ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ  11/11/2009

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Πολύ ψεύτικο για να είναι αληθινό ή πολύ αληθινό για να είναι ψεύτικο;

Τι να διαλέξουμε; Τι να αντικρύσουμε; Τι μπορούμε να ακούσουμε; Τι να πιστέψουμε; Διαφορετικές εικόνες που κάθε φορά σκόπιμα μετακινούμενες σκιές φωτισμού δημιουργούν νέες οπτικές αυταπάτες. Είναι σωστό αυτό που βλέπω ή μια φτιαχτή πραγματικότητα; Είναι σωστό αυτό που διαβάζω ή η επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο πολύ και έχει τη δυνατότητα να με κάνει να διαβάζω ό,τι πρέπει και ό,τι δεν πρέπει; Αχ! αυτή η επιστήμη. Ποιον δρόμο ακολουθεί; Της αρετής ή της κακίας; Και πώς να διαγνώσω ποιον δρόμο ακολουθεί; Της έρευνας για την ωφέλεια του ανθρώπου ή της έρευνας της εφιδρωμένης ικανοποίησης; Μάλλον της αφυδατωμένης προσήλωσης σε ένα κοινό στόχο!

Όταν τα θλιβερά μας ματάκια διαβάζουν νωχελικά την είδηση ότι ...”εκτιμάται ότι έχουν προσβληθεί από τον ιό τουλάχιστον 2 εκατομμύρια Έλληνες, εκ των οποίων μόνο οι 300.000 παρουσίασαν συμπτώματα...” το μυαλό ακολουθεί το δρόμο της αδράνειας.

Απόλυτο βαθύ σκοτάδι σκεπάζει το γαλάζιο πλανήτη σε μια προσπάθεια πανικού και εξεζητημένου άγχους. Ένας πανικός εμβολιασμού που βρίσκει τον ιατρικό κόσμο διχασμένο.

Μια απλοϊκή σκέψη δεν μπορεί να δεχτεί ότι είναι απαραίτητος αυτός ο παγκόσμιος αγώνας δρόμου όταν η γρίπη μπορεί να πέρασε, να ...ακούμπησε τόσο κόσμο και να είχε συμπτώματα μόνο το ένα έβδομο. Άρα γιατί;

Ποιος μπορεί να μας πείσει;

Οι φαρμακευτικές εταιρίες που είχαν έτοιμο το εμβόλιο; Και πόσος χρόνος χρειάστηκε για την ...εμπέδωσή του; Και πάνω σε ποιον ιό έγιναν τα πρώτα μαθήματα;

Ποιος μπορεί να μας πείσει;

Οι ατελείωτες πρωινές εκκωφαντικές συζητήσεις που πλέον αναμοχλεύουν τη νέα γρίπη. Όταν παλιότερα γινόταν γνωστό ότι η παλιά γρίπη έχει μεγαλύτερο ποσοστό θνησιμότητας;

Ποιός μπορεί να μας πείσει;

Όταν οι γιατροί βρίσκονται ακόμη σε θέση αναμονής!

Τι να απαντήσουμε στη θειά μας την Αμερσούδα που εναγωνίως περιμένει και δεν ξέρει τι να κάνει; Γιατί αυτό που έχει αποφασίσει να κάνει είναι να κλείσει πόρτες και παράθυρα και να κόψει κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο!

-Το τηλέφωνο να το κόψω ή αυτό δεν πειράζει; ήταν η τελευταία της ερώτηση καθώς τράβηξε και τον τελευταίο σύρτη!