Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Την ξενιτιά την έχουμε στο αίμα μας τελικά! Δεν εξηγείται διαφορετικά!
- Γιατί το λες αυτό;
- Έχουμε μια τάση φυγής, ο τόπος δεν μας χωράει. Όσο και να θέλουμε να μείνουμε όλο και κάτι γίνεται και το μάτι μας είναι πέρα, μακριά!
- Τι σου καρφώθηκε πάλι;
- Δεν μπορεί στα καλά καθούμενα ο άλλος να ξυπνάει μια ωραία πρωία και να λέει θα σηκωθώ να φύγω, θα ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου! Όλο και κάποιος θα τον πείραξε, όλο και κάτι θα τον ανάγκασε  να πάρει των ομματιών του και να μην θέλει να γυρίσει!
- Έτσι όπως έγιναν τα πράματα, όλο και περισσότεροι ξεσηκώνονται! Διότι σου λέει, θα πάω να δουλέψω στις φάμπρικες – όπως το ηρωικό πάλαι ποτέ – για να στείλω κανένα φράγκο πίσω για να πληρώσω δόσεις και ρυθμίσεις, μπας και καταφέρω να ξελασπώσω, αν και αυτό δεν είναι σίγουρο…
- Δεν λέω για αυτό τώρα! Ξέρεις πόσο πληρώνει ένας Έλληνας για να κάνει διακοπές εδώ στην Ελλάδα και πόσο οι αλλοδαποί τουρίστες;
- Μπα; Υπάρχουν ακόμη Έλληνες που κάνουν διακοπές; Θέλω να γνωρίσω κανέναν, να μου πει πως τα καταφέρνει; Να δω που έκανα λάθος εγώ και κάμποσοι άλλοι…
- Γιατί; Εσύ νομίζεις ότι όλοι οι Έλληνες υποφέρουν από την κρίση; Είσαι βαθιά νυχτωμένος… Παρ’ όλα αυτά όμως δεν μπορεί ο αλλοδαπός να έρχεται να κάνει διακοπές σχεδόν τζάμπα και ο Έλληνας να πληρώνει τα μαλλιοκέφαλά του. Μόνο αν γίνει αλλοδαπός…
- Τι; Να αλλάξω εθνικότητα;
-Αμέ! Αν δηλώσεις άγγλος, γάλλος, πορτογάλος έρχεσαι τζάμπα εν πλήρει δόξη και τιμή και όλα πληρωμένα. Και σε κοιτάνε και στα μάτια…
- Και πως γίνεται αυτό;
- Μπαίνεις στο διαδίκτυο, κυκλοφορείς στα διάφορα σάιτ που ασχολούνται με διακοπές στη Ελλάδα για αλλοδαπούς, τις κλείνεις από εκεί και έρχεσαι …τζάμπα αεροπορικώς και από δω παν κι οι άλλοι!
- Τι μου λες;
- Έτσι ακριβώς! Για αυτό σου λέω, ακόμη και για τις διακοπές πρέπει να …μεταναστεύσουμε.
- Κάτι κάνουμε στραβά, ρε φίλε μου. Κάπως αλλιώς το έχουμε δει το πράμα και δεν μας κάθεται. Τι μπορεί όμως να είναι αυτό;
- Τα νούμερα της έι τζη μπη! 


Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Δεν έχουμε και εμείς το Θεό μας!
- Πάλι σε βλέπω να σε έχουν πιάσει τα νευράκια σου!
- Είναι να μην με έχουν πιάσει! Είναι δυνατόν;
- Γιατί, τι έγινε πάλι;
- Εμ, τα θέλει ο κώλος μας! Διότι είμαστε άνθρωποι της ευκαιρίας. Δεν κοιτάμε λίγο μπροστά!
- Για πες!
- Γέμισαν λέει τα ξενοδοχεία της Αθήνας! Έφτασαν λέει στο εκατό τοις εκατό πληρότητα!
- Μωρέ μπράβο! Καλό αυτό!
- Καλό δεν θα πεις τίποτα, αλλά μην το βγάλουμε και τα μάτια!
- Τι θες να πεις!
- Έπεσαν τα αρπακτικά και θέλουν να βγάλουν τα χαμένα σε μια σεζόν!
- Κάτι έμαθα… ότι ανέβηκαν κατά πολύ οι τιμές σχετικά με πέρσι. Σχεδόν διπλάσιες!
- Μόνο διπλάσιες! Εδώ έφτασαν κοντά οκτακόσια ευρώ για ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο δύο και τριών αστέρων!
- Το μήνα; Κλείνουν και με το μήνα τώρα οι τουρίστες; Θα αφήσουν χρήμα δηλαδή στην αγορά!
- Να ήταν το μήνα, ποιος το συζητάει! Εδώ μιλάμε για τη βραδιά.
- Οκτακόσια ευρώ την βραδιά; Αποκλείεται κάποιο λάθος κάνεις. Στα πεντάστερα δεν έχει τέτοιες τιμές…
- Σε πληροφορώ ότι δεν κάνω καθόλου λάθος ! Έτσι όπως τα λέω είναι…
- Άντε μετά να βγάλεις άκρη… Θα αρχίσουν να λένε πανάκριβη η Αθήνα, λωποδύτες οι Έλληνες και πάει λέγοντας. Αυτό  μου θυμίζει κάτι παλιότερες εποχές με τους ταξιτζήδες που χρέωναν σε τουρίστες τα μαλλιοκέφαλά τους!
- Δεν έχουν καταλάβει ότι ένας ευχαριστημένος πελάτης θα φέρει κι άλλους πελάτες! Έτσι κι αλλιώς ο τουρισμός δεν είναι για μια αρπαχτή, είναι και του χρόνου και πάει λέγοντας. Σαν είδαν ότι έπεσαν λεφούσι, σου λέει, τώρα είναι ευκαιρία να τα κονομήσουμε και να δούμε Θεού πρόσωπο. Είναι όμως έτσι; Τι να πω; Σαν είδαν ότι γεμίζουν τα δωμάτια, έπεσαν με τα μούτρα …στην ανηφόρα!
- Εύκολα, όμως, έρχεται και η κατηφόρα! 

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τι γίνεται με τη ΔΕΗ;
- Τι θες να γίνεται;
- Κάτι ακούγεται!
- Τι ακούγεται;
- Κάτι για μια μικρή ΔΕΗ…
- Μικρή ΔΕΗ; Υπάρχει και μεγάλη ΔΕΗ;
- Τι να σου πω; Ό,τι μαθαίνω σου λέω! Αυτή η μικρή τώρα είναι μάλλον να εμφανιστεί!
- Μπα! Θα έχουμε επίσημες εμφανίσεις; Θα εμφανιστεί σε κανένα χορό ντεμπιτάντ όπως το πάλαι ποτέ; Γιατί, μια τάση για επιστροφή στα παλιά είναι πολύ έντονη τώρα τελευταία!
- Ποιους χορούς και αηδίες! Εδώ μιλάμε για τη ΔΕΗ!
- Και εγώ γι’ αυτήν μιλάω! Μιλάω για καμία άλλη; Για την μικρή που λες!
- Η ΔΕΗ δεν χορεύει!
- Άμα θέλει, μπορεί να χορέψει εμάς! Το ίδιο κάνει!
- Διάβασα ότι αν προχωρήσει η ιδέα για τη μικρή ΔΕΗ θα ξεκινήσουν σαρανταοκτάωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες!
- Αμάν!
- Τι;
- Καλοκαιριάτικα;
- Γιατί, ποια η διαφορά;
- Ξέρεις τι μου λες τώρα;
- Τι σου λέω;
- Ότι δεν θα έχουμε ρεύμα καλοκαιριάτικα; Με αυτόν τον καύσωνα;
- Γιατί αν ήταν χειμωνιάτικα;
- Άλλο αυτό! Ανάβεις μια σόμπα, ρίχνεις ένα κούτσουρο στο τζάκι, ρίχνεις μια φλοκάτη παραπάνω, φοράς κανένα βαρύ παλτό… τι μου λες τώρα… τι με βάζεις και λέω  καλοκαιριάτικα… ίδρωσα μόνο που το σκέφτηκα… Ενώ το καλοκαίρι τι να κάνεις; Να βάλεις… αποκλείεται! Και από την άλλη, τι να βγάλεις; Ό,τι και να βγάλεις πώς να σταθείς; Μπορείς να βγάλεις και το πετσί σου; Δεν γίνεται! Γι αυτό σου λέω! Πως θα λειτουργήσει το κλιματιστικό χωρίς ρεύμα; Γίνεται; Δεν γίνεται!
- Τι να κάνουμε; Αν γίνουν διακοπές ρεύματος τίποτα δεν θα λειτουργεί!
- Και να πέσουμε σε κανένα καύσωνα! Αλίμονο μας! Θα βγάλουμε την μπέμπελη! Για πότε ετοιμάζονται οι απεργίες;
- Που να ξέρω; Γιατί ρωτάς;
- Για να την κάνω! Εδώ θα μείνω; Θα πιάσω παραλία και δροσερό αεράκι!


Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τρέξε, τρέξε!
- Γιατί; Θα αρχίσουμε γυμναστική; Δεν έχω ούτε φόρμες ούτε παπούτσια αθλητικά! Έτσι όπως είμαι θα τρέξω;
- Βρε, τρέξε να προλάβεις!
- Σου είπα! Αδυνατώ! Τρέξε εσύ!
- Για σένα το λέω, εσύ έχεις το πρόβλημα!
- Ποιο από όλα, διότι πρέπει να κρατάμε και σειρά, η οργάνωση είναι το παν. Χωρίς οργάνωση θα χάσουμε το λογαριασμό και δεν θα ξέρουμε από πού να πρωτοφύγουμε!
- Ρε, συ! Δεν χρωστάς στο ΤΕΒΕ;
- Δεν λέγεται έτσι!
- Όπως και να λέγεται το ίδιο είναι!
- Και λοιπόν;
- Τρέξε να κάνεις αίτηση για να έχεις ιατροφαρμακευτική περίθαλψη!
- Α! καλά! Για αυτό μου λες να τρέξω;
- Γιατί δεν σου άρεσε;
- Προφανώς δεν διάβασες τα ψιλά γράμματα.
- Γιατί έχει και ψιλά γράμματα;
- Αμέ!
- Και τι λένε;
- Για να κάνεις αυτό που λες, πρέπει να έχεις φορολογητέο εισόδημα γύρω στα δώδεκα χιλιάρικα. Έτσι κατάλαβα πάντως εγώ!
- Και εσύ δεν έχεις;
- Για σκέψου το λίγο! Δηλαδή, να έχεις ένα χιλιάρικο εισόδημα το μήνα. Σου λέει, πραγματικά δεν μπορείς να είσαι εντάξει με τις ασφαλιστικές σου εισφορές! Αν βγάζεις περισσότερα τότε πλήρωνε κανονικά διότι βγαίνεις! Διαφορετικά κάνεις το κορόιδο και δεν πληρώνεις. Οπότε πλήρωνε για να έχεις και τα υπόλοιπα! Δεν βγαίνω και με τα διπλάσια, διότι δεν έχω μόνο αυτά! Θες να σου πω;
- Για πες!
- Εγώ δουλεύω εδώ, η γυναίκα μου δουλεύει στην Ξάνθη, ο μεγάλος μου σπουδάζει στην Αθήνα, ο μικρός μου είναι φοιτητής στην Πάτρα και η κόρη μου έχει τελειώσει τις σπουδές της και μένει ακόμη στο σπίτι διότι είναι άνεργη. Προφανώς όπως κατάλαβες την συντηρώ εγώ. Μετά πάμε στις ρυθμίσεις που ήδη έχω κάνει…
- Σταμάτα, σταμάτα, ήδη κάηκες… Δεν βγαίνεις μόνο με αυτά… δεν σου φτάνουν ούτε τα διπλάσια…
- Άρα τι μου λες να τρέξω;… Και με τα διπλάσια πάλι φτωχούλης του κερατά είμαι!


Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Εσύ με ποιους είσαι; Με τους τρεις ή με τους επτά;
- Δηλαδή;
- Είσαι μέσα στους τρεις ή μέσα στους επτά;
- Ξέρω εγώ;
- Άμα δεν ξέρεις εσύ, τότε ποιος ξέρει;
- Πες μου τι είναι αυτό το τρία και αυτό το επτά να σου απαντήσω!
- Δεν το έμαθες ακόμα;
-Ποιο να μάθω;                        
- Ότι τρεις στους δέκα Έλληνες θα…
- Θα μεταναστεύσουν; Μικρό το νούμερο! Εγώ νομίζω ότι είναι περισσότεροι.
- Βιάζεσαι! Τρεις στους δέκα θα πάνε διακοπές!
- Οπότε μένει το επτά στους δέκα που θα στρογγυλοκαθίσουν σπίτι τους!
- Ναι, αυτοί θα κάνουν διακοπές στα …μπαλκονήσια!
- Τι είναι αυτό πάλι; Αφού είπες ότι δεν θα κάνουν διακοπές. Λες και ξελες;
- Πως λέμε φαρμακονήσια, γαϊδουρονήσια; Κάτι ανάλογο! Και μη νομίζεις… Και το μπαλκόνι καλό είναι. Και όσο ψηλότερα τόσο περισσότερο παίρνεις τον αέρα σου…
- Με δουλεύεις ψιλό γαζί, μου φαίνεται!
- Καθόλου!
- Καταλαβαίνεις που φτάσαμε! Όσο πάει και μειώνεται το ποσοστό!
- Κοίτα να σου πω! Υπάρχει μια λογικότατη εξήγηση γι’ αυτό! Και μάλλον έτσι πρέπει να είναι τα πράματα.
- Για δώσε μας τα φώτα σου!
- Έμαθες ότι περιμένουμε κοσμοπλημμύρα τουριστών για φέτος!
- Ναι, κάτι πήρε το αυτί μου!
- Στο Πειραιά με τα κρουαζιερόπλοια γίνεται χαμός! Εκατομμύρια οι τουρίστες…
- Ε! Και; Τι σχέση έχει με τα ποσοστά τα δικά μας;
- Ρε! Αν πάμε όλοι εμείς οι Έλληνες διακοπές, τι θα γίνει με τους τουρίστες μας; Ποιος θα τους καλωσορίσει, που θα τους κοιμίσουμε, ποιος θα τους σερβίρει; Δηλαδή εμείς να τρέχουμε στις παραλίες, στα νησιά, στα βουνά και τα λαγκάδια και να τους αφήσουμε έτσι; Που είναι η πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία; Όχι κύριε μου! Εδώ! Έχουμε μουσαφίρηδες, δεν μπορούμε να τους πετάξουμε σε ένα ράντζο με ένα ξεροκόμματο και εμείς να απολαμβάνουμε ύπνον ελαφρύ!
- Μμ… Τελικά με κατάφερες! Ήμουνα στους τρείς αλλά δεν μπορώ πια, θα μπω στους επτά. Δεν μου το επιτρέπει το ελληνικό φιλότιμό μου!




Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Ένα δεν μπορώ να καταλάβω!
- Ποιο;
- Αυτό!
- Για να δω!
- Τι να δεις, ρε; Δεν έχει τίποτα να δεις! Διότι αυτό δεν φαίνεται, είναι αόρατο!
- Τι; Θα μου πεις τίποτα για φαντάσματα;
- Λες;… Μπα!... Καμία σχέση!
- Για λέγε!
- Ότι  κάθε φορά ο καθένας μας πιάνει διαφορετική γωνία για να συγκρίνει τα πράματα. Ανάλογα πως θέλει να τα δείξει. Για το ίδιο πράμα μπορεί εμείς οι δυο για παράδειγμα να έχουμε διαφορετική άποψη για το ίδιο πράμα.
- Λογικό δεν είναι; Ο καθένας έχει την άποψη του.
- Όχι πάντα! Άμα κάτι είναι μαύρο, μαύρο δε θα το δω εγώ; Και εσύ επίσης; Τι θα πεις; Ότι δεν είναι μαύρο; Αφού είναι μαύρο!
- Καλά, έτσι όπως το θέτεις, έχεις δίκιο!
- Είναι να μην έχω; Διότι δεν μπορεί μέσα στον αχταρμά, να σου λέει θα έχουμε μια μικρή αύξηση στο οικιακό ρεύμα με αντίστοιχη μείωση του εμπορικού. Μαγαζιά και τα λοιπά!
- Αυτό μας έλειπε, τώρα!
- Α! μην στενοχωριέσαι! Έτσι κι αλλιώς είπαν ότι συνεχίζει το ρεύμα να παραμένει το φθηνότερο στη χώρα σε σύγκριση με την Ευρώπη!
- Α! Κατάλαβα που το πας!
- Είναι ανάγκη να το πάω; Μόνο του πάει! Και ερωτώ κι εγώ! Κοιτάμε μόνο από αυτή τη μεριά. Διότι αν πάμε από την άλλη μεριά, τι θα δούμε; Ότι το οικογενειακό εισόδημα είναι και αυτό από τα χαμηλότερα σε σύγκριση με την Ευρώπη! Είμαστε τυχεροί δηλαδή που έχουμε πιο φθηνότερο ρεύμα; Το θέμα είναι να μπορούμε και να το πληρώσουμε, όχι μόνο να το καταναλώνουμε. Διότι μας βλέπω να γυρνάμε στις γκαζόλαμπες και αυτές με μέτρο. Άσε που μπορεί να βγαίνει έτσι και φθηνότερο αν τη ρίξουν την τιμή στο πετρέλαιο όπως ακούγεται!
- Να σου πω, θα έχουμε και ατμόσφαιρα μέσα στα σκοτάδια! Ούτε τηλεόραση, ούτε μουσική, ούτε τραγούδια…
- Για αυτό σκας; Θα μαζευόμαστε όλοι μαζί, παρέες και θα τραγουδάμε εμείς από μόνοι μας, όλοι μαζί. Μια γκαζόλαμπα στη μέση και εκεί να δεις χαρά και αγαλλίαση!
- Όπως παλιά! Επιστροφή στις ρίζες!
- Άντε, και καλή μας όρεξη! Έχεις δοκιμάσει καμιά φορά ρίζες; 


Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Πρόσεχε να μην χαθούμε στο δάσος!
- Πως σου ‘ρθε τώρα αυτό; Έχω να πάω σε δάσος… ούτε θυμάμαι…
- Και όμως, βρίσκεσαι σε ένα δάσος!
- Δεν είσαι καλά μου φαίνεται! Άκου σε δάσος! Που βρέθηκε μέσα στην πόλη;
- Και για να σε δω καλύτερα… Φέρνεις λίγο και την κοκκινοσκουφίτσα…
- Αει, πάγαινε από δω ρε… θα  μου πεις και κοκκινοσκουφίτσα…
- Μην το παίρνεις προσωπικά το θέμα… Όλοι είμαστε μια κοκκινοσκουφίτσα…
- Σταμάτησες τα χάπια σου μου φαίνεται και δεν ξέρεις τι λες…
- Εγώ; Ποσώς! Άλλοι έχουν αυτό το προνόμιο…
- Δηλαδή;
- Είμαστε σε ένα δάσος… έτσι είπε ο Σόιμπλε…
- Τον κακό του τον καιρό να του πεις…
- Αντιθέτως… Νομίζω ότι έχει απόλυτο δίκιο…
- Μπα! Πάρε και το μέρος του τώρα!
- Ναι, ρε! Έχει μια λογική το πράμα… Σχολίασε ότι η Ελλάδα είναι ακόμη στο δάσος… Τι υπονοεί με αυτό;
- Τι να υπονοεί;
- Ότι είμαστε μια κοκκινοσκουφίτσα!
- Σώπα!
- Αφού είμαστε μέσα στο δάσος! Τι άλλο θα μπορούσε να ήμασταν; Χώρια που κρατάμε και το καλαθάκι με την πίτα που την φυλάμε από το κακό λύκο για να την δώσουμε στη γιαγιά μας την αρρωστούλα! Ακόμα μέσα στο δάσος τριγυρνάμε γιατί αν πάμε να βγούμε από τώρα ο κακός λύκος παραμονεύει. Θα μας φάει και την …πίτα και εμάς μαζί! Οπότε σου λέει καθίστε μέσα στο δάσος και όποτε θα έρθει εκείνη η ώρα και στιγμή θα σας σφυρίξουμε κλέφτικα για να βγείτε!
- Λες ε; Και άμα βγούμε από το δάσος και τα βρούμε όλα τα υπόλοιπα φαγωμένα; Τι κάνουμε τότε; θα μείνουμε με την πίτα στο χέρι; Θα έχει χορτάσει τόσο ο κακός λύκος που ούτε καν θα την δίνει σημασία! Και βάλε πως θα είμαστε κι εμείς μετά από τόσο καιρό στο δάσος! Άπλυτοι, ρακένδυτοι, λιγούρηδες, μπασμένοι για τα καλά… Ποιος θα μας δίνει σημασία;
- Και την γιαγιούλα μας; Θα την προλάβουμε; 



Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ



- Καλοκαιριάτικα για το πετρέλαιο;
- Κοίτα να σου πω! Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν!
- Ναι, να τρέξουμε… Άναψε το μάτι… Μια λιγούρα την έχω μου φαίνεται… Την ακούω!
- Λέγε εσύ, λέγε! Εδώ θα δούμε πράματα και θάματα!
- Όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα μικρό καλάθι! Ας τα δούμε πρώτα και ανεβαίνω γονατιστός στην Τήνο το Δεκαπενταύγουστο!
- Ρε, εδώ, λέει, θα το ρίξουν το πετρέλαιο κοντά στα 20%!
- Δηλαδή  να μην αγοράσω ξύλα; Να την ακυρώσω την παραγγελία;
- Να δεις που θα γίνει!
- Ε! Ανάγκα και οι θεοί πείθονται! Παγώσαμε πέρσι και φέτος είπαν να μας καλοπιάσουν! Μην πάθουμε και χιονίστρες!
- Το έχουν στη λίστα να το συζητήσουν  με την Τρόικα! Να μειώσουν τον φόρο! Αλλά μόνο για το πετρέλαιο θέρμανσης. Γιατί το κίνησης είναι το χαμηλότερο σε όλη την Ευρώπη!
- Ναι, τα χαμηλότερα κοιτάμε! Τα υψηλότερα τα αφήνουμε να αερίζονται στα ρετιρέ! Καλά ρε, ο Στουρνάρας ήταν υπέρμαχος του φόρου και τον θεωρούσε πετυχημένο. Τώρα ξαφνικά να τον μειώσουμε; Όχι, ρε κύριε, δεν θέμε μείωση! Πόσο κάνει, να το πληρώσουμε το πετρέλαιο;  Με φόρο; Με φόρο! Τι; Λεφτά δεν έχουμε; Έχουμε και παραέχουμε. Διαφορετικά δεν θα είχαμε φόρους από δω, χαράτσια από εκεί, ρυθμίσεις παραπέρα! Γιατί όλα αυτά; Διότι υπάρχει χρήμα και κυκλοφορεί! Θα κόψουμε το φαί μας; Ναι, κύριε θα το κόψουμε αλλά στις υποχρεώσεις μας θα είμαστε εντάξει! Θα βγούμε με ψηλά το κεφάλι και καθαρό το μέτωπο στην κοινωνία!
- Λάλησες, μου φαίνεται!
- Σου φαίνεται; Για κοίτα με καλύτερα!
- Το δεξί σου μάτι σαν να γυαλίζει περισσότερο, όχι ότι και το αριστερό σου πάει πίσω. Ένα λαμπύρισμα το έχει κι αυτό!
- Ξέφυγα από το λάλημα! Είμαι σε ανώτερο επίπεδο! Διότι πέρσι ήταν αποδοτικός και φέτος δεν θα είναι; Με τρελαίνει αυτή η λογική! Σήμερα φυσάει και αύριο θα ανεβάσουμε τις τέντες;
- Αμάν τις ξέχασα! Θα μου τις αρπάξει ο αέρας και θα πέσουν σε κανένα κεφάλι!
- Βρε, μπαγάσα, αφού δεν έχεις τέντες στο μπαλκόνι σου!





Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Καλά, τώρα, αυτό είναι είδηση;
- Ποιο;
- Με μεγάλα γράμματα, έφαγαν δίπλα δίπλα Σαμαράς Σόιμπλε!
- Δίπλα, δίπλα;
- Ναι!
- Και τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
- Ότι έτρωγαν δίπλα δίπλα!
- Εγώ κάνω και άλλο συνειρμό!
- Δηλαδή;
- Να, εκείνο το αμίμητο… μαζί τα φάγαμε…
- Τι εννοείς; Καμία σχέση!
- Απλώς μου το θύμισε! Όχι τίποτα άλλο! Και τι έτρωγαν;
- Α! Τέτοιες λεπτομέρειες δεν έλεγε η είδηση.
- Δεν είχε καμιά φωτογραφία, κανένα άδειο πιάτο, τίποτα υπολείμματα;
- Βρε, τίποτα σου λέω! Έτσι όπως το θέτεις αυτό είναι κουτσομπολιό δεν είναι είδηση.
- Γιατί όχι; Μπορείς να το μεταφράσεις ότι είναι αγαπημένοι και έχουν αγαθές σχέσεις και όσο να πεις διαφορετικά μπορεί να τον μιλήσει.
- Τι θες να πεις;
- Μπορεί να ζητήσει καμία μικρή …χαρούλα από τον Σόιμπλε μπας και λασκάρουμε λίγο!
- Είσαι σοβαρός; Ακούς τι λες; Να σου κάνει χάρη! Δεν ξέρεις τι λες μου φαίνεται.
- Πάντως όσο να πεις το να τρώνε δίπλα δίπλα όλο και κάτι μπορεί να σημαίνει αυτό!
- Ναι, να πάμε να τον κεράσουμε και κανένα συκαλάκι για μετά το φαγητό! Οι ευγένειες μας μάραναν! Εδώ μας βρίζουν πατόκορφα!
- Ποιος ρε; Άκουσες τίποτα;
- Μια Αγγλίδα πρώην βουλευτής, μου φαίνεται!
- Άντε!
- Ναι, πρώτα μας είπε να πάμε να γ….,  μετά μας σχολίασε σαν μάζα ηλιθίων και μετά κατέληξε ότι είμαστε τεμπέλικες αγελάδες!
- Από όλα τα καλά είχε ο μπαξές δηλαδή! Και γιατί όλο αυτό το στόλισμα;
- Γιατί σε μια έρευνα αποδείχτηκε ότι το 69% των Ελλήνων είναι ρατσιστές!
- Βρε, το πουλάκι μου! Και τα είπε αυτά Αγγλίδα!
- Ακριβώς!
- Α! Καλά κρασιά! Τελικά ο κόσμος είναι περιορισμένης και επιλεκτικής μνήμης!


Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Θεέ και Κύριε!
- Τι έπαθες, ρε μεγάλε!
- Τι να πάθω; Λάου λάου το πάνε να με αποτελειώσουν!
- Ποιος πάλι, ρε παιδί  μου; Με σένα τα έβαλαν πάλι;
- Εγώ φταίω; Αφού πέφτουν επάνω μου! Λες και έχω κανένα μαγνήτη και τα τραβάω!
- Και τι έπεσε πάνω σου, αυτή τη φορά;              
- Τι να πέσει μωρέ, τι να πέσε; Να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας…
- Διαβάζεις βλέπω και Αστερίξ!
- Ποιος είναι αυτός πάλι;
- Ασ’ το τώρα. Άλλη φορά. Που να σου εξηγώ; Για λέγε!
- Ξέρεις για το κτηματολόγιο! Τα γνωστά!
- Βέβαια, και άργησε δεκαετίες! Και να δούμε άλλο πόσο! Ε! και τι έγινε;
- Δε ήρθαν πριν από καιρό τα χαρτιά για να τα δούμε άμα είναι σωστά;
- Ναι!
- Λοιπόν, εγώ έκανα ένσταση και περίμενα απάντηση.
- Και πολύ σωστά έπραξες! Για λέγε λοιπόν! Και γιατί έκανες ένσταση;
- Διότι διαφωνούσαμε!
- Πάμε παρακάτω!
- Το λοιπόν, έκανα την ένσταση και περίμενα απάντηση.
- Και σου ‘ρθε!
- Φυσικά!
- Είδες ρε, όλα ρολόι πάνε!
- Ναι, αλλά τι ρολόι;
- Γιατί; Έχεις αντίρρηση;
- Εξαρτάται το ρολόι! Άλλα πηγαίνουν μπροστά και άλλα πηγαίνουν πίσω.
- Και αυτό που πήγαινε; 
- Έλα μου ντε! Δεν ξέρω!
- Καλά δεν ξέρεις; Ή μπροστά θα πήγαινε ή πίσω. Άντε, στη χειρότερη περίπτωση να είχε σταματήσει! Δεν υπάρχει άλλο!
- Κι όμως!
- Δηλαδή;
- Μου ήρθε το Σάββατο η απάντηση. Με κούριερ!
- Είδες που στα έλεγα; Και τι έλεγε η απάντηση;
- Ότι το ζήτημά μας θα περάσει από επιτροπή και ότι μπορώ να πάω και εγώ, και με δικηγόρο και μηχανικό αν θέλω!
- Μπράβο, πολύ ωραία!
- Να που εδώ, όμως, μας τα χάλασε το ρολόι!
- Τι θες να πεις;
- Πόσο είχαμε το Σάββατο;
- Δεκατέσσερις!
- Μπράβο!
- Και μετά;
- ΤΙ μετά; Πήρα τηλέφωνο να μάθω πότε θα γίνει η επιτροπή.
- Και;
- Μου είπαν ότι έγινε. Η τελευταία έγινε στις έντεκα του μήνα!
- Τουτουνού;
- Εμ, του αλλουνού;
- Δεν το πιστεύω!
- Αμ πώς! Και για πες μου τώρα, τι να κάνω με το ρολόι, να το βάλω πίσω ή μπροστά;



Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Σιγά που θα μας ζητούσε συγγνώμη! Εύκολο το ‘χεις;
- Τελικά, τζάμπα του βγαίνει το όνομα του καθενός!
- Πες το ψέματα!
- Γαλατική αβροφροσύνη και κουραφέξαλα!
- Τα σαλόνια κυρία μου δεν είναι για τον καθένα. Θέλει να έχεις κότσια για να τα αντέξεις, μη πω τίποτα άλλο!
- Έτσι είναι…, σου λέει οι Γάλλοι είναι πάντα μεσ’ την ευγένεια! Μπούρδες!
- Σωστά! Που είναι η συγγνώμη σου μαντάμ! Μόνο αλλού ξέρεις να ζητάς συγγνώμες! Διότι μια συγγνώμη την θέλουμε και εμείς. Όχι, ότι θα αλλάξει τίποτα, δηλαδής! Αλλά να, είναι θέμα τιμής και γοήτρου. Θα μου πεις που είναι η τιμή μας και το γόητρό μας! Χαμένα παν όλα! Χαμένα, καταχαμένα! Τέλος πάντων, μια συγγνώμη για να λέμε κι εμείς ότι μας υπολογίζουν!
- Εμ, άλλο γόητρο οι Εγγλέζοι, όσο να πεις, υπάρχει ακόμη η αίγλη της χαμένης αυτοκρατορίας, οπότε τιμής ένεκεν τους ζήτησε συγγνώμη η Κριστίν! Διότι κάτι είχε πει το παλιοκόριτσο πριν από καιρό για κάτι ελλείμματα και συγχύστηκαν οι Εγγλέζοι. Οπότε σου λέει, για κάτσε να τους ζητήσω συγγνώμη. Διότι που το ξέρεις; Λίγο το  ‘χουν να φταρνιστούν και να κρυολογήσουμε όλοι ομαδικά;
- Και από μας; Τι να ζητήσουν από μας τα καφροκαημενούλικα; Τι να ζητήσει από τους κακομοίρηδες; Συγγνώμη; Α πα πα!  Και να πέσει το γόητρο της; Σιγά που θα ακούσει τον δημοσιογράφο της αμερικάνικης εφημερίδας Wall Street Journal που σχολίαζε την συγγνώμη της Κριστίν προς τους Εγγλέζους και παράλληλα τόνιζε την …αμέλειά της να ζητήσει και συγγνώμη από τους Έλληνες. Διότι όσο να πεις κάτι λάθη τα παραδέχτηκαν!.
- Σιγά που θα ζητήσει! Αφού σου λέει ταιριάζει …το πένθος στην Ηλέκτρα! Είναι μαθημένοι οι Έλληνες από ταλαιπωρίες και από τα δύσκολα! Σιγά μη μου πέσει η μύτη!
- Α! ρε! Εμείς τα ζωντόβολα είμαστε τα πειραματόζωα, τα ινδικά χοιρίδια της ευρωπαϊκής επικράτειας! Δεν ακούς τον δικό σου τις προάλλες που έλεγε, αν η υπόλοιπη Ευρώπη έπαιρνε για παράδειγμα τις μεταρρυθμίσεις που κάνει η Ελλάδα, τώρα θα ήμασταν καλύτερα; Αλλά κανείς δεν θέλει διότι τους αρέσουν …τα χειρότερα!
- Αυτό το καλύτερα, πως το εννοεί; Για πες του να περάσει και καμιά βόλτα από δω! 



Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

ΤΡΙΑ ΕΥΠΩΛΗΤΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ | Εκδόσεις Ψυχογιός

ΤΡΙΑ ΕΥΠΩΛΗΤΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ
των εκδόσεων Ψυχογιός




Από τη στήλη ΒΙΒΛΙΟ 
των εφημερίδων
ΟΛΥΜΠΙΟ βΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΘΑΡΡΟΣ | ΚΟΖΑΝΗ 




ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ
Τα “Πέντε Κλειδιά” είναι το τελευταίο βιβλίο της Λένας Μαντά. Στο καινούριο της βιβλίο η συγγραφέας παρουσιάζει την ιστορία της Κυβέλης της οποίας η κόρη έχει απαχθεί. Τα απειλητικά σημειώματα ζητούν να υπακούσει στις εντολές των απαγωγέων για να μην πάθει οτιδήποτε η κόρη της. Ξεκινά ένας μαρτυρικός Γολγοθάς για την ηρωίδα μας μέσα από πολλές περιπέτειες και αγωνίες. Θα τα καταφέρει;
Η Λένα Μαντά υπόσχεται αγωνία, σασπένς, ερωτικό πάθος και αστυνομικό μυστήριο στους αναγνώστες της. Ένα βιβλίο με δεδομένη την επιτυχία και μια Λένα Μαντά με νέα εμφάνιση στη γραφή της.

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο:
ΔΕ ΘΑ ΠΑΘΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ Ο,ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΜΕ. ΠΕΝΤΕ ΛΟΥΚΕΤΑ, ΠΕΝΤΕ ΚΛΕΙΔΙΑ. ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣ, ΘΑ ΠΑΡΑΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΚΙ ΕΝΑ ΚΛΕΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΛΟΥΚΕΤΟ ΤΟΥ. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΣΟΥ. ΑΝ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΔΕ ΘΑ ΤΗ ΔΕΙΣ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΕΘΑΜΕΝΗ! ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΟΔΗΓΙΕΣ…
Από κείνη την ώρα άρχισε ο εφιάλτης. Η μικρή της κόρη, η Μαργαρίτα της, ήταν στα χέρια απαγωγέων, δεμένη με πέντε αλυσίδες σαν μικρό ζώο. Δεν μπορούσε να ζητήσει βοήθεια από κάποιον, αφού κανένας δεν ήξερε την ύπαρξη του παιδιού. Ούτε καν ο άντρας της, ο παντοδύναμος Ορέστης Δελμούζος. Έπρεπε να υπακούσει με όποιο τίμημα…

ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ
Το θέμα στο καινούριο μυθιστόρημα της Χρυσηίδας Δημουλίδου είναι η ενδοοικογενειακή βία, η παιδική και γυναικεία κακοποίηση. Ένα δραματικό, με αστυνομική υφή, μυθιστόρημα που θα ικανοποιήσει τους χιλιάδες αναγνώστες της.

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο:
Δεκαετία του ’60. Σ’ ένα μικρό χωριό της Μεσσηνίας, τρεις αδελφές, η Δήμητρα, η Αναστασία και η Μυρτώ, μεγαλώνουν στη σκιά ενός πατέρα αφέντη και μιας μάνας που δεν έχει λόγο. Η μόνη έξοδός τους είναι κάθε Κυριακή για την εκκλησία και στο πανηγύρι του χωριού μία φορά τον χρόνο. Οι καιροί σκληροί, αλλά οι πράξεις σκληρότερες.
Και μια μέρα ο πατέρας τις εγκαταλείπει και εξαφανίζεται. Το κοινωνικό στίγμα είναι βαρύ για την οικογένεια που άφησε πίσω του, όμως μαζί έρχεται και η λύτρωση από τους αυστηρούς κανόνες που έχει επιβάλει. Σταδιακά τα κορίτσια ξενιτεύονται σε τρεις διαφορετικές ηπείρους και με τον καιρό οι οικογενειακοί δεσμοί κόβονται. Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα ένα τηλεφώνημα από την πατρίδα θα ταράξει τη μέχρι τότε ήρεμη ζωή τους. Η επιστροφή στο χωριό τους γίνεται επιτακτική και ο επικείμενος θάνατος της μάνας που άφησαν ολομόναχη χωρίς να ενδιαφερθούν γι’ αυτήν θα τις φέρει αντιμέτωπες με μυστικά και αλήθειες που απέκρυψαν. Το παρελθόν γυρίζει στο παρόν ζητώντας απαντήσεις.
Τι συνέβη και τις παράτησε ο πατέρας τους; Γιατί εγκατέλειψαν τη μάνα τους στην τύχη της; Γιατί το πατρικό τους δεν πρέπει να φύγει από τα χέρια τους; Ποιο μυστικό κρύβει το κελάρι στο υπόγειο του σπιτιού; Οι τρεις αδελφές πάνω από την ετοιμοθάνατη μάνα κάνουν μόνο μια ερώτηση: «Μάνα, όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν καθάρισες την ντροπή;»

ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ ΖΑΪΡΗ
Το καινούριο μυθιστόρημα της Ρένας Ρώσση Ζαΐρη ακολουθεί το γνωστό ύφος της συγγραφέως. Μια μητέρα αναγκάζεται να χωρίσει τα παιδιά της. Δυο κορίτσια μεγαλώνουν χώρια το ένα από το άλλο.  Η Αγάπη και η Ελισάβετ μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Δεν γνωρίζουν η μια την ύπαρξη της άλλης. Τι πρόκειται να συμβεί;


Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο:
Ένας πρίγκιπας. Ένα άσπρο άλογο.
Μια νύχτα με δίδυμα φεγγάρια, που ανάσαινε την ομορφιά της Κερκίνης.
Κι η Αλίκη φέρνει στον κόσμο δύο δίδυμα κοριτσάκια.
Μόνο που αναγκάζεται να πουλήσει το ένα της παιδί…
 Η Αγάπη και η Ελισάβετ μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Μεγαλώνουν χωρίς να ξέρουν την ύπαρξη η μια της άλλης. Μέχρι που οι ζωές τους μπλέκονται αδυσώπητα.
Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα, την αναπνοή του Θεού πάνω στη γη. Μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, που χορεύει ανάμεσα στο όνειρο και την αλήθεια, προσπαθώντας να κεντήσει την ίδια την αγάπη.


Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Πάει κι αυτός!
- Ποιος, βρε;
- Ο Δαραβίγκας!
- Δαραβίγκας… Δαραβίγκας… Βοήθησε με λίγο!
- Καλά, που ζεις, μωρέ αδερφάκι μου; Τον Δαραβίγκα δεν ξέρεις;
- Γιατί είναι απαραίτητο; Αυτός με ξέρει εμένα; Γιατί να τον ξέρω εγώ;
- Δεν μπορεί να σε ξέρουν όλοι. Είσαι δημόσιο πρόσωπο;
- Καλά… Φυσικά… Αλλά…
- Παιδάκι μου, βγαίνεις στην τηλεόραση;
- Όχι, γιατί να βγω;
- Λοιπόν, τότε; Τι μου τσαμπουνάς; Βγες στο γυαλί, ρίξε τις κορόνες σου και τις εξυπνάδες σου και από δω παν’ κι οι άλλοι.
- Δε σε πιάνω, τι θες να πεις;
- Είναι γιατί είσαι πάντα ανενημέρωτος! Ζεις πίσω από τον κόσμο!
- Ναι, για να έχω τα νώτα μου φυλαγμένα! Για λέγε, λοιπόν!
- Αυτός ο Δαραβίγκας λίγο πριν τις εκλογές μπήκε αναπληρωτής πρόεδρος του ΟΚΑΝΑ!
- Μπήκε; Πώς μπήκε; Άνοιξε την πόρτα και είπε, ήρθα, καλημέρα σας!
- Όχι έτσι ακριβώς! Διορίστηκε λίγες μέρες πριν!
- Εμ! Έτσι πες τα! Και που είναι το περίεργο; Ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος!
- Εδώ, σε θέλω τώρα! Μετά τις εκλογές ξηλώθηκε, πήρε το καπελάκι του και είπε γεια σας, εγώ φεύγω!
- Γιατί; Δεν τον σήκωνε το κλίμα;
- Έβαλαν στη θέση του έναν αναπληρωτή Καθηγητή Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης  που έχει εξειδίκευση στις τοξικοεξαρτήσεις.
- Αυτό καλό μ’ ακούγεται. Ο άλλος τι ειδικότητα είχε;
- Από ό,τι γνωρίζω είναι γνωστός τηλεπαραθυράκιας! Δεν τον θυμάσαι από παλιά σε κάτι κάλτ εκπομπές; Α! Και είναι πρόεδρος της ΜΚΟ Πανελλήνιος Αντιναρκωτικός Αγώνας!
- Ε! Και;
- Για αυτό τον ξήλωσαν.
- Και πως έγινε αυτό;
- Το πήρε χαμπάρι ο Αντώνης και τον έστειλε σπίτι του!
- Και δεν είπαν τίποτα άλλο;
- Πως! Ότι δεν ήταν λάθος επιλογή αλλά έγινε βελτίωση επιλογής!
- Εγώ φταίω, που δεν πήρα σβάρνα όλα τα κανάλια και να γραπωνόμουν από τα παράθυρα. Τώρα ξες ποιος θα ήμουν εγώ; Ξες ποιος θα ήμουν; Όχι, πες μου, ξες ποιος θα ήμουν εγώ;
- Α! ρε μεγάλε, Ελληνάρα! 


Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Λίγο να μη χαρούμε πια;
- Τι έγινε; Ποιος σε στενοχώρησε πάλι;
- Εκεί που πήγε να σκάσει το χαμόγελο στα χείλη μας, να σου πετιέται και μας ρίχνει μια ξανάστροφη!
- Τι ρε; Από πού έφαγες ξύλο;
- Ξύλο δεν έφαγα…, τρόπος του λέγειν…, και όχι μόνο εγώ. Όλοι μαζί ομαδικά!
- Δηλαδή;
- Εκεί που λέγαμε ότι όλο και κάτι θα αλλάξει, λίγο με τις εκλογές, λίγο με τον ανασχηματισμό νάσου και ο …κακός ο λύκος που κουνάει το δάχτυλο αυστηρά και όλο νόημα…
- Τον Σόιμπλε λες;
- Ποιον άλλον; Αυτόν! Μην τυχόν πάρουμε λίγο αέρα! Να φρεσκαριστούμε…
- Εμ, αυτό φοβάται ο άνθρωπος…
- Σου λέει, κάνατε τις εκλογές σας; Κάνατε τον ανασχηματισμό σας; Αυτό ήταν! Τα κεφάλια μέσα τώρα! Δουλειά!
- Γιατί; Ποιος είπε ότι δεν δουλεύουμε; Τεμπέληδες είμαστε;
- Αλλιώς την εννοεί την δουλειά αυτός. Εννοεί να μην βγούμε από το πρόγραμμα. Διότι σου λέει δεν πα να κάνετε ότι θέλετε εσείς; Την ίδια πολιτική πρέπει να συνεχίσετε! Τι δηλαδή; Επειδή έφυγε ο Γιάννης και ήρθε ο Γκίκας όλα θα πάνε κατά διαόλου; Η ίδια πολιτική στα οικονομικά συνεχίζει! Τάδε έφη Σόιμπλε!
- Κάτι πήγε να πει ο Γιάννης σε μια συνάντηση που είχε μαζί του για κάποιες διορθώσεις που πρέπει να γίνουν και εκείνος το ίδιο τροπάρι. Δεν πα να κάνετε ό,τι θέλετε; Όσες διορθώσεις θέλετε! Αρκεί να μην αλλάξει ο δρόμος σας…
- Τέτοιος δρόμος, να μη σου τύχει, δεν του είπε;
- Έπρεπε, ρε να τον κερνούσε κανέναν ελληνικό καφέ και να του έλεγε το φλιτζάνι ρε!
- Μπα, δεν τα πιστεύουν αυτοί αυτά!
- Εμένα μου λες; Να σου πω εγώ πράματα και θάματα για καφετζούδες και χαρτορίχτρες!
- Και τι θα του έλεγε δηλαδή;
- Μεγάλο δρόμο ότι έχει μπροστά του αλλά να προσέχει τα κακά συναπαντήματα!



Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Κάτι έχεις πάλι σήμερα.
-…
- Γιατί με κοιτάς έτσι;
- …
- Σίγουρα κάτι έχεις!
- Εμ, έχω,  δεν έχω;
- Τι σκέφτεσαι; Τις αλλαγές που έγιναν με τον ανασχηματισμό;
- Αυτές θα τις σκεφτώ αργότερα. Τώρα ό,τι και να πούμε… Το αποτέλεσμα θα δείξει!
- Ε! Τότε;
- Προχτές έγινε μια διάρρηξη!
- Και για αυτό είσαι έτσι; Από διαρρήξεις …να φαν’ κι οι κότες!
- Το βλέπω πιο σοβαρά!
- Δηλαδή;
- Έγινε διάρρηξη στο κέντρο της πόλης…
- Γιατί μόνο στα περίχωρα γίνονται;
- Στην Κύπρου, σε ένα μαγαζί που πουλάει γαλακτοκομικά και τα συναφή, καινούριο μαγαζί…
- Και πόσα πήραν; Καλά, κι αυτός ο αθεόφοβος άφηνε λεφτά στο ταμείο;
- Δεν έκλεψαν λεφτά!
- Πάλι καλά! Τι έκλεψαν τότε;
- Αυγά… τυριά… σαλάμια…
- …
- Δεν λες τίποτα τώρα, ε;
- Τι να πω; Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι και στην επαρχία θα έχουμε παρόμοια κρούσματα. Να ήταν Αθήνα, άντε, εκεί λες είναι διαφορετικά τα πράγματα…
- Κι όμως φίλε μου… Αυτό σκέφτομαι… Δεν πείραξαν τίποτα άλλο… Φαγώσιμα μόνο…
- Καλά, και τα αυγά πώς τα πήραν; Δεν τους έσπασαν στο δρόμο;
- Πεινάει ο κόσμος φίλε μου, πεινάει… Πάρτο χαμπάρι… Αν φτάσουμε στο σημείο να μην έχουμε λεφτά για να τρώμε αλίμονο μας… Θα σκοτωνόμαστε μεταξύ μας… Ο κλέψας του κλέψαντος… Ο θάνατός σου, η επιβίωσή μου… άστα να πάνε…
- Καλά, και δεν τους πήρε χαμπάρι κανείς;
- Γιατί σε άλλες διαρρήξεις τους παίρνουν χαμπάρι; Αλλά αυτό δεν είναι το ζήτημα… Το θέμα είναι το προϊόν της διάρρηξης.
- Ρε, που φτάσαμε… Τυριά και σαλάμια…
- Ακριβώς! Για λέγε τώρα;
- Θέλει σκέψη το πράμα… Είναι αρκετοί που δεν έχουν να φάνε… Άμα έχασαν και τις δουλειές τους…
- Άντε να δούμε αν θα διορθωθούν οι αδικίες, όπως είπε και ο Αντώνης…



Τρίτη 10 Ιουνίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Για πες!
- Καλά τον Άδωνη; Τον Άδωνη βρήκε; Αφού είχε δηλώσει ότι δεν είχε τελειώσει το έργο του στο Υγείας! Έτσι φεύγει; Μισές δουλειές αφήνει;
- Μα αφού έρχεται ο Μάκης! Και οι δυο μαζί δε λέει! Μία ο ένας, μία ο άλλος!
- Και τώρα τι; Θα πάει σπίτι;
- Σιγά που θα πάει σπίτι! Απλούστατα, θα έχει περισσότερο χρόνο να αλωνίζει στις εκπομπές! Παντού θα είναι τώρα.
- Τότε γιατί δεν δέχτηκε την πρόταση του Αντώνη για κυβερνητικός εκπρόσωπος!
- Δεν θα είσαι καλά μου φαίνεται! Άκου, κυβερνητικός εκπρόσωπος!
- Γιατί, ρε! Αφού τα λέει! Έχει λέγειν ο άνθρωπος!
- Δηλαδή από δήμαρχος κλητήρας! Αυτό δεν το θέλει ούτε ο Θεός! Καλύτερα έτσι. Αποχώρηση με ψηλά το κεφάλι!
- Και όλα αυτά που άφησε μισοτελειωμένα; Γιατί μη μου πεις! Είχε δουλειά ακόμη. Δεν τέλειωσε τίποτα.
- Μα αφού σου λέω, έρχεται ο Μάκης.
- Α! Καλά τότε, εγώ νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν κανένας. Για να δούμε, τι θα κάνει κι αυτός;
- Το θέμα είναι τι θα κάνει ο άλλος.
- Ποιος άλλος; Ο Αντώνης;
- Όχι, ρε! Ο Γκίκας!
- Γκίκας;
- Ναι, ρε. Ο καινούριος των Οικονομικών!
- Α! Άλλαξε κι αυτός;
- Αφού μιλάμε για ανασχηματισμό, ρε!
- Κοίτα να σου πω! Το θέμα είναι να μην δούμε μόνο αλλαγές προσώπων. Να δούμε και αλλαγές νοοτροπίας. Όχι, μόνο αλλάζουμε για τα μάτια του κόσμου! Να φανεί φως και παρακάτω, στα ισόγεια, στα υπόγεια και ακόμα παραπέρα. Γιατί, διαφορετικά, τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα!
-Πάντως από ανεπίσημες πηγές, το Βερολίνο έδειξε την ευαρέσκεια του για την επιλογή αυτή.
- Οχ και πάλι οχ! Αυτό δε μ’ άρεσε καθόλου. Καθόλου, τελείως καθόλου. Ντιπ καταντίπ! Αχ! Γιατί μου το είπες αυτό; Δεν έπρεπε, δεν έπρεπε!
- Γιατί, μυστικό ήταν;
- Και τώρα τι κάνουμε;
- Καλά πώς κάνεις έτσι; Όλα καλά θα πάνε!
- Ναι, αλλά από ποιόν δρόμο;


ΜΑΡΙΑ ΞΥΛΟΥΡΗ | ΠΩΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΛΕΝΤΗΣ

Το μυθιστόρημα “Πώς τελειώνει ο κόσμος” της Μαρίας Ξυλούρη βρισκόταν στα χέρια μου από πολύ νωρίς. Κοντά δυο χρόνια τώρα. Κατά ένα μυστήριο και ανεξήγητο τρόπο είχε “χαθεί” στη βιβλιοθήκη μου. Στη συνέχεια, κατά τον ίδιο τρόπο εμφανίστηκε τις τελευταίες ημέρες και επιτέλους έπρεπε να εκπληρώσω την υπόσχεσή μου στην συγγραφέα ότι θα το διαβάσω και θα της στείλω τα σχόλια μου. Την ίδια την είχα γνωρίσει το Νοέμβρη του 2012 στην παρουσίαση «Η γυναίκα της Βορινής Κουζίνας” της Ελένης Γκίκα που έγινε στον χώρο παρουσιάσεων των Εκδόσεων ΚΑΛΕΝΤΗΣ στη Γλυφάδα. Ελήλυθεν η ώρα… Προφανώς όλα ακολουθούν την μυστηριώδη διαδικασία της συγγραφής…
Πώς τελειώνει ο κόσμος. Είναι άραγε μια ερώτηση απορίας ή η συγγραφέας μας καλεί να βρούμε την απάντηση στο εσωτερικό του βιβλίου;  Και ποιανού κόσμου το τέλος επιδιώκουμε να μάθουμε; Και τι θέλουμε να μάθουμε; Τη συντέλεια του κόσμου;  Είναι ένα μυθιστόρημα καταστροφολογίας και επιστημονικής φαντασίας; Η συγγραφέας έχει διαφορετική άποψη, για το ποιος είναι ο κόσμος και ποιο μπορεί να είναι το τέλος του.
Ποιος είναι εν τέλει ο κόσμος της Μαρίας Ξυλούρη που θέλουμε να μάθουμε πώς τελειώνει; Είναι και ο δικός μας κόσμος; Ο δικός μας μικρόκοσμος που μας περικυκλώνει; Που προσπαθούμε κάθε στιγμή να τον αντιληφθούμε με απέραντα απεγνωσμένες προσπάθειες;
Μια μικρή σταγόνα ζωής είναι ο κόσμος μας. Ο κάθε δικός μας που έρχεται, κρυφοκοιτάζει να αντιληφθεί - άραγε τι; - και οσονούπω φτάνει στο τέλος του. Είναι ο κόσμος ο απέναντι που νυχθημερόν δέχεται ζωές γεμάτες απορία; Μήπως αυτός ο κόσμος που παραμένει και μετά το τέλος του δικού μας κόσμου; Άραγε για ποιόν κόσμο μιλάμε; Τη φωτεινή μέρα που μας χαμογελά καθώς διώχνει την προηγούμενη μιας θλιμμένης ιστορίας;

“Είχε διαβάσει κάποτε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό της σκόνης σ’ ένα σπίτι  είναι νεκρά κύτταρα των ενοίκων του. Σκέφτεται ότι αυτό που μοιάζει με βρομιά ή φθορά εδώ είναι τα νεκρά κύτταρα της Τασίας, η γυναίκα που έχει σκεπάσει το σπίτι της με χιλιάδες μικρά πτώματα του εαυτού της.”

Η Μαρία Ξυλούρη διεισδύει αγέρωχα στις ζωές των ηρώων της, βουλιάζει μαζί τους, τους γνωρίζει πολύ καλά, γνωρίζει τις αδυναμίες τους, τα πάθη τους, τις αντοχές τους και τους αφήνει να αντιμετωπίσουν τον κόσμο τους, ηθελημένα ή αθέλητα να προσεγγίσουν τον θάνατο τους δίνοντας το τέλος που αυτοί θέλουν στο δικό τους κόσμο, ενώ παράλληλα ο άλλος κόσμος, ένα σωρό άλλοι κόσμοι συνεχίζουν και θα συνεχίζουν.
Η Μαρία Ξυλούρη οδηγεί τα βήματά μας στο δικό της κόσμο, ξεδιπλώνει τις απειροελάχιστες λεπτομέρειες της δικής μας ζωής και τις κάνει τεράστιες για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε – όσο μπορούμε να το καταφέρουμε – ποιος είναι ο δικός μας κόσμος, με ποια λύπη έρχεται η συντέλεια του, ποιος είναι ο δικός μας σκοπός και στόχος, ποιες λεπτομέρειες είναι αυτές που αλλάζουν την πορεία του και μας αφήνουν αδιάφορους ή μας κατατρέχουν μέχρι το τέλος του κάθε κόσμου.

“Μπορεί, σκέφτηκε η Φανή, κάθε μέρα να πεθαίνουμε κι από λίγο, αργά, ανεπαίσθητα, μέχρι που μια μέρα δεν μας έχει μείνει άλλος θάνατος να πεθάνουμε.”

Οι ήρωες του μυθιστορήματος έχουν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις, σχέσεις, προβλήματα,  λίγο πολύ γνώριμα για τον καθένα μας, είναι νεαροί στην ηλικία, οδηγούν τη ζωή τους με τα κρίματα και τις πληγές από τα παιδικά τους χρόνια, η οικογένεια παραπαίει μέσα σε μια προβληματική επικοινωνία, καταπιέζεται στην επαρχία, νιώθει μοναξιά στην πρωτεύουσα, επιβιώνει σε δύσκολα χρόνια.
Όλα αυτά σε ένα χρόνο που κοιτάει το σήμερα, αγναντεύει το παρελθόν, κρυφοκοιτάζει το μέλλον και αναρωτιέται. Τελικά ο χρόνος είναι ένα τίποτα και είναι τα πάντα;
Η Μαρία Ξυλούρη ζωντανεύει τους ήρωες της μέσα από μια άκρως λεπτομερή αφήγηση των κινήσεων τους και εμείς τους ακολουθούμε σαν παλιούς γνώριμους σε ένα οικείο μας περιβάλλον. Παρακολουθούμε τα πάντα γύρω τους, χάρη στην εύστροφη πένα της συγγραφέα που αφηγείται με μαεστρία και μεταμοντέρνα τεχνική την ιστορία της.
Πώς τελειώνει άραγε ο κόσμος; Μέσα από τον θάνατο για να συνεχίσει η ζωή;

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο:

“Κάθε ζωή έχει μια αλυσίδα από τυχαίες διασταυρώσεις, ζωές που για λίγο περπατάνε πλάι σε άλλες ζωές επειδή αυτός ο κόσμος είναι μικρός και μας αναγκάζει ν’ ανασαίνουμε δίπλα δίπλα.”
Ο Ορέστης, η Φανή, ο Δημήτρης, ο Άκος, ο Φώτης και η Άννα ζουν στην ευθραυστότητα της νεότητας και τη ρευστότητα ενός κόσμου που δεν ευημερεί. Έξι ήρωες μυθιστορηματικοί όσο και αληθινοί προσπαθούν να ισορροπήσουν μέσα στην απαράβατη τάξη του κόσμου με μοναδική βεβαιότητα τη βαρύτητα και το θάνατο. Οι προσωπικές τους ιστορίες συνδέονται σαν θραύσματα για να κατασκευάσουν ένα παζλ σε αποχρώσεις του θρίλερ.
Μια ιστορία που αναπτύσσεται σαν σπείρα με κέντρο της την Άννα και τη μυστηριώδη εξαφάνισή της. Οι χρονικές εναλλαγές αποτυπώνονται στις σελίδες σαν ένα παιχνίδι μεταξύ μνήμης και λήθης, σαν ένας ανοιχτός διάλογος με την απώλεια, καθώς οι ζωές των ηρώων διασταυρώνονται σε μια περίεργη διαδρομή χωρίς αρχή και τέλος.
Σε ένα ολόκληρο σύμπαν που εμπερικλείει τον μικρόκοσμο όλων συνωστίζονται πρόσωπα, στιγμές, καταγραφές, ενδοσκοπήσεις, ευρήματα αλλά και δύσκολα ερωτήματα. Τελικά, μια αναπνοή λιγότερη, ένα βήμα ή ο έρωτας αλλάζουν το βάρος του κόσμου;

Η Μαρία Ξυλούρη γεννήθηκε το 1983 στην Κρήτη όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές (Ψυχολογία και ΜΜΕ). Το πρώτο της μυθιστόρημα, «Rewind» (Καλέντης, 2009), ήταν υποψήφιo για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού «Διαβάζω» το 2010. Τον Δεκέμβριο του 2011 τιμήθηκε με μία από τις τρεις υποτροφίες συγγραφής που απονεμήθηκαν κατά τη διάρκεια του 1ου Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών, που διοργάνωσε το ΕΚΕΒΙ. Δεύτερό της μυθιστόρημα το «Πώς τελειώνει ο κόσμος» (Καλέντης, 2012)  που τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου ελληνικού μυθιστορήματος «The Athens Prize for Literature», του λογοτεχνικού περιοδικού «δέκατα» για τα βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2012.






Από τη στήλη ΒΙΒΛΙΟ 
των εφημερίδων 
ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΘΑΡΡΟΣ \ ΚΟΖΑΝΗ

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

ΜΑΡΙΑ ΞΥΛΟΥΡΗ | ΠΩΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΛΕΝΤΗΣ



Το μυθιστόρημα “Πώς τελειώνει ο κόσμος” της Μαρίας Ξυλούρη βρισκόταν στα χέρια μου από πολύ νωρίς. Κοντά δυο χρόνια τώρα. Κατά ένα μυστήριο και ανεξήγητο τρόπο είχε “χαθεί” στη βιβλιοθήκη μου. Στη συνέχεια, κατά τον ίδιο τρόπο εμφανίστηκε τις τελευταίες ημέρες και επιτέλους έπρεπε να εκπληρώσω την υπόσχεσή μου στην συγγραφέα ότι θα το διαβάσω και θα της στείλω τα σχόλια μου. Την ίδια την είχα γνωρίσει το Νοέμβρη του 2012 στην παρουσίαση «Η γυναίκα της Βορινής Κουζίνας” της Ελένης Γκίκα που έγινε στον χώρο παρουσιάσεων των Εκδόσεων ΚΑΛΕΝΤΗΣ στη Γλυφάδα. Ελήλυθεν η ώρα… Προφανώς όλα ακολουθούν την μυστηριώδη διαδικασία της συγγραφής…
Πώς τελειώνει ο κόσμος. Είναι άραγε μια ερώτηση απορίας ή η συγγραφέας μας καλεί να βρούμε την απάντηση στο εσωτερικό του βιβλίου;  Και ποιανού κόσμου το τέλος επιδιώκουμε να μάθουμε; Και τι θέλουμε να μάθουμε; Τη συντέλεια του κόσμου;  Είναι ένα μυθιστόρημα καταστροφολογίας και επιστημονικής φαντασίας; Η συγγραφέας έχει διαφορετική άποψη, για το ποιος είναι ο κόσμος και ποιο μπορεί να είναι το τέλος του.
Ποιος είναι εν τέλει ο κόσμος της Μαρίας Ξυλούρη που θέλουμε να μάθουμε πώς τελειώνει; Είναι και ο δικός μας κόσμος; Ο δικός μας μικρόκοσμος που μας περικυκλώνει; Που προσπαθούμε κάθε στιγμή να τον αντιληφθούμε με απέραντα απεγνωσμένες προσπάθειες;
Μια μικρή σταγόνα ζωής είναι ο κόσμος μας. Ο κάθε δικός μας που έρχεται, κρυφοκοιτάζει να αντιληφθεί - άραγε τι; - και οσονούπω φτάνει στο τέλος του. Είναι ο κόσμος ο απέναντι που νυχθημερόν δέχεται ζωές γεμάτες απορία; Μήπως αυτός ο κόσμος που παραμένει και μετά το τέλος του δικού μας κόσμου; Άραγε για ποιόν κόσμο μιλάμε; Τη φωτεινή μέρα που μας χαμογελά καθώς διώχνει την προηγούμενη μιας θλιμμένης ιστορίας;

“Είχε διαβάσει κάποτε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό της σκόνης σ’ ένα σπίτι  είναι νεκρά κύτταρα των ενοίκων του. Σκέφτεται ότι αυτό που μοιάζει με βρομιά ή φθορά εδώ είναι τα νεκρά κύτταρα της Τασίας, η γυναίκα που έχει σκεπάσει το σπίτι της με χιλιάδες μικρά πτώματα του εαυτού της.”

Η Μαρία Ξυλούρη διεισδύει αγέρωχα στις ζωές των ηρώων της, βουλιάζει μαζί τους, τους γνωρίζει πολύ καλά, γνωρίζει τις αδυναμίες τους, τα πάθη τους, τις αντοχές τους και τους αφήνει να αντιμετωπίσουν τον κόσμο τους, ηθελημένα ή αθέλητα να προσεγγίσουν τον θάνατο τους δίνοντας το τέλος που αυτοί θέλουν στο δικό τους κόσμο, ενώ παράλληλα ο άλλος κόσμος, ένα σωρό άλλοι κόσμοι συνεχίζουν και θα συνεχίζουν.
Η Μαρία Ξυλούρη οδηγεί τα βήματά μας στο δικό της κόσμο, ξεδιπλώνει τις απειροελάχιστες λεπτομέρειες της δικής μας ζωής και τις κάνει τεράστιες για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε – όσο μπορούμε να το καταφέρουμε – ποιος είναι ο δικός μας κόσμος, με ποια λύπη έρχεται η συντέλεια του, ποιος είναι ο δικός μας σκοπός και στόχος, ποιες λεπτομέρειες είναι αυτές που αλλάζουν την πορεία του και μας αφήνουν αδιάφορους ή μας κατατρέχουν μέχρι το τέλος του κάθε κόσμου.

“Μπορεί, σκέφτηκε η Φανή, κάθε μέρα να πεθαίνουμε κι από λίγο, αργά, ανεπαίσθητα, μέχρι που μια μέρα δεν μας έχει μείνει άλλος θάνατος να πεθάνουμε.”

Οι ήρωες του μυθιστορήματος έχουν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις, σχέσεις, προβλήματα,  λίγο πολύ γνώριμα για τον καθένα μας, είναι νεαροί στην ηλικία, οδηγούν τη ζωή τους με τα κρίματα και τις πληγές από τα παιδικά τους χρόνια, η οικογένεια παραπαίει μέσα σε μια προβληματική επικοινωνία, καταπιέζεται στην επαρχία, νιώθει μοναξιά στην πρωτεύουσα, επιβιώνει σε δύσκολα χρόνια.
Όλα αυτά σε ένα χρόνο που κοιτάει το σήμερα, αγναντεύει το παρελθόν, κρυφοκοιτάζει το μέλλον και αναρωτιέται. Τελικά ο χρόνος είναι ένα τίποτα και είναι τα πάντα;
Η Μαρία Ξυλούρη ζωντανεύει τους ήρωες της μέσα από μια άκρως λεπτομερή αφήγηση των κινήσεων τους και εμείς τους ακολουθούμε σαν παλιούς γνώριμους σε ένα οικείο μας περιβάλλον. Παρακολουθούμε τα πάντα γύρω τους, χάρη στην εύστροφη πένα της συγγραφέα που αφηγείται με μαεστρία και μεταμοντέρνα τεχνική την ιστορία της.
Πώς τελειώνει άραγε ο κόσμος; Μέσα από τον θάνατο για να συνεχίσει η ζωή;

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο:

“Κάθε ζωή έχει μια αλυσίδα από τυχαίες διασταυρώσεις, ζωές που για λίγο περπατάνε πλάι σε άλλες ζωές επειδή αυτός ο κόσμος είναι μικρός και μας αναγκάζει ν’ ανασαίνουμε δίπλα δίπλα.”
Ο Ορέστης, η Φανή, ο Δημήτρης, ο Άκος, ο Φώτης και η Άννα ζουν στην ευθραυστότητα της νεότητας και τη ρευστότητα ενός κόσμου που δεν ευημερεί. Έξι ήρωες μυθιστορηματικοί όσο και αληθινοί προσπαθούν να ισορροπήσουν μέσα στην απαράβατη τάξη του κόσμου με μοναδική βεβαιότητα τη βαρύτητα και το θάνατο. Οι προσωπικές τους ιστορίες συνδέονται σαν θραύσματα για να κατασκευάσουν ένα παζλ σε αποχρώσεις του θρίλερ.
Μια ιστορία που αναπτύσσεται σαν σπείρα με κέντρο της την Άννα και τη μυστηριώδη εξαφάνισή της. Οι χρονικές εναλλαγές αποτυπώνονται στις σελίδες σαν ένα παιχνίδι μεταξύ μνήμης και λήθης, σαν ένας ανοιχτός διάλογος με την απώλεια, καθώς οι ζωές των ηρώων διασταυρώνονται σε μια περίεργη διαδρομή χωρίς αρχή και τέλος.
Σε ένα ολόκληρο σύμπαν που εμπερικλείει τον μικρόκοσμο όλων συνωστίζονται πρόσωπα, στιγμές, καταγραφές, ενδοσκοπήσεις, ευρήματα αλλά και δύσκολα ερωτήματα. Τελικά, μια αναπνοή λιγότερη, ένα βήμα ή ο έρωτας αλλάζουν το βάρος του κόσμου;

Η Μαρία Ξυλούρη γεννήθηκε το 1983 στην Κρήτη όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές (Ψυχολογία και ΜΜΕ). Το πρώτο της μυθιστόρημα, «Rewind» (Καλέντης, 2009), ήταν υποψήφιo για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού «Διαβάζω» το 2010. Τον Δεκέμβριο του 2011 τιμήθηκε με μία από τις τρεις υποτροφίες συγγραφής που απονεμήθηκαν κατά τη διάρκεια του 1ου Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών, που διοργάνωσε το ΕΚΕΒΙ. Δεύτερό της μυθιστόρημα το «Πώς τελειώνει ο κόσμος» (Καλέντης, 2012)  που τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου ελληνικού μυθιστορήματος «The Athens Prize for Literature», του λογοτεχνικού περιοδικού «δέκατα» για τα βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2012.
  






Από τη στήλη ΒΙΒΛΙΟ 
των εφημερίδων 
ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΘΑΡΡΟΣ | ΚΟΖΑΝΗ