Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Πώς να το πω; Τσιλίκι; Τυφλόμυγα; Μπίλιες; Τσουβαλοδρομίες, τραμπάλα, γουρούνα;
- Κάνε λίγο κράτει ρε! Που τα θυμήθηκες όλα αυτά τα παιχνίδια;
- Εγώ που τα θυμήθηκα; Ξαναέγιναν της μόδας…
- Εγώ δεν βλέπω κανένα παιδί να παίζει κανένα τέτοιο παιχνίδι…
- Και πολύ σωστά δεν βλέπεις. Διότι τα παιδιά είναι …αφισοκολλημένα μπροστά σε μια οθόνη κινητού ή τάμπλετ και έχουν βυθισθεί στην ακολασία της αποχαύνωσης.
- Τότε;
- Όλα αυτά τα παιχνίδια ξανάγιναν της μόδας για μεγάλους. Οι μεγάλοι τα παίζουν τώρα και με μεγάλη επιτυχία, μη σου πω!
- Άντε! Εγώ πως δεν πήρα χαμπάρι τίποτα;
- Που να πάρεις εσύ! Εσύ θες να σου τα φέρουν φάτσα φόρα στο μάτι μπροστά!
- Και για λέγε! Που τα παίζουν όλα αυτά τα παιχνίδια; Γιατί ό,τι και να πεις εσύ, λίγο παράλογος είσαι!
- Λοιπόν, πάρε σβάρνα εφημερίδες, περιοδικά, πρακτορεία ειδήσεων, τηλεοπτικές εκπομπές…,
- Και; Άλλο τίποτα;
- Και θα δεις! Από που να ξεκινήσω; Από τους μεν; Από τους δε; Ένα πανηγύρι, δηλώσεων, ευχολόγιων, απειλών, υποσχέσεων… Πανικός…
- Δώσε παράδειγμα… Δώσε παραδείγματα για να καταλάβει ο λαός…
- Είναι τόσα πολλά αυτά που κυκλοφορούν! Παίζουν αναμεταξύ τους, μέσα έξω…
- Θα με σκάσεις!
- Δεν βγάζεις άκρη… τι να πω… τι να πω… μια εφημερίδα πρότεινε να σβηστεί το χρέος μας αν κρατήσουμε όλους τους πρόσφυγες εμείς…
- Αμάν ρε! Άλλη οπτική γωνία του θέματος… Καλό… Και μετά μου λες ότι οι βόρειοι δεν είναι φιλεύσπλαχνοι… Μέσα στην ελεημοσύνη είναι…
- Και το άλλο, στη Δανία ψηφίστηκε λέει νόμος ότι οι πρόσφυγες θα δίνουν ότι αξίας έχουν πάνω τους έναντι της φιλοξενίας… Α! ρε!
- Και το άλλο; Με τόσες αναταράξεις στην χώρα, δεν βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλον να κάνουν δηλώσεις… Νιώθω ότι περιμένουν στην γωνία σαν τον λύκο για να κάνουν πλιάτσικο!
- Όλα στη πλάτη τη δική μας!
- Πετάει, πετάει ο γάιδαρος;

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τα ‘μαθες; Τα ‘μαθες;
- Πάρε μια ανάσα πρώτα! Κάτσε! Και για πες τώρα, τι είναι αυτό που σε αναστάτωσε τόσο πολύ;
- Αποσύρουν τα πεντακοσάευρα! Έτσι έμαθα! Λες να είναι αλήθεια;
- Και τι σε κόφτει εσένα;
- Γιατί άραγε;
- Ρε; Από πότε έχεις να δεις πεντακοσάευρο;
- Τι να σου πω…
- Και να θέσω αλλιώς την ερώτηση! Έχεις δει ποτέ πεντακοσάευρο;
- Τώρα που το λες… Μια φορά… Από μακριά κιόλας… Στην τράπεζα… Έχει καιρό τώρα… Κάποτε που πήγαινα στην τράπεζα…
- Είδες λοιπόν; Τι κάνεις έτσι; Γιατί σκας; Εκτός κι αν έχεις τίποτα εντοιχισμένα και μας το παίζεις λιγούρης τόσο καιρό. Γιατί τόση πρεμούρα δεν δικαιολογείται…
- Περίεργο μου φαίνεται, για αυτό…
- Αχ! Δεν μαθαίνεις εύκολα! Τόσα περίεργα τριγύρω σου και εσύ κόλλησες σ’ αυτό!
- Που να κολλήσω;
- Στο ότι ανακουφιστήκαμε τώρα πια…
- Ανακουφιστήκαμε;
- Ναι, το είπε η Φον Τισενχάουζεν…
- Η Φον;
- Δήλωσε ότι μπορεί να μας καθησυχάσει ότι δεν επρόκειτο επουδενί για προσβολή…
- Ποιο ρε;
- Το ηλίθιε, ρε γαμώτο!
- Και;
- Μας διαβεβαιώνει ότι η έκφραση το λέει, δεν πρέπει να το λάβουμε προσωπικά…
- Και πότε πρέπει να το παίρνουμε προσωπικά; Και ποια είναι αυτή η Φον… τέτοια;
- Η αναπληρώτρια εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών…
- Τόσο χαμηλά πέσαμε; Έλειψε ένας υφυπουργός; Ένας γραμματέας,  τέλος πάντων… να βγει και να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα; Διότι πώς να το κάνουμε! Εμείς δεν μιλάμε έτσι! Είμαστε ευγενείς με τους φίλους και τους συνεργάτες μας! Εκτός, εκτός λέω, αν θέλουμε να τους διαολοστείλουμε! Τότε ξεχνάμε και τα γαλλικά και τα πιάνα μας και όλη μας την καλή ανατροφή! Πάντως εμένα δεν μου άρεσε καθόλου όλο αυτό!
- Αυτό έλειπε να σου άρεσε! Εγώ νιώθω ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο, διότι ένα είναι σίγουρο, ότι δεν θέλουν να βοηθήσουν! Όσο περνάει ο καιρός όλο και ζητούν περισσότερα, που θα πάει αυτό;
- Είναι το σαξές στόρι τέτοιο, ρε ηλίθιε!

