ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! 29/04/2010

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ  29/04/2010

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Είναι ώρα περισυλλογής!

Κάθεσαι αναπαυτικά ησύχως, εν πλήρη ηρεμία και γαλήνη στον αφράτο καναπέ του σαλονιού και ρίχνεις το βλέμμα σου έξω από το παράθυρο. Η τηλεόραση απαραιτήτως κλειστή. Πόρτες, παράθυρα ερμητικά κλειστά για να απαγορευτεί η είσοδος σε κάθε είδους θόρυβο.

Και ανάβεις το τελευταίο σου πούρο. Το κοιτάς με λαγνεία καθώς ξέρεις ότι είναι το τελευταίο σου. Δεν θα ακολουθήσει επόμενο. Ποτέ πιά! Όχι γιατί στο απαγορεύουν οι γιατροί, όχι! Στο απαγορεύουν εξωτερικοί παράγοντες. Και καθώς βλέπεις τα συννεφάκια καπνού να ανεβαίνουν στροβιλίζοντας προς τα πάνω προσπαθείς να μπεις στη φιλοσοφία ...του λωτού! 

Είναι η πικρή ώρα του αποχωρισμού. Το τελευταίο αντίο. Το μούδιασμα πριν από το ταξίδι του αποχωρισμού από τη χώρα της ευδαιμονίας, της ξεγνοιασιάς και του ξενυχτιού. Το τελευταίο αντίο στο παρελθόν που σε ταλαιπωρούσε εδώ και δεκαετίες και νυχθημερόν γκρίνιαζες ότι σε ταλαιπωρεί και σε αδικεί. Το τέλος πριν τη μεγάλη αναχώρηση.

Την αναχώρηση για το μεγάλο ταξίδι. Το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα. Και ονειρεύεσαι μέσα στην αχλύ των αναμνήσεων και των χαμένων πια προσδοκιών. Είσαι ένας χαμένος. Ο μεγάλος χαμένος που θα αναζητά πάλι, έτσι όπως έμαθε, το μεγαλείο και την δόξα του παρελθόντος που λήστεψαν χρόνια τώρα οι μεγάλοι πατέρες. Και αναζητάς στιγμή στιγμή ποιό είναι αυτό που έφταιξε, τι ήταν αυτό που κατάφερε να καταστρέψει όλα σου τα όνειρα.

Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Μπορεί να είναι ένα ψέμα. Ένας νυχτερινός εφιάλτης που ζεις στο φως της ημέρας. Και ίσως να περιμένεις να τελειώσει γρήγορα, να ξυπνήσεις από το λήθαργο που σιγοκαίει τα σωθικά σου, το είναι σου, την ύπαρξη την δική σου και των παιδιών σου.

Τίποτα δεν κινείται. Ο κύκλος έκλεισε και ξεκινάει ένας άλλος. Αργός, βασανιστικός, τυραννικός! Θα τον αντέξεις; Θα τον υπομένεις; Θα τον κληρονομήσεις στα παιδιά σου; Θα τους πεις αυτή είναι η κληρονομιά μου; Και ποιές θα είναι οι τελευταίες συμβουλές σου; Να ακολουθήσουν με σύνεση και ακριβή νηφαλιότητα τις ίδιες γραμμές που χάραξες εσύ ο ίδιος; Τι θα πεις τελικά; Τι έχεις να πεις; Ποιά ιστορία σου θα παραδώσεις; 

Πέρασε η ώρα. Έξω σκοτείνιασε. Ώρα να φεύγεις. Με αργά βήματα και μια μικρή βαλίτσα που μέσα της καταχώνιασες ό,τι σου έχει απομείνει παίρνεις το δρόμο για το σταθμό. Από μακριά ακούγεται το τρένο. Κόσμος πολύς στη γκρίζα αποβάθρα. Στριμωξίδι, βρισιές και πικρές ανάσες. Αναρωτιέσαι αν ταξιδέψεις όρθιος ή αν τα καταφέρεις να βρεις κάποια θέση. Δεν σε νοιάζει! Στη σκέψη σου κυριαρχεί η αγωνία αν τα καταφέρεις να κατέβεις στον πρώτο σταθμό που θα φτάσει το τρένο. Θα καταφέρεις να ανοίξεις την πόρτα ή θα εγκλωβιστείς στη λαοθάλασσα που θα σε περικυκλώνει;

Το δειλινό άρχισε να ξυπνά. Και δίπλα του εσύ. Κουβαλώντας τις ενοχές και τις αμαρτίες σου. Και ένα πικρό χαμόγελο ελέους. Είναι πλέον αργά. Το τρένο ξεκινά. Απομακρύνεται. Η αποβάθρα άδεια. Μόνο ένας πνιχτός κουρνιαχτός.

Ήταν τα ξεχασμένα όνειρα δίπλα στις ράγες!