ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! 06/05/2010

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ   06/05/2010

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Και τώρα τι γίνεται;

Προφανώς θα τσεπώσουμε τα λεφτά, θα πλημμυρίσουμε δις και θα ανασάνουμε ως άλλοι νεόπλουτοι! Διότι θα έχουμε χρήμα. Εμείς; Όχι! Η χώρα. Και εμείς τί θα είμαστε όμως; Νεόπλουτοι ή νεόπτωχοι; Μάλλον θα αλλάξει το τοπίο. Θα είμαστε νεόπτωχοι σε μια νεόπλουτη χώρα. Ήρθαν τα πάνω κάτω. Από μια νεόπτωχη χώρα που βογκούσε κρυφίως κάτω από το βάρος των δανεικών της με νεόπλουτους πολίτες θα γίνει μια νεόπλουτη χώρα με νεόπτωχους πολίτες. Επειδή η χώρα πήρε την εκδίκησή της. Για να ανασάνει. Παίρνει το αίμα της πίσω. Και η μετάγγιση της εξασθενίζει το χρώμα των πολιτών της για να αποκτήσει αυτή ένα ροδαλό και υγιές παρουσιαστικό.

Πόσο μεταγγισμένο αίμα, όμως, μπορεί να δεχτεί; Προσωρινή ανάπαυλα για μια φαινομενική βελτίωση της υγείας της. Και μετά; Και άλλη μετάγγιση; Και άλλη; Ως πότε; Προσωρινές λύσεις που μας κατατρέχουν εδώ και δεκαετίες. Οι τράπεζες αίματος εξαντλούνται. Οι επονομαζόμενες βοήθειες γίνονται όλο και δύσκολες και απαγορευτικές. Άσε που πρέπει να νιώθουμε ενοχές διότι χρησιμοποιούμε τα πλεονάσματά τους. Λες και τα προσφέρουν χάριν ελεημοσύνης! Κανείς δεν μας χαρίζει τίποτα!

Και πρέπει να σκεφτούμε σωστά. Όσο μπορούμε. Διότι ακόμα υπάρχουν οι παρενέργειες από το δυνατό σοκ της απώλειας ενός ευδαίμονος παράδεισου. Διότι ακόμα οι απώλειες βρίσκονται σε θεωρητικό επίπεδο. Οι πραγματικές παρενέργειες θα φανούν στο βάθος του χρόνου με το πέρασμα του απατηλού καλοκαιριού που παραδοσιακά προσφέρει την νωχέλεια και την ραστώνη λίγο πριν από την εκδήλωση της κατάθλιψης.

Και τότε θα φανεί τί εσωτερικές αποφάσεις έχουμε λάβει και τί προτιθέμεθα να αναλάβουμε να κάνουμε. Διότι κάτι πρέπει να κάνουμε. Τα δάνεια δεν προσφέρουν την πλήρη θεραπεία. Απαλύνουν μόνο τον πόνο και έχουν φτάσει στο σημείο ούτε αυτό να μπορούν να προσφέρουν. Οπότε, σαν υποτιθέμενοι έμπλεοι φρόνησης πολίτες να χαράξουμε νέες πορείες. Διότι οι περίπατοι και οι κρουαζιέρες του παρελθόντος αποδείχτηκαν ...όνειρα θερινής νυκτός και ελάχιστης χρονικής διάρκειας.

Και αφού έχουμε βρει πλέον το σωσίβιο που μας απάλλαξε από τον στιγμιαίο πνιγμό να αναζητήσουμε απάνεμο λιμάνι για την έξοδο στην πλήρη σωτηρία. Και να αναζητήσουμε καπεταναίους και ναυτιλιακές εταιρείες που μας οδήγησαν σε ταραγμένες θάλασσες μέσα από συμπληγάδες πέτρες. Και να μην χρησιμοποιήσουμε πλέον καινοφανή πολυτελή κρουαζιερόπλοια που ατυχώς κατάφεραν να γλυτώσουν την απόσυρση.

Διότι ακόμα η Φαλκονέρα παραμονεύει!