Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ ! 30/09/2010


ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ  30/09/2010


ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Απλοί θεατές ενός υπέροχου κόσμου!
Πλησιάζει η εποχή που θα συμμετάσχουμε σε ένα τρισδιάστατο κουίζ γνώσεων και απόψεων. Μία από τις αγαπημένες μας ενασχολήσεις κατά την οποία θα κληθούμε να επιδείξουμε την απόφασή μας για τα τοπικά και περιφερειακά δρώμενα.
Αλλά όσο τοπικά και περιφερειακά και αν είναι, υπάρχει το άρωμα και το χρώμα ενός πολυδιάστατου ουράνιου τόξου. Διότι χωρίς χρώματα τι νόημα έχει αυτή η ζωή; Μπορούμε να εξαλείψουμε τελείως τα χρώματα από τη ζωή μας; Να την αφήσουμε να παραμείνει μαύρη ή έστω γκρίζα;
Το παράλογο είναι ότι όσα χρώματα και αν έχουμε η ζωή μας παραμένει γκρίζα και θολή. Τα χρώματα δυστυχώς περιπλέκουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Το ένα εισέρχεται στο άλλο, πελαγοδρομεί, ξεθωριάζει και πολλές φορές προκαλεί τις παρενέργειες μιας επικίνδυνης αχρωματοψίας.
Ο κρυφός και ο φανερός πόλεμος των χρωμάτων αλλοιώνεται, χάνει το σκοπό του, αποδιοργανώνεται από το στόχο του, χάνει την πορεία του. Καταναλώνει τις δυνάμεις του στη διατήρηση της υπεροχής του σε έναν εξαντλητικό πόλεμο που τον ακολουθούν μικροί και μεγάλοι. Μπροστά οι μεγάλοι και πίσω ένα πλήθος δήθεν αγέρωχων συμπολεμιστών. Μια αχανής γραμμή που αδύναμη συμπορεύεται μέχρι να ανακαλύψει τη διαχωριστική γραμμή των χρωμάτων για να μπορέσει να θεραπευτεί από την αχρωματοψία του.
Δυστυχώς οι αγώνες και οι μάχες δεν είναι για τα ιδανικά και το αγέρωχο βλέμμα αυτού του τόπου. Συγκρούονται ιδέες και απόψεις, αλληλομαχαιρώνονται πρωτοποριακά συνθήματα και εύηχες καταστάσεις και συμπαρασύρουν τις ονειροπολήσεις. Άπιαστο όνειρο μια μακρόσυρτη ελπίδα που ακολουθεί και αυτή, την αναγκαστική πορεία μιας μεγάλης φυγής. Μια πορεία που ακόμα συνεχίζεται...
Οι διαπληκτισμοί δεν τους αφορούν. Δεν αγγίζουν τα πραγματικά τους προβλήματα. Ξεχνιούνται στις απλές θωπείες αναγκαστικού κατευνασμού και μιας ήσυχης καταστολής των νευροψυχικών παρενεργειών. Για να ακολουθήσει ένας αιώνιος αγέρωχος έρωτας.
Ακόμα ευελπιστούμε στις ικανές αναζητήσεις ενός πρόσκαιρα χαμένου ιδανικού παραδείσου. Και αγωνιούμε για την εξάλειψη του αποπροσανατολισμού για να οδηγηθούμε στη σωστή πορεία. Γιατί ακόμα έχουμε πολλά βήματα να κάνουμε, πολύ δρόμο να βγάλουμε, πολλά παπούτσια να αλλάξουμε. Γιατί αυτή η πορεία που κρατάει χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες είναι η μόνη αγνή ελπίδα που αναπτερώνει κάθε χαμένη προσδοκία.
Σερσέ λα φαμ ή σερσέ λα βεριτέ;



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου