Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! 11/05/2010


ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 11/05/2010

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Την μισούμε αυτή τη χώρα!
Δεν εξηγείται διαφορετικά ότι από την μια πλευρά  βρισκόμαστε εμείς με ρόπαλα, ακόντια και σπαθιά και εφορμούμε στην άλλη πλευρά όπου βρίσκεται …αυτή! Αδύναμη, ανυπεράσπιστη  κουρελιασμένη και γδαρμένη προσπαθεί να γλύψει τις πληγές της από την αρμύρα που έφερε ο δυνατός άνεμος από τη θάλασσα. Και συνεχίζουμε ανενόχλητοι!
Είναι αδιανόητο να σκεφτούμε ότι αυτή η χώρα είμαστε εμείς. Πιστεύουμε ότι η χώρα είναι κάτι άλλο, ξέχωρο από εμάς. Ότι ανήκει κάπου αλλού, σε κάποιον άλλον. Στο Δημόσιο. Και τι πάει να πει Δημόσιο; Είναι μια αφηρημένη έννοια που δεν κατοικοεδρεύει πουθενά; Είναι το Δημόσιο, κτήμα της κυβέρνησης, των δημοσίων υπαλλήλων; Είναι το Δημόσιο, ένα έργο τέχνης που αλλάζει χέρια και πηγαίνει από τον ένα συλλέκτη έργων τέχνης στον άλλον;
Την μισούμε αυτή τη χώρα!
Δεν κάνουμε τίποτα για αυτή. Διότι την απεχθανόμαστε. Δεν κάνει τίποτα για εμάς. Συνέχεια ζητάει, ζητάει με ένα αχόρταγο και πεινασμένο στόμα να χάσκει απειλητικά πάνω από τα όμορφα κεφάλιά μας. Μας έχει κουράσει να την ταΐζουμε καθημερινά εδώ και καιρό, δεκαετίες ολόκληρες. Εν τούτοις, δεν έχει καταφέρει να ικανοποιηθεί ποτέ. Και, όλως παραδόξως,  παραμένει αδύνατη και ισχνή σε αντίθεση με όλη την καλοφαγία της! Γιατί άραγε;
Και ουδείς αναρωτήθηκε ότι πρέπει να σκύψει επάνω της, να κλείσει τις πληγές της που αιμορραγούν για να σταματήσουν οι απώλειες. Και αφέθηκε στην τύχη της, χωρίς προστασία να διαιωνίζει μια ψυχοφθόρα κατάσταση.
Τι μπορεί να είναι αυτή η χώρα; Ένα ανεξήγητο παιχνίδι της μοίρας που το κατοικούν αδιάφοροι και αδιάφθοροι; Τί μπορεί να στέκει δίπλα της χωρίς τις ενοχές μιας μεταλλαγμένης παραβατικής συμπεριφοράς; Θα πρέπει να αναζητήσουμε την λύση σε μια εξίσωση ανήκεστου βλάβης; Θα τρέξουμε να αναζητήσουμε την αθωότητά μας στην ιατρική γνωμάτευση ενός ειδικού για να απαλύνουμε τις εκτροπές μιας βλακώδους συμπεριφοράς;
Ναι, την μισούμε αυτή την χώρα! Διότι έχουμε χαράξει τα όριά της ολόγυρα από το εγώ μας. Ίσα ίσα να συμπεριλαμβάνει το σπίτι μας, τον κήπο μας και την εξώπορτά μας. Και αφήνουμε την δημοσιά που φτάνει μπροστά της να γεμίζει λακκούβες, λασπόνερα και αγριόχορτα. Και δεν μας ενδιαφέρει!
Η δημοσιά ανήκει στο Δημόσιο!  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου