ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 28/02/2011
 Η ...φτώχια βγήκε από τον παράδεισο!Η ευτυχία του παραδείσου αποτελεί πλέον παρελθόν. Ξεκούρδιστες πια στιγμές ευτυχισμένης κραιπάλης που αναζωογονούνται μόνο σε μουσειακές και επετειακές αναδρομές του παρελθόντος. Εξαφανίστηκε ανεπιστρεπτί η αγέρωχη και ευλογημένη ζωή στον ελληνικό παράδεισο. Δεν έμεινε ούτε ίχνος σκόνης από εκείνη την αλησμόνητη εποχή. Τα πάντα ...ρει και τα πάντα ...κατρακυλεί! Αυτή τη στιγμή διάγουμε την περίοδο της έκπληξης για το τι μέλλει γενέσθαι! Όλοι κάτι υποπτευόμαστε, κάτι φοβόμαστε, κάτι βλέπουμε ότι έρχεται, αλλά ο δρόμος έχει τόση σκόνη που τίποτα δεν είναι ευδιάκριτο. Μόλις το πλησιάζουμε, τότε μόνο το αντιλαμβανόμαστε. Φταίμε εμείς, φταίνε εκείνοι; Θολό και αδιευκρίνιστο το τοπίο. Αν φταίμε εμείς, να πληρώσουμε χωρίς διαμαρτυρίες, αν φταίνε εκείνοι τότε να πληρώσουν αυτοί χωρίς και πάλι διαμαρτυρίες. Αυτή τη στιγμή είμαστε σε μια φάση απόφασης για το ποιος φταίει. Διότι αν είχαμε περάσει αυτή τη φάση θα ήμασταν όλοι με τα κεφάλια κάτω και θα προσπαθούσαμε να ξεκινήσουμε την αποπομπή της αποδιοργάνωσης. Ακόμα όμως δεν έχουμε ξεκινήσει τίποτα. Διότι ακόμα δεν έχουμε αντιληφθεί το παραμικρό. Είμαστε απλώς σε ένα επίπεδο συζητήσεων, αποριών και έκφρασης γνωμικών και αποφθεγμάτων. Σε ένα λαβύρινθο φιλοσοφικών συζητήσεων και προσπαθειών για να σώσουμε το ατομικό μας κεφάλι! Διότι πιστεύουμε ακραδάντως ότι η σωτηρία μας εξαρτάται από το πώς θα περισώσουμε τα τριγύρω μας. Όπως πάντα, δηλαδή! Διότι τόσο καιρό ήμασταν βουτηγμένοι στην ίδια ψευδαίσθηση. Όλα κάτω από έλεγχο. Όλα βαίνουν καλώς. Και οι αφελείς και ξεκούρδιστοι κολυμπούσαμε στα ήσυχα νερά του παραδείσου μας. Μέχρι τη στιγμή που ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Κάποια ανεξιχνίαστη στιγμή, σαν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου βρεθήκαμε επί ξύλου κρεμάμενοι χωρίς να έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει το μέγεθος και το όραμα της χαμένης εύφορης κοιλάδας. Τα ξεχασμένα όνειρα που καταληστεύθηκαν και δεν μπορούν πλέον να ξεγελάσουν τους επόμενους που αμήχανα ατενίζουν το μέλλον τους. Όλοι τους πρόδωσαν και τους άφησαν να σβήσουν τα όνειρά τους. Ο δικός τους παράδεισος είναι πλέον κλειστός με έναν πανύψηλο τοίχο να τον περιτριγυρίζει. Από πού να βρουν έστω μια χαραμάδα; Τους υποσχεθήκαμε αλλά τους αρπάξαμε τα όνειρά τους πριν καλά καλά γεννηθούν. Και τους αφήνουμε έρμαια των γεγονότων να παρασυρθούν στη φτώχια του δικού μας παραδείσου. Τους αξίζει, όμως, η φτώχια που θα κληρονομήσουν; |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου