Κυριακή 9 Απριλίου 2017

Γλυκερία Γκρέκου | Κούντου λούνα βίνι! | Εκδόσεις ΔΙΑΠΛΟΥΣ

(Από την παρουσίαση στο βιβλιοπωλείο ΝΕΣΤΩΡ)
Κούντου λούνα βίνι!
Πότε ήρθε το φεγγάρι!
“Μόνο που τα βλέπω χρωματιστά…. Όχι, όχι δεν έγινα άγγελος ακόμη, έτσι δεν ήταν στην ταινία; Όταν ο άγγελος του Βέντερς έβλεπε ανθρώπους και αντικείμενα με χρώμα, αυτό σήμαινε πως βρισκόταν για λίγο σε ανθρώπινη υπόσταση. Όχι, όχι, δεν έφυγα ακόμα, εδώ είμαι και παλεύω…
Είπα χρώματα και θυμήθηκα τα καλοκαίρια στο χωριό του παππού μου. Τα χρωματιστά χρόνια της ζωής μου!
Τι συναισθήματα, τι ευτυχίες κρύβει αυτή η φράση! Τα χρωματιστά χρόνια του Παυλου Οικονόμου ήταν πάνω στο βουνό. Με τις όποιες ελλείψεις του, με τα λιγοστά πράγματα, με το φως να τελειώνει μόλις βραδιάζει. Με λίγο δήθεν πολιτισμό. Αμέτρητες εικόνες από ένα παρελθόν που έφυγε, ένα παρελθόν που χάσαμε που ξέχασε τις ανέμελες ώρες της ζωής κουβαλάει τα τραύματα που φέρνει το φεγγάρι στο απορημένο βλέμμα μας. Η συγγραφέας μας παρουσιάζει ένα κείμενο πλημμυρισμένο από χρώματα, αρώματα και γεύσεις της εποχής, νοσταλγικές στιγμές που σου λείπουν και αναρωτιέσαι τώρα πόσο υποκειμενικός είναι ο πολιτισμός, ο κάθε πολιτισμός. Διαφέρει από άτομο σε άτομο, από εποχή σε εποχή!  Πόσο διαφορετικό το φλερτ τότε και τώρα! Τότε υπήρχε, σήμερα απουσιάζει! Δεν υπάρχει! Είναι ο πολιτισμός που μας κρύβει πολλές εκπλήξεις ακόμη; Ένας πολιτισμός που μπορεί να αποπλανήσει την ταυτότητα μας γιατί είναι πιο δυνατός από τις αντοχές μας;
Η υπέροχη ζωή στο Λιβάδι, και στο κάθε Λιβάδι, την υπέροχη ζωή που δεν υπάρχει πια γιατί ακολουθήσαμε μια άλλη και ξαφνικά βρεθήκαμε όχι να αναρωτιόμαστε αλλά να κραυγάζουμε πότε ήρθε το φεγγάρι; Και όχι με θαυμαστικό αυτή τη φορά αλλά με ένα τεράστιο ερωτηματικό.
Μέχρι το τελευταίο φεγγάρι…

Ο ήρωας της Γλυκερίας Γκρέκου, ο Παύλος Οικονόμου, υπουργός, προκαλεί ο ίδιος ατύχημα μη μπορώντας να αντέξει το βάρος του ροζ σκανδάλου μετά τη διαρροή πληροφοριών και φωτογραφιών στις εφημερίδες από τη γραμματέα του με την οποία είχε ερωτική σχέση. Πλήρης εκδίκηση μετά την απόφαση του υπουργού να επιστρέψει και πάλι στην οικογενειακή εστία. Η γραμματέας του άτομο άκρα φιλόδοξο βλέπει ότι κάτι χάνει, τα πράγματα δυσκολεύουν για αυτήν  και αποφασίζει πλέον να τον εκδικηθεί. Ήδη από το παρελθόν της ξέρουμε ότι κάνει οτιδήποτε περνάει από το χέρι της για να αναρριχηθεί όσο το δυνατόν υψηλότερα. Χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς όρια.

Ο Παύλος Οικονόμου βρίσκεται στο δωμάτιο του νοσοκομείου σε κρίσιμη κατάσταση. Δεν είναι δυνατόν να γίνει όποια εκτίμηση για την πορεία της υγείας του. Βρίσκεται μεταξύ ζωής και θανάτου και υποσυνείδητα βλέπει να περνούν από μπροστά του όλα τα γεγονότα και οι στιγμές της ζωής του αλλά και των μελών της οικογενείας του. Όλες οι ζωές των ανθρώπων του εδώ και εκατό χρόνια.  Ταξίδια του νου, ταξίδια της σκέψης, ταξίδια της καρδιάς, ταξίδια στην Αλεξάνδρεια, στην Αθήνα, στη Λάρισα, στο Κρούσοβο, στο Λιβάδι… Εκείνες τις στιγμές που όλη σου η ζωή, όλο το παρελθόν σου περνάει μπροστά από τα μάτια σου σαν κινηματογραφική ταινία και ξαναζείς για δεύτερη και τελευταία φορά ίσως, όλες σου τις στιγμές, πικρές και γλυκές, δυσάρεστες και χαρούμενες. Ζωντανεύουν  μπροστά του στιγμές και γεγονότα που έχουν σημαδέψει τη ζωή του αλλά και τον ίδιο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του.
Μικρό παιδί, τι να καταλάβει γιατί λείπει ο πατέρας του από τη ζωή του; Τι να καταλάβει τι αποφασίζουν οι μεγάλοι; Πόσες φορές ήθελε να πει «θα το πω στον πατέρα μου και θα δεις εσύ» “Αφού δεν έχεις πατέρα είναι φυλακή” Που να ξέρει ότι όλα εξαρτιόταν από ένα «ναι». Μόνο μια λέξη! Τι να καταλάβει; Ποιος να του εξηγήσει; Αλλά και πάλι; Μια εμφυλιοπολεμική κατάσταση που τόσο ταλαιπώρησε τη χώρα. Και ίσως συνεχίζει να την ταλαιπωρεί. Ιδεολογίες και ακρότητες που βαραίνουν την ιστορία του τόπου.
Η Γκρέκου αποπειράται και το πετυχαίνει να μας παρουσιάσει τα ιστορικά γεγονότα βλέποντας τα από κάτω. Έτσι όπως την έζησε ο έλληνας στην καθημερινότητα του, όχι την ιστορία των βιβλίων, των ανακοινώσεων και των προκηρύξεων. Την καθημερινότητα του απλού λαού, γιατί δυστυχώς ο λαός είναι αυτός που ταλαιπωρείται πάντα σε κάθε κακή στιγμή της.
Πόσος είναι ο χρόνος μέχρι να έρθει το φεγγάρι στη ζωή των ανθρώπων; Γιατί να μην είναι ένα πανηγύρι χαράς και αγαλλίασης, μια αναίμακτη χαρούμενη θυσία στο δώρο της ζωής; Ο χρόνος τρέχει αδυσώπητα για να βρεθεί τελικά αντιμέτωπος με το ερώτημα , την απορία Πότε ήρθε το φεγγάρι! Με θαυμαστικό όχι ερωτηματικό! Όπως στον τίτλο του βιβλίου. Γιατί το θαυμαστικό περιέχει το ξαφνικό, τον αναστεναγμό της απορίας!
Αν αναζητήσουμε υπαρξιακές αγωνίες θα βρούμε διάσπαρτες πολλές, Είναι πάμπολλες οι στιγμές που αποφάσεις και ενέργειες καταλήγουν στο μονοπάτι που οδηγεί στο χαρούμενο πανηγύρι της ζωής.
Και εδώ έχουμε δυο συνομιλίες που έρχονται αντιμέτωπες. Το παρόν και το παρελθόν! Πόσο αντίθετες! Η λογική ακολουθεί το χρόνο που τρέχει. Ο χρόνος που αλλάζει συνήθειες, σκέψεις, στόχους και επιθυμίες.
Τι απομένει στο τέλος;
Τι θέλουμε να απομείνει;
Ο αργός ρυθμός, το ξένοιαστο βλέμμα, το γλυκό σκίρτημα, η απαλή κίνηση του φρέσκου αέρα πάνω στο βουνό, τα αργά βήματα που αφήνουν τα ευτυχισμένα χνάρια τους στο παρελθόν για να γευτούν ένα ευτυχισμένο μέλλον.
Σας αφήνω να ανακαλύψετε μόνοι σας τις υπέροχες στιγμές  από την καθημερινή ζωή του χωριού που τόσο γλαφυρά περιγράφει η Γλυκερία. Δεν θα ήθελα να χάσετε την ευχάριστη έκπληξη όταν θα το διαβάζετε. Υπάρχουν τόσες, αμέτρητες λεπτομέρειες αποτέλεσμα σίγουρα μεγάλης έρευνας που έχει κάνει. Και θα τις απολαύσετε γιατί η Γλυκερία έχει την ικανότητα να μας παίρνει από το χέρι και να μας πηγαίνει από το Κιόσκι στον Πλάτανο της πλατείας για να δροσιστούμε από το νερό της βρύσης. Και μετά γιατί όχι μια εκδρομή στην Αγία Τριάδα. Η ζωή στο Λιβάδι ακόμη και σήμερα αν και διαφορετικό είναι must όπως λέμε σήμερα στην ελληνική. 



Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

Θέατρο Μώ | Δεσποινίς Τζούλια | Σκηνοθεσία: Κοσμάς Χατζηιωαννίδης

Θέατρο Μώ
Δεσποινίς Τζούλια
August Strindberg
Σκηνοθεσία Κοσμάς Χατζηιωαννίδης 

Το παιχνίδι της εξουσίας είναι ένα παιχνίδι εθιστικό! Το κυνήγι της εξουσίας είναι παιχνίδι χωρίς αναστολές και με ανεξάντλητη σαγήνη μέχρι θανάτου!
Η Δεσποινίς Τζούλια γράφτηκε το 1888 με τρία πρόσωπα, τη δεσποινίδα Τζούλια ευγενικής καταγωγής, τον υπηρέτη της Ζαν και τη μαγείρισσα Κριστίν.

Το σκηνικό είναι η κουζίνα ενός αρχοντικού όπου διαδραματίζεται η τραγική αναμέτρηση του αρσενικού και του θηλυκού μέχρι τελικής πτώσης. Η σύγκρουση του Ζαν και της Τζούλιας είναι η σύγκρουση μεταξύ των δύο φύλλων, και συγχρόνως μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Η δίψα για την εξουσία, μια πιο δυνατή εξουσία, προκαλεί μια αναμέτρηση έντονων στιγμών και πάθους.
Η κακομαθημένη κόρη του Κόμη αναζητά την ταπείνωση του υπηρέτη της, αλλά το παιχνίδι αλλάζει ρόλους μετά την θεατρική ερωτική πράξη. Αναμετρούνται οι φιλοδοξίες του καθενός, το παρελθόν κινεί τα νήματα, παντού η δίψα για την επιβολή της εξουσίας, ο έρωτας συμμετέχει κι αυτός σε αυτό το παιχνίδι χωρίς τέλος, όπου οι χαρακτήρες δείχνουν όλο και περισσότερο τη γύμνια τους.
 Η Τίνα Ιωαννίδου - Δεσποινίς Τζούλια - σε έναν από τους καλύτερους ερμηνευτικά ρόλους που την είδαμε μέχρι σήμερα. Ερμήνευσε με άνεση και δυναμισμό την σταδιακά αλλοίωση του χαρακτήρα της Τζούλιας μέχρι την αυτοκαταστροφή της.
Ο Κώστας Μυστακίδης - υπηρέτης Ζαν - δυναμικός, ανέδειξε τον όλο πάθος χαρακτήρα του Ζαν και μας έδωσε απολαυστικές υποκριτικές στιγμές.
Η Καλλιόπη Γιαμούζη - Κριστίν - ανυπέρβλητη φιγούρα, με έντονη εκφραστικότητα, δυναμική στο βλέμμα, εξέπεμπε μια βαθιά εσωτερικότητα.
Η σκηνοθεσία του Κοσμά Χατζηιωαννίδη εκμεταλλεύτηκε το έργο με τη δική του έξυπνη ματιά και ώθησε τους ηθοποιούς να αποδώσουν τα μέγιστα στους ρόλους τους.
Πρέπει να τονιστεί η ευρηματική σκηνή της σεξουαλικής πράξης πίσω από το τεράστιο τραπέζι της κουζίνας που υποβαστάζεται από την απατημένη Κριστίν!
Επί πλέον, ο επιβλητικός πολυέλαιος εποχής με τα αναμμένα κεριά που σβήνει η Τζούλια στο τέλος του έργου μεταμορφώνεται σε μια πάλλουσα καμπάνα από όπου αιωρείται η Τζούλια λύνοντας τα δεσμά της! Της εξουσίας της; Του έρωτά της; Της ζωής της;
Μην χάσετε αυτή την παράσταση του 
θεάτρου Μώ!












Όλες οι φωτογραφίες είναι του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΦΤΑΡΑ




Από τη στήλη ΘΕΑΤΡΟ
της εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ








Κυριακή 2 Απριλίου 2017

Θάνος Κόσυβας | Το δάσος φύλακας | Εκδόσεις Αλέξανδρος


Θάνος Κόσυβας
“Το δάσος φύλακας”
Εκδόσεις Αλέξανδρος

Είναι σημαντικό στις μέρες μας, σε μέρες δραματικές, σε μέρες που τυραννιούνται από τη μιζέρια μιας άγνωστης καθημερινότητας να υπάρχουν άνθρωποι, που δεν το βάζουν κάτω, δεν υποκύπτουν στις κραυγές της απογοήτευσης αλλά κοιτάνε μπροστά, αισιόδοξα και αυτή η μικρή, η μεγάλη σπίθα γεμίζει φως τις ματιές των ανθρώπων.
Ο Θάνος Κόσυβας έγραψε ακόμη ένα παραμύθι! Για παιδιά; Για μεγάλους; Το σίγουρο είναι ότι μέσα από τα παραμύθια λέγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες! Πίσω από τα “ψέματα” των παραμυθιών κρύβονται αλήθειες που ίσως έχουμε ξεχάσει, ίσως δεν τις δίνουμε τη σημασία που τις αξίζει! Ίσως τα παραμύθια πρέπει να απευθύνονται και σε μας στους μεγάλους. Μπορεί να είναι κι έτσι! Πρέπει να είναι κι έτσι!
Το καινούριο βιβλίο του Θάνου Κόσυβα “Το δάσος φύλακας”  από τις εκδόσεις “Αλέξανδρος” με μια υπέροχη εικονογράφηση από τον ίδιο τον συγγραφέα που παρακινεί τη φαντασία να λειτουργήσει, να οδηγήσει τον αναγνώστη στα μονοπάτια του δάσους, να απολαύσει τη ζωή του, να ακούει τα κρυστάλλινα νερά του, να ακολουθήσει όλα τα ζωντανά που ζουν μέσα σε αυτό! Πως είναι δυνατόν να μην το προσέξουμε και να το προφυλάξουμε από κακόβουλες ή αθέλητες πράξεις για να αποφύγει την καταστροφή του; Να αφήσουμε μόνο του το δάσος να προστατέψει τον εαυτό του;
Το έμμετρο κείμενο του βιβλίου δείχνει την μεγάλη αγάπη του συγγραφέα για την ποίηση και το γλαφυρό του ύφος κάνει την ανάγνωση περισσότερο απολαυστική!
Το εξώφυλλο, η εικονογράφηση, η σελιδοποίηση είναι όλα δημιουργία του συγγραφέα και είναι μεγάλη η χαρά μας για αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα!
Μην ξεχάσετε να απολαύσετε το “Το δάσος φύλακας”  του Θάνου Κόσυβα. Μην το χάσετε! Θα αποκτήσουμε όλοι οικολογική συνείδηση, όχι μόνο οι μικροί αναγνώστες αλλά και οι μεγάλοι! Και μην ξεχνάτε! Τα παραμύθια πάντα λένε τις μεγαλύτερες αλήθειες!

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο:
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ωραίο δάσος. Ένα δάσος αλλιώτικο από τα’ άλλα… Τα μονοπάτια, το ποτάμι, τα δέντρα, τα πουλιά και τα ζώα βοηθάνε τους ορειβάτες και τους περιπατητές και το προστατεύουν από τους λαθροθήρες και τους εμπρηστές. Είναι ένα δάσος φύλακας, που αφού οι άνθρωποι δεν το προστατεύουν, προστατεύεται μόνο του…
Αυτό το βιβλίο έχει ως στόχο την ευαισθητοποίηση των παιδιών στα προβλήματα που αντιμετωπίζει το δάσος και γενικά το περιβάλλον από τις επεμβάσεις του ανθρώπου, ώστε να ενημερωθούν, να αγαπήσουν το πράσινο και να αποκτήσουν οικολογική συνείδηση.

Λίγα λόγια για το συγγραφέα:
Γεννήθηκε το 1972 στην Καρίτσα Πιερίας, σπούδασε και ασχολείται με τη γραφιστική. Το 2011 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο  «Σ' ελλειπτική τροχιά» από τις εκδόσεις Μάτι.  Το 2014 ακολουθεί η δεύτερη ποιητική του συλλογή «Μεσημβρινοί» από τις εκδόσεις poema. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Ποιήματα του έχουν μελοποιηθεί από το συνθέτη Χαράλαμπο Ναβροζίδη. Είναι  ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας, Έφορος Λογοτεχνίας και Εικαστικών Τεχνών του Κέντρου Γραμμάτων και Τεχνών Δίου και μέλος του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Πιερίας. Ως γραφίστας ασχολείται με εμπορικές αλλά και καλλιτεχνικές δημιουργίες. Επιμελήθηκε ο ίδιος το καλλιτεχνικό μέρος της έκδοσης των δύο ποιητικών συλλογών του, για την πρώτη ποιητική συλλογή βραβεύθηκε από το λογοτεχνικό περιοδικό «Κελαινώ» (2011-2012). Έχει βραβευθεί επίσης για το ποιητικό του έργο από Συλλόγους και Ενώσεις Λογοτεχνών και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις εικαστικών ως γραφίστας με ψηφιακό κολάζ (digital art). Ασχολείται με την εικονογράφηση, σελιδοποίηση βιβλίων και σχεδίαση εξωφύλλων, την καλλιτεχνική επιμέλεια ημερολογίων, περιοδικών, σχολικών εφημερίδων και άλλων  εντύπων.
 






Από τη στήλη ΒΙΒΛΙΟ
των εφημερίδων
ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΘΑΡΡΟΣ | ΚΟΖΑΝΗ