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016

Δημήτρης Στεφανάκης | Ο Χορός των Ψευδαισθήσεων | Εκδόσεις Ψυχογιός


Δημήτρης Στεφανάκης
Ο Χορός των Ψευδαισθήσεων
Εκδόσεις Ψυχογιός


Το αργεντίνικο τάνγκο είναι χορός ερωτικός, σαν την ζωή, είναι ένα γαϊτανάκι ρυθμικών βημάτων που εύκολα κανείς μπορεί να χάσει το ρυθμό τους, όπως η ζωή, είναι το παραλήρημα της ζάλης στους στροβιλισμούς του, όπως η ζωή.
Ο χορός, η ανεμελιά του συμβαδίζουν με τους ρυθμούς μιας χορογραφίας ψευδαισθήσεων που ζήσαμε αθέλητα ή ηθελημένα, επενδύσαμε στις δικαιολογίες μας,  και το φινάλε του αποδεικνύεται …ο σώζων εαυτόν σωθήτω! Ο Αλεκίνος αυτοτιμωρήθηκε, ο Σέργιος επιβίωσε!
Ο Αλέξανδρος Σάντσας, για τους φίλους του Αλεκίνος, παραπέμπει αθέλητα ή ηθελημένα στο γνωστό μας Αρλεκίνο. Ο μικρός διάβολος της κομέντια ντελ άρτε …. ή ακόμη ένα μεσαιωνικό βασιλιά των φαντασμάτων, μια θεότητα, άγρυπνο φρουρό στη πύλη του κάτω κόσμου για να εμποδίζει τους νεκρούς να πάρουν τους ζωντανούς στον κάτω κόσμο. Ένα πνεύμα, μια θεότητα  που βρίσκεται ενδιάμεσα, στη ζωή και στο θάνατο, ακροβατεί μεταξύ της δημιουργίας και της καταστροφής. Όλα αυτά στο Μεσαίωνα.
Ο Δημήτρης Στεφανάκης είναι σήμερα, στο παρόν, συνδιαλέγεται με την σύγχρονη εποχή της ευημερίας που προηγήθηκε και της μεγάλης πτώσης που ακολούθησε. Έρχεται αντιμέτωπος με μια κρίση που ταλανίζει την ζωή των ανθρώπων. Μια κρίση οικονομική, κρίση αξιών, κρίση υπαρξιακή που λικνίζεται ρυθμικά, απλώνει τα βήματα της παράλληλα με τους ήρωες του βιβλίου.
Ο Αλεκίνος του Δημήτρη Στεφανάκη αποτυγχάνει να χτίσει την “αυτοκρατορία” του.  Ένα χρηματιστηριακό σκάνδαλο είναι το προφανές για την πτώση του από τον πέμπτο όροφο μιας πολυκατοικίας. Από τον κόσμο της δημιουργίας βρίσκεται στον κόσμο της καταστροφής.
Η αυτοκτονία αυτή που έρχεται εντελώς ξαφνικά και απροσδόκητα αποκαλύπτει τα σαθρά θεμέλια μιας πλαστής ευημερίας και αφήνει μια στρατιά επενδυτών ξεκρέμαστη, στο έλεος των αποκαλύψεων. Το θαύμα δεν υφίσταται πλέον.
Ο Μάνος, φίλος του Αλεκίνου και αφηγητής της ιστορίας, από τους λίγους που δεν συμμετέχουν σε αυτήν την καταστροφή, όχι απόλυτα όμως, έχει και αυτός το δικό του μερτικό σε αυτήν την αλλοπρόσαλλη δημιουργία του πλασματικού οικοδομήματος. Τελικά κανείς δεν είναι αθώος και άμοιρος ευθυνών!
Με την αυτοκτονία του Αλεκίνου ο Μάνος αναπολεί στιγμές των φοιτητικών τους χρόνων, τα ξέγνοιαστα χρόνια μιας ευημερίας που τελικά αποδείχτηκε καταστροφική και επώδυνη, κυνηγά μετά μανίας το όνειρο του, έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Αλήθεια οι ευτυχισμένες στιγμές πότε θα έρθουν; Τι καταφέραμε; Τι θα καταφέρουμε; Τι χνάρια θα αφήσουμε στο διάβα μας; Από τις σελίδες του συγγραφέα παρελαύνουν όλα τα πάθη, τα λάθη και οι αδυναμίες ενός λαού που νιώθει τώρα πια ότι ακόμη στροβιλίζεται μέχρι τελικής πτώσης σε ένα πικρό χορό ψευδαισθήσεων.
Ο Δημήτρης Στεφανάκης  σκηνοθετεί με γλαφυρότητα τον κόσμο που προηγήθηκε και τον κόσμο που αποκαλύφθηκε μέσα από την εμφάνιση της καταστροφής. Αποκαλύφθηκε μια οικονομική κρίση που και αυτή με τη σειρά της αποκάλυψε τη γύμνια της σκέψης μας, της ηθικής μας, των συναισθημάτων μας. Το ελληνικό όνειρο χάθηκε από την αυτανάφλεξη που προκάλεσε αυτό το ίδιο. Οι σχέσεις των ανθρώπων αποδείχτηκαν μοιραίες, αποκάλυψαν ότι το συμφέρον και μόνον το συμφέρον τροφοδοτούσε την ύπαρξή τους.
Η καθημερινότητα μιας παρέας φοιτητών και στην συνέχεια ενεργών μελών της κοινωνίας αναδεικνύει τις αλλαγές που συντελέστηκαν και διέγραψαν ένα παρελθόν που χάθηκε ανεπιστρεπτί!
Η άνοδος και η πτώση του ανθρώπου που συμμετέχει ενεργά και τελικά αυτοτιμωρείται, το έκπληκτο βλέμμα του ανθρώπου που στέκει απόμακρα προσπαθώντας να εκπληρώσει το δικό του ερωτικό όνειρο, η επιβίωση μιας ανηθικότητας που συνεχίζει να υφίσταται, η ίδια η ζωή που συνεχίζει να θέλει να υπάρχει μέσα από τις μικρές της λεπτομέρειες.  
Σίγουρα κάτι δικό μας ανακαλύπτουμε μέσα στις σελίδες του. Κάποιες στιγμές είναι ολότελα δικές μας, σε κάποιο καθρέφτη του κειμένου θα αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας!  









Από τη στήλη ΒΙΒΛΙΟ
των εφημερίδων 
ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΘΑΡΡΟΣ | ΚΟΖΑΝΗ


Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Για το καλό μου…
- Θα το ρίξεις στο τραγούδι βλέπω…
- Για το καλό μου, για το καλό μου, έχει μουδιάσει το κορμί και το μυαλό μου…
- Καλά το πας!
- Είπα να το ρίξω λίγο στο καλαματιανό…
- Δεν είναι καλαματιανό αυτό το τραγούδι!
- Τρόπος του λέγειν, ρε φίλε! Τρόπος του λέγειν! Διότι τη σήμερον ημέρα ο κόσμος είναι ...μπαρμπούτσαλα!
- Ξεκίνησες τις ξένες γλώσσες βλέπω!
- Χρειαζούμενες είναι κι αυτές, Μπορεί αύριο μεθαύριο να με καλέσει η Χριστίνα, να μην ξέρω να της πω, παρακαλώ περιπεράστε, διαθέτει από όλα το κατάστημα…
- Δηλαδή;
- Τόσο κόπο κάνει η γυναίκα, μην φανούμε εμείς τελείως άχρηστοι, διότι κατά αυτούς είμαστε λιγουλάκι…
- Και;
- Δεν της άρεσε η μπουγιαμπέσα και είπε να αλλάξει το μενού… Ζήτησε άλλο φαγητό…
- Να αλλάξουμε σεφ τότε…
- Όχι δεν φταίει ο σεφ…
- Να αλλάξουμε μετρ τότε…
- Ούτε αυτός!
- Τότε σίγουρα θα φταίει ο μάγειρας. Δεν θα πλησίασε πολύ τα γούστα του ουρανίσκου της…
- Ούτε αυτός!
- Με διαολίζεις τώρα…
- Πώς λέμε, τρώγοντας έρχεται η όρεξη; Κάτι τέτοιο.
- Σωστά… Το ίδιο συμβαίνει και σε μένα…
- Σε σένα συμβαίνει διότι έτσι κι αλλιώς είσαι νηστικός… Χώρια που θες να μαζέψεις για να έχεις να τρως από πάνω σου τις δύσκολες μέρες που θα ακολουθήσουν…
- Αφού είπε ότι θα δουν και την ρύθμιση του χρέους… Ξαναείπε για κάποια ελάφρυνση…
- Ναι, και παράλληλα είπε ότι δεν φτάνει μόνο το ασφαλιστικό, χρειάζονται κι άλλες μεταρρυθμίσεις…
- Να σου πω κάτι… Θέλουν να μας διώξουν από τη χώρα… Για αυτό καταφθάνουν πρόσφυγες… Να μην μείνουν κενές θέσεις… Δεν μπορεί κανείς να σταθεί σε τέτοιο περιβάλλον. Είναι ασθενές, ασταθές και χρειάζεται επιμέλειας!
- Το παν είναι ο προγραμματισμός!
- Εμείς για ποιο πράγμα είμαστε προγραμματισμένοι;  

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Ήρεμο σε βλέπω!
- Ναι!
- Φαίνεται και στο πρόσωπο! Μπράβο!
- Ναι!
- Και πως αυτό;
- Είμαι χαπακωμένος!
- Τι;
- Είμαι σε κατάσταση μέθης!
- Είσαι μεθυσμένος;
- Είμαι σε κατάσταση νιρβάνα!
- Αμάν βρε παιδί μου, εσύ ξέφυγες πολύ! Πώς το έπαθες αυτό; Έμπλεξες πουθενά;
- …Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω, απ’ την Κική κι απ’ την Κοκό ποια να διαλέξω, την Κική την αγαπώ μα μ’ αρέσει κι η Κοκό…
 - Αααα! Εσύ ξέφυγες, ξέφυγες πολύ, είσαι για τα σίδερα…
- Λες;
- Σίγουρα! Για ρίξε τα ψάρια στο τηγάνι!
- Είδες τη διαφορά ΝΔ – Σύριζα;
- Σε τι διαφέρουν;
- Ρε, την διαφορά στα γκάλοπ! Όσο πάει ανεβαίνει. Πήγε στο τεσσεράμισι από τρία!
- Άντε! Και δηλαδή;
- Ο κόσμος άλλαξε γνώμη!
- Πάλι;
- Έτσι δεν γίνεται; Μέχρι να βρει αυτό που τον ταιριάζει! Ακούει, πιστεύει και ψηφίζει! Μετά; Πάει για άλλα! Πάλι ακούει, πιστεύει, ψηφίζει! Και ούτω καθεξής! Ακούει, πιστεύει, ψηφίζει! Γι αυτό είμαι χαπακωμένος! Για να περάσω αυτή την τρέλα όσο το δυνατόν περισσότερο ανώδυνα! Δεν έχω άλλες αντοχές!
- Και τι;
- Τι και τι; Είδες εσύ τίποτα από την παρέλαση κυβερνήσεων;
- Και τι να κάνουμε; Να μη ψηφίζουμε; Ποιον να εκλέξουμε;
- Για αυτό τα έχω και εγώ χαμένα! Έχουμε καταντήσει στο έλα εσύ, φύγε εσύ! Μα, δεν γίνεται έτσι! Κάποιο πρόγραμμα να εφαρμοστεί, που; Όλοι, λένε, έχουν πρόγραμμα, αλλά αλλιώς φαίνεται προεκλογικά και αλλιώς εφαρμόζεται μετεκλογικά. Λες και παθαίνει μετάλλαξη! Ως δια μαγείας! Διότι προεκλογικά πρέπει κανείς να πιάσει τον παλμό του ψηφοφόρου! Να τον προσεγγίσει, να ακουμπήσει επάνω του, να δει με ενδιαφέρον και αγάπη το πρόβλημα του, να του αναπτερώσει τις ελπίδες του… να… να…
- Αχ!
- Και μετά; Αχ! αυτό το μετά είναι που τσουρουφλίζει και καίει…
- Πάντως κανείς δεν υποσχέθηκε ανάπτυξη της κατάθλιψης αλλά αυτή έχει τρομακτικά ανοδική πορεία!
- Ρε, μήπως αυτήν την ανάπτυξη εννοούσαν όλοι και δεν το είχαμε καταλάβει;

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Στο λέω εδώ και χρόνια αλλά δεν μ’ ακούς!
- Τι να ακούσω;
- Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου…
- Να την κάνεις κοτσίδα τότε!
- Ρε, πόσες φορές σου έχω πει να μάθεις αγγλικά;
- Και γιατί να μάθω;  Ας μάθουν αυτοί ελληνικά!
- Δεν είναι έτσι τα πράγματα! Τα αγγλικά χρειάζονται!
- Μάθε εσύ τότε!
- Αφού ξέρεις πολύ καλά ότι ξέρω. Ποιος σου κάνει τις μεταφράσεις σου εδώ και χρόνια; Για αυτό σου γάνωσα το μυαλό, μάθε αγγλικά για να μην με έχεις ανάγκη! Αλλά που εσύ! Όπου και να πας, αγγλικά θα χρειαστείς! Τελεία και παύλα. Αφού είναι διεθνής γλώσσα. Και στην ζούγκλα να βρεθείς θα μπορέσεις να συνεννοηθείς!
- Ναι, από ό,τι έμαθα και ο Ταρζάν έμαθε αγγλικά. Προχτές πήρε το προφίσιενσυ! Δεν μπορούσε να συνεννοηθεί με τα ζώα της ζούγκλας! Ήταν κι οι τουρίστες που δεν μπορούσε να καταλάβουν τις κραυγές του οπότε τι να κάνει κι ο άνθρωπος; Έπεσε με τα μούτρα στην μελέτη!
- Με δουλεύεις ψιλό γαζί ή μου φαίνεται;
- Τι να σου κάνω; Αλλά γιατί όλη αυτή η συζήτηση για τα Αγγλικά;
- Είδες τι θα πάθουν οι Μουσουλμάνοι στην Αγγλία;
- Τι θα πάθουν;
- Το είπε ο πρωθυπουργός!
- Ο δικός μας;
- Ποιος δικός μας ρε; Τι σχέση έχει αυτός; Της Αγγλίας φυσικά! Αφού δημιούργησε και ταμείο για πρόγραμμα εκμάθησης της Αγγλικής για τους Μουσουλμάνους που ζουν στην γηραιά Αλβιόνα!
- Τι μου λες! Ωραίο πρόγραμμα!
- Ναι, αλλά γιατί τέτοια επιμονή; Δεν σου κάνει εντύπωση;
- Όχι, γιατί να μου κάνει εντύπωση;
- Αν δεν μάθουν Αγγλικά και όχι μόνο, να τα τελειοποιήσουν κιόλας, βρίσκονται μπροστά στο ενδεχόμενο να απελαθούν! Διότι τόσα χρόνια εκεί ένα μεγάλο ποσοστό δεν μαθαίνει!
- Αμάν ρε! Και γιατί;
- Διότι σου λέει, αν δεν μάθουν αγγλικά θα είναι περισσότερο δεκτικοί στα μηνύματα των εξτρεμιστικών οργανώσεων.
- Για ξαναπέστο αυτό!
- Θα είναι περισσότερο δεκτικοί στα μηνύματα των εξτρεμιστικών οργανώσεων!
- Δηλαδή, αν μάθουν θα είναι λιγότερο;
- Ναι!
- Μπαρμπούτσαλα! Ρε, άμα θέλω εγώ… Και Σουαχίλι να μιλάω, άμα θέλω το λαμβάνω το μήνυμα…  κάνω γκουγκλάρισμα και το μεταφράζω  …

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2016

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Κάτι έχουμε κάνει λάθος!
- Καλά εσύ, όλο και κάτι θα ξέρεις, εγώ;
- Κι εσύ, κι εσύ…
- Τι έκανα λάθος εγώ;
- Ό,τι λάθος έκανα κι εγώ!
- Κάναμε δηλαδή το ίδιο λάθος;
- Προφανώς!
- Και ποιο είναι παρακαλώ αυτό το λάθος που έκανες εσύ… κι έκανα κι εγώ;
- Θα σου πω και θα δεις ότι έχω δίκιο! Πόσο καιρό έχεις να πας στα μπουζούκια;
- Μπουζούκια; Τι είναι αυτό;
- Ξέχασες τα μπουζούκια; Δεν σε πιστεύω! Πότε ήταν η τελευταία φορά;
- Καλά ρε, με δουλεύεις; Εδώ σε λίγο δεν θα έχουμε να φάμε! Τι μπουζούκια μου τσαμπουνάς;
- Κι όμως! Είδες λοιπόν ότι είσαι φορτωμένος λάθη!
- Εγώ;
- Εμ, κι εγώ μαζί σου!
- Δηλαδή;
- Υπάρχει κόσμος που πάει στα μπουζούκια!
- Δεν θα υπάρχει; Θα υπάρχει! Να μην βγάλουν κι αυτοί κανένα φράγκο;
- Δεν λέω να βγάλουν! Αλλά είδες τι έγινε στου Παντελίδη προχτές;
- Τι έγινε ρε;
- Ντάνες το λουλουδικό, ολόκληρος λόφος πάνω στην πίστα!
- Τι μου λες;
- Όπως σε βλέπω και με βλέπεις!
- Χμ!
- Είδες λοιπόν ότι είμαστε λάθος! Διότι εν μέσω κρίσης και πείνας, που πας ρε Καραμήτρο; Πόσο χρήμα έπεσε εκεί μέσα; Πόσο λουλουδικό; Δηλαδή, για κάτσε και υπολόγισε τα!
- Τι να υπολογίσω ρε; Πόσα ξόδεψαν ή πως μπορεί να υπάρχει κόσμος που να τα σπαταλάει σήμερα έτσι!
- Άρα, είναι ώρα να αυτοφασκελωθούμε! Διότι τόσα χρόνια παλεύαμε, παλεύαμε και αποτέλεσμα μηδέν! Μείναμε στον άσο! Δίχως μία! Διότι δώσε εδώ, δώσε εκεί! Και που είσαι ακόμη! Για αυτό σου λέω ότι είμαστε λάθος, στην τελική! Είμαστε λάθος, ρε! Μεγάλο λάθος, ρε! Ξύπνα επιτέλους! Ξύπνα! Σε αυτή τη χώρα άμα πας με το σταυρό στα χέρια την έχεις βαμμένη, θα βγεις φταίχτης και χρεωμένος!
- Είναι αργά πια για να ξυπνήσω!
- Μπορείς! Ξύπνα επιτέλους!

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Να σου πω κάτι!
- Κι εγώ έχω να σου πω κάτι!
- Όχι εγώ θα σου πω!
- Όχι, εγώ!
- Το δικό μου είναι κορυφαίο!
- Γιατί το δικό μου, τι νομίζεις ό, τι είναι; Παλιό αλλά καλό!
- Το δικό μου είναι καινούριο και καλό! Άρα κερδίζω στα σημεία!
- Καλά…, άντε λέγε!
- Δεν πάμε καθόλου καλά!
- Ε! Καλά αυτό είναι γνωστό σε όλους…, αυτό θα μου έλεγες;
- Όχι, ρε! Απλώς αυτό που άκουσα με έβαλε σε μεγάλες σκέψεις.
- Γιατί; Άλλες φορές δεν έμπαινες σε μεγάλες σκέψεις; Που είναι το καινούριο;
- Ρε, αυτό είναι άλλο! Όταν λέω ότι μπήκα σε μεγάλες σκέψεις, το εννοώ!
- Τις άλλες φορές δεν το εννοούσες;
- Τώρα απλώς είμαι σίγουρος για το τι μέλει γενέσθαι!
- Δηλαδή;
- Ότι εμείς, ο λαουτζίκος, λαουτζίκος θα παραμείνουμε…
- Μεγάλα όνειρα κάνεις, νομίζω!
- Δεν πρόκειται να πάμε μπροστά, με τίποτα, διότι όλοι οι προγραμματισμοί, οι σκέψεις οι δηλώσεις και τα συναφή γίνονται ερήμην μας!
- Χαχαχα! Με έκανες και γέλασα. Βδομάδες είχα να γελάσω…
- Ρε, ξέρεις τι έμαθα; Έγινε πρόταση, λέει, να μπουν δίδακτρα στα σχολεία! Εξακόσια ευρώ το χρόνο! Καταλαβαίνεις δηλαδή! Βρακί δεν έχουμε να βάλουμε, τώρα θα μείνουμε μόνο με το λάστιχο!
- Όχι, ρε!
-Το όχι, που πάει; Στα δίδακτρα, στο βρακί ή στο λάστιχο;
- Είναι δυνατόν να έγινε τέτοια πρόταση;
- Αν έγινε, λέει!
- Και που θα βρει ο κόσμος τα λεφτά;
- Είδες τι σου λέω; Ότι δεν ξέρουν τι κυκλοφορεί στην πιάτσα! Εξ ιδίων κρίνουν προφανώς τα αλλότρια! Νομίζουν ότι οι μαγαζάτορες και οι μισθωτοί κάνουν κάθε μέρα βουτιές στην πισίνα με τα δολάρια του Σκρουτζ Μακ Ντακ!
- Ποιος είναι αυτός;
- Ρε, δεν αντέχω άλλο! Θα μειώσω τη δόση!
- Ποια δόση;
- Απ’ τα χάπια! Να μειώσω και τις παρενέργειες! Γιατί με βλέπω με ζουρλομανδύα!

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2016

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Άντε, βρε, καλορίζικος!
- Ποιος ρε;
- Ο Κυριάκος, ντε!
- Α, ναι σωστά! Σιδεροκέφαλος!
- Και τώρα;
- Είπε, αλλάζουμε σελίδα!
- Σελίδα από τι;
- Ε, ρε, δεν καταλαβαίνεις; Στο κόμμα!
- Εμάς, μας επηρεάζει καθόλου;
- Ό,τι ξέρω, ξέρεις!
- Όχι… θέλω να πω… αυτές τις σελίδες τις έχουμε αλλάξει πολλές φορές, σελίδες να θες, από όλα σχεδόν τα κόμματα. Χρόνια τώρα! Κάθε καινούριος και μια καινούρια σελίδα! Όλο πάμε παρακάτω, σβήνουμε τα παλιά και πάμε για καινούρια! Τόμους ξεφυλλίσαμε!
- Γιατί είσαι τόσο κακός;
- Εγώ κακός; Σου λέω ό,τι έχω δει, ό,τι έχω ακούσει, ό,τι κολυμπάει και ό,τι πετάει!
- Δηλαδή, τι θες να πεις; Ό,τι δεν; Δεν θα δούμε καινούρια σελίδα;
- Είπα εγώ ότι δεν θα δούμε; Ποιος το είπε αυτό; Σελίδες να θες, αλλά να βάλουμε το δάχτυλο πάνω στις γραμμές και να διαβάσουμε. Τι γράφουν αυτές οι σελίδες; Είναι σωστά γραμμένες, έχουν λάθη; Και αν έχουν, τι λάθη είναι αυτά; Γραμματικά; Ορθογραφικά; Συντακτικά; Διότι αν είναι ορθογραφικά, πάει στα κομμάτια, θα βγάλουμε νόημα! Αν είναι γραμματικά, κουτσά στραβά, πιστεύω, ότι θα βγάλουμε κάποιο νόημα. Αν είναι συντακτικά όμως, τι κάνουμε;
- Τα συντακτικά είναι σοβαρά;
- Δεν είναι λέει; Αυτά είναι, κι αν είναι! Άμα δεν υπάρχει σωστή σύνταξη στην πρόταση, δεν βγαίνει τίποτα, μεγάλο αλαλούμ! Άλλα θα διαβάζεις, άλλα θα ακούς, άλλα θα καταλαβαίνεις. Μη το συζητάς! Διότι τόσα χρόνια τι είχαν όλες οι σελίδες που ξεφυλλίσαμε;  Είχαν τα μαύρα τους τα χάλια! Άλλα ‘ντ’ άλλα, της Παρασκευής το γάλα!
- Δεν πίνεται δηλαδή της Παρασκευής το γάλα; Να μην δώσουμε μια ευκαιρία;
- Κοίτα να σου πω! Αν αποδειχτεί ότι όντως αλλάζει πραγματικές σελίδες, μπορεί να πιστέψουμε ότι μπορεί να νοικοκυρέψει …πράματα και θάματα! Και εμείς μετά μπορεί να δεχτούμε να αλλάξει κι άλλες σελίδες! Κράτα και μια πισινή! Διότι όπου ακούς …μικρά κεράσια κράτα πολλά καλάθια!
- Λάθος το λες, ρε! Δεν είναι έτσι η παροιμία!
- Μια χαρά την λέω! Ξέρω εγώ!


Μια συνάντηση με την συγγραφέα Νικόλ Άννα Μανιάτη | Βασίλης Μόσχης



Με την Νικόλ γνωριζόμαστε από τα μέσα της δεκαετίας του ’80! Πάει καιρός που λένε! Στη συνέχεια μετακόμισε στο Λονδίνο όπου ακόμη ζει και για πολλά χρόνια είχαμε χαθεί μέχρι το 2011! Συναντηθήκαμε στην Αθήνα στα βιβλιοπωλεία ΦΛΩΡΑΣ στο Μαρούσι στην παρουσίαση του πρώτου μου μυθιστορήματος.  
Με αφορμή την επανέκδοση του πρώτου της βιβλίου “και η ελπίδα γύρισε ξανά”  από τις εκδόσεις “Ψυχογιός” ξανασυναντηθήκαμε για να μιλήσουμε για αυτό το βιβλίο αλλά και για το μυθιστόρημά της “Έκπτωτος Άγγελος” που κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο.

 “Και η ελπίδα γύρισε ξανά”
Το σασπένς της ιστορίας ξεκινά από την πρώτη πρόταση της πρώτης σελίδας, και με το ίδιο μοτίβο συνεχίζει μέχρι το τέλος κρατώντας τον αναγνώστη σε εγρήγορση, αναζητώντας την εξέλιξη της πλοκής και τη λύση του μυστηρίου. Αλλά το μυθιστόρημα δεν είναι μόνο αστυνομικό. Υπάρχει και ένας μοναδικός έρωτας υπέροχα  δοσμένος.
Οι διαβολικές συμπτώσεις και οι ανατροπές, τρομερά πειστικές, συνδυάζονται υπέροχα με τις ανθρώπινες σχέσεις των ηρώων που ζωντανεύουν μοναδικά από την πένα της Μανιάτη.  Οι ήρωες της πειστικοί εισχωρούν στην δική μας ζωή και σου δίνουν την αίσθηση μιας πραγματικής ιστορίας. Το κείμενο τρέχει και ακολουθεί το εξημμένο  ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Περιττό να αναφέρω ότι ζήλεψα πραγματικά τις περιγραφές της σχετικά με ιατρικά θέματα και νοσηλεία ασθενών.  Η συγγραφέας με καταπληκτική μαεστρία παρουσιάζει ολοζώντανα τις εικόνες αυτές. Και όχι μόνο. Πληθώρα εικόνων στο δάσος, στις παραλίες, στην εθνική οδό, στις πόλεις.
Ένα όμορφο βιβλίο που θα απολαύσετε.

“Έκπτωτος άγγελος”
Την ίδια χρονιά που μας πέρασε, κυκλοφόρησε πάλι από τις εκδόσεις Ψυχογιός το τελευταίο μυθιστόρημα της Νικόλ Μανιάτη με τίτλο “Έκπτωτος Άγγελος”. Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα που θα σας συγκινήσει αλλά και θα σας βάλει σε πάμπολλες σκέψεις. Ένα μυθιστόρημα που θα τριγυρνά στο μυαλό σας για καιρό.
Οι ενδοοικογενειακέ σχέσεις πόσο μπορούν να επηρεάσουν τα παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτό το περιβάλλον; Σε έναν υγιή μικρόκοσμο μιας οικογένειας η σωστή ανάπτυξη ενός ατόμου είναι το αποτέλεσμα.
Τι μπορεί να συμβεί όμως όταν οι συνθήκες είναι υπέρμετρα οδυνηρές; Πώς πλάθεται η ψυχοσύνθεση ενός παιδιού; Πως συνδυάζει την τιμωρία με την αγάπη; Και τι συμβαίνει στην πορεία όταν η έλλειψη τιμωρίας θεωρείται έλλειψη αγάπης από τον γονιό και εμφανίζεται η αρρωστημένη κατάσταση της αυτοτιμωρίας;
Μοναδικά και δυνατά γραμμένη η ιστορία από την γλαφυρή πένα της Μανιάτη. Υπέροχα δοσμένη η νέα της ιστορία με δυνατούς χαρακτήρες που θα σας εκπλήξουν για τα δυνατά και θετικά και αρνητικά συναισθήματα που θα σας προκαλέσουν.



Κοιτώντας πίσω, στο παρελθόν, και έχοντας γράψει αρκετά βιβλία πες μου ποιο είναι το προσωπικό σου όφελος; Τι νομίζεις ότι κερδίζει ένας συγγραφέας με τη συγγραφή;

Προσωπικό, δικό μου όφελος είναι το αλάφρωμα της ψυχής. Είναι τόσες οι σκέψεις, οι ιδέες που στριφογυρίζουν και βαραίνουν και που πρέπει να εκφραστούν, και με το που μετατρέπονται σε «χάρτινους» ήρωες ελευθερώνονται όσα στριμώχνονται στο μυαλό. Τα προβλήματα από τη ζωή γύρω μας δοσμένα σαν μυθιστόρημα γίνονται πιο προσιτά αλλά και ταυτόχρονα πιο εύπεπτα. Και… αναγκάζουν τον αναγνώστη να σκεφτεί, να αναρωτηθεί και να προσέξει γεγονότα που με την καθημερινότητα περνούν απαρατήρητα.

Πως εμπνέεσαι την κάθε ιστορία; Τους ήρωες σου; Πες μας την διαδικασία που ακολουθείς;
Από τη ζωή γύρω μου. Η παραμικρή λεπτομέρεια μπορεί να μου δώσει ιδέα για ιστορία. Το πιο μικρό, ασήμαντο γεγονός, πιο πολύ ο πόνος κάποιου, μια εμπειρία που την ακούω άθελα, κάποια λόγια περαστικών, ένα γεγονός… άπειρα ερεθίσματα. Η φαντασία παίζει μετά και μετατρέπονται όλα σε κάτι ενδιαφέρον που προκαλεί την ανάγνωση. Όταν η ζωή γύρω σου δεν περνά απαρατήρητη, όταν μπορείς να μπεις στο πετσί κάποιου,  ευαισθησία να κατανοήσεις αντιδράσεις,  φαντασία,  δυνατότητα έκφρασης, όλα παίζουν ένα ρόλο. Και μετά… το αλάφρωμα με το να τα εκφράσεις. Όλα τα βιβλία μου είναι κοινωνικού περιεχομένου, όλα περιέχουν και ένα κομμάτι από τον εαυτό μου, μια δική μου εμπειρία, ένα πάθημα, μια περιπέτεια, μια στιγμή της ζωής μου που όμως συνυφαίνεται με τους ήρωες και μόνο εγώ το ξέρω.

Οι αναγνώστες έχουν την περιέργεια να μάθουν πώς γράφει ένας συγγραφέας, πως μπορούν να πλέκουν μια ιστορία και προσπαθούν να «διαβάσουν» την φαντασία του. Εσύ τι θα απαντούσες;
Αυτό που μπορώ να πω είναι πως ποτέ δεν προετοιμάζω την πλοκή και ειδικά το τέλος. Εξαρτάται από τον τρόπο που εξελίσσεται η γραφή, πώς αντιδρούν οι ήρωες, τι καταστάσεις προκαλούν με τον τρόπο που φέρονται. Με λίγα λόγια, οι ήρωες μου με κατευθύνουν και το τέλος εξαρτάται από τις πράξεις τους. Αν ένα τέλος πρέπει να είναι θλιβερό δεν πρόκειται να το κατευθύνω αλλιώς για αναγνωσιμότητα. Θα είναι εσκεμμένη ενέργεια.

Είναι εξαντλητικό το να είσαι συγγραφέας;
Για μένα, ναι. Πολύ. Αν θέλεις το έργο σου να αγγίξει χορδές, να συγκινήσει, να θυμώσει, να αγανακτήσει, να ξυπνήσει συναισθήματα, να ευαισθητοποιήσει, πρέπει να μπεις στο πετσί του κάθε ήρωα σου και να σκεφτείς σαν αυτόν. Όταν ο ήρωας σου υποφέρει πρέπει να νιώσεις τον πόνο εσύ, όταν εκδικείται, πρέπει να νιώσεις το μίσος, όταν κλαίει η δική σου ψυχή να πονάει, αλλιώς… δεν μπορείς να πείσεις τον αναγνώστη. Με φαντασία μόνο, χωρίς να συμπάσχεις όταν πλάθεις τους ήρωες, η ανάγνωση είναι άνευρη, χωρίς δύναμη. Στον «Έκπτωτο Άγγελο» πέρασαν μήνες αφού το τέλειωσα να βρω ψυχική γαλήνη, είχα τόσο μπει στο πετσί των ηρώων μου.

Ο έρωτας είναι κατά βάση ο κεντρικός άξονας της πλοκής μιας ιστορίας;
Στα δικά μου βιβλία όχι, ποτέ. Δεν υποτιμώ τον έρωτα αλλά προτιμώ να ασχολούμαι με τις ανθρώπινες σχέσεις σε όλες τους τις μορφές. Υπάρχει στα βιβλία μου αλλά δεν είναι το πρωταρχικό στοιχείο.

Πότε ανακάλυψες ότι σου αρέσει να γράφεις ιστορίες;
Αν σου πω από μικρή θα ακουστεί χιλιοειπωμένο. Η αλήθεια είναι ότι μαθήτρια δημοσιεύονταν διηγήματα μου και με αποκάλεσαν οι καθηγητές «παιδί θαύμα». Όμως η ζωή είναι απαιτητική σύντροφος και η επιβίωση ήταν πρωταρχική. Πολύ αργότερα, σαν εκπαιδευτικός, έγραψα εκπαιδευτικά βιβλία που αναγνωρίσθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας. Πέρασαν ακόμα μερικά χρόνια και βρήκα τη διέξοδο, με το χρόνο που είχα πια στη διάθεση μου, να εκφράσω πολλές εμπειρίες και περιστατικά ζωής σε βιβλία.

Υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς που να σε έχουν επηρεάσει;
Ο συγγραφέας που με έχει επηρεάσει πολύ σαν άνθρωπος, με το ήθος, την ευγένεια και την αξιοπρέπεια του είναι ο Όμηρος Αβραμίδης. Και χάρη σ’ αυτόν πρωτοείδε το φως το βιβλίο μου Και η Ελπίδα Γύρισε Ξανά.

Στο βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα το ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΓΥΡΙΣΕ ΞΑΝΑ είναι μυθοπλασία ή υπάρχουν και προσωπικά βιώματα; Αν και φαίνεται καθαρά ότι οι σπουδές σας στην νοσηλευτική σάς βοήθησαν να γραφούν αξιοζήλευτα οι περιγραφές ιατρικής νοσηλείας από τον ήρωα-γιατρό.
Όπως είπες και μόνος σου οι σπουδές και η εμπειρία στη νοσηλευτική με βοήθησαν πολύ και φαίνονται σε όλα τα βιβλία μου περιγραφές καταστάσεων που ήμουν μάρτυρας σαν νοσηλεύτρια. Αστείρευτη πηγή πληροφοριών οι προσωπικές εμπειρίες. Ποτέ δεν καταφεύγω στο διαδίκτυο για πληροφορίες που είτε μπορώ να διαβάσω η ίδια είτε ρωτάω ειδικούς. Και το έναυσμα γι’ αυτό το βιβλίο μου το έδωσε προσωπικό περιστατικό στην εθνική, κοντά στον Καραβόμυλο καθώς οδηγούσα. Η φαντασία ανέλαβε μετά τα υπόλοιπα.

Η συνάντηση μας ήταν άκρως επεισοδιακή. Ήμασταν κι οι δυο μάρτυρες ενός τροχαίου ατυχήματος, ελαφρού ευτυχώς που μας κράτησε στη σκηνή του ατυχήματος κοντά δυόμιση ώρες. Κάποια στιγμή είπες ότι σίγουρα θα το χρησιμοποιήσω αυτό το συμβάν σε κάποιο βιβλίο μου. Και θέλω να ρωτήσω. Η ματιά σας λαμβάνει κάθε φορά οτιδήποτε άξιου λόγου που μπορεί να συμβεί γύρω σας; Ο συγγραφέας βλέπει διαφορετικά;
Δεν ξέρω αν ο κάθε συγγραφέας τα βλέπει διαφορετικά, εγώ πάντως το κάνω. Άθελα μου. Παίρνει φωτιά η φαντασία για κάτι απλό. Άλλωστε το είπα και πιο πάνω, το κάθε τι γύρω μου, η ίδια η ζωή, προσφέρουν μια πληθώρα ιδεών και ερεθίσματα για να μπει σε τροχιά η φαντασία.

Πώς τα πας με τους ήρωες σου; Συχνά σε ταλαιπωρούν; Συμμετέχεις στον τυχόν πόνο τους; Υπάρχουν ήρωες που τους συμπεριφέρθηκες ευγενικά;
Με κυνηγούν! Υπάρχουν μέσα μου. Και στις τοποθεσίες που συμβαίνουν κάποια γεγονότα ζωντανεύουν μπροστά μου. Στο «Τίμημα» η περιοχή που εκτυλίσσεται κάθε φορά που περνάω ξαναζώ τη ζωή των ηρώων. Στον «Ύπνο των Χιλίων Ημερών» το σημείο που συνέβη το ατύχημα στον Σπύρο είναι ο σταθμός της γειτονιάς μου. Κάθε φορά που πηγαίνω για το τρένο κοιτάζω ασυναίσθητα χάμω μην πατήσω κάτι και γλιστρήσω όπως ο ήρωας μου και κάθε φορά ξαναζώ το ατύχημα του και την ιστορία. Μέχρι να φτάσει το τρένο εγώ ταξιδεύω στα μονοπάτια του Σπύρου. Ναι, τους σκέφτομαι πάντα σαν κάτι αληθινό, για μένα ήταν όλοι αληθινοί! Και όπως είπα και στην ερώτηση 4, για μήνες ξυπνούσα τη νύχτα με την ψυχή να πονάει με όσα πέρασε η μικρή Σοφία. Και άλλο τόσο αγανακτισμένη με τα όσα ανάγκασα τη μάνα να κάνει. Μα αν δεν τα ζούσα εγώ πώς θα άγγιζα τον κάθε αναγνώστη, πώς θα τον έπειθα να τα νιώσει;

Νικόλ, σε ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία αυτής της συνάντησης και εύχομαι ακόμη περισσότερες συναρπαστικές διαδρομές.
Εγώ ευχαριστώ! 

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Η ΝΙΚΟΛ-ΑΝΝΑ ΜΑΝΙΑΤΗ γεννήθηκε στην Κύπρο, όπου και έζησε τα παιδικά της χρόνια. Σε πολύ νεαρή ηλικία μετακόμισε με την οικογένειά της στο Λονδίνο. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και είναι κάτοχος B.A., P.G.C.E και M.A. Ολοκλήρωσε επίσης σπουδές νοσηλευτικής τριετούς φοίτησης στο King Edward Memorial Hospital. Το 1978 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου αρχικά εργάστηκε ως καθηγήτρια αγγλικών, ενώ αργότερα άνοιξε δικό της κέντρο ξένων γλωσσών, το οποίο διεύθυνε επί δεκαοκτώ χρόνια. Στο διάστημα αυτό εξέδωσε με επιτυχία τέσσερα εκπαιδευτικά βιβλία, τρία από τα οποία εγκρίθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας. Το τέταρτο κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Longman. Υπήρξε επίσης εισηγήτρια εκπαιδευτικών σεμιναρίων και μέλος εξεταστικών επιτροπών για την ξενόγλωσση παιδεία. Στο ενεργητικό της περιλαμβάνονται και πολλές δημοσιεύσεις εκπαιδευτικών άρθρων. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της ΚΟΜΜΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ, ΑΟΡΑΤΟΣ ΔΕΣΜΟΣ, Ο ΥΠΝΟΣ ΤΩΝ ΧΙΛΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ, ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ και ΕΚΠΤΩΤΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ.









Από τη στήλη ΒΙΒΛΙΟ
των εφημερίδων
ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΘΑΡΡΟΣ | ΚΟΖΑΝΗ

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Αχ! Αυτή η Βουλγαρία!
- Τι έγινε; Έχασα επεισόδια; Πιάσαμε διεθνή επικαιρότητα;
- Είδες τι έγραψε την περασμένη εβδομάδα μια βουλγάρικη εφημερίδα, μεγάλης κυκλοφορίας; Έγινε ντόρος!
- Άντε! Για πες, για πες! Δεν μάθαμε τίποτα!
- Έγραψε “θενκς Γκρής”!
- Δηλαδή, όπως λέμε “ντου γιου λάικ μαμαζέλ δε γκρής”;
- Πες το κι έτσι!
- Μας αγαπάει, ρε, ο κόσμος!
- Τέτοια αγάπη να μας λείπει!
- Γιατί;
- Διότι αυτοί μας αγαπάνε και εμείς χανόμαστε!
- Πώς πάει αυτό;
- Ξέρεις γιατί μας είπαν “ευχαριστούμε Ελλάδα”;
- Όχι!
- Διότι ενώ εμείς πεθαίνουμε, αυτοί κερδίζουν!
- Μια χώρα, μια χώρα, ρε, να μην υπάρχει που να μην κερδίζει από τα χάλια μας! Όλοι κερδίζουν από μας;
- Σου λέει, σε ευχαριστούμε Ελλαδίτσα, διότι αυτό το χάλι που έχεις και συνέχεια σε κάνει και αιμορραγείς, αυτό το χάλι που έχεις και δεν ξέρεις που παν τα τέσσερα, αυτό το χάλι που σου κόβει την ανάσα, εμάς μας δημιούργησε διακόσιες πενήντα χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας! Εξήντα χιλιάδες ΑΦΜ έφυγαν για Βουλγαρία και αυτά σου λέει είναι επιχειρήσεις.
- Μπορεί να είναι και ατομικά, να μην είναι μόνο επιχειρήσεις.
- Ό,τι και να είναι, πάλι κοντά σε αυτά που λένε, είναι. Τα περισσότερα, επιχειρήσεις θα είναι. Εσύ ξέρεις πολλούς που θα πήγαν για δουλειά στην Βουλγαρία; Άλλες χώρες έχουν τα πρωτεία!
- Δηλαδή εμείς έχουμε ύφεση κι αυτοί τρίβουν τα χεράκια τους. Και μετά λέμε έχουμε ελπίδες. Πώς να έχουμε; Πώς να κινηθεί η αγορά, άμα λείπει ανθρώπινο δυναμικό, άμα λείπουν επιχειρήσεις; Πώς θα γεμίσουν τα "ENOIKIAZETAI”; Δεν τα βλέπουν οι από πάνω;
- Άμα σου πω αυτή την μεγάλη απορία την έχω και εγώ; Μη σου πω, μεγάλη απορία! Και καλά έκανες και μου το θύμισες! Πώς είναι δυνατόν, αφού μέρα με τη μέρα σφίγγει το πράγμα όλο και πιο πολύ, να μπορέσει κανείς να ανταπεξέλθει; Μέγα μυστήριο! Αυτό ούτε η Αγκάθα Κρίστι θα μπορούσε να το βάλει σε μυθιστόρημα!
- Θέλει και τον κατάλληλο Ηρακλή!
- Το γύρισες στη μυθολογία;
- Όχι, ρε! Για τον Ηρακλή Πουαρό μιλάω!

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Φοβάμαι να στο πω, αλλά θα στο πω!
- Θα μου το πεις τελικά;
- Θα στο πω!
- Τότε γιατί φοβάσαι;
- Να μην παρεξηγηθώ!
- Γιατί; Τι θα πεις; Θα μας βρίσεις;
- Όχι!
- Θα θάψεις κανέναν; Θα κατηγορήσεις κανέναν;
- Όχι, ρε, όχι τέτοια πράγματα!
- Τότε τι φοβάσαι; Βουρ στον πατσά!
- Δεν θα παρεξηγηθώ, ε;
- Πολύ εισαγωγή κάνεις βρε παιδάκι μου και ανησυχώ! Δεν μπορώ να φανταστώ τι με περιμένει! Τι θα ακούσουν τα ταλαίπωρα τα αυτάκια μου!
- Ρε, σίγουρα είναι κρίμα οι άνθρωποι, πόλεμο έχουν, σπίτια δεν έχουν, στον ήλιο μοίρα δεν έχουν, κρίμα είναι, να τους βοηθήσουμε, δε λέω, όσο ανάγκη και να έχουμε, όσα προβλήματα και να έχουμε όλο και κάτι μπορούμε να προσφέρουμε…
- Καλά το πας, αλλά δεν ξέρω που θα καταλήξει!
- Γίνεται μεγάλος ντόρος με όλο αυτό το θέμα!
- Να μην γίνει; Άνθρωποι είναι κι αυτοί!
- Συμφωνώ! Απόλυτα! Αλλά και εδώ άνθρωποι δεν είναι; Άνθρωποι δεν είμαστε; Δηλαδή εμείς εδώ τι κάνουμε; Είμαστε μέσα στην καλή χαρά; Κόσμος πεινάει, κόσμος πεθαίνει, κόσμος και κοσμάκης χάνει δουλειές, δεν έχει να πληρώσει πετρέλαιο, δεν Έχει να πληρώσει ΔΕΗ, δεν έχει το ένα, δεν έχει το άλλο… και έχουμε μακρύ δρόμο ακόμη… Δεν βλέπω φως στο τούνελ… Φαντάσου τι θα δούμε ακόμη! Άδειες βιτρίνες που θα αυξηθούν να μου το θυμηθείς.  Μέχρι που θα πάει αυτό; Τι άλλο θα δούμε; Τι άλλο θα ζήσουμε; Δεν λες τίποτα;
- Τι να πω;
- Για αυτά που λέω! Εμείς δηλαδή; Απλώς υπάρχει η κάλυψη της ησυχίας; Δεν υπάρχει καπνός; Δεν υπάρχουν θύματα; Και εμείς πόλεμο δεν έχουμε εδώ; Εμείς φταίμε και δίκαια ζούμε  ό,τι ζούμε; Έχουμε τις ενοχές μας; Είμαστε άξιοι της μοίρας μας; Είδες πως τα κατάφεραν; Να νιώθουμε ότι φταίμε! Και ο πόλεμος συνεχίζεται!
- Για πολλά χρόνια ακόμη!

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Επίτηδες το κάνουν;
- Από μια άποψη, έτσι φαίνεται, αλλά δεν πιστεύω…
- Μα και τόσο πολύ; Το ‘χουν βγάλει τα μάτια…
- Μόνο; Αν η τεχνολογία ήταν ακόμη πιο μπροστά θα μας είχε σπάσει και τις μύτες!
- Σύννεφο οι μυρωδιές! Δεν θα γλυτώναμε από τα σάλια μας…
- Για φαντάσου το! Να είχε η τηλεόραση και …μεγάφωνο μυρωδιάς!  Πάρε και τούτη, πάρε και την άλλη… Ευτυχία!
- Ηρέμησε…, σε λίγο θα μας πεις να είχε και …αγωγό τσίκνας!
- Να σου πω, δεν θα ήταν κι άσχημα! Να είχαμε και λίγη τσίκνα! Διότι έτσι θα πάει πακέτο…  
- Άλλο τίποτα; Και ντελίβερι από την οθόνη;
- Αυτό θα έσπαγε ταμεία! Που τέτοιο καλό; Θα είχαμε και τεράστιες επιλογές. Όχι μόνο μία! Τι φαγητό έχουμε σήμερα; Φακές! Τι θα φάμε σήμερα! Μακαρόνια! Τι έφτιαξες; Φασολάδα! Είναι κατάσταση αυτή; Δεν υπάρχει φαντασία στη διατροφή μας!
- Φαντασία υπάρχει, χρήμα δεν υπάρχει! Δεν λες πάλι καλά που έχεις και τα τρως κι αυτά!
- Σίγουρα…, πάλι καλά, αλλά τα λέω σε σχέση με αυτά που βλέπω! Από το πρωί μέχρι το βράδυ όπου να δεις και όπου σταθείς, δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις! Να ό ένας ο σεφ κάνει αυτό, να ο άλλος κάνει εκείνο, πόσοι είναι πια; Κάθε κανάλι έχει και από κάνα δυο εκπομπές, βάλε και τις επαναλήψεις, δεν ξέρεις τι να πρωτοτσιμπήσεις! Να φαγιά, να σαλάτες! Και τα γλυκά που τα πας; Και αυτό νόστιμο και το άλλο νόστιμο, δεν μπορείς να προσβάλλεις κανέναν… Από όλα θα δοκιμάσεις! Τι με κοιτάς έτσι;
- Θα δοκιμάσεις φαγητό από την τηλεόραση;
- Γιατί δεν είναι καθαρά;
- Ρε, με δουλεύεις;
- Εγώ σε δουλεύω ή αυτοί;
- Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν!
- Ναι, αλλά το έβγαλαν τα μάτια, μας τα πέταξαν έξω! Είναι δυνατόν να κάνω όλα αυτά τα φαγητά; Με τι λεφτά θα αγοράσω τα υλικά;
- Μη τα αγοράζεις;
- Και τότε πως θα τα κάνω;
- Μην τα κάνεις!
- Τότε  γιατί μας τα δείχνουν; Για να τα βλέπουμε μόνο; Αφού μας λένε κιόλας, είναι νοστιμότατο, δοκιμάστε το! Δεν υπάρχει συνταγή που να είδα και να μην είναι πεντανόστιμη… σύμφωνα με αυτούς δηλαδή, γιατί εγώ δεν είμαι παρών! Τι θέλουν δηλαδή; Ζήλεια! Ζήλεια! Κοιτάτε να δείτε τι τρώμε εμείς! Δεν είναι εκπομπές για σήμερα αυτές, πρόκληση είναι!  Παλιότερα είχαμε μια Βέφα και είχαμε το κεφάλι μας ήσυχο! Τώρα; Πλημμύρισε ο τόπος!
- Μπράβο το βρήκα!
- Τι, ρε;
- Θα γίνω σεφ! Το επάγγελμα του μέλλοντος!
- Δύσκολο το βλέπω!
- Γιατί;
- Δεν έχεις τατουάζ στα χέρια!


Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2016

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Θα σκάσω, θα σκάσω, δεν ξέρω τι να κάνω!
- Θα βρεις εσύ τη λύση, δεν σε φοβάμαι! Θα τα καταφέρεις! Μη σκας κι έχουμε άλλα χρονιάρες μέρες!
- Ρε, δεν ξέρω τι να κάνω!
- Θα βρεις τη λύση εσύ!
- Αποκλείεται! Είμαι μεταξύ σφύρας και άκμονος!
- Να και το καινούριο! Δεν το πιάνω αυτό!
- Δεν χρειάζεται να το πιάσεις. Τη γνώμη σου θέλω!
- Πάνω σε τι; Πες μου και βλέπουμε. Έτσι στα γκαβά θα πάμε;
- Τα ‘μαθες τα τελευταία…
- Τελευταία, όλο τελευταία έχουμε και τα μπερδεύω. Όλο τέτοια είμαστε. Υπάρχουν και παλιά! Όλο και κάτι καινούριο βγαίνει και παλιώνει το προηγούμενο. Κοντεύουμε να λαλήσουμε!
- Όσοι έχουν λεφτά έξω και τα φέρουν μέσα θα έχουν κέρδος!
- Τι κέρδος;
- Αν τα δηλώσουν και τα φέρουν μέσα!
- Και τι κερδίζουν;
- Μέχρι εβδομήντα τα εκατό.
- Αυτό το μέχρι με ξενίζει. Κάπως μου ακούγεται.
- Εβδομήντα φτάνει αν τα τοποθετήσουν σε ομόλογα του Δημοσίου ή σε έντοκα γραμμάτια.
- Οχ! Και τι άλλο;
- Αν τα βάλουν σε τράπεζες εντός των γεωγραφικών μας ορίων θα έχουν έκπτωση είκοσι τα εκατό στο φόρο που θα προκύψει και τα λεφτά καθαρά!
- Θα ξεπλυθούν δηλαδή! Και εσύ τι πρόβλημα έχεις;
- Εγώ βγαίνω χαμένος!
- Και γιατί;
- Εγώ δεν έχω λεφτά έξω!
- Είσαι θεόμουρλος! Τότε τι σκας;
- Αν είχα; Δεν θα κέρδιζα τον φόρο και τις απαλλαγές;
- Αν είχες!
- Ενώ τώρα; Για αυτό σκέφτομαι… να δηλώσω ότι έχω για να κερδίσω τις εκπτώσεις, να τα ξεπλύνω…
- Δεν τρώγεσαι με τίποτα! Ακούς τι λες; Πολύ αμφιβάλλω!
- Μια χαρά είμαι, ρε!
- Τότε;
- Να την έχω καβάντζα για το μέλλον, σκέφτομαι! Που ξέρεις; Όλα μπορεί να συμβούν σε αυτή τη χώρα. Κάνω εισοδήματα και τα βγάζω έξω. Και άμα γίνει κάτι, να κύριοι, εγώ τα έχω καθαρά και δηλωμένα. Οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά!
- Και πως θα κάνεις τα εισοδήματα;
- Όπως κάνει ο κόσμος όλος! Άμα είσαι εργατικός και πάλι εργατικός κάνεις λεφτά. Άμα είσαι τεμπέλης, δεν πας μπροστά!
- Σε εξέτασε γιατρός τώρα τελευταία;
- Όχι, γιατί;
- Κάτι δεν πάει καλά μαζί σου! Παραλοΐζεσαι, τα έχεις χαμένα, δεν έχεις επαφή με το περιβάλλον, είσαι εκτός πραγματικότητας…
- Νομίζεις! Αγαπητέ μου, συμπλέω με την πραγματικότητα. Την ακολουθώ πιστά! 

ΘΕΑΤΡΟ ΜΩ : "Ο Αρχιμήδης και ο Μύρης" | γράφει ο Βασίλης Μόσχης

Θέατρο Μω
“Ο Αρχιμήδης και ο Μύρης”

Τα παραμύθια είτε ως βιβλία είτε ως θεατρικά έργα είναι ευρέως γνωστό ότι είναι για παιδιά, τα μικρά παιδιά. Μέγα λάθος! Από το παραμύθια πηγάζουν οι μεγαλύτερες αλήθειες. Από τις παιδικές αφηγήσεις ξεπηδούν μηνύματα που θέλουμε να περάσουμε στα παιδιά. Και οι μεγάλοι; Είναι γνώστες αυτών των μηνυμάτων και δεν χρειάζονται ιδιαίτερη μύηση; Έχει τελειώσει η εκπαίδευση τους και δεν χρειάζονται περαιτέρω εξάσκηση για άμεση χρήση; Μέγα λάθος και πάλι!
Το παιδικό θέατρο είναι και για τους μικρούς και τους μεγάλους. Το παιδικό θέατρο λανθασμένα ονομάζεται έτσι. Το θέατρο είναι θέατρο. Για μικρούς και μεγάλους. Είναι το ίδιο. Λειτουργεί εξ ίσου δυναμικά και στους μικρούς αλλά και στους μεγάλους θεατές.

Είχαμε την τύχη να απολαύσουμε πριν από μερικές μέρες, μικροί και μεγάλοι, την παράσταση του Θέατρου Μω “Ο Αρχιμήδης και ο Μύρης” που βασικά λόγω των ημερών απευθυνόταν στους μικρούς του φίλους. Αποδείχτηκε όμως ότι ήταν μια παράσταση και για τους μεγάλους. Μπορεί να φαίνεται παράξενο σε έναν ενήλικα και να “δυσανασχετεί” όταν οι ήρωες του έργου είναι ζωάκια και μιλούν με ανθρώπινη φωνή. Και λοιπόν; Μέσα στα παραμύθια κρύβονται οι μεγαλύτερες αλήθειες που απευθύνονται και στους μικρούς και στους μεγάλους.
 Ο Αρχιμήδης είναι ένας γεροπαράξενος που ζει μόνος του σε ένα σπίτι στο χωριό έχοντας για παρέα τον Μύρη, ένα γάτο που τον ακολουθεί πάντα και άλλοτε του προκαλεί το γέλιο και άλλοτε τον εκνευρίζει, και την Τζένη, μια τσαχπίνα κότα.
Είναι παραμονή Χριστουγέννων  και ο Αρχιμήδης σπάει το πόδι του και δεν μπορεί να ασχοληθεί με την προετοιμασία του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού.
Έτσι, ξεκινά μια σειρά περιπετειών και καυγάδων, διότι χωρίς φαγητά και γλυκά πως είναι δυνατόν να γιορτάσουν; Και χωρίς χριστουγεννιάτικο δέντρο; Αλλά ποιος μπορεί να τα προετοιμάσει όλα αυτά; Θυμώνει ο Μύρης και εξαφανίζεται, αλλά όποιος αγαπά επιστρέφει ειδικά όταν έχει να αντιμετωπίσει κινδύνους στο βουνό.
Τώρα φαίνεται ποιοι είναι οι καλοί γείτονες! Ο Επαμεινώνδας φτυαρίζει το χιόνι  από την είσοδο του σπιτιού αν και δεν συμπαθούσε και πολύ τον Αρχιμήδη. Η κότα τελικά συμπληρώνει κι αυτή το χριστουγεννιάτικο τραπέζι με τα αυγά της. Καταφέρνουν και στήνουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τέλος καλό, όλα καλά!
Συγκινητική η σκηνή με την ανταλλαγή των δώρων, διότι η ουσία δεν είναι στο τι περιέχει το δέμα… Είναι η χαρά, είναι η χειρονομία της προσφοράς  όποια κι αν είναι αυτή. Ένα χαμόγελο, μια απλή προσφορά αυξάνει την αδρεναλίνη της χαράς και της ευτυχίας.
Η Τίνα Ιωαννίδου απολαυστικότατη στο ρόλο του γάτου Μύρη, κυριάρχησε πάνω στη σκηνή προκαλώντας τη συμμετοχή των μικρών θεατών. Απολαυστική η ατάκα που ακούστηκε από την πλατεία “μα τι γκρινιάρα γάτα που είναι;”
Ο Κοσμάς Χατζηιωαννίδης στο ρόλο του Αρχιμήδη, χαρακτηριστικός τύπος του ηλικιωμένου που γκρινιάζει αλλά και με ξέχειλα συναισθήματα, μας συγκίνησε. Ο Τόμμυ Παπανικολάου απέδωσε με ειλικρίνεια το ρόλο του γείτονα  με τη διασκεδαστική του προφορά, και του πονηρού κουναβιού στο βουνό.
Η Έλενα Χρηστίδου, διασκεδαστική στο ρόλο της Τζένης, πιστεύουμε ότι έχει πολλά να προσφέρει στην πορεία.
Δυναμική νότα στην όλη παράσταση η παρουσία ζωντανής ορχήστρας με τη Μαρίκα Φωτοπούλου (βιολί) και τον Κώστα Καψάλη (κιθάρα).
Τα σκηνικά της Καλλιόπης Γιαμούζη έδιναν την απαιτούμενη θαλπωρή ενός σπιτιού στο χωριό καθώς επίσης ωραίο και το σκηνικό του βουνού.
Ωραία και με φαντασία τα κοστούμια της Νίτσας Ξανθοπούλου
Το μακιγιάζ επιμελήθηκε η Τζοβάνα Αλεβιζοπούλου.
Η σκηνοθεσία γοργή και ζωντανή ανήκει στον Κοσμά Χατζηιωαννίδη ο οποίος μας παρουσίασε μια άρτια δεμένη παράσταση.
Ευχόμαστε να δούμε κι άλλες επιτυχημένες παραστάσεις από το Θέατρο Μω και όχι μόνο. Από όλες τις θεατρικές ομάδες της πόλης. Γιατί το θέατρο είναι ζωή, ειδικά σήμερα!




Από τη στήλη 
ΘΕΑΤΡΟ
της εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ ΚΑΤΕΡΙΝΗ