ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! 07/05/2010

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 07/05/2010

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Quo vadimus ?

Ο εκφυλισμός του πολιτισμού ακολουθεί κατά πόδας τη σήψη ενός αναίσθητου παραλογισμού. Συντροφεύει την παράνοια και οδηγεί τα βήματα σε επικίνδυνα μονοπάτια. Κρατάει στα χέρια του, δείχνοντάς τα ψηλά, τις πληγωμένες σάρκες από όνειρα που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Δεν πρόλαβαν να αναπνεύσουν. Κομμάτια οι ανάσες, τα όνειρα, η γλυκιά αμαρτία του να ζεις!

Πού βαδίζουμε;

Ανενόχλητοι κάνουμε σκόρπια βήματα εδώ και χρόνια πιστεύοντας ότι κάθε ανάσα είναι αυτή που μας πρέπει. Ρουφάμε ανενόχλητα οξυγόνο για να φουσκώσουμε τα στήθια μας περηφάνια και να ζωντανέψουμε ένα ψεύτικο παραμύθι. Ένα αγωνιώδες μυθιστόρημα με προδιαγραμμένη πλοκή. Με ετοιμόρροπες πλεκτάνες. Και ανακουφιζόμαστε στο πήγαινε έλα ενός στενού διαδρόμου!

Το παρακάτω ποίημα δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό “Νέα Εστία” το σωτήριο έτος 1984. Δυστυχώς, το οξυγόνο του δεν έχει τελειώσει ακόμα!

Ποιό κομμάτι

Να διαλέξω από την καρδιά μου

Για να γιορτάσω σήμερα;

Αυτό εδώ ταιριάζει

Πιο πολύ

Με τις κόκκινες σταγόνες

Που κρέμονται

Από τις άκρες των αυτιών μου.

Το άλλο μοιάζει με το φτερούγισμα

Της θλίψης πάνω στο βλέμμα μου.

Και τα δυο σωπαίνουν κάθε μέρα

Και γίνονται πελώρια την άλλη.

Αργεί το τέλος του ταξιδιού.

Ο σταθμός είναι μακριά.

Κι όμως!

Τόσες φορές πέρασα

Από τα μονοπάτια του

Που στέκονται γνώριμα

Στη θύμησή μου.

Εκεί!

Εκεί κάτω θα ενώσω τα δυο κομμάτια μου.

Το ξέρω.

Μα γιατί

- Θε μου! –

Τόσος δρόμος;