Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Ο ΥΠΝΟΣ ΤΩΝ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ - ΚΡΙΤΙΚΗ - ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ


ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ.  "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ   17/03/2011

Νίκου Διακογιάννη
Ο ΥΠΝΟΣ ΤΩΝ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ
Εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗΣ



Μέχρι ποιο σημείο μπορεί ένας συγγραφέας να ψηλαφίσει τα αργά βήματα της ανθρώπινης παρουσίας πάνω στη γη; Πόσο δαιμονικός μπορεί να είναι για να φυλλομετρήσει αγωνίες και πάθη στον άπειρο χρόνο και να δείξει τον παραλογισμό που βρίσκεται σε μια ακμή που όσο πάει κυριαρχεί στην ύλη ενάντια στο πνεύμα και το συναίσθημα; Ασύλληπτα, με βήμα ταχύ, πλανάται η απεικόνιση ενός εύρωστου μηνύματος να ζωντανεύει πάνω στο χαρτί.
Ένας συγγραφέας δεν είναι ποτέ δαιμονικός. Αφουγκράζεται, ψαχουλεύει και ερμηνεύει τις ανάσες που ζωντανεύουν και προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους. Και αμέσως μετά προσπαθεί να δείξει, να παρουσιάσει τη δική του αγωνία για αυτό που γίνεται, για αυτό που πάει να γίνει.
Ο Νίκος Διακογιάννης στο τελευταίο του βιβλίο “Ο Ύπνος των Αγαλμάτων” απλώνει μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας και την ανίδεα εφησυχασμένη ψυχή μας την αγωνία του για την πορεία του πλέον νοήμονος όντος επί της γης. Αγωνιά και αναρωτιέται για την απώλεια της ελπίδας που συρρικνώνεται σε ένα βαθύ σκοτεινό τούνελ που συνεχώς το σκάβουμε και το μεγαλώνουμε.
Ο “Ύπνος των Αγαλμάτων” είναι ο εφησυχασμός που χαρακτηρίζει τη σύγχρονή μας εποχή και αφήνει να καταστραφεί ό,τι καλό μπορεί να έχει δημιουργήσει το ανθρώπινο μυαλό. Η άκρατη επιθυμία μας για καταστροφή που επιμελώς καλύπτεται από την υλιστική πρόοδο και την εκρηκτική εξέλιξη φτάνοντας στο σημείο μιας ανέλεγκτης πορείας.
Η απειλή αφήνεται να αιωρείται και να πλανάται καταστρέφοντας σιγά σιγά αυτό που το πνεύμα έχει δημιουργήσει. “Κάποιοι, παραδομένοι στην απόγνωση, έλεγαν πώς σειρά είχαν ακόμη και τα κτίρια, κάθε κομμάτι του τεχνικού πολιτισμού, πώς εν τέλει ο ίδιος ο πλανήτης έμοιαζε να θέλει ν’ απαλλαγεί από το καρκίνωμα που λέγεται άνθρωπος!”
Ο “Ύπνος” δεν είναι μια απειλή τρομολαγνείας αλλά το καμπανάκι για την αφύπνιση από έναν ύπνο που απειλητικά και σαν ναρκωτικό προσπαθεί και επιβάλλει τη δύναμή του. Είναι η πορεία που θα μεταβάλει την εξέλιξη στο κατά πώς την θέλει μια άλλη δύναμη. Μια δύναμη που δεν έχει σχέση με το συναίσθημα ούτε με την απόλαυση ενός ήρεμου πρωινού που ξυπνά δίπλα σε μια μακάρια θάλασσα.
Πληθώρα μηνυμάτων χωρίς ίχνος διδαχής διαρρέουν τις σελίδες που αγωνιούν αν θα καταφέρουν να μας τρομάξουν. Δεν θέλουν αυτό. Αγωνιούν αν μπορούν να καταφέρουν να αφυπνίσουν τη νηνεμία που βρίσκεται σε μια χειμέρια νάρκη. Να διαλύσουν το άσπρο χιόνι που με την ομορφιά του καλύπτει και εξαφανίζει την ομορφιά της ζωής διάχυτη στο ημερολόγιο της Μπριγκίτε!
Η μολυσμένη ατμόσφαιρα που ηδονίζεται να ταξιδεύει χωρίς φραγμούς στα σύνορα αγκαλιάζει με πάθος την ανθρώπινη ύπαρξη και τα δημιουργήματά της και τα απιθώνει με πάταγο στη σιωπή. Κυνηγάει ένα μαρτυρικό τέλος.
Αιματηρές περιγραφές, εικόνες βυθισμένες στο σκοτάδι που ζητούν απεγνωσμένα φως για να ξαναζήσουν, να αποφύγουν την νηφαλιότητα ενός ύπνου που θέλει να κερδίσει τα πάντα, αποκρουστικές υποψίες για ένα θάνατο που προσεγγίζει και καταστρέφει βήματα που πλέον οπισθοχωρούν. Απομένει ένας θάνατος που γλυκά εισχωρεί στο μέσα μας.
Πόσο θα αντιδράσουμε; Πόσο θα αντέξουμε;
Διαβάστε αυτό το βιβλίο. Και όταν το τελειώσετε, κλείστε τα μάτια. Όχι για να κοιμηθείτε. Για να σκεφτείτε! 
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου