Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Είμαι μπερδεμένος!
- Πάλι; Πόσα θες να μας τρελάνεις; Ηρέμησε λίγο! Χαλαρά το κορμί!
- Εύκολο να το λες, αλλά δεν είναι έτσι!
- Πώς είναι δηλαδή;
- Άμα είσαι μπερδεμένος, είσαι μπερδεμένος, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.
- Και πως μπερδεύεσαι;
- Δύσκολο είναι; Εσύ δηλαδή δεν βρέθηκες ποτέ σε αμηχανία και να βρίσκεσαι στα χαμένα; Να πάω μπροστά ή πίσω; Να κάνω δεξιά ή αριστερά;
- Αμέ! Πολλές φορές. Όταν είμαι σε μποτιλιάρισμα!
- Κάπου αλλού;
- Σαν που δηλαδή;
- Κάτι πιο σοβαρό!
- Δεν είναι σοβαρό το μποτιλιάρισμα; Ξέρεις τι είναι να τρέχεις, να βιάζεσαι και να κολλήσεις; Δεν υπάρχει χειρότερο!
- Και άμα σου πω εγώ κάτι χειρότερο;
- Υπάρχει και χειρότερο;
- Αμέ! Άκου λοιπόν για να μαθαίνεις! Για να βάλεις τα πράγματα στη σωστή θέση τους. Διότι δεν είναι όλα τα ίδια!
- Α! Μπα; Για λέγε!
- Ο Αντώνης λέει ότι πάμε σε καινούριο μνημόνιο και ο Αλέξης λέει ότι δεν κάνουμε βήμα πίσω!
- Άρα; Και που είναι το μπέρδεμα;
- Δεν λένε δυο διαφορετικά πράγματα; Ποιον να πιστέψω; Ποιανού το όνειρο να ακολουθήσω; Του Αντώνη ή του Αλέξη;
- Τι να σου πω ρε φίλε μου! Ακολούθα και εσύ όποιον θες! Έτσι κι αλλιώς και τα δυο όνειρα είναι!
- Ναι; Ε;
- Αντίθετα όνειρα  μεν, αλλά…
- Είδες τι λες κι εσύ; Αντίθετα… Άντε βγάλει άκρη. Ποιος λέει την αλήθεια; Ποιος λέει ψέματα;
- Α! παπα! Ψέματα αποκλείεται να λέει κανένας! Είναι δυνατόν; Προφανώς έχουν διαφορετική οπτική γωνία.
- Ναι, αλλά το μπέρδεμα παραμένει; Τι να κάνω εγώ; Κι εγώ έχω διαφορετική οπτική γωνία; Πόσες γωνίες πια!
- Ούτε μπακλαβάς να ήταν!
- Και πως θα ξεμπερδευτώ;
- Κοίτα να σου πω! Ο καθένας ζει στον κόσμο του, οπότε ζήσε κι εσύ στο δικό σου!







Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Το κατάλαβες;
- Τα κατάλαβα!
- Το κατάλαβες καλά;
- Το κατάλαβα καλά!
- Το κατάλαβες πολύ καλά;
- Το κατάλαβα πολύ καλά! Εξαίρετα!
- Και τι έχεις να πεις;
- Ποιοι είναι αυτοί με τα κατεχόμενα! Αυτό δεν έχω καταλάβει  ακόμη!
- Σιγά το δύσκολο! Οι έχοντες και οι κατέχοντες!
- Σε αυτά τα κατεχόμενα συμπεριλαμβάνονται και τα κατεχόμενα της Κύπρου;
- Τι σχέση έχουν τώρα αυτά; Από πού κι ως που;
- Κατεχόμενα δεν είναι αυτά;
- Κι επειδή;
- Ξέρω εγώ; Με τις λέξεις θα παίζουμε; Ή λέμε ή δε λέμε!
- Τι να σου πω;
- Τι να μου πεις; Χρειάζεται μια διευκρίνιση! Να ξεκαθαρίσει το τοπίο! Να καταλάβουμε ποιοι έχουν τα …κατεχόμενα!
- Τι ποιοι τα έχουν;
- Να μπουν διαχωριστικές γραμμές, ρε φίλε, πώς να στο πω πιο καθαρά;
- Τι γραμμές;
- Ποιοι είναι αυτοί οι έχοντες και οι κατέχοντες, διότι αν έχω εγώ ένα σπιτάκι και το νοικιάζω και παίρνω ένα ενοίκιο των διακοσίων ευρώ και οι νοικάρης μου δεν με πληρώνει διότι δεν έχει και εγώ κάνω υπομονή και δεν τον βγάζω γιατί να πληρώνω φόρο επί των μη πληρωθέντων; Να βάζω και από την τσέπη μου; Για να γίνω μη έχων και μη κατέχων;
- Πες ότι είναι επί πιστώσει! Πως βγάζει κάποιος ένα τιμολόγιο επί πιστώσει και περιμένει να πληρωθεί;
- Πάει πέρασαν αυτά! Αν δεν στείλεις πρώτα τα λεφτά δεν έχει αποστολή εμπορεύματος. Θα περιμένεις μέχρι να γεράσεις και βάλε… Άρα τι κάνω εγώ; Τον πετάω έξω αφού δεν με πληρώνει; Τι θα κοιτάξω, την ατομική μου αλληλεγγύη ή την συνανθρώπων αλληλεγγύη; Για πες; Πώς να λειτουργήσω; Ή θα πρέπει να ζητήσω προκαταβολή ενοικίων μερικών χρόνων;
- Μάλλον σαν ανέκδοτο ακούστηκε αυτό!
- Μ’ αρέσει που διατηρείς το χιούμορ σου ζωντανό και ακμαίο… σε ευπρεπή επίπεδα!







Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Βρε, βρε για δες τι γίνεται! Πιάσαν κι άλλους!
- Για να δω, για να δω… Εμ, δίκιο είχε κι ο άλλος που είπε μαζί τα φάγαμε! Το μόνο λάθος του είναι ότι δεν διευκρίνισε ποιοι άλλοι ήταν στο μεγάλο φαγοπότι…
- Για αυτό λες έχουμε αύξηση της παχυσαρκίας στην χώρα; Έχει φτάσει σε επικίνδυνα όρια…
- Πρέπει να κόψουμε τα φαγοπότια…
- Και από ό,τι βλέπω ο λογαριασμός μεγάλος! Μα τι φάγαν τέλος πάντων; Την Άρτα και τα Γιάννενα;
- Στάσου ρε φίλε, δεν τα έφαγαν μονομιάς! Σε ένα τραπέζωμα δεν μπορείς να κάνεις τέτοιο λογαριασμό…
- Άμα θέλεις κάνεις! Δύσκολο είναι;
- Είδες λοιπόν; Πάλι τα καταφέραμε. Και μετά μου λες θα πάμε μπροστά! Δεν βλέπω ούτε πυγολαμπίδα στο βάθος του τούνελ. Τα τραπεζώματα είναι σήμα κατατεθέν!
- Καλά, ρε! Πίστευαν ότι δεν θα τους έβρισκαν;
- Κι άμα σου πω ότι το πίστευαν;
- Πώς είσαι σίγουρος;
- Δεν θέλει πολύ μυαλό!
- Δηλαδή;
- Αν δεν είχαμε κρίση νομίζεις ότι θα έψαχναν δεξιά κι αριστερά; Τώρα στέρεψαν τα λεφτά και βγήκαμε παγανιά μπας και βρούμε κανένα φράγκο. Και πέσαμε πάνω στα γλέντια! Ε! Ρε γλέντια! Χιλιάδες ευρώ έφαγαν με πλαστά στοιχεία για τις αναπηρικές συντάξεις…
- Για αυτό τους πήρε σβάρνα όλους και έπεσε πείνα; Για αυτό τις έκοψαν και από αυτούς που έχουν πραγματικό πρόβλημα; Λύση είναι αυτή; Δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη οπότε τους καίμε όλους! Πονάει χέρι; Κόβουμε το χέρι! Ωραία θεραπεία!
- Πιάσαν σου λέει ολόκληρη σπείρα, κοντά είκοσι άτομα, και γιατροί μέσα που ζημίωσαν τα ταμεία με συντάξεις αναπηρίας μαιμού!
- Κοίτα να δεις! Θα κοντέψουμε ο μισός πληθυσμός να είναι ανάπηρος! Και μετά σου λέει να περιμένουμε την ανάπτυξη; Τι να σου κάνει κι αυτή με τόσους ανάπηρους; Η ανάπτυξη θέλει και δουλειά, θέλει και χέρια…
- Βρε, γεμίσαμε εργατικά ατυχήματα! Παντού φορεία και κατευθείαν…
- Που; Στις κλινικές;
- Ποιες κλινικές ρε; Με τόσες αποζημιώσεις κατευθείαν στα νησιά Φίτζι!
- Μη μου πεις ότι στα νησιά Φίτζι έχουν καλύτερους ορθοπεδικούς;     








Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Βαρέθηκα πια!
- Αμάν, βρε παιδί μου, στην ηλικία σου και βαρέθηκες! Τι θα κάνεις αργότερα;
- Πότε αργότερα;
- Αργότερα… όταν θα περάσουν τα χρόνια, όταν θα γίνεις μεσήλικας…, όταν θα γίνεις περισσότερο από μεσήλικας…!
- Είσαι πολύ ευγενικός!
- Πάντα!
- Τότε δεν θα βαριέμαι!
- Και τώρα γιατί;
- Με αυτά που ακούω για πολλοστή φορά…, για χιλιοστή φορά…, για νιοστή φορά…!
- Και τι είναι αυτό που σε ζαλίζει τόσο πολύ;
- Πες το ψέματα! Τέτοια ζάλη! Τα ίδια και τα ίδια! Μια ποικιλία, για αλλαγή, βρε αδερφέ, να πούμε ότι η ζωή δεν είναι μονότονη, να χαμογελάσουμε λίγο…
- Για πες, για πες…
- Πόσο να σου πω… Πότε άρχισε η κρίση… δεν έχει καμιά πενταετία το λιγότερο;
- Πάνω κάτω…
- Τόσα χρόνια…
- Τι τόσα χρόνια, ρε; Θα με σκάσεις… Τι θες να πεις;
- Πόσες φορές δεν ακούσαμε στράγγισαν τα ταμεία, δεν έχουν λεφτά τα ταμεία, δεν υπάρχουν λεφτά για τους μισθούς, δεν υπάρχουν λεφτά για τις συντάξεις, τον επόμενο μήνα δεν θα πληρωθούν οι συντάξεις… και να σου ένας πανικός… τι θα γίνει… θα πεινάσουμε… να μας λυπηθεί ο Θεός, και να σου τα υπογλώσσια μέχρι εκείνη την ημέρα που καταφθάνει η σύνταξη και ανθίζουν τα χαμόγελα και να σου οι μεγαλόσταυροι και οι ευχαριστίες στον Μεγαλοδύναμο που δεν άφησε στο έλεος της πείνας και της δυστυχίας τους κακόμοιρους συνταξιούχους. Και να, ένας βαθύς αναστεναγμός μέχρι τον επόμενο μήνα, και να σου πάλι οι παρακλήσεις προς τον Ύψιστο μέχρι την μεγάλη μέρα…
- Σα να έχεις ένα δίκιο… Τώρα που το λες…
- Και τι γίνεται στο τέλος; Ένα άγχος, μια απόγνωση, μια δακρύβρεχτη ελληνική ταινία και μια λύτρωση στο τέλος…
- Και γιατί όλα αυτά;
- Για το τελικό ευχαριστώ, για την ανακούφιση, για την βαθιά υπόκλιση, για το χειροφίλημα, ρε γαμώτο!




  

Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τέλος καλό, όλα καλά!
- Τι έγινε; Ξεμπέρδεψες με καμιά δουλειά; Πήγαν όλα καλά!
- Για τα δικά μας λέω…, για τα εσωεξωτερικά μας!
- Και που τα είδες τα καλά;
- Ρε, κοτζάμ επίσκεψη, διάδρομοι, τηλεοράσεις, δημοσιογράφοι, να! τα καλωσόρισες από δω, να! τα καλωσόρισες από κει, χαμόγελα… να! κόσμος και ντουνιάς…
- Δηλαδή;
- Τι δηλαδή;
- Δεν οσμίζεσαι την διαφορά;
- Σνιφ… Σνιφ…  Πω πω! Κι έχω κάτι πείνες! Το μόνο που οσμίζομαι είναι κάτι κεφτεδάκια που βρίσκονται σε φάση  τηγανίσματος… Και μη σου πω ότι το λάδι πρέπει να έχει ταγκιάσει λιγουλάκι… Ας όψεται όμως η οικονομία… Που να το πετάξεις το λάδι… Το λυπάσαι… Δεν είμαστε για τέτοια…
- Πρώτον, ξέφυγες του θέματος και δεύτερον, η όσφρησή σου έχει παρεκτραπεί… Μιλώ για άλλα πράγματα που πρέπει να είσαι σε εγρήγορση και να τα οσμίζεσαι…
- Στάσου, στάσου… Υπάρχει και κάτι άλλο… Το πιάνεις; Από κάπου έρχεται τσίκνα... Πανσέτα είναι και μάλιστα πολύ λιπαρή…
- Α! Δεν μπορώ να συνεχίσω… Εγώ μιλάω σοβαρά κι εσύ ονειρεύεσαι κεφτεδάκια και πανσέτες…
- Έλα, ρε… Δεν λένε ο νηστικός καρβέλια ονειρεύεται; Απλά, εγώ το πήγα λίγο παραπέρα... Για λέγε…
- Η Αγγέλα υποδέχτηκε τον Αλέξη!
- Τι μου λες; Και τι;
- Κάτι θα βγει, δεν θα βγει;
- Κοίτα να σου πω, και η ψυχή τελευταία βγαίνει…
- Ρε…
- Λες να μας δώσει και τίποτα λεφτά για να καλύψουμε τα χρέη μας; Διότι οσονούπω τελειώνει και ο μήνας… τελειώνουν και τα καύσιμα… Σε λίγο θα τρίβουμε τις πέτρες για καμιά σπίθα…
- Λεφτά, ακούγονται ότι θα πέσουν…
- Να πέσουν, γιατί να μην πέσουν… Το θέμα είναι να είμαστε κι εμείς εκεί και το κυριότερο να μην κρατάμε ομπρέλα… Διότι και κάποτε μαζί τα τρώγαμε, αλλά και τότε δεν ήμασταν εμείς εκεί…
- Τώρα είναι αλλιώς… Βροχοπτώσεις τέλος!
- Βρε, άκου που σου λέω… Σφύρα μόλις μάθεις για καμιά ευρώ-πτωση!







Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Είδες τι γίνεται με τα χέρια;
- Τι έχουν; Δεν έχουν τίποτα! Καθαρά είναι! Και τα δικά σου!
- Φίλε μου, μιλάω για την τεχνολογία!
- Τι σχέση έχει η τεχνολογία με τα χέρια;
- Όποτε θες τα εξαφανίζει, όποτε θες τα εμφανίζει, όποτε θες δίνει κινήσεις στα δάχτυλα και πολλές φορές άσεμνες!
- Κατάλαβα που το πας;
- Τι δουλειά έχει η τεχνολογία με τα χέρια του Γιάννη;
- Δεν έμαθες;
- Όχι, τι έγινε;
- Δεν σήκωσε δάχτυλο ο Γιάννης!
- Είπα κι εγώ μορφωμένος άνθρωπος, κοτζάμ καθηγητής, είπα πάει, χάλασε ο κόσμος, τι να σου κάνω εγώ, τι να μου κάνεις εσύ, ο παραπέρα, θα σκοτωθούμε!
- Βρε, μοντάζ ήταν!
- Άιντε! Δεν σε πιστεύω!
- Όπως σε βλέπω και με βλέπεις!
- Μπορούν να κάνουν τέτοια πράματα; Αυτό είναι το λιγότερο!
- Δηλαδή, πολύ κακό για το τίποτα;
- Ρε, χαμός γίνεται! Μπορούν να σου αποδείξουν ότι το μαύρο είναι άσπρο και το αντίθετο!
- Άιντε!
- Αμέ…, για αυτό μην πιστεύεις ό,τι βλέπεις, ό,τι διαβάζεις, ό,τι ακούς! Περισσότερα από αυτά είναι ράδιο αρβύλα! Για να γεμίσει ο χώρος και ο χρόνος και να έχουμε να συζητάμε. Είναι ολόκληρη βιομηχανία… Και φυσικά η κάθε περιοχή έχει τα δικά της…
- Τα δικά της;
- Ο καθένας τα βλέπει από όποια οπτική γωνία θέλει. Άμα θέλει δεν βλέπει και καθόλου. Κλείνει τα παράθυρα και πετάγεται μέχρι την παραλία για κανένα ουζάκι!
- Και με το χέρι τι έγινε; Γιατί το έκαναν αυτό;
- Για να παγιδέψουν  έναν παρουσιαστή και να αποδείξουν το πάθος των γερμανών κατά όσων την πέφτουν στην χώρα τους!
- Και μετά λένε για μας, όταν μας κακολογούν και αντιδράμε έτσι… Α, ρε, παγαίνετε από δω…  Μονά ζυγά δικά σας τα θέλετε…
- Ηρέμησε ρε!
- Τι να ηρεμήσω… Σήκω εσύ να κάτσω εγώ, πάψε εσύ να πω εγώ, είναι όλοι!




Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τι είναι μονομερής ενέργεια;
- Όταν ενεργείς μονομερώς!
- Καλά σαράντα… Το ίδιο μου λες… Εξήγησέ μου με απλά ελληνικά…
- Και αυτά, απλά ελληνικά είναι...
- Δε συνεννοούμαστε μου φαίνεται… με απλά λόγια βρε παιδί μου… όχι ορολογίες… με παραδείγματα… Να το καταλάβω κι εγώ…
- Καλά, ρε θα σου κάνω το χατίρι… εμείς οι δυο είμαστε παρέα… Και συνεργάτες… και δουλεύουμε μαζί…
- Ναι, για λέγε…
- Και έχουμε ένα κοινό σκοπό…
- Ποιον;
- Σταμάτα ρε, θες και εξηγήσεις… Να τελειώσω πρώτα… Μετά οι απορίες… Μην διακόπτεις…
- Καλά, συγγνώμη…
- Λοιπόν… Που μείναμε; Α, ναι! Συνεργαζόμαστε για ένα κοινό στόχο, για ένα κοινό σκοπό… για ένα κοινό ταμείο… για κοινά κέρδη…
- Ενδιαφέρον ακούγεται, αλλά και πάλι δεν…
- Δεν πρέπει ο καθένας να κάνει του κεφαλιού του, τα συζητάμε μεταξύ μας και αποφασίζουμε από κοινού για το τι πρέπει να κάνουμε… κατάλαβες; Αν εσύ για παράδειγμα κάνεις του κεφαλιού σου, στο παίρνω το κεφάλι…
- Αμάν βρε, έχει και δράκο η ιστορία σου;
- Εμ, κάτι δεν πρέπει να έχει; Διότι κοινός μας στόχος είναι το κοινό μας καλό! Και τώρα σειρά μου να ρωτήσω… ως προς τι η απορία;
- Διότι τόση ώρα έψαχνα να βρω το δικό μας κοινό καλό.
- Το δικό σου και το δικό μου;
- Όχι, ρε! Το δικό μας και το δικό τους… Κατά κάποιον τρόπο δεν μας αφήνουν να μαζέψουμε λεφτά, να γεμίσουν τα ταμεία… Που είναι το κοινό καλό; Δεν χάνουμε κι οι δυο μας; Δεν χάνουν κι αυτοί;
- Εγώ φταίω… εγώ… δεν σου εξήγησα ορισμένες λεπτομέρειες… Είναι η άποψη που έχει ο καθένας περί του κοινού στόχου… Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς… άμα το δικό σου καλό δε συνάδει με το δικό μου καλό τότε και πάλι είναι μονομερής ενέργεια…
- Δηλαδή;
- Άμα πας καλά εσύ, δεν σημαίνει ότι πάω καλά κι εγώ…
- Άμα πάω καλά εγώ, χωρίς να σε βλάψω εσένα;
- Και που το ξέρεις ότι δεν με βλάπτεις;
- Με μπερδεύεις!
- Ρε, δεν κατάλαβες; Πρέπει εγώ να αποφασίσω τι είναι καλό και τι κακό!
- Αυτό δεν είναι μονομερής ενέργεια;
- Είναι!
- Τότε;
- Τι τότε, ρε; Εγώ θέλω να σε σώσω! Πρέπει να μου επιτρέπεις να σε σώσω… Στο επιβάλλω!
- Κι άμα δεν θέλω να με σώσεις;
- Δεν θέλεις; Και εγώ πως θα κερδίσω από την σωτηρία σου;



Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Απαράδεκτο!
- Όντως, απαράδεκτο!
- Πόσοι θα βγουν τώρα και θα πουν… και θα πουν… και θα ξαναπούν… Και η ιστορία δεν θα λάβει τέλος…
- Αφού πάει τελείωσε… Κρίμα…
- Ναι, αλλά σίγουρα, δεν θα μπει τέλος στην ιστορία… Με τόσα παραθυράκια ορθάνοιχτα, θα ξεγλιστρήσει κόσμος και ντουνιάς… Και θα έχουμε τον ίδιο κόσμο που μέχρι προχτές είχε προβλήματα όχι μόνο πρεσβυωπίας αλλά και μυωπίας, τώρα να μην μπορεί να βλέπει από την συγκίνηση… Η ιστορία είναι παλιά… όλοι κάτι ήξεραν και όλοι δεν ήξεραν τίποτα… Αφού ακούστηκε ότι έπεσαν και τηλέφωνα παλιότερα για ευνοϊκή μεταχείριση… Μη σου πω ότι μπορεί να ήταν για την ίδια ιστορία… Διότι δεν γίνονται από την μια μέρα στην άλλη τα διαβήματα…
- Ναι, από τη μια μεριά είναι αυτοί που είπαν … είπαν… είπαν… αλλά ποτέ δεν αντέδρασαν και από την άλλη το αθώο βλέμμα αυτών των αξιοπρεπών οικογενειών… Κανένας δεν μπορεί να αποφύγει… μηδένα προ του τέλους μακάριζε…
- Σου λέει, κλαίει και οδύρεται ολόκληρη η χώρα… Ε και;
- Είναι χοντρό αυτό που λες!
- Καθόλου! Διότι έχουμε μάθει να κλαίμε και να οδυρόμαστε κατόπιν εορτής! Η μεγαλοψυχία μας και η θλίψη μας τότε εμφανίζονται. Πάντα κατόπιν εορτής. Και τρέχουμε και δεν φτάνουμε για να διορθώσουμε τα αδιόρθωτα… Όλα είναι υπό έλεγχον… Ουδέν μεμπτόν! Για θυμήσου τον κάθε …τρελό του χωριού! Και όχι μόνο! Τα πάνδεινα τραβούσε …με την δικαιολογία της διασκέδασης των άμεσων συνεργών… μέχρι να αποδειχτεί ότι εγώ δεν φταίω, πάντα ήμουν δίπλα σου για να σε συντρέξω κάθε φορά που χρειαζόσουν βοήθεια!
- Η κοινωνία δεν αλλάζει…
- Κάπου μέσα μας είναι μπερδεμένα τα συστατικά μας… Υπερτερεί η ασυδοσία ενός τέρατος… Για να αποδείξουμε κάθε φορά ότι εμείς είμαστε οι δυνατοί και μπορούμε να …παίζουμε στα δάχτυλά μας ότι δεν μπορεί να αντιδράσει μπροστά μας…
- Το κακό έγινε…
- Δυστυχώς! Και τι να προλάβεις να διορθώσεις τώρα; Τα αδιόρθωτα; Πόση συγκίνηση ακόμη; Πόσος κλαυθμός και οδυρμός; Για μερικά λεπτά; Για ώρες; Και μετά; Αλήθεια, ποιος μπορεί να φταίει τελικά;
- Εμείς οι ίδιοι;


Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Με συγχωρείς, αλλά όλα κι όλα… Έχει δίκιο ο άνθρωπος…
- Με ποιον τα έβαλες πάλι;
- Είναι δυνατόν; Δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι έτσι. Χρειάζεται λίγο τακτ. Θέλει και λίγο με το σεις και με το σας… Πρέπει να δείχνουμε μια γαλατική αβρότητα, να δείξουμε λίγο τζάκι, λίγα γαλλικά - όχι από αυτά, από τα άλλα γαλλικά -  άντε και λίγο πιάνο!
- Με μπερδεύεις λίγο…
- Μόνο λίγο; Πρέπει να μπερδεύτηκες πολύ!
- Για, λοιπόν, ξεμπέρδεψέ με!
- Όταν δεν συμπεριφέρεσαι σωστά και καλά, τι να σου κάνει κι ο άλλος; Εκνευρίζεται, χάνει την ψυχραιμία του… και αρχίζει τον …εξάψαλμο…
- Κατάλαβα…, κατάλαβα που το πας!
- Το ‘ξερα ότι είσαι ξύπνιο παιδί!
- Διότι δεν μπορείς κύριε Γιάννη - εγώ επιμένω με δυο ν – να κυκλοφορείς άνετα ανά τα Ευρώπας και να σκανδαλίζεις τον κόσμο… Θέλει και λίγο τακτ, θέλει ευγένεια, θέλει…
- Ναι, πες μας τώρα ότι είναι αγενής κιόλας…
- Εγώ; Εγώ δεν λέω τίποτα… Ούτε καν συμπορεύομαι με τα βέλη που εξακοντίζονται… άλλοι έχουν χάσει την ψυχραιμία τους…
- Πάντως, εγώ νομίζω ότι πίσω από αυτόν τον πόλεμο δηλώσεων και χαρακτηρισμών υποκρύπτεται κάτι άλλο…
- Σαν τι δηλαδή;
- Σαν τι νομίζεις; Υπάρχει ένα πλούσιο παρελθόν που δεν μπορεί να σβήσει με τίποτα. Παραμένει ανεξίτηλο, στον καθένα για διαφορετικούς λόγους. Άλλους λόγους έχουμε εμείς και πονάμε, άλλους λόγους έχουν αυτοί που τους τσούζει…
- Λίγο μπεταντίν ίσως;
- Καλό!... Δεν μπορείς να χωνέψεις ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται μετά από τόσες δεκαετίες και υπάρχει παρόμοια αντίσταση στο μεγαθήριο που το χαϊδολογούν μικροί και μεγάλοι… εσύ τι θα έκαμνες; Θα το σήκωνε ο οργανισμός σου; Θα άντεχες μια μισοριξιά να σου σηκώσει μπόι;
- Έλα μου ντε! Γίνονται αυτά τα πράγματα; Πληγώνεται ο εγωισμός σου! Μη σου πω τραυματίζεται θανάσιμα!
- Τουλάχιστον, αποδεικνύουμε και κάτι! Ότι παραμένουμε ακόμη ένας ατίθασος λαός!






Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Φτωχέ, μίζερε, καημενούλη μου!
- Εγώ;
- Κι εσύ!
- Τι υπονοείς;
- Γιατί πρέπει πάντα να υπονοώ κάτι; Έτσι είναι! Είναι απλά τα πράγματα!
- Ξέρω εγώ;
- Που σπουδάζουν τα παιδιά σου;
- Στην Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα!
- Φτωχέ μου! Σε λυπάμαι! Δυο σπίτια!
- Τι να κάνω…
- Να τα στείλεις να σπουδάσουν στο εξωτερικό…
- Στο εξωτερικό;
- Εμ! Αυτά είναι πανεπιστήμια! Όχι τα δικά μας!
- Γιατί; Τα δικά μας πανεπιστήμια δεν είναι καλά; Στο πηγάδι κατούρησαν;
- Κατά πως φαίνεται!
- Δηλαδή;
- Ποιος άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του δεν στέλνει τα παιδιά του στην αλλοδαπή; Όλοι! Στο Χάρβαρντ για παράδειγμα!
- Ωραίο το παράδειγμα σου, μα, θέλει και λεφτά!
- Γιατί; Εδώ δεν δίνεις λεφτά;
- Μα, πως;
- Θα τα βγάλεις έξω, για να τα έχεις και σίγουρα και από κει θα τραβάει και ο κανακάρης σου για τις σπουδές του.
- Δεν γίνεται!
- Γιατί δεν γίνεται;
- Γιατί δεν γίνεται! Είναι ξεκάθαρο!
- Κι οι άλλοι;
- Ξέρω εγώ;
- Ρε, δεν έχεις τον Θεό σου. Που πας με ένα ελληνικό πτυχίο; Ποιος θα τον πάρει στην δουλειά; Ενώ αν είσαι πτυχιούχος εκ της αλλοδαπής, είναι άλλο θέμα! Έχεις ένα γόητρο. Πώς να το κάνουμε; Κάτι ξέρουν αυτοί που τα στέλνουνε! Τους περιμένει έτοιμη στρωμένη δουλειά.
- Ναι, αλλά αυτοί έχουν τον τρόπο τους!
- Ναι, είναι κι αυτό μια μικρή λεπτομέρεια!
- Μικρή την λες;
- Ε, δεν την λες και μεγάλη!
- Να σου πω και μια άλλη λεπτομέρεια;
- Υπάρχει κι άλλη λεπτομέρεια;
- Να βγάλεις τα λεφτά έξω…
-Καλά, το μόνο εύκολο, κόσμος και ντουνιάς…
- Από δω δεν μπορείς να τα στείλεις;
- Και που να τα κρατάς; Σε τράπεζα; Εδώ κοτζάμ Γκίκας τα έβγαλε έξω… Φοβήθηκε, λέει!
- Είδες, λοιπόν; Υπάρχει και μια άλλη λεπτομέρεια.
- Ποια;
- Αν φοβούνται οι τεχνοκράτες, εμείς γιατί ακόμα δεν πάθαμε πάρκινσον; 


Τρίτη 3 Μαρτίου 2015

Ο Βασίλης Μόσχης στο εργαστήρι του συγγραφέα του περιοδικού FRACTAL

Μια χαραμάδα φως κινείται μπροστά σου, που όλο και μικραίνει καθώς κλείνεις την πόρτα πίσω σου. Τα στόρια κατεβασμένα. Απόλυτο σκοτάδι. Οι μικρές φλόγες ξέφρενα πεταρίζουν τριγύρω σου και ανέμελα χορεύουν πάνω στα ράφια, στο ταβάνι, στο πάτωμα, πέφτουν πάνω στους καναπέδες και γεννούν μεγάλες σκιές, πάνω στο μαύρο καπέλο στο τραπεζάκι…

Παντού σκιές που γλύφουν σπάταλα τις δικές τους ανάσες, ξεφυλλίζουν βιβλία, στη σειρά βαλμένα στα ράφια, σκόρπια παντού τριγύρω, η φαντασία εκλιπαρεί, θέλει να γίνει λέξεις και το παιχνίδι αρχίζει, δωσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινίσει…

Είναι μια νέα πραγματικότητα, μια άλλη ζωή, μια δεύτερη ζωή. Πώς μπορούν να τρέξουν δυο ζωές ταυτόχρονα; Ζεις μια διπλή ζωή; Διαστέλλεται ο χρόνος για χάρη σου; Πόσα μπορείς να ξέρεις;
  
Το σκοτάδι είναι η είσοδος για την καινούρια σου ζωή, οι σκιές σε καθοδηγούν και περπατάς στη μεγάλη λεωφόρο, βλέπεις τους ήρωές σου, σε περιμένουν. Η σιωπή γεμίζει φωνές, χαμόγελα, πανούργα βλέμματα, αγαθές ψυχές, ανήμπορα κορμιά, μια καινούρια ζωή μπροστά σου… Αν την θέλεις χώνεσαι βαθιά μέσα της, έχοντας κλείσει τα μάτια σου για να δεις με άλλα, ένα πανηγύρι αρχίζει και εσύ μιλάς και γράφεις… Πόση απόσταση έχει το εύλογο από το παράλογο, …ως τη σχιζοφρένεια; Μηδαμινή… Μια χαραμάδα φως…

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Λες;
- Μάλλον!
- Είναι σίγουρο;
- Ό,τι και να πω…
- Μπα!
- Μήπως είναι ράδιο αρβύλα;
- Είναι πάντως…
- Ναι, φαίνεται να είναι σίγουρο…
- Ξέρω γω; Έτσι φαίνεται…
- Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά…
- Καλά, και πως έγινε;
- Τι να πω; Όπως γίνονται όλα…
- Δηλαδή να περιμένουμε;
- Και γιατί να μην περιμένουμε; Θα δείξει!
- Λες να έχουμε ελπίδα και εμείς;
- Λογικό δεν είναι; Μόνο αυτοί; Κι εμείς πεινάμε…
- Εμ, κάτι ψίχουλα να χαϊδέψουμε κι εμείς, έτσι βουτηγμένα στο λαδάκι… Να πούμε ότι κάτι άλλαξε! 
- Άλλαξε;
- Γιατί, ρε; Έχεις αντίρρηση; Εδώ είναι φως φανάρι!
- Του Διογένη;
- Άσε τους αστεϊσμούς… Είναι σοβαρά τα πράγματα…
- Πόσο σοβαρά είναι;
- Σοβαρά… Παραπάνω δεν γίνεται…
- Δηλαδή θα πέσουν κι αλλού; Θα πάρουμε κι εμείς;
- Λογικά…
- Άμα είναι λογικά, μουντό το βλέπω το όλο θέμα… Μόνο τα παράλογα ευδοκιμούν στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας…
- Γιατί το λες αυτό; Λες να υπάρχουν διακρίσεις;
- Ξέρω γω; Ένα επίδομα σίτισης θα κάνει καλό και σε μας…
- Γιατί επίδομα;
- Έτσι λέγονται τώρα πια οι αυξήσεις! Επιδόματα! Επίδομα σίτισης, επίδομα παραμονής…
- Παραμονής;… Των  Χριστουγέννων;… Παραμονή Χριστουγέννων θα το δίνουν το επίδομα;
- Ρε, παραμονής στη δουλειά!
- Λογικό δεν είναι; Όσοι παραμένουν στη δουλειά, θα παίρνουν το επίδομα, άμα δεν είσαι στη δουλειά, δεν έχει, γιατί να έχει; Να σε ρωτήσω, όμως, κάτι να μην το ξεχάσω;  
- Για λέγε!
-Αυτό το επίδομα σίτισης έχει καμιά σχέση με τον μόσχο τον σιτευτό ή είναι απλώς συνωνυμία;  


  

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Πιάσε χαρτί και μολύβι!
- Γιατί;
- Ρε, πιάσε σου λέω χαρτί και μολύβι!
- Κομπιουτεράκι δεν γίνεται;
- Γίνεται… αλλά να το παιδέψουμε λίγο το πράγμα! Να έχουμε πανοραμική εικόνα!
- Ποιο πράγμα;
- Να τα βάλουμε κάτω, ποιος χρωστάει, που χρωστάει…
- Καλά, κάτι μας είπες... Όλοι χρωστάνε…
- Αμ, δε! Νομίζεις ότι όλοι οι Έλληνες χρωστάνε; Σε γελάσανε! Χρωστάνε όσοι… άντε να μην πω…
- Πάλι, ένα δίκιο το έχεις…
- Αλλά δεν εννοώ εμάς… Μιλάω για τους απέξω… Άσε εμάς… εμείς την μοίρα μας την ξέρουμε πια… Ύπνο βαθύ κοιμόμασταν τις τελευταίες δεκαετίες…
- Και για ποιους μιλάς;
- Όλους αυτούς που μας δανείζουν… Τις άλλες χώρες εννοώ που μας δανείζουν…
- Τι; Χρωστάνε κι αυτές;
- Αυτές είναι που χρωστάνε! Χρωστάνε περισσότερα από μας…
- Αμάν ρε!... Για στάσου, ρε! Αφού χρωστάνε, που βρίσκουν τα λεφτά και μας δανείζουν;
- Α! Είναι πολύ απλά τα πράγματα, για αυτό σου λέω πιάσε μολύβι και χαρτί…
- Είμαι όλος αυτιά!
- Το παιχνίδι είναι απλό… Από τη μια χρωστάνε, αλλά από την άλλη μπορούν να δανείζονται με μικρότερο επιτόκιο από ότι μας δανείζουν εμάς!
- Άρα;
- Άρα;
- Άρα κερδίζουν από μας!
- Έλαααα!
- Δηλαδή… άμα συνεχίζουμε εμείς να δανειζόμαστε αυτοί συνεχίζουν και κερδίζουν!
- Αμέ!
- Και γιατί δεν δανειζόμαστε κι εμείς από κει που δανείζονται κι αυτοί!
- Αααα! Όλα κι όλα, εμείς δεν μπορούμε, είμαστε τα μαύρα πρόβατα της όλης ιστορίας!
- Και γιατί δεν ρίχνουμε ένα βάψιμο. Να ρίξουμε μια βαφή να αλλάξουμε τρίχωμα!
- Πάει τώρα πια! Πέταξε το πουλάκι!
- Και για όλα αυτά, φταίει ένα πουλάκι;
- Μη σου πω και δύο και τρία και τέσσερα…
- Τι; Πουλάκια;
- Και πέντε…
- Είπα κι εγώ… είναι τα  παιδιά του Πειραιά! Εδώ μου λες ότι μπορεί να είναι και πέντε! Άρα δεν μπορεί να είναι σαν τα παιδιά του Πειραιά!
- Ναι! Αυτά είναι τέσσερα!