ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Γιατί με κοιτάς;

- …

- Σου μιλάω, ρε! Γιατί με κοιτάς;

- …

- Δεν μιλάς, ε;

- Όχι!

- Είσαι θυμωμένος;

- Ναι!

- Με μένα;

- Όχι!

- Τότε γιατί δεν μου μιλάς; Εγώ τι σου φταίω; Μη μιλάς με εκείνον που είσαι θυμωμένος!

- Αυτό κάνω!

- Και ποιος είναι αυτός;

- Εγώ!

- Εσύ; Πώς γίνεται αυτό;

- Να που γίνεται!

- Θες να πεις ότι είσαι θυμωμένος με …σένα;

- Ναι, με τον εαυτό μου!

- Μάλιστα!

- Μη με κοιτάς έτσι! Δεν τρελάθηκα… Ακόμη δηλαδή, γιατί κανονικά έπρεπε να ήμουν στον δρόμο και να ούρλιαζα… να έβγαζα άναρθρες κραυγές…

- Καλά, καλά…

- Αναρωτιέμαι κι εγώ πως δεν μου ‘στριψε καμιά βίδα…

- Χτύπα ξύλο, ρε…

- Βρίσκομαι περικυκλωμένος, κυνηγημένος πες, ακίνητος πες, χωμένος πες, μέσα σε μια σπηλιά που όσο πάει με προχωράει χωρίς να θέλω όλο και πιο βαθιά στην μαύρη της τρύπα, να τελειώνει το οξυγόνο της, το φως της, το σκοτάδι της να με τυλίγει…

- Έχεις το μαύρο σου το χάλι…

- Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει… Αδυνατώ να το πιστέψω… Και δεν είναι το ναι ή το όχι… Δεν θα βρεθώ αντιμέτωπος με αυτό… Αδυνατώ να πιστέψω αυτά που συμβαίνουν δίπλα μου, κοντά μου, αυτά που μου δείχνουν, αυτά που βλέπω, αυτά που ακούω… Θέλω να κλείσω τα αυτιά μου…

- Και μετά;

- Να πω ότι όλα αυτά είναι ένα κακό όνειρο…

- Λίγο δύσκολο…

- Για αυτό είμαι θυμωμένος με τον εαυτό μου…

- Άργησες… Άργησες πολύ να θυμώσεις…