Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Καλώς τόνε κι ας άργησε.
- Ποιος ήρθε πάλι; Επισκέψεις έχουμε;
- Καλοκαίρι είναι, τουριστική χώρα είμαστε, με τις παραλίες μας, με τις θάλασσές μας, με τα ετούτα μας, με τα άλλα μας, με τα ωραία μας… Για αυτό μας ζηλεύουν εξ άλλου… Κακό πράμα να είσαι παραθαλάσσιο οικόπεδο και μάλιστα πάνω στο κύμα. Δε σταματάς από επισκέψεις… Μια ο ένας, μια ο άλλος, ας τα να πάνε… δεν σώνουμε από επισκέψεις… Να χαρούμε κι εμείς λίγο την ηρεμία μας… Να γεμίσουμε μπαταρίες για το χειμώνα ο οποίος προβλέπεται θερμός, καυτός έως …τσουρουφλιστός!
- Ποιον δέχτηκες πάλι; Δεν μου είπες…
- Ποιον άλλον; Δεν έχουμε ανοιχτούς τους λογαριασμούς μας με τους γείτονες; Ήρθε πάλι ο Νίμιτς, σκάλισε λίγο τα κάρβουνα έτσι για να κρατιέται ζωντανή η φωτιά, μπας και σβήσει…
- Και τι; Ξανάφυγε;
- Ήταν ταξιδάκι τσακ μπαμ! Λίγο να θυμηθούμε τι είπε και η Αγκέλα!
- Τι λες; Εξέφρασε γνώμη;
- Είναι δυνατόν να μην γινόταν κι αυτό; Πρέπει να υπάρχει μια τάξη στην περιοχή, πρέπει να μην υπάρχουν προβλήματα, και όταν υπάρχουν να λύνονται πάραυτα!
- Και λοιπόν;
- Δήλωσε ότι την απασχολεί το θέμα, και από ό,τι κατάλαβα το έχει κατά νου και από ό,τι πάλι κατάλαβα θα ασχοληθεί με το θέμα μόλις θα είναι ο καιρός του!
- Και γιατί αυτό;
- Δεν ξέρεις τώρα, άμα έχεις επενδύσεις στην περιοχή θες μια σταθερότητα, δεν μπορεί τα  πράγματα να είναι μετέωρα… Αφού το δήλωσε εξ άλλου, …θα έρθει η στιγμή που θα καταβάλω μεγάλη προσπάθεια για το θέμα αυτό…
- Οχ! Κάπως μου ακούγεται αυτό… Αυτό το μεγάλη προσπάθεια δεν μου στέκεται καλά… Οι μεγάλες προσπάθειες κάπως καταλήγουν… Ειδικά για μας, πάλι βρεγμένοι μου φαίνεται θα βγούμε…
- Τι εννοείς;
- Ξέρω εγώ… Είναι… Τι να σου πω τώρα… Μη μείνουμε εμείς με τη προσπάθεια στο χέρι!



Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τι να σημαίνει τώρα αυτό;
- Είχαμε το μαντείο παλιά, να που παρουσιάστηκε και πάλι!
- Μη μου πεις ότι θα έχουμε και Πυθία;
- Αμέ! Τι μπορεί να σημαίνει ο χρησμός αυτός της σύγχρονης Πυθίας, συγγνώμη, της Χριστίνας εννοώ, λόγω κεκτημένης ταχύτητας ξέφυγα από τον ρουν των γεγονότων… “Αναμένω να τηρήσουν οι Ευρωπαίοι τις δεσμεύσεις τους για το χρέος.”
- Δύσκολα μου βάζεις. Τι άραγε θέλει να πει;
- Προετοιμάζει το έδαφος για τη συνάντηση του Σεπτεμβρίου… αλλά τι θέλει να πει; Τι θέλει να πει ο ποιητής;
- Τι είδους δεσμεύσεις εννοεί; Τις ξέρουμε εμείς; Και είναι υπέρ ημών ή κατά;
- Οι προύχοντες σίγουρα θα ξέρουν, αλλά εμείς τι ξέρουμε;
- Μπα…, εγώ πιστεύω ότι εννοεί …κοιτάξτε φίλοι μου, τους πυροβολήσατε αρκετά, νισάφι πια… Κάντε κάτι να πάρουν μια ανάσα τα παιδιά… Γιατί τα καημενούλικα όλα τα έχουν δει… Τι σκωτσέζικο ντους, τι μαστίγιο και καρότο, τι μαρτύριο του Σίσυφου… Τι βουτήγματα του κεφαλιού μέσα στο νερό μέχρι την τελευταία ανάσα και πάλι ξαναβούτα μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων.
- Αυτό το τελευταίο δεν έχει διασταυρωθεί πλήρως και η αντικειμενικότητα του αμφισβητείται μέχρι νεωτέρας εξακρίβωσης…
- Ας το παραβλέψουμε αυτό, φτάνουν όλα τα άλλα…
- Και σαν κίνηση καλής θελήσεως και αλλαγής της ψυχολογικής κατάστασης η συνάντηση θα γίνει εκτός των τειχών για να γλυτώσουν από το βάρος της ψυχολογικής βίας τα αθώα και άκακα αμνοερίφια!
- Λες;
- Εμμέσως πλην σαφώς αυτή είναι η προσπάθεια της αλλαγής του κλίματος.
- Αλλαγή του κλίματος με καλοκαιρία ή με έναρξη ισχυρών βροχοπτώσεων; Διότι όταν με βάζουν να γλυτώσω από τις τράπεζες την ψυχολογική μου επιβάρυνση, αλλά βάζουν στο χέρι το περί ου ο λόγος… ε! άλλα λόγια να αγαπιόμαστε… Δεν είναι αλλαγή κλίματος αυτό… Είναι …Θεός σχωρέστον και τα κόλλυβα δωρεά του καταστήματος!
- Και τα τριήμερα και τα εννιάμερα και τα σαράντα…;
- Ναι, ναι όλα αυτά… Τι; Γυφτιές θα κάνουμε;



Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Κοίτα κι εδώ!
- Τι να δω;
- Για να μαθαίνεις και γλώσσα!
- Τι γλώσσα;
- Τα ελληνικά σου, βρε τούβλο! Όταν λέμε γλώσσα, λέμε γλώσσα, ελληνικά, πώς να το κάνουμε πιο λιανά;
- Και γιατί τα ελληνικά μου δεν είναι καλά;
- Προφανώς δεν είναι! Είναι; Αφού άλλα ακούς, άλλα λες, άλλα διαβάζεις…
- Και τι γίνεται; Αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη οι λέξεις; Δεν είναι πάντα οι ίδιες; Από πότε έγινε αυτό;
- Πάντα γινόταν, αλλά εμείς δεν το βλέπαμε! Υπάρχουν σύμπαντα που ζουν και ταξιδεύουν παράλληλα. Δεν πλησιάζουν το ένα το άλλο… από μακριά και αγαπημένα. Χαιρετιούνται καμιά φορά από μακριά, στέλνουν τα φιλιά τους και την αγάπη τους το ένα στο άλλο και αυτό είναι όλο! Προσέγγιση μηδέν!
- Τι θες να πεις;
- Γιατί μου κάνεις πάντα αυτή την ερώτηση και με εκνευρίζεις; Πρέπει πάντα να πιάνεις αμέσως αυτά που σου λέω. Δεν ζεις εδώ; Δεν αναπνέεις εδώ; Δεν ξημεροβραδιάζεσαι εδώ;
- Ε! Ναι…
- Τι ε, ναι ρε;
- Σα να μου φαίνεται ότι σήμερα είσαι κάπως, σαν να έχεις τα νευράκια σου…
- Έτσι είναι πάντα, απλά η ένταση μπορεί να διαφέρει…
- Α! την καημένη! Τι της έμελλε να πάθει…
- Άκουσες που είπε ο υπουργός οικονομικών της Γαλλίας ότι το επόμενο εξάμηνο είναι κρίσιμο για την Ελλάδα!
- Αυτό είπε;
- Αυτό γράφτηκε… Μπορείς να σκεφτείς πόσες φορές είχαμε κρίσιμες χρονιές, κρίσιμα εξάμηνα, κρίσιμες εβδομάδες, κρίσιμες ώρες… μη σου πω και κρίσιμες δεκαετίες…
- Τι να σου πω τώρα…
-  Πες ότι θες… Αυτό που λέω εγώ είναι ότι πρέπει να μάθουμε ελληνικά από την αρχή… Διότι κρίσιμο αυτό, κρίσιμο το άλλο… Πόσο κρίσιμο πια; Όλα κρίσιμα; Κάτι άλλο, πιο δυνατό, πιο διαφορετικό; Έτσι για να ξέρουμε τι λέμε… Και τι είναι αυτό το κρίσιμο; Μετά; Το επόμενο εξάμηνο δεν θα είναι κρίσιμο; Κάποια στιγμή να μετράμε και την κρισιμότητα για να ξέρουμε πώς να νιώθουμε; Όχι έτσι πετάμε μια κουβέντα κι όποιον πάρει ο χάρος…
- Τι να σου πω βρε φίλε μου! Κρίση έχουμε, οπότε όλα κρίσιμα θα είναι…



Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Ο συγγραφέας Νίκος Διακογιάννης γράφει για το "Κράτησέ μου μια αλήθεια για το τέλος'


Πριν μόλις έναν μήνα ο Βασίλης Μόσχης μάς πρότεινε τη δεύτερη συγγραφική του δουλειά με τίτλο "Κράτησέ μου μια αλήθεια για το τέλος" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θερμαϊκός. Με ένα εξώφυλλο απολύτως ταιριαστό με την υπόθεση, καλεί τον κάθε αναγνώστη σε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, από το σήμερα μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα, χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα, της Κατοχής και του Εμφυλίου..

Απ' τις πρώτες κιόλας γραμμές το σκηνικό ενός φόνου, οι περιγραφές και η αγωνία για ό, τι τελικά συνέβη σε κείνο το διαμέρισμα της πολυκατοικίας αποτελούν λόγους ικανούς να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον. Πολυπρόσωπο το μυθιστόρημα μα αλλιώς δεν γινόταν αφού στην ουσία τυλίγονται σαν σε γαϊτανάκι ιστορίες φαινομενικά διαφορετικών και άσχετων μεταξύ τους ανθρώπων. Όμως το παρελθόν ως ειθισται κρατά τους κωδικούς που ξεκλειδώνουν την κοινή μοίρα ή την ειμαρμένη και τα παιχνίδια της επάνω στις ζωές μας. Στο μέρος της ιστορίας που αναφέρεται στο σήμερα οι ήρωες είναι τόσο αληθοφανείς ώστε ο αναγνώστης δεν δυσκολεύεται διόλου να ταυτιστεί μαζί τους.

Τριτοπρόσωπη σε όλο το έργο η αφήγηση με ελάχιστες μονάχα παρεμβολές του συγγραφέα, τις φορές που μοιάζει να διερωτάται για τους λόγους που οδήγησαν τον εκάστοτε ήρωα να πράξει  με τον συγκεκριμένο τρόπο. Περισσότερο με αίσθηση έχει να κάνει παρά με σαφή παρεμβολή, γιατί αυτό που ενδιαφέρει τον συγγραφέα είναι να παραμείνει θεατής, να μεταφέρει "αντικειμενικά" την ιστορία που ξετυλίγεται μπροστά του.

 Βρήκα τη γλώσσα απλή σε γενικές γραμμές, κατανοητή, άμεση, τον λόγο μικροπερίοδο ως επί το πλείστον και από τα σχήματα λόγου η παρομοίωση είναι αυτή που κόβει πρώτη το σχοινί.

Μ' άρεσε η μέριμνα για το λεξιλόγιο. Ο συγγραφέας φρόντισε να συνάδει προς την εποχή που μας περιέγραφε. Βρήκα υπέροχα τα αποσπάσματα για ο πέρασμα των Γερμανών από τα χωριά και τις βιαιότητές τους, την σκηνή με την εξαφάνιση στο δάσος. Ανατρίχιασα στη σκηνή με την αναζήτηση του νεκρού...

Η μόνη μου ένσταση έχει να κάνει μονάχα σε ό, τι αφορά στην έκταση των διαλόγων στις σκηνές που αναφέρονται στην σημερινή εποχή.

Το βιβλίο βρίσκεται ήδη στις λίστες με τα ευπώλητα και συνεχίζει την ανοδική του πορεία.

Εύχομαι και ακόμη ψηλότερα.

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο

Ο Γεράσιμος Χαλκιάς γίνεται έρμαιο εκβιαστικών και απειλητικών τηλεφωνημάτων. Τον κατατρέχει ένα παρελθόν που χάνεται στα μαύρα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου. Ο Αλέξης Μακρής, διάσημος ηθοποιός, βρίσκεται αντιμέτωπος με απροσδόκητες αποκαλύψεις. Ακολουθεί τις ανατροπές της ζωής του, που τον οδηγούν σε μια εκπληκτικά αναπάντεχη αλήθεια. Είναι και η ζωή ένα μεγάλο θέατρο; Η Δανάη Ρήγα ερωτεύεται παράφορα τον Νικόλα Χαλκιά. Ζει ένα μεγάλο έρωτα, αλλά οι ανατροπές την φέρνουν σε αδιέξοδα. Τι μπορεί να συμβεί; Η Αργυρώ Λάμπρου αντιμετωπίζει ένα παρελθόν που προκαλεί πόνο με βλέμμα γεμάτο απορίες αλλά και αισιοδοξία.


Ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα, οι ήρωες του οποίου συγκρούονται με τα συναισθήματά τους σε ένα γαϊτανάκι εκπλήξεων και ανατροπών. Μια σκληρή ιστορία οικογενειών, που ξετυλίγεται στον τουρκοκρατούμενο Όλυμπο και τα γύρω χωριά του, το Λιτόχωρο, τον Πλαταμώνα, τον Άγιο Παντελεήμονα, το Λιβάδι Ολύμπου, την εποχή της Κατοχής και του Εμφυλίου και συνεχίζει στη μεταπολεμική Αθήνα, στο Σούνιο, στην Ύδρα.









Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τώρα ησύχασα!
- Πολύ;
- Τι να σου πω; Ότι θα σταματήσω τα ηρεμιστικά μου;
- Γιατί; Παίρνεις ηρεμιστικά;
- Καλά! Δεν τον ήξερες;
- Και γιατί να το ξέρω;
- Τι να ξέρεις, βρε πουλάκι μου! Αυτό θεωρείται δεδομένο! Χωρίς ηρεμιστικά και υπογλώσσια δεν την βγάζεις καθαρή. Αλλιώς …κλάφτα Χαράλαμπε! Είναι μαστ! Είναι πλέον καθιερωμένο! Ένας επαγγελματίας που σέβεται τον εαυτό του και την εικόνα του, είναι απαραίτητο να έχει στο τσεπάκι του κάνα δυο χαπάκια! Πώς ήταν κάποτε ένα λουλούδι στην μπουτονιέρα; Ένα μαντηλάκι ασορτί με τη γραβάτα να εξέχει από το μπροστινό τσεπάκι του σακακιού…
- Τι μου θύμισες τώρα… Να ‘ξερες τι μου θύμισες…
- Ξέρω… Ξέρω… Παλιές αγαπημένες εποχές που θα τις βλέπουμε τώρα μόνο στον κινηματογράφο, θα τις διαβάζουμε σε κανένα βιβλίο…
- Έχουν αλλάξει τα πράματα τώρα, οι εποχές προχωράνε, ο κόσμος προοδεύει, άλλα ήθη και έθιμα… Πρέπει να προσαρμοστούμε και εμείς αναλόγως… Δεν πρέπει να μείνουμε πίσω… Να εκσυγχρονιστούμε…
- Και τότε γιατί λες ότι θα σταματήσεις τα ηρεμιστικά σου…
- Μα δεν διαβάζεις τι γίνεται;… Πάνε να μας χαλάσουν ό,τι με κόπο φτιάξαμε τα τελευταία χρόνια. Πάνε να μας τα καταργήσουν και αυτά…
- Τι; Θα απαγορεύσουν την κυκλοφορία τους; Και τι θα κάνει ο κόσμος; Που θα έχει μια παρηγοριά… ένα αποκούμπι είχε…
- Όχι, ρε παιδί μου, δεν θα τα έχει ανάγκη να τα παίρνει…
- Μπα; Θα είναι καλύτερα δηλαδή;
- Αμέ; 
- Γιατί; Θα γίνει κανένα θαύμα;
- Δεν διάβασες ότι από το ΔΝΤ είπαν ότι δεν χρειάζονται άλλες οριζόντιες περικοπές στους μισθούς στην Ελλάδα;
- Μπα; Και γιατί αυτό παρακαλώ;
- Από την καλοσύνη του προγράμματος… Που πας βρε Καραμήτρο; Άμα δεν έχει λεφτά ο καταναλωτής πώς θα κυκλοφορήσει η αγορά; Θα γίνει κανένα θαύμα; Είδαν ότι απέτυχε το μέτρο, εμμέσως πλην σαφώς έριξαν τις μπηχτές τους, και προσπαθούν τώρα να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα! Οπότε, τι θα κάνουμε; Θα κόψουμε και τα υπογλώσσια! Θα ηρεμήσουμε λίγο…
- Κοίτα…, εσύ καλού κακού κάνε το κουμάντο σου. Κράτα τις προμήθειες σου… Ποτέ δεν ξέρεις!



Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Δεν πρέπει να το αφήσουμε έτσι αυτό!
- Ναι, δεν πρέπει!
- Να κάνουμε κάτι!
- Ναι, να βγούμε στους δρόμους!
- Ναι, να βγούμε στους δρόμους, να φωνάξουμε, όχι άλλο τέτοιο χάλι.
- Ναι, χάνουμε την πρωτιά, είναι δυνατόν;
- Ακούς εκεί! Τέταρτοι!
- Ποιοι; Εμείς οι Έλληνες που έχουμε τον πρωταθλητισμό στο αίμα μας, να μας πάρουν την χαρά της νίκης μέσα από τα χέρια μας, είναι δυνατόν; Πρέπει να ξεπλυθεί με αίμα!
- Εντάξει, το παρατραβάμε! Είπαμε, αλλά όχι κι έτσι!
- Είναι δυνατόν ρε; Εμείς; Το αγλάισμα του ανθρωπίνου είδους να είμαστε τέταρτοι; Δεν θα το συγχωρήσω αυτό ποτέ από τον εαυτό μου! Ποτέ!
- Ακούς εκεί! Να μας την βγουν με κόκκινο οι άλλοι!
- Δηλαδή τι παραπάνω έχουν από εμάς οι Βούλγαροι, οι Ρουμάνοι και οι Λετονοί και μας πέρασαν;
- Αφού είναι έτσι, καλό είναι τότε να οργανώσουμε επιτροπές και να τους βοηθήσουμε!
- Λογικό είναι, αφού αυτοί είναι φτωχότεροι από εμάς! Δεν πρέπει να τους βοηθήσουμε; Να συμπορευτούμε με τον πόνο τους και τη φτώχια τους; Γιατί όχι; Αφού εμείς είμαστε σε καλύτερη θέση. Δεν είμαστε καν δεύτεροι, αν και η δεύτερη θέση θα μας έτσουζε περισσότερο διότι θα ήμασταν μια ανάσα από την πρωτιά! Παρά τρίχα και θα ήμασταν και πάλι πρωταθλητές!
- Θα πρέπει να τα βάλουμε κάτω τελικά. Να δούμε, μήπως χάνουμε και από άλλα πράγματα την πρωτιά. Μπορεί να μας ξέφυγε κάτι, να προλάβουμε όσο είναι καιρός μην μείνουμε πίσω! Θα πρέπει επιτέλους σε αυτήν την ήπειρο να μπει μια τάξη. Δεν μπορεί ο καθείς να λέει ό,τι θέλει!
- Ναι, αφού σου λέει ότι η φτώχια στην Ελλάδα αυξήθηκε από το 2010 κατά πολύ σε σχέση με …τις παρελθούσες χρήσεις!
- Κάποιο λάθος θα έγινε! Πρέπει να τα βάλουμε κάτω με μολύβι και χαρτί και να τα υπολογίσουμε από την αρχή!
- Σωστά! Δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα να μας πάρει την πρωτιά. Το χρυσό είναι δικό μας! 

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Αυτό που διαβάζω στις εφημερίδες, δύσκολες ώρες για τον τάδε, με πεθαίνει.
- Δηλαδή μέχρι στιγμής πόσες φορές πέθανες;
- Δάγκωσε τη γλώσσα σου, να μου χαθείς, να μου χαθείς…
- Είσαι υπερβολικός…
- Το λέει η έκφραση ρε φίλε… Και τρέχει ο άλλος να διαβάσει ποιος ή ποια καημένη περνάει δύσκολες ώρες και ψάχνει μετά μανίας. Και αυτά όλα στο διαδίκτυο που γέμισε εστίες και εστίες ειδήσεων και μερικές …διασποράς ψευδών ειδήσεων…
- Για εντός του θέματος παρακαλώ! Πας να ξεφύγεις και το πας αλλού το θέμα… Για πες μας ποιος περνάει δύσκολες ώρες…
- Είδες λοιπόν, σου άναψε και σένα τη φαντασία… Θες να μάθεις… Διότι λες, ποιος είναι αυτός που περνάει δύσκολες ώρες; Είναι στο κρεβάτι του πόνου και πνέει τα λοίσθια; Του έχουν κατασχέσει το σπίτι και δεν ξέρει που να μείνει; Έχει χάσει τη δουλειά του αυτός κι η γυναίκα του και είναι στους δρόμους μπας και βρούνε κανένα κομμάτι ψωμί; Τι από όλα αυτά;
- Και; Δεν είναι τίποτα από όλα αυτά;
- Τι να είναι μωρέ; Προφανώς έχουμε χάσει το μέτρο παντού! Μέσα στην υπερβολή για να εξάψουμε τη φαντασία των αναγνωστών!
- Για πες, για πες!
- Τι παρακολουθείς; Σου λέω κανένα αστυνομικό μυθιστόρημα; Ή μήπως λες, α! εγώ καλά είμαι, δεν περνάω δύσκολες στιγμές, για να δω ποιος καημενούλης υποφέρει για να του σύρω τα σχολιανά του, γιατί μπορεί και να χαρώ κιόλας αν είναι κανένας γνωστός μου που τον έχω στο μάτι…
- Πολύ το τραβάς ρε παιδάκι μου…
- Το θέμα μας δεν είναι αυτό καθεαυτό η είδηση, είναι ο τρόπος πως πλασάρεις την είδηση…  Δεν θυμάσαι παλιά που κυκλοφορούσε το κλασικό πλέον προς νέους δημοσιογράφους;
- Τι κυκλοφορούσε;
- Δεν είναι  είδηση αν ένας σκύλος δαγκώσει έναν άνθρωπο. Είδηση είναι όταν ένας άνθρωπος δαγκώσει ένα σκύλο!
- Είμαι όλος αυτιά…
- Λοιπόν, οι δύσκολες οι ώρες οι τελευταίες, διότι σχεδόν κάθε μέρα κυκλοφορεί αυτός ο τίτλος ήταν, και όχι είναι – διότι πρόλαβαν οι δύσκολες ώρες και τέλειωσαν μέχρι να γίνει είδηση – για την Μαρινέλλα, ή οποία έκανε μια επέμβαση στο χέρι, τη μια μέρα μπήκε σε ιδιωτικό θεραπευτήριο βορείων προαστίων και την άλλη μέρα βγήκε για να συνεχίσει τις συναυλίες της..-
- Και οι πραγματικά δύσκολες ώρες ποιες είναι;

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Με συγχωρείς, αλλά εγώ δεν παίζω!
- Και ποιος παίζει; Τα παιχνίδια σε μάραναν! Δεν κοιτάς τα χάλια σου!
- Δυστυχώς, τα δικά μου τα χάλια κοιτάω…
- Και σου κάνει διάθεση να παίξεις;
-  Πρέπει να σταματήσουμε πια αυτό το παιχνίδι της γάτας και του ποντικού!
- Και εσύ τι έπαιζες; Τη γάτα ή τον ποντικό;
- Εξαρτάται σε ποια κερκίδα κάθεσαι;
- Μπα; Έχει και γήπεδο το παιχνίδι;
- Και μεγάλο μάλιστα;
- Για να μην το σκάσουν οι γάτες ή τα ποντίκια;
- Πάλι όπως το βλέπει κανείς!
- Για στάσου ρε φίλε, για εξηγήσου, για να καταλάβουμε!
- Διαβάζω και οδύρομαι! Αν είναι αληθινά όλα αυτά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
- Τι έγινε πάλι;
- Από τη μια έτσι και από την άλλη γκιουβέτσι!
- Το γύρισες τώρα στην μαγειρική, αλλά σε δίνω δίκιο, με τόσες μαγειρικές εκπομπές στην τηλεόραση πρέπει όλοι να έχουμε γίνει εξπέρ στο μαγείρεμα. Τουλάχιστον μάθαμε να μαγειρεύουμε. Ελπίζω στην επόμενη σεζόν να μας μάθουν να μαγειρεύουμε και χωρίς υλικά!
- Εγώ μιλάω σοβαρά κι εσύ…
- Παιχνίδια δεν είπες;
- Ναι, αλλά… Τέλος πάντων… Η Blackrock
- Τι είναι πάλι αυτή;
- Δεν ξέρω, θα σε γελάσω, αλλά κάτι με τα οικονομικά των χωρών ασχολείται…
- Κι αυτή; Για σταθείτε ρε παιδιά, σαν πολλοί δεν μαζευτήκαμε; Κάντε λίγο κράτει... Σαν να είναι περισσότερες και από τις χώρες με τις οποίες ασχολούνται.. Θα ‘χει πολύ ψωμί αυτή δουλειά… Να πάμε να δουλέψουμε κι εμείς εκεί…
- Λοιπόν αυτή η Blackrock, όνομα και πράμα δηλαδή, ανακοίνωσε ότι η Ελλάδα είναι πρώτη...
- Τι άλλο θα μπορούσαμε να είμαστε; Πρωταθλητές παιδί μου. Γεννηθήκαμε για τον πρωταθλητισμό! Έ, ρε τι είναι αυτό το DNA!
- Είμαστε πρωταθλητές…, πρώτοι στη λίστα σε επικινδυνότητα για χρεοκοπία!
- Φτύσε τον κόρφο σου, Θεός φυλάξοι! Τι πράματα είναι αυτά που διαδίδουν; Σαν δεν ντρέπονται λέω εγώ… Και ποιοι είναι δεύτεροι;
-Μετά είναι η Βενεζουέλα, η Αίγυπτος, η Ουκρανία, Πορτογαλία, Αργεντινή, Ιταλία και συνεχίζει ένα κατάλογος πενήντα χωρών…
- Και μας έχουν πρώτους; Έλεος πια! Τόσο πρωταθλητισμό δεν τον αντέχω!


Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Ξέρεις τι  μου κακοφαίνεται πάνω από όλα;
- Τι ;
- Πες δεν έχουμε λεφτά…
- Και γιατί να μην το πω; Αφού έτσι είναι!
- Πες ότι η ανάπτυξη δεν έχει έρθει ακόμη…
- Και γιατί να μην το πω; Αφού έτσι είναι…
- Πες ότι χρωστάμε στο ΙΚΑ…
- Και γιατί να μην το πω; Αφού έτσι είναι…
- Πες ότι χρωστάμε στην Εφορία…
- Και γιατί να μην το πω; Αφού έτσι είναι…
- Πες ότι χρωστάμε στις τράπεζες…
- Και γιατί να μην το πω; Αφού έτσι είναι…
- Πες ότι είμαστε σε ένα λαβύρινθο που δεν οδηγεί πουθενά…
- Και γιατί να μην το πω; Αφού έτσι είναι…
- Μου κακοφαίνονται όλα αυτά! Με ρίχνουν στα πατώματα και δεν μπορώ να σηκώσω κεφάλι, αλλά…
- Είναι να μην σου κακοφαίνονται; Κόσμος πάει κι έρχεται, μαθαίνω ξεσκόνισαν κι άλλοι τα διαβατήρια τους…
- Αυτό που δεν μπορώ να, χωνέψω είναι ότι …η ομπρέλα προστασίας πάνω από τη χώρα μας είναι  …επίτευγμα των ξένων δυνάμεων και πάλι… Αυτό μου φέρνει ίλιγγο… Μόνο που σκέφτομαι ότι όλα αυτά είναι κατ’ εντολήν με πιάνει ένας τεράστιος θυμός…
- Δυστυχώς… έτσι είναι!
- Και όχι μόνο, λες και υπάρχει μια πλήρης αδιαφορία για τα τεκταινόμενα στην καθημερινότητα των πληβείων… Και από την άλλη ακούγονται ψίθυροι εκ της αλλοδαπής για νέα μνημόνια σε περίπτωση ανάγκης νέου δανείου, σε …περίπτωση μη επιτυχούς έκβασης του επιτόπιου στραγγαλισμού που αργά και σταθερά συντελείται!
- Μου φαίνεται αδιανόητο ότι πάντα η ιστορία επαναλαμβάνεται, ότι πάντα βρισκόμαστε χρεωμένοι… Που μπορεί να πέσει όλο το βάρος… στην κακοδαιμονία μας; Στην βαριά κληρονομιά που κουβαλάμε; Και δεν εννοώ την κληρονομιά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού! Όχι πια! Εννοώ τα μεθεόρτια…
- Δηλαδή, πάντα στραβά γίνονταν όλα σ’ αυτή τη χώρα;
- Απόδειξέ μου το αντίθετο…

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


 - Κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους,
- Έτσι λέω κι εγώ…
- Έχει καταντήσει πια βαρετό …τραβάτε με κι ας κλαίω!
- Και μέγα κλάμα…
- Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, διότι όλο λέμε και ξαναλέμε και στου κωφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα…
- Εμπρός, λοιπόν!
- Ξαναήρθε στη Βουλή το θέμα περί των δόσεων στα ασφαλιστικά ταμεία και ότι πρέπει να αυξηθούν, να φτάσουν στις εκατό διότι ο επιχειρηματίας τη σήμερον ημέρα, τέλος πάντων ο Θεός να τον κάνει επιχειρηματία έτσι όπως τον καταντήσανε, αδυνατεί να πληρώσει. Μέχρι εδώ καλά!
- Ναι, αλλά ξέρεις τι θα κυκλοφορήσει πάλι; Ότι η Τρόικα δεν δέχεται αύξηση δόσεων διότι σου λέει ότι δεν είναι πρόβλημα αυτό που δεν πάνε οι επιχειρηματίες να τακτοποιήσουν τις οφειλές τους. Είναι ότι δεν έχουν. Άρα γιατί να τους αυξήσουμε τις δόσεις; Αφού έτσι κι αλλιώς δεν θα πάνε να ξοφλήσουν αφού μηδέν από μηδέν ίσον μηδέν.
- Ωραία λογική φίλε μου… τέτοια εξυπνάδα είναι ευρωπαϊκής προελεύσεως;
- Και από την άλλη σου λέει, παγώστε πια τις οφειλές, αυξήσεις επί αυξήσεων λες και έχουν και δεν έρχονται επίσκεψη να ακουμπήσουν τον οβολό τους. Λες και είναι σε άλλο  πλανήτη και δεν ξέρουν τι γίνεται στη γύρα…
- Και αυτή η εκ νέου εμφάνιση στη βουλή με την εκ νέου εμφάνιση του θέματος τι είναι; Θέλουμε να ξέρουμε. Είναι πρόταση στη Βουλή, είναι πρόταση στην τρόικα, είναι…;
- Μια δοκιμή θα τους πείσει τέλος πάντων. Ας αυξήσουν πια τις δόσεις, για να πάρουν όλοι και να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…
- Σε βρίσκω υπερβολικό… όχι και καλύτερα… Αυτό μόνο στα παραμύθια, και το λέμε έτσι για παρηγοριά στον άρρωστο. Είναι δυνατόν να ζήσουμε καλύτερα από το πριγκιπόπουλο του παραμυθιού…;
- Και εμείς δεν ζούμε σε ένα παραμύθι;
- Ναι, αλλά το δικό μας έχει μόνιμη πρωταγωνίστρια την κακιά μάγισσα!

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Φαντάσου, δηλαδή, να είσαι πάνω σε ένα αεροπλάνο…
- Δεν μπορώ… Φοβάμαι τα αεροπορικά ταξίδια!
- Α!  στο καλό! Δεν το ήξερα…
- Οπότε δεν μπορώ να βάλω την φαντασία μου να δουλέψει…
- Κρίμα, μου χαλάς όλη τη σκέψη…
- Επειδή δεν ανεβαίνω σε αεροπλάνο; Καλό και τούτο!
-Μου χαλάει όλο το συλλογισμό…
- Καλά, τότε, ας πούμε ότι φαντάζομαι ότι είμαι πάνω σε αεροπλάνο…
- Λοιπόν, φαντάσου ότι είσαι πάνω σε ένα…
- Για στάσου λίγο, γιατί να φανταστώ ότι είμαι μόνο εγώ πάνω σε ένα αεροπλάνο; Εσύ δεν θα είσαι μαζί μου; Μοναδικός επιβάτης εγώ θα είμαι;
- Όχι, ρε παιδί μου, θα είμαι κι εγώ κι άλλοι θα είναι, ένα σωρό κόσμος… όλες οι θέσεις πιασμένες θα είναι…
- Α! είπα κι εγώ…
- Με διακόπτεις συνέχεια, όμως, και δεν κάνει… Λοιπόν…, φαντάσου ότι είσαι πάνω σε ένα φλεγόμενο αεροπλάνο…
- Τι;;;;;;;; Και πάνω σε αεροπλάνο και φλεγόμενο; Είσαι με τα καλά σου ρε φίλε; Τι θες; Να έχω εφιάλτες όλη τη νύχτα; Είσαι σοβαρός;
- Καλά, δεν καταλαβαίνεις; Υποθετικά είναι όλα αυτά…
- Και γιατί να μη μιλήσουμε, αφού είναι υποθετικά ότι με φαντάζεσαι σε μια παραλία, κάτω από μια ομπρέλα, δίπλα σε ένα μπαρ και παραδίπλα σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο… Για πες; Αυτό δεν είναι καλύτερο;
- Δεν μ’ αφήνεις να σε εξηγήσω, δεν μ’ αφήνεις…
- Γκραν γκινιόλ την κατέληξες τη συζήτηση… Μου χάλασες τη διάθεση, ακούς εκεί, σε αεροπλάνο και καιόμενο κιόλα… Και φυσικά εν πήησει, δεν μας το είπες και αυτό, να γελάσουμε λίγο! Να πετάει κιόλας, και να συμβαίνουν όλα αυτά… Δεν μπορώ άλλο, τα χάπια μου, τα χάπια μου και γρήγορα…
- Σε πληροφορώ φίλε μου ότι ανέβηκες σε αεροπλάνο και ήταν και μέσα στις φλόγες και το επιδιορθώσανε. Και όλα αυτά εν πτήσει…
- Ε, δεν είσαι καθόλου καλά!
- Και όμως! Έτσι όπως τα λέω είναι… Πάνω σε ένα φλεγόμενο αεροσκάφος… Και συμφωνεί μαζί μου και ο Γιούνκερ… επ’ ευκαιρία της εκλογής του ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής…
- Τα ίδια μυαλά κουβαλάτε… Και γιατί τα είπα όλα αυτά, παρακαλώ;…
- Γιατί σου λέει παρά τρίχα η Ελλάδα γλύτωσε…
- Καλά το αεροπλάνο μπορεί να γλύτωσε, ρωτάς για τους επιβάτες;



Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τι έχουμε πάθει!
- Σαν τι δηλαδή;
- Δεν μπορούν να πιάσουν τον Σήφη!
- Ποιος είναι αυτός;
- Καλά, δεν ξέρεις τον Σήφη, γνωστός στο πανελλήνιο; Πώς σου ξέφυγε;
- Δεν τον ξέρω. Τι να κάνουμε τώρα; Πες μου για να μάθω.
- Ο Σήφης, ρε! Ο Σήφης από την Κρήτη!
- Καλά, αυτό το είχα καταλάβει ότι ήταν από την Κρήτη. Κάτι άλλο. Κάποιο διακριτικό γνώρισμα.
- Είναι γύρω στο ενάμιση μέτρο με μεγάλη ουρά!
- Με δουλεύεις τώρα. Που ακούστηκε Σήφης με ουρά;
- Και όμως! Αυτός ο Σήφης έχει και ουρά… Γιατί με κοιτάς έτσι;
- Περιμένω να δω πότε θα σοβαρευτείς.
- Ρε, παιδί μου αυτός ο Σήφης είναι ο κροκόδειλος που κατοικοεδρεύει στην Κρήτη.
- Τι μου λες; Τον βάφτισαν κιόλας!
- Ναι, και δεν μπορούν να τον πιάσουν.
- Και πως θα τον πιάσουν;
- Έβαλαν μια παγίδα μέσα στο νερό με μερικά κοτόπουλα, μπας και φιλοτιμηθεί και πλησιάσει, αλλά που αυτός! Ανένδοτος!
- Κοτόπουλα βρήκαν να βάλουν;
- Και τι να έβαζαν;
- Μπορεί να είναι της τσίκνας ο Σήφης. Τίποτα παϊδάκια, κανένα κοκορέτσι, τίποτα πανσέτες… Μπορεί να έχει  χρόνια στην Ελλάδα, οπότε τα συνήθισε όλα αυτά!
- Και άμα ήταν κανενός αλλοδαπού και ήταν μαθημένος σε άλλη κουζίνα; Μπορεί να έχει λεπτό και ευαίσθητο ουρανίσκο. Μπορεί να είναι οπαδός της γαλλικής κουζίνας!
- Λες;
- Και γατί να μην λέω; Όλα γίνονται εδώ. Γιατί να μην γίνεται κι αυτό;
- Εγώ λέω μπας και δεν θέλει να φύγει. Σου λέει καλά είναι εδώ. Διασκεδάζω κιόλας.
- Διασκεδάζει;
- Αμέ! Τα τουριστικά γραφεία κάνουν και ημερήσιες εκδρομές μέχρι εκεί για να δουν τον κροκόδειλο οι τουρίστες. Ατραξιόν περίτρανη ο Σήφης!
- Εμένα μου λες! Θα τύχει να αρπάξει κανέναν ο Σήφης και μετά θα σου πω εγώ!
- Οπότε θα λυθεί και το μυστήριο ποιας κουζίνας είναι οπαδός! 

"GODSPELL" Ο Βασίλης Μόσχης είδε την παράσταση του ΚΘΒΕ και σχολιάζει στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

 




Με μεγάλη μου χαρά δέχτηκα την πρόσκληση της φίλης μου Ρούλας Αγγελίδου (βοηθός σκηνοθέτη της παράστασης) για να παρακολουθήσω την πρεμιέρα του ΚΘΒΕ του μιούζικαλ“GODSPELL” στο Θέατρο Κήπου της Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Γιορτές Ανοιχτού Θεάτρου Δήμου Θεσσαλονίκης 2014».
Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1970 από φοιτητές στο Carnegie Mellon  University του Pittsburgh της Pennsylvania, τοποθετημένο στην Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ΄70. Η παράσταση που απολαύσαμε ήταν προσαρμοσμένη με μεγάλη επιτυχία στο σήμερα της ελληνικής πραγματικότητας από την Ξένια Γεωργοπούλου, τον Γιώργο Κιουρτσίδη και την Ρούλα Αγγελίδου.

Ήταν μια καταπληκτική, υπέροχη παράσταση. Στην γεμάτη ζωή σκηνή του Θεάτρου κήπου παρέλασαν με ιδιοφυές και πρωτότυπο τρόπο όλα τα στραβά της σημερινής ελληνικής κοινωνίας και όχι μόνο. Αν και το αρχικό έργο βασιζόταν στις παραβολές του Ευαγγελιστή Ματθαίου και είχε θρησκευτικό χαρακτήρα, αυτή η προσαρμογή τόνισε το σύγχρονο κοινωνικό μέρος των παραβολών με γνώριμες σημερινές καταστάσεις, έξυπνα σκηνοθετικά ευρήματα και πληθώρα χιούμορ.

Στην παράσταση ο σκηνοθέτης κατάφερε με άνεση και πλήρη ζωντάνια και ευελιξία να παραδώσει μια δεμένη δουλειά που καταχάρηκαν όλοι όσοι βρέθηκαν στο Θέατρο Κήπου. Η σκηνοθεσία δεν επέτρεπε το αντίθετο. Πολιτικοί, δημόσια πρόσωπα, ελληνική γραφειοκρατία, ανθρώπινες σχέσεις, το κυνήγι ενός άκρατου πλουτισμού και ενός υπερφίαλου lifestyle προκάλεσαν σκέψεις, αυτοκριτική, απόλαυση και ψυχαγωγία.
Ο Γιώργος Κιουρτσίδης στο σημείωμα του σχετικά με την παράσταση υποσχέθηκε μια άρτια παράσταση και φυσικά από το αποτέλεσμα που απόλαυσαν οι θεατές δικαιώθηκε απόλυτα:
“Godspell,τα λόγια του θεού, τα λόγια του ΑΝΘΡΩΠΟΥ, τα λόγια που όλοι μας κρύβουμε βαθιά μέσα μας. Η αίσθηση της αγάπης, της αλληλεγγύης, της καλοσύνης, του δικαίου  και της συνύπαρξης  είναι βαθιά ριζωμένα στο DNA μας. Αυτό είναι στην ουσία το μιούζικαλ   Godspell, αυτά τα λόγια ειπωμένα από τον ευαγγελιστή Ματθαίο. Μια γραμμική αναφορά στις παραβολές  μέσα από μια αλληλουχία εξαιρετικής μουσικής  και στίχων. Προσπαθήσαμε να καταγράψουμε μια αντιπαραβολή των παραβολών στο σήμερα, εστιάζοντας στο κοινωνικό μέρος που πηγάζει  από τις αναγκαιότητες, που και αυτές  με τη σειρά τους  αναδύονται  μέσα από τη συνολική κρίση, που περνάμε σαν ανθρωπότητα. Θέματα όπως  η αδικία, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, το αδηφάγο γραφειοκρατικό τέρας, η συνύπαρξη με τη διαφορετικότητα  και πάνω από όλα η  μεταμέλεια και η  συγγνώμη, τα φωτίσαμε και τα αναδείξαμε, δίχως διάθεση  δεικτικής χειραγώγησης, αλλά σαν αφορμή  αυτοκριτικής και ενδοσκόπησης.


Δύσκολο το εγχείρημα της αποδόμησης ενός στέρεου  θρησκευτικού έργου. Πιστεύουμε πως κατορθώσαμε να  αγγίξουμε βαθύτερα τις έννοιες,  σύμφωνα με τη δική μας αισθητική, που αναπτύχθηκε  σαν ιδιαίτερος  θεατρικός κώδικας  στην διάρκεια των δοκιμών, από όλους τους συντελεστές και τους ηθοποιούς.
Μια παράσταση που ξεχειλίζει από μουσική, χορογραφίες, ενέργεια, κίνηση και συναίσθημα. Είναι η δική μας συνεισφορά  στα σημεία των καιρών, η δική μας συνεισφορά  στο να ανακαλύψουμε  ξανά τον ΑΝΘΡΩΠΟ.”

Μια ζωντανή παράσταση που καλεί τους θεατές να αναλογιστούν, να διασκεδάσουν, να ταράξουν τη σκέψη τους σε θέματα καθημερινά και τρέχοντα. Η άρτια παράσταση του ΚΘΒΕ δικαιώνει την εδώ και χρόνια προσφορά της στα πολιτιστικά πράγματα της Βόρειας Ελλάδας και όχι μόνο. Η ζωντανή ορχήστρα, οι γεμάτοι φρεσκάδα ηθοποιοί που “πανηγύριζαν” πάνω στη σκηνή με ζωντανούς διαλόγους, ένα ξέφρενο πανηγύρι που δίκαια προκάλεσε τη σκέψη μας, προσανατόλισε τη ματιά μας σε έναν άλλο δρόμο, ταρακούνησε τον ψυχικό μας κόσμο και μας επέτρεψε να φύγουμε ανανεωμένοι έχοντας στη σκέψη μας, αλλά και στην καρδιά μας αυτή την καταπληκτική παράσταση συνόλου που δίκαια καταχειροκροτήθηκε.
Ο Γιώργος Κιουρτσίδης απογείωσε το έργο με όλη του την ευαισθησία, δημιουργώντας ένα θέαμα με γρήγορο και σφικτό ρυθμό. Αξέχαστο το φινάλε, θα το θυμόμαστε με συγκίνηση.
Οι συντελεστές της παράστασης:

Σκηνοθεσία Γιώργος Κιουρτσίδης
Βοηθός σκηνοθέτη Ρούλα Αγγελίδου
Τα πολύχρωμα κοστούμια, έδεναν απόλυτα με το ρυθμό της παράστασης, είναι του Χρήστου Μπρούφα. Την προσαρμογή των τραγουδιών επί το ελληνικότερoν έκανε η Ξένια  Γεωργοπούλου. Την μουσική διδασκαλία έκανε η Λία Βίσση με εξαιρετική μαεστρία. Την ενορχήστρωση ο Κώστας Τζούνης. Τις γεμάτες ενέργεια και κίνηση χορογραφίες δίδαξε η Μαριάνθη Ψωματάκη. Οι ωραίοι φωτισμοί είναι της Στέλλας Κάλτσου. Την οργάνωση παραγωγής είχε η Κωνσταντίνα Ματζίρη.
Παίζουν με ζωντάνια, κέφι και όρεξη οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά) : Λουκία Βασιλείου, Στελλίνα Βογιατζή, Χρύσα Ζαφειριάδου, Δάφνη Κιουρτσόγλου, Χρήστος Μαστρογιαννίδης, Δημήτρης Μορφακίδης, Χρήστος Παπαδημητρίου, Εύη Σαρμή, Μιχάλης Σιώνας, Κική Στρατάκη, Χρύσα Τουμανίδου, Θάνος Φερετζέλης.
Παίζουν επί σκηνής οι μουσικοί:   Νίκος Βαφείδης (ντραμς), Τάσος Κορκόβελος (πλήκτρα), Πέτρος Λαγόντζος (κιθάρα),  Γιάννης Μαστρογιάννης (βιολί), Κώστας Τζούνης (μπάσο).

Μην χάσετε αυτή την παράσταση, θα σας φτιάξει το κέφι και θα λιγοστέψει την μιζέρια του καιρού μας. Την Παρασκευή 18 Ιουλίου στο Διεθνές Ίδρυμα Μεγάλου Αλεξάνδρου στο Λιτόχωρο.



Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Φταίνε οι ζέστες!
- Για ποιο πράμα;
- Για τις παραισθήσεις!
- Έχεις παραισθήσεις;
- Ναι;
- Γιατί;
- Δεν σου είπα; Φταίνε οι ζέστες!
- Τόσο πολύ;
- Δεν δικαιολογείται διαφορετικά. Τι άλλο να πω; Εκεί το αποδίδω.
- Ό,τι και να πεις έχεις δίκιο.
- Το να διαβάζεις ότι προμηνύονται φοροελαφρύνσεις, σου προκαλεί μια ζάλη στην αρχή, μια δόση ιλίγγου μετά, ένα αφόρητο τρέμουλο και συγχρόνως ψάχνεις απεγνωσμένα ένα τοίχο για να ακουμπήσεις και να μην καταρρεύσεις. Αλλά τι να πεις με έναν τοίχο; Τι να σου πει κι αυτός; Μουγγαμάρα και πάσης Ελλάδος. Δεν πα να μιλάς με τις ώρες; Να σε πιάσει λογοδιάρροια; Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Τον πόνο σου θα ελαφρύνεις για λίγο μέχρι να διαλυθούν οι παραισθήσεις και να επανέλθεις στην πραγματικότητα…
- Κακόμοιρο, φτωχό μου, παιδί…
- Ναι, όπως τα λες… Αυτή η ζέστη είναι αφόρητη… υποφέρεις πιο πολύ… αγκομαχάς με όλα αυτά που τραβάς και ακόμη χειρότερα με τις παραισθήσεις… Είσαι για λύπηση… Νομίζεις ότι όλα είναι πραγματικότητα, αλλά τζίφος... Πως είναι όταν είσαι χαμένος στην έρημο;
- Δεν βρέθηκα ποτέ σε έρημο…
- Δεν σε ρώτησα. Ρητορική ήταν η ερώτηση…
- Είσαι χαμένος μέσα στη θάλασσα της ερήμου και περπατάς…, περπατάς… περπατάς με μόνη παρέα τα αρπαχτικά πάνω από το κεφάλι σου, να νιώθεις την ανάσα τους πάνω στο σβέρκο, να νιώθεις τη γλώσσα σου να στεγνώνει και ξαφνικά να βλέπεις στο βάθος μια όαση και να χαίρεσαι, να αναπτερώνεται το ηθικό σου, να μαζεύεις τις δυνάμεις σου, ακόμη λίγο λες, και δεν το βάζεις κάτω… Αλλά όσο προχωράς, δεν πλησιάζεις, η όαση με τα δροσερά νερά απομακρύνεται, χάνεται και σταματάς… αποσυντονίζεσαι, βλέπεις πράγματα που δεν υπάρχουν, αγωνιάς, τα αρπακτικά πλησιάζουν όλο και πιο πολύ, το γέλιο τους ακούγεται σαρκαστικό, φοβερό, ύπουλο… Λίγο νερό… Λίγο νερό…
- Καλά, δε μου το λες τόση ώρα; Να σου φέρω… Κρύο ή της βρύσης;



Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Ούτε καν προλάβαμε να σηκώσουμε κεφάλι!
- Είδες; Είδες;
- Όχι θα μας άφηναν. Σου λέει, που πάτε μωρέ ξυπόλητοι; Τι είναι αυτά που θέλετε; Για καθίστε στα αυγά σας που θέλετε και πολυτέλειες! Οι φόροι, φόροι. Μην κάνετε όνειρα για μείωση στον επόμενο χρόνο.
- Και όταν λέμε χρόνο;
- Ο χρόνος είναι κάτι το αόριστο, κάτι το γενικό, κάτι που δεν μετριέται και τόσο εύκολα.
- Τι λες; Άλλο ο χρόνος του ενός δευτερολέπτου και άλλο ο χρόνος μηνών, κάνα δυο χρόνων. Δεν είναι το ίδιο!
- Ναι, μπορεί να μην είναι το ίδιο, αλλά για σκέψου, για θυμήσου πόσο εύκολα ο χρόνος άλλοτε συμπιεζόταν και άλλοτε ξεχείλωνε ανάλογα με τις …καιρικές συνθήκες.  Οπότε όταν λέμε χρόνο, να υπολογίζουμε κάτι σε …βάθος χρόνου!
- Καλά, ρε, πήγε ο άνθρωπος να βάλει μια νότα αισιοδοξίας για φοροελαφρύνσεις και κατάργηση άδικων μέτρων και αμέσως έπεσε βίτσα!... Πιπέρι στο στόμα! Δεν θέλουμε να ακούμε τέτοια. Άκου φοροελαφρύνσεις!
- Και μας την είπαν κι από πάνω. Τους χρωστάμε λέει κάπου 600 δράσεις…
- Τι είναι αυτό; Τι δράσεις; Δεν είμαστε τόσο δραστήριοι όσο πρέπει;
- Δεν νομίζω να εννοούν αυτό. Κάτι άλλο εννοούν;
- Σαν τι δηλαδή;
- Σαν να έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας. Αυτό το συμπέρασμα σα να βγάζω εγώ. Να κάνουμε ετούτο, να κάνουμε το άλλο, να κάνουμε το παραπέρα και …ξεκίνα να μετράς μέχρι να φτάσουμε το 600…
- Δηλαδή… Έχουμε ακόμη για την ουρά του γαιδάρου;
- Μόνο; Αφού σου λέει! Αυτό που υπερέχει τώρα είναι η συνέχιση του προγράμματος. Ξεχάστε ό,τι ονειρεύεστε!
- Διευκρίνισαν τι όνειρα πρέπει να ξεχάσουμε; Αυτά που βλέπουμε στον ξύπνιο μας ή στον ύπνο μας;
- Γιατί; Έχει καμιά διαφορά;
- Και μεγάλη μάλιστα! Τεραστία!
-…
- Στον ξύπνιο σου τα όνειρα τα πληρώνεις, στον ύπνο σου είναι δωρεάν!


Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Τι μπορεί να σου συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη!
- Όλα μπορεί να συμβούν! Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.
- Κι όμως! Πόσοι το σκεπτόμαστε έτσι; Ακόμη και εμείς οι ίδιοι που τώρα αυτή τη στιγμή αμπελοφιλοσοφούμε.
- Α! Όλα κι όλα! Μη το παρατραβάς. Δεν αμπελοφιλοσοφούμε καθόλου. Μιλάμε πολύ λογικά.
- Εντάξει! Εντάξει!                                                      
- Λες για το ακατανόητο! Τι ήταν κι αυτό; Δεν πίστευες στα μάτια σου! Τόσα γκολ από τη μια στιγμή στην άλλη… Και μέσα στο σπίτι σου… Απερίγραπτο! Απερίγραπτο! Γκρεμίστηκε η εικόνα της χώρας. Που είναι πια τα μεγαλεία της ποδοσφαιρομάνας Βραζιλίας!
- Κοίτα να σου πω! Και η Γερμανία εδώ που τα λέμε, δεν ήταν ό,τι κι ό,τι. Έπαιξαν μπάλα!
- Αυτό είναι που με ανησυχεί…
- Σε ανησυχεί;
- Ακριβώς! Διότι τώρα ποιος τους ακούει; Θα έχουν να λένε.
- Τι εννοείς; Πως το πιάνεις το θέμα;
- Ο κόσμος το έχει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι!
- Για εξηγήσου καλύτερα.
- Διότι εμμέσως πλην σαφώς, η εικόνα που απόμεινε είναι ότι με συνεργασία και σκληρή δουλειά πας μπροστά! Αυτό που προτείνει το γερμανικό μοντέλο. Άσε που διάβασα ότι τα δυο τελευταία χρόνια παρακολουθούσαν και μελετούσαν την ομάδα της Βραζιλίας. Κι όλα αυτά με υπομονή και μεθοδικότητα για αυτή την μεγάλη στιγμή…
- Αμάν, ρε μεγάλε!
- Έτσι κι αλλιώς η ομάδα της Γερμανίας δεν είναι κανένας διάττοντας αστέρας. Να εμφανίζεται στο προσκήνιο για λίγο και μετά να εξαφανίζεται.
- Τι να σου πω τώρα;
- Και εγώ δεν συμφωνώ με αυτά που λέω, αλλά τι να κάνουμε, αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν τους βλέπεις που χαμογελούν ήδη κάτω από τα μουστάκια τους; Όσο να πεις, ένα γόητρο ακόμη προστέθηκε στην εικόνα τους.
- Και τι θες να πεις; Και στους Ολυμπιακούς του ’36 πρώτη είχε βγει η Γερμανία. Και τότε μεγέθυναν το γόητρό τους;



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ | ΑΡΙΑ-Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ


Μερικές φορές, μπορεί και πολλές, υπάρχουν μυστικές δίοδοι που ενώνουν κείμενα, εικόνες, λέξεις που συγχρωτίζονται  και σε οδηγούν πιο παλιά, φέρνουν ξεχασμένες αναμνήσεις στο σήμερα, αφυπνίζουν παλιές λογοτεχνικές γεύσεις αφήνοντας ένα συναίσθημα αγαλλίασης στα χείλη και στο νου.
Διαβάζοντας το μυθιστόρημα ΑΡΙΑ – Ο κόσμος από την αρχή του Δημήτρη Στεφανάκη, ξαναγεννήθηκε μπροστά μου η ανάγνωση και η μελέτη του Μεγάλου Γκάτσμπυ του Francis Scott Fitzgerald.  Ήταν η εποχή που μανιωδώς μελετούσα το κείμενο για τις φοιτητικές μου εξετάσεις. Ένιωσα το ίδιο άρωμα, την ίδια γεύση που με ωθούσε στο ίδιο παρελθόν. Χρονικές αποστάσεις μεταξύ τους, διαφορετικοί τόποι, άλλοι ήρωες, άλλος χρόνος αλλά η ίδια ατμόσφαιρα, το ίδιο παιχνίδι της γεύσης, η ίδια εικόνα του μεσοπολέμου. Κάπου μπουσουλάει  το “ελληνικό όνειρο”, προσπαθεί να  αναπνεύσει, να σταθεί στα πόδια του, αλλά η “ελληνική τραγωδία” είναι βαθιά ριζωμένη, ποτέ δεν κατάφερε να αλλάξει πορεία.
Ο Δημήτρης Στεφανάκης σε παρασύρει, δεν μπορείς να αντισταθείς, σε μια περιήγηση στο παρελθόν που στιγμάτισε την πορεία της χώρας στο πάντα οδυνηρό μονοπάτι της. “Ο κόσμος από την αρχή” ξεκινά πάντα από μια καταστροφή, δε γίνεται διαφορετικά. Η ευδαιμονία μιας ορισμένης τάξης παρακολουθεί τα σαλόνια των ξενοδοχείων, τις μεγαλοαστικές συναναστροφές, ακολουθεί τη δική της λογική αδιαφορώντας για τη λογική και την ευδαιμονία της κατώτερης τάξης.
Ο συγγραφέας πλέκει τη μυθοπλασία του παράλληλα με τα ιστορικά γεγονότα της εποχής και μας αφήνει να περιπλανηθούμε  στα ατμοσφαιρικά σαλόνια της εποχής, στους αρχαιολογικούς χώρους ανασκαφών, στην Αίγυπτο, στη Σμύρνη, στην Αθήνα, στο Αιγαίο, στα μυστικά θέλω της κατασκοπίας, στα  απόκρυφα τερτίπια των πολιτικών και ανθρώπων της εξουσίας, στο δυνατό έρωτα των ηρώων του, στον αγωνιώδη βηματισμό της Ιστορίας που πειθήνια οδηγείται στο δικό της δρόμο ακολουθώντας τις επιταγές της εξουσίας, της κάθε είδους εξουσίας σε ένα γαϊτανάκι πολιτικής, επιβίωσης, κατασκοπίας και δολοπλοκιών.
Παράλληλα, η μικροιστορία της καθημερινότητας αναζητά τον δικό της ρυθμό άμεσα εξαρτώμενο από το μεγάλο όνειρο. Στα προπολεμικά χρόνια και στη συνέχεια στο μεγάλο πόλεμο δημιουργείται η καμπή που οδηγεί στην απαίτηση μιας ζωής από την αρχή, με καινούρια όνειρα, με καθάριο βλέμμα, να γυρίσει ο χρόνος ανάποδα και να γεμίσει η ματιά αισιοδοξία.
Ακολουθώντας κάθε σελίδα προσεκτικά αναρωτιέσαι αν αυτό που σε καθοδηγεί είναι η διεισδυτική ματιά στην εικόνα των ανθρώπων και των καταστάσεων που ξετυλίγονται μπροστά σου ή οι φιλοσοφημένες πνευματικές αναζητήσεις των ηρώων. Προηγούμενες δογματικές απόψεις απορρίπτονται, ο κόσμος αλλάζει, κυκλοφορεί παλινδρομικά μέχρις ότου βυθιστεί για να ανέλθει πάλι από την αρχή, να δώσει καινούριες ελπίδες, ίσως και όχι, μια καινούρια αρχή δεν είναι πάντα και η καλύτερη.
Ταραγμένα χρόνια, παιχνίδια κατασκοπίας, μια μυστηριώδης εξαφάνιση, ένας μεγάλος έρωτας πόσο βοηθούν  να ξαναβρεί ο κόσμος την καινούρια του αρχή; Όλα αλλάζουν, αρκετά ξεφεύγουν από την πορεία τους, μερικά παραμένουν ίδια, και η Ιστορία προσπαθεί να γίνει διαφορετική, αλλά δεν εξαρτάται από την ίδια, οι άνθρωποι την δημιουργούν, πόσο να αντέξει στα τερτίπια τους και στις ανέραστες αποφάσεις τους;

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Ο νεαρός Έλληνας διπλωμάτης Στέφανος Μαυροειδής επιστρέφει από το Λονδίνο στην Ελλάδα του Μεταξά. Μια μυστηριώδης υπόθεση εξαφάνισης θα τον φέρει σε επαφή με τη βρετανική αρχαιολογική κοινότητα. Ερωτεύεται την Aγγλο-Γαλλίδα αρχαιολόγο Ρόζμαρι Λεμπλάν και περνά μαζί της τους τελευταίους μήνες αμεριμνησίας στο περιθώριο των ανασκαφών στις Μυκήνες αλλά και του πολέμου που πλησιάζει με γοργά βήματα. Η διαφυγή τους στη Μέση Ανατολή τον Απρίλιο του ’41 θα τους οδηγήσει σ’ ένα θερμοκήπιο ειρήνης, το Κάιρο.
Ο Στέφανος θα ζήσει από κοντά τη νοσηρή πολιτική ατμόσφαιρα της αιγυπτιακής πρωτεύουσας που κυοφορεί την εθνική τραγωδία του Εμφυλίου. Ταυτόχρονα όμως εκείνος και η Ρόζμαρι αντιμετωπίζουν την πρόκληση μιας μυστικής αποστολής στην κατεχόμενη Ελλάδα με σκοπό την προστασία των ελληνικών αρχαιοτήτων…
Ένα μυθιστόρημα για τον παλιό κόσμο, που χάθηκε μέσα σε δύο διαδοχικούς παγκόσμιους πολέμους, και για τη μικρή ιστορία των απλών ανθρώπων που γράφεται στη σκιά των μεγάλων γεγονότων.

Ο Δημήτρης Στεφανάκης  γεννήθηκε το 1961. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Έχει μεταφράσει έργα των Σολ Μπέλοου, Ε. Μ. Φόρστερ, Γιόζεφ Μπρόντσκι, Προσπέρ Μεριμέ κ.ά. Το "Μέρες Αλεξάνδρειας", που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, εκδόθηκε στα γαλλικά σημειώνοντας τόσο μεγάλη επιτυχία, ώστε τιμήθηκε με το Prix Mediterranée Étranger. Κυκλοφορεί επίσης στα ισπανικά, ενώ σύντομα θα κυκλοφορήσει και στα αραβικά. Ο Δημήτρης Στεφανάκης τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη 2011 και ήταν υποψήφιος για το Prix du Livre Européen 2011.






Από τη στήλη ΒΙΒΛΙΟ
των εφημερίδων
ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ |ΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΘΑΡΡΟΣ | ΚΟΖΑΝΗ

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Έχει μέρες που με απασχολεί το θέμα!
- Και δεν έβγαλες άκρη;
- Τι άκρη να βγάλω; Πρέπει να δω τη σημειολογία του όλου θέματος! Διότι δεν μπορεί, όλο και κάτι θα σημαίνει!
- Δηλαδή, πώς βλέπουμε τα όνειρα και προσπαθούμε να τα «διαβάσουμε», κάτι τέτοιο;
- Πες το κι έτσι! Κάτι άλλο πρέπει να «κρύβεται» πίσω από αυτό! Μη σου πω, να δω και καμιά χαρτορίχτρα! Τώρα που το σκέφτομαι, δεν μου φαίνεται κι άσχημη ιδέα! Κάτι θα βγάλουμε κι από εκεί!
- Να σου πω… λίγο περίεργο είναι! Λες να ρίχτηκε εκεί επίτηδες για να πέσει εκεί το ενδιαφέρον του κόσμου και να ξεχάσει τα σοβαρά τρεχούμενα;
- Το παρατραβάς, ξεφεύγεις… Είναι δυνατόν; Τόσο μυθιστορηματικό να είναι το όλο εγχείρημα;
- Ξέρω κι εγώ; Όλα μπορεί να συμβούν!
- Εσύ τι λες; Τι μπορεί να συμβολίζει η εμφάνιση ενός κροκόδειλου σε μια λίμνη της Κρήτης; Και δεν ξέρουμε ακόμη, μπορεί να είναι και αλιγάτορας! Καλύτερα, όμως, να είναι κροκόδειλος, μας βοηθάει καλύτερα να λύσουμε το μυστήριο που κουβαλάει!
- Τι θες να πεις;
- Πώς μπορεί να εμφανίστηκε εκεί; Τον πήγαν; Και πως το μετέφεραν; Δεν θα τους έβλεπε κανείς;
- Και τι θες να πεις; Έπεσε από τον ουρανό; Κολύμπησε από τα ποτάμια της Αφρικής και βγήκε στη Μεσόγειο;
- Είναι ένα μυστήριο που αναζητά τη λύση του. Αυτό όμως που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή δεν είναι αυτό! Ο συμβολισμός του πρέπει να ανιχνευτεί! Πρέπει να αναλύσουμε με επιστημονική συνέπεια την εμφάνισή του! Βασικά, τι θέλει να πει …ο ποιητής!
- Και τι πόρισμα έβγαλες;
- Αφού σου είπα, ακόμη το σκέφτομαι και δεν βγάζω άκρη από πουθενά!
- Θα σου πω εγώ!
- Έλα, ρε θηρίο, για λέγε!
- Η εμφάνιση του κροκόδειλου δηλώνει την έντονη επιθυμία του υπερφυσικού να δηλώσει τη θλίψη για τα τεκταινόμενα στην ελληνική επικράτεια… Είναι το μέγεθος της απόλυτης ελευθερίας ενός υπέρτατου εξαγνισμού που αναζητά με βιαιότητα…
- Τι παράκρουση είναι αυτή;
- Να εκφράσει τη λύπη του και την αγωνία μέσα από τα δάκρυά του…
- Λυπήσου με…
- Τα δάκρυα του κροκοδείλου εξομοιώνονται με την παγκοσμίως εκφρασθείσα συμπόνια των απανταχού φιλάνθρωπων που αγωνιούν και συμπάσχουν μαζί μας…
- Τέλειωσες ή θα πεις κι άλλα;

Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Πες μου, δηλαδή, αν έχεις το Θεό σου…
- Ό,τι θες… Τι θες να σου πω;
- Αν μπορεί να γίνονται όλα αυτά…
- Ποια παιδί μου, δεν με βοηθάς…
- Μπορώ να ευχαριστήσω όλο τον κόσμο;
- Λογικά να το πας και σύμφωνα με το τι μας διδάσκει η εμπειρία το βλέπω λίγο δύσκολο, δεν μπορεί όλοι να είναι ευχαριστημένοι… Όλο και κάποιον θα ρίξεις για να ευχαριστήσεις κάποιον άλλον…
- Είδες που συμφωνείς; Ενώ κάποιοι άλλοι δεν συμφωνούν…
- Και ποιοι είναι αυτοί να πάμε να τους σπάσουμε το κεφάλι;…
- Όχι, προς Θεού, όχι βιαιότητες…
- Εντάξει έτσι το είπα, αλλά για πες μου… Γιατί τα έβγαλες αυτά; Τι το θες το χαρτί και  το μολύβι; Λογαριασμούς θα κάνεις;
- Μέσα έπεσες! Κοίτα να δεις τώρα… Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Δόση πρώτου δανείου…, δόση δεύτερου δανείου…, δόση τρίτου δανείου… δόση τέταρτου δανείου…
- Τόσα χρωστάς στις τράπεζες;
- Είσαι βιαστικός! Δόση ρύθμισης ΙΚΑ…, δόση ρύθμισης ΤΕΒΕ…, δόσης Εφορίας παλαιών, δόσης Εφορίας καινούριων…
- Για στάσου ρε φίλε, και ακόμη δεν βγήκες στο πεζοδρόμιο; Μπορείς και επιβιώνεις;
- Αμέ! Μπορώ!
- Και πώς τα καταφέρνεις;
- Απλό… δεν τα καταφέρνω… Δεν μένουν όλοι ευχαριστημένοι… Μένουν απλήρωτοι…
- Και τι θα κάνεις;
- Περιμένω να αυξηθούν οι δόσεις των ρυθμίσεων, να μπορώ να δίνω παντού. Για να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Διαφορετικά… Ας περιμένουν! Θυμάσαι που το συζητούσαμε εδώ και κάμποσο καιρό να κάνουν αύξηση των δόσεων; Δεν κουνιόταν κανείς! Τώρα, σαν είδαν ότι δεν πάει άλλο, και οι κάνουλες έχουν στραγγίξει, όλοι τρέχουν και κάνουν δηλώσεις και ζητούν… Τώρα; Όψιμο το ενδιαφέρον… Είδαν φως και μπήκαν; Όταν ήταν σκοτάδια έπρεπε να έμπαιναν και να ζητούσαν. Τώρα θα ήμασταν κάπως καλύτερα. Θα δίναμε τόσο καιρό το κάτι τις μας, θα είχαμε πιο ανθηρή ψυχολογία, ένα χαμόγελο κάπως θα στεκόταν στα χείλη μας… Στραβό; Στραβό!
- Και τα ηρεμιστικά που τα πας; Τουλάχιστον να προλάβουμε να μην πέσουμε στα βαριά!