ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Μετά σου λέει φιλοξενία! Αν είναι έτσι οι φιλοξενίες…

- Ούτε ένα σάντουιτς; Έτσι για ξεκάρφωμα…

- Βρε, τίποτα σου λέω… Ντιπ τίποτα… Νηστικοί επέστρεψαν…

- Α! τα γαϊδούρια…

- Μόνο εμείς… όταν έρχονται εδώ, να και το ένα, να και το άλλο… μπας και μας ρίξει κανένα κεραυνό ο Ξένιος Ζευς!

- Ακριβώς όπως τα λες!

- Πήγαν να τους δουν, να τα μιλήσουν, ένα κέρασμα ντιπ τίποτα… λες και θα τα έβαζαν από την τσέπη τους…

- Εδώ να φανταστείς, το νερό που πίναν οι άλλοι, το  άνοιγαν μπροστά τους…

- Λες να φοβόντουσαν για καμιά δολιοφθορά;

- Άμα έχεις τη μύγα μυγιάζεσαι…

- Σαν δεν ντρέπονται λέω εγώ…

- Και είδες το κλίμα… Σε γενικές γραμμές μέσα στην καλή χαρά…

- Ας μην είχαν τον φόβο ότι θα χάσουν τα αυγά και τα πασχάλια κάποια στιγμή αν δεν κάνουν κάτι και θα σου έλεγα εγώ… Θα έβαζαν πιο βαθιά το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο…

- Ενώ τώρα το βάζουν …πιο ευγενικά! Παρηγοριά στον άρρωστο! Το θέμα είναι ότι μας έχουν του κλώτσου και του μπάτσου διότι πλέον μας έχουν ασφυκτικά σιδηροδέσμιους!

- Δες όμως την θετική πλευρά των πραγμάτων.

- Γιατί; Υπάρχει και τέτοια;

- Ότι μετά τον πάτο ακολουθεί η αναρρίχηση!

- Αυτό είναι που με φοβίζει! Διότι κατά την αναρρίχηση μπορεί κάπου να στραβοπατήσεις και να βρεθείς στο κενό. Παίζει κι αυτό το ενδεχόμενο. Και τι γίνεται με αυτούς που δεν μπορούν να σκαρφαλώσουν; Θα περιμένουν μέχρι να χτιστούν οι σκάλες για άμεση πρόσβαση; Καλά σαράντα! Ακόμη δεν έχουν μπει στην άκρη και τα εσωτερικά μας προβλήματα…, θα μαζευτούν όλοι για να δώσουν χέρι βοηθείας; Πόσο δύσκολο είναι να ξεχάσεις το όνειρο της καρέκλας, πόσο δύσκολο…

- Που το πας κι αυτό!

- Είδες λοιπόν; Και όχι τίποτα άλλο, μου τελείωσαν και οι δραμαμίνες!
- Αυτές ψάχνεις τόση ώρα; Αναρωτιόμουν κι εγώ… Τι ψάχνει… Τι τις θες;

- Υποφέρω από υψοφοβία. Άσε να είμαι έτοιμος για την αναρρίχηση!