ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 10/01/2011
Γιατρέ μου κάτι έχω, δεν είμαι καλά!
Η παρενέργεια του σοκ αφήνει ηλεκτρισμένο το πρόσωπο σε μια μόνιμη στάση με απλανές βλέμμα να σταθεροποιείται σε μια ευθύβολη γραμμή ατενίζοντας το παρελθόν!
Καμμία σύσπαση στους εδώ και καιρό αγέλαστους μυς του προσώπου. Οι ρυτίδες έχασαν τον προσανατολισμό τους με το πέρασμα του χρόνου. Οδηγούνται αβίαστα σε ένα ξεχασμένο χρόνο. Παραληρούν στις ευτυχισμένες μέρες των παραμυθιών στις ανάλαφρες νύχτες γύρω από το τζάκι αλλοτινών εποχών. Θέλουν να ζωντανέψουν ένα παρελθόν που είναι τόσο μακρινό και ξεχασμένο. Αγνοούν, πλέον, την ξιπασιά ενός αγωνιώδους τρεχαλητού για την επιβίωση στη χλιδή ενός πρωτοφανούς νεοπλουτισμού. Και αγκομαχούν καθώς παραδέρνουν ανάμεσα στις αναμνήσεις και τη σημερινή πραγματικότητα.
Τι έφταιξε; Πόσες καλημέρες φυγαδεύτηκαν κρυφά μέσα στο σκοτάδι μιας ανόητης χίμαιρας; Κανένας χειμώνας δεν κατάφερε να αντέξει την παρουσία του αδόκητου χαμού ενός φευγαλέου ονείρου. Κανείς όμως δεν τον ακολούθησε. Συστρατεύθηκε για τη διατήρηση ενός υποχθόνιου και άμετρου καταποντισμού. Και οδηγήθηκε, εθελοτυφλώντας, στο μαρασμό του.
Γιατρέ μου κάτι έχω, δεν είμαι καλά!
Ποιός μπορεί να επουλώσει πληγές, θανατηφόρες απειλές, εγγαστρίμυθες αναπολήσεις...; Ποιά μονάδα εντατικής θεραπείας μπορεί να αναζωογονήσει ευτυχισμένες στιγμές ενός φαντάσματος; Κανείς, αλλά και όλοι συγχρόνως! Διαφορετικά όλες οι ιστορίες και τα παραμύθια θα τελειώσουν χωρίς τη φράση ...και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!
Αλλά το απλανές βλέμμα δεν αφήνει περαιτέρω διαβεβαιώσεις για την εξάλειψη των παρενεργειών. Αδυνατεί να ανοίξει την πόρτα του μυαλού και να αντικρύσει την πραγματικότητα κατάματα. Δεν μας το επιτρέπει καμιά μας παιδεία. Κανείς ανέγγιχτος υπολογισμός μας. Και αφουγκραζόμαστε μόνο τις ανάσες μας να γυροφέρνουν τις βόλτες τους σε σκοτεινά υπόγεια στενάκια. Η διάβρωση έχει ποτίσει για τα καλά έως μέσα βαθιά για να ροκανίσει και την τελευταία υποψία μιας ευτυχισμένης αναγγελίας!
Αναζητείται το ευτυχισμένο τέλος του παραμυθιού μας λίγο πριν την εκδίκηση του λύκου! Θα προτιμήσει τα εφτά κατσικάκια ή τη μικρούλα κοκκινοσκουφίτσα;
Παρακαλώ κάντε ησυχία, ξεκινάμε!
Φώτα!
Η παρενέργεια του σοκ αφήνει ηλεκτρισμένο το πρόσωπο σε μια μόνιμη στάση με απλανές βλέμμα να σταθεροποιείται σε μια ευθύβολη γραμμή ατενίζοντας το παρελθόν!
Καμμία σύσπαση στους εδώ και καιρό αγέλαστους μυς του προσώπου. Οι ρυτίδες έχασαν τον προσανατολισμό τους με το πέρασμα του χρόνου. Οδηγούνται αβίαστα σε ένα ξεχασμένο χρόνο. Παραληρούν στις ευτυχισμένες μέρες των παραμυθιών στις ανάλαφρες νύχτες γύρω από το τζάκι αλλοτινών εποχών. Θέλουν να ζωντανέψουν ένα παρελθόν που είναι τόσο μακρινό και ξεχασμένο. Αγνοούν, πλέον, την ξιπασιά ενός αγωνιώδους τρεχαλητού για την επιβίωση στη χλιδή ενός πρωτοφανούς νεοπλουτισμού. Και αγκομαχούν καθώς παραδέρνουν ανάμεσα στις αναμνήσεις και τη σημερινή πραγματικότητα.
Τι έφταιξε; Πόσες καλημέρες φυγαδεύτηκαν κρυφά μέσα στο σκοτάδι μιας ανόητης χίμαιρας; Κανένας χειμώνας δεν κατάφερε να αντέξει την παρουσία του αδόκητου χαμού ενός φευγαλέου ονείρου. Κανείς όμως δεν τον ακολούθησε. Συστρατεύθηκε για τη διατήρηση ενός υποχθόνιου και άμετρου καταποντισμού. Και οδηγήθηκε, εθελοτυφλώντας, στο μαρασμό του.
Γιατρέ μου κάτι έχω, δεν είμαι καλά!
Ποιός μπορεί να επουλώσει πληγές, θανατηφόρες απειλές, εγγαστρίμυθες αναπολήσεις...; Ποιά μονάδα εντατικής θεραπείας μπορεί να αναζωογονήσει ευτυχισμένες στιγμές ενός φαντάσματος; Κανείς, αλλά και όλοι συγχρόνως! Διαφορετικά όλες οι ιστορίες και τα παραμύθια θα τελειώσουν χωρίς τη φράση ...και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!
Αλλά το απλανές βλέμμα δεν αφήνει περαιτέρω διαβεβαιώσεις για την εξάλειψη των παρενεργειών. Αδυνατεί να ανοίξει την πόρτα του μυαλού και να αντικρύσει την πραγματικότητα κατάματα. Δεν μας το επιτρέπει καμιά μας παιδεία. Κανείς ανέγγιχτος υπολογισμός μας. Και αφουγκραζόμαστε μόνο τις ανάσες μας να γυροφέρνουν τις βόλτες τους σε σκοτεινά υπόγεια στενάκια. Η διάβρωση έχει ποτίσει για τα καλά έως μέσα βαθιά για να ροκανίσει και την τελευταία υποψία μιας ευτυχισμένης αναγγελίας!
Αναζητείται το ευτυχισμένο τέλος του παραμυθιού μας λίγο πριν την εκδίκηση του λύκου! Θα προτιμήσει τα εφτά κατσικάκια ή τη μικρούλα κοκκινοσκουφίτσα;
Παρακαλώ κάντε ησυχία, ξεκινάμε!
Φώτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου