Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Δεν κοιμήθηκα χτες βράδυ!
- Δεν κοιμήθηκες καθόλου ή δεν κοιμήθηκες καλά;
- Σου λέω, δεν κοιμήθηκα χτες βράδυ! Τι δεν καταλαβαίνεις;
- Ηρέμησε φίλε μου! Πρόσεξε τα νεύρα σου!
- Μια χαρά είναι τα νεύρα μου… Μην ανησυχείς…
- Το βλέπω… Είναι που δεν κοιμήθηκες κιόλας… Είσαι η προσωποποίηση της ηρεμίας… Και γιατί παρακαλώ δεν κοιμήθηκες; Ξέχασες να πάρεις τα χάπια σου;
- Τα πήρα!
- Τότε;
- Δεν μ’ έπιασαν φαίνεται! Μου σφηνώθηκαν ιδέες και στριφογύριζα όλη τη νύχτα!
- Μπράβο! Και τι σκεφτόσουν;
- Το ναι και το όχι!
- Οχ! Κατάλαβα! Και που κατέληξες;
- Πουθενά! Ένα τοπίο στην ομίχλη!
- Και δεν έγινε κανένα ξεκαθάρισμα; Δεν κουνήθηκε καθόλου η ομίχλη;
- Καθόλου! Διότι δεν έχω αποφασίσει τι να ψηφίσω! Από τη μια έχω πέντε χρόνια που πάμε από το κακό στο χειρότερο… Μετά ακολούθησαν πέντε μήνες διαπραγματεύσεων χωρίς αποτέλεσμα και τώρα καλούμαι εγώ μέσα σε μια εβδομάδα να αποφασίσω… Άμα ήταν έτσι γιατί κάνουμε εκλογές; Πώς να αποφασίσω; Ποιος να ξεδιαλύνει το τοπίο; Να ξέρω! Να ψηφίσω ναι; Τι θα ακολουθήσει μετά; Να ψηφίσω όχι; Και μετά; Πως θα είναι η επόμενη μέρα;
- Καλά, ρε, δεν ακούς στην τηλεόραση; Από το πρωί αυτά λένε! Μπορείς να μάθεις!
- Αυτά; Δεν με βοηθάνε!  Ίσα ίσα που με μπερδεύουν περισσότερο…
- Και τότε τι θα κάνεις;
- Δεν ξέρω…
- Κάτι όμως πρέπει να αποφασίσεις. Να τα βάλεις κάτω και να ζυγίσεις τα υπέρ και τα κατά!
- Τα έβαλα…
- Και;
- Και τα δυο μού έκατσαν βαριά!
- Κάπου πρέπει να καταλήξεις!
- Έλα μου, ντε! Δεν ξέρω! Για αυτό έχω αϋπνίες… Μόνο ένας βομβαρδισμός υπάρχει… Ακούω τον έναν… Τι ωραία που τα λένε… Έχουν δίκιο… Ακούω την άλλη πλευρά… Δίκιο έχουν, έτσι είναι… σκέφτομαι… Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…
- Είμαι σίγουρος ότι θα βρεις την απάντησή σου! Θα την βρεις! Πρέπει να την βρεις!


Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Ήρεμο σε βλέπω!
- Γιατί; Πώς θα ήθελες να είμαι;
- Κάπως… Αναστατωμένο… Εκτός εαυτού… Με το μάτι να γυαλίζει…
- Σιγά, ρε! Θα μου πεις τώρα ότι είναι και ψυχοπαθής!
- Δεν λέω κάτι τέτοιο, αλλά με αυτά που συμβαίνουν…
- Και τι πρέπει να κάνω; Να πάρω σβάρνα τα ΑΤΜ και να βγάζω λεφτά; Για να βγάλεις από κει, πρέπει να έχεις μέσα! Δεν δίνει σε όλους! Άμα έχεις να παίρνεις, θα πάρεις! Διαφορετικά… Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος! Να πάρω σβάρνα τα σούπερ μάρκετ; Τα πήρα! Και; Τι να πάρεις; Με τι λεφτά; Άντε και να βγάλεις κάνα δύο μέρες! Άντε και σου λέω και δυο βδομάδες! Και μετά;
- Απορώ πως τα καταφέρνεις και είσαι  τόσο νηφάλιος!
- Μην αναρωτιέσαι… Και μην φοβάσαι, δεν παίρνω περισσότερα χάπια!
- Μα τόση νηφαλιότητα… εκεί πήγε το μυαλό μου…
- Κοίτα να σου πω… Δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι, αλλά θα το πω… Η επικοινωνία πάει μια χαρά και με μεγάλη επιτυχία…
- Ποια επικοινωνία;
- Η επικοινωνία μεταξύ των διαπραγματευτών αμφοτέρων των πλευρών και του ενδιαφερόμενου λαού!
- Τέλος πάντων, δεν κατάλαβα και πολλά… για λέγε όμως!
- Ρε, χαϊβάνι! Τόσο καιρό δεν θα είχαμε ακούσει το …τα κουβαδάκια σας και σε άλλη παραλία;
- Τι; Θα μας έστελναν διακοπές;  
- Ε! Όχι και διακοπές!
- Αλλά;
- Το καλό είναι για το τέλος!
- Δεν σε καταλαβαίνω!
- Δεν χρειάζεται να τα καταλαβαίνεις όλα!
- Ε! Αυτό δεν είναι συζήτηση! Πρέπει να είμαι μπατζανάκης με την Πυθία για να σε καταλαβαίνω;
- Όλα ακολουθούν το ρεύμα της εποχής! Όλα είναι ρευστά, αμφίβολα και διφορούμενα!
- Και αυτό δεν σε πανικοβάλλει;
- Και γιατί;
- Πώς είναι δυνατόν να τα βγάλει κανείς πέρα με τέτοια κατάσταση; Μπορείς να τα βγάλεις πέρα με πενήντα ευρώ;
- Αυτό που κολλάει;
- Τόσα μπορείς να βγάζεις από την τράπεζα.
- Σιγά ρε φίλε! Δεν σου φτάνουν πενήντα ευρώ για μια μέρα; Δεν φτάνει που σε σκέφτονται να κάνεις οικονομία, ζητάς και τα ρέστα κιόλας; Θα σου περισσέψουν κιόλας!
- Τότε τα υπόλοιπα να τα κάνω κατάθεση!
- Εμ! Θες να τα χάσεις;




Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


-Βρε, βρε καλώς τον! Σε χάσαμε ρε! Έτσι κάνουν οι παλιόφιλοι;
- Έλειπα!
- Άρχισες κιόλας διακοπές;
- Εγώ; Διακοπές; Τρελός παπάς σε βάφτισε!
- Που έλειπες τότε;
-Πετάχτηκα μέχρι τις Βρυξέλλες!
- Βρυξέλλες ακούω!
- Ναι, πήγα να δω από κοντά τι τρέχει!
- Μπα! Και είδες; Μη μου πεις ότι χώθηκες μέσα και έμαθες από πρώτο χέρι τι συμβαίνει;
- Ακριβώς!
- Για πες μου, ρε θηρίο, πως τα κατάφερες;
- Σιγά το δύσκολο, το μόνο εύκολο…
- Με δουλεύεις… Δεν σε πιστεύω!
- Καθόλου!
- Τέλος πάντων…
- Όχι τέλος πάντων…
- Καλά σε πιστεύω… Για πες… Τι άκουσες; Ισχύουν όλα αυτά που ακούμε εδώ; Μια κρύο  μια ζέστη; Τσουρουφλιστήκαμε οι άνθρωποι… Με το τηλεχειριστήριο στο χέρι είμαστε κάθε μέρα και πάμε από κανάλι σε κανάλι και συμπέρασμα δεν βγάζουμε… Μια πάνω μια κάτω… Αυτό το ανεβοκατέβασμα που το πας… Κανταΐφι τα νεύρα μας…
- Λοιπόν, σου λέω για να ηρεμήσεις…
- Λέγε λοιπόν για να κοιμηθώ χωρίς χάπι απόψε!
- Το θέμα είναι απλό…
- Τότε γιατί σε μας φαίνεται δύσκολο;
- Έτσι πρέπει να γίνεται…
- Δεν σε καταλαβαίνω!
- Τι να καταλάβεις; Ο λαός πρέπει να τα βλέπει αλλιώς, σε όλες τις χώρες του κόσμου…
- Τι με νοιάζει εμένα για τις άλλες χώρες του κόσμου, εμένα με νοιάζει η χώρα μου, εμένα με νοιάζει ο εαυτός μου, ο φίλος μου…
- Α! Δεν είναι έτσι τα πράγματα… ΟΙ μεγάλοι μεγάλοι ασχολούνται με το κοινό καλό…
- Δηλαδή εγώ δεν υπάγομαι στο κοινό καλό;
- Όχι!
- Όχι;
- Το κοινό καλό περιλαμβάνει μια μεγαλύτερη γκάμα ανθρώπων, λαών, χωρών…
- Το ίδιο δεν είναι;
- Μπορεί ναι, μπορεί όχι…
- Δεν καταλαβαίνω…
- Τα πράγματα είναι απλά…
- Πόσο βλάκας έχω καταντήσει, Θεέ μου, αφού δεν μπορώ να καταλαβαίνω πια τα απλά πράγματα; Που να βρω το χαμένο μου άι κιου;


Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Πώς τα βλέπεις τα πράγματα;
- Μαύρα κι άραχνα!
- Δηλαδή; Τι θες να πεις;
- Μ’ αρέσει που θες και επεξηγήσεις! Είναι ξεκάθαρα τα πράγματα!
- Τότε γιατί είναι μαύρα;
- Τι θες να είναι; Άσπρα;
- Έτσι δεν πρέπει; Το μαύρο πόσο ξεκάθαρο μπορεί να είναι;
- Τέλος πάντων, έχεις άλλη άποψη, δεν βγάζουμε άκρη!
- Με μένα δεν μπορείς να βγάλεις άκρη; Μια από τα ίδια είναι όλα, όπου και να κοιτάξεις, όπου και να σταθείς! Μία από τα ίδια, κάθε μήνα, κάθε εβδομάδα, κάθε μέρα, πάμε για άλλα, δεν τα βρίσκουμε, από την μια ημερομηνία πάμε στην άλλη, αναιρούμε την μια προθεσμία και πάμε σε άλλη, και ούτω καθεξής…
- Αναρωτιέμαι, πως το κάνουν αυτό;
- Ποιο;
- Το να αλλάζουν συνέχεια ημερομηνίες.
- Για να φτάσουμε πια στο τέλος.
- Ποιο τέλος; Πότε είναι το τέλος;
- Στο τέλος του μήνα.
- Σιγά! Θα πάρουμε παράταση και για τον επόμενο μήνα.
- Αποκλείεται! Αφού είναι να δώσουμε τη δόση, τι δόση δηλαδή, τις δόσεις που τις μαζέψαμε για το τέλος! Θα μας πάρουν με τις πέτρες!
- Και άμα προλάβουμε εμείς;
- Τι;
- Να τους πάρουμε εμείς με τις πέτρες!
- Είσαι σοβαρός; Τι λες τώρα;
- Τόσα και τόσα έγιναν, γιατί να μην γίνει κι αυτό;
- Δεν είναι πράγματα αυτά…
- Εγώ πάντως δεν πιστεύω ότι θα φτάσουν τα πράγματα στα άκρα. Άσε τι λένε…
- Ρε, εδώ, όπου σταθείς κι όπου βρεθείς για το γκρέξιτ λένε!
- Ας λένε! Παίζουν το παιχνίδι τους! Όλοι παίζουν το παιχνίδι τους!
- Δεν βρήκαν κάτι καλύτερο να παίξουν; Αυτό το παιχνίδι εμένα τουλάχιστον μου την δίνει στα νεύρα! Ας πάρουν τα κουβαδάκια τους και ας πάνε σε άλλη παραλία!
- Δεν είσαι καλά μου φαίνεται που θα πάνε σε άλλη παραλία!
- Γιατί;
- Γιατί οι δικές μας παραλίες είναι …μπακλαβάς γωνία! Γι αυτό!


Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κυκλοφορεί αυτή …η καραμέλα, οι συντάξεις πάντως θα πληρωθούν! Δηλαδή αυτό είναι το βασικό πρόβλημα; Άμα θα πληρωθούν οι συντάξεις θα λυθεί το οικονομικό πρόβλημα χιλιάδων οικογενειών και άλλων τόσων επιχειρήσεων;
- Ε, όσο να ‘ναι!
- Τι όσο να ‘ναι ρε; Εδώ ο κόσμος καίγεται…
- Και οι συντάξεις είναι ένα πρόβλημα…
- Καλά το είπες! Και οι συντάξεις… Δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα…
- Ρε, ξέρεις τι θα συμβεί άμα δεν πληρωθούν οι συντάξεις;
- Τι θα συμβεί;
- Θα καεί το πελεκούδι! Θα έρθουν τα πάνω κάτω…
- Μωρέ μπράβο!
- Τι νόμιζες;
- Δεν μπορώ να καταλάβω!
- θα σου εξηγήσω! Τι είναι οι συντάξεις;
- Τι θες να είναι;
- Ναι, τι είναι; Ποιος παίρνει σύνταξη;
- Θα μας τρελάνεις τώρα; Τι απορία είναι αυτή;
- Πολύ λογική! Είναι αυτός που συμπλήρωσε τα χρόνια εργασίας του και βγαίνει στην σύνταξη απολαμβάνοντας την ηρεμία της ζωής του!
- Κάτι μας είπες τώρα! Με αυτά που παίρνει;
- Δεν έχει σημασία! Αυτά, τα όσα παίρνει! Ξέρεις ότι στην σύνταξη στηρίζεται όλη η οικονομία της χώρας;
- Σιγά σιγά, γιατί κουφάθηκα και από το αριστερό αυτί τώρα! Για λέγε όμως! Θέλω να δω που θα το πας!
- Ξέρεις τι γίνεται η σύνταξη μόλις την λαμβάνει ο δικαιούχος;
- Καλά τώρα! Καπνός! Δεν προλαβαίνει καν να την δει!
- Όχι ακριβώς!
- Αλλά;
- Συντηρεί τουλάχιστον γύρω στα δύο τρία άτομα ακόμη!
- Και πως γίνεται αυτό;
- Ρε, με την σύνταξη συμμετέχουν και οι παππούδες στα οικονομικά προβλήματα του εγγονού, διότι σήμερα το χαρτζιλίκι είναι και αυτό ένα έξοδο, συμμετέχει σε έκτακτα και τακτικά έξοδα των παιδιών του, του συνταξιούχου εννοείται. Γίνεται, μεν καπνός, αλλά πρώτα …καίει κάποια προβλήματα. Για αυτό σου λέω…
- Τι μου λες;
- Δεν θα ξεσηκωθούν μόνο οι συνταξιούχοι!
- Τι; Θα φέρουν και κόσμο;
- Δεν θα φέρουν! Θα έρθουν μόνοι τους! Και πρώτα πρώτα τα εγγόνια!


