ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

Είμαστε φτωχοί! Θεόφτωχοι!

Ούτε καν νεόπτωχοι! Έρχεται, ήρθε ένας ανελέητος βοράς που παγώνει τα πάντα και θα κάνει το χειμώνα ακόμη βαρύτερο. Το καλοκαίρι τέλος, ο ήλιος σκοτείνιασε και ας ελπίσουμε ότι μετεωρολογικά ο χειμώνας θα είναι ελαφρύτερος. Διότι αν είναι σαν τον περσινό, μας βλέπω όλους να μαζευόμαστε σε ένα δωμάτιο με μια σόμπα ή ένα τζάκι όπως παλιά. Εκεί το μαγείρεμα, το διάβασμα, το σιδέρωμα εκεί και οι επισκέψεις!

Όπως παλιά! Να προλάβουμε το φως της ημέρας, για να μειώσουμε την κατανάλωση του ρεύματος.

Ανείπωτες ζωές πάμε να ζήσουμε σε κάτι που δεν είμαστε συνηθισμένοι. Εξερχόμαστε από μια “φιλήδονη” ζωή που η δανεική της πολυτέλεια έρεε άφθονη. Τα ποτάμια πλέον στέρεψαν καθώς οι πηγές κλείδωσαν τις βάνες και μήτε μια σταγόνα δεν υπάρχει για το άνυδρο τοπίο που ζωντανεύει μπρος μας!

Και άλλες χώρες υποφέρουν, αλλά σαν το δικό μας βάσανο καμιά. Το μαχαίρι μπαίνει βαθιά στο δικό μας κόκαλο για να φανεί πόσο ακόμη! Οι άλλοι δεν θα περιμένουν πολύ! Η εποχή που θέλει να επιβληθεί παντού δεν είναι εφικτή. Πλησιάζει η εποχή της ανάσας, αλλά χωρίς ελπίδα για τους πληβείους. Η διάσωση της χώρας δεν έχει καμία σχέση με την ελάχιστα αποδεκτή επιβίωση των πολιτών της.

Το γαϊτανάκι των εντυπώσεων, των ανακοινώσεων, των επίτηδες διαφυγόντων ελπίδων δεν δίνει ανάσα στην πορεία της ζωής μας. Δεν θα πεθάνουμε, αλλά θα επιβιώσουμε. Με μια φτωχιά ελπίδα να γυροφέρνει πέρα δώθε. Χωρίς τίποτα να μας ανήκει. Μια βεβήλωση των ψεύτικων ελπίδων μας. Ακούραστα να διασκεδάζει την όποια στενοχώρια μας και να ταλανίζει την ήρεμη σκέψη μας. Πόσοι έχουν δραπετεύσει από αυτήν την ρημαγμένη χώρα; Σε πόσους έχει απομείνει η “χαρά” να την στηρίξουν;

Η χαρά της ύπαρξης μιας ανάτασης που ισχυρά μεταδίδεται από χείλη σε χείλη έχει να κάνει με τα λογιστικά του κράτους. Η ανθρώπινη καθημερινότητα οδεύει ανεπηρέαστη στο δικό της χαραγμένο δρόμο. Οι στήλες των λογιστικών της φύλλων είναι κενές.

Πλήρης διαγραφή παρελθόντων χρήσεων…