ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! 28/04/2010

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ   28/04/2010

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Το πρόβλημα είναι πιο πολύπλοκο τελικά!

Δυσθεώρητο, δαιδαλώδες και πολύπλευρο. Δύσκολα προβλήματα για ανθυγιεινές καταστάσεις όπως αυτή. Η νόσος εξαπλώνεται και πάει να καταλήξει σε πανδημία για να ασθενήσουν και άλλα κράτη. Αποδεικνύεται ότι ή ευρωπαϊκή ιδέα ήταν απλώς ένα όραμα, ένα ωραίο ρομαντικό όραμα που στην πρώτη μεγάλη δυσκολία πάει να εξανεμιστεί και να διαλυθεί.

Και μαζί με αυτό αποδεικνύεται ότι και το ελληνικό όραμα οδεύει τάχιστα για την ανακύκλωση παρασέρνοντας όλο το μεγαλείο του παρελθόντος.

Και μπορεί να αναρωτηθεί κανείς που βρίσκονται τώρα πια όλα αυτά τα όνειρα που σαν πυγολαμπίδες ξεκίνησαν εδώ και δυο αιώνες από την ανασύνταξη του νέου ελληνικού κράτους. Φρούδες ελπίδες η νέα Ελλάδα, οι χαμένες πατρίδες, οι καλύτερες μέρες, οι επενδύσεις σε ένα καλύτερο αύριο. Χαμένοι τόσοι αγώνες για μια λανθασμένη επιβίωση. Για ένα χειρότερο αύριο.

Αποδεικνύεται ότι οι απαστράπτουσες και λαμπερές προθήκες κάλυπταν επιμελώς τα σκουπίδια που βρισκόντουσαν στο εσωτερικό του καταστήματος. Χωρίς κανείς να έχει ασχοληθεί μαζί τους. Να τα καθαρίσει, να τα πετάξει έξω, να αναμορφώσει και το εσωτερικό όπως την ψευδή όπως αποδείχτηκε βιτρίνα.

Πρέπει να είμαστε θυμωμένοι επειδή αφήσαμε να οδηγηθούμε σε αυτή την κατάσταση. Επειδή υποσυνείδητα αφεθήκαμε να παρασυρθούμε από το ωραίο όνειρο. Αλλά τα όνειρα όταν απομακρύνονται από την πραγματικότητα σπάνε με το πρώτο τσίμπημα της καρφίτσας.

Φταίει η Αγγέλα που κωλυσιεργεί; Άραγε πόσο φταίμε εμείς που αφεθήκαμε να βαυκαλιζόμαστε για το υγιές σήμερα και το ασθενικό αύριο; Καταφέραμε να πετύχουμε μια ελεύθερη πτώση στο χάος του Καιάδα. Και πέφτουμε όλοι μαζί! Επειδή δεν είχαμε την προνοητικότητα να ρίξουμε τους πραγματικούς χρήστες της.

Και τώρα αντιμέτωποι με την αγαθοεργία και την καλοσύνη των ξένων, όπως πάντα, οδηγούμαστε σε μονοπάτια που θα είναι δυσάρεστα και ζοφερά! Είμαστε άξιοι της μοίρας μας; Αυτό αποδεικνύεται. Μιας μοίρας που δεν κατέφθασε από μόνη της. Την καλέσαμε και θρονιάστηκε στο πατρικό μας προσφέροντας την πλήρη καταστροφή των ονείρων μας.

Μόνη αναμονή ότι μετά από μια μεγάλη καταστροφή έρχεται το όνειρο και η ελπίδα για ένα καινούριο ξεκίνημα. Για μια καινούρια, επιτέλους, στροφή στην πραγμάτωση των κρυφών μας μεγάλων ονείρων. Των ονείρων όχι ενός βαθύ ύπνου, ούτε μιας υπνωτισμένης ευδαιμονίας!

Των ζωντανών ονείρων!