Τρίτη 9 Απριλίου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ



- Πρόσεξες κάτι;
- Σαν τι δηλαδή;
- Μια άκρα ησυχία επικρατεί στη γειτονιά!
- Ε! τι να σου κάνει ο κόσμος! Λεφτά δεν έχει! Όρεξη να βγει έξω δεν έχει, κλειδαμπαρώνονται από νωρίς μέσα.
- Δεν εννοώ αυτό!
- Τι εννοείς δηλαδή;
- Εννοώ τη γειτονιά, τους τριγύρω μας.
- Εγώ τι εννοώ; Τη γειτονιά της επάνω ραχούλας; Να μας τρελάνει θέλεις;
- Εννοώ, Σκοπιανούς, Τούρκους…. Αυτούς τους γείτονες…
- Α! Τώρα κατάλαβα… Σα να έχεις δίκιο!
- Αυτό δεν θα το ξαναπείς, με εκνευρίζει. Είναι δεδομένο ότι πάντα έχω δίκιο. Εσύ δεν θες να το καταλάβεις.
- Τέλος πάντων. Είσαι απόλυτος μερικές φορές.
- Θυμάσαι κάποτε που είχαμε ανταλλαγές απειλών και επισκέψεων, και να ο Νίμιτς από εδώ, και να ο Νίμιτς από εκεί… Είχε τρελαθεί ο άνθρωπος στα δρομολόγια. Εκτός κι αν ήθελε να έχει προϋπηρεσία, μπας και του χρειαστεί αν ήθελε να πιάσει καμιά δουλειά σε κανένα ΚΤΕΛ.
- Πλάκα έχεις ρε συ! Κοτζάμ Νίμιτς σε ΚΤΕΛ θα πήγαινε; Δεν βλέπεις τον δικό μας που κονταροχτυπιούνται τα πανεπιστήμια ποιός θα τον πρωτοπάρει. Έχουν αυτοί τις άκρες τους.
- Είχαμε και τους Τούρκους…, να από εδώ καταπάτηση του εναέριου χώρου, και να αναχαιτίσεις… Που είναι όλα αυτά; Κόπηκαν ξαφνικά. Ακούς τίποτα εσύ; Όλα μέλι γάλα ξαφνικά;
- Όχι, δεν θα το πω. Θα έχεις να λες πάλι. Έτσι είναι…, όπως τα λες είναι…
- Ευτυχώς το έσωσες!  Θυμάσαι τι τραβούσαμε και τότε; Όσο να πεις μια αγωνία και ένα άγχος το είχαμε. Να… μπορεί να γίνει πόλεμος με τη γείτονα, να… και δύσκολα τα πράγματα, και να… απειλές… και πάει λέγοντας. Και λουφάζαμε κι εμείς και ξεχνιόμασταν και από εδώ παν κι οι άλλοι.
- Κοίτα να σου πω. Μας σκέφτονται. Έχουν την πίκρα τους τα παιδιά, σου λένε, δεν έχουν ψωμί να φάνε, άσε καλύτερα να μην τους κάνουμε χειρότερα. Άστο για άλλη φορά καλύτερα. Κρίμα είναι τα παλικάρια.
- Μ’ αρέσει έτσι όπως σκέφτεσαι, αλλά για δες το, να το κοιτάξεις…


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου