ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ Κατερίνης

Και τι δεν ακούμε τώρα πια!

Ό,τι θες να ακούσεις, και είναι για τους Έλληνες. Αφού όσοι ζούνε στο εξωτερικό ή όσοι ταξιδεύουν στο εξωτερικό ντρέπονται να λένε ότι είναι Έλληνες. Βρε, που φτάσαμε! Βρε, που φτάσαμε! Δύο φορές, μπας και το ακούσει και το εμπεδώσει κανένας!

Η Ελλάδα χρειάζεται καινούριους Έλληνες! Κυκλοφόρησε και αυτό. Αλλά πού να τους βρούμε; Φυσικά η γερμανική εφημερίδα δεν βάζει όλους στο ίδιο τσουβάλι αλλά με αυτά που είδαν και αυτά που βλέπουν, σου λέει τι άλλο μπορούμε να πούμε; Σημειώνει, παράλληλα, ότι ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων δεν χρειάζεται να αλλάξει. Έχει λογική σκέψη. Αλλά αυτοί δεν έχουν σκοπό να κάνουν πολιτική καριέρα! Βρε, για ποιους χτυπάει η καμπάνα! Για ποιους χτυπάει η καμπάνα! Έλα φτάνει, θέλουμε να κοιμηθούμε κιόλας!

Πώς το εννοούν, όμως, καινούριους Έλληνες; Να κάνουμε εισαγωγή; Να τους κατασκευάσουμε; Πώς; Δεν μας το λένε και μας για να ανεβεί λίγο η πεσμένη ψυχολογία μας; Διότι μέχρι στιγμής καλά πάει το τραγούδι τους. Κυκλοφορεί, είναι πιασάρικο και  πάει να γίνει χιτ της δεκαετίας. Μεγάλο σουξέ!

Διότι μέχρι στιγμής έχουν αποδείξει ότι για όλο αυτό το πατιρντί φταίμε εμείς! Εμείς ξυπνήσαμε όλο αυτό το μηχανισμό που σιγοκαίει και πάει να ανάψει πυρκαγιές και πυρκαγιές. Τις ασφάλειες πυρός ποιος θα τις βάλει στην τσέπη!; Πάντως όχι εμείς, εμείς έχουμε να δίνουμε ασφάλιστρα. Και θα δίνουμε ακόμη! Και δεν έχουμε ούτε μια μάνικα μαζί μας! Μας τις πήραν κι αυτές, μπας και προσπαθήσουμε να σβήσουμε καμιά πυρκαγιά από μόνοι μας!

Καλά τους τα ‘πε και η Λιάνα στο Στερν – γερμανικό περιοδικό – ότι πάτε να δημιουργήσετε ένα τέταρτο ράιχ! Τώρα όμως τα πράγματα είναι πιο εκλεπτυσμένα. Ούτε αίματα και σκοτωμοί, ούτε βομβαρδισμοί! Με το γάντι και την ελεημοσύνη καρφιτσωμένη στο πρόσωπο. Σύγχρονα πράγματα. Μη φοβάστε καθόλου. Ερχόμαστε σα σωτήρες!

Έτσι είσαι και εσύ; Θα σου δείξουμε και εμείς. Και να κι από δω, και να κι από κει! Γι αυτό είσαι δημοφιλής στην Ελλάδα. Επειδή κατηγορείς τους γερμανούς και τη Γερμανία. Ας μην ήμασταν εμείς να ασχοληθείς και θα σου λέγαμε μετά!

Παιχνίδια! Παιχνίδια! Παιχνίδια!

Όποιος δεν θέλει να παίξει, να αποχωρήσει!

Πάραυτα!