Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ




Ένα νεφοσκεπές εφιαλτικό παραμύθι!
Μια μελιστάλακτη άγουρη υπόσχεση για ένα μέλλον που δεν έχει πάρει καν σχήμα σε καμιά μήτρα. Είναι το αγέννητο παιδί που φαντάζει μέσα σε μια ομίχλη να σχηματίζεται και να διαλύεται μέσα σε σκιές μιας γκρίζας αιθαλομίχλης που όσο πάει, σκοτεινιάζει, γίνεται βαθύ σκοτάδι . Είναι το αύριο που τυραννικά έρχεται και φεύγει, φεύγει κι έρχεται.
Είναι ένας ήσυχος πόλεμος μεταξύ ζωής και θανάτου, ύπαρξης και ανυπαρξίας. Ένα κονσέρτο για βιολί και πιάνο που διαπεραστικά εμφυτεύεται στο νου μέσα σε μια ευτυχισμένη αίθουσα μουσικής δωματίου. Με εκτελεστές ευτυχισμένους…
Ποιος θρηνεί για τις γεμάτες αίθουσες των αεροδρομίων; Οι άλλοτε ευτυχισμένες αναχωρήσεις συναγωνίζονται τις συνωστισμένες αίθουσες ως μακρινές μνήμες συνωστισμένων λιμανιών και εύφορων χωραφιών.
Ένας διωγμός που υποβόσκει, ανασαίνει και χαίρεται. Ένας διωγμός που προσπαθεί να κρυφτεί από τους ιστορικούς του μέλλοντος. Και χαμογελάει γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι θα καταφέρει και πάλι να τους ξεγελάσει.
Μετανάστης σε άλλη χώρα. Πρόσφυγας στην ίδια του τη χώρα. Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται, θέλει να κρύψει τις ορέξεις της, να φανεί ευεργέτις, να δείξει ένα πρόσωπο αληθινό, κρυμμένο στην επιφάνεια μιας μάσκας.
Η προβληματική όραση προφανώς δεν αντιλαμβάνεται, δε νιώθει, δε βλέπει ότι ο κάθε είδους συνωστισμός οδηγεί στο δρόμο της απελπισίας, της απώλειας, της έκρηξης.
Και η ολοκληρωτική τύφλωση είναι που θα φέρει τα χείριστα. Διότι η ύπαρξή της θα προκαλέσει ανεξέλεγκτες παρενέργειες μεταξύ δικαίων και αδίκων. Με ένα χορό καλά να κρατεί…
Η μελωδία της ευτυχίας σπάει το φράγμα του ήχου…


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου