Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ



Η ζωή συνεχίζεται!
Γιατί όχι; Μια χαρά πάνε όλα. Ανακοινώθηκαν οι ημερομηνίες των πανελληνίων, συνεχίζεται η σεισμολογική δραστηριότητα στην περιοχή, λες και το κάνει επίτηδες, λες και θέλει να μας ταρακουνήσει, το κρύο όσο πάει και σφίγγει, λες και θέλει να τα καταφέρει καλύτερα από το ζωνάρι, η Αγγέλα αγρίεψε κι αυτή, συνοδοιπόρος στα φυσικά φαινόμενα και ζητά κι αυτή το μερτικό της!
Στο εσωτερικό, απειλές αποχωρήσεων, δηλώσεις αυτοκριτικής, ένα μάζεμα των ασυμμάζευτων, μια πίκρα στο στόμα, μια αίσθηση - που όλο και αυξάνει – ότι είμεθα βλάκες, ότι είμεθα λίγο από όλα περιμένοντας την κατραπακιά να έρθει από το πουθενά στο δόξα πατρί!
Το πετρέλαιο αποφάσισε να ασχοληθεί με το σπορ της αναρρίχησης διότι όσο δεν πουλάει πρέπει να κερδίσει τη χασούρα. Τα ξύλα τέλος. Έναρξη του παγετώνα. Καλό μας κρύωμα και καιρός να βγάλουμε βελέντζες και φλοκάτες και να χαθούμε από κάτω τους. Όπως παλιά! Τέρμα το ηλεκτρικό, μια γκαζόλαμπα είναι αρκετή! Όπως παλιά! 
Η Αγγέλα δηλώνει ένθερμος οπαδός του Νικολά που οσονούπω ετοιμάζεται για εκλογές! Διότι ό,τι και να πεις, τόσο καιρό συνάδελφοι και ομοτρεχάμενοι μια συμπάθεια θα έχει εκδηλωθεί. Χαμένα θα πάνε τόσα κοινά ανακοινωθέντα; Να βγει κανένας άλλος; Και άντε πάλι από την αρχή. Γνωριμίες, τσακωμοί, διαφωνίες. Δεν είμαστε για τέτοια, θα σκέφτηκε. Ίσα που πρόλαβα να τα βάλω σε μια σειρά. 
Αλλά εμείς εδώ, παραπονεμένοι που δεν έχουμε συνοδοιπόρους και υποστηρικτές. Μας έχουν γυρίσει όλοι την πλάτη. Διότι δεν εκδηλώνουμε σωστά συναισθήματά  για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Δεν την σεβόμαστε. 
Πρέπει όμως να το ξεκαθαρίσουμε. Εμείς ή αυτοί; Εμείς ή εκείνοι; Εμείς ή οι άλλοι; Διότι εμείς ακόμη ψάχνουμε να βρούμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ανάμεσα στα απομεινάρια των άχρηστων περισσευμάτων των λαϊκών αγορών μετά το μεσημέρι. Κάποια στιγμή που πάει να σουρουπώσει και αρχίζει και λιγοστεύει το φως. Ίσως αυτό φταίει. Η έλλειψη του φωτός.
Θα πρέπει να αλλάξουμε πόστο. Να την ψάξουμε σε άλλα μέρη. Να φύγουμε από τα ανήλιαγα στενά των σκουπιδιών. Εκεί θα βρούμε, μόνο, τα χαμένα μας όνειρα.
Σε απόρθητα χρηματοκιβώτια είναι στοιβαγμένη και καλά αλυσοδεμένη.
Σαν την πρώτη τυχερή δεκάρα του Σκρουτζ Μακ Ντακ!

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ ΚΑΤΕΡΙΝΗ



Με τα δικά μας τα οράματα τι γίνεται;
Έχει οράματα η Αγγέλα. Και θέλει να τα πραγματοποιήσει. Και πολύ καλά θα κάνει. Με τα δικά μας τι γίνεται; Που έχουν εξακοντιστεί στο πυρ το εξώτερον και ακόμα παραπέρα, μη βλέποντας φως ότι κάποια στιγμή μπορεί να μετανιώσουν και να επιστρέψουν έστω και αγκομαχώντας.
Είναι καλό κάποιος να έχει οράματα. Να βάζει στόχους. Να ονειρεύεται ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Μια νέα εποχή στη ζωή του. Το θέμα είναι πώς αντιλαμβάνεται κανείς αυτό το όνειρο των οραμάτων! Διότι υπάρχουν πολλές φυγόκεντρες δυνάμεις που μέσα στη φούρια των εκπληρώσεων παίρνουν παραμάζωμα και τους τριγύρω και δεν ξέρουν προς τα πού να κάνουν!
Διότι τα οράματα που έχει κανείς, τι σχέση μπορεί να έχουν με τη θανατική καταδίκη των οραμάτων των θνητών πληβείων; Πραγματοποίησε εσύ το όραμά σου και εγώ το δικό μου! Μη με βάζεις σε ένα προκλητικό κυκεώνα που θα προκαλέσει το δικό μου θάνατο.
“Υπέφερα για 35 χρόνια μέχρι την πτώση του Τείχους του Βερολίνου καθώς δεν μπορούσα να φτάσω στο όνειρό μου που ήταν η δυτική Ευρώπη. Το όνειρό μου είναι μια ήπειρος με σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ελευθερία έκφρασης, τύπου και βιώσιμη οικονομική διακυβέρνηση. Το όραμά μου είναι η πολιτική Ένωση της Ευρώπης” Αυτά είπε η Αγγέλα κλείνοντας την συνέντευξη της σε ευρωπαϊκές εφημερίδες και το μάτι της στα κρυφά της οράματα.
Έχει κανείς αντίρρηση; Πολύ σωστά τα λέει και τα επικροτούμε!!! Αλλά έτσι όπως πάμε θα πρέπει και εμείς να υποφέρουμε άλλα 35 χρόνια για να πάρει το αίμα της πίσω η Αγγέλα; Πού τα βλέπει όλα αυτά να ισχύουν; Βλέπει κανείς πουθενά σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα υπόλοιπα συναφή εσπεριδοειδή;
Απαντώντας σε ερώτημα σχετικά με το γερμανικό μοντέλο ανάπτυξης επιμένει ότι “δεν είναι η Γερμανία αυτή που πρέπει να αποδυναμωθεί” αλλά η υπόλοιπη Ευρώπη που πρέπει να καταβάλει προσπάθεια να βελτιωθεί. Είναι όμως ενδιαφέρον ότι η ίδια αποκηρύσσει τα ταμπού τα οποία κυριαρχούν για τους λαούς της Ευρώπης. “Υπάρχουν τεμπέληδες Γερμανοί όπως και άλλοι που είναι αφοσιωμένοι στη δουλειά, υπάρχουν Γερμανοί αριστεροί και συντηρητικοί. Είμαστε μια χώρα με ποικιλία όπως και οι υπόλοιπες. Μπορούμε να θάψουμε τα παλιά στερεότυπα” δηλώνει.
Αυτό προφανώς είναι ένα …μικρό καρφάκι για όλους τους υπόλοιπους και ένας κάρφαρος για τους πληβείους της ψωροκώσταινας  πασπαλισμένος με μερικές σταγόνες του αλάθητου της γερμανικής υπεροχής, για να μην ξεχνιόμαστε βεβαίως, βεβαίως!
Τα υπόλοιπα περί ντόπιας τεμπελιάς μην τα δίνετε και πολύ σημασία.
Κάτι σαν στάχτη στα μάτια φαίνονται!

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ





Αλί και τρισαλί και εφτά φορές αλίμονο!
Που βαδίζουμε; Πού πάμε ωσάν τους κλέφτες και τους αρματολούς ψηλά στους πέρα βράχους; Ποια μοίρα μας νανούρισε και τι τραγούδια ξεστόμισε το βρωμερό της στόμα; Ωιμέ!
Μήπως από σύμπτωση γεννήθηκε η αρχαία τραγωδία στα λιθόστρωτα καλντερίμια του χωριού μας; Μήπως επίτηδες ο Αιγέας βούτηξε στα γαλανά νερά των θαλασσών μας και έκανε το θαλασσινό αεράκι αλαφροΐσκιωτο να χάνεται στην σπηλιά μαζί με την Αστέρω;
Πού να σταθούμε; Σε ποια άκρη, ποιου βράχου να ξαποστάσει το κουρασμένο μας μυαλό;
Τι είναι αυτά που ακούμε; Ποιοι ξεδιάντροποι άνεμοι τα φέρνουν και συνεχίζουν τα παιχνιδίσματα ανάμεσα στα φυλλώματα, πεταρίζοντας υποσχέσεις ότι οσονούπω πλησιάζει η άνοιξη και θα πρασινίσει πάλι η γη;
Σε ποια άκρη της θάλασσας να απιθώσουμε το ταραγμένο μας μυαλό; Να το πάρει ένα κύμα και να το ταξιδέψει σε άλλες μακρινές και ταραγμένες θάλασσες και ωκεανούς! Να το βουλιάξει στα βαθιά νερά, μέχρι τα τάρταρα και να μείνει εκεί ήσυχο και ήρεμο…
Ζούμε σε ένα γοητευτικό περιβάλλον που - δόξα τον Πανάγαθο -  δεν μας αφήνει να πλήττουμε. Η μια έκπληξη πάνω στην άλλη. Διότι η πλήξη είναι αυτή που οδηγεί τον Έλληνα να πάρει την κάτω βόλτα! Και τον αφήνει να περιφέρεται στα βαθιά σκοτάδια του λυκόφωτος…
Αλλά πόσο πια να αντέξουμε να βλέπουμε, να ακούμε, να διαβάζουμε; Τόσες αντοχές πια έχουμε; Ακόμη βαστάμε γερά; Ναι, βαστάμε γερά, διαφορετικά δεν θα υπήρχε κανείς κάτοικος σε αυτήν την ευδαίμονα χώρα. Θα είχαμε πάρει των ομματιών μας και θα τραβούσαμε για άλλες παραλίες μαζί με το κουβαδάκι μας!
Δεν μας μένει πια, παρά να σαν άλλος Οδυσσέας να ζητήσουμε να μας σφραγίσουν τα αυτιά για να μην ακούμε τίποτα. Ίσως έτσι θα ήταν καλύτερα. Για να διατηρήσουμε την ψυχική μας κατάσταση στο επίπεδο του μηδέν!
Και την ακουστική μας δεινότητα κάτω του μηδενός.
Έτσι κι αλλιώς δεν χάνουμε τίποτα!


Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ




Μια ηλίθια απορία!
Η λογική μας πλέον είναι κάτω  του μηδενός ή επιπλέει με μεγαλοπρέπεια στα ήρεμα νερά του; Διότι αν είναι κάτω του μηδενός, να το πάρουμε απόφαση, βρε αδερφέ, και να πούμε μέχρι εδώ μας κόφτει, δεν πάει παραπέρα. Να σταματήσουμε τις προσπάθειες κατανόησης και αντίληψης του γύρω περιβάλλοντος χώρου και των κινήσεών του. Διότι, προφανώς, μάταιος κόπος.
Αν επιπλέει στο μηδέν, να κάνουμε μια προσπάθεια, να τη συνεχίσουμε, κανείς δεν ξέρει που μπορεί να μας βγάλει. Όλα είναι πιθανά, πλέον, σε αυτή τη ζωή και σε αυτή τη χώρα.
Να υπερίπταται, το αποκλείουμε διότι αν το έρμο το τσερβέλο δούλευε, όλο και κάτι θα πιάναμε και θα καταλαβαίναμε. Αλλά τώρα, μάλλον ακατοίκητο είναι το ρετιρέ με ορθάνοιχτα παράθυρα! Και ως εκ τούτου τα ρεύματα παρασύρουν και τις παραμικρότερες ελπίδες παρουσίας και του πιο μικροσκοπικού κυττάρου που μας κάνει να διαφέρουμε από τα μικρά ζωάκια!
Βρισκόμαστε, εν τάχει, σε κατάσταση σύγχυσης, και μεταξύ μας όχι κάτι περισσότερο διότι τοιουτοτρόπως θα αποφύγουμε τον εγκλεισμό μας σε κάποιο σωφρονιστικό ευαγές ίδρυμα. Ας αρκεστούμε στην σύγχυση, διότι ακόμη πιστεύουμε ότι επιπλέουμε!
Η μικρά μας απορία που μπορούμε διστακτικά, και αν μας επιτρέπεται χωρίς περαιτέρω επιβαρύνσεις και απρεπή σχόλια να εκφράσουμε, είναι τι γίνεται, όχι επακριβώς βρε αδερφέ, δεν έχουμε τέτοιες απαιτήσεις, με τις μειώσεις του ιδιωτικού τομέα. Μια απλή διευκρίνιση για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε με ευτυχισμένο χαμόγελο.
Εδώ και μήνες υπήρχε ένα μπαλάκι που πηγαινοερχόταν μια εδώ μια εκεί, με συνεχείς περιστροφές του λαιμού για να το προλάβουμε, χώρια την αγκύλωση. Θέλουν, δεν θέλουν. Απαιτούν, δεν απαιτούν. Επιμένουν, δεν επιμένουν. Πέφτει στο τραπέζι, δεν πέφτει. Αφού αναγκαζόμασταν να κοιτάμε και κάτω από αυτό, μπας και δούμε το μπαλάκι. Όχι, ναι, όχι ακόμη, μπορεί! Όλα τα μέρη του λόγου, κλιτά και άκλιτα!
Μέχρι την τελευταία στιγμή που κυκλοφόρησε ότι ήδη ήταν γραμμένο στο μνημόνιο. Αλλά ποιος να το διαβάσει από τους πληβείους που περιμένουν την ενημέρωση από τους έχοντες και κατέχοντες των γυάλινων παραθύρων;
Τελικά, τι ισχύει; Χώρια που είναι άλλη συζήτηση αν θα βοηθήσει την κατιούσα του επιζόντος μονοπατιού. Γιατί αυτό το άγεσθαι και φέρεσθαι με τα ηδονικά μας μάτια να στέκουν πλέον αλλήθωρα στη χώρα του δύοντος ηλίου;
Τότε γιατί και η ανατολή να μην είναι στη δύση; Μας πειράζει;
Όχι, βρε αδερφέ! Όλα μια ιδέα είναι!

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ




Αποδεικνύεται περίτρανα!
Όσο περνάει ο καιρός τόσο ανακαλύπτεις ότι κάτω από το χαλί βρισκόταν, καλά κρυμμένα, ορυμαγδός από σκουπίδια. Διότι κάθε φορά, - λόγω χρόνου, λόγω ανεπαίσχυντης ηλιθιότητας, λόγω  παντός είδους κανιβαλισμού; - η καλύτερη και ξεκούραστη λύση ήταν η πρόχειρη, αποδεικνύοντας ότι η κρύπτη δεν ήταν τόσο ασφαλής.
Ξεσκεπάζεται ένα αδύναμος, ευπαθής και προσφάτως θνησιγενής ιστός που τα αρχέγονα χαρακτηριστικά του διαχέονται σε όλους τις εξόδους του και παράπλευρες διόδους και μονοπάτια. Και επιμολύνει αβίαστα όλα τα διαφορετικά επίπεδα για να τελεσιδικίσει σε μια άμορφη μάζα σε μια πελώρια χωματερή.
Η τρέχουσα κατάσταση κάποια στιγμή θα παύσει να υφίσταται ως έχει. Σε ποιο βάθος χρόνου δεν γνωρίζουμε. Εμείς τουλάχιστον. Αλλά κάποια στιγμή εκ των πραγμάτων θα διαφοροποιηθεί. Όσο αφορά στον οικονομικό τομέα.
Η αθέατη πλευρά της κρίσης είναι το μεγάλο ζητούμενο. Η σκοτεινή πλευρά που δύσκολα ή εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί, να κατανοήσει, να νιώσει. Ένας σκοτεινός περίγυρος που πλανάται ελεύθερα και σκοτεινά και οδηγεί τη σκέψη μας και τα ανήλιαγα μονοπάτια του μυαλού μας. Αυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε για να δούμε ξανά να απλώνονται μπροστά μας  φαρδιές λεωφόροι ανάπτυξης. Και όχι μόνο οικονομικής.
Εκτός και αν θέλουμε να έχουμε πάντα πάνω από το κεφάλι μας το αόρατο μάτι μιας τρόικας να διαφεντεύει και να σεργιανίζει στις όποιες κινήσεις μας. Εκτός και αν υποστηρίζουμε ότι ο Έλληνας μπορεί και διοχετεύει τις ικανότητες του μόνο όταν βρίσκεται στην αλλοδαπή. Και εκεί για ευνόητους λόγους. Επειδή εκεί, ίσως, δεν έχει μπάρμπα στην Κορώνη! Επειδή εκεί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Τουλάχιστον φαινομενικά. Επειδή εκεί λειτουργούν διαφορετικά τα πράγματα και τα ακολουθεί αναγκαστικά. Διότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Όχι ότι αλλαχού η κατάσταση είναι αγγελικά πλασμένη. Αλλά τουλάχιστον θα υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες που σαν τροχοπέδη απασφαλίζουν αμαρτωλά και γοητευτικά όνειρα.
Για ευνόητους και δυσδιάκριτους λόγους η λογική της ελληνικής επικράτειας δεν υφίσταται. Αν συνεχίσει έτσι δεν θα υφίσταται και χώρα ξανά. Όχι με τη στενή έννοια του όρου. Για μια ωραία ιστορία ενός πονεμένου γένους από την αρχή. Για να παρακολουθήσουμε το ίδιο έργο. Με διαφορετικούς ρόλους πρωταγωνιστών και δευτεραγωνιστών. Που μπορεί ήδη να το παρακολουθούμε με ένα ασίγαστο πάθος και μια αξιοζήλευτη ένταση.
Σε κινηματογράφο β’ προβολής!

Ο ...θείος Αφεντούλης στο χρονογράφημά του γράφει για το "Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της" Εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ ΚΑΤΕΡΙΝΗ


Αναντιλέκτως!
Τα έντυπα πανελλήνιας κυκλοφορίας πουλάν πολύ περισσότερα φύλλα από την εφημερίδα που φιλοξενεί τα εμπνευσμένα δοκίμια του εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, αλλά πόσοι τα διαβάζουν; Μπορεί ο κοσμάκης να τα αγοράζει για χρήσεις που δεν προσφέρει η μικρή οθόνη. Παραμεγάλωσε κι αυτή κι έβαλε τη μεταπολιτευτική εικόνα της για να φτάσουμε στον γκρεμό που βρεθήκαμε και δεν βρίσκουμε κλαρί να πιαστούμε. Θέλει για παράδειγμα ο άλλος να κουβαλήσει αβγουλάκια στα εγγόνια. Μπορεί να τα τυλίξει στην τηλεόραση; Θα σπάσουν και θα βγει η θεία Βέφα επί της οθόνης να μαγειρεύει ομελέτες «γκουρμέδες»! Παίρνει λοιπόν μια εφημερίδα και βολεύεται. Τα δοκίμια του αναλυτή όμως τα ρουφάνε οι 22 αναγνώστες του μέχρι το μεδούλι. Έτσι και δει αβγό τυλιγμένο σε άρθρο του θα το φέρει στο κεφάλι (λέμε τώρα!) όποιου σκέφτηκε το περιτύλιγμα και θα μελετήσει «επιστημονικώς» τη συμπεριφορά των «Αυγολιάθ» στον εν γένει δημόσιο βίο. Ο αναγνώστης νούμερο «ντράιτσεν» (13) να γυρίσει τη φυλλάδα από την καλή, το χούι του να μελετά τη σοφία Αφεντούλη από την ανάποδη μέσα! Η σύζυγος, κυρία Πολυτίμη, να σταματήσει τις διαπιστώσεις: «Οι ανάποδοι αναλυτές, ανάποδα διαβάζονται»!
Στην εφημερίδα ο ανταγωνισμός έχει γίνει τόσο σκληρός που θα έκανε υποκλίσεις ακόμα και η Τρόικα! Άλλα σαΐνια κι αυτά. Βάλθηκαν να ρίξουν το εργασιακό κόστος για να περπατήσουν έξω τα ελληνικά προϊόντα. Δεν βλέπουν ότι με την πτώση του επιπέδου διαβίωσης δεν κάνουν βήμα ούτε μέσα. Την άραξαν στα ράφια και μας περιμένουν!
Οι ανταγωνιστές του θείου είναι πολλοί αλλά τους έχει κατατροπώσει. Μπορούν να γράψουν ανάποδα; Ο «ντράιτσεν» ούτε που τους ξέρει! Αυτόν που φοβείται όμως είναι ο κ. Β.Ι. Μόσχης. Γράφει το «ουδέν …σχόλιον» αλλά από το «ουδέν» το πάει ζιγκ ζαγκ, με το γάντι, και σούρνει στην εξουσία τα σχολιανά της! 
Στα τέλη του 2011 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της» με πρωτότυπο ύφος και αναφορές σε μια Μυρσίνη, στον Πόρο και άλλα ρομαντικά και λεμονάτα. Ο αναλυτής θυμήθηκε κάτι λεμονιές στον Πόρο και ζήτησε λεμονάτο κατσαρόλας με κρέας δαμάλεως. Η σύζυγος είπε να γράψει γράμμα στον Γιώργο για να στείλει ένα τσεκ από τα «λεφτά υπάρχουν» στον χασάπη που έχει  στη γειτονιά «το σιτευτό γαλακτομούσχαρο» γιατί με την Τρόικα θα ξαναδούν κρέας τις Αποκριές, αν δεν ξαναπιάσει την ψαλίδα του Ευταξία ο Βαγγέλης. Εκείνη έφερε αμίλητη το βιβλίο. Έδειξε την αφιέρωση του συγγραφέα με ένα χαμόγελο ίσαμε τα αυτιά. «Στην ηρωίδα που ανέχεται πάνω από μισό αιώνα το στραβόξυλο που πέρασε την πένα για ρόπαλο και βαράει αβέρτα» έγραφε η αφιέρωση. Ύστερα πήγε σε μια σελίδα και βρήκε τη λαλιά της. «Η πραγματικότητα γεννά τη λογική κι η λογική γεννιέται μαζί με τα προβλήματα» τσίριξε, υπονοώντας ότι ο θείος γράφει παράλογα!
«Λύστε τα κι αν χρειαστείτε βοήθεια φωνάξτε τον Γιώργο. Για κάθε λύση έχει ένα πρόβλημα!» ούρλιασε εκείνος κι έπιασε την εφημερίδα. Ο συγγραφέας είχε δηλώσει ότι θα απουσιάσει τις διακοπές των Χριστουγέννων για να γράψει το επόμενο βιβλίο κι ο Αφεντούλης έμεινε ήσυχος, ελπίζοντας να γυρίσει μετά το Πάσχα και να κάνει όλο το παιχνίδι στην εφημερίδα με το ρόπαλο! Βγήκε ο κ. Παπατάδε να το παίξει ισχυρός και ανάλγητος από τηλεοράσεως; Μπαμ, και ο αδύναμος κύριος Παπαδείνα να καλέσει τον Παπα- Τρέχα για να ψάλλουν: «μία ροπή και πάντα ταύτα θάνατος (κοινωνικός) διαδέχεται»! Να δείτε για πότε στρώνουν όλοι ο Παπατάδε!
«Δεν σε θέλει ο λαός. Παρ’ το ρόπαλο και μπρος!» φώναξε η κυρία Πολυτίμη.
Ο θείος άνοιξε τη φυλλάδα και είδε ότι ο ανταγωνιστής επανήλθε δριμύτερος. Μάλιστα, εν τω δριμυτάτω χειμώνι, ο κ. εκδότης τον στέγασε στην εσωτερική σελίδα νούμερο 3 – αναγνώστη «ντράι» κάτσε κάτω. Δεν σε κάλεσε κανείς. Τσουκνιδόπιτα θα βγάλουμε από βδομάδα! – κι άφησε τον Αφεντούλη στην πίσω σελίδα να τον τρώει το αγιάζι στα περίπτερα. Έπεσε η μύτη του!
Ξέρετε τι έγραφε μέσα στην εκδοτική θαλπωρή ο κύριος «ουδέν σχόλιο»; «Πάλι της μόδας ο Ιονέσκο». Άκουσε η Πολυτίμη και κουβάλησε καταμεσής στο σαλόνι έναν ξύλινο «Ρινόκερω» με ένα κέρατο στη μύτη να με το συμπάθιο, δώρο του γείτονα «Μήτσου» που έπαιρνε «σαφαροδάνεια» κι έφτασε μέχρι την Κένυα αλλά δεν κατάφερε να βαρέσει τίποτα και κουβάλησε την αφρικανική λαϊκή τέχνη με τη σέσουλα. Τώρα γυρνάει μεταμφιεσμένος σε μαυρούλη για να γλιτώσει από τους πιστωτές που θέλουν πίσω τα «σαφαριάτικα» και πουλάει λέοντες, κροκόδειλους, ρινόκερους και άλλα αρπακτικά!
«Ο κύριος Βασίλης τα λέει υπέροχα. Όπως στο έργο του Ιονέσκο οι κάτοικοι ενός χωριού έγιναν ρινόκεροι από την αναλγησία έτσι και σε μας χάθηκε η αλληλεγγύη» σχολίασε η σύζυγος.
«Το γύρισε στο θέατρο του παραλόγου; Δεν έγραψε πως η πραγματικότητα γεννά τη λογική;» απόρησε ο αναλυτής.
«Μαζί του τα παράλογα τα βρίσκω λογικά!» τραγούδησε εκείνη.
«Κι εγώ;» ρώτησε ο αναλυτής.
«Κάνεις παράλογα τα λογικά!» τσίριξε η θεία.
«Τι ρινόκερως, τι αιγόκερως;» σχολίασε ο σύζυγος. Το ζώδιο του αιγόκερω κυριαρχεί από 22/12 μέχρι 19/1, διάστημα που το 2009-10 ο Γιώργος όργωσε τους αιθέρες για να μας σώσει αντί να καβατζώσουμε κανένα χαμηλότοκο δάνειο για να πορέψουμε και να δούμε τι θα κόβαμε μόνοι πριν αγριέψουν οι αγορές.
Ο Αφεντούλης μελετάει «επιστημονικώς» τους οφθαλμούς της «Frau Nein» με το «χιλιάδες χρώματα στα μάτια της» στο ένα χέρι και το ρόπαλο στο άλλο. Λέτε το μυστικό της εξόδου από την κρίση να κρύβεται στον Πόρο, όταν κυριαρχεί ο Αιγόκερως; Ο Βασίλης έχει τον λόγο και γρήγορα. Πριν αναγκαστεί ο αναλυτής να γράψει το: «Χιλιάδες φαγητά στο βλέμμα της». Με το φάτε μάτια ψάρια να δείτε πωλήσεις. Τρακόσες χιλιάδες τόμοι! Μέχρι να εκδηλώσουν οι εκδοτικοί οίκοι το ενδιαφέρον διαβάστε Βασίλη. Κάνει καλό. Συνάδελφε «εν όπλοις» συγχαρητήρια από καρδιάς κι ετοίμασε ένα με αφιέρωση για τη «Frau Nein. «Αι γυναίκαι συμπαθούν το ρομάντικο στάιλ» και μπορεί να στείλει παραδάκι για να τσιμπήσουμε ολίγο λεμονάτο. Με κρέας δαμάλεως, ε!
«Αναντιλέκτως!» ειρωνεύτηκε η κυρία Πολυτίμη, υπονοώντας ότι ο συγγραφέας δεν θα αμφισβητήσει τα επιχειρήματα του αναλυτή, αν είναι επιχειρήματα. Αναντιλέκτως!

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ




Μια πανέμορφη λιακάδα!
Ένα παγωμένο σκληρό χρώμα σε μια ανεξάντλητη και υπέροχη σκηνή! Κανείς δε νιώθει κάτι. Κανείς δεν καταλαβαίνει κάτι. Μια απαλή πάχνη σκεπάζει τα πάντα. Μια υγρασία έχει εισχωρήσει βαθιά και σιγοροκανίζει κάθε ευαίσθητο κύτταρο στους πιο απόκρυφους ιστούς και απαγορεύει στο αίμα να κυκλοφορήσει.
Το σώμα αποκαμωμένο σε μια ερημιά που κρυφοκοιτάζει και γλυκά κλείνει το μάτι σε αόριστα χαμόγελα που αναπνέουν τη μολυσμένη υγρασία. Δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να διδάξει καινούριους στόχους, άσπιλες και αμόλυντες σκόρπιες σκέψεις.
Είναι, τάχα, προσοδοφόρες οι ελπίδες που ταλανίζουν πεταμένα κορμιά σε κάθε ξεπέταγμα ενός καινούριου ήλιου, μιας ανέλπιστης καινούριας μέρας; Είναι μια αρτηριοσκλήρωση  που παγιδεύει κάθε βήμα και το πιέζει να σταματήσει το σημειωτόν και να τραπεί σε μια άτακτη φυγή στα μετόπισθεν.
Η εγκληματικά ενορχηστρωμένη τραγωδία ενός εφησυχασμένου μυαλού που ηθελημένα εκπαιδεύτηκε να ζει και να αναπνέει σε μια ήρεμη χειμερία νάρκη. Να σαλπίζει νεκρικούς ήχους και να σκορπά σκόρπιες αποφλοιωμένες σάρκες. Πόσο άραγε γιορτινές είναι τούτες οι ώρες; Ποιος γιορτάζει και ποιος καγχάζει πάνω από ζωντανά πτώματα;
Η έξοδος κινδύνου παραμένει ερμητικά κλειστή. Καμία δύναμη δεν μπορεί να την ανοίξει. Καμιά φωνή δεν οργίζεται να διαπεράσει τον αέρα και να διαβεί στην αντίπερα όχθη. Οι κλειδοκράτορες της ευτυχίας έχουν πετάξει τα κλειδιά τους στον υπόνομο. Γίναν ένα με τις ακαθαρσίες και τα βρώμικα νερά. Η ενσωμάτωση επετεύχθη. Ο κύκλος έκλεισε.
Αδυνατεί η σκέψη να ακολουθήσει την πορεία μιας νοητής γραμμής και να ακολουθήσει την ιστορία ενός παρελθόντος που όλοι ζήσαμε και κολυμπήσαμε στην ανυπαρξία του.
Ακολουθήσαμε επικίνδυνα και τάχα ακίνδυνα μονοπάτια που κατέληγαν σε ένα άγνωστο και φρικαλέα όμορφο μέλλον. Και επιταχύνοντας τα βήματά μας οδηγηθήκαμε στο αδιέξοδο κάτω από τα άηχα χειροκροτήματα των ευεργετών μας. Σε ένα αδιέξοδο πολλά υποσχόμενων όμορφων ημερών.
Η δήθεν εξισορρόπηση των πραγμάτων είναι μια δήθεν ιστορία ευσεβών πόθων. Η παιδεία μας που γαλούχησε τα πιο ευγενικά μας όνειρα αποδείχτηκε ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Δεν μπορεί να στριμώξει αναλαμπές και στάχτες σε μια επικίνδυνα όμορφη λιακάδα. Και είναι απρόσμενα παγερή.
Τα χείλη της χώρας προσπαθούν να ψελλίσουν.
Άναρθρες κραυγές…

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ



Γύρω-γύρω όλοι, στη μέση ο Μανώλης!
Στη μέση, όπως πάντα, εμείς! Περήφανοι, ακμαίοι και χαμογελαστοί! Με μια περηφάνια …σκέτη κουρελού, με ένα ηθικό, άστα να πάνε, και ένα χαμόγελο …ηλιθιότητας!
Γύρω μας, μια ανεξάντλητη …φαρσοκωμωδία που δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος! Και αυτό αναμένουμε, το τέλος! Να δούμε την τελευταία πράξη. Περιμένουμε με αγωνία την ανατροπή της τελευταίας στιγμής για να δούμε πώς θα αποσώσουμε!
Από τη μια τα γεράκια που στροβιλίζονται στον ουρανό πριν την μεγάλη λεηλασία αναμένουν με έτοιμα τα νύχια και από την άλλη, …από την άλλη ακόμη τίποτα… αναμένουμε στο ακουστικό μας, μέχρι να μας το κόψουν και αυτό. Για να επικοινωνούμε με ταχυδρομικά περιστέρια ή με σήματα καπνού. Αλλά επειδή τα σήματα καπνού θα επιβαρύνουν το περιβάλλον, δεν είναι οικολογικά δηλαδή, θα προτιμηθεί η πρώτη επιλογή!
Και από την άλλη, ένας καιρός που λες και το κάνει επίτηδες και δείχνει και αυτός τα δόντια του. Σου λέει, έχουν λεφτά τα παιδιά. Να γίνει και μια κατανάλωση στα πάσης φύσεως καύσιμα. Που να ξέρει ο κακομοίρης!  Διότι όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος!
Ευτυχώς που έχουμε και τις δηλώσεις της Αγγέλας που είπε σε συνέντευξή της ότι η Ελλάδα μπορεί να επιστρέψει στην ανάπτυξη μέσα από το πρόγραμμα λιτότητας που ακολουθείται και έδωσε εκ νέου έμφαση στην ανάγκη υλοποίησης δομικών μεταρρυθμίσεων.
Τώρα, αυτά είναι θεωρίες. Στην πράξη τι γίνεται, διότι μέχρι πού φθάνει η λιτότητα και ποιες είναι οι δομικές μεταρρυθμίσεις; Ξέρει κανείς να μας πει; Ή προχωράμε ανάλογα όπως μας πάνε; Και ποιος τους είπε ότι θέλουμε να βγούμε βόλτα; Καλά καθόμαστε στο καναπέ μας εμπεδώνοντας τα τεκταινόμενα στη εγχώρια προσωπολατρία!  
Προφανώς για αυτό έστειλε και τον υπουργό της των εξωτερικών χθες  στο χωριό μας. Για να μας δείξει πώς γίνονται οι δομικές μεταρρυθμίσεις!
Διότι τα κόμματα είναι απασχολημένα τώρα. Πλησιάζουν εκλογές και όσο να πεις …το χειροκρότημα είναι η τροφή του καλλιτέχνη! Αυτοί, όμως,  έχουν λεφτά για να κάνουν εκλογές ή πάλι θα ζητήσουν από εμάς;
Λες να μας πέσει το λαχείο τελευταία στιγμή;

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

ΝΙΚΟΛ ΑΝΝΑ ΜΑΝΙΑΤΗ | ΚΟΜΜΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ



Πόσα μυστικά μπορεί να κρύψει ένας ήλιος που κάθε μέρα αγκομαχώντας μετράει βάσανα και απορημένα μάτια; Σε ποιους κήπους να σταθεί για λίγο, να ρίξει ευτυχισμένο φως σε μπουμπούκια και ανθούς, να τα δει να ξεπετάγονται αμέριμνα για να ρουφήξουν από τη ζωή του;
Κανένας ήλιος δεν είναι ικανός να μαρτυρήσει ποια λουλούδια δεν μπόρεσαν να ξεπεταχτούν δίπλα δίπλα, για να γευτούν το άρωμα που πλημμυρίζει γύρω τριγύρω και όλα μαζί μια αγκαλιά να ανασαίνουν στον ίδιο αέρα, να τα χαϊδεύουν οι ίδιες αχτίνες ενός άσπλαχνου ήλιου.
Η Νικόλ Άννα Μανιάτη σημάδεψε με τη ματιά της και την ευαισθησία της τα “Κομμένα Λουλούδια” του δικού της κήπου. Μας άνοιξε ένα μονοπάτι στο δικό της κήπο και μας οδήγησε εκεί ακριβώς όπου ο ήλιος έπαψε να χαϊδεύει όνειρα, να ζεσταίνει αγκαλιές!
Το μυθιστόρημα της Νικόλ Άννας Μανιάτη θα μπορούσε να είναι μια αληθινή ιστορία. Από τις τόσες αληθινές ιστορίες που δεν βλέπουν το φως του ήλιου, αλλά κρύβονται καλά πίσω από τα σκοτάδια του.
Τα σκοτάδια που κρύβουν πολύ καλά ένοχες σκέψεις και δηλητηριάζουν ανθρώπινες σχέσεις και δεν τις αφήνουν να ανασάνουν και να πορευτούν μαζί και ευτυχισμένα σε μια κοινή πορεία. Ο μικρόκοσμος ενός ζευγαριού πόσο δυστυχισμένος μπορεί να είναι όταν οι δρόμοι ξεδιπλώνονται διαφορετικοί χωρίς κοινό σκοπό, σε μπερδεμένα μονοπάτια!
Σε αυτά τα μονοπάτια μας οδηγεί η Νικόλ Άννα Μανιάτη και μας δείχνει την πορεία και την κατάληξή του. Και ρίχνει άπλετο φως στη μαγική μητρική αγάπη που στέκεται ακλόνητος κέρβερος μπροστά στον κίνδυνο που απειλεί τα παιδιά της. 
Και σβήνει το δικό της δρόμο και χαράζει έναν άλλον για να συνεχίσουν ανενόχλητες οι ψυχές που γέννησε, που δεν θέλει να σβήσουν οι ανάσες τους στα πρώτα βήματά τους κάτω από το δυνατό ήλιο.
Η ζωή, όμως, συνεχίζεται έτσι όπως θέλει αυτή και κρυφογελάει και δεν σταματάει να δίνει πόνους και ευτυχίες και μια μικρή ελπίδα που καθημερινά γιγαντώνεται. Παρακολουθεί ξεχασμένα βήματα, δίνει ελπίδες σε στόχους που επιμένουν και καταφέρνουν να γεμίσουν πάλι τους κήπους με λουλούδια, να ενώσουν τα χρώματα τους και τα αρώματά τους, να προσπαθήσουν να κερδίσουν το χαμένο χρόνο που διαλύθηκε και δεν επιστρέφει.
Η Νικόλ Άννα Μανιάτη μας προσφέρει μια τραγική φιγούρα μάνας που δεν σκέφτεται, δεν πονάει, δεν χαμογελάει. Βρίσκεται μπροστά στη μοίρα της και την υπομένει καρτερικά και σιωπηλά. Οι ανάσες της, τα όνειρά της δεν της ανήκουν πλέον. Είναι ευτυχισμένη με τη συνέχειά της. Κρύβει τον πόνο της και νιώθει ευτυχισμένη με τα κομμένα λουλούδια της που επέστρεψαν στον κήπο. Σε ένα κήπο όπως τον ήθελε, όπως τον έφτιαξε.
Αλλά η ζωή ξέρει πολύ καλά και κρατά μυστικά τις επιθυμίες της. Και γνωρίζει αυτά που δεν τα γνωρίζει κανείς άλλος. Γιατί η ζωή είναι ο χρόνος που φεύγει, μας προσπερνά και χάνεται. Και όταν ωριμάζει ο χρόνος, ρίχνει τα βέλη του σε μια δικαιοσύνη που μπορεί να είναι τυφλή.
Γευτείτε το κείμενο της Νικόλ Άννας Μανιάτη. Ακολουθείστε την στο δρόμο που σας οδηγεί. Και ανακαλύψτε ότι ο δρόμος  του καθενός μπορεί να είναι και δικός σας. Σε κάποια στιγμή, σε κάποια στροφή του μονοπατιού που θα ρίξει ο ήλιος το φως του ή μπορεί να καλυφθεί από κάποιο μαύρο σύννεφο.

Διαβάζουμε στην περίληψη του βιβλίου:

Πώς θα μπορούσε να μετρηθεί η μητρική αγάπη; Με τι να συγκριθεί; Έχει όρια η θυσία στην οποία φτάνει μια μάνα για χάρη των παιδιών της; Η Ευδοκία έκανε αυτό που την πρόσταξε η καρδιά της, δε σκέφτηκε ούτε στιγμή τον εαυτό της.
Ο Χρήστος ήταν μικρό παιδί ακόμη όταν οδηγήθηκε στο ορφανοτροφείο μαζί με τις τρεις αδελφές του, την Αναστασία, τη Στυλιανή και το μωρό, τη Σοφία. Ήταν αυτός που ανέλαβε να τις φροντίζει στις δύσκολες συνθήκες, αδελφός και γονιός μαζί, αποφασισμένος και σκληρός. Όσο σκληρό μπορεί να κάνει η ζωή ένα οκτάχρονο αγόρι. Και όταν τα τρία κορίτσια υιοθετήθηκαν από διαφορετικές οικογένειες και έφυγαν μακριά, ο Χρήστος ήταν και πάλι αυτός που ορκίστηκε ότι κάποτε θα έβρισκε ξανά τις αδελφές του, κι ότι θα αντάμωνε με τη μάνα του, όσα χρόνια κι αν περνούσαν, όσα χρόνια κι αν χρειαζόταν να περιμένει.
Μια ιστορία για τέσσερα παιδιά, τέσσερα κομμένα λουλούδια, που αποδεικνύει ότι η ανιδιοτελής αγάπη έχει το πιο μεθυστικό άρωμα.


Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ


Δύο είναι οι όψεις!
Όταν βλέπεις από μέσα, η μια και όταν βλέπεις από έξω, ή άλλη. Εμείς τα βλέπουμε από μέσα. Επειδή είμαστε μέσα. Τα ζούμε καθημερινά. Και αυτό το από μέσα, πάλι, έχει δυο όψεις. Την μπροστινή. Αυτή που βλέπουμε σχεδόν όλοι και μάλλον μπερδευόμαστε, και την πισινή που είναι η πιο ξεκάθαρη και την βλέπουν λίγοι και καλοί!
Όταν είσαι έξω, έχεις μια άλλη εικόνα, περισσότερο αντικειμενική ίσως και χωρίς τους συναισθηματισμούς της εντοπιότητας. Τα βλέπεις και τα λες χύμα και τσουβαλάτα. Μπορεί να υπάρχουν και μερικές αποχρώσεις υπερβολής, αλλά αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι, δεν θα τα χαλάσουμε και με αυτά!
Η γερμανική εφημερίδα Suddeutsche Zeitung προφανώς νιώθει ευχαριστημένη που οι αναγνώστες της δεν είναι Έλληνες. Διότι το να είσαι Έλληνας, σήμερα τουλάχιστον φαντάζομαι, είναι μια ατυχία, σημειώνει! Πώς δηλαδή έπαιξες τζόκερ αλλά δεν πρόλαβες να το καταθέσεις; Και μετά είδες ότι θα ήσουν ο μοναδικός τυχερός! Πώς λέγεται αυτό; Ατυχία; Γκαντεμιά; Ό,τι και να είναι πάντως, είναι …άστα να πάνε!
Και συνεχίζει η εφημερίδα και σου λέει ότι η ατυχία του τζόκερ θα φέρει ακόμα μεγαλύτερη ύφεση στη χώρα. Με το καλό να τη δεχτούμε και κανονίστε …στρώματα!
Διότι σου λέει, οι ναυαγοσώστες που έτρεξαν να σώσουν τη χώρα είχαν παλαιάς τεχνολογίας  ιδέες. Τα μέτρα λιτότητας έφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα.
Καλά, αυτό για να το καταλάβει κανείς χρειαζόταν …πολύ μυαλό! Που δεν διαθέταμε δυστυχώς. Αυτά μαζί με την πολιτική και κοινωνική κρίση έφεραν τα ποθητά αποτελέσματα για τους παντός είδους κερδοσκόπους του παιχνιδιού! Και άντε μετά να βγεις σώος και αβλαβής από το παιχνίδι!
Και συνεχίζει η εφημερίδα  “…Μισθοί και συντάξεις έχουν περικοπεί, φόροι αυξήθηκαν και νέοι επιβλήθηκαν. Οι Έλληνες έκαναν θυσίες, πολλοί υποφέρουν, ο αριθμός των αυτοκτονιών έχει αυξηθεί δραστικά. Οι πολλές περικοπές στοίχισαν στον πρώην Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου τη θέση του. Κι όμως απέτυχε: Οι πολιτικοί της Αθήνας δεν έχουν πραγματικά τολμήσει μέχρι στιγμής να αγγίζουν τα κακώς κείμενα, που εμποδίζουν την εξυγίανση. Κανένας από τους μεγάλους φοροφυγάδες δεν καταδικάστηκε, κανένας διεφθαρμένος πολιτικός δεν φυλακίστηκε. Η Δικαιοσύνη παραμένει ένα ανέκδοτο, τα σχολεία και τα νοσοκομεία είναι σε ακόμη χειρότερη κατάσταση, οι ΔΟΥ συνεχίζουν να είναι ανίκανες να εισπράξουν φόρους…”
Αυτά βλέπουν οι απέξω!
Εμείς τι βλέπουμε; Το πίσω του από μέσα ή το μπροστά του από μέσα;
Μπα, χειμώνα καιρό, με τέτοια συννεφιά;
Έπεσε κι ομίχλη!

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ

Σα να πέφτει ο κουρνιαχτός!
Θυμάστε τι γινόταν τις τελευταίες μέρες! Έξω από δω! Γιατί μέσα ο κουρνιαχτός βρίσκεται ψηλά, παραπάνω και από τους δείκτες συναγερμού! Λόγω όμως ακριβού ηλεκτρικού ρεύματος δεν χτύπησε ακόμη! Χτυπάει εκείνο το παλιό χειροκίνητο κουδούνι των διαλλειμάτων και πού να το ακούσεις αυτό! Άντε στα δυο μέτρα! Ακούγεται; Δεν ακούγεται; Βάλε και τις φωνασκίες, βάλε και τον αχταρμά των δηλώσεων, μόνο παράσιτα λαμβάνεις!
Λέγαν για το χάσιμο της ενότητας της ευρωζώνης, για τον καταποντισμό του ευρώ, για το ότι φαίνεται στο βάθος η δραχμή, και όλοι οι συναφείς παπαγαλικοί ήχοι. Μια Ευρώπη να παραπαίει στο χείλος του γκρεμού, στριμωξίδι ποιος θα πρωτοπρολάβει να πέσει, να γλυτώσει από τη νευρασθενική αναμονή, διότι φτάνει πλέον, δεν αντέχεται άλλο πια αυτή η ζωή, τι θα το κάνουμε εδώ ρομποτικό κράτος;
Λες και τα ξεχάσαμε όλα αυτά. Καινούρια σενάρια κυκλοφορούν στην αγορά μετά την συνάντηση της Χριστίνας με την Αγγέλα. Είδαν και αποείδαν, σου λέει, Έλληνες είναι αυτοί, δεν σηκώνουν  και πολλά πολλά, τόσα τους κάναμε, μέσα σε δοκιμαστικό σωλήνα τους βάλαμε και αντέχουν ακόμη οι βλάμηδες. Και εκεί που ήταν να σπάσουν τα νεύρα μας, άρχισαν να σπάνε τα δικά τους. Αλλά δεν αντέχουν τέτοια δοκιμασία.
Βγήκε λοιπόν η Αγγέλα και λέει. Μέσα στο 12 πρέπει να λύσουμε το πρόβλημα της Ελλάδας, να ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση για να δούμε τι θα κάνουμε με την ευρωζώνη. Τώρα μίλησε σωστά διότι άρχισαν πλέον να τελειώνουν και τα δικά μας ηρεμιστικά και υπήρχε κίνδυνος ελληνικής παρεκτροπής. Έτσι κι αλλιώς βγήκαν τα συμπεράσματα του πειράματος και γίνονται οι περαιτέρω αναλύσεις για μελλοντικές εφαρμογές.
«Η πρώτη υποχρέωση της ευρωζώνης φέτος είναι να επιλυθεί το θέμα του δεύτερου δανειακού προγράμματος για την Ελλάδα και να οριστικοποιηθούν οι διαπραγματεύσεις με τις τράπεζες, προκειμένου να μπορέσουμε να επικεντρωθούμε στα διαρθρωτικά προβλήματα στην ευρωζώνη», είπε χαρακτηριστικά.
Κοινώς, μας έχουν βαρεθεί και θέλουν να απαλλαγούν από την ειδική περίπτωση που λέγεται οικονομική κρίση στη Ελλάδα. Έτσι κι αλλιώς δικό τους δημιούργημα ήμασταν. Αλλά δεν έλαβαν υπόψη τους ότι οσονούπω τελειώνει ο χειμώνας, που θα πάει, έξι βδομάδες μείνανε! Μας περιμένει ένα ατελείωτο ελληνικό καλοκαίρι δίπλα στην παραλία ακριβώς εκεί όπου σκάει το κύμα, παρέα με τα δροσερά ουζάκια μας! Μας ζηλεύουν;
Θα σας μειδιάσω και δεν το θέλω!

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ

 Πάλι της μόδας ο Ιονέσκο!
Σε όλο του το μεγαλείο το θέατρο του παραλόγου. Τι ακούν τα αυτάκια μας και τι βλέπουν τα ματάκια μας! Τι ματάκια δηλαδή, ματάρες σαν τεράστιες κουμπότρυπες έχουν γίνει. Διότι μέσα σε όλο αυτό το μεγαλείο μιας αρχαίας τραγωδίας που ζούμε ο από μηχανής Θεός της Ελλάδας μας φέρνει ένθετο ένα θέατρο του παραλόγου που δεν νομίζω να ξαναέζησε η χώρα. Και να το ξαναέζησε μάλλον, δεν ζούσαμε εμείς!
Διότι σε αυτόν τον πολυθρύλητο τόπο μόνο όταν είσαι κάποιος μπορείς και επιβιώνεις και ξεφεύγεις. Και όταν λέμε κάποιος, φυσικά, δεν σημαίνει και τίποτα σημαντικό ή εξαιρετικό ή σπουδαίο. Κάποιος είσαι όταν χρωστάς πολλά λεφτά στο κράτος. Εκατομμύρια ας πούμε. Εδώ και μερικά χρόνια. Και δεν σου κάνουν τίποτα. Αφήνεσαι στο έλεος μιας ευτυχισμένης μοίρας. Και περνάς ωραία.
Ενώ αν χρωστάς λίγα, πού σε πονεί και που σε σφάζει! Ενώ τρέμει το φυλλοκάρδι σου μέχρι να βρεις τα ολίγα ή τα ολίγιστα που πρέπει κατεπειγόντως να καταθέσεις. Διότι έχεις απειλή πάνω από το κεφάλι σου τα μπιλιετάκια που καταφθάνουν συνεχώς. Μα γιατί να χτυπιέσαι ως οκτάπους; Λόγια του αέρα πρέπει να είναι οι κάθε λογής “απειλές” ! Αφού στα εκατομμύρια δεν γίνεται τίποτα. Τι να φοβάσαι λοιπόν; Ή πρέπει να φοβάσαι; Υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συντελούν στην πραγματοποίηση ή μη των απειλών;
Από την άλλη, κάποιος μπορεί να είσαι όταν είσαι πολύ γνωστός από κάποια δημόσια θέση και νομίζεις ότι έχεις το δικαίωμα να συμπεριφέρεσαι και να ομιλείς …άστα να πάνε. Και λες, καλά αυτός; Αυτός ο καταιγισμός παραληρήματος προέρχεται από κάποιον που χειριζόταν υποθέσεις κρατικές; Έτσι μιλούν οι πολιτικοί; Δημοσίως; Φαντάσου, δηλαδή, τι γινόταν πίσω από τις κλειστές πόρτες! Πόση φαντασία πια μπορεί να έχει κανείς; Ανεξάντλητη!
Άρα τι μας απομένει να κάνουμε; Να αυξήσουμε τη φαντασία μας ή να προσπαθήσουμε να αυξήσουμε τα χρέη μας στο Δημόσιο; Τι άλλο πια; Τέτοια βλέπουμε, τέτοια μαθαίνουμε!
Να μην γίνουμε και εμείς καλοί μαθητές;

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ


Είμαστε ειδική περίπτωση!
Πες ο ένας, πες ο άλλος θα το πιστέψουμε και εμείς. Διότι πρέπει να το πιστέψουμε. Αφού το λένε τόσοι και τόσοι, κάτι θα ξέρουν. Διότι εμείς ακόμη δεν ξέρουμε τίποτα. Δηλαδή, πώς είμαστε ειδική περίπτωση; Τι είναι αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τους άλλους; Μπας και χρειαζόμαστε …ψυχανάλυση; Να ξαπλώσουμε στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή μπας και μάθουμε τους εαυτούς μας; Μπα! Τους ξέρουμε πολύ καλά!
Τάδε έφη Αγγέλα, τάδε έφη Νικολά! Πάρτε μέτρα αν θέλετε να δείτε Θεού πρόσωπο. Κι άλλα μέτρα; Αυτό που απόμεινε για μέτρα είναι πια …φτου! μακριά από εδώ!  Και το πρόσωπο φυσικά είναι η επόμενη δόση. Δηλαδή, πόσες δόσεις ακόμη έχουμε λαμβάνειν; Με δόσεις θα ζούμε; Πώς θα βγάλουμε άκρη ούτε ο Ύψιστος γνωρίζει.
Διότι αν γνώριζε, θα μας είχε αρπάξει, προ πολλού, από το αυτί και κατευθείαν στην απομόνωση θα μας είχε. Και πάρτου και δώστου και να κι αυτή και να κι η άλλη μέχρι να συνέλθουμε εντελώς και ανυπερθέτως. Αλλά δεν έγινε έτσι! Και δεν γίνεται! Διότι ακόμη έχουμε το δε βαριέσαι, κάτι θα γίνει, από κάπου θα έρθει η σωτηρία, μπορεί ο από μηχανής Θεός να ξεπηδήσει από τίποτα υπόγειες ή υποθαλάσσιες ανασκαφές. Κάτι τέλος πάντων. Δε θα χαθούμε, βρε αδερφέ!
Το θέμα είναι απλό. Το ψέμα που ζούσαμε τόσα χρόνια, μας τελείωσε. Μέχρι εδώ ήταν. Εξανεμίστηκε στο υπερπέραν και ακόμη παραπέρα. Και απομείναμε θεόγυμνοι, στο έλεος καταιγίδων, πλημμυρών, σεισμών και όλων των παρομοίων συναφών θεομηνιών, να περιμένουμε την κάθε εξευτελιστική ελεημοσύνη!
Διότι δεν είναι που μας δίνουν. Είναι που πρέπει να τα δώσουμε και πίσω. Καλή η δόση αλλά έχει και υποχρεώσεις. Δεν την δίνουν για τα όμορφα μάτια της ψωροκώσταινας και των παλληκαριών της! Έχουν και αυτοί τους δικούς τους λόγους και ευσεβείς πόθους.
Σε αυτό πλέον το παιχνιδάκι, αποδειχτήκαμε μικροί και ανίδεοι να συμμετάσχουμε. Μας πήραν φαλάγγι και χορεύουμε πάνω σε αναμμένα κάρβουνα.  Σαν αναστενάρηδες, σαν μαϊμούδες μέχρι να μάθουμε το μάθημα μας και να το εμπεδώσουμε; Θα σας γελάσω και δεν κάνει.
Μεταξύ κατεργαραίων, ειλικρίνεια !

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης

 Μπορείς να αναρωτηθείς σ’ αυτή τη χώρα;
Μπορείς να εκφράσεις τις απορίες σου και να βρεις μια απάντηση; Έστω από κάπου μακριά, έστω και από το υπερπέραν; Ένα ψίθυρο που να ικανοποιεί τις απορίες σου; Μάλλον όχι και αποδεικνύεται μάταιο να εμπλακεί κανείς στη διαδικασία των αποριών. Διότι απαγορεύονται δια ροπάλου. Όχι ότι υπάρχει κάποιο …απαγορευτικό απόπλου, αλλά τη στιγμή που αναρωτιέσαι…, αναρωτιέσαι… και δεν υπάρχει φως από πουθενά, ε! λες, νισάφι πια! Τέρμα οι εσωτερικοί διαλογισμοί. Διότι κάνουν και κακό στην ψυχική σου ηρεμία!
Υπάρχει μια ενδόμυχη απορία για το πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Αποδείχτηκε ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό. Είναι …πανηπειρωτικό έως και διεθνές. Αλλά η απορία γιατί δεν τραβάνε και οι υπόλοιποι ότι τραβάμε εμείς, είναι …απορίας άξιον! Θα πρέπει να συνεχίζουμε να απορούμε ή να εξαντληθούμε στις …χειμερινές μας διακοπές;
Διότι τώρα, που καταλάγιασε ο κουρνιαχτός  τι μέλει γενέσθαι; Προς τα πού να πάρουμε το δισάκι μας και να φύγουμε; Διότι εδώ κανείς δεν μας δίνει σημασία. Περί άλλων τυρβάζουν. Με μια εσωτερική απορία και αγωνία περί της …έξωθεν σαγηνευτικής εικόνας. Διότι πλησιάζουν εκλογές, έστω εκλογολογίες. Το ίδιο είναι!
Μέσα σε αυτόν το αλαλούμ του αχταρμά εκπέμπονται και μερικές ηλιαχτίδες χρυσού ήλιου περί της ευπορίας της χώρας όσον αφορά στον υπόγειο πλούτο της. Πλούσια τα ελέη, έως και με χρυσά κουτάλια να τρώμε, σου λέει.
Και πώς τότε να μην ξεπηδήσει η εύλογη απορία; Τώρα παρουσιάστηκαν αυτά; Δεν εδέησε κανείς χριστιανός να ασχοληθεί με το θέμα για να δούμε και εμείς σαν χώρα μια άσπρη μέρα; Μόνο να περιμένουμε να χιονίσει;
Δηλαδή από το πουθενά και στα ξαφνικά θυμηθήκαμε να …σκάψουμε;  Τώρα μας έπιασε ο πόνος; Αφού βρήκαν οι άλλοι γιατί όχι και εμείς; Κοιτάμε τι κάνουν οι άλλοι και τρέχουμε και εμείς ασθμαίνοντας να τους προλάβουμε; Έτσι λειτουργεί το σύστημα; Έτσι άμα είναι, …φέξε μου και γλίστρησα. Διότι, έτσι δεν μπορείς να κρατήσεις μια επιχείρηση. Θα χρεοκοπήσει! Θέλει ιδέες και έργα. Και όχι αναλύσεις επί αναλύσεων και σκόρπιες συζητήσεις στα γυάλινα παράθυρα.
Όποιος έχει απορίες …να ξαναδιαβάσει το μάθημα.
Οι …αδιάβαστοι να έρθουν αύριο με τον κηδεμόνα τους!

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

ΕΥΡΥΔΙΚΗ ΑΜΑΝΑΤΙΔΟΥ | Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΣΤΟ ΦΑΡΟ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ



Ο Φάρος…  
Στέκει ολόρθος, αγέρωχος με μια αβυσσαλέα ματιά που διαπερνά κάθε απόκρυφο μυστικό, σε κάθε προσπάθεια να κρύψει, να διαγράψει δυστυχίες, σε ένα απέραντο μυστηριώδες παρελθόν που έρχεται καλπάζοντας και αποκαλύπτει…
Το μυστήριο και το έγκλημα στην ελληνική ύπαιθρο που κουβαλάει ένα παρελθόν δεκαετίες πίσω. Με ασήμαντους και σημαντικούς. Με πάθη και ενοχές. Με δίψα για ζωή. Με μυστικούς και δυνατούς έρωτες.  Με αθώους και ενόχους. 
Η Ευρυδίκη Αμανατίδου πλέκει με δαιμονικό τρόπο ένα γαϊτανάκι μυστηρίου και παλαιών μυστικών στα παράλια και την ενδοχώρα της Θεσπρωτίας.
Δεν “λυπάται” τον αναγνώστη της. Τον βουτά από την αρχή της ιστορίας της σε μια θάλασσα μυστηρίου και τον αφήνει στην αρχή να ψηλαφίσει τα κρυμμένα μυστικά για να κάνει εντονότερη την αναζήτηση της λύσης και της κορύφωσης.
Και τον αφήνει να περπατήσει μαζί της, σε γνώριμα και άγνωστα μονοπάτια, ξεδιπλώνει αμαρτωλές ιστορίες  και αφήνει το χρόνο να τρέξει, μέχρι που ασθμαίνοντας θα τον οδηγήσει στο ξέφωτο της δικαίωσης.
Οι ήρωες της Ευρυδίκης Αμανατίδου έχουν τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων της ελληνικής επαρχίας. Μιας επαρχίας που είναι απομονωμένη στο δικό της μικρόκοσμο και μοιράζει τις δικές της ανάσες.  Μας αφήνει να τους κρυφοκοιτάμε, να ταυτιστούμε με αυτούς, να ακολουθούμε το δρόμο τους, να ζούμε τα μυστικά και τα πάθη τους.  
Ένα γαϊτανάκι καθημερινής συμβίωσης στην ελληνική ύπαιθρο, ανθρωπίνων σχέσεων που δοκιμάζονται και ή διατηρούνται ή σβήνουν μπροστά στο ηθελημένο όφελος του καθενός. Ανομολόγητοι έρωτες και υπόγεια πάθη ξεσπούν και διοχετεύουν την πλοκή σε παράπλευρους δρόμους.
Και μαζί τους,  ο μυστηριώδης Φάρος που παρακολουθεί τους πάντες. Ένας μοναχικός, σκοτεινός Φάρος που με δύναμη ψυχής περιμένει υπομονετικά να γεμίσει ζωή, φωνές, κραυγές από ένα άδικο παρελθόν.
Ο Φάρος στέκει σιωπηλός με το άγρυπνο του μάτι και παρακολουθεί τα πάντα. Η ψευδαίσθηση της μοναξιάς του παραπλανά τους εφησυχασμένους και τιμωρεί όσους τον αγνοούν. Εκδικείται όσους τόλμησαν να παραβιάσουν τον κόσμο του. Σαν άγρυπνος φρουρός κρατά καλά τα μυστικά του μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή και να απονείμει δικαιοσύνη. Κρυφογελάει με τις αδυναμίες των ανθρώπων, διοχετεύει το θυμό του στη θάλασσα που τον περιτριγυρίζει. Και αυτός μένει εκεί, σκοτεινός, ξεχασμένος, εγκαταλειμμένος μέχρι τη στιγμή που θα ξυπνήσει…
Η Ελένα είναι η ηρωίδα που κυριαρχεί σε όλη την ιστορία. Είναι ο άνθρωπος που ακολουθεί ο αναγνώστης και ξεμπλέκει το μυστήριο που τόσο σφιχτά και περίπλοκα  έπλεξε η Ευρυδίκη Αμανατίδου. Για να φανερώνει σε κάθε κίνηση της το κάθε κομμάτι που μέχρι το τέλος θα συμπληρώνει την πλήρη και ξεκάθαρη εικόνα της αλήθειας. Και μαζί με τη δυναμική ηρωίδα της ιστορίας ακολουθούμε τα μονοπάτια ανατροπών μέχρι την έκπληξη που θα γευτεί και η ίδια!
Η Ευρυδίκη Αμανατίδου μας χάρισε ένα συναρπαστικό κείμενο που μας ταξίδεψε σε έναν μικρόκοσμο δαιμόνιου μυστηρίου που ακολουθεί τα αρώματα της Αγκάθα Κρίστι και του Γιάννη Μαρή.

Διαβάζουμε στην περίληψη του βιβλίου:
Ελένα Στολτς: εκτιμήτρια κοσμημάτων, τυχοδιώκτρια και ελαφρώς ανεπιθύμητη στη χώρα που τη μεγάλωσε, την Ελβετία. Περιμένοντας το διαζύγιό της, βάζει στοίχημα με μια ηλικιωμένη κοντέσα ότι θα ανακαλύψει πού βρίσκεται ο κακότυχος Σφραγιδόλιθος της Γένουας.

Δήμος Μπελιές: η ωριμότητά του είναι αντιστρόφως ανάλογη της νεαρής ηλικίας του. Η Ελένα θα εισβάλει σαν σίφουνας στη ζωή του και θα ανατρέψει όλα τα δεδομένα.

Άρης Μαρδάς: ιδιοκτήτης της ομώνυμης φάρμας, γνωστός για τη γοητεία που ασκεί στο γυναικείο φύλο. Θα πέσει στα δίχτυα της Ελένα ή τα φαινόμενα απατούν;

Αρχές καλοκαιριού, κάποια χιλιόμετρα μακριά από το πολύβουο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. O φάρος δεσπόζει αδιάφορος στα ανθρώπινα δράματα, ανεπηρέαστος από ένα τραγικό έγκλημα. Υπομένει απλώς τη φθορά του χρόνου ή περιμένει την επιστροφή του φύλακά του;

Τρεις εβδομάδες γεμάτες πάθη και μυστήριο, καθώς αλλεπάλληλα μυστικά έρχονται στην επιφάνεια και τέσσερις οικογένειες οδηγούνται σε μια θανάσιμη σύγκρουση. Ποιος είναι τελικά ο θύτης και ποιο το θύμα; Τα γεγονότα διαδέχονται καταιγιστικά το ένα το άλλο και η Ελένα αναρωτιέται αν το στοίχημα που έβαλε ήταν τελικά με τον ίδιο το διάβολο.

Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της... | 1928. Η Μυρσίνη δραπετεύει στη Θεσσαλονίκη