ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 06/04/2009

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Δείχνει να πνίγεται φιμωμένος στους διαδρόμους των γραφείων.

Ευτελίζεται στην προσπάθειά του να αναδειχθεί, να φύγει λίγο μπροστά, να ανασάνει. Και παραμένει εκεί στάσιμος στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τα όρια της θεωρίας στην υλοποίηση των ονείρων του.

Ο πολιτισμός σαν γενικότερη έννοια των βημάτων του ανθρώπου στο αέναο χρόνο της ζωής του είναι μια γενικά αφηρημένη έννοια που εφαρμόζεται σε κάθε κίνηση του χεριού και του πνεύματος. Και προσπαθεί να δείξει το ένα και μοναδικό χαρακτηριστικό που κάνει την μεγάλη του διαφορά. Και η απουσία του πραγματικού επαίνου για την δημιουργία πολιτισμού κάνει επίσης την διαφορά.

Ήταν μια εκδήλωση που τιμούσε την παρουσία και δικαιολογούσε την ύπαρξη των καλλιτεχνικών σαν μάθημα στα Γυμνάσια και τα Λύκεια του νομού. Ήταν η επιβράβευση των καθηγητών και των μαθητών που ήθελαν να παρουσιάσουν μια διαφορετική εικόνα από εκείνη των άστοχων καταλήψεων και του σχολικού ασύλου. Έναν άλλο κόσμο της μαθητικής κοινότητας. Μια εικόνα μιας διαφορετικής σχολικής ζωής. Και οι μαθητές το πέτυχαν. Και οι δημιουργίες τους ήταν υπεράνω κάθε προσδοκίας. Και ανέδειξαν τις ανησυχίες τους και τις έφτασαν στα ύψη. Αλλά...

Και έπρεπε να ήταν όλοι εκεί. Καθηγητές, μαθητές και γονείς.

Αλλά δεν ήταν...

Η έκθεση ζωγραφικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας απογοήτευσε γονείς και μαθητές. Διότι έπνιξε την καλλιτεχνική δημιουργία και την άφησε να περάσει και να πάει. Η αγωνία και το άγχος των μαθητών για την πρώτη τους ίσως δημόσια παρουσίαση της δημιουργικής τους ανησυχίας μετατράπηκε σε μια απογοήτευση πληθωρικής καταβύθισης.

Η απονομή των τιμητικών διακρίσεων κατέληξε σε μια μαζική απονομή στους παρισταμένους εκπροσώπους των σχολείων. Η απονομή θα γίνει στο σχολείο ή έγινε στους διαδρόμους της αίθουσας... Πόσο κουράγιο να δοθεί στην συνέχιση της προσπάθειας;  

Κανένας μαθητής δεν πήρε τίποτα στα χέρια του. Ηταν τόσοι πολύ οι μαθητές και ο χρόνος τόσος λίγος. Ας γινόταν τότε μια εκδήλωση σε κάθε σχολείο ξεχωριστά. Και ας γινόταν μια εκδήλωση έκθεσης σε κάθε σχολείο μεμονωμένα. Τουλάχιστον θα υπήρχαν και τα ονόματα των περισσοτέρων μαθητών δίπλα από το έργο τους. Και όχι ανώνυμοι πίνακες σε μια επώνυμη εκδήλωση. Ίσως γι’ αυτό, δεν υπήρχε και κανένας εκπρόσωπος από ορισμένα σχολεία; Αποτροπιασμός για τον πολιτισμό, για την εκδήλωση, για τα έργα των μαθητών; Αδιευκρίνιστες οι συνθήκες!

Μια μάζα ανθρώπων που πλημμύρισε στην αίθουσα αλλά αποχώρησε κάτω από τα πεσμένα βλέμματα των μαθητών και την απογοήτευση των λόγων του... Γιατί ήρθαμε; Αν ήξερα δεν θα ερχόμουν...

Ίσως και ο πολιτισμός δεν ήθελε να έλθει...