Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ



- Αμάν! Τι έπαθες;
- Τι έπαθα; Μια χαρά είμαι!
- Με δουλεύεις! Πώς το έπαθες αυτό;
- Α! Για τις πατερίτσες λες; Πάλι καλά! Φτηνά τη γλύτωσα!
- Τι φτηνά την γλύτωσες; Εδώ είσαι, λες και βγήκες από νοσοκομείο του σαράντα!
- Βρε, φτηνά τη γλύτωσα σου λέω! Μπορεί τώρα και να μη μιλούσαμε.
- Γιατί; Θα ήμασταν μαλωμένοι;
- Ακριβώς όπως τα λες! Να μου θυμίσεις, όμως, να σε φτύσω για να μην σε ματιάσω!
- Άστα αυτά και λέγε!
- Τι να σου πω; Όλα καλά! Επειδή βαριόμουνα πετάχτηκα μέχρι τη Θεσσαλονίκη, χτύπησα μια επέμβαση έτσι στα γρήγορα στο πόδι, έμεινα κάμποσες μέρες χωρίς να το πατάω, διότι ήθελα μια αλλαγή, βαριόμουνα, τι να κάνω, λέω, ας πάω καμιά επίσκεψη σε καμιά ορθοπεδική κλινική! Η ζωή θέλει αλλαγές, φίλε μου! Είναι τόσο μονότονη τελικά. Τα απρόοπτα είναι το αλάτι και το πιπέρι της.
- Α! για αυτό σε χάσαμε κάμποσο καιρό! Είχες περιπέτειες.
- Α! Μπράβο, καλά το είπες. Η ζωή χρειάζεται περιπέτειες! Και που θα τις βρούμε; Εδώ μέσα. Κάνε μερικές βόλτες στην πόλη, όλο και κάπου θα βρεθείς σε κάποια λακκούβα. Και μετά;…  Από εδώ παν κι οι άλλοι!
- Έχεις δίκιο..
- Για δες, τώρα αυτή τη στιγμή, εκεί στον πεζόδρομο, την είδες που στραμπούλιξε το πόδι της εκείνη η κυρία; Ακριβώς εκεί τα τουβλάκια, κάνουν μια πλαγιά και ενώ περπατάς αμέριμνα, να σου η ανατροπή στις ήρεμες στιγμές της ζωής σου!
- Ναι, βρε, μπροστά στα μάτια μας… Καλά που την κράτησε αυτός που ήταν δίπλα της! Αλλά αν ήταν μόνη της;
- Πάρτην κάτω! Ενώ εγώ αγαπητέ μου έπαθα χειρότερα διότι από εκεί που περνούσα ήταν … ο ανάγλυφος χάρτης της Ευρώπης. Ήταν ένα βομβαρδισμένο τοπίο του Βιετνάμ! Και δεν είναι το μόνο. Μπορείς με κάποια αρχαιολογική έρευνα να κάνεις και άλλες ανασκαφές, να βρεις και άλλα σκαμμένα…
- Ε! Είσαι υπερβολικός. Πάρτο χαμπάρι, έχουμε κρίση, που να βρεθούν χρήματα τώρα;
- Τι θες να πεις; Ότι ξαφνικά έγινε η πόλη ένα απέραντο αρχαιολογικό τοπίο; Ξέρεις πόσος αρχαίος πολιτισμός κρύβεται εδώ και χρόνια σε κάθε γωνιά, σε κάθε γειτονιά; Αμέτρητος!
- Το θέμα είναι να μην έχουμε ατυχήματα!
- Αυτό είναι το σημαντικό! Διότι και εγώ συμμετέχω στην κρίση! Ποιος θα μου πληρώσει όλα αυτά το έξοδα που έκανα; Το χρόνο που έχασα; Για πες μου;
- Τα παράπονα στο Δήμαρχο! 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου