- Αυτό που γίνεται μου θυμίζει τα δικά μας!
- Σιγά ρε, πόσο χρονών είσαι;
- Τι σχέση έχει η ηλικία;
- Γιατί; Ζούσες τότε;
- Είναι ανάγκη να τα έχεις ζήσει για να θυμάσαι; Διάβασες,
άκουσες ιστορίες, είδες φωτογραφίες…
- Ξεχνάμε ίσως εύκολα…
- Κάποτε κι εμείς, και το τονίζω το κι εμείς, είχαμε
ξεριζωθεί, αφήσαμε περιουσίες πίσω, θάψαμε την παλιά μας ζωή, κουβαλήσαμε όπως
όπως ό,τι μπορούσαμε και πήραμε το δρόμο της ξενιτιάς; Όχι! Της προσφυγιάς.
Αναζητήσαμε αλλού την τύχη μας, πάλι από την αρχή… Και ήρθαμε στην Ελλάδα…, μια
καινούρια δύσκολη αρχή. Τι νομίζεις; Ό,τι ήταν όλα ρόδινα και ανθηρά; Απατάσαι οικτρά! Ξέρεις τι είναι, από εκεί
που ήσουν με γαλλικά και πιάνο να σε αποκαλούν ….; Έλληνες κι αυτοί, Έλληνες κι
εμείς! Κι όμως! Και πάλι η ιστορία επαναλαμβάνεται!
- Με άλλα χαρακτηριστικά όμως!
- Ναι, αλλά και τα ίδια! Όπως το πάρει κανείς! Όπου πόλεμος
και η σκληρή επιβίωση. Θα μείνεις για να σκοτωθείς; Θέλεις να ζήσεις!
- Κι εδώ όμως; Εδώ δεν έχουμε να φάμε εμείς! Πώς θα τους
συντηρήσουμε κι αυτούς;
- Εδώ σε θέλω… Δύσκολο σαν σκέψη, δύσκολο σαν πράξη! Αλλά
και τι να τους κάνεις; Όξω απ’ τη μανίκα
μου κι ας είναι κι η μανίτσα μου; Ποτέ δεν ξέρεις! Τίποτα δεν είναι δεδομένο σ’
αυτή τη ζωή! Αυτό που ζούμε σήμερα, το περίμενε κανείς;
- Και τι λες να γίνει;
- Εγώ; Τι να πω; Άλλοι πρέπει να αποφασίσουν και να πράξουν!
Διότι αυτό το κύμα που όσο πάει και μεγαλώνει πέφτει στις δικές μας τις πλάτες,
που ως γνωστό δεν αντέχει και πολλά διότι δεν είμαστε και τόσο …γυμνασμένοι!
Αλλά τους άλλους δεν πρέπει να τους νοιάζει; Ή σου λέει, δεν βαριέσαι, αλλού
βαρούν τα τύμπανα, αλλού χορεύει η νύφη…
- Καλά, τι πάει σωστά για να πάει κι αυτό; Τελικά το
πρόβλημα τι είναι; Ευρωπαϊκό ή ελληνικό;
- Σε παρακαλώ! Όπως μας συμφέρει! Άλλοτε είμαστε Ευρωπαίοι,
άλλοτε Έλληνες… μη σου πω και Βαλκάνιοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου