Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ & ΚΑΙΤΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΝΕΣΤΩΡ


Παρουσίαση στην Κατερίνη.
 Η Λένα Μαντά, η Καίτη Οικονόμου, ο Βασίλης Μόσχης, η Δέσποινα Νέστωρα.
Στο Βιβλιοπωλείο Νέστωρ, στην Κατερίνη, την περασμένη Τρίτη 17/05/2011 έγινε η παρουσίαση των καινούριων βιβλίων της Λένας Μαντά "Χωρίς Χειροκρότημα" και της Καίτης Οικονόμου "Το Φθινόπωρο της Μάγισσας" των εκδόσεων Ψυχογιός. Το συντονισμό της παρουσίασης είχε η Δέσποινα Νέστωρα. Την παρουσίαση έκανε ο Βασίλης Μόσχης. 

Έχουμε τη χαρά να γνωρίσουμε δυο αγαπητές κυρίες, δυο πολύ γνωστά ονόματα της ελληνικής λογοτεχνίας, τις δημοφιλέστερες συγγραφείς που έχουν συνδέσει το όνομα τους με μια πολυγραφότατη παρουσία μιας και η κυρία Μαντά μας παρουσιάζει το ένατο της μυθιστόρημα και η κυρία Οικονόμου το έκτο της μυθιστόρημα εκτός των δεκάδων μεταφράσεων της που κυκλοφορούν από πολλούς εκδοτικούς οίκους. Και όλα κυκλοφορούν με μεγάλη επιτυχία.
Τι είναι αυτό που προκαλεί αυτή την επιτυχία στην εποχή του διαδικτύου και του Facebook; Μήπως οι αναγνώστριες και οι αναγνώστες των βιβλίων τους δεν ασχολούνται με το διαδίκτυο; Προφανώς ασχολούνται αν κάνει κανείς μια περιήγηση στα  Blogs ή στο facebook. Όλοι σχεδόν, μικροί και μεγάλοι επιδίδονται στο διαδικτυακό άθλημα.
Και επί πλέον οι μεγάλοι ασχολούνται και με το άθλημα της ανάγνωσης. Διότι άσχετα με την κρίση που κυκλοφορεί με πλήρη συνέπεια στους καιρούς μας οι πωλήσεις των βιβλίων αντλούν δύναμη και οδεύουν χωρίς βογγητό την ανηφόρα της κορυφής. Ο αναγνώστης θέλει να γευτεί τον μυστικό κόσμο του βιβλίου, τον μυστικό κόσμο της μοναξιάς του συγγραφέα. Θέλει να ξεκλειδώσει τον κόσμο του και να εισχωρήσει μέσα. Να αφουγκραστεί τις αγωνίες και τα άγχη του συγγραφέα και να ακούσει τις κραυγές του. Να πονέσει μαζί του, να γελάσει, να χαρεί, να συμπορευτεί σε ένα μαγικό κόσμο που όσο φανταστικός και αν είναι φαντάζει πραγματικός.
Και εδώ θα φανεί πόσο πολύ πέτυχε το στόχο του ο συγγραφέας. Διότι δεν είναι μόνο η εμπορική αμοιβή που κάνει ένα συγγραφέα ευτυχισμένο αλλά και η αποδοχή της φωνής του που ακούγεται καθάρια και επιβλητική στον εσωτερικό κόσμο του αναγνώστη. Η δημιουργία δεν ευχαριστεί μόνο την εσωτερική αναζήτηση ενός συγγραφέα. Θέλει να ταξιδέψει πιο μακριά να βρει άλλα λιμάνια, να χτυπήσει άλλες πόρτες και να μεγαλώσει, να ανδρωθεί. Τότε είναι ακόμη μεγαλύτερη η ικανοποίηση και ή άμετρη ευτυχία του συγγραφέα.
Η κυρία Μαντά και η κυρία Οικονόμου δεν φαίνεται μόνο ότι το κάνουν αλλά το χειρίζονται με μεγάλη ευκολία και το πετυχαίνουν και εδραιώνουν ακόμα περισσότερο την παρουσία τους.
Τι είναι όμως αυτό που αναζητά ο αποδέκτης των γραπτών τους; Την εύκολη λύση του ταξιδιού από μια σκληρή πραγματικότητα; Αναζητούν την συμπόρευση στα προβλήματα των ηρώων; Ένα γαλήνιο ταξίδι μακριά από τις κουρασμένες ψυχές τους;  Μα και οι ήρωες τραβούν τα πάνδεινα! Δεν είναι πάντα κάτοικοι μιας ιδανικής νεραϊδοχώρας!
Μια απλή και εύκολη ερώτηση μπορεί να έχει και μια εύκολη απάντηση. Μια εύλογη απορία μπορεί να σηκώσει θύελλες συζητήσεων και αντεγκλήσεων. Ένα χαρούμενο πολεμικό στρατόπεδο. Οι μεν και οι δε! Οι εύπεπτοι και οι δύσπεπτοι! Και η αγωνία κορυφώνεται γιατί κανείς ποτέ δεν ξέρει σε ποιο στρατόπεδο ανήκει. Μπορεί στην επόμενη μάχη να αυτομολήσει έστω για λίγο και να επανέλθει. Σύνηθες φαινόμενο αλλά όχι κατακριτέο.
Ένα γραπτό κείμενο δεν έχει όρια και αναστολές. Μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερα αλλά συγχρόνως να βρεθεί δέσμιο της καλής του τύχης. Και προφανώς αυτός είναι ο λόγος για μια γενική ρήξη. Και τότε η αγωνία κορυφώνεται. Γιατί κανείς δεν ξέρει την κρυφή ανάγκη του ατόμου για ανάγνωση. Κανείς δεν ξέρει, κατά βάθος,  τι είναι αυτό που προκαλεί την ευεργετική ανάγκη να ρίξει τα μάτια του πάνω στις γραμμές και να φύγει, να φύγει μακριά.
Η αρχέγονη παρουσία της λογοτεχνίας σίγουρα υποστηρίζει μια ανάγκη του ανθρώπου. Μπορούν να βρεθούν πολλές εξηγήσεις, από τις πολύ απλές έως τις πιο δυσθεώρητες. Το αποτέλεσμα όμως για όλες τις εξηγήσεις είναι απλό και παντού είναι το ίδιο. Το δυσνόητο δεν είναι πάντα και το καλύτερο.
Ένα γραπτό κείμενο πάντα έχει να προσφέρει κάτι στην ανιδιοτελή έκρηξη της αναζήτησης του ανθρώπου. Ψάχνει, θέλει να βρει, να αφουγκραστεί, να γευτεί καινούριες γεύσεις να μεγαλώσει ίσως τη δική του μικροσκοπική περιέργεια που αδυνατεί από μόνη της να ανδρωθεί.

Το κείμενο της Λένας Μαντά παίρνει τον αναγνώστη και συνεχίζει βήμα βήμα να τον οδηγεί στα  δικά της μονοπάτια. Με το δικό της μοναδικό τρόπο τον αφήνει να χαθεί στις σελίδες του και να αναζητήσει τη δική του ερμηνεία σε αυτά που μας παρουσιάζει. Στο χωρίς χειροκρότημα αναπηδά η σκληρή εικόνα μιας ελληνικής πραγματικότητας. Μια ελληνική οικογένεια που παρόμοιες προσπαθούν να ανασάνουν και να επιβιώσουν σε ένα μαρτυρικό σήμερα, σε ένα χειμωνιάτικο χτες.
Η Λένα Μαντά δίνει το σύνθημα, οι υπόλοιποι εμείς πρέπει να αδράξουμε την ευκαιρία και να τολμήσουμε. Τι από όλα; Να γευτούμε την απαγόρευση του πατέρα να μορφωθεί η κόρη του και να παραμείνει στο χωριό για να παντρευτεί αυτόν που πιστεύει ο ίδιος ότι είναι βολικός για όλους; Να επαναπαυτεί στη βόλεψη του, χρησιμοποιώντας την κόρη του; Την αρπαγή των ονείρων της μικρής Ειρήνης που θα περπατήσει τελικά στα γνώριμα μονοπάτια της θείας της; Και η ζωή επαναλαμβάνεται όπως πάντα. Και στέκει αδυσώπητη και σκληρή. Γιατί τρέφεται με ό,τι της δίνουμε. Και αυτά χρησιμοποιεί εναντίον μας. Τις δικές μας σκέψεις, τις δικές μας ενέργειες. Η ζωή μας είναι ό,τι της δίνουμε. Αν την χορταίνουμε με ιδιοτελή και κούφια όνειρα, με αυτά θα διαμορφωθεί ο χαρακτήρας της. Και κατόπιν θα απολαύσουμε τους καρπούς της, αυτούς που διαμορφώσαμε εμείς και δεν θα έχουμε κανένα δικαίωμα να εκφέρουμε οποιοδήποτε παράπονο.
 Ο χρόνος που περνά γεμίζει πίκρες για τα χαμένα όνειρα. Ο χρόνος συνεχίζει να γράφει και δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει οπισθοχώρηση. Και ό,τι γράφει μένει ανεξίτηλα καρφωμένο στο μονοπάτι της ζωής του καθενός μας. Στο μονοπάτι της ζωής των ηρώων που ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας. Και στο τέλος όταν θα κλείσει η αυλαία, εξαρτάται από την πορεία μας πόσο δυνατά θα ακούσουμε τους ήχους των χειροκροτημάτων. Μπορεί και όχι. Και οι θεατές της ζωής μας να αποχωρήσουν με σκυμμένο κεφάλι. Και να απομείνουμε πάνω στη σκηνή της ζωής αμέτοχοι στο χρωματιστό γαϊτανάκι των συναισθημάτων που γεννούν οι αθώες και οι γλυκές σχέσεις μεταξύ μας. Για να απομείνουν μόνο οι πίκρες που μπορεί να βασανίζουν το μέσα μας.  Μέσα στο μικρόκοσμο μιας οικογένειας, μέσα στον απέραντο κόσμο της γειτονιάς μας, της δουλειάς μας, στο διάφανο σύννεφο που ακολουθεί τη γραμμή μας.   Τι μπορούμε να κάνουμε για να μην τις γευτούμε; Τι μας θυμώνει στο γράμμα της Ειρήνης που αφήνει στη μητέρα της; Ας το διαβάσουμε….
( ανάγνωση αποσπάσματος  από τη σελίδα 183 του βιβλίου) 
Η Λένα Μαντά έχει το μυστικό κλειδί και γνωρίζει πολύ καλά πώς να συνεπάρει τους αναγνώστες της!

Η Καίτη οικονόμου μας οδηγεί σε άλλα μονοπάτια. Μας ξεναγεί με τη σειρά της στην ελληνική επαρχία με όλες τις αμαρτίες που κουβαλάει και όχι μόνο. Απέραντος καθρέπτης μιας ελληνικής πραγματικότητας. Συγκρούσεις οικογενειών, φίλων, εραστών, επίδοξων εραστών σε ένα μαγευτικό γαϊτανάκι.
