ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης

Εφιάλτη δεν το λες!

Τι να το πεις; Όσο και πληθωρική και να είναι η ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει κάτι καλύτερο για να αποδώσει αυτό που ζει η χώρα. Και η οποία γελά χαιρέκακα με όλα αυτά που διαδραματίζονται μπροστά στα χαρούμενά της μάτια.

Η χώρα παίρνει την εκδίκησή της. Εκδικείται με όλη τη δύναμη της ψυχής της και με όσο μίσος και χαιρεκακία μπορεί να διαθέτει. Παίρνει το αίμα της πίσω για να το δώσει δωρεά σε οποιαδήποτε αιμοδοσία βρεθεί μπροστά της. Δεν την ενδιαφέρει τίποτα άλλο.

Αναλογίζεται την προηγούμενη ζωή της και σκαλίζει με τα γέρικά της χέρια το παρελθόν που έζησε και τις σκοτεινές της μέρες που υψώνονταν μπροστά στους ανθρώπους της, χαρούμενες, ευδιάθετες και υπερβολικά σπάταλες.

Αγωνιά, όχι τώρα πια για την τύχη των ανθρώπων της, ούτε καν για την επιβίωσή της. Θέλει να φτάσει το δρόμο της στο τέρμα. Οι μυστικοί χλευασμοί, οι απύθμενες ελεημοσύνες, τα μακρόσυρτα ξενύχτια, οι ανυπέρβλητοι σκοταδισμοί που έζησε, της άλλαξαν το χαρακτήρα. Την έκαναν πλούσια σε αρνητικά συναισθήματα. Δεν μπορεί να δεχτεί τίποτα τώρα. Ούτε μεταμέλειες, ούτε σκυθρωπά πρόσωπα που παρακλητικά ζητούν έλεος!

Είναι μια χώρα που θέλει να πνίξει την ιστορία της. Την κουβαλούσε  πάνω στην κουρασμένη της πλάτη για να την μεγαλώσει, να την θεριέψει κι άλλο, να της δώσει φως από αυτό που της έλειπε στα χρόνια που ήρθαν και άσπρισαν τα μαλλιά της, αγρίεψαν το κάποτε όμορφό της πρόσωπο. Και απογοητεύθηκε…

Γνώρισε καλοκαίρια και χειμώνες. Μίλησε με ανθρώπους και ανθρωπάκια και συγκατάνευσε στα περισσότερα ανήκουστα όνειρά τους. Δεν την άκουγαν. Δεν έζησαν την ιστορία της. Δεν πόνεσαν στα πικρά χαμόγελά της. Δε βασανίστηκαν μαζί της σε χαλεπούς καιρούς και επαναστάσεις. Και έκανε υπομονή…

Παραμέρισε τον εγωισμό της και συνέτριψε εσκεμμένα τα πλούσια καινούρια όνειρα της. Και περίμενε. Πίστευε ότι θα αλλάξουν τα πράγματα. Θα συνεχίσει να είναι περήφανη καθώς θα βλέπει και τους δικούς της ανθρώπους να ακολουθούν την ψυχή της…

Δεν άντεξε πια! Και παραδόθηκε άνευ όρων κρατώντας μια σπίθα στην ψυχή της μόνο για αυτήν. Γιατί πιστεύει ότι κάπου μακριά θα βρει το χαμένο της μονοπάτι!

Και εξαφανίστηκε!