Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Είμαι άτυχος! Πάει τελείωσε!
- Γιατί το λες αυτό;
- Ε! Γιατί το λέω! Γιατί έτσι είναι! Άμα δεν έχεις φίλους…
- Τι εννοείς; Εγώ τι  είμαι; Δεν είμαι φίλος σου;
- Δεν εννοώ αυτό! Είσαι φίλος μου! Δεν λέω…
- Εμ, τότε;
- Αν έχω φίλους φίλους!
- Με δουλεύεις! Εγώ δεν είμαι φίλος φίλος;
- Εννοώ φίλους που να μπορούν να με συμπαραστέκονται, να με βοηθήσουν…
- Μπράβο, ρε, εγώ δεν σε συμπαραστέκομαι;
- Ναι, αλλά μέχρις εκεί! Παραπέρα;
- Παραπέρα, τι;
- Υπάρχουν λογιών λογιών φίλοι, αυτοί που μπορούν και συμπαραστέκονται και αυτοί που συμπαραστέκονται πραγματικά.
- Τι θες να πεις;
- Δε λέω… Καλός είσαι κι εσύ, αλλά να… έχεις ένα πρόβλημα…
- Εγώ; Εγώ έχω πρόβλημα; Μαζί σου; Τι θες να πεις; Ότι είμαι προβληματικός; Δε μας παρατάς λέω εγώ; Τι να σου πω καημένε μου; Εγώ φταίω που κάθομαι και ασχολούμαι μαζί σου!
- Μη το παίρνεις προσωπικά το θέμα…
- Πώς να το πάρω δηλαδή;
- Γενικά!
- Τρέλανε μας ακόμη λίγο!
- Βρε, φίλε μου, δεν θες να καταλάβεις ότι φίλος με φίλος έχει διαφορά!
- Εξήγησέ μου!
- Για παράδειγμα… Ας υποθέσουμε ότι έχω οικονομικό πρόβλημα… τέλος πάντων… κάνουμε υποθέσεις για πραγματικά γεγονότα… και κάποιος φίλος μου με βοηθάει οικονομικά διότι ως γνωστόν βρίσκομαι στο χείλος της οικονομικής καταστροφής… ήθελα να είχα κάμποσους φίλους τέτοιους…
- Εγώ δυστυχώς φίλε μου αδυνατώ…
- Είδες που κατάλαβες τώρα; Διότι τώρα τελευταία όλο και ανακαλύπτουν καταθέσεις που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν…
- Α! χα! 
- Ακριβώς! Και φυσικά η δικαιολογία είναι ότι του τα έδωσε φίλος, να τον βοηθήσει επειδή είχε οικονομικά προβλήματα! Διότι οι εποχές είναι ότι πρέπει για τέτοιες δικαιολογίες. Είναι θέμα αλληλεγγύης! Είμαστε στο σωστό τάιμινγκ! Και εδώ άτυχοι είμαστε, πια! Στο μεγάλο φαγοπότι λείπαμε, ήρθαμε στην ώρα του λογαριασμού, κανένα φίλο ανοιχτοχέρη δεν έχουμε… και τρέχουμε τώρα!
- Καλά, έχω μια απορία! Αφού τα πήρε για βοήθεια, γιατί τα είχε ακόμη στην τράπεζα; Δεν τα χρειάστηκε για να λύσει τα προβλήματά του;
-  Ξέρω εγώ; Μήπως θα ήταν …υπόλοιπα  για να βοηθήσει κανένα δικό του φίλο! Σόι πάει το βασίλειο! 

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Εγώ φταίω μετά;
- Για ποιο πράμα;
- Να πάρω τις παραλίες και να πάω να την αράξω!
- Μπα! Δεν θα στο συνιστούσα! Κάνει ακόμη κρύο!
- Βρε, θα τις πάρω και θα πω κι ένα τραγούδι!
- Α! Είναι ωραία να τραγουδάς δίπλα στη θάλασσα! Ρομαντζάδα!
- Δούλευέ με εσύ, δούλευέ με!
- Δεν σε δουλεύω, ρε, αλλά μου φαίνεται παράξενο να πιάσεις τις παραλίες.
- Βρε θα τις πιάσω και θα κατεβάσω τα ουζάκια μου και τους μεζέδες μου και να πάτε να πνιγείτε όλοι σας! Σας βαρέθηκα πια! Ξύπνησε το ελληνικό μέσα μου! Γιούρια στα παλιούρια!
- Αμάν βρε μεγάλε! Πώς και το αποφάσισες έτσι;
- Διότι δεν ανέχομαι άλλο να ακούω %$#@*!%@! Για αυτό!
- Τι άκουσες πάλι και δεν σε πιάνουν τα χάπια σου;
- Αυτά που λένε ευρωβουλευτές, όχι δικοί μας, ξένοι!
- Και τι είναι αυτοί και τους έπιασε ο πόνος;
- Καλά, εσύ μαζί μας είσαι ή με τους άλλους;
- Όχι, βρε παιδάκι μου, με παρεξηγείς, αλλά είπες ξένοι και αντραλίστηκα! Μπράβο τους πάντως!
- Λοιπόν, αυτοί οι ευρωβουλευτές είναι υπεύθυνοι να διερευνήσουν τα της τρόικας σχετικά με τις ευρωπαϊκές χώρες που μπήκαν στο μνημόνιο!
- Μπα; Υπάρχει και τέτοιο; Είδες, ρε τι είναι Ευρώπη!; Άλλος αέρας, όχι σαν και εδώ, μπάτε σκύλοι, αλέστε. Νοικοκυρίστικα πράματα. Τι είναι; Εκατομμύρια εδώ, εκατομμύρια εκεί, που είναι τα εκατομμύρια; Δεν έχει παπατζήδες έξω! Άμα μυρίζει Ευρώπη, είναι άλλο πράγμα!
- Συνεχίζω και κόψε το δούλεμα! Αυτοί λοιπόν αποφάνθηκαν ότι ναι μεν ήταν απαραίτητη η τρόικα αλλά έγιναν και λάθη και έβγαλαν αποφάσεις με το …πιστόλι στον κρόταφο!
- Τι μου λες; Και που ήταν τόσο καιρό που φωνάζαμε και φωνάζουμε ότι δεν αντέχουμε; Είχαν πεταχτεί στο περίπτερο για τσιγάρα; Ή μας έπαιξαν στη λοταρία με ποια χώρα θα παίξουμε ρώσικη ρουλέτα και σηκώσαμε αμέσως χέρι εμείς, κύριε, κύριε, εγώ, εγώ! Γιατί ήθελαν να δουν και τα αποτελέσματα μιας εκκωφαντικά πιεστικής πολιτικής!
- Αυτό πάντως που …βγήκαν και πιστόλια δεν μ’ αρέσει καθόλου! Θα μας χαλάσει το μαλλί!





Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Την χάσαμε την ευκαιρία!
- Ποια από όλες;
- Αυτή με το χιόνι!
- Είναι το χιόνι ευκαιρία; Για ποιο πράμα;
- Πρώτα απ’ όλα, για το γνωστό και μη εξαιρετέο. Σου προσφέρει μια άσπρη μέρα! Το λες και νομίζεις ότι το πέτυχες κιόλας. Τέλος πάντων! Παρηγοριά στον άρρωστο!
- Και τι άλλο;
- Χάσαμε τις λευκές μέρες!
- Τι είναι πάλι τούτο;
- Που ζεις μωρέ αδερφάκι μου; Σε κανένα χωριό; Δεν είσαι ντιπ για ντιπ κοσμοπολίτης!
- Για λέγε να μαθαίνω και εγώ ο χωριάτης!
- Στο εξωτερικό, υπάρχουν διακοπές που λέγονται λευκές μέρες. Κλείνουν τα σχολεία μερικές μέρες και πάνε διακοπές μαζί με τους γονείς τους φαντάζομαι, αλλά τώρα που το σκέφτομαι μπορεί και μόνα τους, κατά ομάδες και νοικιάζουν σαλέ και ξενοδοχεία και κάνουν σκι!
- Τι μου λες! Τέτοια μεγαλεία ζουν τα αδέρφια μας στην Ευρώπη! Ε! Πάει τελείωσε είμαι χωριάτης, αφού δεν το ήξερα κι αυτό, τζάμπα καμαρώνω για την ευγενική μου καταγωγή! Και δε μου λες; Γιατί χάσαμε την ευκαιρία;
- Χιόνισε, δεν χιόνισε;
-Ναι!
- Αυτό το πρόγραμμα των λευκών ημερών λένε να το εφαρμόσουν και εδώ…
- Που εδώ; Εδώ, εδώ;
- Τι λέμε τόση ώρα; Και θέλουν να το εφαρμόσουν την εβδομάδα που είναι η Καθαρά Δευτέρα! Που να βρεθεί το χιόνι τότε; Για αυτό, λέω, τώρα είναι η ευκαιρία! Τώρα που χιόνισε…
- Εσύ έχεις την εντύπωση ότι αν θα κλείσουν τα σχολεία, θα τρέξουν όλοι, παλαβοί και τρελοί, να τρέξουν στα χιόνια;
- Αμέ!
- Τρελός παπάς σε βάφτισε!
- Γιατί, ρε; Κάποτε δεν πηγαίναμε; Να τριήμερα από εδώ, να τριήμερα από κει… Έτρεχε ο κόσμος στα χιόνια!
- Είσαι σοβαρός και τα λες! Θες και τα πιστεύεις;
- Εσύ έχεις αντίρρηση;
- Όχι, τι αντίρρηση να έχω, αλλά να σκέφτομαι…
- Γρήγορα όμως σκέψου πριν λιώσουν τα χιόνια…
- Πώς να πάμε για σκι όταν μας έχουν ξεσκι…;


Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Που είσαι ρε μπαγάσα; Μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε!
- Άσε, μη τα ρωτάς!
- Τι έγινε για πες μου!
- Είπα να αποσυρθώ, να αυτοσυγκεντρωθώ. Να μιλήσω με τον εαυτό μου!
- Α! Αυτά είναι δύσκολα! Πρόσεξε το! Άμα είναι να αρχίσεις να μιλάς με τον εαυτό σου, κλάφτα Χαράλαμπε! Παραλοΐζεσαι και μετά θα σε τρέχουμε… Απόφυγέ τα!
- Μπορώ; Νομίζεις ότι μπορώ; Δύσκολα! Από παντού καταιγισμός ηλιθιότητας και βλακείας. Δεν μπορώ άλλο πια. Ανακάλυψα τελικά ότι είμαι πολύ έξυπνος για να τα υπομείνω όλα αυτά! Αρρωσταίνω!
- Αμάν βρε παιδί μου, πολύ πατριωτικά το πήρες! 
- Το πήρα, δεν το πήρα, δεν μπορώ, δεν αντέχω! Ακούς διάφορα για διάφορα από όλες τις γωνιές και από όλους τους πιθανούς δήθεν ξελαμπικαρισμένους αναλυτές. Σου πετάνε κατάμουτρα την φαεινή ανάλυσή τους και σου ρίχνουν ολόκληρο πιάτο στο δόξα πατρί και σου λένε φάτο, αυτό είναι. Και σε ρωτάω τώρα, ευθέως, εγώ τι να κάνω; Να το φάω ή να σκύψω για να την γλυτώσω.
- Άμα σκύψεις, όμως;
- Άμα σκύψω θα την φάει ο από πίσω μου και πάει λέγοντας, μέχρι να βρει κανέναν καμαρωτό λεβέντη! Άμα κάτσω και την φάω, θα μου στείλουν κι άλλη κι άλλη, μέχρι να μπουκώσω οπότε, λόγω παχυντικής ηλιθιότητας δεν θα μπορέσω να κουνηθώ! 
- Ένα δίκιο το ‘χεις, θα έλεγα! 
- Είναι να μην έχω; Όλοι βγαίνουν από τα μνημόνια και εμείς εκεί, να κρατάμε Θερμοπύλες! Είμαστε δύσκολη περίπτωση, συνεχίζουν να λένε! Άσε μας, ρε από κει! Και βγαίνουν και λένε, όπως ο Σόιμπλε, α, παπά, στη Γερμανία αυτό δεν θα μπορούσα να το εφαρμόσω! Ούτε με σφαίρες! Γιατί, ρε φίλε, εμείς τι είμαστε; Ινδικά χοιρίδια προς πάχυνση; Άσε με, ρε κάτω. Για αυτό σου λέω, δεν μπορώ άλλο να ακούω βλακείες! Ξέρεις πόσες βλακείες εξακοντίζονται καθημερινά; Πληθώρα! Αλλά βρίσκουν και τα κάνουν! Διότι δεν μπορείς να χαίρεσαι έξω, όταν μέσα το βήμα είναι βαρύ και πένθιμο!