ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜ. "ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ" ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ   17/10/2008

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΟΣΧΗΣ

Λοιπόν τι θα γίνει;

Ευελπιστούμε σε καλύτερες μέρες εν δόξει και τιμή! Αλλά δεν μας αφήνουν. Λίγο ο καιρός, λίγο η τεμπελιά, λίγο το ένα, λίγο το άλλο, λίγο οι αλυσίδες, λίγο τα σεκιούριτι, λίγο οι περιπολίες διευθυντών και δεν μπορούμε να σώσουμε την τιμή και την υπόληψή μας.

Είναι δυνατόν στον εικοστό πρώτο αιώνα να μην μπορούμε να κάνουμε μια κατάληψη με την ησυχία μας; Να την αράξουν οι πρωτεργάτες στα ενδότερα, να την αράξουν οι περισσότεροι στις καφετέριες και στα ...ανώτατα πνευματικά ιδρύματα παροχής υπηρεσιών διαδικτύου και οι υπόλοιποι να ταλαντεύονται μεταξύ του θέλω να κάνω μάθημα αλλά δεν μ’ αφήνει η ...ρετσινιά του φυτού! Διότι ανέκαθεν οι μαθητές είχαν μια αλλεργία με τα φυτολόγια.

Επιτρέπεται να εμποδίζεται η ελεύθερη φωνή των μαθητών για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους; Ποιοι οπισθοδρομικοί και συντηρητικοί δεν επιτρέπουν την ελεύθερη και δημοκρατική συμπεριφορά τους; Ποιοι καταπιέζουν την ελεύθερη παραγωγή λόγου και σκέψης; Φιλοσοφικά ερωτήματα που ταλανίζουν εχθρούς και φίλους της εκπαίδευσης!

Είναι τόσο χάλια, λοιπόν, η εκπαίδευσή μας;

Στο μεγαλύτερο ποσοστό της, ναι! Είναι χάλια!

Ολοκαίνουρια βιβλία βρίσκονται στο στάδιο της ...αγκύλωσης, σκονισμένα και ατσαλάκωτα στα ράφια των ...οικιακών βιβλιοθηκών. Απολαμβάνουν μια ήρεμη ζωή χωρίς αναζητήσεις και με μεγάλο σκεπτικισμό για την ύπαρξή τους. Θεωρούν εαυτά ότι ...τζάμπα ήρθαν και τζάμπα θα φύγουν. Δεν θα ηδονιστούν με την χαρά της χρησιμοποίησης τους από γεμάτα περιέργεια μάτια, ούτε θα ...ξεφυλλιστούν από ερευνητικά χέρια.

Δεν θα υπάρξουν στιγμές αναγνώρισής τους και θα καταλήξουν σε μια μίζερη και άχρηστη παρουσία καθώς μάτια και χέρια χρησιμοποιούνται αλλού πλέον. Πάνω σε πολύχρωμες οθόνες και σε πλαστικά κουμπιά γραμμάτων. Αυτά έχει η ζωή. Προηγείται πάντα η πρόοδος.

Και πάντα εχθρός της προόδου είναι ...το σύστημα! Αυτό το ανελέητο σύστημα που καταβροχθίζει και σιγοκαίει ό,τι βρεθεί μπροστά του. Και πρέπει να του επιτεθούμε. Να αντιδράσουμε.

Μόνο που αντιδρούμε με λάθος κινήσεις και ...αγέρωχες απόψεις! Και βρισκόμαστε στο τέλος της πορείας μας ανέγγιχτοι από γνώσεις και απόψεις και αδύναμοι πλέον να αντιδράσουμε. Αν θέλουμε άδεια μυαλά ας συνεχίσουμε τις καταλήψεις.

Έχουν δίκιο τα παιδιά. Γιατί αυτό τους μάθαμε. Να θέλουν την απορημένη αισιοδοξία με ένα άπλωμα του χεριού τους.

Κανείς δεν τους έμαθε να ζητήσουν περισσότερα. Ζητούν όλο και λιγότερα.

Γιατί είναι το λιγότερο επώδυνο!