- Γιατί
είσαι κατσούφης;
- Γιατί
είμαι, ε;
- Ναι, ρε…
- Ρωτάς
γιατί είμαι κατσούφης…
- Μην
επαναλάβω το ίδιο… Δεν στέκει…
- Απορείς
γιατί είμαι κατσούφης;
- Αν θες μου
απαντάς, δεν είναι και υποχρεωτικό… Σε είδα έτσι και θεώρησα, σαν φίλος σου που
είμαι, να ενδιαφερθώ… αν θες παίρνω πίσω την ερώτησή μου… Μη μου απαντάς… Πες
ότι δεν ειπώθηκε ποτέ…
- Μην το
παίρνεις στραβά… Δεν είναι που η ερώτηση σου είναι εκτός…
- Τότε…
- Τι να σου
απαντήσω μωρέ… Τι να σου πω; Τι να σου ομολογήσω… Θα πεις ότι κάθε φορά επαναλαμβάνομαι…
Αλλά δεν είναι έτσι… Μπορεί να είναι κι έτσι… Μπορεί να είναι και αλλιώς… Αλλά
αρχίζω και απογοητεύομαι… Όλο αυτό το τουρλουμπούκι που συμβαίνει με απωθεί…
- Σε απωθεί;
- Ναι! Από
όπου και να κοιτάξεις, από όπου και να κοιταχτείς… μια καταχνιά ασχημίζει
παντού αυτή τη χώρα, αυτούς τους πολίτες της, αυτήν την Ιστορία… Μια θλίψη
γυροφέρνει παντού, πάνω από υποσχέσεις, υποσχέσεις… ελπίδες, παντού ελπίδες που
θα εξανεμιστούν μετά τις εκλογές… Νιώθω ότι συμμετέχουμε σε ένα θέατρο του
παραλόγου με μια κοσμοπλημμύρα θεατών έξω από την χώρα που διασκεδάζουν με τα
δρώμενα επί της σκηνής…
- Ποιας
σκηνής;
-
Χαμογελούμε πικρά, δάκρυα δεν αναβλύζουν από πουθενά, στέρεψαν ως κι αυτά…
Κούφια λόγια όλα… Ένα χαμένο παιχνίδι που κινείται από ένα δαιμόνιο σκηνοθέτη που
μας καθοδηγεί αργά και συνετά στα ενδότερα, όλο και πιο βαθιά μέσα στο
εργοστάσιο της σοκολάτας με τον Τσάρλυ…
- Εργοστάσιο
σοκολάτας; Τσάρλυ;
- Προχωρούμε
όλο και πιο βαθιά, σε σκοτεινούς διαδρόμους, για να αποκτήσουμε, να κάνουμε
δικό μας το εργοστάσιο… Πόσο γλυκιά είναι η σοκολάτα!
- Έχεις
κάτι; Έχεις πάθει κάτι;
-
Βαυκαλιζόμαστε ότι θα πετύχουμε, ότι θα πέσουν στα χέρια μας οι τίτλοι
ιδιοκτησίας…
- Ποιοι
τίτλοι; Ποια ιδιοκτησία;
- Και όμως!
Θα βουτήξουμε σε μια παραδεισένια πηγή γεμάτη πικρή σοκολάτα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου