ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ  07/12/2009

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Για ποιο θέμα μπορούμε να απορούμε;

Για ποιά πράγματα μπορούμε να βασανίσουμε την απύθμενη βάση της σκέψης μας; Ούτε μια φορά δεν μπορούμε να βασανίσουμε μια απορημένη σκέψη που δεν μπορεί να αναπνεύσει. Επειδή δεν της επιτρέπουμε εμείς οι ίδιοι να αναπνεύσει. Ούτε μια στάλα οξυγόνο. Τη διώχνουμε πέρα μακριά γιατί βασανίζει την ερμαφρόδιτη ευτυχία της πανηλίθιας σκέψης μας. Επειδή αγωνιούμε για άλλα πράγματα.

Φοβόμαστε τις ετικέτες. Αναρωτιόμαστε  αν η επιγραφή του εθνικιστή κολλήσει πάνω μας. Φοβόμαστε αν δεν συντρέχουμε με τις σύγχρονες απόψεις μιας παγκοσμιοποίησης. Χαρακτηριστικά που χρωματίζουν διαφορετικά κάθε άποψη. Και φοβόμαστε. Φοβόμαστε πολύ. Φοβόμαστε μια ανάσα που μπορεί να φανεί διαφορετική από τις τόσες που κυκλοφορούν ανενόχλητες τριγύρω μας. Φοβόμαστε εκείνη την στιγμή που μπορεί να είναι διαφορετική από τους άλλους. Και χανόμαστε σε υπόγειες διαδρομές γιατί και πάλι φοβόμαστε να ανακαλύψουμε την καθαρή σκέψη.

Φοβόμαστε μια ξεκάθαρη εικόνα που μπορεί να βρει αντίσταση από γειτόνους και φίλους! Και καρδιοχτυπούμε καθώς η λαίλαπα καραδοκεί και εξαπλώνεται και τρέχει με γιγαντιαία βήματα για να κατακτήσει πεδιάδες και βουνοκορφές. Στεκόμαστε ανήμποροι και γηραλέοι και αφήνουμε τις ρυτίδες να καταπλακώσουν ιδέες και Ιστορία.

Είμαστε εμείς που δεν αφήνουμε τον πόνο να γιάνει ένα παρελθόν που πάει, φεύγει, μας αποχαιρετά! Και είναι ένας αμετανόητος πόνος που στέκει απορημένα και φέγγει ένα τεράστιο γιατί. Αφού εμείς οι ίδιοι απορούμε αν είναι έτσι τα πράγματα. Αν είναι διαφορετικά τα πράγματα. Και αφήνουμε να ξεκινήσει ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Και απορημένοι στεκόμαστε στην αποβάθρα του τρένου και κουνάμε μουσκεμένα μαντήλια σε μια ατμόσφαιρα αποχωρισμού. Ενώ θα μπορούσαν να το κάνουν οι άλλοι. Και είμαστε εμείς σε μια μοίρα που μας έδωσαν άλλοι. Και την υποδεχτήκαμε με μεγαλοκαρδία.

Την υποστήριξή του στην ευρωατλαντική προοπτική της ΠΓΔΜ εξέφρασε ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρατζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε συνάντησή του με τον σκοπιανό ομόλογό του, Νικολά Γκρουέφσκι, ενώ κάλεσε την Ελλάδα «να πάψει να ασχολείται με το ασήμαντο ζήτημα της ονομασίας».

Μια ανατριχίλα διαπερνά όλο το κορμί. Εκείνες οι στιγμές στέκουν ανήμπορες και κλείνουν τα μάτια σε μια αδυσώπητη πραγματικότητα. Πόσο μπορούν να τραγουδήσουν οι άψυχες φωνές μιας τραγωδίας που πιστεύεται ότι συνωστίσθηκε σε μια δοξασμένη προκυμαία; Εκείνες οι στιγμές που στέκουν αλώβητες και ζωντανές σε μια σταγόνα Ιστορίας! 

Ποιος θα έχει το θάρρος να γράψει τα λόγια του τέλους;