είναι η μοίρα που κυβερνά, όσο και να θέλεις να την αποδιώξεις;
Οι ήρωες της Τέσυς Μπάιλα συμμετέχουν σε ένα συναρπαστικά υπέροχο ταξίδι – καταδίωξη στο εξωτικό Πορτ Σάιντ, στη μεσογειακή αύρα της Σαντορίνης, στον Πειραιά των καραβιών και των αμαρτωλών σπιτιών, στις δολοφονικές υπόγειες σήραγγες του Βελγίου, στον μακρινό όνειρο της Αμερικάνικης γης.
Μια ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας του προηγούμενου αιώνα που - αλίμονο - επαναλαμβάνεται και στην πολύπαθη Ελλάδα των ημερών μας. Να υποθέσουμε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται;

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Ο σύγχρονος Οδυσσέας ονομάζεται Μιχάλης, γιος της Βιργινίας και του καπετάν Βαγγέλη. Το οδοιπορικό του ξεκινά από το Πορτ Σάιντ και η ανάγκη τον φέρνει στη Σαντορίνη και στον Πειραιά των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων.
Ακολουθώντας το όνειρο για μια καλύτερη ζωή, θα δοκιμαστεί στα ανθρακωρυχεία της πόλης Μαρσινέλ στο Βέλγιο και στις αποβάθρες του λιμανιού της Νέας Υόρκης, προτού αποδεχτεί αμετάκλητα τη θαλασσινή του μοίρα.
Θα αναζητήσει τη δική του Πηνελόπη στο πρόσωπο της Εριέττας, θα συνοδοιπορήσει με παράξενους συντρόφους όπως ο Αρτέμης και ο Αποστόλης, θα δει να ανοίγουν και να κλείνουν κύκλοι ζωής στη μεγάλη σκηνή του κόσμου.
Σ’ αυτό το έπος της φτώχειας και του καθημερινού αγώνα πρωταγωνιστεί η ελληνική ψυχή ζυμωμένη με τη θάλασσα, στη θέα της οποίας ο απλός άνθρωπος βρίσκει ξανά τη δύναμη να ονειρεύεται.
Το Ουίσκι μπλε είναι μια μυθιστορηματική ματιά στον αιώνα που αφήσαμε πίσω μας, στις μικρές και μεγάλες στιγμές που συνθέτουν την οδύσσεια ενός Νεοέλληνα.







Από τη στήλη ΒΙΒΛΙΟ
των εφημερίδων
ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΘΑΡΡΟΣ | ΚΟΖΑΝΗ

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Στην επόμενη ζωή μου θα σπουδάσω οικονομικές επιστήμες. Θα ασχοληθώ με τα οικονομικά!
- Μπα! Πολύ αισιόδοξο σε βρίσκω!
- Για ποιο πράμα; Για την επόμενη ζωή ή αν θα καταφέρω να σπουδάσω.
- Τώρα ανοίγεις μεγάλη κουβέντα!
- Γιατί; Τι πιστεύεις; Ότι δεν υπάρχει επόμενη ζωή;
- Τι να σου πω βρε φίλε, με πιάνεις λίγο απροετοίμαστο! Τι να σου πω; Τι θες να σου πω; Υπάρχει; Κι αν δεν υπάρχει; Δεν υπάρχει; Και αν υπάρχει;
- Με ζάλισες! Όλο ερωτήσεις είσαι.
- Μα αν δεν κάνεις ερωτήσεις πως θα μάθεις; Τέλος πάντων, τι έχεις να μας πεις;
- Πρέπει να είχα σπουδάσει οικονομικά…, έπρεπε... Τώρα όμως το πήρα απόφαση, την επόμενη φορά οικονομικά… Γιατί γελάς;
- Τι θες να κάνω; Να κλαίω; Μια χαρά τα λες! Για συνέχισε!
- Διότι φίλε μου, χωρίς οικονομικά που πας; Ούτε καν μονόφθαλμος δεν είσαι! Τυφλός, τελείως! Θεόγκαβος!
- Καλά, όλοι οι άλλοι είναι τυφλοί; Μόνο αυτοί που σπούδασαν οικονομικά;
- Αμέ! Διότι αν σε ρωτήσω τώρα κάτι θα μου απαντήσεις; Δεν θα μου απαντήσεις!
- Αν πετάξεις καμία κοτσάνα!
- Πως εξηγείς το ότι το πλεόνασμα, για φέτος… μέχρι σήμερα μιλάμε… είναι παραπάνω από το διπλάσιο σε σχέση  με το περσινό:
- Τι; Δηλαδή γέμισαν τα ταμεία;
- Δεν είναι το πρόβλημα μας αυτό;
- Αλλά; Ποιο είναι;
- Αφού φαίνεται ότι πάμε μια χαρά, ότι έχουμε άνοδο, γιατί η τρόικα ζητάει κι όλο ζητάει;
- …
- Δεν απαντάς ε; Είδες λοιπόν; Μεσ’ στο σκοτάδι ζεις!
- Τι να σου πω;
- Να μου εξηγήσεις αυτό, ρε μπαγάσα! Να το καταλάβω, διότι δεν σκαμπάζω και πολλά πράγματα.
- Γιατί εγώ σκαμπάζω;
- Είδες; Στα λόγια μου έρχεσαι. Που πας, λοιπόν, ρε Καραμήτρο. Ενώ αν ήσουν γνώστης…; Γιατί συνεχίζουν να πιέζουν, αφού είναι γνωστό τοις πάσι ότι δεν αντέχει άλλο το σχοινί, θα κοπεί, στα τελευταία του είναι, αρχίζει και φθείρεται…
- Λες δηλαδή ότι κάτι άλλο υποκρύπτεται πίσω από τις διαθέσεις τους…;
- Ναι, υποκρύπτεται… Μπαμ κάνει… Ηλίου φαεινότερον… Ρε, εδώ κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια… Άλλος είναι ο στόχος… Να μας τσακίσουν, να μας ρίξουν στα πατώματα, να πούμε το ψωμί ψωμάκι…
- Α, εγώ έχω κάνει το κουμάντο μου. Όσο για ψωμί…
- Ε! Να γι αυτό δεν πρόκειται να πάμε ποτέ μπροστά… Όταν ακούω τέτοιες…
- Να μην το πω;
- Μόνο εσύ θα τρως; Και οι άλλοι τι;
- Μη σου πω και παντεσπάνι!
- Φεύγω, δεν μπορώ να συνεννοηθώ μαζί σου! 

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Καλά, εσύ το ήξερες αυτό;
- Ποιο;
- Ότι στα δεκαπέντε χρόνια έπαιρνες σύνταξη;
- Τώρα; Αυτό είναι παλιό, ρε!
- Εγώ δεν το ήξερα! Μπράβο, στα δεκαπέντε χρόνια σύνταξη! Γι’ αυτό μπήκαμε μέσα!
- Ναι, και τώρα έγινε στα είκοσι!
- Πάλι λίγο είναι! Στα είκοσι; Έπρεπε να το κάνουν στα σαράντα, τουλάχιστον!
- Ε! Όχι, να μην το κάνουν και στα εξήντα!
- Αυτό παρά είναι πολύ! Δεν θα προλάβεις να την χαρείς.
- Ποια να χαρείς, ρε; Τη σύνταξη, μετά τα σαράντα όπως λες; Στα βαθιά γεράματα;
- Έ, όχι και βαθιά γεράματα. Στα σαράντα είναι μια χαρά. Πάνω στο άνθος της ηλικίας σου.
- Τι άνθος εννοείς; Μπουμπούκι;
- Με δουλεύεις!
- Δεν σε δουλεύω καθόλου, όταν μου λες μπούρδες!
- Γιατί ρε, δεν είναι παράλογο στα είκοσι να παίρνεις σύνταξη;
- Και ποιο είναι το λογικό;
- Μα γίνεται στα είκοσι σου να παίρνεις κιόλας σύνταξη; Που ματακούστηκε αυτό;
- Όπα! Για στάσου… Μου φαίνεται δεν συνεννοούμαστε. Τι εννοείς στα είκοσι σου;
- Αυτό που εννοώ τόση ώρα. Μόλις γίνεις είκοσι παίρνεις σύνταξη…
- Κι η γιαγιά μου αν είχε ρόδες θα ήταν τρόλεϊ. Χελόοοοου! Με πιάνεις; Φτάσαμε.
- Τι υπονοείς;
- Ότι είσαι βαθιά νυχτωμένος, ότι κοιμάσαι όρθιος, ότι πληρώνεις τσάμπα ξενοδοχείο…
- Για πες κι άλλα…
-Ρε, να μου χαθείς, να μου χαθείς, δεν λένε ότι στα είκοσι σου χρόνια θα πάρεις σύνταξη. Από κι ως που;
- Γιατί, όχι; Τότε την χρειάζεσαι την σύνταξη, άμα είσαι φοιτητής, άμα ψάχνεις να βρεις δουλειά, τι να την κάνεις μεγάλος; Τα νιάτα θέλουν ένα χαρτζιλίκι… Θα μου πεις τώρα και μετά την θες, για χάπια και υπογλώσσια, καθετήρες και δεν συμμαζεύεται… Από όλα έχει ο μπαξές… Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα..
- Αν έχεις μόνο είκοσι χρόνια ασφαλισμένα, μπορείς μάλλον να πάρεις κανένα επίδομα- σύνταξη, έτσι να έχεις να πορεύεσαι… Και αυτά σε αναλογία με το τι έχεις πληρώσει… Γκέγκε;
- Αυτό είναι όλο κι όλο;  Έλεγα και εγώ ότι γίναμε ξαφνικά Σουηδία…



ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ | ΛΙΛΙΘ ΑΠΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΓΡΑΜΜΑ | Εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗΣ





 Ελένη Γκίκα
ΛΙΛΙΘ, από γράμμα σε γράμμα
Εκδόσεις Καλέντης



Η Ελένη Γκίκα καταγράφει, με το δικό της νηφάλιο αλλά εξ ίσου εντυπωσιακό και ιδιαίτερο τρόπο που μας έχει συνηθίσει πλέον, αυτά τα μεγάλα ερωτηματικά που καταδυναστεύουν τη ζωή και τη λογοτεχνία και ταλανίζουν τον άνθρωπο, σε άλλους πραγματικά εισχωρούν μέσα του και τον κυνηγούν σαν ακούραστες ερινύες ζητώντας λύσεις και ηρεμία και σε άλλους έρχονται και παρέρχονται χωρίς να αφήνουν κάποιο αποτύπωμα.

Η Ελένη καταγράφει τη ζωή, βυθίζεται μέσα της, την ψαχουλεύει, την αναστατώνει, ψάχνει να βρει αρχαία μυστικά, να τα ξεσκεπάσει, να ενώσει όλα εκείνα τα μικρά ψήγματα που σκόρπια αιωρούνται, να τα βάλει το ένα δίπλα στο άλλο και θριαμβευτικά να αναφωνήσει για το μεγαλείο της μικρής μας ζωής.
Αυτό είναι η Ελένη Γκίκα, μία βιβλιοκράτορας  που μας περιμένει εναγωνίως αλλά και με υπομονή να μας ξεναγήσει σε ένα μονοπάτι που τελικά καταλήγει σε μια τεράστια και ανοιχτή λεωφόρο.

Η ηρωίδα της, η Λίλιθ, κουβαλάει με το όνομα της όλα τα αμαρτήματα, τις ενοχές, τις αμφιβολίες και τα απείραχτα συναισθήματα που πηγάζουν από μια αόρατη πηγή. Είναι το παρελθόν που την ταλαιπωρεί, την τρομάζει, προσπαθεί ανακαλύπτοντάς το να αντιμετωπίσει το παρόν και το μέλλον. Ασχολείται με την αρχαιολογία και οι ανασκαφές της τι άλλο μπορεί να της προσφέρουν, παρά να κατανοήσει ένα παρελθόν, μετέωρο μπροστά της. Παράλληλα γράφει ιστορικά μυθιστορήματα ακόμη μια εσωτερική της προσπάθεια για την εξερεύνηση του χρόνου που έφυγε. Το παρόν της τρέφεται με ό,τι μπορεί να της έχει χαρίσει άπληστα ο χρόνος που αμετανόητα συνεχίζει να γράφει.

Η επιμονή του εκδότη της που πιεστικά της ζητά να γράψει ερωτικά μυθιστορήματα την φέρνει αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό. Αρνείται, μέχρι να ενδώσει οριστικά και αμετάκλητα με την αναπάντεχη ανακάλυψη μιας σειράς ερωτικών επιστολών σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο, ένα χώρο όπου κι εκεί ανασαίνει το παρελθόν.

Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Ο ερωτισμός της γραφής των επιστολών επηρεάζει την ηρωίδα μας, ταυτίζεται με την άγνωστη γυναίκα, συμπορεύεται με τον ανεκπλήρωτο έρωτά της. Μια ερωτική αλληλογραφία, χύνεται στη δική της ζωή, ακολουθεί τις σκέψεις της. Είναι σαν να έχει γράψει η ίδια αυτές τις επιστολές. Επιστολές μαγευτικές, ερωτικές, αναδίδουν ένα μεγαλείο πάθους που τόσο έντονα έχει προκαλέσει ο έρωτας για τον άγνωστο μας  παραλήπτη. Θα μπορέσουν τα ερωτικά αυτά γράμματα που έρχονται από το παρελθόν να βοηθήσουν το παρόν της ηρωίδας μας;

Μια δυναμική που είναι άπληστα παρούσα στα ερωτικά γράμματα μάς εντυπωσιάζει, είναι ένας απέραντος έρωτας που απεγνωσμένα προσπαθεί να διατηρηθεί, να βρει ανταπόκριση, χαρίζοντας στον παραλήπτη, επιτρέψτε μου, την ηδονή ότι αυτός είναι η αιτία για έναν τέτοιο παροξυσμό. Ευτυχής θνητός! Ίσως έτσι ήταν οι παλιοί έρωτες, αληθινοί, μεγαλοπρεπείς, εντυπωσιακοί!

Η Ελένη Γκίκα καταφέρνει με απόλυτη άνεση να οδηγήσει τη ζωή μέσα στη λογοτεχνία και την λογοτεχνία μέσα στη ζωή.

“ Μπορεί ένα βιβλίο να σου αλλάξει τη ζωή;
Με το στόμα λέμε όχι, αλλά λέμε ναι με την καρδιά μας. Γι’ αυτό γράφουμε, γι’ αυτό μετά μανίας διαβάζουμε, γι’ αυτό μαζεύουμε φιλότιμα σαν το μυρμήγκι. Οι βιβλιοθήκες αντιμετωπίζονται σαν ζωντανοί οργανισμοί. Το κάλεσμα των βιβλίων διαρκές και αμετάκλητο. Κάθε συνάντηση, μοιραία συνάντηση. Με όλα τα επακόλουθα: αποκάλυψη, απογείωση, μετά απ’ αυτήν βγαίνω ένας άλλος, λύτρωση. Ζωή και θάνατος μαζί.” (σελ. 545)

Η Ελένη Γκίκα συνομιλεί παράλληλα με εξέχοντες συγγραφείς της λογοτεχνίας για να προχωρήσει ακόμα παραπέρα, να επεκτείνει τη δική της ζωή, τη δική μας ζωή, να βρούμε ίσως προκλήσεις απαντήσεων που εναγωνίως αδυνατούμε να αναζητήσουμε κάπου αλλού. Μια άλλη θεώρηση που εμείς αδυνατούμε από μόνοι μας να αντιληφθούμε.

Ένα μυθιστόρημα εξακοσίων και σελίδων που περικλείει τρία μικρότερα. Το πρώτο είναι οι ερωτικές επιστολές, το δεύτερο, η ίδια ζωή της ηρωίδας, και το τρίτο οι λογοτεχνικές κριτικές και κείμενα που αριστοτεχνικά  εισχωρούν το ένα στο άλλο με την ποιητική πένα της Ελένης Γκίκα και αποτελούν το τελικό σύνολο. Μπορούν να διαβαστούν ανεξάρτητα, αλλά ο αναγνώστης ανακαλύπτει ότι συνδέονται μεταξύ τους, και δημιουργούν τη δική τους ανεξάρτητη ιστορία. Και εκεί ανακαλύπτεις ότι η ζωή συμπορεύεται με τη λογοτεχνία και την αντιγράφει και παράλληλα η λογοτεχνία είναι η ίδια η ζωή. Δεν μπορείς να δεις ευδιάκριτα που αγγίζουν τα άκρα τους!

Διαβάζοντας το μυθιστόρημα, ανακαλύπτεις πόσο καθαρά σκιαγραφείται η ίδια η συγγραφέας μέσα στο βιβλίο, ανακαλύπτεις την ίδια την Ελένη, να αγωνιά, να ερωτά και συγχρόνως να σου επιτρέψει να δώσεις εσύ τις δικές σου απαντήσεις.
Παράλληλα, ο αναγνώστης δέχεται και υποκύπτει στην πρόκληση να αφιερώσει χρόνο σε κείμενα που τυχόν δεν έχει συναντήσει. Είναι σίγουρο ότι μανιωδώς θα ψάξει να τα βρει και να τα διαβάσει, για να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο το μυθιστόρημα αυτό της Ελένης Γκίκα. Γιατί, τι μπορεί να είναι όλα αυτά βιβλία; Πολυάριθμοι τόμοι μιας ιστορίας που δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Το ένα συμπληρώνει το άλλο.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα βιβλία της Ελένης. Διαφορετικές ιστορίες που ακουμπούν η μία πάνω στην άλλη για να συμπληρωθεί το μεγάλο δικό της μυθιστόρημα. Ένα μικρόκοσμος που αναζητά τις απαντήσεις του μεγαλείου της ζωής και του έρωτα για να καταλήξει στις απαντήσεις της οδύνης του θανάτου.

Επίμονα γεννάται η απορία κάθε φορά που διαβάζει κανείς ένα βιβλίο της Ελένης Γκίκα και συγχρόνως καταφθάνει πανηγυρικά και η απάντηση. Κάπου και παντού, πίσω από τις λέξεις, μέσα στις προτάσεις “διαβάζεις” την Ελένη. Και κάθε βιβλίο της είναι η συνέχεια του προηγούμενου, όλα της τα βιβλία γίνονται ένα, ένας μεγάλος τόμος που κάθε φορά εμπλουτίζεται με νέα στοιχεία, άπειρες λεπτομέρειες, καινούριες γωνιές προσέγγισης, νέα κοιτάγματα, καθώς σου επιτρέπει να εισχωρήσεις στον κόσμο της.
Ένα ερωτικό, βιβλιοφιλικό, υπαρξιακό θρίλερ για απαιτητικούς αναγνώστες.


Η Ελένη Γκίκα γεννήθηκε το 1959 στο Κορωπί. Δημοσιογράφος και βιβλιοκριτικός στις Εικόνες και στο Έθνος της Κυριακής από το 1983, έχει ασχοληθεί με το μυθιστόρημα, το διήγημα, την ποίηση, το παραμύθι, έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις και έχει επιμεληθεί βιβλία και σειρές. Κυκλοφορούν είκοσι οκτώ βιβλία της, μεταξύ των οποίων και τα μυθιστορήματα Οι κούκλες δεν κλαίνε, Το αίνιγμα του Άλλου, Χαίρε παραμύθι μου, Υγρός χρόνος, Πλήθος είμαι, Αιώνια επιστροφή, αρκετά ποιητικά αλλά και παιδικά βιβλία. Από τις εκδόσεις Καλέντη κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματά Η γυναίκα της βορινής κουζίνας (υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών 2012) και Το Μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ, καθώς και το βιβλίο για παιδιά Το μυστικό της μαγικής τσαγιέρας.






Από τη στήλη ΒΙΒΛΙΟ 
των εφημερίδων 
ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΘΑΡΡΟΣ | ΚΟΖΑΝΗ

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Καλώς να τα δεχτούμε, μπρε!
- Τι; Θα έχουμε επισκέψεις;
- Και τι επισκέψεις!
- Μα αφού είπαν ότι δεν ξέρουν πότε θα έρθει η Τρόικα…
- Ποια τρόικα! Εδώ μιλάμε για άλλα!
- Τι; Ποιους άλλους περιμένουμε;
- Τους γειτόνους!
- Τι θα μας έρθουν τίποτα Σκοπιανοί για να διεκδικήσουν την Αμφίπολη; Για να κοπιάσουν; Τι; Πήραν θάρρος μετά τα προχτεσινά που τους χάιδεψε η δημοσιογράφος στη Sunday Times;
- Τς! Ούτε αυτοί!
- Ποιους άλλους έχουμε;
- Ο Τούρκος πρωθυπουργός ετοιμάζει ιδιωτική επίσκεψη.
- Θα έρθει να δει το καινούριο μουσείο της Ακρόπολης;
- Σιγά, μη σκοτιστεί! Στη Θράκη θα πάει ιδιωτική επίσκεψη…
- Μπα; Έχει σόι εκεί; Τους αποθύμησε και είπε να μην το παίξει ακατάδεχτος…
- Δεν ξέρω, αλλά αυτό το “ιδιωτική” καλύπτει τα πάντα… Ιδιωτική είναι η επίσκεψη, μπορώ άνετα να πάω στην Θράκη και να αλωνίσω…
- Καταλαβαίνεις, τώρα… Δημοσιογράφοι κανάλια, δηλώσεις, σας άρεσε το φαγητό κύριε πρόεδρε, γλυκά σιροπιαστά αγοράσατε απ’ την Ξάνθη, από την Κομοτηνή, ίσως; Τα βρήκατε του γούστου σας; Είναι πιο νόστιμα από αυτά της Πόλης;
- Καλά, δεν είναι κι η πρώτη φορά που Τούρκοι αξιωματούχοι πάνε στην Θράκη… αλλά πρώτη φορά είναι που θέλει να πάρει μαζί του το μισό υπουργικό συμβούλιο!
- Α! τόσο ιδιωτικά δηλαδή! Κι αυτοί ιδιωτικά θέλουν να πάνε; Έχουν κι αυτοί συγγενείς και φίλους;
- Φαντάζεσαι τώρα την εικόνα πως θα φανεί..
- Ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή!
- Καταλαβαίνεις την σοβαρή σημειολογία…
- Από τότε που εφευρέθηκαν οι ιδιωτικές επισκέψεις, όλα μια χαρά… Δεν ήρθε επισήμως στην χώρα και από την άλλη γίνεται και η δουλειά τους… Ψηλά το κεφάλι ρε, εμείς εδώ είμαστε, δεν σας ξεχνάμε!
- Αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο είναι πως έγινε, πως τα έφεραν από δω, πως τα έφεραν από κει και οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης αποδεκατίστηκα, εξαφανίστηκαν με την πάροδο των ετών, ενώ αυτοί ζουν και βασιλεύουν και καλά κρατούν…  Που είναι όλη εκείνη η δυναμική παρουσία της Πόλης; Τότε… Τι έκαναν τότε;
- Δεν ξέρω… δεν ξέρω… η μνήμη των Ελλήνων είναι τόσο ασθενική, μα τόσο ασθενική, σχεδόν νεκρή!