- Καιρός ήταν!
- Να ‘ρθει το Πάσχα; Έρχεται οσονούπω και πολύ γρήγορα
μάλιστα! Ντάλα χειμώνα! Άντε να βγεις έξω να γυρίσεις σούβλες…
- Θα ψήσουμε οβελία και φέτος; Η κρίση δεν τον άγγιξε τον
οβελία, βλέπω…
- Κοίτα να σου πω, καλή, χρυσή και άγια η κρίση αλλά μην το
παρα… κιόλας! Μην τα ισοπεδώσουμε όλα! Κάτι να κρατήσουμε και για μας…
- Ναι, αλλά εγώ δεν εννοούσα το Πάσχα… Αλλού το πήγαινα εγώ και
εσύ μου το πήγες αλλού!
- Πάλι λοξοδρόμησα;
- Εμ, όπως πάντα! Άργησε η δικιά σου…
- Ποια είναι δικιά μου;
- Η Βίκυ ρε! Αυτή που απέδρασε από το Δρομοκαΐτειο;
- Σιγά, ρε φίλε από που κι ως που δικιά μου; Ούτε την ξέρω,
ούτε με ξέρει… άσε που αυτή είχε λεφτά και ξόδευε ενώ εγώ…
- Είπε ότι θα κελαηδήσει!
- Τι; Κάνει και μιμήσεις;
- Άσε τα αστεία, ρε! Θα μιλήσει, λέει! Θα πει ονόματα,
πρόσωπα και πράγματα!
- Για αυτό είπες καιρός ήταν; Ναι, αλλά γιατί δεν μίλησε από
την αρχή; Τώρα ξαφνικά θυμήθηκε;
- Εσύ τι λες; Δεν ξέρει πρόσωπα και πράγματα;
- Δεν λέω αυτό! Κανονικά πρέπει να γνωρίζει… Αλλά γιατί
δεν μίλησε από την αρχή; Ο ένας καλύπτει
τον άλλον; Είδε κι αποείδε, και σου λέει, δεν βγαίνω που δεν βγαίνω, ας καλέσω
κι άλλα πουλάκια στο κλουβί. Να έχουμε παρέα… Να μην είμαστε μόνοι μας!
- Και λες ότι θα πει;
- Δεν ξέρω τι να πω; Άμα είναι αποφασισμένη να ξεκαθαρίσει
τη θέση της… Διότι δεν μπορεί να είναι μόνο ένας που μάζευε κεχρί… Θα είναι κι
άλλα πουλάκια…
- Μπα, έχει κουραστεί… εγώ πιστεύω ότι θα ξετυλίξει το
κουβάρι… άντε να δούμε…
- Εμ, να δούμε… Τι θα γίνει με αυτό το κουβάρι… Να δούμε τι
θα φτιάξουμε… Κανένα φουλάρι, καμιά ζακέτα…
- Ξέρεις ότι υπάρχουν και πλεκτά παλτό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου