Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ




Ησυχάσαμε επιτέλους!
Μια ηρεμία άρχισε να πλανάται. Τα νεύρα μας επανήλθαν στον πρότερο έντιμο βίο τους. Το βλέμμα ξαναβυθίστηκε στην προηγούμενη κλίμακα. Εκείνης με το ηλίθιο χαμόγελο, με λίγο ανασηκωμένο το επάνω χείλι, δίνοντας χώρο στην ξεχασμένη γόπα της τελευταίας σκέψης. Να πηδήξω ή να μην πηδήξω; Αλλά αναποφάσιστη παρέμενε εκεί, μέχρι να εξαντλήσει και τις τελευταίες της επιθυμίες.
Ήταν καιρός πλέον να βρεθεί το εκατομμύριο. Για να εμπλακούμε στην απώλεια του τυχερού λαχείου που θα έσωνε όλη μας τη ζωή. Διότι με αυτό το εκατομμύριο ξέρεις πόσο πολλά πράγματα μπορείς να κάνεις; Πόσα όνειρα μπορείς να πραγματοποιήσεις;
Κατά αρχάς να πας στην εφορία, να πετάξεις κατάμουτρα τη δεσμίδα πάνω στον πάγκο του γκισέ και να εξοφλήσεις όλες τις παλιές καθυστερημένες αμαρτίες σου και να αποχωρήσεις θριαμβολογώντας με ένα πούρο Αβάνας.
Θα προλάβαινες να φύγεις τριήμερο στην Πορταριά αλλά ας όψεται η καθυστέρηση της ανακοίνωσης. Αλλά έτσι ή αλλιώς πάλι δεν θα μπορούσες να φύγεις διότι οι κρατήσεις άγγιξαν το εκατό τοις εκατό. Διότι οι κινούντες την κρίση κάτι παραπάνω από εμάς γνωρίζουν. Ξέρουν πολύ καλά μέχρι που φτάνει το πουγκί του νεοέλληνα. Διότι λεφτά υπάρχουν όπως αποδεικνύεται και πρέπει να εξαφανιστούν μέχρι τελευταίας ρανίδας. Διαβολομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα.  Διάλεγες όποιο δωμάτιο ήθελες, πετούσες μια δεσμίδα εκ νέου και οι πρώην αποχωρούσαν. 
Αλλά μετά από όλα αυτά, το όνειρο σκάει σαν σαπουνόφουσκα. Ακριβώς τη στιγμή που ήσουν έτοιμος να ρίξεις μια δεσμίδα στον γκισέ του ΤΕΒΕ και του ΙΚΑ. Αλλά ως δια μαγείας αντιλαμβάνεσαι ότι το εκατομμύριο δεν ήταν δικό σου, ούτε κέρδισες τον πρώτο λαχνό του λαχείου. Το εκατομμύριο ήταν συγγενή σου που ως γνωστόν μακριά από συγγενείς. Δεν πρόκειται να δεις χαΐρι και προκοπή.
Γελαστήκαμε με την υπόθεση του λαχείου και πορευτήκαμε πιο γλυκά και ανέξοδα με τα όνειρά μας που αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες. 
Διότι ένα εκατομμύριο δεν φτάνει για όλους τους πληβείους. Πόσα να μοιραστούμε; 
Δεν φτάνουν ούτε για το ψωμί μιας εβδομάδας!

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ



Δεν μας έχουν πάρει στα σοβαρά!
Συμφωνούμε, ζούμε στην καρακοσμάρα μας. Ταξιδεύουμε σε άλλον πλανήτη. Μάλλον ταξιδεύαμε, διότι τώρα ούτε καν βήμα σημειωτόν δεν κάνουμε. Ακίνητοι σε στάση προσοχής. Ούτε καν η ανάσα μας δεν ακούγεται. Κάνουμε κατακράτηση οξυγόνου για να έχουμε να πορευτούμε για αργότερα.
Μέχρι όμως να επέλθει το μοιραίο, ως προς τι ο μόνιμος και σταθερός βασανισμός του πληβειακού πληθυσμού που υπομένει τα όσα μύρια πάθη; Ως και η Αγγέλα σε ομιλία της αναγνώρισε πως οι μειώσεις μισθών επιβαρύνουν ιδιαίτερα τα χαμηλότερα και μεσαία οικονομικά στρώματα. Αλλά πάντα έτσι δε γίνεται; Ως προς τι η απορία;
Και συνεχίζοντας τόνισε ότι θέλει ανάπτυξη για την Ελλάδα αλλά αυτό προϋποθέτει ένα κράτος που να λειτουργεί. Δηλαδή τόσα χρόνια το κράτος δεν λειτουργούσε; Έτσι σαν φτερό στον άνεμο ήμασταν; Πώς δεν το πήραμε είδηση; Που ήμασταν εμείς; Τα τρώγαμε και τα πίναμε σε καμιά παραλία; Πάλι κοπάνα κάναμε;
Από την άλλη, πάλι, πώς θα επέλθει αυτή η ριμάδα η ανάπτυξη κατά πως βαδίζουμε; Δεν φαίνεται φως από πουθενά. Ξέρουν κάτι περισσότερο οι οικονομολόγοι από μας; Και γιατί δεν μας το λένε; Να κάνουμε το κουμάντο μας. Σε ένα χρόνο, σε δυο, σε μια δεκαετία; Να ξέρουμε. Να μείνουμε ή να πάρουμε των ομματιών μας και να φύγουμε; Σε άλλη γη, σε άλλη χώρα; Ή ακόμη καλύτερα να πάρουμε τα βουνά. Χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς κινητά και ιντερνέτ, με δυο προβατάκια, μερικές κοτούλες και ένα κομμάτι γης να φυτέψουμε και να σκαλίζουμε. Και έτσι να πορευτούμε. Χαλάλι σας και οι μισθοί και οι παροχές σας. Και να δούμε τότε τι θα γίνει; Από πού θα μαζευτεί όλο αυτό το φορομάνι;
Διότι η Αγγέλα ξέρει και το άλλο και το λέει. Την ώρα που ο λαός υποφέρει, οι πλούσιοι βγάζουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό. Ουδέν κρυπτόν κάτωθεν του ηλίου! Προφανώς τα άλλα γίνονται στα σκοτάδια και δεν τα παίρνει είδηση κανείς. Κανείς, τρόπος του λέγειν.
Διότι τόσα λεφτά που ακούστηκαν δεξιά και αριστερά, να που μαζεύεται ένα γερό κομπόδεμα να ξελασπώσουμε. Άρα επανερχόμαστε στο πρώτο λεγόμενο ότι το κράτος δεν λειτουργεί. Διότι αν λειτουργούσε, τα χρήματα θα ήταν μαζεμένα!
Τελικά λεφτά υπάρχουν ή δεν υπάρχουν; Και όχι δανεικά.
Δεν μιλάνε ποτέ στο σπίτι του κρεμασμένου για σχοινί!

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ




Είδατε πόσο απλά είναι;
Απλά είναι τα πράγματα. Πήγαμε, συνεδριάσαμε, τελειώσαμε! Κρίση και κουραφέξαλα. Εμείς τα κάνουμε δύσκολα. Και τώρα περιμένουμε την ανάπτυξη. Ξεκίνησε δεν ξεκίνησε, θα σας γελάσω. Μπορεί να ετοιμάζει τα μπαγκάζια της και οσονούπω να επιβιβαστεί. Με αεροπλάνο, με τραίνο, με το λεωφορείο της γραμμής, με ΙΧ; Και πάλι θα σας γελάσω. Ημερομηνία άφιξης άγνωστη, χαμένη κάπου στο υπερπέραν.
Να έχουμε το νου μας να την προϋπαντήσουμε. Μη μας βρει απροετοίμαστους, να ‘χουμε κανένα νεραντζάκι για κέρασμα, μια σουμάδα, ένα υποβρύχιο, κανένα πολίτικο χαλβά, έτσι για τα καλωσορίσματα. Και μη διανοηθείτε τίποτα πάστες, τούρτες και τα συναφή. Να δείξουμε ένα επίπεδο λιτότητας. Διαφορετικά μη τον είδατε τον Παναή!
Από ό,τι έμαθα, ο θείος Αφεντούλης ψάχνει κάπου βαθιά στην ντουλάπα του να βρει το μαύρο του κουστούμι για το καλώς ήρθες και η κυρία Πολυτίμη κατέβασε όλο το γυαλικό για ξεσκόνισμα και λουστράρισμα. Χώρια που κάθε μέρα ξεφυλλίζει τον Τσελεμεντέ της για να διαλέξει τι γλυκά να ετοιμάσει για τα καλωσορίσματα. Διακρίνω μια προτίμηση στα πολίτικα γλυκά για να μην ξεφύγουμε από τις παραδόσεις μας.
Και αφού πλέον οδεύουμε προς την ανάπτυξη, με τι άλλο πια να ασχοληθούμε για να σκοτώσουμε την πλήξη μας; Μόνο οι εκλογές πλέον θα μας σώσουν. Διότι, βρε αδερφέ, κάθε μέρα κρίση, κρίση, κρίση, αρχίσαμε και πλήττουμε. Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Ενώ με τις εκλογές θα αλλάξουν τα πράγματα. Θα έχουμε και κάτι διαφορετικό να ασχοληθούμε. Να βγούμε από αυτήν τη στενοχώρια. Να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι. Να ακούσουμε πέντε δέκα ανθρώπους να μας αναλύσουν την προοπτική της ανάπτυξης. Να γελάσουμε λίγο, με αυτά τα σωτήρια που θα ακούσουμε. Να επανέλθει το χαμόγελο στα χείλη, να ευφρανθεί λίγο η ψυχή μας. Να δώσουμε στη ζωή μας μια προοπτική!
Διότι τώρα, όσο και να πεις, μια θλίψη την έχουμε στο μάτι, ένα παγωμένο χαμόγελο κρέμεται από τα χείλη, μια υποψία σκοτεινού βλέμματος γυροφέρνει τη νυσταλέα μας ματιά.
Παρεμπιπτόντως, να ελέγξουμε πόσο ακριβής είναι η είδηση ότι βουλευτής πέρσι φυγάδευσε ένα εκατ. ευρώ! Διότι όσο να πεις πρέπει να περιορίσουμε το μεταναστευτικό ρεύμα. Κάποιος πρέπει να μείνει στη χώρα.
Ποιος θα προϋπαντήσει την ανάπτυξη;

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ




Μια βιασύνη. Ένα άγχος. Μια αισιοδοξία.
Όλα ανάκατα και ό,τι θέλεις παίρνεις. Όποιο σε βολεύει καλύτερα. Αφού στο παραπέντε ήμασταν να βγούμε στους δρόμους αλαλάζοντας. Έτσι χωρίς λόγο και αιτία. Αφού πρέπει να χαιρόμαστε γιατί να μην το κάνουμε; Από παντού μια χαρά, χαμόγελα και σίγουρες – τι σίγουρες, βέβαιες, σου λέει – ελπίδες ότι όλα τελειώνουν.
Το τι τελειώνει, άστο. Έχουμε διαφορετικές απόψεις περί του τελειώματος. Ο καθένας βλέπει με τα δικά του γυαλιά. Τι έλεγαν χθες οι ψυχίατροι; Εικονική πραγματικότητα. Μειώσεις επιτοκίων και βάλτε μπρος να χτυπάν οι καμπάνες. Όχι, εκείνο το αργό το πένθιμο. Το άλλο, το χαρούμενο, το πασχαλινό, το αναστάσιμο. Διότι τέλειωσαν τα βάσανά μας. Ναι, μέχρις εδώ. Όλα λύθηκαν ως δια μαγείας. Καλά, τόσο εύκολη ήταν η λύση; Και γιατί χάσαμε κοντά δυο χρονιά μέσα στη μιζέρια;
Αφού το λένε πλέον ξεκάθαρα και οι γερμανοί. Μέσα σε πέντε χρόνια θα μπορούμε να έχουμε ανάπτυξη 8%! Μα πώς τα πετάνε έτσι; Για να δούνε το μάτι να αλληθωρίζει; Να έχουμε μείωση πληθυσμού από τα ξαφνικά και τα αναπάντεχα; Να είναι ο άλλος συνταξιούχος πάει κι έρχεται, διότι σου λέει θα μειωθούν τα έξοδα του κράτους. Αν ο άλλος είναι ενεργό μέλος της μελλοντικής ανάπτυξης; Πώς θα προχωρήσει η ριμάδα; Άσε το τρέξιμο για να πάρεις υπογλώσσια!  Αφού ξέρουν πολύ καλά ότι για χάπια, μόνο με ραντεβού. Τα ξαφνικά τα πληρώνεις.
Διότι σου λένε οι μεγαλοσχήμονες, αφού έχετε μεγάλη απόσταση από τις αναπτυγμένες χώρες, έχετε και προοπτικές για ανάπτυξη. Για φαντάσου βρε παιδί μου! Τι σκέψη κι αυτή! Πώς δεν το σκέφτηκε νωρίτερα κάποιος από εμάς;  Όλα από τους ξένους τα περιμένουμε; Έτσι είναι, δίκιο έχουν και εμείς τους είχαμε παρεξηγήσει!
Υπάρχει όμως ένα μεγάλο αλλά. Εάν υπάρξουν μεταρρυθμίσεις. Στην αγορά εργασίας, στην γραφειοκρατία, στους τομείς ενέργειας, στις μεταφορές, στις επικοινωνίες, στο φορολογικό, στο συνταξιοδοτικό… Αυτά σε γενικές γραμμές.
Δηλαδή αν δουλέψουν περισσότερο οι δικοί μας μεγαλοσχήμονες. Να σηκώσουν μανίκια και να πιάσουν δουλειά. Για να έχουμε και εμείς παραδείγματα προς μίμηση! Όχι μπαγαποντιές και αηδίες. Διότι ό,τι βλέπουμε, προσπαθούμε και εμείς να κάνουμε, ακόμη και στην καθημερινότητά μας!
Πάντως κανείς δεν μας κάλεσε στο πάρτι των χρηματιστηρίων λόγω της αισιοδοξίας. Μόνοι τους τρων και πίνουν.
Εμείς ας αρκεστούμε στο χαλβά! 

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ



Θέλω να μάθω ποιος με έσωσε!
Μπορεί να είναι οι απανταχού διαδηλωτές ανά την υφήλιο που βγήκαν στους δρόμους και διαδήλωσαν για τη σωτηρία μου, ζήτησαν συγχωροχάρτι και χόρεψαν συρτάκι. Διότι εγώ ο νεοέλληνας στάθηκα αδύναμος να παλέψω και να πολεμήσω για τα όσα πάνδεινα υποφέρω τώρα και θα υποφέρω στο μέλλον. Διότι εγώ ο νεοέλληνας ακόμη δεν ξέρω ποιος φταίει πραγματικά. Διότι εγώ ο νεοέλληνας άγομαι και φέρομαι από τον χαλκά που υπερηφάνως έχω περασμένο στη μύτη μου.
Γίνονται υπεράνθρωπες προσπάθειες  για να δηλωθεί και να κατανοηθεί ότι όλη αυτή η αμετροέπεια είναι υποκινούμενη από …εξωτερικό δάκτυλο! Γεμίσαμε Πόντιους Πιλάτους που επιδίδονται σε ακατάσχετη κατανάλωση ύδατος. Ποιος θα καταφέρει να εξαφανίσει τον πανύψηλο κόπρο του Αυγεία; Ποιος θα ανοίξει και τις δύο πόρτες για να λειτουργήσει σωστά ένας εξευγενισμένος καθαρισμός;
Ο ανεξέλεγκτος βομβαρδισμός, που πλανάται υπεράνω της χώρας και κατ’ επέκταση στους πολίτες της, συνεχίζει κανονικά. Το στόχαστρο δεν άλλαξε θέση. Εδώ και καιρό μένει σταθερό. Φταίμε και φταίνε και μέσα στην απελπισία μας σκεφτόμαστε ότι ίσως οι ξένοι μας μάθουν να δουλεύουμε σωστά. Για να εμφανιστούν σαν σωτήρες αφού εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε από μόνοι μας να σώσουμε τους εαυτούς μας. Πώς άλλωστε; Είμαστε παγιδευμένοι στο ίδιο σύστημα που μας ανάθρεψε εδώ και δεκαετίες και εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση χωρίς έξοδο μιας σωτήριας διαφυγής!
Ίσως μας βοηθήσει και …η γνωμάτευση του 1ου Πανελλήνιου Συνεδρίου της Ένωσης Επαγγελματιών ( υπάρχουν και μη επαγγελματίες; ) Ψυχιάτρων Ελλάδας. Διότι ούτε λίγο, ούτε πολύ αποφάνθηκαν ότι οι πολιτικοί και το πολιτικό σύστημα μας εμφανίζουν συμπεριφορές που χρίζουν περαιτέρω εξέτασης και πιθανότατα “θεραπείας”. Θεός φυλάξοι!
Και επειδή θα θέλετε να μάθετε τι ακούστηκε:
Ο Κώστας Αλεξανδρόπουλος, Ψυχίατρος Συντονιστής Διευθυντής Ψυχιατρικού Τομέα στο νοσοκομείο “Ευαγγελισμός” είπε: …Η χώρα διέρχεται μία πολυεπίπεδη και γενικευμένη κρίση ήθους και αξιών και όχι μόνο οικονομική και πολιτική. Αντίπαλοι δεν είναι μόνο "οι κακοί δανειστές", είναι, κυρίως, όλες εκείνες οι πρακτικές που συνειδητά καθοδήγησαν μία ολόκληρη κοινωνία στο σημερινό αδιέξοδο…
Ο καθηγητής ψυχιατρικής Γιώργος Μουσσάς, ότι “από ψυχική άποψη το πολιτικό προσωπικό είναι σοβαρά ανεπαρκές και δεν μπορεί να ηγηθεί της κοινωνίας”, προσθέτοντας πως “έχει ναρκισσιστική συμπεριφορά, χρησιμοποιεί ξύλινη γλώσσα και αρνείται την πραγματικότητα κατασκευάζοντας δική του”.
Οχ! Θε μου…! Κανείς! 

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ




Τα μάθατε τα νέα!
Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη. Σιγά το καινούριο. Το ξέρουμε εδώ και δεκαετίες. Μη σου πω και παραπάνω. Αλλά τι να πεις; Μετά σου λένε, κοκορεύονται οι Έλληνες που είναι πάντα μπροστά. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια.
Βγαίνουν τώρα οι φινλανδοί και μας το ανακοινώνουν για καινούριο. Έκαναν έρευνα σου λέει! Μωρέ! Κάτι έκαναν κι αυτοί. Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι! Εμ, σου λέει, κοτζάμ Φινλαδικό  Ίδρυμα Επαγγελματικής Υγείας, εθελοντές, ερευνητές, και πέντε χρόνια έρευνας για να καταλήξουν σε συμπεράσματα. Όλα αυτά μαζί. Έλα, παππού μου, να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου!
Αν δουλεύεις έντεκα ώρες την ημέρα, που αυτό σημαίνει υπερωρίες, τότε κινδυνεύεις να εκδηλώσεις κατάθλιψη. Για τόσο πολύ! Διότι μια τρομάρα την πήραμε. Άλλο εννοούν αυτοί όταν δουλεύεις πολύ και άλλο εμείς. Εμείς τις έντεκα ώρες την ημέρα, την έχουμε για παιχνιδάκι. Τόσες ώρες εννοούν την πολλή δουλειά; Τι σου κάνει το χάσμα των βορείων και νοτίων πολιτών!
Ένας Έλληνας αντέχει να δουλεύει όλη την ημέρα και μετά να πάει και για χαλάρωση στα μπουζούκια. Λέμε τώρα! Διότι τώρα είναι δύσκολο, ένεκα το οικονομικό. Τις παλιές καλές εποχές που μας αποχαιρέτησαν, λέμε! Και ήμασταν μια χαρά. Ούτε κατάθλιψη, ούτε παρενέργειες. Διότι ήμασταν έξω καρδιά! Ενώ τώρα θέλουν να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους!
Αφού να φανταστείς, είδαν στις τηλεοράσεις τους να ψήνουμε σουβλάκια στους δρόμους και να κερνάμε κόσμο και αυτοί νομίζανε ότι πάει η Ελλάδα, χάθηκε. Πεινάνε οι Έλληνες και τους ταΐζουν στο δρόμο. Δώσε τώρα να καταλάβουν ότι και στου βοδιού το κέρατο να τους βάλεις τους Έλληνες, ένα μπάρμπεκιου θα το πετάξουν στη στιγμή!
Και προφανώς η τσίκνα ήταν αυτή που ζάλισε πολλούς ειδήμονες και εκφράζονται κατά της επιμελούς τιμωρίας της Ελλάδας. Διότι σου λέει ο Πέτερ Μπόφινγκερ, εμπειρογνώμονας  της γερμανικής κυβέρνησης(!!!) ότι η λιτότητα που προσφέρεται αφειδώς στην χώρα θα φέρει και μια αποσταθεροποίηση της ευρωζώνης!
Βρε μπας και το μετάνιωσαν και δεν μπορούν να μας το πουν ευθέως; Διότι όσο να πεις ένας εγωισμός υπάρχει! Και βάζουν μερικές φωνές να σπιθίσουν σαν πυγολαμπίδες προτού ξεσπάσει άλλη πυρκαγιά;
Μπα, μάλλον η τσίκνα μας τους μύρισε και σιχτίρισαν τα λουκάνικά τους!

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ, ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ




Έχουμε να ακούσουμε κι άλλα!
Νωρίς είναι ακόμη. Πολύ νωρίς για να ακούσουμε περαιτέρω σχόλια, κριτικές και απόψεις. Ακόμη καλά κρατούν τα νεύρα μας. Και η μεγάλη απορία είναι πως φτάσαμε έως εδώ! Πώς φτάσαμε στο σημείο να ακούμε εξωτερικές οδηγίες περί των εσωτερικών μας από φινλανδούς και ολλανδούς!
Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν και κάποιες φωνές που προσπαθούν να ακουστούν. Υψηλής ευφυΐας πρέπει να είναι ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Πόντι  που σε ομιλία του στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο είπε ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζεται με υπερβολική σκληρότητα. Και είπε κι άλλα,  χύμα και τσουβαλάτα! Διότι, μια τέτοια εικόνα μόνο άνθρωποι αυτού του βεληνεκούς μπορούν να την δουν.
Και στη συνέχεια άρχισε να πετάει καρφιά και πρόκες δεξιά κι αριστερά. Μίλησε για την παραποίηση εθνικών στατιστικών στοιχείων κατά το παρελθόν για να κρύψουν τις μαύρες τρύπες του ελληνικού χρέους. Διότι γνώριζαν κι αυτοί. Αλλά προφανώς βάδιζαν βάσει σχεδίου για να καταλήξουμε στην σημερινή ωραία ατμόσφαιρα!
Κατηγόρησε γάλλους και γερμανούς για τη σημερινή κατάσταση που τείνει να παρουσιάσει μια εικόνα διαχωρισμού μεταξύ των ευρωπαίων. Οι βόρειοι και οι νότιοι. Οι εργατικοί και οι τεμπέληδες. Οι εκπολιτισμένοι και οι αγροίκοι. Και οι σχετικοί δορυφόροι.
Και θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι κατέληξε στο να μοιράσει τις ευθύνες και στο κέντρο και στην περιφέρεια. Και ευρισκόμενοι, προφανώς και εμείς οι Έλληνες σε μια μέση κατάσταση ευφυΐας, - ευκόλως αντιλαμβανόμαστε ότι το παιχνίδι ήταν προγραμματισμένο. Διότι, ίσως και εμείς, είχαμε όλα τα απαραίτητα προσόντα. Διότι χωρίς προσόντα πού πας; Πού πας βρε ξυπόλητε χλεχλέ;
Για το τέλος αφήνουμε το καλύτερο. Ανέφερε ότι η Γαλλία και η Γερμανία αποτέλεσαν την πηγή της κρίσης, ξεκινώντας από το 2003 όταν οι φίλοι μας οι γάλλοι και οι γερμανοί ξεκίνησαν μια πολιτική επιρροή στα άλλα κράτη μέλη για να εξαφανιστεί ο σεβασμός και η εφαρμογή των κανόνων. Τι συζητάμε τώρα; Απλώς για να συζητάμε; Πέστα, Χρυσόστομε, μπας και τα εμπεδώσει κανείς κι εδώ. Θα μου πεις, εμπεδωμένα είναι αλλά το παρακάτω δεν ξέρουμε. Και αυτό είναι που μας ανησυχεί. Σίγουρα κάποιοι ξέρουν…
Ευτυχώς που ο Νικολά ανακοίνωσε εκ νέου την υποψηφιότητά του. Διότι μια ανησυχία την είχαμε.
Τι θα γινόμασταν και εμείς τα ορφανά;

