ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Να ρωτήσω κάτι;

- Και δε ρωτάς!

- Θέλω να ρωτήσω κάτι για χτες!

- Χτες; Τι έγινε χτες;

- Δεν έλεγες κάτι για όνειρα και στόχους…, που είναι δικά μας αλλά δεν είναι δικά μας…

- Αυτά σκέφτεσαι ακόμη;

- Αν σκέφτομαι. Όλη τη νύχτα δεν μπορούσα να κοιμηθώ! Λίγο το ‘χεις; Όταν με βάζεις σε τέτοια τρυπάκια, τι να κάνω κι εγώ; Ασφυκτιώ! Πνίγομαι!

- Και… πώς κι έτσι σου καρφώθηκε; Τόσο πολύ;

- Γιατί; Λίγο το ‘χεις; Να μου λες ιστορίες με δράκους!

- Και ακόμη αναρωτιέσαι, δηλαδή!

- Περίμενα πως και πώς να σου μιλήσω!

- Για να δεις αν τα όνειρά σου είναι δικά σου, καταδικά σου;

- Ναι, ρε!

- Και που κατάληξες;

- Που να καταλήξω ρε; Χαμένος σε λαβύρινθο είμαι!

- Και θες να βγεις, ε;

- Εμ! Εσύ τι λες;

- Έχεις λοιπόν στόχο να βγεις από αυτόν τον λαβύρινθο!

- Ναι!

- Δεν μπορείς όμως! Θες βοήθεια,ε;

- Μμμμ…

- Φίλε μου πέρασε η εποχή που έβαζες στόχους και τους πετύχαινες… Πέρασε η εποχή που γεννούσες όνειρα και τα μεγάλωνες…

- Τόση απογοήτευση πια;

- Κάθε όνειρό σου είναι αιχμάλωτο σε μια καλά προφυλαγμένη παγίδα και δεν μπορεί να ανασάνει. Του απαγορεύεται. Και θα μείνει εκεί μέσα μέχρι να ξοδέψει και την τελευταία του ανάσα! Τα όνειρά σου είναι πλέον μακρινά όνειρα μιας μακρινής εποχής. Δεν έχεις όνειρα… Μόνο αν σου το επιτρέψουν…

- Μα εγώ θέλω να ονειρεύομαι…

- Και πολύ καλά κάνεις…

- Τότε;

- Δεν είναι τα όνειρά σου αυτά! Έτσι νομίζεις! Είναι μια πλασματική πραγματικότητα που έχει εκπαιδευτεί να συμμετάσχει στο δικό σου ριάλιτι σόου!

- Θα με τρελάνεις!

- Λες να τα καταφέρω;

- Με φοβίζεις!

- Καιρός είναι! Πρέπει να συνηθίζεις σιγά σιγά…