Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Και τώρα τι να κάνω εγώ;
- Να γιορτάσεις φυσικά!
- Να γιορτάσω;
- Μα αφού…
- Τι αφού και μαφού;
- Ρε, σου λέει έρχονται τα κλιμάκια! Τέλειωσε η αξιολόγηση!
- Και τι σημαίνει αυτό; Θα επιστρέψουν οι βιοτεχνίες από τη Βουλγαρία; Θα ανοίξουν όσες επιχειρήσεις έκλεισαν;
- Λίγο χλομό το βλέπω!
- Ναι, καθιστέ μου ταύρε!
- Δεν είμαι ερυθρόδερμος!
- Είσαι! Γιατί είσαι κατακτημένος! Είδες τι έγινε με τους ιθαγενείς τότενες; Τους έφαγε η μαρμάγκα! Το μαύρο σκοτάδι! Το πυρ το εξώτερον! Έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια! Εξαφανίστηκαν εκτάσεις, και πάει λέγοντας!
- Τι έγινε; Κανένας σεισμός!
- Τι σεισμός, ρε καθιστέ ταύρε; Άλλαξαν χέρια! Τσιφ κατευθείαν στα χλομά πρόσωπα! Δεν σου μοιάζει λίγο το σενάριο; Μη σου πω ότι έπεσε αντιγραφή! Αντιγραφάρα! Για να κουραζόμαστε είμαστε;
- Και τελικά; Γιατί οι μεν θριαμβολογούν και οι δε χαμογελούν ειρωνικά; Τι συμπέρασμα βγάζεις;
- Ό,τι και πάντα!
- Δηλαδή;
- Ότι ό,τι και να γίνει εγώ θα την πληρώσω, εσύ θα την πληρώσεις… Όλος ο καλός ο κόσμος!
- Θες να πεις δηλαδή ότι δεν είναι για να θριαμβολογούμε…
- Τόσοι θρίαμβοι πέρασαν από την πλάτη μας, είδες εσύ καμιά διαφορά;
- Αμέ! Είδα!
- Είδες;
- Ναι, στην τσέπη μου! Μου την αδειάσανε! Τώρα τι άλλο να αδειάσουν;
- Τώρα έχει σειρά άλλο πράγμα…
- Δεν υπάρχει τίποτα φίλε μου! Ξηρασία, απόλυτη ξηρασία!
- Τώρα έχει σειρά το μυαλό! Άπαξ και αδειάσει κι αυτό, χαιρέτα μου τον πλάτανο! Δεν μας σώζει τίποτα. Λίγες πιθανότητες βελτίωσης να είχαμε, δεν θα υπάρχει ούτε σπίθα ρε, ούτε σταγόνα, το σάλιο θα είναι είδος πρώτης ανάγκης. Δεν βλέπεις ότι κόσμος ψάχνεται; Πώς φεύγουν κακήν κακώς τα ποντίκια από ένα καράβι που βυθίζεται; Έτσι φεύγει ο κόσμος, για άλλες χώρες, όπου βρουν μεροκάματο, μικροί και μεγάλοι! Χαΐρι και προκοπή σου λέει τέλος! Εδώ δεν έχει ήλιο, δεν έχει φως…
- Πόσο με πονούν όλα αυτά…
- Και όταν τα δάκρυα σου θα είναι στεγνά, πόσο πόνο θα νιώσεις ακόμη ;   


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου