Τρίτη 12 Απριλίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! 12/04/2011


ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ    12/04/2011


                                                                                        ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ


Τα νεύρα μας κρόσσια, τα νεύρα μας κουρέλια, τα νεύρα μας …κανταΐφι!
Μια μάζα να σέρνεται και δεν ξέρει κατά που να τραβήξει. Από τη μια οι σειρήνες του συναγερμού, οι αγγελιαφόροι μιας ανεξέλεγκτης σταυροφορίας, τα παπαγαλάκια της καταστροφής και από την άλλη απαντήσεις εφησυχασμού και εκτόνωσης!
Τι να λάβουμε υπόψη; Πώς να το χειριστούμε; Διότι ένα λουμπάγκο το παθαίνεις στην ψυχραιμία. Ένα σοκ σε κατακυριεύει στο μάτι και αρχίζει και γυαλίζει. Όσο για τα νεύρα…, μην το συζητάς, απλωμένα στο σκοινί της μπουγάδας. Στεγνωτήριο τέλος! Καίει ρεύμα!
Διότι όταν βιώνουμε εξτρεμιστικές καταστάσεις, η ψυχραιμία είναι το άλφα και το ωμέγα. Και κάθε φορά εξαρτάται σε ποιο γράμμα είσαι. Όταν φτάσεις κατά το χι και το ψι άστα να πάνε. Η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου.
Διότι όντως παίζουν με τα νεύρα μας. Καλά ησυχάσαμε τέσσερις μέρες χωρίς εφημερίδες και τηλεόραση. Είχαμε την ησυχία μας. Μια αποτοξίνωση την κάναμε. Ηρεμήσαμε τα νεύρα μας και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε να ξαναφέρουμε πάλι πίσω τον πακτωλό καταθέσεων από την αλλοδαπή. Έτσι και αλλιώς πλησιάζει καλοκαίρι. Εποχή διακοπών. Να μην κάνουν και οι καταθέσεις μας διακοπές κάτω από το διάσημο ελληνικό ήλιο;
Τι θέλανε και ξαναγύρισαν στην δουλειά; Άρχισε πάλι εκ νέου ο καταιγισμός. Στήθηκαν τα πολυβόλα μέχρι τελικής πτώσης της αιμόφυρτης πλέον ηρεμίας μας. Και να και τούτη και να κι η άλλη και φτου και από την αρχή.
Τι να σου κάνει ο άλλος; Έσφιξε τον κόμπο στο μαντήλι ακόμα πιο σφιχτά αφού πρώτα τα κοίταξε για μια ακόμα φορά για να είναι σίγουρος ότι είναι εκεί σώα και ασφαλή. Και ο παράλλος άλλαξε γνώμη και επέτρεψε τον ιδρώτα του, χαροκαμένο και μη, να στρατοπεδεύσει σώος και ασφαλής σε σκοτεινά δωμάτια της αλλοδαπής. Έχει ο καιρός γυρίσματα. Δεν είναι ώρα για διακοπές!
Οπότε, από πού να δούμε Θεού πρόσωπο; Πώς να κυλήσει ήρεμα η αγορά; Που να ‘ναι ο ίσκιος σου Θεέ, να ‘ρθω να γονατίσω και να σου πω τον πόνο μου για να …τα φέρεις πίσω; Πόσο προφήτες μπορεί να ήταν οι στιχουργοί κατά την δεκαετία του ’60 μεριά; Αν δεν είχαμε και αυτούς πρόχειρα τώρα, πώς θα καλλωπίζαμε τον πόνο μας;
Ας πιάσουμε, λοιπόν, νηπιαγωγείο και ας πούμε όλοι μαζί…
Αααα!




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου