ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ |ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Μέγα λάθος!

- Δεν βλέπω κανένα λάθος! Το έκανα καλό ξεσκόνισμα! Είναι αλάνθαστο!

- Δεν λέω για αυτά που γράφεις!

- Ααα! Είπα κι εγώ! Τόση ώρα παιδεύομαι και δεν βλέπω λάθη! Είπα κι εγώ!

- Μέγα λάθος! Όλα ένα λάθος!

- Τι εννοείς;

- Οι σκέψεις και οι κρίσεις μας είναι λάθος! Μέγα λάθος!

- Και θες να πεις ότι…;

- Ακούς δεξιά κι αριστερά ότι η κρίση αυτή που ζούμε έβγαλε στην επιφάνεια όλα μας τα θετικά συναισθήματα και δείχνουμε ένα καινούριο εαυτό. Πλησιάσαμε ο ένας τον άλλον! Μπούρδες!  

- Τα παραλές! Εγώ ξέρω πολύ κόσμο που τρέχει και βοηθάει!

- Και; Αυτός ο κόσμος που λες έτσι κι αλλιώς πάντα έτσι ήταν. Δεν χρειαζόταν η κρίση για να δείξει τον άλλον του εαυτό. Πάντα ο άλλος του εαυτός ήταν ο ξεχασμένος εαυτός των άλλων! Απλώς εμείς τους βλέπουμε τώρα. Διότι πρώτα δεν τους βλέπαμε. Δεν μας ενδιέφερε! Και αυτοί είναι η μειονότητα! Σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει!

- Και πως κατέληξες σ’ αυτό το συμπέρασμα, μ’ αρέσει δεν μ’ αρέσει;

- Ο κύκλος με την κιμωλία που περιχάραξε την ανούσια και μίζερη ψυχή τους. Ο καλά φραγμένος περίγυρος τους, συρματόπλεκτος πυκνά πυκνά που δεν αφήνει να ξεφύγει οτιδήποτε έξω από τον χώρο τους. Η άγνοια και η αδιαφορία τους είναι καλά ασφαλισμένη στα γνώριμά τους κατατόπια και πηγαινοέρχονται πάνω ακριβώς στις ίδιες πατημασιές! Η κρίση τούς έκανε να φοβούνται πιο πολύ, τους έκανε καχύποπτους, τους έκανε να στέκονται αμέτοχοι και απαθείς σε οτιδήποτε δεν τους αφορά! Και νιώθουν ευτυχισμένοι! Πως βλέπουμε τις δακρύβρεχτες δραματικές ταινίες που ο ήρωας και η ηρωίδα περνούν τα χίλια μύρια βάσανα, λες και πληρώνουν για τις αμαρτίες του καθένα από μας; Κλαίμε με λυγμούς, συμπονούμε, αλλά από την άλλη ηδονιζόμαστε γιατί έρχεται η σκέψη και καρφώνεται και μας σιγοτραγουδάει γλυκά στο αυτί: είδες τι τραβάει ο κόσμος; Πόσο τυχερός είσαι που δεν είσαι στη θέση του; Είσαι άρχοντας, είσαι δυνατός!

- Και μετά ξύπνησε!

- Όρσε! Κοιμάται ακόμη!