Τρίτη 16 Ιουνίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Πήγα σε μέντιουμ!
- Μπα!
- Ναι, ρε!
- Και γιατί παρακαλώ;
- Να μάθω το μέλλον!
- Από κει θα μάθεις το μέλλον;
- Ρε, αφού πιάνει! Μη σου πω ποιοι πήγαιναν σε μέντιουμ, για να δουν τι αποφάσεις θα έπαιρναν!
- Και είδαμε τα χαΐρια μας! Για λέγε όμως! Τι έμαθες; Το έμαθες το μέλλον σου;
- Δεν πήγα να μάθω για το δικό μου το μέλλον!
- Εμ, τότε; Του γείτονα; Τι βίτσια είναι αυτά;
- Πήγα να μάθω το δικό σου μέλλον!
- Το δικό μου; Σε έπιασε πόνος για το δικό μου το μέλλον;
- Ναι, ρε! Τι φίλοι είμαστε;
- Ναι… δε λέω… αλλά…
- Ήθελα να μάθω αν θα φύγεις στα ξένα… Με τάραξες ρε παλιόφιλε! Το πήρα πολύ επί πόνου!
- Ρε, μπαγασάκο! Θα στενοχωρηθείς άμα φύγω, ε;
- Μόνο; Θα μου λείψεις, ρε φίλε! Θα μείνει ένα μεγάλο κενό!
- Ηρέμησε, ρε φίλε! Παρ’ το χαλαρά… δεν μου λες, όμως! Τι έγινε; Τι έμαθες από το μέντιουμ; Τα βρήκε τα μελλούμενα; Τι σου είπε τελικά για μένα; Πότε φεύγω με το καλό;
- Δεν φεύγεις!
- Τι δεν φεύγω;
- Κάτι θα συμβεί και δεν θα φύγεις! Θα μείνεις εδώ!
- Άει στα κομμάτια! Έτσι σου είπε;
- Έτσι μου είπε!
- Και γιατί δεν θα φύγω, ρε; Όλα έτοιμα είναι! Είναι θέμα ημερών! Πάει πέταξε το πουλάκι! Να πας να πεις το μέντιουμ ότι δεν ήταν καλά διαβασμένος! Τον γελάσαν πες! Και σε πήρε και λεφτά σίγουρα! Τζάμπα ξοδεύτηκες αδερφάκι μου!
- Μα ήταν σίγουρος, σου λέω! Δεν βλέπω δρόμο, μου είπε. Παντού είναι κλειστά! Κάτι θα γίνει και θα δεις! Ο φίλος σου θα μείνει εδώ!  
- Και για να έχουμε καλό ρώτημα, τι είναι αυτό που θα με εμποδίσει;
- Αυτό δεν μου το είπε!
- Σε σοβαρό μέντιουμ πήγες, ρε! Να ξαναπάς κι αύριο! Να σου πει τη συνέχεια!



Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τι χαρτιά είναι αυτά;
- Ετοιμάζω διαβατήριο!
- …
- Τι με κοιτάς έτσι; Φεύγω! Φεύγω! Το κατάλαβες;
- Έτσι ξαφνικά;
- Τίποτα δεν γίνεται ξαφνικά. Όλα τα ξαφνικά έχουν και την …προϊστορία τους! Μην γελιέσαι! 
- Καλά… Πότε το πήρες απόφαση;
- Δεν ήταν απόφαση της στιγμής. Προφανώς τώρα ξεχείλισε το ποτήρι!
- Και για πού σκέφτεσαι;
- Όπου με βγάλει ο δρόμος! Όπου βρω καλύτερα!
- Αποφασισμένο σε βρίσκω!
- Μπουρλότο!
- Αμάν, βρε παιδί μου!
- Κοίτα να σου πω! Εδώ δεν θα μπορέσω να τα βγάλω πέρα! Έκανα υπομονή, θα έρθει η ανάπτυξη, θα έρθει η ανάπτυξη, πουθενά ανάπτυξη! Πόσο να περιμένω! Αν ήταν να έρθει, θα ερχόταν! Γυμνάσια μας κάνει κι αυτή! Μετά έκανα τις ρυθμίσεις μου. Ρυθμίσεις στην Εφορία, ρυθμίσεις στο ΤΕΒΕ, ρυθμίσεις στο ΙΚΑ, ρυθμίσεις στις τράπεζες… Όλα καλά! Είπα να κάνω μια καινούρια αρχή! Δύσκολη μεν, αλλά τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; Τα έβαλα κάτω και είπα κουτσά στραβά θα βγω!
- Και τελικά τι έγινε και άλλαξες γνώμη;
- Τώρα δεν είναι να κάνουμε τις δηλώσεις στην εφορία;
- Ναι! Πρέπει να πληρώνω και αυτά! Αλλιώς χάνω τις ρυθμίσεις! Δεν βγαίνω!
- Τι  μου λες, ρε παιδί μου!
- Διότι δεν μπορώ να ζήσω άλλο αυτό το θέατρο του παραλόγου! Θα καταλήξω σε κανένα τρελοκομείο. Και δεν έχω καμιά διάθεση να καταλήξω εκεί! Που να τα βρω τα λεφτά; Είναι εκτός πραγματικότητας όλοι αυτοί; Δεν τα βάζουν κάτω; Δεν μπορούν να κάνουν τους λογαριασμούς να δουν ότι δεν βγαίνει;
- Ποιος σου είπε ότι δεν τα βάζουν κάτω;
- Τότε;
- Αυτό θέλουν! Να μην μπορείς να βγεις! Να φτάσεις στα όρια της εξαθλίωσης! Μετά είναι εύκολο! Τι είναι; Ένα μπλουμ και βρίσκεσαι μέσα!
- Που μέσα;
- Στην εξαθλίωση!
- Και μετά;
- Τι μετά ρε; Μακάρι, μακάρι λέω, να μην μας αναγκάσουν να βγούμε στους δρόμους, παίζοντας ταμπούρλο τις άδειες κατσαρόλες μας!


Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τι είναι αυτό;
- Τι θες να είναι; Ό,τι βλέπεις!
- Και βλέπω καλά;
- Από ό,τι φαίνεται, η όρασή σου είναι άριστη!
- Γιορτάζεις τίποτα;
- Μπορεί να είναι κι έτσι!
- Έχεις γενέθλια;
- Όχι, ρε! Πως σου ήρθε αυτό;
- Αρραβώνιασες κανένα σου παιδί;
- Για τέτοια είμαστε; Τέτοιες εποχές;
- Τότε, ως προ τι τα έξοδα;
- Σιγά το έξοδο!
- Όχι, και σιγά… Τώρα μετράμε και την δεκάρα…
- Σε βρίσκω απαισιόδοξο!
- Πες ό,τι θες…
- Ρε, τέλος τα ψέματα!
- Αυτό που κολλάει τώρα; Τι ψέματα μας έλεγες;
- Εγώ;
- Ποιος; Εγώ; Εσύ είπες, τέλος τα ψέματα! Αν δεν έλεγες εσύ, τότε ποιος έλεγε;
- Ρε! Δεν έμαθες τι έγινε;
- Τόση ώρα σε τσιγκλάω, αλλά δεν βλέπω φως!
- Ρε, τέλος η αναμονή! Τέλειωσαν τα ψέματα!
- Άντε πάλι! Να δούμε πόσο θα το τραβήξεις, για να δικαιολογήσεις αυτό που φουμάρεις! Ακούς εκεί, πούρο! Εδώ ρε, κόψαμε το τσιγάρο και εσύ καπνίζεις πούρα;
- Το απαιτεί η περίσταση, πρέπει να το γιορτάσουμε!
- Αν όμως δεν μας πεις ποια είναι αυτή η περίσταση, θα μας τρελάνεις κι άλλο!
- Τέλος τα ψέματα! Τελειώνουν οι διαπραγματεύσεις! Σε λίγο θα φανεί ο άσπρος καπνός!
- Γιατί; Θα καούμε; Θα πάρουν φωτιά τα μπατζάκια μας;
- Πω, ρε! Πόσο μίζερος είσαι, μωρέ αδερφάκι μου! Μετά από τόσους μήνες, λίγο το έχεις να ακούσεις ότι φτάνουμε στο τέλος;
- Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς αυτό το τέλος! Υπάρχουν πολλών ειδών! Υπάρχει το ευχάριστο τέλος, υπάρχει και το δυσάρεστο τέλος! Μη σου πω υπάρχει και το άλλο! Τελεία και παύλα! Και μετά το χάος!
- Ρε, σου τα έλεγα αλλά δεν με πίστευες! Δεν σου έλεγα ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα ανάποδο, όλα θα πάνε μια χαρά!
- Και γι’ αυτό το πούρο; Άρχισες τα έξοδα από τώρα; Τι νομίζεις ότι θα ανοίξει αντιπροσωπεία η Κούβα εδώ για να πέσουμε όλοι στα πούρα; Τρελός παπάς σε βάφτισε! Έχουμε δρόμο ακόμη! Θα αργήσουν οι γιορτές και τα πάρτι!
- Καλά ρε, και τι θα γίνει άμα το ρίξουμε λίγο έξω;
- Δεν θα μπορούμε να το ρίξουμε λίγο …μέσα! Αυτό θα γίνει!



Το Σάββατο 13 Ιουνίου, στον ΙΑΝΟ, στο Mediterranean Cosmos, στη Θεσσαλονίκη.

Τελευταίος σταθμός ο ΙΑΝΟΣ στο Mediterranean Cosmos, στη Θεσσαλονίκη!
Ένα συναρπαστικό ταξίδι τελειώνει!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αναγνώστες που γνώρισα από κοντά..., ανταλλάξαμε απόψεις και σχόλια..., απλόχερες συγκινήσεις, ξαναζώντας τις ιστορίες των ηρώων μου, μέσα από την ματιά των αναγνωστών..., υπέροχες στιγμές...

Σε λίγο, ένα καινούριο ταξίδι αρχίζει...

  

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Όχι, ρε, δεν γίνεται αυτό!
- Ποιο, ρε, πάλι;
- Είναι θέατρο του παραλόγου!
- Άντε πάλι, πιάσαμε τα πολιτιστικά!
- Τι πολιτιστικά, ρε! Το δούλεμα πάει σύννεφο!
- Θα σ’ αφήσω… δεν πρόκειται να επέμβω… Θα είναι χάσιμο χρόνου διαφορετικά… δεν κάνω ερωτήσεις… Εκφράσου ελεύθερα… Τι θες να μου πεις;
- Ρε, αυτό το σκοτσέζικο ντους που κάνουμε, που αποσκοπεί; Όχι, σε ρωτάω! Απάντησε μου!
- Αρνούμαι… Το δήλωσα… Πες ό,τι έχεις να πεις!
- Ρε, όλο το πρωί χτες ήμουν στα πατώματα! Αποτυχία οι διαπραγματεύσεις… Τζίφος η κατάσταση…
- Ε! Και τι περίμενες;
- Και μετά, κατά το βραδάκι μόλις άρχισε να σουρουπώνει, τότε που σε πιάνει ο φόβος και αρχίζεις να ανατριχιάζεις…, θα την βγάλω καθαρή, δεν θα την βγάλω… να σου μια πλημμύρα αλλαγής… φως στο τούνελ ξαφνικά…, κάτι αρχίζει να κουνιέται…, ακούγεται κάποιος θόρυβος… αρχίζουν να διαρρέουν κάποιες δηλώσεις χαμογελαστές… Τι είναι όλα αυτά;
- Και δεν χαίρεσαι; Άρα τζάμπα ανησυχούσες!
- Άλλη είναι η απορία μου! Πως στα κομμάτια γίνονται αυτές οι διαρροές; Οι διαπραγματεύσεις δεν γίνονται κεκλεισμένων των θυρών; Υπάρχουν κοριοί για παγκόσμια αναμετάδοση;
- Δεν νομίζω!
- Τότε; Γίνονται οι διαπραγματεύσεις, οπότε ξαφνικά σου λέει ο άλλος… για μισό να πεταχτώ μέχρι την τουαλέτα… Και αντί για τουαλέτα πάει πίσω από τον διάδρομο και ρίχνει καμιά κλήση σε κάποιον δικό του…
- Σιγά, ρε… Πολλά μυθιστορήματα διαβάζεις…
- Βρε, άκου που σου λέω, η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία από τα μυθιστορήματα
- Αποκλείεται να γίνεται έτσι…
- Τότε; Πώς γίνεται και γιατί να γίνεται; Άλλα το πρωί και άλλα το βραδί; Είναι δυνατόν να διαφωνούν ριζικά και σε λίγες ώρες να πλησιάζουμε σε συμφωνία; Γίνεται αυτό; Εγώ δεν το βρίσκω λογικό.
- Τότε;
- Ή οι δημοσιογράφοι διαδίδουν ό,τι θέλουν, ποιος ξέρει για ποιο λόγο, ή ο καθένας εκ των διαπραγματευτών παίζει το παιχνίδι αναλόγως τι έχει μπροστά του… και ο Θεός βοηθός… Αφού είχαμε φτάσει στο σημείο να διαψεύδει ο ένας τον άλλον… και όλα αυτά σαν να μην τρέχει τίποτα… Ρε, εδώ κοτζάμ Ντάισελμπλουμ δήλωσε ότι ελάχιστα ζητήματα παραμένουν ανοιχτά! Και όλα αυτά μέσα σε ένα απόγευμα; Ρε μπας και μας δούλευαν τόσες εβδομάδες; Παίζαν μονόπολι τόσο καιρό και σου λέει, άσε θα τα ξεφουρνίσουμε στο τέλος!
- Μπα, σου λέει, καιρό έχει να κοιμηθεί ήρεμα ο έλληνας μια βραδιά…
- Ναι, εμένα λυπήθηκαν!








Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Παρ’ το από την αρχή!
- Ποιο ρε;
- Το όλο θέμα!
- Έχεις από χθες που με κούρασες! Και είμαι ακόμη κουρασμένος! Δεν σ’ αντέχω άλλο!
- Γιατί, ρε; Τι σου ‘κανα;
- Με κούρασες!
- Γιατί ρε; Σε έβαλα και έσκαψες; Σε έβαλα και έτρεξες; Τι από όλα αυτά;
- Απολύτως τίποτα;
- Ε! Τότε;
- Με βάζεις και σκέφτομαι!
- Και κουράζεσαι τελικά με το να σκέφτεσαι… Λογικό το βρίσκω… Το εθνικό μας σπορ…
- Ποιο; Το ότι σκεφτόμαστε ή το ότι κουραζόμαστε; Και από πότε έγινε…
- Από πάντα… Η σκέψη μάς φέρνει κούραση, μια εξάντληση…
- Εξυπνάδες…
- Καθόλου… Μόνο σου παραδέχτηκες ότι κουράζεσαι…
- Εμ!
- Είδες λοιπόν ότι έχουμε εκπαιδευτεί τόσο καλά στο να μας κουράζει αυτό το…
- Το ποιο; Το να σκεφτόμαστε;
- Ακριβώς! Έχουμε αφεθεί στο να αφήνουμε άλλους να σκέφτονται για μας… Διότι εμείς βρισκόμαστε σε μια αδράνεια, σε μια πνευματική νιρβάνα…
- Πνευματική νιρβάνα;
- Ναι!
- Και τι είναι αυτό; Τι εννοείς;
- Η σκέψη μας έχει πάρει την μορφή μιας επίπεδης επιφάνειας μιας ήρεμης λίμνης… Μια λεία επίπεδη επιφάνεια που πάνω της μπορεί να γλιστρήσει οτιδήποτε χωρίς να ταράξει τα νερά της…
- Και δεν υπάρχει κίνδυνος να βουλιάξεις;
- Εκεί είναι όλος ο κίνδυνος! Άμαθοι καθώς είμαστε μόλις πατήσουμε με το πόδι μας και συνεχίζουμε να περπατάμε, δεν θα αντέξει από το βάρος της νηπιακής μας ελαφράδας και θα μας φάει το μαύρο σκοτάδι του βυθού…
- Το βάρος της νηπιακής μας ελαφράδας; Τι βάρος έχει κάτι το ελαφρύ!
- Χα, χα! Με έκανες και γέλασα!
- Μπα;
- Και καθώς θα χανόμαστε στο βυθό, τα νερά θα συνεχίζουν να είναι ήρεμα, δεν θα εμφανιστούν κύκλοι που θα απομακρύνονται από το σημείο. Η απόλυτη ακινησία…
- Με τρομάζεις…
- Δεν νομίζω…, μόνο όταν θα αρχίζεις να σκέφτεσαι…

  

Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Κουδούνια, καμπάνες, στριμωξίδι!
- Εγώ πάντως δεν ακούω τίποτα…
- Έχεις πρόβλημα… Να πας σε ωριλά!
- Αποκλείεται! Δεν ακούγεται τίποτα. Και άκου να σου πω… Και η Ιωάννα της Λωρραίνης άκουγε διάφορα και είδες που κατέληξε!
- Τι θες να πεις; Ότι παραλοΐζομαι;
- Κάτι τις! Ίσα που πατάει η γάτα!
- Ρε, πάρ’ το χαμπάρι! Έρχεται το τέλος!
- Ποιο τέλος;
- Τι είναι αυτό που μας κατατρέχει εδώ και …χρόνια;
- Καλά, αυτό το ξέρουν κι οι γάτες!
- Αυτό το τέλος εννοώ!
- Τι; Έχεις πληροφορίες;
- Από ό,τι φαίνεται πλησίασε το πιστόλι στον κρόταφο!
- Πάλι θα σ’ το πω, και πάρ’ το όπως θες! Βλέπεις πολλές αστυνομικές…
- Α! Πάγαινε από δω ρε! Θα μου πεις εμένα…
- Γιατί έχω άδικο; Άκου, κουδούνια και καμπάνες!
- Λοιπόν, φτάνουμε στο τέλος!
- Μπα, θα πέσει αυλαία;
- Δούλευε, εσύ! Δούλευε! Ρε! Μας στριμώχνουν στον τοίχο!
- Με συνοδεία κουδουνιών και καμπάνων;
- Αυτά προηγούνται!
- Μάλιστα! Να και τα ηχητικά εφέ! Και μετά;
- Άμα φάμε το στριμωξίδι… Ψάξε φεγγίτη για λίγο οξυγόνο…
- Για πες!
- Θα πέσουμε όμως ηρωικά μαχόμενοι!
- Που; Στις Θερμοπύλες;
- Ρε, οι θεσμοί!
- Για αυτούς μιλάς τόση ώρα;
- Οι θεσμοί το δήλωσαν… Ήρθε το τέλος. Λύση εδώ και τώρα! Άμα θέλουμε να αποφύγουμε κανένα ολισθηρό ατύχημα!
- Όπα, έχουμε και παράβαση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας!
- Ρε, βλάκα!
- Ολισθαίνεις! Εγώ δεν σε έβρισα!
- Αυτό έλειπε!
- Δηλαδή θες να πεις…
- Θέλω να πω… ό,τι το πανηγύρι τελείωσε… Τα κεφάλια πάλι μέσα…
- Και δεν… Έστω κάτι… Δεν κερδίσαμε τίποτα;
- Κοίτα να σου πω! Αποτέλεσμα ακόμη δεν υπάρχει… Αλλά αυτό το πήγαινε έλα δεν πάει άλλο, σου λέει. Τέλος!
- Κι εμείς;
- Εμείς… Λίγη υπομονή ακόμη…
- Και δεν μου λες;
- Λέγε!
- Πόσα υπογλώσσια θα χρειαστεί να έχω μαζί μου;

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Πως είσαι;
- Δυο χαρές και μια τρομάρα!
- Α! Καλά! Άρχισες πάλι!
- Και γιατί να μην αρχίσω;
- Και γιατί να αρχίσεις; Καινούρια βδομάδα, καλοκαιράκι μύρισε…
- Έχεις πρόβλημα όσφρησης, να το κοιτάξεις αυτό! Το μόνο που μυρίζει είναι η σπανακόπιτα που ετοιμάζει η θειά μου η Αμερσούδα…
- Τι, ήρθε; Καλώς τα δέχτηκες! Τυχερούλη! Θα χορτάσεις πίτες και φαγιά!
- Ναι, ναι! Θα πέσουμε με τα μούτρα στο φαΐ! Με δουλεύεις κανονικά! Πάντως μέχρι στιγμής, φθινόπωρο μυρίζει… Και έχουμε Ιούνιο… Όλα πάνε… Άστα…
- Δεν πρόκειται να αλλάξεις…
- Τι να αλλάξω ρε; ; Αλλάζει και τίποτα; Κάθε μέρα είμαστε στο …παρακαλώ αναμείνατε στο ακουστικό σας, σε λίγο προωθείστε… Πόσο πια, αυτή η προώθηση! Θα κολλήσουμε στον τοίχο;
- Ή θα μας κολλήσουν στον τοίχο!
- Αυτά φοβάμαι! Χώρια τα άλλα!
- Ποια άλλα;
- Ξέρεις πόσοι φεύγουν ή ετοιμάζονται να ξενιτευτούν; Κι όλοι νέοι! Όλο το ζωντανό δυναμικό της χώρας ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω του. Ποιος θα μείνει; Αλλά και θα μου πεις… Και να μείνουν να κάνουν τι; Να δουλέψουν που; Και να κάνουν τι; Να περιμένουν να τελειώσει η προώθηση και μετά να δουν; Μη σου πω ότι θα πλησιάζουν τότε την ηλικία για συνταξιοδότηση. Όχι εμείς! Αυτοί! Καταλαβαίνεις δηλαδή! Το βάρος είναι στο λαό και πάλι, όπως ήταν πάντα, όπως θα είναι πάντα. Και μετά κυκλοφορούν εκλογές… Τι να τις κάνουμε τις εκλογές; Να ξοδευτούμε κι από πάνω; Και τι θα βγει; Θα αλλάξει κάτι; Τότε, να πηγαίνουμε δυο φορές τον χρόνο σε εκλογές.
- Δυο φορές;
- Τους έξι μήνες πριν από τις εκλογές θα βαυκαλιζόμαστε με τις πλουσιοπάροχες υποσχέσεις ένθεν και ένθεν, διότι αμφότερες οι πλευρές δηλώνουν κατηγορηματικά ότι έχουν ένα μοναδικό και μαγικό τρόπο να λύσουν όλα τα προβλήματα…
- Και τους άλλους έξι;
- Τους άλλους έξι μετά τις εκλογές, θα κλαίμε τη μοίρα μας, όποιος και να βγει! Μέχρι να κλείσει ο κύκλος των έξι μηνών για να μπούμε και πάλι στο εξάμηνο των υποσχέσεων και των μοναδικών σωτήρων… Και μέχρι τότε θα έχουμε συρρικνωθεί και θα φύγουμε όλοι από την χώρα!
- Τι μου λες τώρα; Τι μου λες τώρα;
- Να δεις τι ωραία που θα είναι τότε! Μια ανεξερεύνητη γη του πυρός!


Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015

Το Σάββατο 6 Ιουνίου, στη Θεσσαλονίκη, στον ΙΑΝΟ Καλαμαριάς.


ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Πες τίποτα άλλο!
- Σαν  τι δηλαδή;
- Όποτε σε βλέπω τα ίδια και τα ίδια. Έτσι ο Τσίπρας, έτσι η Αγκέλα, έτσι ο Γιάννης, έτσι ο Σόιμπλε…
- Υπάρχει και τίποτα άλλο;
- Αυτή είναι η ζωή μας δηλαδή;
- Κατά τα φαινόμενα!
- Και μέχρι να γεράσουμε έτσι θα την βγάλουμε;
- Λες να υπάρχει τίποτα καλύτερο;
- Εσύ τι λες; Δεν υπάρχει; Η ζωή είναι αλλού…
- Αυτό ακριβώς! Είναι αλλού, δεν βρίσκεται εδώ… Μετακόμισε… Μη σου πω μετανάστευσε…
- Να τα βάψουμε μαύρα δηλαδή;
- Πάντα υπάρχει ελπίδα…
- Αυτή η ελπίδα θα μας φάει… Συνέχεια αυτά ακούω…
- Κάποτε θα τελειώσει αυτό…
- Το θέμα είναι πότε; Πρέπει να φανεί ένα φως…
- Ρε, αυτό το φως που λες, εύχονται, και μέσα εδώ, να μην ανάψει…
- Και γιατί;
- Για να αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις…
- Έλα…
- Κοίτα να σου πω…, την αμαρτία μου θα στην πω…, εγώ Τσίπρα δεν ψήφισα, αλλά…
- Δεν ψήφισες Τσίπρα;
- Ναι, ρε δεν ψήφισα, τι να κάνουμε τώρα; Ναι, αλλά δεν είμαι από αυτούς που κάνουν ευχέλαια κάθε μέρα να αποτύχει… Οι εκλογές τέλος… Υπάρχει ένα αποτέλεσμα… Αυτό πρέπει να δεχτούμε για να δούμε τι θα γίνει από δω και πέρα…
- Τι να γίνει; Ως φαίνεται μηδέν από μηδέν πάλι μηδέν…
- Να φτάσουμε πρώτα στο τέλος… Να δούμε… Να στέλνουμε θετική ενέργεια, να μην μιζεριάζουμε και να τραγουδάμε το “…ήρθε μια γριά από την πόλη και έφερε το χάσι χάσι, παναγίτσα μου να χάσει…” Και δώστου …βουντού για να φανούμε εμείς ότι είχαμε δίκιο… Κάπου υπάρχει μια αλήθεια που περιμένει να φανεί. Ας την αφήσουμε να βγει κάποτε. Για να δούμε ποιος είναι ποιος! Αυτό μας ενδιαφέρει τώρα! Το αποτέλεσμα! Αυτό που θα αλλάξει την ζωή που δεν έχουμε, την ζωή που ελπίζουμε!
- Τι ωραία που τα λες! Πες κι άλλα!


Η συγγραφέας Γιώτα Φώτου γράφει για το "κράτησέ μου μια αλήθεια για το τέλος" του Βασίλη Μόσχη


Εξ ορισμού  ένα μυθιστόρημα, για να χαρακτηρισθεί επιτυχημένο, πέρα από την έκταση αφήγησης που προϋποθέτει εμπεριέχει πολυπλοκότητα, διαφορετικά επίπεδα χρόνου, πλοκή συνήθως φανταστική με κάποια πραγματικά στοιχεία και ολοκληρωμένους χαρακτήρες που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους  σε προκαθορισμένη διάταξη που ορίζει ο δημιουργός του. 
Το βιβλίο "Κράτησέ μου μια αλήθεια για το τέλος"  έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά αναδεικνύοντας την ικανότητα, το ταλέντο και τη μαεστρία του δημιουργού του.
Είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του  Βασίλη Μόσχη   (το πρώτο ήταν το μπεστ σέλλερ Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της που απέσπασε θερμές κριτικές). Ο Βασίλης Μόσχης σπούδασε Αγγλική γλώσσα και φιλολογία στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, γράφει την καθημερινή στήλη Ουδέν σχόλιον στην εφημερίδα Ολύμπιο Βήμα της Κατερίνης και τη στήλη Βιβλίο ενώ έχει γράψει οκτώ βιβλία για τη διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας.

« Κράτησε μου μια αλήθεια για το τέλος».
 Το εξώφυλλο καλαίσθητο και απόλυτα δεμένο με την υπόθεση ενώ ο τίτλος εμπεριέχει τη λέξη κλειδί που είναι η «αλήθεια».   Εξάλλου όπως τονίζει ο συγγραφέας στον πρόλογο « η αλήθεια είναι το ζητούμενο και γλυκά την αποδιώχνουμε».
 Σημειολογικός ο τίτλος. Η αλήθεια αποκαλύπτεται μόνο στο τέλος του βιβλίου, τότε που τη μαθαίνουν και οι αναγνώστες αφού το βιβλίο χαρακτηρίζεται από ανατροπές οι οποίες συνεχίζονται ως τις τελευταίες σελίδες και καταφέρνουν να αιχμαλωτίσουν το ενδιαφέρον. 
Στην πραγματική ζωή πόσο μπορεί να αργήσει αυτή η αποκάλυψη της αλήθειας;  Για πόσο χρονικό διάστημα μπορούν να κρατηθούν κρυμμένα μυστικά;  Κρατούνται εσαεί κρυμμένα μυστικά ή μήπως ακόμα κι όταν όλα δείχνουν πως είναι πλέον αργά όλα βγαίνουν στο φως; Πόσο αδύναμος είναι ο άνθρωπος μπρος στη μοίρα και πόσο ο ίδιος μπορεί να πάρει στα χέρια του την ίδια του τη ζωή ή να αποδώσει μόνος του δικαιοσύνη; Αυτά τα ερωτήματα μπαίνουν μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος, ερωτήματα στα οποία ο συγγραφέας δεν απαντά ξεκάθαρα θέλοντας να κάνει τον αναγνώστη συμμέτοχο. Εξάλλου αυτό δεν είναι λογοτεχνία; Η ερμηνεία σύμφωνα με τα ξεχωριστά προσωπικά βιώματα;
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όταν  στις πρώτες σελίδες του βιβλίου μια ηλικιωμένη γυναίκα, η Μαριάνθη, γίνεται μάρτυρας μιας δολοφονίας δεν μπορεί να περάσει από το μυαλό του αναγνώστη ότι θα διαβάσει κάτι παραπάνω από ένα μυστηριώδες ίσως αστυνομικό μυθιστόρημα, πόσο περισσότερο ότι τον περιμένει ένα ταξίδι στο παρελθόν, σε στιγμές σημαντικές για την ιστορία της Ελλάδας.
Η Μαριάνθη  βρίσκεται στην υπηρεσία του μοναχικού αλλά διάσημου ηθοποιού Αλέξη Μακρή από την εποχή που εκείνος ήταν μικρός. Γύρω από αυτόν τον ήρωα  σταδιακά ο συγγραφέας υφαίνει την πλοκή αρχίζοντας να εμφανίζει πρόσωπα με διαφορετικό χαρακτήρα και υπόσταση. Η Δανάη Ρήγα, η νεαρή δικηγόρος που έχει καταφέρει με κόπο και στερήσεις να επιτύχει τους στόχους της, μαγνητίζει τον ηθοποιό αλλά η ίδια  ερωτεύεται τον Νικόλα Χαλκιά ο οποίος μόνο ξεκάθαρες προθέσεις δεν έχει για εκείνη. Δίπλα στον ηθοποιό  εμφανίζεται επίσης μια άλλη νέα γυναίκα η Ζωή Μεταξά. Με ποια από τις δυο είναι ερωτευμένος ο νεαρός Αλέξης; Τι είναι αυτό που κρύβει κάνοντας το μυαλό του αναγνώστη να τρέχει σε χίλιους δρόμους;


Ο έρωτας έχει το ρόλο του μέσα στο βιβλίο – πώς θα μπορούσε εξάλλου να λείπει αφού το μυθιστόρημα αναπαριστά την πραγματική ζωή στην οποία ο έρωτας έχει κυρίαρχο ρόλο. Ο έρωτας συνδέει πολλούς από τους ήρωες του βιβλίου και τον βλέπουμε σ’ όλες τις μορφές του: να γίνεται κινητήριος δύναμη, στήριγμα, ελπίδα, λιμάνι όπως επίσης και καταστροφή, να δίνει πόνο ή να οδηγεί σε συμβιβασμούς, να εξαπατά, να προδίδει.  Γίνεται πρόφαση για τον συγγραφέα έτσι ώστε να μπει στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και να εξετάσει διαφορετικές συμπεριφορές και στάσεις ζωής. 

Εκτός από τη Μαριάνθη δίπλα στους νεαρούς ήρωες συνυπάρχει και παίζει καθοριστικό ρόλο  μια άλλη γενιά, αυτή που έζησε τον πόλεμο, την κατοχή, τον εμφύλιο και όρισε τη διαδρομή των απογόνων της. Υπάρχει άραγε άνθρωπος  του οποίου η ζωή δεν σχετίζεται με τις ρίζες του και τις αποφάσεις προγενεστέρων;  Ο χαρακτήρας όμως μπορεί να θεωρηθεί ότι κληρονομείται; Τα παιδιά μοιάζουν στους γονείς; Ακολουθούν ή επαναλαμβάνουν τις πράξεις τους; Αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο;

Ο Γεράσιμος Χαλκιάς, πατέρας του Νικόλα, ψάχνει να βρει την ταυτότητα αυτού που τον εκβιάζει στο παρελθόν, στα χρόνια της γερμανικής κατοχής τότε που κάποιοι δε δίστασαν να συνεργαστούν με τους κατακτητές ή να αδικήσουν συμπατριώτες.
Ο πατέρας του Γεράσιμου, πιο πίσω ακόμα, δρα στα ληστοκρατούμενα βουνά των συνόρων της τότε ελεύθερης Ελλάδας, φέρνοντας στο προσκήνιο ιστορικές στιγμές που έχουν ένα ξεχωριστό χρώμα και πράξεις οι οποίες μπορούν να πάρουν πολλές ερμηνείες. Εδώ είναι που αναφέρεται και η πρώτη μετανάστευση των ελλήνων στην Αμερική . Τρεις γενιές, τρεις λοιπόν, διαφορετικές εποχές, τρεις διαφορετικοί τρόποι ζωής που ωστόσο εκτός από το αίμα έχουν κοινά που τους συνδέουν αναμεταξύ τους.


Η Αργυρώ, μητέρα της Δανάης έχει φυλαγμένα τα δικά της μυστικά που ανάγονται επίσης στην εποχή της κατοχής και του εμφυλίου. Μιας εποχής που ο συγγραφέας καταφέρνει να ζωντανέψει με επιτυχία χρησιμοποιώντας τόσα πραγματολογικά στοιχεία όσα πραγματικά χρειάζονται για να στηρίξουν το μύθο προκαλώντας έντονη συναισθηματική φόρτιση στον αναγνώστη.  Κι εδώ επίσης παρακολουθούμε τη δράση τριών γενεών. Ιδιαίτερα φορτισμένη η σκηνή όπου η μάνα ψάχνει το νεκρό παιδί της σκάβοντας το χώμα με τα νύχια της. Μια μάνα που γεύεται τον πόνο σε όλο του το μεγαλείο, βιώνει τα αποτελέσματα του πολέμου με τον χειρότερο τρόπο, μένει στη ζωή ελπίζοντας σε μια συνάντηση με το δεύτερο χαμένο παιδί της, τον μόνο δικό της άνθρωπο που της απόμεινε, την άλλη κόρη που η ίδια είχε παραδώσει στη δούλεψη της εύπορη κυρίας με μοναδική έννοια την επιβίωσή της  κι όταν αυτή η συνάντηση έρχεται τότε η μάνα αφήνεται στο θάνατο έχοντας ξεμείνει από απόθεμα δύναμης.  Απέναντι ένας άλλος κόσμος, εκείνος του άπληστου κτηματία που  διαφεντεύει μοίρες,  αποφασίζει για ζωές,  έχει άλλη άποψη για την τιμή και την υπόληψη του καθενός.   Ως πού μπορεί να φτάσει η προστασία του προσωπικού συμφέροντος; Είναι δυνατόν μπρος σ’ αυτό  το προσωπικό συμφέρον  να θυσιαστούν ζωές, ακόμα και ολόκληρα χωριά;  Πως ακριβώς ορίζεται η ακεραιότητα του χαρακτήρα;  Σίγουρα δεν υπάρχουν δικαιολογίες για ακραίες συμπεριφορές, υπάρχουν όμως εξηγήσεις για αυτές τις συμπεριφορές ή όλα έχουν σχέση με την ψυχοσύνθεση του κάθε ατόμου;

Διαφορετικές κοινωνικές τάξεις λοιπόν, διαφορετικές ιδεολογίες, ξεχωριστοί χαρακτήρες, άλλα σχέδια, στόχοι και προσδοκίες.  Η ανέχεια, η φτώχεια, η αδικία αλλά και η εκμετάλλευση, η απληστία  ορίζουν μοίρες, σημαδεύουν ζωές, χαράζουν πορείες.  Η ύπαρξη μιας μεγάλης γκάμας διαφορετικών χαρακτήρων  μέσα στο κείμενο αποδεικνύει την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ψυχής και σκέψης.  Η γυναίκα της εποχής  γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης στις ορέξεις του αρσενικού ωστόσο καταφέρνει να βρει τη δύναμη να αγωνισθεί προκειμένου να βοηθήσει τους αγαπημένους της.  Η γυναίκα που είναι ερωμένη, σύζυγος αλλά πάνω από όλα μητέρα . Η γυναίκα που μπορεί να μαζέψει τα συντρίμμια και να προχωρήσει εμπρός στη ζωή κι ας κρύβει βαθιά μέσα της μεγάλο πόνο. Η ζωή δυστυχώς πρέπει να συνεχιστεί ακόμα κι όταν όλα έχουν χαθεί.

Ιδιαίτερη φιγούρα μέσα στο βιβλίο η Λέγκω της οποίας το μυαλό σάλεψε εξαιτίας του μεγάλου πόνου,  η Λέγκω που  μέσα στην απομόνωσή της βλέπει καθαρότερα από τους άλλους, η Λέγκω που έχει κομβικό ρόλο τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν.
Ο χώρος στον οποίο κινείται η ιστορία είναι αφενός ο Όλυμπος με το Λιτόχωρο, τον Άγιο Παντελεήμονα, το ορεινό Λιβάδι και τον παραθαλάσσιο Πλαταμώνα κι αφετέρου η Αθήνα, η Ύδρα, το Σούνιο.  Ο Όλυμπος τόσο στην εποχή της κατοχής όσο και στην εποχή των ληστών έχει να παρουσιάσει άκρως ενδιαφέρουσες ιστορίες με αγώνες, θυσίες και κατορθώματα.  Ο συγγραφέας χωρίς να κουράζει με ατέλειωτες και περιττές περιγραφές και  χρησιμοποιώντας απλή, ζεστή γλώσσα -απαλλαγμένη από λογοτεχνικούς ακροβατισμούς-  καταφέρνει να μεταφέρει τον αναγνώστη στις περιοχές αυτές, τον βάζει να περπατά δίπλα στους ήρωες, να νοιώθει  τον αέρα του βουνού, να ακούει τον ήχο του κύματος και παράλληλα εγείρει τα συναισθήματά του, τον ωθεί να συμπάσχει και να αγωνιά δίπλα στους ήρωες, να ελπίζει, να αγανακτά, να προσδοκά τη λύτρωση.

Πέρα από τα ιστορικά γεγονότα και την πολυπλοκότητα των τρόπων δράσης των ηρώων εκείνο που χαρακτηρίζει το βιβλίο είναι η άψογα δομημένη πλοκή, μια πλοκή με σωστά τοποθετημένες υφέσεις και εντάσεις που εξακτινώνεται σε παράλληλους δρόμους και  συγκλίνει πάλι στον κεντρικό άξονα δημιουργώντας την αίσθηση του μυστηρίου και κρατώντας καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα. Παρόλο που ο συγγραφέας  κάνει τη χρήση προοικονομίας στο κείμενό του, πλέκοντας με τέχνη το μύθο και συνδέοντας γεγονότα, ήρωες και καταστάσεις, ο αναγνώστης συχνά βρίσκεται προ εκπλήξεων. Το τέλος απρόσμενο αλλά λυτρωτικό. Όλα μπαίνουν στη θέση τους και η αλήθεια που φανερώνεται καταφέρνει να φέρει τη γαλήνη στην ψυχή όχι μόνο των ηρώων αλλά και των αναγνωστών οι οποίοι κλείνοντας το βιβλίο κρατούν τους προβληματισμούς, τις παραδοχές, την ιστορία μέσα τους.

Του εύχομαι καλή επιτυχία και στον Βασίλη Μόσχη δημιουργικότητα ώστε να μας δώσει κι άλλα ενδιαφέροντα βιβλία.


Από την παρουσίαση του βιβλίου στην Λάρισα, στις 22/4/2015 στο Γαλλικό Ινστιτούτο Λάρισας. Στο πάνελ ο Βασίλης Μόσχης, η Γιώτα Φώτου, συγγραφέας και ο Δημήτρης Γκατζούνης, πρόεδρος του Συλλόγου Λιβαδιωτών Λάρισας.

Τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τα υπέροχά τους λόγια! 


Πέμπτη 4 Ιουνίου 2015

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τι σκουντάς;
- Ξύπνα! Σε πήρε ο ύπνος!
- Και που με πήγε; Άσε με να κοιμηθώ! Χαλαρώνω! Δεν ακούς το κύμα που χαϊδεύει τα πόδια μου; Άσε τώρα που βρήκα ευκαιρία! Να μαυρίσω και λίγο!
- Καλά, εσύ στον κόσμο σου!
- Και πολύ καλά κάνω! Γουστάρω τον κόσμο μου! Αλλά σταμάτα τις φιλολογίες…  λέγε λοιπόν… Ως προς τι, αυτή σου η βιασύνη και μου χαλάς την ησυχία μου;
- Θέλω να ακούσεις αυτό!
- Ποιο;
- Άσε με να σου πω! Με διακόπτεις συνέχεια!
- Εγώ; Ό,τι θες λες, μου φαίνεται!
- Άκου! Άκου αυτό… Το να ζητάμε πολλά από την Ελλάδα μπορεί να στραγγαλίσει την ανάπτυξη. Αλλά το να ζητάμε πολύ λίγα μπορεί να έχει επιπτώσεις σε όλη την ευρωζώνη…
- Και ποιος έκανε τέτοια βαρυσήμαντη δήλωση;
- Ο Ολάντ… της Γαλλίας!
- Μάλιστα!
- Αυτό έχεις να πεις μονάχα;
- ΤΙ θες να σου πω;
- Πως το βλέπεις αυτό;
- Κάτι έπρεπε να πει κι αυτός… Όλοι λένε, να μην πει κι αυτός κάτι;
- Και;
- Δεν έχει και!
- Και τι έχει;
- Έχει ότι… κάτι πρέπει να κάνουμε, διότι θα αρχίζει να μυρίζει το παιχνίδι.. και η βρώμα θα μας κάνει να τρέχουμε…
- Λίγο πιο ξεκάθαρα.
- Ρε, μεγάλε… Τώρα το κατάλαβε ότι ζητώντας τόσο πολλά δεν πρόκειται να σηκώσει κεφάλι η χώρα; Μας δουλεύει; Δηλαδή όταν τα ζητούσαν και τα ζητούν τόσα μέτρα τι τους ενδιέφερε; Η ανάπτυξη ή μη ανάπτυξη; Και πως μπορεί να μετρήσει κανείς τα πολλά και πως τα λίγα; Πόσο πολλά είναι τέλος πάντων αυτά; Ένα παράδειγμα θα σου πω. Το ΙΚΕΑ στην Αυστρία έχει τελείως διαφορετικές τιμές από εδώ. Μη σου πω ότι εδώ φτάνουν μέχρι και 150% πάνω! Και έχουμε και κρίση. Και δεν έχουμε λεφτά να αγοράσουμε. Δηλαδή οι Αυστριακοί είναι πιο έξυπνοι από μας; Ή μήπως είναι πιο φτωχοί από μας και τους λυπήθηκαν και τους έχουν μικρότερες τιμές;
- Που κολλάει τώρα το ΙΚΕΑ με αυτά που σου λέω;
- Δεν είναι το ΙΚΕΑ, ρε μεγάλε, που κολλάει! Είναι όλη η φιλοσοφία αντιμετώπισης που έχει να κάνει με την Ελλάδα!
- Και γιατί;

- Γιατί έχουμε ωραίο …ποπό!