Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τι λες;
- Δυο και δυο τέσσερα!
- Κάτι μας είπες! Τα μισά της χιλιάδας πεντακόσια!
- Ωραία! Από μαθηματικά σχίζουμε!
- Α! ρε η ζωή είναι ωραία στην Ελλάδα…
- Αν ήταν ωραία δεν θα την κοπανούσαν χιλιάδες στο εξωτερικό να βρουν δουλειά! Θα έμεναν εδώ, αλλά μας κούνησαν μαντήλι καλαματιανό και την έκαναν για άλλη γη, άλλη χώρα!
- Εμ, αφού εδώ…
- Και τώρα που το σκέφτομαι, όλοι αυτοί που έφυγαν πώς θα ξαναγυρίσουν πίσω;
- Και γιατί να ξαναγυρίσουν; Μια χαρά είναι εκεί που είναι! Εδώ θα αρκεστούν το πολύ σε κανένα ξεροκόμματο… Τα νιάτα όμως θέλουν άλλα, να δουλέψουν μεν, αλλά και να αμειφθούν. Και η αμοιβή εδώ είναι διαφανής έως αόρατη…
- Εμ τότε η ανάπτυξη που περιμένουμε, πως θα έρθει; Άντε κι έρχεται! Ποιον θα δει εδώ; Με ποιον θα μιλήσει; Δεν θέλει νέους μορφωμένους, με οράματα για να τους πάρει από το χέρι και να ξεκινήσουν για μεγάλα ταξίδια;
- Σωστά, ρε! Ξέρεις πόσοι πτυχιούχοι μας είναι στην αλλοδαπή; Και οι περισσότεροι, έως όλοι, είναι και με μεταπτυχιακές σπουδές. Σαν ξερολούκουμα τους καταπίνουν στην αλλοδαπή!
- Και εμείς εδώ;
- Εμείς εδώ, θα περιμένουμε την ανάπτυξη μόνοι μας, θα την καλωσορίσουμε, θα την πάρουμε από το χέρι, θα τραβήξουμε κατά παραλία μεριά, θα ρίξουμε παρέα τα τσιπουράκια μας, θα κάνουμε τις βουτιές μας στο Αιγαίο πέλαγος, θα τσουρουφλιστούμε κάτω από το δυνατό μας ήλιο, και φυσικά θα πάρουμε εκείνο το μπρούτζινο χρώμα για εντυπωσιακές εμφανίσεις στο λάιφ μπάι δε νάητ!
- Και;
- Θα περάσει το καλοκαίρι και αυτό ήταν όλο! Το έργο έλαβε τέλος! Κάθεται η ανάπτυξη χειμωνιάτικα εδώ; Κι άντε πάλι του χρόνου, θα φιληθούμε, θα αποχαιρετιστούμε και όλα καλά!
- Τι λε, ρε! Είναι ανάπτυξη αυτό;
- Είναι η μόνη ανάπτυξη που μας αξίζει! Θες δε θες, αυτή είναι!

  

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τρελαίνομαι! Τρελαίνομαι σου λέω!
- Είσαι επηρεασμένος από τον Μιχάλη!  Να μην βλέπεις πολύ δε Βόις!
- Τρελαίνομαι! Τρελαίνομαι!
- Κρατήσου λίγο ακόμη. Ηρέμησε! Έλα, σαν καλό παιδάκι! Χαλαρά!... Βρε, μήπως σε έπιασε κρίση πανικού λόγω διακοπής του πρωταθλήματος;
- Ρε, τρελαίνομαι!
- Αυτό το εμπεδώσαμε. Πάμε παρακάτω! Δεν έχει συνέχεια;
- Ρε! Είναι να τρελαίνεσαι!
- Αυτό το είπαμε! Πάμε παρακάτω. Διότι κι εσύ θα λες τα ίδια, και εγώ θα λέω τα ίδια, δεν θα βγάλουμε άκρη! Για αυτό προχώρα στο παρασύνθημα.
- Δεν ακούς; Έχουμε κενό!
- Αέρος; Αυτό μόνο στις πτήσεις δεν το συναντάς;
- Καλό και το χιουμοράκι σου, αλλά εγώ μιλάω σοβαρά!
- Εντάξει, μωρέ, ηρέμησε! Για να γελάσουμε το είπα!
- Χαχα! Γελάσαμε! Εντάξει τώρα; Θα έχουμε κενό κατά τον Ιούνιο. Δεν μας φτάνουν τα λεφτά!
- Ποια λεφτά; Τα δικά μας;
- Ποια δικά μας, ρε; Έχεις λεφτά εσύ;
- Και γιατί να μην έχω; Είμαι ένας από αυτούς που τα βγάζει και τα βάζει κατά καιρούς  στην τράπεζα!
- Γιατί; Η τράπεζα σου έχει υγρασία και φοβάσαι μην μουχλιάσουν; Είναι καλύτερα να μυρίζουν ναφθαλίνη; Και τώρα σε ποια φάση είσαι; Είσαι ακόμη στο στάδιο της ναφθαλίνης ή τα επέστρεψες;
- Τα έβαλα στην τράπεζα!
- Α! Γι αυτό λένε ότι αρχίσαν πάλι οι εισροές! Χαράς ευαγγέλια για τις τράπεζες, αλλά δεν λέω για αυτά τα λεφτά. Το κενό είναι αλλού! Και τρελαίνομαι!
- Άντε πάλι!
- Ρε, δεν μπορώ να καταλάβω! Τόσα λεφτά, που πάνε; Θα μου πεις υπάρχει και το ρευστό που δεν κυκλοφορεί, πώς να κυκλοφορήσει… Άμα κρατάς τα λεφτά σου, κομπόδεμα σφιχτό, πώς να κινηθεί η αγορά; Να πάρει ένα τσακ, να ανάψει μια σπίθα, να πάρει φωτιά ο μηχανισμός και να αρχίσει να δουλεύει;
- Μα αφού δεν υπάρχουν λεφτά;
- Και αυτά που μπαινοβγαίνουν από τις τράπεζες τι είναι; Φιστίκια Αιγίνης;



Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Σκεφτόμαστε πριν από σας, για σας!
- Τι είναι αυτό;
- Θα μπορούσε να είναι διαφήμιση!
- Διαφήμιση; Για ποιο πράγμα;
- Για οτιδήποτε!
- Όπως;
- Για οτιδήποτε πουλάει οποιοσδήποτε!
- Και πιάνει; Εννοώ, έχει απήχηση στον κόσμο;
- Αμέ! Και μη σου πω με μεγάλη επιτυχία!
- Και τι θέλει να πει ο ποιητής;
- Σου λέει, δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι εσύ, εμείς είμαστε εδώ, σκεφτόμαστε για σένα, και ακόμη καλύτερα, αν τυχόν κάνεις την απόπειρα να σκεφτείς, σε προλαβαίνουμε, έχουμε έτοιμη την λύση που ψάχνεις, διότι σκεφτόμαστε, όχι μόνο για σένα, αλλά και πριν από σένα! Οπότε; Δεν χρειάζεται να κουνήσεις το μικρό σου δαχτυλάκι!
- Μα δεν σκέφτομαι με τα δάχτυλα…
- Δεν έχει σημασία με τι σκέφτεσαι… Το θέμα είναι να μην σκέφτεσαι… Διότι αγαπητέ μου, εμείς είμαστε εδώ, να σου προσφέρουμε την ασφάλεια και την πρόοδό σου… Να σε προλάβουμε, μην κάνεις καμιά στραβοτιμονιά και άντε μετά να τρέχουμε να προλάβουμε! Και θα προλάβουμε; Ποιος μας το εγγυάται αυτό; Ενώ τώρα;
- Και ποιος μου εγγυάται εμένα…
- Είπαμε δεν θα σκέφτεσαι! Αυτό τώρα που κάνεις είναι μια απόπειρα σκέψης…
- Και δηλαδή; Τελείως; Μια απόλυτη νεκρική νιρβάνα;
- Είπαμε… Πριν από σας για σας!
- Και αν δεν ακολουθήσω την προτροπή σας; Αν δεν μ’ αρέσει η διαφήμισή σας; Αν τελικά καταλήξω σε άλλο προϊόν;
- Κακού του κεφαλιού σας! Δεν θα βγάλετε άκρη! Διότι στο τέλος θα αποδειχτεί ότι η αγορά σας ήταν μια ξεκάθαρα κακή επιλογή! Και τελικά θα αγοράσετε από μας!
- Δηλαδή;
- Τι δηλαδή βρε παιδί μου, αυτή η αγορά είναι μονόδρομος! Και μόνο μονόδρομος!
- Τελικά, δεν θα πάρω τίποτα! Θα πάρω τα βουνά! Και άντε να δούμε μετά!





Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Δεν είμαι καλά!
- Μια χαρά σε βλέπω!
- Δεν είμαι καλά!
- Τι έχεις; Πυρετό;
- Μπορεί κι αυτό!
- Δεν ξέρεις αν έχεις πυρετό;
- Πες το κι έτσι!
- Έχεις ή δεν έχεις;
- Τι, ρε;
- Α! το ξέχασες κιόλας! Καλά πάμε! Τι είδους αρρώστια έχεις;
- Ποιος σου είπε ότι είμαι άρρωστος;
- Δεν είναι να σου μιλάει κανείς! Τον βγάζεις εκτός εαυτού!
- Μια χαρά σε βλέπω! Ακόμη μέσα είσαι!
- Αυτό ήταν χιουμοράκι;
- Όχι!
- Αλλά;
- Δεν είμαι καλά!
- Θες ένα ντεπόν;
- Όχι, θέλω μια λύση στο πρόβλημά μου!
- Ποιο είναι το πρόβλημά σου!
- Το ίδιο με το δικό σου! Το ίδιο με όλων μας! 
- …
- Θέλω την ζωή μου πίσω, δεν θέλω άλλα γιουροκρούπ, ούτε αναλύσεις, ούτε ξύλινα λόγια. Δεν θέλω να κρέμομαι από τα χείλη ειδημόνων, ούτε να ξεφυλλίζω τον ονειροκρίτη για να δω πώς θα καταλήξει το καθημερινό μου όνειρο! Μέχρις εδώ!
- Τα πήρες στο κρανίο, μου φαίνεται!
- Δεν σου φαίνεται, έτσι είναι!
- Καλά…
- Θέλω η βδομάδα μου να μην κρατάει μια μέρα… Θέλω να διαρκεί εφτά μέρες, όπως ήξερα παλιά, όπως θέλω να γίνει τώρα…
- Και ποιος να σου πει ότι έχεις άδικο… Είσαι φορτωμένος δίκια!
- Θέλω να ξυπνάω το πρωί και να βλέπω χαμόγελα! Χαμόγελα και ξένοιαστα πρόσωπα! Το καταλαβαίνεις;



Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Ξέρεις ότι σήμερα ξεκινά η χρονιά του προβάτου;
- Μπα! Και γιατί; Θα πέσουμε με τα μούτρα στο αρνίσιο; Θα κόψουμε το μοσχαρίσιο; Να σου πω αν είναι έτσι, καλύτερα! Πιο υγιεινό είναι αυτό! Και δεν μου λες; Θα σταματήσουν οι εισαγωγές; Άρχισε κιόλας ο αποκλεισμός; Τι…
- Έι, πήρες φόρα και τρέχεις…
- Δεν είπαν ότι άμα δεν συμφωνήσουν θα πέσει πείνα, δεν θα έχουμε να φάμε, δεν θα έχουμε…
- Σταμάτα ρε… Σταμάτα ρε, δεν ξέρεις τι λες…
- Για πες εσύ που ξέρεις… Μήπως επειδή πλησιάζει το Πάσχα; Και τι σημασία έχει; Κάθε χρόνο έχουμε Πάσχα. Κάθε χρόνο είναι η χρονιά του προβάτου;
- Δεν έχεις τον Θεό σου… Πλησιάζεις τα όρια της παραφροσύνης…
- Ναι, καλά…
- Ρε, σήμερα είναι πρωτοχρονιά…
- Για πες τώρα, ποιος είναι παράφρων; Άκου πρωτοχρονιά!!!
- Στο κινέζικο ημερολόγιο, ρε βλάκα, στο κινέζικο! Σήμερα έχουν πρωτοχρονιά και ως συνήθως δίνουν μια ονομασία ζώου στην καινούρια χρονιά που ξεκινάει…
- Τι μου λες…
- Βεβαίως! Τι να πω; Σε λυπάμαι, σε λυπάμαι πολύ!
- Μην το ξαναπείς αυτό. Μην το ξαναπείς!
- Γιατί; Τι είπα;
- Δεν θέλω να με λυπάσαι! Δεν θέλω να με λυπάται κανείς! Απολύτως κανείς! Δεν είμαι για λύπηση! Το ξαναλέω, δεν θέλω να με λυπάται κανείς!
- Καλά, ηρέμησε. Ό,τι πεις, δεν σε λυπάμαι…
- Έτσι μπράβο!
- Να ρωτήσω κάτι;
- Λέγε!
- Από πού προέκυψε αυτό για την λύπηση;
- Από πού; Ρωτάς κιόλας; Ο φίλος σου ο Σόιμπλε το είπε! Ναι , αυτός! Μας λυπάται λέει! Μας λυπάται! Ποιος; Αυτός!
- Και γιατί  μας λυπάται;
- Τι να πει κι αυτός ο καημένος! Δεν του κάνουμε τα χατίρια και του έπιασαν οι λύπες! Όχι, ρε, δεν θέλουμε την λύπησή σου! Καημένε μου! Που να ξέρει, ότι αν δεν ήμασταν εμείς, δεν θα υπήρχε αυτός! Και που να θυμάται κι αυτός πόσες φορές ήταν για λύπηση και αυτός; Αλλά που να θυμηθεί! Θέλει; Δεν θέλει;
- Λες να παίζει τίποτα αλτσχάιμερ; 


Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Είμαι ηλίθιος!
- Ε, όχι ρε, πώς το λες αυτό;
- Γιατί; Και εσύ είσαι ηλίθιος!
- Σε παρακαλώ, για πρόσεχε πως μιλάς! Δεν σου επιτρέπω!
- Αφού είσαι!
- Με συγχωρείς, σηκώνομαι και φεύγω! Είσαι απαράδεκτος!
- Μα αφού σου είπα ότι και εγώ είμαι ηλίθιος.
- Μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις! Σου απαγορεύω για το άτομο μου να αναφέρεσαι με τέτοιους χαρακτηρισμούς!
- Χαχαχαχα!
- Γελάς κιόλας!
- Τι να κάνω; Να κλαίω; Ήθελα να δω πως θα αντιδράσεις!
- Εσύ τι νόμιζες; Ότι θα αντιδρούσα θετικά και θα έλεγα πες κι άλλα;
- Δεν ξέρω!
- Με συγχωρείς αλλά είσαι πολύ…
- Πριν ολοκληρώσεις για διάβασε εδώ…. Βλέπεις; Δεν είμαι μόνο εγώ και μόνο εσύ. Όλοι είμαστε ηλίθιοι.. Όλος ο ελληνικός λαός… είμαστε ένα ηλίθιος λαός! Είδες; Αφού το λέει κοτζάμ καθηγητής Πανεπιστημίου και μάλιστα του Μονάχου…
-Στο σταθμό του Μονάχου, με ξέχασε άχου, η μαύρη μοίρα μου, μάνα κακομοίρα μου…
- Τι είναι αυτό; Ρετάρεις;
- Δεν το ξέρεις; Λαϊκό άσμα αλλοτινών εποχών δια χειρός Άκη Πάνου!
- Και που κολλάει αυτό;
- Είναι ότι έχουμε μια σχέση αγάπης και μίσους με αυτή τη χώρα…
- Καλά καλά… Αυτός, λοιπόν, ο καθηγηταράς, της Ιστορίας παρακαλώ, μας αποκάλεσε έτσι! Από πού ορμώμενος; Ξέρεις κάτι παραπάνω; Είναι κάτι που εμείς δεν ξέρουμε; Ο ψεκασμός έχει πλέον επιφέρει παρενέργειες;
- Δες, δες, εδώ, το λέει ξεκάθαρα. Ξεκινάει από την αρχαία Ελλάδα. Είναι το DNA που μας ακολουθεί μέχρι σήμερα! Και τότε ο λαός ήταν ηλίθιος και τώρα κι εμείς… Και από ό,τι βλέπω δεν τα πάει πολύ καλά με την Δημοκρατία… και κοίτα πως καταλήγει: “Ακριβώς όπως στην αρχαία Αθήνα, έτσι και η σύγχρονη Αθήνα με τον Τσίπρα αναδεικνύει τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες της δημοκρατίας”.
- Τι λέει ρε ο μεγάλος; Ο Τσίπρας φταίει; Αυτός φταίει που βγήκε νικητής; Βρε, τι μας λέει; Η πείνα φταίει… Και η αξιοπρέπεια που μας είχε αφήσει για άλλη γη, για άλλα μέρη…
- Για αυτό, λοιπόν, είμαστε ηλίθιοι!
- Δεν του είπε κανείς ότι όντως  είμαστε ηλίθιοι που συναινέσαμε τότε, στην δική τους …χρεοκοπία, και απαλλάχτηκαν από τις δικές μας διεκδικήσεις;
- Όρσε να μην …μας τα χρωστάω!




Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Εσύ τι λες;
- Τι να πω εγώ;
- Τη γνώμη σου, ρε φίλε! Δεν έχεις άποψη εσύ;
- Τι να πω; Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει!
- Πολύ παθητικά σε βλέπω να τα παίρνεις… Πολύ μιζέρια, ρε φίλε… Κάνε λίγο πέρα, μου κόβεις τον ήλιο…
- Αφού έχει συννεφιά, που τον είδες τον ήλιο;
- Αϊ, πάγαινε από δω ρε, θα μου πεις δεν έχει ήλιο. Νάτος ρε, μπροστά σου, ολοφώτεινος και τεράστιος. Και κάνει για όλους…
- Θα μας τρελάνεις; Εδώ σε λίγο θα αρχίσει να βρέχει…
- Δεν πα να λες ό,τι θες, εγώ ήλιο θέλω και ήλιο βλέπω… Γκέγκε;
- Καλά ρε, κατάλαβα…
- Το παν είναι η ψυχολογία. Την έχεις; Είσαι καβαλάρης! Δεν την έχεις; Είσαι πεζοπόρος!
- Για πες εσύ πρώτος! Ποια είναι η δική σου γνώμη επί του θέματος;
- Εγώ λέω ότι όλα θα πάνε καλά, αργά ή γρήγορα!
- Πολύ αισιόδοξο σε βλέπω!
- Είμαι! Διότι αν είχαν αυτοί τον άσο στο μανίκι, θα μας έλεγαν εδώ και καιρό, άντε παγαίνετε τώρα, πάρτε τα κουβαδάκια σας και πάτε να παίξετε παραπέρα… Αλλά δεν το λένε… Για αυτό και συνεχίζεται αυτός ο πόλεμος δηλώσεων, αντικρούσεων, διαξιφισμών που στην τελική δεν ξέρουμε αν είναι έτσι ακριβώς όπως κυκλοφορούν στις δημοσιογραφικές περιγραφές… Για αυτό σου λέω, κάνε λίγο υπομονή…
- Λες, ε; Θα κερδίσουμε κάτι!
- Εντάξει, μην περιμένεις τους λαγούς και τα πετραχήλια…, αλλά όλο και κάτι θα γίνει. Όλο και κάτι θα γίνει και θα πάρουμε μια ανάσα…
- Λες ε;
- Αμάν, βρε αδερφάκι μου, κόψε λίγο την μιζέρια σου, χαμογέλα, τελειώνει κι ο Φλεβάρης, θα μπούμε στην άνοιξη, ρε! Το πήρες χαμπάρι;
- Και δε μου λες… Και όλα αυτά τα απογοητευτικά που διαβάζουμε…
- Ε, μέσα στο πρόγραμμα κι αυτά! Έτσι εύκολα, θα γίνουν όλα; Αμέσως με την πρώτη; Ψεκάστε, σκουπίσατε, τελειώσατε; Να έχει και λίγο σασπένς η ιστορία… Άτιμη ράτσα αυτοί οι πολιτικοί! Το τόσο, το κάνουν τόσο μετά συγχωρήσεως!
- Λες, ε;  


Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Πάει τελείωσε, εμείς οι έλληνες είμαστε γεννημένοι για μεγάλα πράματα.
- Πάλι κορδώνεσαι;
- Γιατί ρε; Εσύ δεν είσαι Έλληνας;
- Πώς δεν είμαι;
- Μήπως είσαι από αυτούς τους δήθεν έλληνες που άπαξ και πούμε κάτι για την καταγωγή μας το γυρνάτε λίγο στο εθνικιστικό, λίγο στο ρατσιστικό… ;
- Πολλά λες! Για συνέχισε τώρα…, γιατί είμαστε γεννημένοι;
- Αυτό που άκουσες και αντίρρηση δεν δέχομαι ουδεμία!
- Λέγε μωρέ να ησυχάσουμε. Μπούρου μπούρου συνέχεια!
- Για μεγάλα πράματα! Άμα θέλουμε, ρε άμα θέλουμε…
- Άμα θέλουμε… Λέγε, ρε, τι θέλουμε;
- Ρε… Ξύπνα, ρε! Όλη η υφήλιος για μας μιλάει! Μέσα στα μάτια μας κοιτάν!
- Σιγά μην αλληθωρίσουν κιόλας !
- Λέγε εσύ…, αλλά έτσι είναι! Ένα κι ένα κάνουν δύο!
- Εμ, πόσο θα κάνουν; Τόσο κάνουν!
- Ρε, γοητεύσαμε κοτζάμ Κριστίν! Δεν είδες κάτι χαμόγελα δίπλα στον Γιάννη;
- Αυτό το Γιάννη… πώς το εννοείς; Με ένα ν ή δυο!
- Κοίτα να σου πω, μου αλλάζεις την κουβέντα τώρα, αλλά θα σου απαντήσω. Όλα καλά και άγια, αλλά εγώ θα το γράφω με δύο. Εκπτώσεις δεν θα κάνουμε! Καλός, χρυσός, άγιος, αλλά τα νι τα θέλω δυο! Για να εξηγούμαστε!
- Πάλι καλά!
- Λοιπόν για να συνεχίσω… Δεν άντεξε και η Κριστίν στη γοητεία του Γιάννη! Φαίνεται ολοκάθαρα. Για δες εδώ φωτογραφίες! Έπεσε …αφιλοκερδώς!
- Καλά, τώρα! Τα ξέρουμε τα χαμόγελα και τις χειραψίες μπροστά στους φωτογράφους!
- Ρε, σου λέω δεν είναι μόνο αυτό!
- Τι; Υπάρχουν κι άλλα; Μη μου πεις ότι την ξεμονάχιασε κιόλας;
- Όχι, ρε, σαρδανάπαλε!
- Γιατί; Ο τέως ακόμη τραβιέται με τα στραβοπατήματά του. Μπορεί να το έχει η θέση. Που ξέρεις;
- Ρε, αυτά που είπε, εννοώ!
- Σαν τι είπε δηλαδή;
- Σου διαβάζω : «Είναι ικανοί, έξυπνοι και έχουν σκεφτεί για τα ζητήματά τους. Πρέπει να τους ακούσουμε. Ξεκινάμε να εργαζόμαστε μαζί τους και θα είναι μια διαδικασία που ξεκινά και θα διαρκέσει συγκεκριμένο χρόνο». Κατάλαβες, ρε, για μας το είπε, για μας τους Έλληνες, ρε!
- Δηλαδή, να το λέω παντού, είναι επίσημο;
- Ποιο;
- Ότι σταματήσαμε να είμαστε άχρηστοι και τεμπέληδες!



Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Είναι σοβαροί;
- Γιατί το λες αυτό;
- Γιατί έτσι είναι!
- Και εσύ πόσο σοβαρός είσαι που αναρωτιέσαι πόσο σοβαροί είναι αυτοί; Εσύ πώς μετράς την δική σου σοβαρότητα;
- Όπως την μετράν κι αυτοί.
- Δηλαδή;
- Είναι αμέτρητη!
- Δεν το έπιασα!
- Δεν μετριέται…
- Με συγχωρείς, αλλά και πάλι δεν αναγνωρίζω…
- Είδες κανέναν να μετρά τη σοβαρότητά του;
- Πώς το εννοείς δηλαδή;
- Έτσι όπως το εννοείς και εσύ! Η σοβαρότητα έχει απύθμενο βάθος.. Μέχρι το πυρ το εξώτερον…
- Τόσο πολύ δηλαδή;
- Αμέ! Η σοβαρότητα έχει τη δική της πατρίδα και τη δική της ιθαγένεια κάθε φορά…
- Δεν σε καταλαβαίνω!
- Πολύ ευχαρίστως να σε βοηθήσω…
- Ανάλογα με το που βρίσκεται η σοβαρότητα εγκλιματίζεται και ανάλογα προχωρά αμετάκλητη και περήφανη…
- Βρίσκεται εδώ;… Να εδώ… Εδώ που δείχνω… Έχει μια άλφα σοβαρότητα… Εκεί πέρα;…
- Που;
- Εκεί πέρα που δείχνω, εκεί που στρίβει ο δρόμος προς τα αριστερά… πες ότι εκεί βρίσκεται η σοβαρότητα, τότε έχει άλλη όψη…
- Δηλαδή αν την βάλουμε εκεί που στρίβει ο δρόμος προς τα δεξιά;
- Α! τότε έχει άλλη ιθαγένεια…
- Εννοείς την ίδια πάντα σοβαρότητα…
- Μα, δεν είπαμε, μια είναι η σοβαρότητα αλλά ανάλογα με το που βρίσκεται αλλάζει κι αυτή… Εσύ, φερ’ ειπείν, πας σε μια δεξίωση. Θα πας με σαγιονάρες; Δεν νομίζω! Ενώ αν θες να πας για ψάρεμα δεν θα …φορεθείς διαφορετικά;
- Και είναι το ίδιο αυτό; Είναι καλό παράδειγμα τώρα αυτό;
- Και γιατί να μην είναι; Μας το απαγορεύει κανείς;
-Ξέρω εγώ; Μην φέρει αντίρρηση ο Αφεντούλης!
- Λες; Α! Μπα! Αποκλείεται…
- Δηλαδή θες να πεις με λίγα λόγια ότι ο καθένας εκφράζει την σοβαρότητα κατά το δοκούν!
- Τι είναι αυτό πάλι; Τι δοκάρια είναι αυτά που πέταξες;
- Κατά το δοκούν, παιδί μου! Κατά το δοκούν…
- Καλά ό,τι πεις… 

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


-Τρέξε, τρέξε!
- Τι έγινε;
- Έχω νέα!
- Είπα κι εγώ, θα μου έλεγες κάτι άλλο!
- Δεν ξέρεις ποιον συναπάντησα!
- Άμα δεν μου πεις, πώς να ξέρω; Για πες!
- Τον Αφεντούλη!
- Ποιον; Τον Αφεντούλη τον γνωστό;
- Ένας είναι ο Αφεντούλης!
- Εδώ, τον δικό μας εννοείς;
- Ναι, ρε τον γείτονα. Δυο …σελίδες παρακάτω! Γειτόνοι!
- Ωραία! Και;
- Ήταν βιαστικός, έτρεχε…
- Κι αυτός; Γιατί;
- Είχε να τακτοποιήσει κάτι χαρτιά…
- Χαρτιά;
- Ναι, ρε χαρτιά! Το ήξερες εσύ ότι έχει επαγγελματική άδεια οδηγού;
- Ποιος; Ο Αφεντούλης;
- Θα με τρελάνεις; Για ποιον μιλάμε τόση ώρα;
- Επαγγελματική άδεια; Μπα; 
- Ναι!
- Πώς κι έτσι;
- Σου λέει, άσε να υπάρχει! Μάθε τέχνη κι άστηνε! Δεν ξες καμιά φορά!
- Δηλαδή, θα ανέβει σε νταλίκα και θα πιάσει τις λεωφόρους;
- Κοίτα να σου πω, λεπτομέρειες δεν ξέρω, δεν μου είπε, μπορεί να γίνει ταξιτζής…
- Και τι; Θα αλλάξει δουλειά; Θα φύγει από την εφημερίδα;
- Ρε, που να ξέρω εγώ; Μέσα στο μυαλό του είμαι;
- Κοίτα να σου πω! Ταξιτζής θα του πάει πιο πολύ! Νταλικέρης είναι μοναχική δουλειά. Ενώ στο ταξί θα έχει να αναπτύσσει σχόλια, να κάνει συζητήσεις… Θα βρεθεί στο στοιχείο του… Και άμα έχει τίποτα μακρινά δρομολόγια… χαράς ευαγγέλια!
- Οπότε θα έχει μπόλικο υλικό! Άρα θα συνεχίσουμε να τον έχουμε γείτονα! Και θα είμαστε πανευτυχείς! Διότι χωρίς καλούς γείτονες, πώς θα ξεκινάει η μέρα σου; Μαύρη κι άραχνη! Και μίζερη! Και …άστα να πάνε! Ενώ αν έχεις γειτόνους έξω καρδιά, ξεκινά η μέρα σου χαμογελαστή και ευδιάθετη! Πας με άλλη διάθεση μπροστά!
- Έτσι ακριβώς, συμφωνώ απόλυτα! Ξέρεις τι σκέφτηκα;
- Τι σκέφτηκες πάλι;
- Να ετοιμάσουμε μια κασκαρίκα στον Αφεντούλη!
- Τι λες, ρε; Στον Αφεντούλη;
- Ναι, ρε! Θα σ’ αρέσει! Να του αρπάξουμε την άδεια και να την εξαφανίσουμε! Οπότε τι θα κάνει; Θα μείνει! Γιούρια!

                                             






Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Γιατί είσαι στενοχωρημένος;
- Άσε, δεν μιλιέμαι! Έχω φουντάρει! Είναι δυνατόν!
- Αμάν ρε παιδί μου! Φυσάς και ξεφυσάς! Θα πάθεις τίποτα! Τι σου συμβαίνει;
- Δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς αυτό!
- Ποιο ρε;
- Είναι άδικο! Και πάνω από όλα, δεν πρέπει να αφήσουμε τον Αλέξη να διαπράξει τέτοια αδικία.
- Για ποιον Αλέξη μιλάς;
- Μα ποιον άλλον; Τον πρωθυπουργό μας!
- Και τι αδικία είναι αυτή που πάει να κάνει ο πρωθυπουργός μας; Που δεν το πιστεύω δηλαδή, δεν τον έχω για τέτοιο άνθρωπο!
- Βρε, άμα σου λέω! Εγώ δεν την αντέχω τέτοια αδικία. Πρέπει να βγούμε στους δρόμους, να διαμαρτυρηθούμε! 
- Καλά, ρε, πρέπει να είναι πολύ σοβαρό αυτό που λες! Δεν εξηγείται διαφορετικά! Για να κάνεις έτσι… Εξηγήσου, όμως…
- Κοίτα, λοιπόν, να δεις, και θα μου πεις αν έχω δίκιο… Η χώρα μας έχει οικονομικό πρόβλημα, δεν έχει;
- Αν έχει λέει… Τρέχουμε και δεν φτάνουμε… εντάξει…
- Συμφωνώ απόλυτα. Αφού τρέχουν από χώρα σε χώρα και προσπαθούν να βγάλουν μια άκρη. Κάτι πρέπει να γίνει για να ελαφρύνει η κατάσταση… Δεν πάει άλλο…
- Συμφωνώ απόλυτα… Μαζί σου είμαι, αλλά ο Αλέξης που κολλάει; Δεν καταλαβαίνω.
- Ρε, ξέρεις ότι αν ελαφρύνουν εμάς, όλο το βάρος θα πέσει στον γερμανό φορολογούμενο και όχι μόνο; Σε όλους τους ευρωπαίους φορολογούμενους. Πάνω στις πλάτες τους θα πέσει. Για να είμαστε εγώ και εσύ καλύτερα. Αν είναι έτσι εγώ δεν συμφωνώ. Δεν μπορεί να τιμωρηθούν άλλοι για μας. Τι μας φταίνε οι ευρωπαίοι να την πληρώσουν για μας; Όχι κύριε μου δεν μπορεί, δεν μπορεί να είναι έτσι. Η αδικία δεν μπορεί να περάσει στην Ευρώπη. Έτσι του είπαν!
- Αμάν βρε παιδάκι μου, τι μου λες; Ώστε έτσι, ε;
- Έτσι ακριβώς. Είναι ηθικό το ζήτημα! Είναι θέμα ηθικής! Δεν είναι ξέφραγο αμπέλι η Ευρώπη και ό,τι του καπνίσει του καθενός!
-  Άρα εμείς είμαστε οι ανήθικοι…
- Ακριβώς! Τάξις και ηθική, αγαπητέ μου! Τάξις και ηθική!



Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

ΣΟΦΙΑ ΒΟΙΚΟΥ | ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ


Σοφία Βόικου
Το Μυστικό της Καταιγίδας
Εκδόσεις Ψυχογιός

Το παρελθόν μιας χώρας ιχνογραφεί την ιστορία της. Και καθώς προχωρά αφήνει τα σημάδια του πάνω στις ανθρώπινες ψυχές. Άλλες διαβρώνονται από τα αποτυπώματά του, άλλες πάλι ακολουθούν  υπνωτισμένα χαμένους δρόμους. Το παρελθόν των ανθρώπων της δημιουργεί τη δική τους ιστορία. Και τα δυο πορεύονται μαζί…

Η ηθική της ελληνικής κοινωνίας που διατρέχει τη ραχοκοκαλιά της ιστορίας της, χωρίς να μεταλλάσσεται, παραμένοντας πιστή στα ιδεώδη της ακολουθεί ζωντανά την πορεία των ηρώων του μυθιστορήματος της Σοφίας Βόικου αναμοχλεύοντας όλα τα καλά και τα κακά του ελληνικού αποτυπώματος.

Ένα παρελθόν που αγγίζει τραγικά τα χαμένα όνειρα, σβήνει ζωές, αφήνει τα υπολείμματά της να χαθούν, άγνωστο που, κανείς δεν ενδιαφέρεται, αλλά η ζωή συνεχίζεται, πρέπει να συνεχιστεί δεν μπορεί να μείνει στάσιμη.

Η ανέμελη ζωή των ανθρώπων, η νιότη, τα ανέμελα όνειρα που καταστρέφονται. Το παρελθόν που φεύγει, χωρίς να αφήνει χώρο για ένα μέλλον, μια ζωή που καταδυναστεύεται από την εξουσία, την παντός  είδους, μια εξουσία που είναι καλά ντυμένη και προφυλάσσει τα κρίματα της από την κοινή θέα. Γιατί η ζωή πρέπει να συνεχίσει, δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, μέχρι να σπάσει το απόστημα και να χυθεί το κάθε τι σάπιο στο χώμα και να αφυδατωθεί.

Η Σοφία με μια εξαίρετη μαεστρία και μια δροσερή νέα ματιά έπλεξε την ιστορία της με “λαμπερούς” χαρακτήρες και τους ακολούθησε υποφέροντας μαζί τους, ζώντας την καθημερινότητα τους, τα χαμένα όνειρα τους που η ίδια η ζωή τους άρπαξε από το χέρι. Αυτή η άδικη ζωή…

Οι αλήθειες της Σοφίας ακολουθούν τα σαθρά θεμέλια της εξουσίας, που αδικεί την ζωή, την παραμερίζει γιατί νιώθει δυνατή, μέχρι την στιγμή που ο Λογγίνος, ένας υπέροχα τραγικός ήρωας - το μάτι του Θεού - θα αποφασίσει να επιβάλει την τιμωρία. Να κόψει μια και καλή την ανεξέλεγκτη διαδρομή των αμαρτιών, να μην συνεχίσουν πια και να βυθιστεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ που απεγνωσμένα ζητούσε να τον λυτρώσει.

Οι στιγμές της δεκαετίας του ογδόντα θέλουν να ζήσουν αυτό που δεν κατάφεραν να κάνουν στο παρελθόν τους. Για να ζήσουν θέλουν να ξετινάξουν τον ζυγό μιας υπέρμετρης τυραννίας που ασφυκτικά στραγγαλίζει τα πάντα.

Χαμένοι έρωτες, αναγκαστικοί γάμοι, ζωές φαινομενικά ήρεμες, απρόβλεπτες ανατροπές, ζωές κλειδαμπαρωμένες σε καπετανόσπιτα μέχρι επιτέλους να ανοίξουν οι δρόμοι, να φανεί ο ήλιος μετά από μια καταιγίδα που τάραξε τα νερά, σήκωσε φουρτούνες ρίχνοντας πάνω στα βράχια ένα σκάφος να απομείνει κουφάρι δίνοντας ζωή κι ελπίδα στη συνέχεια…

Οι ήρωες της Σοφίας Βόικου μας φέρνουν πίσω σε μια εποχή που πέρασε, ίσως ανέμελη, ίσως πιο αθώα - έτσι κι αλλιώς το παρελθόν θεωρείται πάντα πιο αθώο από το μέλλον του - μια εποχή που έκρυβε κλειδαμπαρωμένα την άλλη όψη της ευτυχίας.

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Ένα νησί στο Αιγαίο, ένα σβησμένο ηφαίστειο, μια απρόσμενη καταιγίδα, ένα μεγάλο μυστικό…
Η μυστηριώδης Κατερίνα βλέπει τον κόσμο μέσα από τα σφραγισμένα παράθυρα του καπετανόσπιτού της.
Ένας Ιταλός καπετάνιος, φορτωμένος πάθη κι ενοχές, προσαράζει με τέσσερις ψυχές σ’ έναν καταραμένο όρμο.
Ο Λογγίνος, ο καμπούρης καντηλανάφτης, κουβαλάει στην πλάτη του τις αμαρτίες του νησιού κρύβοντας ένα επτασφράγιστο μυστικό.
Κι ένας ξένος που εμφανίζεται αναπάντεχα σαράντα χρόνια αργότερα, για να αναζητήσει τα ίχνη της χαμένης του αγάπης.
Η ξαφνική καταιγίδα που θα σαρώσει το νησί θα ξεπλύνει κρίματα και αμαρτίες, θα ξεκλειδώσει συνειδήσεις, θα ζωντανέψει έρωτες ανεκπλήρωτους κι αγάπες ξεχασμένες.
Από τα ιταλοκρατούμενα Δωδεκάνησα και τη γερμανική Κατοχή στην ξεγνοιασιά της δεκαετίας του ’80…








Από την στήλη ΒΙΒΛΙΟ 
των εφημερίδων 
ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΘΑΡΡΟΣ | ΚΟΖΑΝΗ

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Να εδώ!
- Ε, ρε! Ηρέμησε! Τι τρέμεις έτσι;
- Δεν τρέμω, ρε!
- Εμένα μου λες! Οι λέξεις πάνε κι έρχονται. Σταθερά!
- Να πάρε εσύ, που έχεις σταθερά χέρια.
- Πώς κάνεις, μωρέ αδερφάκι μου! Διαβάζεις και τρέμεις…
- Με αυτά που διαβάζω…
- Φέρε εδώ, ρε!
- Να πάρε….
- Πρέπει να μπορείς να εκτιμάς αυτά που διαβάζεις… Μην περιμένεις να είναι όλα αντικειμενικά. Ρώτα και κανένα που ξέρει…
- Γιατί; Που ξέρεις εσύ;
- Εγώ δεν ξέρω; Με προσβάλεις ασύστολα! Ρε, όλα αυτά είναι πόλεμος μεταξύ των άμεσα ενδιαφερομένων… Λέει ο ένας… Έτσι είσαι; Θα σου δείξω εγώ… Και του δείχνει… και πάρε και τούτη και πάρε και την άλλη, για να μάθεις…
- Ρε εδώ λένε σημεία και τέρατα… Θα μας ασφυξιώσουνε!
- Τι θα μας κάνουν λέει; Χαχα!
- Να…, οικονομική ασφυξία, θα πάμε για χρεοκοπία…
- Και τώρα; Τρέξε γρήγορα στο σουπερ μάρκετ. Άδειασε όλα τα ράφια για να ‘χεις να τρως…
- Με δουλεύεις;
- Να…, εγώ θα σου διαβάσω από δω που λέει ότι αν μας σουτάρουνε, δεν θα έχουμε πρόβλημα μόνο εμείς αλλά κι άλλοι… Θα γίνει ένα μπάχαλο…
- Και ποιον να πιστέψεις δηλαδή;
- Θέλει ψυχραιμία… Πάνω από όλα ψυχραιμία… Πόλεμος είναι και θα περάσει… Να κάνουμε λίγο υπομονή να δούμε τι θα γίνει… Και μετά βλέπουμε… αν προσέξεις υπάρχουν εφημερίδες που νυχθημερόν σφυροκοπούν την μια πλευρά και εφημερίδες που καταχερίζουν την άλλη πλευρά.. Ποιον να πιστέψεις; Θα δούμε… Άσπρος κώλος, μαύρος κώλος στο ποτάμι θα φανεί…
- Πώς τα λες ρε παιδάκι μου…
- Πώς τα λέω;… Έτσι όπως είναι… Σταράτα… Ας δούμε τι θα κάνουν κι αυτοί… Είπαν… Μέχρι την πράξη έχουμε δρόμο…
- Κι άμα γίνουν τα πράγματα χειρότερα;
- Μην βιάζεσαι, σου λέω… Μην αυθυποβάλλεσαι… Κοντός ψαλμός αλληλούια…
- Δεν μας είπες και το …πίσω έχει η αχλάδα την ουρά…


Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τι αλλαγές είναι αυτές;
- Σ’ αρέσω;
- Τι να πω; Μεγαλεία!
- Για μύρισε; 
- Αααα! Πολύ ωραία! Που το βρήκες;
- Που το βρήκα; Τόσο κήπο έχουμε!
- Και πήρες και το κοτσάρισες το λουλουδάκι στο πέτο! Τέτοια μερακλώματα! Μου θυμίζεις τις εποχές που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα! Αλλά που είναι τα λουκάνικα; Που είναι και τα σκυλιά; Έξοδα είναι κι αυτά! Δεν βλέπεις τα αδέσποτα που πλημμύρισε ο τόπος; Και για να ‘χουμε καλό ρώτημα, πως κι έτσι το λουλουδάκι στο πέτο; Και κουστουμάκι και γραβατούλα! Α! Είσαι εκτός μόδας! Τι έγινε; Παντρεύεις κανένα παιδί σου!
- Όχι, ρε! Δεν έχουμε γάμους και παράτες! Έχω ανεβασμένη ψυχολογία! Αφού έτσι θέλω να κάνω, στο τσακ είμαι και να πετάξω τα υπογλώσσια!
 - Τι λε, ρε μεγάλε! Τέτοιες αλλαγές! Για λέγε! Τι συνταρακτικά έγιναν;
- Είσαι εκτός προγραμματισμού μου φαίνεται!
- Εκτός… Δηλαδή;
- Ρε, δεν βλέπεις που άνθισε το χαμόγελο στα χείλη; Μια ευφορία δεν την νιώθεις διάχυτη παντού;
- Εγώ μια εφορία ξέρω μόνο! Αυτήν που δεν θέλω να ξέρω…
- Ευφορία, ρε! Με ύψιλον, όχι με φι!
- Και έχει διαφορά;
- Τεραστία;
- Εγώ πάντως δεν βλέπω καμιά διαφορά! Όταν ακούω εφορία, εννοώ εφορία!
- Είσαι αγράμματος!
- Καλά, ό,τι πεις! Μη σου χαλάσω το χατίρι! Δεν μου εξήγησες όμως!
- Τι να εξηγήσω; Γιατί νιώθω αυτήν την ευφορία;
- Ναι, αυτό! Για λέγε…
- Η ζωή είναι ωραία, ρε! Χαμογέλα, ρε! Μην είσαι μουρτζούφλης!
- Κάτι παίρνεις εσύ και δεν μας το λες! Έτσι ξαφνικά! Τέτοια αλλαγή!
- Ρε, δεν βλέπεις; Δεν ακούς; Δεν διαβάζεις; Αναστατώσαμε όλη την υφήλιο… Θέλουμε να πάρουμε το αίμα μας πίσω… Την υπόληψή μας… Την αισιοδοξία μας να την ζήσουμε ξανά… Να νιώσουμε ότι υπάρχει προοπτική, ότι θα έρθουν καινούριες μέρες…
- Πώς τα λες, ρε! Σαν να βλέπω σινεμά! Όλα με κινηματογραφική ταχύτητα…
- Κορόιδευε εσύ! Κορόιδευε… Εδώ θα είμαστε και θα με θυμηθείς!
- Μπορώ να σε ξεχάσω; Δεν ξεχνιέσαι με τίποτα!




Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Βρε, τι θα παθαίναμε! Στο τσακ!
- Τι θα παθαίναμε;
- Δεν άκουσες; Στο παρατσάκ την γλυτώσαμε!
- Με μπερδεύεις!Στο τσακ ή στο παρατσάκ; Να είσαι ακριβής!
- Ετοίμαζαν λέει οικονομική επίθεση κατά της Ελλάδος χτες, αλλά έκαναν πίσω λόγω Ομπάμα και Γαλλίας!  Οι δηλώσεις τους ήταν αρκετές για να κάνουν πίσω!
- Και τι μπορεί να ήταν αυτή η επίθεση;
- Που θες να ξέρω; Αυτά τα νέα όπλα πια δεν μπορείς να τα ξέρεις! Δεν ήταν όπως παλιά, σου λέει, θα σου ρίξω μια βόμβα, θα κάνω μια αεροδρομική επιδρομή, ήξερες βρε παιδί μου, να πάς να κρυφτείς σε κανένα καταφύγιο μέχρι να τελειώσει το πατιρντί και μετά να βγεις έξω για να  δεις απώλειες και καταστροφές. Ενώ τώρα; Σου λέει οικονομική επίθεση. Λίγο πολύ κάτι πάει κι έρχεται στο μυαλό, αλλά δεν ξέρεις τις συνέπειες επ’ ακριβώς!
- Πάλη αλίμονο σε μας. Άμα έχεις λεφτά η οικονομική επίθεση είναι περίπατος, άμα δεν έχεις, θα είσαι …κλαίνε τ’ άστρα κι η νυχτιά, κλαίει η μάνα μου στο μνήμα, κλαίει κλαίει κι η Παναγιά…
- Ενώ τώρα; Να ‘ναι καλά οι άνθρωποι!
- Πάντως από ότι βλέπω είναι ένας αγώνας πίεσης και από τις δυο μεριές. Έδειξαν αμφότερες οι πλευρές τα δόντια τους και θα νικήσει μάλλον …ποιος τα έχει πιο
καθαρά… Μακάρι να βγει κάτι καλό βρε παιδάκι μου! Σε λίγο θα μας τελειώσουν και τα υπογλώσσια… Θα τα ψάχνουμε στη μαύρη αγορά…
- Εμ το άλλο, το πρόσεξες;
- Ποιο;
- Αυτό με τις ενδυματολογικές παρατηρήσεις… άνευ γραβάτας, με τα πουκάμισα απέξω…
- Καλά τώρα… Ας βρούμε πρώτα μια λύση για την ουσία του πράγματος και ας αφήσουμε τα πουκάμισα και τις γραβάτες στην άκρη… Τώρα έχει πάρει φωτιά ο κώλος μας… Σε λίγο θα μας απασχολεί αν είναι πουά ή ριγέ…
- Ποιο;
- Οι γραβάτες, ντε!
- Για καρό δεν το συζητάς καθόλου;
- Σε γραβάτα; Ενδυματολογικά ανεπίτρεπτο! 

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Βρε, βρε! Καλώς τα μάτια μας τα δυο! Που σε χάσαμε τόσες μέρες;
- Είπα να απομονωθώ!
- Είπα κι εγώ! Προς στιγμήν σκέφτηκα ότι σε μπαγλαρώσανε για χρέη προς το Δημόσιο…
- Γελάσαμε πάλι…
- Γιατί, ρε; Εδώ…
- Ας πιάσουν πρώτα αυτούς που χρωστούν τα χοντρά και μετά βλέπουμε για τα ψιλά! Έλεος πια! Εμείς της λιανικής θα βγάζουμε πάντα το φίδι από την τρύπα;
- Και δε μου λες; Σε ποια απομόνωση ήσουν; Σε κανένα χιονισμένο θέρετρο…
- Δεν σου λέω, ρε… έτσι για να σκάσεις!
- Θα μάθω… Που θα πάει… Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον…
- Άμα δεν μάθεις θα σκάσεις, ε;
- Τι σόι φίλοι είμαστε άμα έχουμε μυστικά ο ένας από τον άλλον;
- Έτσι λες, ε; Οι φίλοι δεν έχουν μυστικά…
- Εμ, κατά πως φαίνεται το πράμα, οι φίλοι υποστηρίζονται… φυλάνε ο ένας τον άλλον… βάζουν μπροστά τα στήθη στον εχτρό και προστατεύουν την τιμή και την υπόληψη…
- Τι λες, ρε; Λόγο θα εκφωνήσεις;
- Για λόγος σου φαίνεται;
- Έτσι όπως το πας! Και με στόμφο μάλιστα!
- Ρε, οι φίλοι είναι το παν στη ζωή, ρε!
- Φέξε μου και γλίστρησα… Μέχρι να σου πιουν το μεδούλι…
- Αυτήν την εντύπωση έχεις για μένα;
- Και ποιος σου είπε ότι μιλάμε για σένα;
- Μα μιλάμε για φίλους!
- Ε και; Δεν το ξέρεις…, οι παρόντες εξαιρούνται;
- Καλά, τότε! Άμα είναι έτσι!
- Δεν είδες, που κοτζάμ Σουλτς κατέφθασε άρον άρον στην Αθήνα για να συνετίσει τον δικό μας τον Αλέξη;
- Έλα! Και γιατί;
- Διότι είναι άτακτο παιδί και σαν φίλος σωστός έτρεξε να τον συνετίσει, να προσέχει λίγο το λεκτικό του προς την Αγγέλα… Διότι άμα συνεχίσει έτσι, θα του βάλει πιπέρι στο στόμα… Δεν μιλάνε έτσι σε κοτζάμ Αγγέλα!
- Καλά, τέτοια αγωγή έχει πάρει κι αυτός από το σπίτι του; Δεν του έμαθε κανείς τρόπους; Και τον είχα για ευγενικό και καλοσυνάτο άνθρωπο!
- Για αυτό είναι οι φίλοι ρε! Να σου συμπαραστέκονται, να σε συμβουλεύουν, να σε καθοδηγούν μην κάνεις καμία στραβοτιμονιά και βρεθείς προ απροόπτου… Διότι, που ξέρεις… Όλα μπορεί να συμβούν σ’ αυτή τη ζωή!
- Όλα, εδώ, ε; Στην άλλη τίποτα; Το απόλυτο νιρβάνα; Σύννεφο πάνε εκεί τα υπογλώσσια, ως φαίνεται!