ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! 22/04/2010

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ  22/04/2010

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Εμείς οι Έλληνες!

Μιλάμε πολύ και ίσως περισσότερο από ό,τι πρέπει. Και όχι ίσως. Μιλάμε πολύ διότι δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Δεν μας πιέζει κανείς να το κάνουμε αλλά είναι μια εσωτερική ανάγκη που μας βάζει σε αυτή την διαδικασία να το κάνουμε. Και ανοίγουμε το στόμα μας χωρίς δεύτερη κουβέντα. Χωρίς καν να υπολογίσουμε την ευθύνη των λόγων και των παρενεργειών.

Κάνοντας μια περιπλάνηση στα δελτία ειδήσεων και στις λεγόμενες ενημερωτικές εκπομπές βυθιζόμαστε σε ένα αλαλούμ ενημέρωσης και ατελείωτης φιλολογίας και παραφιλολογίας που αφήνει άναυδο τον κάθε θεατή. Και τον αφήνει να χάνεται σε μια τρικυμία εντυπώσεων και κατανοήσεων κάτω από το βάρος των με στόμφο αναλύσεων και αποφθεγμάτων που ακούγονται στον αναλογικό ή ψηφιακό αέρα.

Διότι ακόμα δεν έχουμε καταλάβει αν ο μηχανισμός στήριξης είναι ευρωπαϊκός ή διεθνής. Σύμφωνα με τα λεγόμενα των απανταχού αναλυτών και περί πολλού  ειδημόνων η ιστορία ξεκίνησε με την Ευρώπη και μετά ακολούθησε η καταιγίδα του Διεθνούς Ταμείου. Η επιμονή των αναλυτών, παρουσιαστών και καθηγητών ήταν σαρωτική. Έρχεται το Διεθνές και αλλοίμονο μας. Τέρμα η Ευρώπη. Και οσονούπω έπεφτε η θλίψη στα γερασμένα πλέον πρόσωπα των Νεοελλήνων. Ακολούθησε η κυβερνητική διευκρίνιση που ξεκαθάρισε κάπως το τοπίο. Τον πρώτο λόγο έχει ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης.

Αλλά οι αναλυτές συνέχισαν. Ενώ μέχρι πρότινος παλεύαμε για ένα πέντε τα εκατό διότι το οκτώ ήταν βαρύ σαν επιτόκιο, τώρα το πέντε εμφανίζεται να είναι υπερβολικό. Τότε διακηρύτταμε ότι έχοντας πέντε τοις εκατό θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε. Το παραπάνω ήταν εξοντωτικό. Τώρα το πέντε είναι τοκογλυφικό. Μπορεί. Κανείς δεν έχει αντίρρηση.

Αλλά αυτό το αλλαλούμ που παρουσιάζεται φέρνει σε μεγαλύτερη απόγνωση τον απλό κάτοικο αυτής της ευδαίμονος χώρας που δεν ξέρει και πολλά πολλά από σπρεντς, μονάδες βάσης, δείκτες υψηλής κεφαλαιοποίησης και άλλα συναφή και ωραία!

Δεν τα ξέρει και ούτε θέλει να τα μάθει. Αυτό που θέλει να μάθει είναι τι επιπτώσεις θα έχει στο δικό του οικονομικό κόσμο. Πόσα θα παίρνει, πόσα θα δίνει, πόσα θα ξοδεύει. Τον τρομάζει η αβεβαιότητα για το αύριο που του έχει γίνει εφιάλτης.

Είναι που είναι στραβό το κλήμα, μην το φάει και ο γάιδαρος!