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ




Μάλλον μπερδεμένους τους βρίσκω!
Διότι δεν ξέρω σε ποια πλευρά βρίσκονται όταν λέει ο Όλι Ρεν ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας είναι στο πλευρό των Ελλήνων. Ποια από όλες; Όλα τα συμπαγή δεν έχουν τέσσερις πλευρές;
“Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι προσηλωμένες στην αποτροπή μιας άτακτης χρεοκοπίας της Ελλάδας, που θα είχε καταστροφικές συνέπειες”, είπε χαρακτηριστικά ο φινλανδός επίτροπος. Αυτό έλειπε δα να μην είναι. Τους ξαγρυπνήσαμε τους καημένους προχτές την Κυριακή μέχρι να μάθουν τα μαντάτα. Αλλά μάλλον ενήμεροι θα ήταν.
Διότι κοιμούνται και ξυπνούν με τη δική μας έννοια. Τι θα πάθουν οι καημενούληδες Έλληνες αν ακολουθήσουν ηθελημένα την άτακτη τους χρεοκοπία; Άλλο να είναι τακτική και βάσει σχεδίου και άλλο να πάει …σκορποχώρι! Είναι δυνατόν να αντέξουν τις καταστροφικές συνέπειες; Για ποιους, όμως δε λένε. Εννοούν, φυσικά, τις δικές μας. Έτσι αφήνουν να εννοηθεί… Διότι ετοιμάζουν, λέει τη συνέχιση της σωτηρίας μας… Δίνοντας την επόμενη δόση για να στραγγιστούμε ακόμη περισσότερο. Τέτοιες αγαθοεργίες πια! Τόσο φιλεύσπλαχνα αισθήματα! Ήδη έχουν κλείσει θέση στον Παράδεισο.
Αλλά εύκολα ξεχνάει η Γερμανία τι συνέβη το ’53. Τότε που ζητούσε βοήθεια από διεθνούς πιστωτές για τη διάσωση της. Πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάς υπέγραψαν κούρεμα 50% στο σύνολο του γερμανικού χρέους που αντιστοιχούσε σε 70% με την επιμήκυνση των προθεσμιών. Και ένα μορατόριουμ πέντε χρόνων για την πληρωμή των επιτοκίων. Και αυτό, με σκοπό να δοθεί η δυνατότητα στη φίλη Γερμανία να αναπνεύσει για να χτίσει ξανά την οικονομία της και το βασικότερο να δημιουργηθεί ένα τείχος μπροστά στην σοβιετική επέκταση.
Και φυσικά όλοι απολαύσαμε και απολαμβάνουμε το γερμανικό θαύμα που ακολούθησε. Το προηγούμενο …διάλειμμα της καταστροφικής παρουσίας της, ανελήφθη στους ουρανούς. Δεν έμεινε ούτε καν ένα γκρίζο συννεφάκι! Να είχαμε και εμείς τέτοιους φίλους και συμμάχους! Αλλά τι τα θες; Είμαστε οικόπεδο γωνία… δεν χρειάζεται τοίχος!
Και φυσικά η Γερμανία διεσώθη, ανέπνευσε και έκανε και …εξαγωγή οξυγόνου.
Αλλά τώρα άλλαξαν τα πράγματα, η στρόφιγγα κλείνει, η παροχή οξυγόνου μειώνεται, ο ασθενής μετά δυσκολίας αναπνέει και από εδώ πάνε κι οι άλλοι.
Το παν είναι να πετύχει …η εγχείρηση.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ




Ωραία! Τέλεια! Καταπληκτικά!
Έχουμε εκλογές κατά Απρίλη μεριά. Τι άλλο πια να ζητήσουμε; Το στοιχείο μας. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς εκλογές; Γι’ αυτό δε ζούμε, τάχα; Δώστε μας εκλογές και πάρτε μας την ψυχή.
Θα γεμίσουν πάλι τα καφενεία με τις ατελείωτες συζητήσεις μέχρι αργά το βράδυ. Θα απολαμβάνουμε τα ντιμπέιτ των αρχηγών στις οθόνες μας, θα μας συναρπάσει το ατελείωτο κυνηγητό των υποψηφίων, και φυσικά θα αισθανθούμε μια αγαλλίαση ακούγοντας τα προγράμματα που θα ανακοινώσουν με περηφάνια τα κόμματα προς άρσιν πάσης παρεξηγήσεως!
Γι’ αυτές τις μικρές στιγμές ζούμε, που θα δώσουν χαρά και ζωντάνια στη χαροκαμένη μας ζωή. Να τρέξουμε, να καυγαδίσουμε, να υποστηρίξουμε και εναγωνίως να καιροφυλακτούμε τη βραδιά των αποτελεσμάτων τι έκανε το δικό μας κόμμα. Για να γελάσει το πικραμένο μας χείλι. Να πάρει ένα κανονικό ρυθμό η ατσούμπαλη αρρυθμία της καρδιάς μας.
Διότι μετά τη χθεσινή βραδιά πρέπει να βάλουμε σε τάξη τη ζωή μας. Και ήδη, ανασκουμπωθήκαμε. Έπεσαν διαγραφές, - ανεπιστρεπτί;  Αερίσαμε την πλατεία για να επανέλθει ο αττικός ουρανός στα ίσα του, τα χρηματιστήρια πήραν την ανιούσα, ως και τα ασιατικά τοιαύτα, το ευρώ σκαρφαλώνει για να απολαύσει το δροσερό αεράκι των ορέων. Μια ηρεμία επανήλθε. Εκτός συνόρων πάντα. Εντός των τειχών, άρτος και θεάματα. Γιατί, τι είναι η ζωή χωρίς εκλογές;  Ένα τίποτα!
Τι νομίζετε περιμένει ο θείος Αφεντούλης; Τις εκλογές. Μόλις θα το μάθει θα περιλάβει την ερίτιμο συμβία του, κυρία Πολυτίμη, σε βαθυστόχαστες αναζητήσεις του πολιτικού γίγνεσθαι. Και θα τα ξεψαχνίσει μέχρι τελευταίας ρανίδας της φαιάς ουσίας του.
Και εμείς όλοι οι υπόλοιποι, οι απόμακροι Αφεντούληδες θα ζήσουμε το όνειρο της μιας και μοναδικής στιγμής, γιατί στιγμή θα είναι όλη αυτή η μακρόσυρτη πορεία προς τις κάλπες. Και να ευγνωμονούμε το Θεό που υπάρχει και αυτή. Διότι έστω και για λίγο θα βάλουμε στην άκρη τα οράματα της άτακτης χρεοκοπίας που θα συνεχίζει να ταλανίζει τις κουρασμένες μας ψυχές. Θα απολαύσουμε το ταξίδι της μεγάλης μας ευτυχίας που τόσο απλόχερα μας δίνει η παντοδυναμία του ψηφοφόρου.
Θείε Αφεντούλη πόσο ακόμη θα μουλιάσει αυτή η ριμάδα η σανίδα;
Βγάλ’ την, επιτέλους!

ΥΓ. Ο θείος Αφεντούλης και η κυρία Πολυτίμη είναι ήρωες του καθημερινού χρονογραφήματος της εφημερίδας, και …όχι μόνο!

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ



Δεν ξέρω ποιο να πιστέψω!
Δεν ξέρω ποιος θέλει το καλό μου. Δεν ξέρω πια τίποτα. Το άρρωστο βλέμμα μου καρφώνεται πια στο κενό. Ένα σωρό ακατάληπτοι ήχοι γυροφέρνουν την ακοή μου πουλώντας την πραμάτειά τους. Αδύναμος να αντισταθώ.
Το ξέρω, θα πεινάσω. Το ξέρω, τα όνειρά μου απογοητεύτηκαν. Το ξέρω, τα όνειρα των παιδιών μου τσαλαπατήθηκαν.  Είτε έτσι, είτε αλλιώς. Είτε εγκρίνω, είτε δεν εγκρίνω. Κοιτάζω το αμαρτωλό παρελθόν μου και αναρωτιέμαι πόσο γλυκές ήταν οι στιγμές μιας ψεύτικης λεωφόρου που περπάτησα.
Ποιοι είναι οι σωτήρες μου τώρα;  Ποια μπορεί να είναι η σωτηρία μου; Οι υποσχέσεις που θα φέρουν μια γλυκόπικρη αλλαγή στον καινούριο ορίζοντα που μου χαμογελά περιπαιχτικά εδώ και κάμποσους μήνες; Οι υποσχέσεις που θα φέρουν την πλήρη ανατροπή και μια θέση στη γωνιά του δρόμου με ένα απλωμένο χέρι; Δεν έχω την παιδεία να σκεφτώ και να αποφασίσω. Και οι δυο δρόμοι δεν μου αρμόζουν. Και αυτό είναι που κάνει πιο αποκρουστική τη σκέψη και την απόφασή μου. Επειδή όταν είχα άπλετο χρόνο δεν ήθελα να σκεφτώ. Τώρα δεν έχω ούτε χρόνο, ούτε σκέψη.
Και τώρα, αυτή την ύστατη στιγμή που ο πανικός χορεύει έναν εκστασιασμένο χορό μέσα στα έντρομά μου μάτια, οι σωτήρες και πάλι υπόσχονται. Και δεν μπορώ να αντιδράσω. Γιατί βοήθησα και εγώ σε αυτό. Και νιώθω αμήχανα που είμαι Έλληνας… Αλλά, θα μου περάσει…
Θέλω να μου περάσει. Κάποια στιγμή θα ξεχάσω τη σημερινή μου αμηχανία, αρκεί να βοηθήσω και εγώ σ’ αυτό. Θα μου είναι δύσκολο, το ξέρω. Αλλά θα επανέλθω πάλι αν δεν αλλάξω. Αν δεν δραστηριοποιηθώ, όχι μόνο με λύσεις της τελευταίας στιγμής αλλά με λύσεις της κάθε τρέχουσας στιγμής. Και τότε να αντιδρώ.
Ίσως αργήσει, γιατί πρέπει να λύσω πρώτα τα δεσμά που ασφυκτικά  κλονίζουν την ισορροπία μου. Πρέπει να μάθω να μην έχω επιλεκτική μνήμη και να προχωρήσω μπροστά. Να φτιάξω καινούρια όνειρα. Να ξεχάσω το ελληνικό όνειρο των περασμένων δεκαετιών, να γυρέψω πίσω ξανά τη ζωή μου από αυτούς που την λεηλάτησαν.
Θέλω να πω κι άλλα, να κοιτάξω επιτέλους κατάματα όλους τους σωτήρες μου, ημεδαπούς και αλλοδαπούς και να τους ρωτήσω πολλά. Εγώ δεν ξέρω πώς φτάσαμε μέχρις εδώ. Επειδή έσβησαν ξαφνικά  τα φώτα. Επειδή δεν ήξερα να γραπωθώ, τότε, από άλλους μηχανισμούς για να μη με αγγίξει σήμερα η φτώχια της δυστυχίας μου. Για να ακολουθώ σήμερα και εγώ, αυτούς που είναι μπλεγμένοι στο γαϊτανάκι των ανίατων θεωριών και των άνυδρων λυγμών!
Είμαι ο Έλληνας του σήμερα, του πάντα, του ποτέ!

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ




Οι λέξεις έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα!
Οι σειρήνες εκ της αλλοδαπής κραυγάζουν για τη στήριξη και τη βοήθεια υπέρ της χώρας. Αρκεί να συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις. Τι σόι βοήθεια είναι αυτή όταν εκ των πραγμάτων οι συμβουλές και οι νουθεσίες της καταλήγουν στο εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα;
Προφανώς εννοούν τη βοήθεια για τις δικές τους πλάτες. Την οποία προσφέρει αφιλοκερδώς το νέον πειραματόζωο που αποδεικνύεται ότι καλά κρατεί οπότε η εξερεύνηση της αντοχής μπορεί να κρατήσει ακόμη μερικές μέρες μέχρι της πλήρους καταγραφής των αντιδράσεών του.
Η εξωτερική βοήθεια καταλήγει στην απόδειξη μιας πλήρους αδυναμίας ενός εσωτερικού συντονισμού. Ενός συντονισμού που ακολουθεί τα χνάρια ενός πολιτικού συστήματος που γεννήθηκε, μεγάλωσε, αντρειώθηκε και αυτή τη στιγμή χαροπαλεύει απλώνοντας τα χέρια του για σωτηρία από ενόχους και αθώους.
Η ακινησία του φιλοθεάμονος κοινού προκαλείται από το σοκ της έκπληξης που αδυνατεί να χαλιναγωγήσει μια σφοδρή σκέψη που ενοχλητικά παραπαίει μεταξύ παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος. Αδυνατεί να συντονίσει τις γεύσεις που χάνονται και συνεχώς απομακρύνονται. Και παραμένει ένα υποκείμενο προς εξαθλίωση.
Οι αποφάσεις λάστιχο, οι παραστάσεις λάστιχο, η χώρα σε κατάσταση …Τιραμόλα! Οι ειδήσεις σε κατάσταση πλήρους συγχύσεως. Συμφωνία και μη συμφωνία γράφουν τα ξένα μέσα ενημέρωσης. Κάτι περισσότερο ή λιγότερο γνωρίζουν. Μια διαρκής απειλή.
Από το νέο πρόγραμμα – καταστροφή – εξαρτάται η επιβίωση της χώρας. Μέχρι το επόμενο που θα ακούσουμε πάλι τα ίδια. Όπως πριν από καιρό… Ένα γνώριμο σκηνικό που αναπαράγεται και συντηρεί μια ανίδεη πληροφόρηση.
Οι μεγάλες ανατροπές που συμβαίνουν και θα ζήσουμε πλουσιοπάροχα τις επιπτώσεις τους, είναι απόρροια μιας κατάστασης που ζήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Το …δώσε και μένα μπάρμπα μας τιμωρεί ανελέητα. Το ελληνικό θαύμα που ζούσαμε ήταν αποτέλεσμα μιας κρυφής και ένοχης συνωμοσίας μεταξύ των άμεσα ενδιαφερομένων. Και ήταν επιτυχής, μέχρι τη στιγμή που ο κόμπος έφτασε στο χτένι και τώρα προσπαθεί να τα ξυρίσει σύριζα. Αλλά αυτή η αλλαγή του στάιλινγκ αποδεικνύεται επώδυνη.
Για να απομείνουμε και χωρίς γένια και χωρίς χτένια!

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στο ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ




Ακούει κανείς;
Κανείς…;, κανείς…;, κανείς…;, απαντάει ο αντίλαλος και σκορπίζεται ο ήχος ρίχνοντας τις συλλαβές κομμάτια να συντριβούν πάνω στα κοφτερά βράχια. Πού να μπορέσει να φτάσει ο ήχος ακόμη παραπέρα, να διαβεί ποτάμια και πεδιάδες, να ξεφύγει από τα σύνορα, να φτάσει σε πόλεις και χωριά, να ανέβει σκάλες, να ανοίξει πόρτες και να φτύσει κατάμουτρα την ξέπνοη αγωνία του;
Η δημοτικότητα της Αγγέλας ανέκαμψε και συντηρεί καλά την κορμοστασιά της πίσω από το ένα τρίτο του πληθυσμού της χώρας που βρίσκεται σε κατάσταση φτώχιας. Όταν θα επέλθει και το υπόλοιπο μοιραίο τότε θα λάμψει εκτυφλωτικά το αστέρι της να επισκιάζει κάθε άλλο φυσικό φως.
Η ζωή κατρακυλάει κάθε δευτερόλεπτο σε μορφή σταγόνας που πέφτει αργά και σταθερά με ένα μονότονα εκνευριστικό ήχο πάνω στα απόνερα πεταμένων ονείρων που σε λίγο θα τα ρουφήξει η αποχέτευση. Η παραμικρότερη ελπίδα παραιτήθηκε από τις προσπάθειές της.
Οι επιστημονικές αναλύσεις με διάσπαρτες οικονομικές ορολογίες, νεόφερτες για τον πληθωρικό πληθυσμό της χώρας είναι ακατανόητες  για τους πληβείους που περιφέρουν τις καταρρακωμένες ανάσες τους από παζάρι σε παζάρι. Είναι ειλικρινά ανήθικες για τα επιδέξια χειρουργημένα όνειρά τους που επιδεικνύονται σε μεγαλαγορές απίθανων αρπακτικών.
Τα βαθιά χαμένα όνειρα στην πλαγιά ενός βουνού, στο πλημμυρισμένο χωράφι μιας πρώην καταπράσινης πεδιάδας, στην αχόρταγη ματιά που θέλει να κατακτήσει την πρωτεύουσα, δεν μπορούν να δώσουν άφεση αμαρτιών σε καμία φανφαρόνικη βαρύγδουπη έκκληση για την αγωνία που δήθεν μαστίζει τους χώρους ενός νεκρομαντείου.
Οι βαριά πληγωμένες ανάσες δεν μπορούν, δεν θέλουν, δεν ξέρουν να φυλλομετρούν ψυχρές σελίδες που παγιδεύουν το κείμενο ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Η καθημερινότητα έχει πολύ χαμηλό δείκτη νοημοσύνης. Διότι έτσι ζει καλύτερα, χαίρεται καλύτερα, ερωτεύεται καλύτερα, πεθαίνει καλύτερα. Ανάμεσα σε φίλους και συγγενείς. Σε γιορτές και πανηγύρια που δεν φυλακίζουν όνειρα, δεν απαγορεύουν το γλυκό τραγούδι της ζωής. Ανήκουν σε άλλη κοσμοθεωρία.
Δεν ακούει κανείς. Μια ηθελημένη κώφωση πλανάται σαν φάντασμα πάνω από την πρώην ωραία πόλη.
Ο άστεγος απόηχος φυγαδεύεται.

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ




Σιγά που θα χρεοκοπήσει η χώρα!
Οι πολίτες θα χρεοκοπήσουν αφού ήδη οδηγούμαστε, με σταθερά βήματα από τη μεριά τους και αδύναμα από τη μεριά μας, προς τα εκεί. Κάτι σαν άβουλα πλάσματα στο μονοπάτι για το κρεματόριο.
Αφού τελείωσε άδοξα η πρόταση για επιτροπεία στη χώρα και δεν καλόκατσε το θέμα, ξεφύτρωσε μια νέα πρόταση του λεγόμενου ειδικού λογαριασμού. Διότι πρέπει να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Λεφτά είναι αυτά, δεν είναι φασόλια. Είπαν.
Ο ειδικός λογαριασμός θα είναι …το ήσυχο κεφάλι των δανειστών μας. Διότι εκεί θα μπαίνουν τα χρήματα των δόσεων και αλίμονο αν τα ακουμπήσει κανείς πριν παρθούν οι δόσεις εξόφλησης των χρεών. Θα πληρώνονται πρώτα τα χρέη και μετά ό,τι περισσεύει θα μπορεί η χώρα να παίρνει και να δίνει. Ό,τι περισσεύει. Που σημαίνει ανάλογες εσωτερικές πληρωμές.
Αυτό το μήνα δηλαδή έμειναν τόσα. Πάρε εσύ ένα κομμάτι ψωμί, διότι χθες πήρες λάδι οπότε λίγδωσε το εντεράκι σου, οπότε με το ψωμί θα τραβήξεις όλα τα υγρά. Δεν έμεινε τίποτα τον άλλο μήνα; Δεν φτάνουν; Σηκώνουμε ψηλά τα χέρια και αυτοπυροβολούμαστε! Κάπως έτσι το εννοεί η αγάπη μας η γλυκιά!
Και όλα αυτά είναι σενάρια δεδομένου ότι θα πάρουμε την επόμενη δόση. Διότι και αυτή επικρέμαται αν δεν υπογράψουμε την καταδίκη μας. Έτσι ή αλλιώς στο απόσπασμα πάμε. Δυστυχώς το ποιο ανώδυνο δεν ξέρουμε ποιο είναι.
Άσε που μέχρι εμφανιστεί το τελικό αποτέλεσμα έχουμε τσιτώσει τα νεύρα μας από το σκωτσέζικο ντους και το καρότο με το μαστίγιο. Από τη μια μας θέλουν και δεν μπορούν να κάνουν χωρίς εμάς και από την άλλη δεν πα να καεί και το παλιάμπελο, δεν έχει ανάγκη το ευρώ από την ψωροκώσταινα.
Το θέμα είναι τι θα ψηφίσουν και αυτοί που τους ψηφίζουμε. Σα να μου φαίνεται ότι διαβάζουν μόνο τελεσίγραφα και από εκεί και πέρα ουδέν. Το θέμα είναι ότι τη νύφη άλλοι θα την πληρώσουν και όχι αυτοί που πρέπει. Διότι έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι όταν τα δηλώνεις όλα, πληρώνεις ακόμη περισσότερα. Όταν δεν δηλώνεις τίποτα, φεύγεις από την διπλανή πόρτα ανενόχλητος και ζεις και βασιλεύεις.
Εις υγείαν!

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ




Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός,
Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς.
Όπου φτωχός κι η μοίρα του. Όπου φτωχός και οι πληγές του. Δε μας έφταναν όλα τα άλλα, είπε και ο καιρός να συνδράμει στη γενναία αποφασιστικότητά μας να αποπειραθούμε να περάσουμε το ορμητικό ποτάμι που εναγωνίως προσπαθούμε να βρούμε γέφυρα. Πουθενά. Άφαντη.
Δεν μας απομένει τίποτα άλλο, λοιπόν, από το να κάνουμε την προσευχή μας και να βουτήξουμε για να περάσουμε απέναντι. Ποιος θα περάσει, ποιος θα χαθεί, ουδείς γνωρίζει. Ποιος θα παρασυρθεί από τα ορμητικά νερά και ποιος θα αντέξει να βγει έστω και λιπόθυμος στην απέναντι όχθη;
Διότι σου λέει, από το βάθος του μυαλού του ο επιρρεπής στις ατασθαλίες χειμωνιάτικος καιρός. Στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος. Τώρα είναι το πανηγύρι, τώρα θα χορέψουμε. Και χορεύουμε όλοι μαζί. Χωρίς να γνωρίζουμε από πού να προφυλαχτούμε. Από τις κατραπακιές των σοφών της οικονομίας που αποφάσισαν να μας κάνουν οικονομικούς μετανάστες ή από τη θεομηνία του καιρού;
Ό,τι και να πεις, σωστό είναι αυτό που λέγεται, ενός κακού μύρια έπονται. Κολλάει το ένα δίπλα στο άλλο, σαν μαγνήτης, να μη χάσει. Είναι η μοναδική περίπτωση που τα ομώνυμα έλκονται. Δεν πα να λέει η Φυσική ό,τι θέλει. Στην περίπτωση μας ισχύει το αντίθετο. 
Πώς έλκονται τα γαλλογερμανικά χαμόγελα όταν μέσα από το χαμογελαστά τους χείλη αναφύονται οι ευχές για παραμονή μας στην ευρωζώνη, αλλά βρε παιδιά μας πιέζει ο χρόνος, κάντε κάτι, και ο χρόνος, ως γνωστόν, είναι χρήμα.
Αλλά από την άλλη, έχουμε την άλλη κατραπακιά του νομπελίστα καθηγητή οικονομικών Πολ Κρούγκμαν που ισχυρίζεται ότι «η Ελλάδα ωθείται σε καταστροφικά επίπεδα λιτότητας».  «Αδιανόητη» θεωρεί την επίτευξη του νέου σεναρίου της τρόικας για την ελληνική οικονομία.
Τι να κάνουμε πια οι άμοιροι; Να αγνοήσουμε κοτζάμ Νόμπελ; Να αποτάξουμε την Επιστήμη; Να βγούμε στους δρόμους και να αρχίσουμε τις λιτανείες για την εξ ύψους βοήθεια; Γιατί, την εξ εδάφους την είδαμε.
Αφού δεν υπάρχει άλλη λύση πια…
Δι' ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών,…



Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ




Ναι, βρε! Θα ξαναδούμε άσπρη μέρα.
Κατά το Μάρτιο μεριά που θα έχουμε εκλογές. Διότι ένα τουρλουμπούκι θα γίνει τότε. Θα αναπτερωθεί το ηθικό μας ότι κάτι θα αλλάξει, ότι κάτι θα πάει καλύτερα, ότι θα τρέχει πακτωλός χρημάτων. Χα!
Διότι ο Έλληνας τις θέλει τις εκλογές του και πολύ περισσότερο την προεκλογική του περίοδο. Για να φωνάξει, να βρίσει, να ακουστεί, να υπερασπιστεί τα δίκια του για το κόμμα.
Αλλά τώρα τι θα κάνει; Τι θα υποστηρίξει; Αφού όλοι εγκατέλειψαν το πλοίο μέχρι να σταθεροποιηθεί κάπως, τρόπος του λέγειν δηλαδή, για να ξανανέβουν στο τιμόνι. Τι θα κάνει; Επειδή πιστεύει ότι οι εκλογές κρατάνε το μαγικό ραβδάκι της μάγισσας που θα λύσει όλα τα προβλήματα και αυτό ακόμη της τσέπης του; Σιγά μην ξυπνήσουν τα παιδιά. Ύπνο βαθύ αρμενίζουμε και η βαρκούλα καλά κουνιέται στο κύμα, στ’ ακρογιάλι.
Κρίσιμα τα δυο 24ωρα για τη χώρα και νιώθεις ότι είσαι ένα βήμα πριν την εντατική. Διότι δεν συμφέρει τους συμπονιάρηδες εταίρους μας η όποια επίσημη χρεοκοπία της χώρας. Διότι καταιγίδα θα τους πάρει και θα τους σηκώσει και αυτούς.
Οπότε ας χρεοκοπήσουν οι πληβείοι όμορφοι κάτοικοι της ηλιόλουστης Ελλάδας για να μάθουν να μην μας κουνιούνται. Τι μπορείς να πεις τότε εσύ, ο κακομοίρης χλεχλές που δεν θα έχεις στον ήλιο μοίρα; Αφού ούτε ανάσα δεν θα μπορείς να πάρεις διότι υπάρχει κίνδυνος να στην φορολογήσουν κι αυτήν. Οπότε μούγκα στη στρούγκα!
Για να δούμε επιτέλους πώς μπορεί να νιώθει κανείς να είναι πολίτης μιας χώρας του τρίτου κόσμου. Πώς λέμε τριτοκοσμική; Αυτό! Διότι άλλο να το ακούς και να το βλέπεις στην τηλεόραση και να κουνάς λυπημένα το κεφάλι, κάνοντας τς! τς! τς! τους καημένους, και άλλο να το ζεις και να το βιώνεις.
Καιρός να περάσουμε και από αυτό το στάδιο για να ‘χουμε κάτι να λέμε, βρε αδερφέ, και στα εγγόνια μας. Να μην έχουμε αναμνήσεις από το παρελθόν για να τους τρομάζουμε και να μην κάνουν όνειρα;
Για να τους λέμε πόσο γλυκιά είναι η μπομπότα.
Και πόσο αχρείαστη είναι η κρέμα γάλακτος!

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ




Μας λυπήθηκε ο Θεός!
Από εδώ το πήγε από εκεί το πήγε, να! μια άσπρη μέρα. Να ανοίξει λίγο το μάτι μας. Να ασχοληθούμε λίγο με τον καιρό. Διότι πάντα οι συζητήσεις για τον καιρό είναι οι μόνες που δεν καταλήγουν ποτέ σε διαφωνίες και τσακωμούς. Κάτι ξέρουν οι Εγγλέζοι που η πρώτη συζήτηση που κάνουν είναι για τον καιρό. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Το ίδιο και εμείς. Λίγο το έχεις να ξεχάσεις την μαυρίλα που πλανάται πάνω από τα κουρασμένα μας κεφάλια; Απλώνεις τη ματιά σου, και χάνεται στο άπειρο λευκό. Και τα ξεχνάς όλα.
Είναι κάτι σαν χειμερινές διακοπές. Δεν πα να καίγεται το πελεκούδι; Χιόνι έξω, χιονοπόλεμος. Ένα μικρό διάλλειμα ανάπαυλας. Ξεχνάς και το πετρέλαιο που καις, ξεχνάς και τη φωτιά στο τζάκι που ροκανίζει τα ευρουλάκια σου και χάνεσαι στα χιονοδρομικά μεταξύ Γκστάαντ και Ελατοχωρίου!
Ποιος δίνει σημασία στις συζητήσεις, στις διαπραγματεύσεις και στις αποφάσεις. Εδώ, τώρα να απολαύσουμε την άσπρη μέρα που μας προέκυψε διότι ποιος μπορεί να μας πει, πότε θα ξαναδούμε. Και να μας πούνε θα το πιστέψουμε;
Εκτός και αν είναι η μοναδική, η πρώτη και η τελευταία άσπρη μέρα που αντικρίζουν τα μπιρμπιλωτά ματάκια μας. Και σου λέει, άσε να χαρούνε τα παιδάκια. Πότε άλλοτε θα την ξαναδούν ; Διότι η σύγχρονη εργατική νομοθεσία αυτό επιβάλλει. Πρώτα διακοπές και μετά εργασία. Αφού την δικαιούνται, δεν την δικαιούνται; Τι στην αρχή, τι μετά; Το ίδιο είναι. Όχι, τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά θα ξεκινήσουν με μεγαλύτερη όρεξη τη δουλειά. Και να μετά η αντιστροφή του κλίματος. Να δεις που θα εξαφανιστεί και η ύφεση στο πιτς φιτίλι!
Αυτές είναι σωστές αποφάσεις, όχι τα άλλα. Μειώσεις και κουραφέξαλα!
Το παν είναι να βρεις το σφυγμό του εργαζόμενου. Διαφορετικά το έχασες το παιχνίδι. Θα είναι κάτω από κανένα μπαλκόνι και θα σου σέρνει τα εξ αμάξης!
Και άντε μετά να ψάχνεις τον κηδεμόνα του να τον μαζέψει!

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

ΝΟΡΑ ΠΥΛΟΡΩΦ - ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ | Η ΑΝΑΣΑ ΣΤΟ ΣΒΕΡΚΟ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ


Κάθε βήμα και μια ανάσα! 
Η Νόρα Πυλόρωφ Προκοπίου με τη γραφή της ακουμπά και διαβάζει  τις ανάσες που μπορούν και δίνουν οξυγόνο στη ζωή μας και την αναπτερώνουν. Αλλά, άλλοτε, είναι στιγμές, που μπορούν και την ισοπεδώνουν και την καταρρακώνουν. Ανάσες που πάντα την ανατρέπουν.
Ανάσες που ανοίγουν λεωφόρους με δυνατά φώτα, με μεγάλες απρόσμενες ευτυχίες και ακόμη μεγαλύτερες δυστυχίες. Λεωφόρους και μονοπάτια που οδηγούνται παράλληλα και  καθοδηγούν τα βήματα των ηρώων τους.
Μια ζωντανή ιστορία μέσα στην αιώνια πορεία του ανθρώπου είναι το καινούριο μυθιστόρημα της Νόρας Πυλόρωφ Προκοπίου. Γιατί η μοίρα των ανθρώπων επαναλαμβάνεται πάντα η ίδια. Ο έρωτας είναι πάντα το ίδιο ελκυστικός και προκλητικός, όσο βαθιά στην Ιστορία και να διεισδύσει ένας ερευνητής.
Είναι η ανάσα από ένα παρελθόν, ξεχωριστό και ιδιαίτερο,  που ακολουθεί και κατατρέχει τους ήρωες της Νόρας Πυλόρωφ Προκοπίου και τους καθοδηγεί. Τους χαράζει την πορεία τους. Τους σπρώχνει στα λάθη τους και τις αποφάσεις τους. Τους δίνει ρόλους μιας αρχαίας τραγωδίας.
Κοινή η πορεία της Ακεναθώρ και της Λόης, δύο γυναικών που σημάδεψαν τη ζωή του Μηνά. Της Ακεναθώρ, τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια πριν, και της Λόης στη σύγχρονη εποχή. Δυο γυναίκες που τόλμησαν και αψήφησαν την ανάσα στο σβέρκο και προχώρησαν. Η Ακεναθώρ που αψήφησε το άγνωστο και έκανε το ταξίδι της στη Μεγάλη Πράσινη, τη μεγάλη θάλασσα της Μεσογείου, έναν άγνωστο κόσμο, ταμπού για τους σύγχρονούς της.
Η Λόη που τόλμησε και αυτή θέλοντας να μανιπουλάρει τη μοίρα της και να κάνει το μεγάλο της ταξίδι. Γιατί ένα ταξίδι είναι ο αγώνας της. Πόσο τα καταφέρνει άραγε να χαλιναγωγήσει τις απειλητικές ανάσες που την καταδιώκουν; Νιώθει άραγε ευτυχισμένη με τις επιλογές της; Στόχος της η δική της ευτυχία. Οι άλλοι ας προσπαθήσουν για τη δική τους. Και παίρνει εκδίκηση για το δικό της παρελθόν.
Πόσα μεγάλα μυστικά κρύβει το κάθε βήμα της ηρωίδας που θέλει να ξανοιχτεί στο ανοιχτό πέλαγος; Πόσο μπορεί να τα κρύψει; Και αυτή η εμμονή της την κάνει ευτυχισμένη αλλά και την παρασύρει σε ένα χορό καταδίωξής της. Κυνηγά τον εαυτό της σε έναν ανεμοστρόβιλο και χάνεται στη δίνη του. Νιώθει στιγματισμένη από το παρελθόν της, θέλει να ξεφύγει, πολεμάει μαζί του με νύχια και με δόντια αλλά κάθε φορά έρχεται αντιμέτωπη με την απειλητική ανάσα του.
Χειμαρρώδης ο λόγος της Νόρας Πυλόρωφ Προκοπίου. Περιγράφει στιγμές, λεπτομέρειες, σκέψεις σε γοργό ρυθμό με τις ανάσες τους να κοντοστέκονται. Αναρωτιούνται αν μπορούν να συνεχίσουν, αν το παρελθόν τους είναι ικανό να δώσει ζωή σε ένα ευτυχισμένο μέλλον.
Είναι αυτό το, διαφορετικό για τον καθένα, παρελθόν που επηρεάζει πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές.  Ακολουθούν ίσως μοιρολατρικά την πορεία τους. Αλλά κάποια στιγμή θέλουν να ξεφύγουν, να κάνουν την επανάστασή τους προσπαθώντας να αγνοήσουν την κάθε ανάσα στο σβέρκο.  
Η συγγραφέας  πορεύεται μαζί με τους ήρωες της, αναλύει τα συναισθήματά τους και αφήνει τον αναγνώστη να συμπονέσει και να χαρεί ή να τους κατηγορήσει για τις αποφάσεις τους. Σε ένα διαφορετικό επίπεδο ξεψαχνίζει διεξοδικά την εξέλιξη μιας ερωτικής σχέσης που ξεκίνησε με ένα μεγάλο και βαθύ πάθος και συνέχισε με ακόμη μεγαλύτερες εντάσεις.
Πάθος, συγκρούσεις, ανατροπές, συγκινήσεις, κρυμμένα μυστικά μοιρασμένα στην Κρήτη, τη Θεσσαλονίκη, τη Δράμα, την Αθήνα, τη Μαδρίτη, το Κάιρο!
Μυστικά που περιμένουν τη λύση τους μέσα σε ένα πόλεμο συγκρούσεων και συναισθημάτων. Πόσο τελικά θα εξιλεωθούν οι ήρωες σε αυτό το πληθωρικό μυθιστόρημα;

Διαβάζουμε στην περίληψη του βιβλίου:
Ανάμεσα στους Έλληνες εθελοντές που πολέμησαν στον Ισπανικό Εμφύλιο είναι και ο Αρίστος, ο πατέρας της Λόης, ο ήρωας των μαχών, ο ομορφάντρας που λαβώνει τις καρδιές των γυναικών. Τι κληροδοτεί όμως στα παιδιά του; Πόσο τα σημαδεύει; Και θα καταφέρει ποτέ η Λόη να ξεφύγει από το τέλμα όπου τη βούλιαξαν τα μικρά και μεγάλα οικογενειακά κρίματα; Αυτοεξόριστη από κάθε μορφή αγάπης, προδίδει τον άντρα της, νομίζοντας ότι έτσι ορίζει τον εαυτό της όπως αυτή θέλει και ότι δε θα αναγκαστεί και η ίδια, όπως η μητέρα της, να υποπέσει στο θανάσιμο αμάρτημα του έρωτα. Σημαδεμένη από πάθη και λάθη, δέσμια του παρελθόντος των γονιών της, θα παλέψει για να φτιάξει έναν καινούργιο εαυτό. Μόνο που ο έρωτας της κόβει το δρόμο, κι εκεί αρχίζει η τρέλα και η παραφορά. Τι τίμημα πρέπει να πληρώσει και ποιο είναι το μερτικό της δικής της ευθύνης για τη δραματική κατάληξη;
Ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα, όπου η μοίρα των ηρώων διαμορφώνεται, παραβιάζεται και ισοπεδώνεται από τον έρωτα και από τη Μεγάλη Ιστορία, αυτή που κατευθύνει και κινεί τους ανθρώπους σαν άβουλα όντα σε ένα παράλογο θεατρικό έργο.

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ





Συζητάμε, συζητάμε, μόνο αυτό μας έμεινε!
Έχουμε καταντήσει πλέον γραφικοί. Πρέπει μα λυθεί το ζήτημα της Ελλάδας γιατί αυτό δηλητηριάζει την ευρωζώνη! Τάδε έφη Νικολά. Και άπαντες αναρρίγησαν. Διότι μάλλον δύσκολο τους παρουσιάστηκε το πειραματόζωο και όσο να ‘ναι δυσκολεύονται και αυτοί. Διότι ό,τι και να πεις άρχισαν κι αυτοί τις περικοπές αλλά μη φανταστείς τίποτα δύσκολα. Εμείς είμαστε το πατρόν και πάνω σε μας κόβουν και ράβουν. Πλησιάζουν και οι εκλογές και φυσικά θέλουν να δείξουν μια καλή και αποτελεσματική εικόνα!
Και από την άλλη είναι σαν να μην τους καίγεται καρφάκι. Πόσο, όμως, θα αντέξουν τα ινδικά χοιρίδια μέσα στο δοκιμαστικό σωλήνα; Πέντε, δέκα μήνες, δύο, τρία χρόνια; Άσε μην εκραγούν και έχουμε τίποτα χειρότερα.
Διότι, άκου να δεις! Δεν πα να καίγεσαι να ζεστάνεις λίγο το κοκαλάκι σου; Δεν πα να πνίγεσαι να συντονίσεις τα ασυντόνιστα; Καρφάκι δεν τους καίγεται. Περί άλλων τυρβάζουν. Διότι έχει αποδειχτεί περίτρανα στο βάθος της Ιστορίας ότι το τζάμι το πληρώνουν πάντα οι πολλοί και μη εκλεκτοί.
Τι μαθητικά συσσίτια, τι κόσμος να παγώνει στους δρόμους, από συζητήσεις σε συζητήσεις το πάμε. Ας τους πούμε πια ότι έχουν σπάσει τα νεύρα μας, να καταλήξουμε σε μια απάντηση. Να ξέρουμε τι θα κάνουμε από εδώ και στο εξής. Να ξέρουμε βρε αδερφέ. Να μην τσιγαριζόμαστε.
Άντε σήμερα, άντε αύριο, άντε σε πέντε μέρες. Έτσι θα βγάλουμε τη χρονιά μας; Ούτε που καταλάβαμε πότε μπήκαμε και στο Φλεβάρη. Έτσι θα περάσουμε το χρόνο μας; Κάποιος να τους πει ότι ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει. Οπότε τότε δεν θα τους έχουμε ανάγκη. Θα αράξουμε στις παραλίες, με μια φέτα καρπούζι, άντε δυο και από δω πάν’ κι  οι άλλοι!
Αλλά ξέρουν από ελληνικές παροιμίες; Δεν ξέρουν. Διότι, αν ήξεραν, θα σκεφτόντουσαν διαφορετικά. Δεν θα είχαν αυτόν τον αέρα της εκδικητικής τιμωρίας. Αλλά δε θα έρθουν για διακοπές στην Ελλάδα; Θα έρθουν. Για να μας δούνε να τρώμε καρπούζι και να τους φτύνουμε κατάμουτρα τα κουκούτσια.
Διότι τώρα χειμώνας για! Που να βρεις καρπούζια;