Από την άλλη, διαβάζοντας  το φθινόπωρο της μάγισσας, μπορεί κάποιος να ανακαλύψει τον ελληνικό εφιάλτη μιας οικονομικής κακοδιαχείρισης που ταλαιπωρεί τις μέρες μας. Ότι η σωστή διαχείριση φέρνει και υγιή αποτελέσματα.  Απέραντα κτήματα σε μια ελληνική ύπαιθρο που αναζητά διαχειριστές, άξιους εργάτες της για να την κάνουν να ευδοκιμήσει. Και όποιος προλάβει να αρπάξει την ευκαιρία στέκεται αγέρωχος διαχειριστής των υπόλοιπων πληβείων. Η ανεξέλεγκτη έλλειψη παιδείας παρακμάζει μια ηθελημένη τάση για ένα βελτιωμένο αύριο. Τι μπορεί να κάνει; Τίποτα άλλο από το να τελματώσει. Όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, είτε φιλικές είτε ερωτικές. Και δεν εννοούμε παιδεία την απόκτηση κάποιου πτυχίου. Η κοινωνική παιδεία, η παιδεία των σχέσεων δεν έχει να κάνει με το μορφωτικό επίπεδο ενός ανθρώπου, ενός χαρακτήρα.  Η αντιμετώπιση μιας σχέσης είτε κοινωνικής, είτε ερωτικής είναι αποτέλεσμα μιας διεργασίας που έχει να κάνει με την παιδεία του καθενός είτε στη ζωή είτε στη μυθοπλασία.
Σε ένα γαϊτανάκι σχέσεων που όλες είναι αλληλένδετα εξαρτώμενες σχηματίζεται σιγά σιγά η ιστορία που γεννά οικονομικά συμφέροντα, ανεκπλήρωτους έρωτες, δυνατούς έρωτες σκεπασμένους με ένα άρωμα αγωνιώδους μυστηριακής πλοκής. Η αγραμματοσύνη, η έλλειψη παιδείας που μαρτυρικά μας συμπαραστέκονται και καθοδηγούν τα βήματα μας σχηματίζουν χαρακτήρες, ανθρώπινες σχέσεις και γεννούν έρωτες. Σίγουρα θα βρούμε και εδώ ήρωες που μπορεί να μας μοιάζουν ή να μοιάζουν το γείτονα μας, τον φίλο μας ή τη φίλη μας. Να δούμε μέσα στην αντανάκλαση, που μπορεί να προκαλέσει η ταύτιση, ότι μέσα από τις χάρτινες σελίδες ξεπηδούν χρώματα της αληθινής ζωής. Και αποζητούν οξυγόνο και ανάσα για να περπατήσουν δίπλα δίπλα με τη μυθοπλασία. Να αναζητήσουν λύσεις στα προβλήματα που καθημερινά στροβιλίζονται σε σκέψεις και όνειρα και μακρινές υποσχέσεις.
Δαιδαλώδης η ζωή της ηρωίδας, της Μυρσίνης που περνά τα μύρια όσα και όταν συνειδητοποιεί πλέον ότι η ζωή της αρχίζει και ηρεμεί καταφεύγει στο ξωκλήσι του Αγίου Υακίνθου για να τον ευχαριστήσει. Τι πρόκειται όμως να συμβεί; Τελειώνει η ιστορία;
Ας διαβάσουμε το σχετικό απόσπασμα
( ανάγνωση  αποσπάσματος από τη σελίδα 539 του βιβλίου) 
Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ. Έχει πολλά μυστικά να αποκαλύψει.

Κατά ένα μυστήριο τρόπο και τα δυο βιβλία ξεκινούν από την ελληνική επαρχία, φτάνουν στην πολύβουη και πολλά υποσχόμενη πρωτεύουσα και καταλήγουν σε μια λυτρωτική επιστροφή στις ρίζες τους. Ίσως η μικρή πατρίδα είναι αυτή που έχει πιο γνήσια και καθαρά χαρακτηριστικά. Ίσως ο γενέθλιος τόπος κρατάει γερά τα νήματα και δεν τα αφήνει με τίποτα να κοπούν.
Να ευχηθούμε καλό ταξίδι και στα δυο βιβλία; Ας ευχηθούμε καλό ταξίδι και στους αναγνώστες τους. Διότι αυτό είναι το εσωτερικό ζητούμενο ενός συγγραφέα!
Κα Μαντά , Κα Οικονόμου σας ακούμε. Είναι η στιγμή που θέλουμε να σας απολαύσουμε. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου