Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2017

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Ποιος επιτέλους θα σώσει αυτή τη χώρα;
- Είναι μια μεγάλη απορία κι αυτή!
- Είμαστε στην κορυφή σε σχέση με τις υπόλοιπες νότιες χώρες που …επισκέφτηκαν την κρίση, κεράστηκαν το λικέρ τους, πήραν κι ένα σοκολατάκι και απεχώρησαν ησύχως σε πλήρη κατάνυξη! Εμείς; Εμείς παραμένουμε ησύχως χωρίς λικέρ και σοκολατάκι σε κάποιο είδος τιμωρίας για το αμαρτωλό παρελθόν μας! Το μαρτύριο του Τάνταλου; Το μαρτύριο του φτερού; Το μαρτύριο των βραστών αυγών;  Όλα μαζί μέχρι τελικής πτώσης; Όλοι το ψάχνουμε, τι είναι εν τέλει, αλλά ουδεμία βοήθεια από τα πτηνά του ουρανού που κάνουν κύκλους στο στερέωμα! Σε τι γλώσσα να τους μιλήσεις για να μπορέσεις να συνεννοηθείς; Ελληνιστί; Αγγλιστί; Γερμανιστί; Δεν γίνεται με τέτοιες γλώσσες. Αυτές είναι εθνικές γλώσσες, πώς να το πεις, μιλιούνται στα κράτη, είναι κρατικές δηλαδή, κάθε κράτος έχει τη δική του γλώσσα, οπότε …πύργος της Βαβέλ ένα πράγμα! Άλλη γλώσσα πρέπει να μάθουμε, μάλλον και δηλαδής, για να μπορέσουμε να έρθουμε σε μια γλωσσική επαφή! Μη γελάς ρε! Δεν εννοώ αυτό που σκέφτεσαι αμαρτωλέ! Να γίνει μια προσέγγιση, μια μετάλλαξη, να έρθουμε πιο κοντά…
- Πόσο πιο κοντά; Να βάλουν το χέρι και στην τσέπη μας;
- Ναι, γιατί τώρα δεν το βάζουν;
- Εν ψυχρώ, εννοώ, ρε! Να κάθεσαι αμέριμνα και να κλαις τη μοίρα σου και τσουπ να βλέπεις ένα χέρι από το πουθενά να βουτάει μέσα στην τσέπη και να αρπάζει ό,τι έχεις! Ψιλά; Ψιλά!
- Μην πιάσει και τίποτα άλλο, όμως ,και αγκαλιαστούμε σφόδρα! Αυτοί δεν έχουν τον Θεό τους!
- Έτσι όπως το πάνε! Αλλά το ερώτημα παραμένει! Ποιος επιτέλους θα σώσει αυτή τη χώρα και τους ανθρώπους της; Κανείς; Κάποιος; Δεν βλέπω, δεν ακούω! Κανένας! Τότενες ας γυρίσουμε από το άλλο πλευρό και ας κοιμηθούμε! Διότι όπως λέει και ο σοφός λαός μας, εμείς δηλαδή…
- Άσε να το πω εγώ…
- Μπριτς! Ο ύπνος θρέφει τα μωρά και ο ήλιος τα μοσχάρια! 

Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ.ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Ευλογημένη χώρα…
- Για ποια χώρα λες;
- Μα φυσικά την Ελλάδα μας!
- Ένα ευχέλαιο όμως ίσως μας χρειάζεται μπας και δούμε μια άσπρη μέρα. Και για να μην βιαστείς, δεν εννοώ μέρα χιονισμένη, που λέμε α, επιτέλους μια άσπρη μέρα! Εννοώ μια άσπρη μέρα για να χαμογελάσει λίγο το χειλάκι μας. Και πώς σου ήρθε αυτό τώρα ότι η χώρα μας είναι ευλογημένη. Λίγο κουφό μου ακούγεται.
- Διότι όλα τα ευλογημένα και τα παράδοξα μόνο εδώ μπορεί να συμβούν.
- Τι θες να πεις;
- Τα βάζω κάτω και αναρωτιέμαι. Κάποιος μας παίζει άσχημο παιχνίδι για να μας κάνει τα νεύρα κανταΐφι! Μη σου πω και τιραμόλα και ολίγον από μπουγαδόσχοινο! 
- Σε βλέπω να μην σε πιάνουν τα χαπάκια σου!
- Άκου να δεις τώρα! Από τη μια είμαστε σε καλό δρόμο, μειώνεται η ανεργία, ανεβαίνουν οι καταθέσεις κατά ένα δις το μήνα που μας πέρασε, ο ΟΟΣΑ προβλέπει ανάπτυξη 2,3 για το 2018 και άλλα παρόμοια. Δηλαδή αρχίζει και κινείται κάτι; Θα πνέει άνεμος δημιουργίας;
- Τι να σου πω ρε φίλε, αλλιώς τα βλέπω εγώ, να και οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, να φόροι και ρυθμίσεις και μέσα στο ’18, όλο και κάτι ανεβαίνει. Νιώθω ότι είμαι υπό διωγμόν στην ίδια μου τη χώρα. Και ακόμη χειρότερα νιώθω όταν ακούω τους δανειστές μας ικανοποιημένους  διότι σου λέει θα πέσει χρήμα στις τράπεζες, έτσι κι αλλιώς δεν τους ενδιαφέρει αν εσύ πεινάς, αν πονάς, αν, αν, ένα σωρό αν!
- Και σου λέω τώρα εγώ, τι από όλα θα γίνει; Ποιον να πιστέψεις; Τους μεν ή τους δε!
- Πάντως αυτό που ζω εγώ είναι ότι έχω κάνει το σκατό μου παξιμάδι για να πληρώνω δεξιά κι αριστερά κάθε μήνα! Θα αλλάξουν όλα αυτά; Θα μου πουν δεν θέλουμε άλλα; Πλήρωσες αρκετά! Πολύ αμφιβάλλω! Ποιο από τα δυο;
- Τι μου θύμισες τώρα!  Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω, απ την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω, την Κική την αγαπώ, μα μ’ αρέσει και η Κοκό!

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Καλά ρε έχουμε βαριά βιομηχανία;
- Πόσο βαριά δηλαδή;
- Βαριά!
- Βαριά, όπως λέμε να φτιάχνουμε αυτοκίνητα,  συσκευές παντός είδους… Αυτά δεν είναι βαριά βιομηχανία;
- Και άλλα πολλά! Όπλα για παράδειγμα!
- Τι; Όπλα; Φτιάχνουμε εμείς όπλα; Α πάγανε ρε από δω! Από κι ως που ρε; Εδώ πινέζες αγοράζουμε κα είναι made in China! Άκου όπλα! Από κι ως που ρε Καραμήτρο; Ακούς εκεί όπλα! Με έκανες και γέλασα! Να πεις ότι έχουμε αυξήσει τους σερβιτόρους για να επανδρώσουν ταβέρνες και ξενοδοχεία, να σου πω ναι έχεις δίκιο, Διότι εκεί θα καταλήξουμε. Μια απέραντη έκταση με σερβιτόρους να δουλεύουν στα ξενοδοχεία, στις ταβέρνες και τα εστιατόρια της ελλαδικής περιοχής. Κοινώς θα γίνουμε ένας χώρος διακοπών για τους Ευρωπαίους φραγκάτους! Χώρια που θα παρατηρηθεί και έλλειψη εμπλάστρων λόγω της αυξημένης ζήτησης εξαιτίας των πολλών επικύψεων!
- Δεν ακούς τι γίνεται; Πουλήσαμε όπλα στην Σαουδική Αραβία!
- Έλα Χριστέ και μπούκωνε! Εμείς; Στη Σαουδική Αραβία; Και που τα βρήκαμε; Τα είχαμε αγοράσει για μας; Και τα πουλήσαμε αλλού; Και μείναμε τώρα χωρίς όπλα; Και άμα μας επιτεθεί η Τουρκία τι όπλα θα έχουμε; Και πόσα πουλήσαμε; Πουλήσαμε πολλά; Έμεινε τίποτα για μας;
- Ηρέμησε ρε! Άρχισες αμέσως τις απορίες! Και εγώ τώρα το έμαθα! Ενεπλάκη λέει  και η Διεθνής Αμνηστία γιατί λέει υπάρχουν σοβαρές υπόνοιες ότι αυτά θα χρησιμοποιηθούν στη σύγκρουση με την Υεμένη!
- Άντε! Και εκεί έχουν πόλεμο;
- Τι λες, δεν θα χουν; Λόγω καλής γειτονίας!
- Α! Γείτονες κι αυτοί! Ε, ρε άμα δεν έχεις καλούς γειτόνους, να το βράσω το ρετιρέ!
- Και μας υπενθυμίζει ότι η Ελλάδα έχει επικυρώσει τη Συνθήκη για το Εμπόριο Όπλων, με την οποία δεσμεύτηκε ότι δεν θα προβαίνει σε πώληση όπλων, όταν υπάρχει πιθανότητα να χρησιμοποιηθούν για παραβιάσεις της διεθνούς νομοθεσίας.
- Άλλο πρόβλημα κι αυτό!
- Εμένα αυτό που με καίει είναι που βρήκαμε όπλα και πουλάμε; Κάνουμε δηλαδή εμπόριο όπλων; Τι ισχυριζόμαστε τάχαμ δήθεν ότι είμαστε αθώα προβατάκια και κοπτόμεθα υπέρ της ειρήνης;
-  Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες!



Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Δεν ξέρω, αλλά θα το πω…
- Πες το, εκφράσου ελεύθερα…
- Έχω την αίσθηση ότι υπάρχει μια μαυρίλα να αιωρείται πάνω μας…
- Μην ανησυχείς. Είναι λόγω της μαύρης Παρασκευής…
- Τι θες να πεις;
- Δεν ξέρεις για την μπλακ φράιντεη ελληνιστί μαύρη Παρασκευή;
- Κάτι πήρε το αυτί μου, αλλά δεν έδωσα σημασία. Είπα, δεν χρειάζεται κι άλλη μαυρίλα, αρκεί αυτή που έχουμε εδώ και κάτι χρόνια.
- Δεν είδες που έπεσε κόσμος και ντουνιάς σαν ακρίδες και ψώνισε, ψώνισε, ψώνισε και τελειωμό δεν είχε;
- Τονώθηκε λίγο η αγορά δηλαδή!
- Και να φανταστείς έχουμε κρίση…
- Μην το πεις! Δεν έχουν όλοι πρόβλημα με την κρίση… Μερικοί το παίζουν κιόλας!
- Ποιο παίζουν;
- Τάχαμ δήθεν ότι υποφέρουν και τα σχετικά. Υπάρχουν άλλοι που υποφέρουν, ναι δεν αντιλέγω  αλλά υπάρχουν και άλλοι που ζουν και βασιλεύουν και τον κόσμο κυριεύουν…
- Έτσι είναι…
- Βάλε αυτή τη μαυρίλα, βάλε και την άλλη…
- Ποιαν άλλη;-
- Αυτό το θανατικό που υπάρχει σχεδόν καθημερινά. Τι σχεδόν; Καθημερινά! Κάθε μέρα κάποιο έγκλημα, κάποια εγκληματική ενέργεια, νομίζεις ότι κάτι πάει στραβά, κάτι δεν είναι σωστά στημένο, κάτι αντανακλά την στυγνή πραγματικότητα που βιώνουμε! Και όλα αυτά βαραίνουν ακόμη περισσότερο το κλίμα, σε ρίχνει στα τάρταρα συναισθηματικά, αποκτάς μια ψυχολογία κατάθλιψης. Τώρα τι να πω; Είναι στραβός ο γιαλός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε;
- Ξέρεις… σε τέτοιες περιόδους, όπως αυτή που ζούμε, βγαίνουν στην επιφάνεια όλα αυτά που επιμελώς κρύβουμε μέσα μας, όλα αυτά τα κακά που απόλυτα εναρμονίζονται με την πραγματικότητα  που μας περιβάλλει. Επειδή η κρίση για να είναι ολοκληρωμένη, πρέπει όλα να είναι συμβατά μεταξύ τους. Κι έτσι δείχνει παντού το αληθινό της πρόσωπο. Κατάλαβες;
- Κατάλαβα δεν κατάλαβα, αυτά που συμβαίνουν, πραγματικά συμβαίνουν, τίποτα δεν είναι οραματικό! 
  

Κυριακή 9 Απριλίου 2017

Γλυκερία Γκρέκου | Κούντου λούνα βίνι! | Εκδόσεις ΔΙΑΠΛΟΥΣ

(Από την παρουσίαση στο βιβλιοπωλείο ΝΕΣΤΩΡ)
Κούντου λούνα βίνι!
Πότε ήρθε το φεγγάρι!
“Μόνο που τα βλέπω χρωματιστά…. Όχι, όχι δεν έγινα άγγελος ακόμη, έτσι δεν ήταν στην ταινία; Όταν ο άγγελος του Βέντερς έβλεπε ανθρώπους και αντικείμενα με χρώμα, αυτό σήμαινε πως βρισκόταν για λίγο σε ανθρώπινη υπόσταση. Όχι, όχι, δεν έφυγα ακόμα, εδώ είμαι και παλεύω…
Είπα χρώματα και θυμήθηκα τα καλοκαίρια στο χωριό του παππού μου. Τα χρωματιστά χρόνια της ζωής μου!
Τι συναισθήματα, τι ευτυχίες κρύβει αυτή η φράση! Τα χρωματιστά χρόνια του Παυλου Οικονόμου ήταν πάνω στο βουνό. Με τις όποιες ελλείψεις του, με τα λιγοστά πράγματα, με το φως να τελειώνει μόλις βραδιάζει. Με λίγο δήθεν πολιτισμό. Αμέτρητες εικόνες από ένα παρελθόν που έφυγε, ένα παρελθόν που χάσαμε που ξέχασε τις ανέμελες ώρες της ζωής κουβαλάει τα τραύματα που φέρνει το φεγγάρι στο απορημένο βλέμμα μας. Η συγγραφέας μας παρουσιάζει ένα κείμενο πλημμυρισμένο από χρώματα, αρώματα και γεύσεις της εποχής, νοσταλγικές στιγμές που σου λείπουν και αναρωτιέσαι τώρα πόσο υποκειμενικός είναι ο πολιτισμός, ο κάθε πολιτισμός. Διαφέρει από άτομο σε άτομο, από εποχή σε εποχή!  Πόσο διαφορετικό το φλερτ τότε και τώρα! Τότε υπήρχε, σήμερα απουσιάζει! Δεν υπάρχει! Είναι ο πολιτισμός που μας κρύβει πολλές εκπλήξεις ακόμη; Ένας πολιτισμός που μπορεί να αποπλανήσει την ταυτότητα μας γιατί είναι πιο δυνατός από τις αντοχές μας;
Η υπέροχη ζωή στο Λιβάδι, και στο κάθε Λιβάδι, την υπέροχη ζωή που δεν υπάρχει πια γιατί ακολουθήσαμε μια άλλη και ξαφνικά βρεθήκαμε όχι να αναρωτιόμαστε αλλά να κραυγάζουμε πότε ήρθε το φεγγάρι; Και όχι με θαυμαστικό αυτή τη φορά αλλά με ένα τεράστιο ερωτηματικό.
Μέχρι το τελευταίο φεγγάρι…

Ο ήρωας της Γλυκερίας Γκρέκου, ο Παύλος Οικονόμου, υπουργός, προκαλεί ο ίδιος ατύχημα μη μπορώντας να αντέξει το βάρος του ροζ σκανδάλου μετά τη διαρροή πληροφοριών και φωτογραφιών στις εφημερίδες από τη γραμματέα του με την οποία είχε ερωτική σχέση. Πλήρης εκδίκηση μετά την απόφαση του υπουργού να επιστρέψει και πάλι στην οικογενειακή εστία. Η γραμματέας του άτομο άκρα φιλόδοξο βλέπει ότι κάτι χάνει, τα πράγματα δυσκολεύουν για αυτήν  και αποφασίζει πλέον να τον εκδικηθεί. Ήδη από το παρελθόν της ξέρουμε ότι κάνει οτιδήποτε περνάει από το χέρι της για να αναρριχηθεί όσο το δυνατόν υψηλότερα. Χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς όρια.

Ο Παύλος Οικονόμου βρίσκεται στο δωμάτιο του νοσοκομείου σε κρίσιμη κατάσταση. Δεν είναι δυνατόν να γίνει όποια εκτίμηση για την πορεία της υγείας του. Βρίσκεται μεταξύ ζωής και θανάτου και υποσυνείδητα βλέπει να περνούν από μπροστά του όλα τα γεγονότα και οι στιγμές της ζωής του αλλά και των μελών της οικογενείας του. Όλες οι ζωές των ανθρώπων του εδώ και εκατό χρόνια.  Ταξίδια του νου, ταξίδια της σκέψης, ταξίδια της καρδιάς, ταξίδια στην Αλεξάνδρεια, στην Αθήνα, στη Λάρισα, στο Κρούσοβο, στο Λιβάδι… Εκείνες τις στιγμές που όλη σου η ζωή, όλο το παρελθόν σου περνάει μπροστά από τα μάτια σου σαν κινηματογραφική ταινία και ξαναζείς για δεύτερη και τελευταία φορά ίσως, όλες σου τις στιγμές, πικρές και γλυκές, δυσάρεστες και χαρούμενες. Ζωντανεύουν  μπροστά του στιγμές και γεγονότα που έχουν σημαδέψει τη ζωή του αλλά και τον ίδιο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του.
Μικρό παιδί, τι να καταλάβει γιατί λείπει ο πατέρας του από τη ζωή του; Τι να καταλάβει τι αποφασίζουν οι μεγάλοι; Πόσες φορές ήθελε να πει «θα το πω στον πατέρα μου και θα δεις εσύ» “Αφού δεν έχεις πατέρα είναι φυλακή” Που να ξέρει ότι όλα εξαρτιόταν από ένα «ναι». Μόνο μια λέξη! Τι να καταλάβει; Ποιος να του εξηγήσει; Αλλά και πάλι; Μια εμφυλιοπολεμική κατάσταση που τόσο ταλαιπώρησε τη χώρα. Και ίσως συνεχίζει να την ταλαιπωρεί. Ιδεολογίες και ακρότητες που βαραίνουν την ιστορία του τόπου.
Η Γκρέκου αποπειράται και το πετυχαίνει να μας παρουσιάσει τα ιστορικά γεγονότα βλέποντας τα από κάτω. Έτσι όπως την έζησε ο έλληνας στην καθημερινότητα του, όχι την ιστορία των βιβλίων, των ανακοινώσεων και των προκηρύξεων. Την καθημερινότητα του απλού λαού, γιατί δυστυχώς ο λαός είναι αυτός που ταλαιπωρείται πάντα σε κάθε κακή στιγμή της.
Πόσος είναι ο χρόνος μέχρι να έρθει το φεγγάρι στη ζωή των ανθρώπων; Γιατί να μην είναι ένα πανηγύρι χαράς και αγαλλίασης, μια αναίμακτη χαρούμενη θυσία στο δώρο της ζωής; Ο χρόνος τρέχει αδυσώπητα για να βρεθεί τελικά αντιμέτωπος με το ερώτημα , την απορία Πότε ήρθε το φεγγάρι! Με θαυμαστικό όχι ερωτηματικό! Όπως στον τίτλο του βιβλίου. Γιατί το θαυμαστικό περιέχει το ξαφνικό, τον αναστεναγμό της απορίας!
Αν αναζητήσουμε υπαρξιακές αγωνίες θα βρούμε διάσπαρτες πολλές, Είναι πάμπολλες οι στιγμές που αποφάσεις και ενέργειες καταλήγουν στο μονοπάτι που οδηγεί στο χαρούμενο πανηγύρι της ζωής.
Και εδώ έχουμε δυο συνομιλίες που έρχονται αντιμέτωπες. Το παρόν και το παρελθόν! Πόσο αντίθετες! Η λογική ακολουθεί το χρόνο που τρέχει. Ο χρόνος που αλλάζει συνήθειες, σκέψεις, στόχους και επιθυμίες.
Τι απομένει στο τέλος;
Τι θέλουμε να απομείνει;
Ο αργός ρυθμός, το ξένοιαστο βλέμμα, το γλυκό σκίρτημα, η απαλή κίνηση του φρέσκου αέρα πάνω στο βουνό, τα αργά βήματα που αφήνουν τα ευτυχισμένα χνάρια τους στο παρελθόν για να γευτούν ένα ευτυχισμένο μέλλον.
Σας αφήνω να ανακαλύψετε μόνοι σας τις υπέροχες στιγμές  από την καθημερινή ζωή του χωριού που τόσο γλαφυρά περιγράφει η Γλυκερία. Δεν θα ήθελα να χάσετε την ευχάριστη έκπληξη όταν θα το διαβάζετε. Υπάρχουν τόσες, αμέτρητες λεπτομέρειες αποτέλεσμα σίγουρα μεγάλης έρευνας που έχει κάνει. Και θα τις απολαύσετε γιατί η Γλυκερία έχει την ικανότητα να μας παίρνει από το χέρι και να μας πηγαίνει από το Κιόσκι στον Πλάτανο της πλατείας για να δροσιστούμε από το νερό της βρύσης. Και μετά γιατί όχι μια εκδρομή στην Αγία Τριάδα. Η ζωή στο Λιβάδι ακόμη και σήμερα αν και διαφορετικό είναι must όπως λέμε σήμερα στην ελληνική. 



Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

Θέατρο Μώ | Δεσποινίς Τζούλια | Σκηνοθεσία: Κοσμάς Χατζηιωαννίδης

Θέατρο Μώ
Δεσποινίς Τζούλια
August Strindberg
Σκηνοθεσία Κοσμάς Χατζηιωαννίδης 

Το παιχνίδι της εξουσίας είναι ένα παιχνίδι εθιστικό! Το κυνήγι της εξουσίας είναι παιχνίδι χωρίς αναστολές και με ανεξάντλητη σαγήνη μέχρι θανάτου!
Η Δεσποινίς Τζούλια γράφτηκε το 1888 με τρία πρόσωπα, τη δεσποινίδα Τζούλια ευγενικής καταγωγής, τον υπηρέτη της Ζαν και τη μαγείρισσα Κριστίν.

Το σκηνικό είναι η κουζίνα ενός αρχοντικού όπου διαδραματίζεται η τραγική αναμέτρηση του αρσενικού και του θηλυκού μέχρι τελικής πτώσης. Η σύγκρουση του Ζαν και της Τζούλιας είναι η σύγκρουση μεταξύ των δύο φύλλων, και συγχρόνως μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Η δίψα για την εξουσία, μια πιο δυνατή εξουσία, προκαλεί μια αναμέτρηση έντονων στιγμών και πάθους.
Η κακομαθημένη κόρη του Κόμη αναζητά την ταπείνωση του υπηρέτη της, αλλά το παιχνίδι αλλάζει ρόλους μετά την θεατρική ερωτική πράξη. Αναμετρούνται οι φιλοδοξίες του καθενός, το παρελθόν κινεί τα νήματα, παντού η δίψα για την επιβολή της εξουσίας, ο έρωτας συμμετέχει κι αυτός σε αυτό το παιχνίδι χωρίς τέλος, όπου οι χαρακτήρες δείχνουν όλο και περισσότερο τη γύμνια τους.
 Η Τίνα Ιωαννίδου - Δεσποινίς Τζούλια - σε έναν από τους καλύτερους ερμηνευτικά ρόλους που την είδαμε μέχρι σήμερα. Ερμήνευσε με άνεση και δυναμισμό την σταδιακά αλλοίωση του χαρακτήρα της Τζούλιας μέχρι την αυτοκαταστροφή της.
Ο Κώστας Μυστακίδης - υπηρέτης Ζαν - δυναμικός, ανέδειξε τον όλο πάθος χαρακτήρα του Ζαν και μας έδωσε απολαυστικές υποκριτικές στιγμές.
Η Καλλιόπη Γιαμούζη - Κριστίν - ανυπέρβλητη φιγούρα, με έντονη εκφραστικότητα, δυναμική στο βλέμμα, εξέπεμπε μια βαθιά εσωτερικότητα.
Η σκηνοθεσία του Κοσμά Χατζηιωαννίδη εκμεταλλεύτηκε το έργο με τη δική του έξυπνη ματιά και ώθησε τους ηθοποιούς να αποδώσουν τα μέγιστα στους ρόλους τους.
Πρέπει να τονιστεί η ευρηματική σκηνή της σεξουαλικής πράξης πίσω από το τεράστιο τραπέζι της κουζίνας που υποβαστάζεται από την απατημένη Κριστίν!
Επί πλέον, ο επιβλητικός πολυέλαιος εποχής με τα αναμμένα κεριά που σβήνει η Τζούλια στο τέλος του έργου μεταμορφώνεται σε μια πάλλουσα καμπάνα από όπου αιωρείται η Τζούλια λύνοντας τα δεσμά της! Της εξουσίας της; Του έρωτά της; Της ζωής της;
Μην χάσετε αυτή την παράσταση του 
θεάτρου Μώ!












Όλες οι φωτογραφίες είναι του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΦΤΑΡΑ




Από τη στήλη ΘΕΑΤΡΟ
της εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ








Κυριακή 2 Απριλίου 2017

Θάνος Κόσυβας | Το δάσος φύλακας | Εκδόσεις Αλέξανδρος


Θάνος Κόσυβας
“Το δάσος φύλακας”
Εκδόσεις Αλέξανδρος

Είναι σημαντικό στις μέρες μας, σε μέρες δραματικές, σε μέρες που τυραννιούνται από τη μιζέρια μιας άγνωστης καθημερινότητας να υπάρχουν άνθρωποι, που δεν το βάζουν κάτω, δεν υποκύπτουν στις κραυγές της απογοήτευσης αλλά κοιτάνε μπροστά, αισιόδοξα και αυτή η μικρή, η μεγάλη σπίθα γεμίζει φως τις ματιές των ανθρώπων.
Ο Θάνος Κόσυβας έγραψε ακόμη ένα παραμύθι! Για παιδιά; Για μεγάλους; Το σίγουρο είναι ότι μέσα από τα παραμύθια λέγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες! Πίσω από τα “ψέματα” των παραμυθιών κρύβονται αλήθειες που ίσως έχουμε ξεχάσει, ίσως δεν τις δίνουμε τη σημασία που τις αξίζει! Ίσως τα παραμύθια πρέπει να απευθύνονται και σε μας στους μεγάλους. Μπορεί να είναι κι έτσι! Πρέπει να είναι κι έτσι!
Το καινούριο βιβλίο του Θάνου Κόσυβα “Το δάσος φύλακας”  από τις εκδόσεις “Αλέξανδρος” με μια υπέροχη εικονογράφηση από τον ίδιο τον συγγραφέα που παρακινεί τη φαντασία να λειτουργήσει, να οδηγήσει τον αναγνώστη στα μονοπάτια του δάσους, να απολαύσει τη ζωή του, να ακούει τα κρυστάλλινα νερά του, να ακολουθήσει όλα τα ζωντανά που ζουν μέσα σε αυτό! Πως είναι δυνατόν να μην το προσέξουμε και να το προφυλάξουμε από κακόβουλες ή αθέλητες πράξεις για να αποφύγει την καταστροφή του; Να αφήσουμε μόνο του το δάσος να προστατέψει τον εαυτό του;
Το έμμετρο κείμενο του βιβλίου δείχνει την μεγάλη αγάπη του συγγραφέα για την ποίηση και το γλαφυρό του ύφος κάνει την ανάγνωση περισσότερο απολαυστική!
Το εξώφυλλο, η εικονογράφηση, η σελιδοποίηση είναι όλα δημιουργία του συγγραφέα και είναι μεγάλη η χαρά μας για αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα!
Μην ξεχάσετε να απολαύσετε το “Το δάσος φύλακας”  του Θάνου Κόσυβα. Μην το χάσετε! Θα αποκτήσουμε όλοι οικολογική συνείδηση, όχι μόνο οι μικροί αναγνώστες αλλά και οι μεγάλοι! Και μην ξεχνάτε! Τα παραμύθια πάντα λένε τις μεγαλύτερες αλήθειες!

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο:
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ωραίο δάσος. Ένα δάσος αλλιώτικο από τα’ άλλα… Τα μονοπάτια, το ποτάμι, τα δέντρα, τα πουλιά και τα ζώα βοηθάνε τους ορειβάτες και τους περιπατητές και το προστατεύουν από τους λαθροθήρες και τους εμπρηστές. Είναι ένα δάσος φύλακας, που αφού οι άνθρωποι δεν το προστατεύουν, προστατεύεται μόνο του…
Αυτό το βιβλίο έχει ως στόχο την ευαισθητοποίηση των παιδιών στα προβλήματα που αντιμετωπίζει το δάσος και γενικά το περιβάλλον από τις επεμβάσεις του ανθρώπου, ώστε να ενημερωθούν, να αγαπήσουν το πράσινο και να αποκτήσουν οικολογική συνείδηση.

Λίγα λόγια για το συγγραφέα:
Γεννήθηκε το 1972 στην Καρίτσα Πιερίας, σπούδασε και ασχολείται με τη γραφιστική. Το 2011 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο  «Σ' ελλειπτική τροχιά» από τις εκδόσεις Μάτι.  Το 2014 ακολουθεί η δεύτερη ποιητική του συλλογή «Μεσημβρινοί» από τις εκδόσεις poema. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Ποιήματα του έχουν μελοποιηθεί από το συνθέτη Χαράλαμπο Ναβροζίδη. Είναι  ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας, Έφορος Λογοτεχνίας και Εικαστικών Τεχνών του Κέντρου Γραμμάτων και Τεχνών Δίου και μέλος του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Πιερίας. Ως γραφίστας ασχολείται με εμπορικές αλλά και καλλιτεχνικές δημιουργίες. Επιμελήθηκε ο ίδιος το καλλιτεχνικό μέρος της έκδοσης των δύο ποιητικών συλλογών του, για την πρώτη ποιητική συλλογή βραβεύθηκε από το λογοτεχνικό περιοδικό «Κελαινώ» (2011-2012). Έχει βραβευθεί επίσης για το ποιητικό του έργο από Συλλόγους και Ενώσεις Λογοτεχνών και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις εικαστικών ως γραφίστας με ψηφιακό κολάζ (digital art). Ασχολείται με την εικονογράφηση, σελιδοποίηση βιβλίων και σχεδίαση εξωφύλλων, την καλλιτεχνική επιμέλεια ημερολογίων, περιοδικών, σχολικών εφημερίδων και άλλων  εντύπων.
 






Από τη στήλη ΒΙΒΛΙΟ
των εφημερίδων
ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΘΑΡΡΟΣ | ΚΟΖΑΝΗ

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ.ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Τι είναι μεταρρύθμιση;
- Τι σ’ έπιασε; Άνοιξε κάνα λεξικό και δες!
- Εσένα ρωτάω. Αν ήθελα να μάθω θα άνοιγα λεξικό.
- Θες να πεις ότι εσύ ξέρεις και θες να μάθεις αν ξέρω εγώ;
- Θέλω τη γνώμη σου! Είσαι ένα ιδανικό δείγμα…
- Ιδανικό; Δείγμα; Τι είναι πάλι τούτο;
- Άντε! Αντιπροσωπευτικό δείγμα!
- Τι αντιπροσωπεύω δηλαδή;
- Τον μέσο Έλληνα!
- Μπα! Και πως έβγαλες αυτό το συμπέρασμα ότι εγώ είμαι δείγμα του μέσου Έλληνα και όχι εσύ;
- Οι απόψεις διίστανται! Δεν είναι τόσο απλά για να στο εξηγήσω.
- Και γιατί δεν είσαι εσύ το αντιπροσωπευτικό δείγμα του μέσου Έλληνα;
- Καλά, ακόμη δεν έχεις αντιληφθεί ότι εγώ είμαι σε άλλο επίπεδο;
- Μου μυρίζεται καυγάς και δεν θα το ήθελα!
- Μην τσιμπάς ρε φίλε! Μια γνώμη ήθελα!
- Τι γνώμη;
- Περί μεταρρύθμισης! Τι σημαίνει;
- Τι σημαίνει… Ότι γίνονται κάποιες αλλαγές, κάποιες τροποποιήσεις για βελτίωση προφανώς κάποιας κατάστασης… Τι άλλο να πω…
- Και αυτή η μεταρρύθμιση που εφαρμόζεται;
- Αφού σου είπα! Αυτό δε λέω τώρα;
- Κοίτα αυτά είναι γενικότητες! Δεν είναι μια στο καρφί και μια στο πέταλο!
- Άντε πάλι! Να πάω να σου φέρω και εργαλεία να έχεις να πορεύεσαι! Θες;
- Ρε, αυτές οι μεταρρυθμίσεις θέλω να πω δεν πρέπει να εφαρμόζονται παντού; Οριζοντίως και καθέτως και πλαγίως και πάει λέγοντας;
- Εννοείται!
- Και άμα δεν γίνεται;
- Άμα δεν γίνεται… Τι να σου πω… και γιατί να μην γίνεται;
- Εμένα ρωτάς; Ρώτα και κάποιον άλλον!
- Εμείς οι δυο δεν είμαστε; Δεν βλέπω κανέναν άλλον!
- Μα εμείς δεν είμαστε αντιπροσωπευτικά δείγματα;
- Μπα έγινες και εσύ δείγμα;
- Εμείς οι δυο είμαστε όλοι εμείς!
- Τρέλανε μας τώρα!
- Εγώ; Εγώ θα σε τρελάνω;
- Ποιος άλλος;
- Η τρέλα που ακολουθεί την κάθε μεταρρύθμιση. Διότι κι αυτή χρειάζεται μεταρρύθμιση!
- Ποια;
- Η μεταρρύθμιση!
  

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Και τώρα τι να κάνω εγώ;
- Να γιορτάσεις φυσικά!
- Να γιορτάσω;
- Μα αφού…
- Τι αφού και μαφού;
- Ρε, σου λέει έρχονται τα κλιμάκια! Τέλειωσε η αξιολόγηση!
- Και τι σημαίνει αυτό; Θα επιστρέψουν οι βιοτεχνίες από τη Βουλγαρία; Θα ανοίξουν όσες επιχειρήσεις έκλεισαν;
- Λίγο χλομό το βλέπω!
- Ναι, καθιστέ μου ταύρε!
- Δεν είμαι ερυθρόδερμος!
- Είσαι! Γιατί είσαι κατακτημένος! Είδες τι έγινε με τους ιθαγενείς τότενες; Τους έφαγε η μαρμάγκα! Το μαύρο σκοτάδι! Το πυρ το εξώτερον! Έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια! Εξαφανίστηκαν εκτάσεις, και πάει λέγοντας!
- Τι έγινε; Κανένας σεισμός!
- Τι σεισμός, ρε καθιστέ ταύρε; Άλλαξαν χέρια! Τσιφ κατευθείαν στα χλομά πρόσωπα! Δεν σου μοιάζει λίγο το σενάριο; Μη σου πω ότι έπεσε αντιγραφή! Αντιγραφάρα! Για να κουραζόμαστε είμαστε;
- Και τελικά; Γιατί οι μεν θριαμβολογούν και οι δε χαμογελούν ειρωνικά; Τι συμπέρασμα βγάζεις;
- Ό,τι και πάντα!
- Δηλαδή;
- Ότι ό,τι και να γίνει εγώ θα την πληρώσω, εσύ θα την πληρώσεις… Όλος ο καλός ο κόσμος!
- Θες να πεις δηλαδή ότι δεν είναι για να θριαμβολογούμε…
- Τόσοι θρίαμβοι πέρασαν από την πλάτη μας, είδες εσύ καμιά διαφορά;
- Αμέ! Είδα!
- Είδες;
- Ναι, στην τσέπη μου! Μου την αδειάσανε! Τώρα τι άλλο να αδειάσουν;
- Τώρα έχει σειρά άλλο πράγμα…
- Δεν υπάρχει τίποτα φίλε μου! Ξηρασία, απόλυτη ξηρασία!
- Τώρα έχει σειρά το μυαλό! Άπαξ και αδειάσει κι αυτό, χαιρέτα μου τον πλάτανο! Δεν μας σώζει τίποτα. Λίγες πιθανότητες βελτίωσης να είχαμε, δεν θα υπάρχει ούτε σπίθα ρε, ούτε σταγόνα, το σάλιο θα είναι είδος πρώτης ανάγκης. Δεν βλέπεις ότι κόσμος ψάχνεται; Πώς φεύγουν κακήν κακώς τα ποντίκια από ένα καράβι που βυθίζεται; Έτσι φεύγει ο κόσμος, για άλλες χώρες, όπου βρουν μεροκάματο, μικροί και μεγάλοι! Χαΐρι και προκοπή σου λέει τέλος! Εδώ δεν έχει ήλιο, δεν έχει φως…
- Πόσο με πονούν όλα αυτά…
- Και όταν τα δάκρυα σου θα είναι στεγνά, πόσο πόνο θα νιώσεις ακόμη ;   


Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017

ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ.

Η αδερφή μου νοσηλεύεται στο ΘΕΑΓΕΝΕΙΟ Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης με εξαιρετικά σοβαρό αιματολογικό νόσημα που έχει επιδεινωθεί και έχει άμεση ανάγκη αιμοπεταλίων λόγω συνεχών μεταγγίσεων.

Παράκληση θερμή, όσοι μπορείτε και θέλετε να προσφέρετε αιμοπετάλια επικοινωνήστε με την Αιμοδοσία του Θεαγενείου στο τηλέφωνο 2310 898264 για την ασθενή Μόσχη Πολυξένη.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2017

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Μη! Μη! Όχι! Όχι! Μην το πεις!
- Καλή χρονιά, φίλε μου!
- Τι σου λέω ρε τόση ώρα;
- Τι μου λες; Μη και μη, όχι κι όχι!
- Εσύ εκεί όμως! Μου πας κόντρα! Λες και δεν ξέρεις ότι είμαι νευρικός!
- Και τώρα από τα νεύρα σου δε μου δίνεις να καταλάβω…
- Τι μου ευχήθηκες;
- Καλή χρονιά !
- Το πιστεύεις;
- Μια ευχή σου ‘κανα ρε φίλε! Με πήρες από τα μούτρα!
- Την πιστεύεις;
- Ποια;
- Την ευχή!
- Ευχή είναι! Άστηνε κι ας πέσει κάτω…
- Όχι ρε! Δεν θέλω να την ακούσω!
- Γιατί;
- Έτσι ρε! Γιατί δεν θέλω.
- Δεν θες να είναι καλή η χρονιά;
- Εγώ θέλω! Αυτή θα είναι;
- Θα δείξει!
- Επειδή η όμορφη μέρα από το πρωί φαίνεται εγώ σου λέω… μια από τα ίδια! Τι θα αλλάξει; Περιμένεις από μια ευχή να αλλάξει ο κόσμος όλος; Τι καλή χρονιά; Καλή χρονιά σε σχέση με πέρυσι; Καλή χρονιά σε σχέση με του χρόνου; Με τι από όλα αυτά; Μη σου πω… προτείνω να καταργήσουμε την γιορτή της πρωτοχρονιάς… Γιατί να την γιορτάζουμε πλέον; Χώρια που ξοδευόμαστε τζάμπα και βερεσέ. Διότι δεν θα ξοδέψεις για αυτή την παραμονή; Να και την σαμπάνια σου… να και το ένα σου… να και το άλλο σου…
- Εγώ σαμπάνια δεν είχα…
- Τρόπος του λέγειν… Τα έξοδα όμως υπάρχουν… Που θα έπιαναν τόπο κάπου αλλού… Να χαρώ για μια βραδιά… ότι χαίρομαι ντε και καλά… και μετά; Ξυπνάς από το παραμύθι και λες καλημέρα άπονη ζωή…
- Δηλαδή να τα ισοπεδώσουμε όλα; Να πέσουμε στα πατώματα; Να μας πιάσει μια μιζέρια και μια κατάθλιψη;
- Όχι αυτό, ρε! Αλλά να δούμε τα πράγματα αντικειμενικά! Να αντιδράσουμε! Να μην συνεχίσουμε να κλειδωνόμαστε σε αυτή την παγίδα απομίμησης της ευτυχίας! Να αλλάξουμε τη ματιά μας…
- Κοίτα! Εγώ ένα στραβισμό τον έχω! Θα πιάσει;