Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Δεν είμαι καλά!
- Γιατί, τι νιώθεις;
- Δεν ξέρω ακριβώς να σου πω, αλλά …να κάπως, βρε παιδί μου, δεν μπορώ να καταλάβω πράματα, μου φέρνουν μια σύγχυση, μια ταραχή να σου πω…
- Να το κοιτάξεις αυτό!
- Τι νομίζεις; Δεν το έχω κοιτάξει; Κάθε μέρα το κοιτάω!
- Τότε; Γιατί δεν είσαι καλά;
- Διότι, να εδώ διαβάζω και δεν μπορώ να βγάλω άκρη!
- Σαν τι δηλαδή;
- Με μπερδεύουν οι Γερμανοί!
- Πώς τα κατάφεραν και πάλι;
- Είναι αυτές οι παλιοέρευνες και οι μελέτες που γίνονται κάθε τόσο και με συγχύζουν. Διότι δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Πως είναι ένα πράμα οι δημοσκοπήσεις για τα κόμματα, που δεν βγάζεις άκρη τι θέλει να πει ο ποιητής; Αυτό το ίδιο ακριβώς!
- Τι πόρισμα βγήκε δηλαδή;
- Να, ούτε και τζάμπα δεν θέλουν να έρθουν οι Γερμανοί στη χώρα μας για διακοπές!
- Άι στα κομμάτια! Και γιατί; Δεν τους αρέσουμε πλέον;
- Και από την άλλη, ένα ποσοστό 90% σκέφτεται την Ελλάδα …για διακοπές! Οπότε σε ρωτάω τώρα εγώ! Φταίνε τα χάπια μου; Να αλλάξω τη δόση; Έχω χειροτερέψει και δεν υπάρχει ελπίδα βελτίωσης; Πες μου σε παρακαλώ πολύ! Είναι θέμα της ψυχικής μου υγείας!
- !!!
- Βρε μπας και φοβούνται… μην πληρώσουν αυτοί τα σπασμένα της Αγγέλας; Σου λέει δεν μπορείς να ξέρεις με τους Έλληνες… Άσε που τρέχει και το θέμα με τις πολεμικές αποζημιώσεις… Να μας κρατήσουν ομήρους και να μην μπορούμε να γυρίσουμε πίσω;…
- Δεν πιστεύω…
- Πού το πας και το άλλο; Μας σκέφτονται σαν θερινό προορισμό και μας ξέρουν από την Ακρόπολη, τον ήλιο τη θάλασσα…
- Με κούρασες… Περσινά ξινά σταφύλια.
- Δεν σου είπα και το άλλο το νόστιμο… Ο επικεφαλής της μελέτης, ο πως-τον-λένε, μας συμβουλεύει να επενδύσουμε στον πολιτισμό…
- Τι εννοεί δηλαδή;
- Ξέρω κι εγώ; Δηλαδή θα έχουμε αύξηση γερμανών τουριστών αν έχουμε και …αύξηση πολιτισμού;
- Βρε, μπας και μας την είπε; Μήπως μας είπε απολίτιστους;


Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Η Λένα Μαντά συνομιλεί με το Βασίλη Μόσχη

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Περιττό να σου πω!
- Τι;
- Πρέπει να τα μαζεύουμε και να φεύγουμε!
- Και που να πάμε;
- Όπου θες! Διακοπές πήγαινε!
- Και με τι λεφτά, ρε! Εδώ έχουμε ρυθμίσεις που τρέχουν και άλλες περιμένουν στην αφετηρία μέχρι να ακούσουν τον πυροβολισμό για να αρχίσουν να  τρέχουν κι αυτές. Με δουλεύεις τώρα; Τι διακοπές μου τσαμπουνάς; Δεν υπάρχει σάλιο ούτε για να βάλουμε στο δάχτυλο για να δούμε κατά που φυσάει!
- Πήγαινε στο χωριό σου άμα θες! Εδώ μην κάθεσαι μόνο!
- Και για να έχουμε καλό ερώτημα, δε μου λες, γιατί όλη αυτή η προτροπή για …εξαφάνιση;
- Θα πλακώσουν τουρίστες! Θα γεμίσουν λιμάνια, αεροδρόμια, παραλίες, θάλασσες…
- Αϊ, στα κομμάτια! Ώ, ρε πανηγύρια! Αλλά για στάσου είναι αυτός λόγος να εξαφανιστώ; Επειδή θα έρθουν αυτοί θα χαλάσω εγώ την καθημερινότητά μου; Δεν κατάλαβα! Στην δική μου χώρα; Στην πατρίδα μου; Για σε παρακαλώ σύνελθε!
- Είναι θέμα καλλωπισμού!
- Καλλωπισμού;;; Τι εννοείς; Πώς θα καλλωπιστεί η χώρα αν εξαφανιστώ εγώ;
- Καλά, δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τα λες…
- Αλλά τι είναι;
- Κοίτα, ας πούμε, γεμίζει η Αθήνα από τουρίστες…
- Με το καλό να έρθουν και να περάσουν καλά!
- Ναι, αλλά εάν εσύ θέλεις να βγεις στους δρόμους και να αρχίζεις να φωνάζεις, τι θα γίνει; Πρόβλημα στην κυκλοφορία, οι τουρίστες θα χαλάσουν το πρόγραμμά τους, μπορεί και να φοβηθούν μην τους έρθει και καμιά ξανάστροφη…
- Κατάλαβα τι εννοείς! Να μην κάνω διαδηλώσεις και τέτοια…
- Α! Γεια σου!
- Και δηλαδή να το παίξω ότι όλα είναι ωραία και ανθηρά;
- Εμ, ξέρω εγώ;
- Δεν θυμάμαι καλοκαιριάτικα να είχαμε διαδηλώσεις και ιστορίες… Καύσωνας και διαδήλωση στο Σύνταγμα είναι, …πώς να το πω; Αταίριαστα πράγματα! Αλλά και πάλι δεν μπορώ να εκφραστώ μέσα στην χώρα μου όπως θέλω εγώ;
- Ναι, αλλά είναι δυνατόν καμιά κατοσταριά άνθρωποι να φέρνουν άνω κάτω, …τα κάτω άνω; Για αυτό σου λέω!
- Τζάμπα συζήτηση! Να χάσω εγώ το ουζάκι δίπλα στο κύμα! Να ‘ναι καλά ο Σεπτέμβρης! 

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τσίμπα με!
- Τι πράγμα;
- Βρε, τσίμπα με σου λέω!
- Ε! Να!
- Τέλεια! Δεν είναι όνειρο! Δεν κοιμάμαι! Με …σώες όλες τις αισθήσεις μου ως φαίνεται.
- Τι έπαθες; Έγινε κάτι;
- Δεν έπαθα απολύτως τίποτα! Μια χαρά είμαι και αν στην πορεία αποδειχτούν αληθινά αυτά που άκουσα θα είμαι ακόμη καλύτερα! Αλλά και πάλι, δεν είναι πρωταπριλιά! Αλλά και πάλι, πως μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη τους πολιτικούς; Την μια μέρα μαύρο και την άλλη άσπρο!
- Για πες! Τι έμαθες;
- Δεν άκουσες το Σόιμπλε;
- Τι είπε πάλι;
- Θα ανοίξει λέει τις κάνουλες! Θα πνιγούμε λέει στο χρήμα, θα έρθει η ανάπτυξη, θα ξαναπάμε διακοπές! Όλα μέλι γάλα! Τα έβαψαν μαύρα και φόρεσαν πλερέζες για την συνεχώς αυξανόμενη ανεργία του νότου!
- Με δουλεύεις!
- Καθόλου! Και τώρα που το σκέφτομαι, έχει κάποια λογική το όλο θέμα.
- Δηλαδή;
- Πλησιάζουν οι εκλογές τους, δεν πλησιάζουν;
- Ναι!
- Και θέλουν να ξαναβγούν, δεν θέλουν;
- Σίγουρα! Ποιος τυφλός δεν θέλει το φως του;
- Άρα;
- Τι άρα, που πας να μας τρελάνεις! Τι σχέση έχει η φτώχια μας με τους Γερμανούς και τις εκλογές τους;
- Έχει και παραέχει. Τι νομίζεις; Ότι ξαφνικά μας λυπήθηκαν; Ότι ξαφνικά είδαν Μάρθα Βούρτση και Νίκο Ξανθόπουλο και τρέχει το δάκρυ κορόμηλο; Αμ δε! Τον κώλο τους κοιτάνε πάλι! Πώς πρέπει να πάνε στις εκλογές; Με ψηλά το κεφάλι! Και ακμαιότατο ηθικό! Πώς όμως; Αφού και εκεί έχουν αναδουλειές. Διότι  ο Νότος δεν έχει λεφτά και αφού δεν έχει λεφτά, δεν ψωνίζει. Οπότε μειώθηκαν οι εξαγωγές τους. Δεν μειώθηκε και η παραγωγή τους; Τι μας μένει λοιπόν; Για να ρίξουμε κανένα φράγκο στα νότια να αρχίσει να δουλεύει το σύστημα! Να αρχίσουμε και εμείς μετά να στέλνουμε για να ψωνίζει ο κόσμος! Να γίνει επανένωση του κύκλου που ήδη έχει σπάσει! Να τους έχουμε καλά και τους δικούς μας! Μην έχουμε τίποτα παρατράγουδα!
- Α! Μη σκας! Έχει άλλη εκπομπή η Ανίτα τώρα! 

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ



- Έλα, βρε… Άσπρο πάτο!
- Άσπρο πάτο… αλλά γιατί;
- Να το γιορτάσουμε. Έτσι θα το αφήσουμε χωρίς να το βρέξουμε; Στεγνή θα την αφήσουμε τη χαρά μας;
- Τι έγινε; Παντρεύεις κανένα παιδί σου;
- Είσαι σοβαρός; Ποιος παντρεύεται σήμερα; Είναι εποχές για τέτοιες καταστάσεις; Το πολύ πολύ σε καμιά εκκλησούλα πάνω στο βουνό , ο κουμπάρος και κάνα δυο φίλοι… Μη σου πω και στο δημαρχείο στο τσακ μπαμ και από δω πάν κι οι άλλοι…
- Που είναι εκείνες οι καλές εποχές που οι γάμοι κρατούσαν και μια εβδομάδα…
- Και δυο μη σου πω… Αυτοί ήταν γάμοι… Ενώ τώρα…
- Δεν μου είπες… ποιος παντρεύεται;
- Κανένας… που το έβγαλες αυτό το συμπέρασμα; Μόνο στους γάμους πια το γιορτάζουν; Εκεί είσαι ακόμη εσύ; Παν αυτά είπαμε. Δεν έχει τώρα γιορτές και πανηγύρια. Τέρμα τα νταούλια. Μόνο από κανέναν παλιό μπορείς να μάθεις και να σου πει ιστορίες από γάμους… Κάτι σαν παραμύθι από τα παλιά…
- Ε! Τότε;
- Τότε τι; Η χαρά μας ήρθε από αλλού! Από τη Φιτς!
- Τι είναι αυτή; Καμιά ξαδέρφη σου από την Αμερική ή την Αυστραλία; Γιατί εκεί αλλάζουν τα ονόματα!
- Η Φιτς είναι οίκος αξιολόγησης που δίνει βαθμολογίες στις διάφορες χώρες σχετικά με τα οικονομικά τους.
- Ε! Και;
- Πήραμε καλύτερο βαθμό. Αναβαθμιστήκαμε. Φύγαμε από τα “σκουπίδια” που ήμασταν!
- Γιατί τώρα που είμαστε; Έξω από τον κάδο; Μην ανησυχείς. Θα μπήκαν τίποτα γάτες και θα τα έκαναν μαντάρα. Τα κάνουν αυτά τις νύχτες που νυχτοπερπατάνε! Δεν βλέπεις τα πρωινά, τα σκουπίδια σκόρπια χύμα στο δρόμο;
- Η Φιτς λέει ότι πάμε καλά! Και αφού το λέει αυτή δεν πρέπει να το γιορτάσουμε; Θυμάσαι πριν από κάποια χρόνια που μας αφαιρούσε πόντους; Τώρα σιγά σιγά μας τους ξαναδίνει πίσω γιατί λέει φαίνεται φως.
- Μάλλον έχουν έλλειψη από οφθαλμίατρους σε αυτήν, πως την είπες!
- Εξαφανίστηκε λέει ο κίνδυνος αποχώρησης από το ευρώ!
- Λογικό το βρίσκω! Εξαφανίστηκε ο ένας κίνδυνος και παρουσιάστηκε ο άλλος!
- Τι εννοείς;
- Έχει έξαρση ο κίνδυνος αποχώρησης των Ελλήνων από τη χώρα τους!

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Γιατί χαιρόμαστε τόσο;
- Τι να κάνουμε δηλαδή; Να είμαστε με τα κεφάλια κρεμασμένα και το μάτι θολό να πετάει μαχαιράκια;
- Δε λέω αυτό!
- Άνοιξη ήρθε, όσο να πεις μετά θα έρθει το καλοκαίρι, τι, έμαθες τίποτα; Λες να μετάνιωσε και να μην έρθει;
- Μαζί με την άνοιξη έρχονται και οι δόσεις…
- Ποιες δόσεις εννοείς; Αυτές της τράπεζας ή αυτές της εφορίας; Άσε, έχω μείνει πίσω…
- Φίλε μου σε αυτή τη ζωή υπάρχουν κι άλλες δόσεις που έρχονται. Δεν είναι μόνο αυτές οι δόσεις που λες. Οι δόσεις των δις που καταφθάνουν πάλι και ξανά πάλι και χαιρόμαστε! Για αυτές λέω, γιατί να χαιρόμαστε τόσο; Χάρη μας κάνουν; Θα μας τα πάρουν από την άλλη πόρτα διπλά και τριπλά.
- Η χαρά είναι λόγω επίτευξης του στόχου!
-Καλά τα λες! Αλλά μόνο που δεν έχουμε καταλάβει ποιος είναι ο στόχος! Μέχρι πότε θα παίρνουμε δόσεις; Και πως και πότε θα τα επιστρέψουμε; Πόσα δάνεια, εδώ και δεκαετίες έχουν πέσει σε αυτή την όμορφη χώρα; Για να μην είναι ποτέ ελεύθερη! Αν είναι λόγω επίτευξης αυτού του στόχου, χάρισμα τους! Διότι αυτή η χώρα έχει και κατοίκους! Οι οποίοι υποφέρουν, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι. Για να μην κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας. Υπάρχουν και αυτοί που χρησιμοποιούν την κρίση για να συμπορευτούν με τους υπόλοιπους και να βγουν κερδισμένοι! Φαύλος κύκλος!
- Άμα δεν είχαμε κι αυτά, τι θα κάναμε; Αλήτες θα ήμασταν, θα είχαμε καταστραφεί!
- Καλό! Το γύρισες στο λαϊκό άσμα βλέπω!
- Χώρια από την πλάκα, τι θα μπορούσε να γίνει;
- Τι θα μπορούσε να είχε γίνει! Όλοι αυτοί οι φωστήρες και εθνοσωτήρες να είχαν σώσει πραγματικά τη χώρα και να τα είχαν προβλέψει όλα αυτά! Όχι να παίζουν πάντα πάνω στις πλάτες μας και τα όνειρά μας!
- Μ’ ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό, ξεκινήσαμε κι οι δυο μας, και στου δρόμου τα μισά, σβήσαν τ’ άστρα τα χρυσά, ξαφνικά από τον ουρανό μας…
- Κόκοτας! Άρπα την! 

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ



- Λοιπόν;
- Τι λοιπόν;
- Για αυτό που καίει αυτές τις ημέρες!
- Γιατί, νομίζεις, μόνο ένα πράγμα είναι αυτό που μας καίει; Ηλιοκαμένοι θα ξεκινήσουμε τα μπάνια του λαού. Όλοι θα είμαστε μαύροι, κατάμαυροι. Τέρμα πια οι ηλιοθεραπείες στις παραλίες, και τα σολάριουμ! Ανήκουν στο παρελθόν! Έτοιμα ηλιοκαμένα κορμιά!
- Εδώ, βρε, γίνεται χαμός. Επιστράτευση, λέει,…
- Τι; Κηρύχτηκε πόλεμος; Μη μου λες τέτοια!...
- Των καθηγητών… για τις εξετάσεις τις πανελλαδικές.
- Καλά, αφού ακόμη δεν άρχισαν…
- Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Τι θες; Να έχουμε τρεχάματα τελευταία στιγμή;
- Τι να σου κάνουν κι αυτοί; Είναι η μόνη περίοδος που μπορεί να έχει αποτέλεσμα η απεργία τους…
- Ναι, αλλά, σου λέει, είναι στη μέση τα παιδιά… Δεν μπορείς να παίζεις, κύριε μου, με την ψυχολογία των παιδιών…
- Τέλος πάντων, δεν το σχολιάζω αυτό το τελευταίο… διότι αγαπητέ μου δεν είναι εξετάσεις αυτές για τα ανώτατα και ανώτερα ιδρύματα. Οτιδήποτε άλλο εκτός από εξετάσεις είναι. Και μετά βλέπουμε πόσοι φοιτητές δεν μπορούν να τελειώσουν ή κάνουν διακοπή της φοίτησης ή τραβολογούνται χρόνια και χρόνια. Αυτές είναι εξετάσεις παπαγαλίας. Μαθαίνεις απέξω κατεβατά και πας και γράφεις. Άσε, που και κάτω από τη βάση να γράψεις περνάς. Περάστε κόσμε! Στην Ελλάδα είναι δύσκολο να μπεις, μετά ό,τι και να γίνει, κουτσά στραβά ένα πτυχίο θα το πάρεις. Πώς είναι γεμάτη προέδρους η χώρα; Ένα ίδιο πράμα! Γεμίζουμε πτυχιούχους με αδιόρατο μέλλον!
- Αχ!... Αυτή η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι μια τραγική ιστορία. Πάντα αλλάζουν τις ονομασίες και τους τίτλους αλλά το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Παλιά ήταν οι κύκλοι , μετά έγιναν δέσμες, ακολούθησαν οι κατευθύνσεις και …άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς! Αλλαγές στο τέλος, μόλις φτάνεις στην πηγή, όλα ξαφνικά, λες και μπορούν να διορθωθούν! Σε όλα τα προηγούμενα χρόνια έγινε καμία ουσιαστική αλλαγή που να φέρει τα ποθητά αποτελέσματα στο τέλος; Το παπαγαλίζειν εστί φιλοσοφείν!
- Χαχα! Με έκανες και γέλασα! Να ‘σαι καλά! Χαχα!
- Σήκω, τώρα, από το καναπέ, γιατί θα πιαστείς με τόσο γέλιο! 

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Η συγγραφέας Σοφία Βόικου έγραψε για το "Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της..." του Βασίλη Μόσχη. Από την εκδήλωση "Ο Βασίλης Μόσχης γράφει" στις ΕΑΡΙΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝ 2013


ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΩΜΑΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ

Τον Βασίλη τον Μόσχη, τον γνώρισα αρχικά ως άνθρωπο και στη συνέχεια ως συγγραφέα. Από την πρώτη στιγμή, εκτίμησα το ήθος και τις ιδέες του και μέσα από τις συζητήσεις που κάναμε αντιλήφθηκα ότι κινούμασταν στα ίδια λογοτεχνικά μονοπάτια.
Αμέσως αναζήτησα το πρώτο του μυθιστόρημα το “Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της” και βυθίστηκα στην ανάγνωσή του. Το διάβασα λέξη – λέξη, σειρά – σειρά, το ρούφηξα στην κυριολεξία και όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα κι έκλεισα το βιβλίο, η πρώτη μου κίνηση ήταν να τον πάρω τηλέφωνο και να του πω “ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ κι ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ”. Ένα 'ευχαριστώ' για το ταξίδι που μου χάρισε στο χώρο και στο χρόνο.
Η ιστορία του βιβλίου είναι βασικά η ιστορία της Μυρσίνης, μιας ξεριζωμένης Ελληνίδας που έφτασε με τα καραβάνια των προσφύγων στην Αθήνα. Κάποιοι, μπορεί να πείτε, χιλιοειπωμένη ιστορία... έχουν γραφτεί τόσα βιβλία με φόντο τη 'Μικρασιατική Καταστροφή'. Τι καινούριο θα μπορούσε να πει κανείς...
Κι όμως... Το βιβλίο δεν αναφέρεται καθόλου στα γεγονότα του Μικρασιατικού Μετώπου, γίνονται μόνο ελάχιστες αναδρομές όπου αυτό χρειάζεται. Ξεκινάει με την εξιστόρηση της ζωή της Μυρσίνης αφού έχει ήδη εγκατασταθεί στην Ελλάδα κι αφού έχει ήδη βάλει τη ζωή της σε κάποιο ρυθμό. Εργάζεται ως υπηρέτρια σε ένα μεγάλο σπίτι μαζί με την Αγγέλα, συντοπίτισσα της από τα μέρη της Σμύρνης. Θα μπορούσαμε να τη θεωρούσαμε και τυχερή, αφού μέσα στις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης που αντιμετώπιζαν οι πρόσφυγες εκείνης της εποχής, η Μυρσίνη έχει μια σχετικά εύκολη δουλειά και καλούς εργοδότες.
Και ξαφνικά, στη ζωή της έρχεται ο έρωτας στο πρόσωπο του Μήνα. Του Μήνα, που τον ερωτεύτηκε μόνο από το άκουσμα της φωνής του, του Μηνά που της υποσχέθηκε τον ουρανό με τ' άστρα. Ο Μηνάς όμως δεν ήταν αυτός που έδειχνε ή αυτός που πίστευε η Μυρσίνη. Ήταν ένας  απατεώνας που εξαπάτησε το κοινό τους αφεντικό τον κύριο Αποστολίδη κι εξαφανίστηκε εν μια νυκτί αφήνοντας πίσω τη Μυρσίνη με γκρεμισμένα όνειρα. Μια Μυρσίνη που δεν ήταν πλέον μόνη αλλά μ' ένα παιδί στην κοιλιά.
Φανταστείτε τώρα μια γυναίκα νέα, ανύπαντρη, με τον υποψήφιο πατέρα εξαφανισμένο, προσφυγοπούλα, φτωχή, εγκυμονούσα εκείνη την εποχή. Εκείνη την εποχή που ακόμα κι ένα φιλί  εκτός γάμου ήταν αρκετό να σε χαρακτηρίσει 'ελαφρών ηθών', εκείνη την εποχή που όλες οι Σμυρνιές χαρακτηρίζονταν από το επίθετο 'παστρικές'. Ποια ήταν λοιπόν η θέση της Μυρσίνης; Πώς θα αντιμετώπιζε η ίδια την εγκυμοσύνη της και πώς οι γύρω της; Πώς θα το έκρυβε από την κοινωνία της εποχής; Τι λύσεις είχε; Να κρατούσε το παιδί μόνη κι ανύπαντρη; Αδιανόητο για εκείνη την εποχή. Η κατακραυγή θα ήταν μεγάλη και για κείνην και για το παιδί της και για την οικογένεια της; Να το δώσει για υιοθεσία; Να το αφήσει στο ορφανοτροφείο ως έκθετο; Δύσκολη απόφαση όταν μάλιστα η ίδια αισθάνεται το μητρικό φίλτρο να ξυπνάει μέσα της από την πρώτη στιγμή που αντιλαμβάνεται την κατάστασή της.

Για όσους δεν έχετε διαβάσει ακόμα το βιβλίο, θα σας αποκαλύψω ότι η Μυρσίνη τελικά αποφάσισε να κρατήσει το παιδί. Δεν τόλμησε όμως να αποκαλύψει στην οικογένειά της το μυστικό που έκρυβε η κοιλιά της παρά μόνο στην πιστή της φίλη την Αγγέλα. Και μαζί βρήκανε τη λύση. Η Μυρσίνη φεύγει από την Αθήνα και πηγαίνει στη Θεσσαλονίκη, όπου θα βρει καταφύγιο σε μια ξαδέλφη της Αγγέλας, την Ερατώ. Η Ερατώ είναι παντρεμένη μ' έναν πλούσιο έμπορο, έχει έναν επιτυχημένο γάμο, η ίδια διευθύνει μία πετυχημένη μοδιστρική επιχείρηση. Όμως κανείς άνθρωπος ποτέ δεν τα έχει όλα. Η ευτυχία της Ερατώς είναι λειψή. Γιατί της λείπει ένα παιδί. Η Μυρσίνη  θα βρει μια νέα οικογένεια και μια νέα δουλειά στο σπίτι της Ερατώς. Μια νέα ζωή ξεκινάει για εκείνην και το παιδί της, δύσκολη αλλά όχι ακατόρθωτη. Τα μαύρα σύννεφα φαίνεται να ανήκουν στο παρελθόν.
Και καθώς ο Βασίλης εξιστορεί την ιστορία της Μυρσίνης στη Θεσσαλονίκη, τα πήγαινε – έλα της μέσα στην πόλη όταν πηγαίνει τις παραγγελίες στα σπίτια των διάφορων πελατών, τις βόλτες που κάνει στην παραλία, μας παρουσιάζει κι όλο το μωσαϊκό της αγαπημένης μου πόλης εκείνη την εποχή. Διαβάζεις το βιβλίο κι είναι σαν να περπατάς κι εσύ εκείνη την ώρα στην παραλία, να χαζεύεις στην πολύβουη Βενιζέλου, να ψωνίζεις κονιάκ Ναπολεόν από το μπακάλικο των Μπέζα και Ρεβάχ, να ξελογιάζεις τον χρόνο σου στην παλιά Λεωφόρο των Εξοχών θαυμάζοντας το Mon Bonheur, το αρχοντικό Καπαντζή, τη βίλα Ίντα...
Γιατί ο Βασίλης ζωντανεύει τη Θεσσαλονίκη του Μεσοπολέμου μ' έναν τρόπο μοναδικό, ξεναγώντας μας όχι μόνο στους πολυσύχναστους δρόμους της αλλά και στα εμπορικά της μαγαζιά και στα στέκια όπου διασκέδαζαν οι κάτοικοί της.
Είναι φανερό ότι όλα αυτά τα στοιχεία που με τόση δεξιοτεχνία έχει κρύψει μέσα στο λογοτεχνικό του κείμενο είναι προϊόν εντατικής ιστορικής και λαογραφικής έρευνας κι όχι απλής φαντασίας.

H ζωή ωστόσο παίζει περίεργα παιχνίδια. Ένα άλλο ζευγάρι θα βγει στο προσκήνιο. Η πλούσια Ελίζα, πολύφερνη νύφη της Θεσσαλονίκης, ετοιμάζεται να παντρευτεί τον Κωνσταντίνο, έναν άντρα που όλες θα τον ήθελαν για σύζυγο τους: νέος, όμορφος, έξυπνος, πλούσιος. Κανένα όμως μυστικό δεν μένει για πολύ κρυφό κάτω από το φως του ήλιου. Από ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας, από εκείνα τα περίεργα γυρίσματα που λες ότι ποτέ δεν πρόκειται να συμβούν κι όμως συνεχώς τα βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας η Μυρσίνη αναλαμβάνει να πάει το νυφικό στο σπίτι της Ελίζας. Κι εκεί θα πέσει επάνω στον Κωνσταντίνο ή αλλιώς στο Μηνά, στον άντρα που αγάπησε, στον άντρα που την πρόδωσε. Δεν πρόλαβε να επουλώσει τις πληγές της κι εκείνος εμφανίστηκε ξανά μπροστά της για να τις ξύσει ξανά.

Καθώς η ιστορία προχωρά νέα πρόσωπα έρχονται να προστεθούν: Μάρω και Θεόφιλος. Ο Θεόφιλος είναι ένας άντρας που έχει μάθει να μάχεται στη ζωή του, προσπαθεί για ένα καλύτερο αύριο, δεν φοβάται τη δουλειά. Στην καθημερινή του όμως μάχη για ένα καλύτερο αύριο, έχει ξεχάσει κάτι σημαντικό: να ζήσει. Κι έτσι μια μέρα, ανακαλύπτει ότι έχει μεγαλώσει κι είναι μόνος δίχως οικογένεια, δίχως γυναίκα και παιδί. Τη ζεστασιά της γυναικείας αγκαλιάς σίγουρα δεν μπορεί να αντικαταστήσει η ζεστασιά του μαγαζιού του. Στο μαγαζί του θα γνωρίσει την Μυρσίνη, νέα κι όμορφη. Την κατάληξη νομίζω ότι όλοι την καταλάβατε. Ένας γάμος από συνοικέσιο, όπως οι περισσότεροι γάμοι της εποχής, ένας γάμος που δεν βασίζεται στον έρωτα, τουλάχιστον από την πλευρά της Μυρσίνης, ένας γάμος που βασίζεται στην ανάγκη αλλά και στο σεβασμό.
Ο Βασίλης βάζει την κεντρική του ηρωίδα να ζει δύο αντιφατικές σχέσεις. Από τη μία, έναν έρωτα παθιασμένο αλλά καταστροφικό από την άλλη μια σχέση ήρεμη αλλά ασφαλή. Αν και νομίζω ότι δίνει την απάντησή του μέσα στο βιβλίο, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι ο συγγραφέας κρύβεται σε όλους του τους ήρωες είτε είναι άντρες είτε γυναίκες είτε είναι γεμάτοι πάθη είτε όχι. Κι ο Βασίλης υφαίνει άξια τον ψυχισμό τόσο των απλών καθημερινών ανθρώπων όσο κι εκείνων των ηρώων, των καταστροφικών, αυτοκαταστροφικών ενίοτε, των σκοτεινών γεμάτων πάθη ανθρώπων.
Ας μου επιτραπεί σ' αυτό το σημείο να κάνω μια παρέκβαση και να πω ότι ενώ οι περισσότεροι στη ζωή προτιμούμε να συναναστρεφόμαστε τους ήρεμους και πράους ανθρώπους, εγώ προσωπικά ως συγγραφέας θα έλεγα ότι έχω μία 'διαστροφή' να δείχνω μία ιδιαίτερη συμπάθεια στους σκοτεινούς μου ήρωες.

Για να πιάσουμε το κουβάρι από το σημείο που είχαμε μείνει, το μυθιστόρημα προχωράει γοργά, το ίδιο και τα χρόνια και ξαφνικά βλέπουμε το γιο της Μυρσίνης, το Φίλιππο, παλληκάρι πια, τελειόφοιτο της Ιατρικής, να ταξιδεύει καλοκαίρι στον Πόρο για να δουλέψει στην ταβέρνα της θείας του και φυσικά για να γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο μια όμορφης κοπέλας. Καταιγιστικές εξελίξεις, κρυμμένα μυστικά, φοβερές ανατροπές, ένα απροσδόκητο τέλος.
Σ' αυτό το σημείο πρέπει να σταματήσω και να μην αποκαλύψω άλλα πράγματα για το μυθιστόρημα. Όσοι το έχετε ήδη διαβάσει τα γνωρίζετε κι όσοι δεν το έχετε διαβάσει, δεν θέλω να σας χαλάσω την μαγεία του ταξιδιού της ανάγνωσης.
Γιατί για μένα τούτο είναι η ανάγνωση ενός καλογραμμένου βιβλίου, όπως είναι το “Χιλιάδες
χρώματα στα μάτια της”. Ένα ταξίδι στο χρόνο, σε τόπους αταξίδευτους, στο συναίσθημα, στην αυτογνωσία. Φαίνεται ότι αγαπάει τα ταξίδια ο Βασίλης γιατί διάφοροι τόποι παρελαύνουν μέσα στο βιβλίο: Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Βόλος, Πόρος. Χρώματα κι αρώματα. Γεύσεις και μουσικές.

Δεν θα ήθελα να καταχραστώ άλλο το χρόνο σας. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που με καλέσατε σήμερα εδώ για να μιλήσω για τον αγαπημένο μου ομότεχνο, τον Βασίλη τον Μόσχη και να σας πω ότι θα έπρεπε να είστε πολύ περήφανοι που έχετε έναν τέτοιο συγγραφέα στην Κατερίνη.
Σας ευχαριστώ κι εύχομαι να 'ναι καλοτάξιδα όλα τα βιβλία του Βασίλη γιατί είμαι σίγουρη ότι θα έρθουν πολλά ακόμη!!!


ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Πάω να σκάσω! Δε με χωράει ο τόπος! Πάει…, θα σκάσω!
- Ηρέμησε, βρε παιδί μου, θα πάθεις και τίποτα! Είσαι και σε κρίσιμη ηλικία!
- Είναι δυνατόν, πια; Δεν θα ησυχάσουμε ποτέ; Τι πράμα είναι αυτό; Θα γίνουν ή δεν θα γίνουν;
- Τι να γίνουν, βρε παιδάκι μου; Ηρέμησε! Είσαι και …
- Μη το ξαναπείς αυτό. Δεν είμαι σε καθόλου κρίσιμη ηλικία.  Όλες οι ηλικίες είναι κρίσιμες!... Αυτό να το βάλεις καλά στο μυαλό σου! Όλα τα άλλα είναι παραμύθια της Χαλιμάς!
- Οι εξετάσεις! Ξεκίνησε πάλι καινούριο τροπάρι! Θα γίνει απεργία ή δεν θα γίνει; Θα γίνουν οι εξετάσεις ή δεν θα γίνουν; Θα γίνει επιστράτευση των απεργούντων ή δεν θα γίνει;
- Κοίτα να σου πω! Είναι και μια καλή περίοδος για να πιάσει τόπο η απεργία των καθηγητών. Σε άλλες περιόδους, τι είναι ο κάβουρας τι είναι το ζουμί του. Δε πα να κάνεις απεργία. Θα κλείσουν τα σχολεία! Και τι έγινε; Θα ξανανοίξουν! Ενώ τώρα είναι διαφορετικά τα πράγματα. Υπάρχει πίεση.
- Ναι, αλλά από τη συνάντηση δεν βγήκε τίποτα. Προφανώς οι από πάνω είναι ανένδοτοι!
- Και ούτε έγινε καμιά αναφορά για επιστράτευση!
- Ε! καλά τώρα! Αφού είπε, θα γίνουν οπωσδήποτε!
- Να ησυχάσω δηλαδή; Θα γίνουν; Διότι παντού όπου σταθείς και όπου βρεθείς, λένε, στο αέρα οι εξετάσεις, σε ομηρία χιλιάδες μαθητές, όλα για τον εθνικό αγώνα, δουλεύουν λιγότερο από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο οι καθηγητές…
- Αυτό το πράγμα που συγκρίνουν κάποια πράγματα με τον μέσο όρο στην Ευρώπη με τρελαίνει. Πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε. Ή θα είμαστε σε όλα Ευρωπαίοι ή δεν θα είμαστε. Δεν μπορεί να είμαστε κατ’ επιλογήν! Σε ό,τι μας βολεύει, βρισκόμαστε να πίνουμε τον καφέ μας στις όχθες του Σηκουάνα, - στο Παρίσι δεν είναι αυτός; - και άλλες φορές να βολτάρουμε στις όχθες του Πέλεκα!
- Γιατί, στον Πέλεκα δεν μπορούμε να πιούμε καφέ; 

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ



- Χρόνια πολλά!
- Χριστός Ανέστη!
- Αληθώς Ανέστη!
- Πώς τα πέρασες;
- Πασχαλινά!
- Δηλαδή;
- Δεν έχει δηλαδή! Όταν λέμε Πασχαλινά, εννοούμε Πασχαλινά!
- Αρνάκι και τα λοιπά, δηλαδή;
- Όχι, γαλοπούλα γεμιστή!... Τι λες άνθρωπέ μου; Για βάλε με το μυαλό σου πώς είναι ένα Ελληνικό Πάσχα. Έτσι ακριβώς! Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο! Αυτό εννοούμε πασχαλινά. Όπως πέρσι, όπως πρόπερσι, όπως πάντα!
- Δηλαδή όλα κανονικά.
- Κανονικότατα! Διότι ο Έλληνας, όπως καλά ξέρεις, δεν υπομένει κανένα ζυγό. Όταν είναι να κάνει κάτι για την καλοπέραση του, θα το κάνει. Δεν πα να χτυπιούνται όλες οι Κασσάνδρες και τα πάσης φύσεως παπαγαλάκια. Θα κατεβάσει και τη ρακή του, θα γυρίσει και τον οβελία του, θα …ξεκοκαλίσει  με τα δαχτυλάκια του και το κοκορέτσι. Δεν πα να απαγορεύονται τα εντόσθια. Τίποτα δεν είναι για πέταμα.
- Άσε που και οι ταβέρνες ήταν όλες γεμάτες. Είδες;
- Δεν είδα νομίζεις; Και τα νησιά γεμάτα, βούλιαξαν, λέει. Είχαν να δουν τέτοια  πανηγύρια χρόνια.
- Και που βρήκαν τα λεφτά;
- Βρε, τα κρατούσαν για …μια ώρα ανάγκης. Σου λέει, θα αφήσω το Πάσχα και θα μου φύγει ασούβλιστο; Αποκλείεται. Δεν πα να χτυπιέται όσο θέλει η Αγγέλα, και ο άλλος, ο  πώς-τον-λένε, ο Σόιμπλε, ντε! Θα βγω και θα κάνω αντίσταση! Η επανάσταση του οβελία!
- Αφού βγήκαν και είπαν ότι η Ελλάδα είναι σε καλό δρόμο. Θα φανεί φως!
- Μου φαίνεται ότι όλα αυτά τα λένε για τους άλλους που θέλουν να τα εφαρμόσουν και εκεί. Σου λέει, να, χτυπιόταν η Ελλάδα, αλλά μπαίνει σε ένα δρόμο. Άρα είναι σωστή η συνταγή. Μη χτυπιέστε, το λοιπόν. Για ελάτε στο θείο που θέλει κάτι να σας πει, κάτι να σας ομολογήσει!
- Λες;
- Όπως σε βλέπω και με βλέπεις! Και για να μην τους χαλάσουμε το χατίρι, πήραμε αμπάριζα τα νησιά και απολαύσαμε το Ελληνικόν Πάσχα εν πλήρει δόξη και τιμή! Με βούλα και υπογραφές! Διότι η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να συνεχιστεί και αλλαχού!
- Δηλαδή, θα πάμε και διακοπές το καλοκαίρι;
- Όπως σε βλέπω και με βλέπεις! Η κρίση είναι το πρόσχημα!
- Να την σώσουμε τότε!


Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ



- Κακό πράμα ένα διαζύγιο!...
- Τι έγινε; Ποιος χώρισε;
- Μη σκας, δε χώρισε κανείς!
- Αλλά τότε;…
- Απλώς παρακολουθούμε τις παρενέργειες ενός διαζυγίου χωρίς στην ουσία να έχει χωρίσει κανείς!
- Θα μας τρελάνεις!
- Τι θα σας τρελάνω! Εδώ γίνονται πράματα και θάματα! Πώς είναι όταν χωρίζει ένα ζευγάρι…
- Δεν το έχω ζήσει, δεν ξέρω…
- …και σκοτώνονται για τα περιουσιακά, ένα πράμα; Έτσι ακριβώς! Αυτό δικό μου, αυτό δικό σου, όχι μαζί το πήραμε, και άλλες ιστορίες ευγενούς άμιλλας! Και νάσου οι πυροβολισμοί από τη μια μεριά, και νάσου από την άλλη, εμφύλιος πόλεμος στην ουσία!
- Τι εννοείς επακριβώς;… Διότι είσαι και πάλι μυστήριος…
- Βγαίνουν στη φόρα τα οικονομικά των κομμάτων που είναι κάτι χειρότερο και από τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Άδεια ταμεία και τα δάνεια αδύνατον να εξοφληθούν! Και φυσικό είναι οι κατηγορίες να πάνε και να έρχονται. Βγάλε άκρη… Και θέλουν να φτιάξουν τα δικά μας οικονομικά… Μυστήριο πακέτο που είναι ο άνθρωπος!
- Μου μυρίζεται ότι εμείς θα πληρώσουμε τη νύφη τελικά! Πόσες φορές τελικά σε αυτή τη ζωή. Θα μας βάλουν μέσα για πολυγαμία! Πόσες νύφες πια να αντέξουμε;
- Δεν είναι μόνο αυτό! Αυτό που έχω μεγάλη απορία είναι πως τα βρίσκουν με τις τράπεζες. ΟΙ εισπρακτικές εταιρίες τους παίρνουν τηλέφωνο; Και τι τους λένε; Και αν δεν τους παίρνουν τηλέφωνο γιατί δεν τους παίρνουν; Και άμα χρωστάνε πως θα τα επιστρέψουν; Και άμα δεν τα επιστρέψουν τι θα γίνει; Δεν θα έχουν πρόβλημα οι τράπεζες;
- Εγώ σου λέω και το άλλο. Πες ότι τα κόμματα δεν έχουν για να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους. Εντάξει;
- Σιγά που θα είναι…
- Η τράπεζα τι πράμα θα τους κάνει κατάσχεση; Ποιόν θα πιάσουν και θα βάλουν φυλακή; Ή δεν είναι έτσι; Είναι άλλη η διαδικασία; Γιατί άμα είναι άλλη να κάνουμε και εμείς ένα κόμμα, να πάρουμε ένα δάνειο. Δεν θα μας δώσουν; Θα μας δώσουν. Τι στα κομμάτια κόμμα θα είμαστε; Και με τα λεφτά που θα πάρουμε θα ξοφλήσουμε αυτά που ήδη χρωστάμε. Και έτσι όλα θα είναι μέλι γάλα. Τι λες, δεν είναι ωραία η ιδέα μου; Θέλει λίγο φτιάξιμο, αλλά θα τη στρώσω, που θα πάει;
- Εγώ, πάντως, αυτό που ξέρω είναι ότι ο κλήρος θα πέσει στον γενναίο.
- Και ποιος είναι αυτός;
- Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;   
- Α! μη με κοιτάς έτσι, εγώ δε ξέρω τίποτα! Πλάκα έχουμε στο σπίτι! 

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ



- Αμάν! Τι έπαθες;
- Τι έπαθα; Μια χαρά είμαι!
- Με δουλεύεις! Πώς το έπαθες αυτό;
- Α! Για τις πατερίτσες λες; Πάλι καλά! Φτηνά τη γλύτωσα!
- Τι φτηνά την γλύτωσες; Εδώ είσαι, λες και βγήκες από νοσοκομείο του σαράντα!
- Βρε, φτηνά τη γλύτωσα σου λέω! Μπορεί τώρα και να μη μιλούσαμε.
- Γιατί; Θα ήμασταν μαλωμένοι;
- Ακριβώς όπως τα λες! Να μου θυμίσεις, όμως, να σε φτύσω για να μην σε ματιάσω!
- Άστα αυτά και λέγε!
- Τι να σου πω; Όλα καλά! Επειδή βαριόμουνα πετάχτηκα μέχρι τη Θεσσαλονίκη, χτύπησα μια επέμβαση έτσι στα γρήγορα στο πόδι, έμεινα κάμποσες μέρες χωρίς να το πατάω, διότι ήθελα μια αλλαγή, βαριόμουνα, τι να κάνω, λέω, ας πάω καμιά επίσκεψη σε καμιά ορθοπεδική κλινική! Η ζωή θέλει αλλαγές, φίλε μου! Είναι τόσο μονότονη τελικά. Τα απρόοπτα είναι το αλάτι και το πιπέρι της.
- Α! για αυτό σε χάσαμε κάμποσο καιρό! Είχες περιπέτειες.
- Α! Μπράβο, καλά το είπες. Η ζωή χρειάζεται περιπέτειες! Και που θα τις βρούμε; Εδώ μέσα. Κάνε μερικές βόλτες στην πόλη, όλο και κάπου θα βρεθείς σε κάποια λακκούβα. Και μετά;…  Από εδώ παν κι οι άλλοι!
- Έχεις δίκιο..
- Για δες, τώρα αυτή τη στιγμή, εκεί στον πεζόδρομο, την είδες που στραμπούλιξε το πόδι της εκείνη η κυρία; Ακριβώς εκεί τα τουβλάκια, κάνουν μια πλαγιά και ενώ περπατάς αμέριμνα, να σου η ανατροπή στις ήρεμες στιγμές της ζωής σου!
- Ναι, βρε, μπροστά στα μάτια μας… Καλά που την κράτησε αυτός που ήταν δίπλα της! Αλλά αν ήταν μόνη της;
- Πάρτην κάτω! Ενώ εγώ αγαπητέ μου έπαθα χειρότερα διότι από εκεί που περνούσα ήταν … ο ανάγλυφος χάρτης της Ευρώπης. Ήταν ένα βομβαρδισμένο τοπίο του Βιετνάμ! Και δεν είναι το μόνο. Μπορείς με κάποια αρχαιολογική έρευνα να κάνεις και άλλες ανασκαφές, να βρεις και άλλα σκαμμένα…
- Ε! Είσαι υπερβολικός. Πάρτο χαμπάρι, έχουμε κρίση, που να βρεθούν χρήματα τώρα;
- Τι θες να πεις; Ότι ξαφνικά έγινε η πόλη ένα απέραντο αρχαιολογικό τοπίο; Ξέρεις πόσος αρχαίος πολιτισμός κρύβεται εδώ και χρόνια σε κάθε γωνιά, σε κάθε γειτονιά; Αμέτρητος!
- Το θέμα είναι να μην έχουμε ατυχήματα!
- Αυτό είναι το σημαντικό! Διότι και εγώ συμμετέχω στην κρίση! Ποιος θα μου πληρώσει όλα αυτά το έξοδα που έκανα; Το χρόνο που έχασα; Για πες μου;
- Τα παράπονα στο Δήμαρχο!