ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Μπούχτισα! Φτάνει πια!

- Καλά, ηρέμησε!

- Όχι, ρε παιδί μου! Την θες; Την θες; Παρ’ την! Δικιά σου! Στην χαρίζω!

- Σκέψου το καλά, πρώτα! Μη βιάζεσαι!

- Το σκέφτηκα πολύ καλά μάλιστα! Πάρα πολύ καλά! Να πάει στον αγύριστο!

- Μπορεί να σου χρειαστεί κάποια στιγμή…

- Να μου χρειαστεί;
- Ναι, δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί κάποια στιγμή… Μπορεί να μετανιώσεις…

- Δεν υπάρχει περίπτωση… Η απόφαση μου είναι τελική… Και αμετάκλητη… Ένα και ένα κάνουν δύο… Την θες ή να την δώσω κάπου αλλού;  Άντε μην την αρπάξω και την πετάξω από το παράθυρο…

- Ναι… να έχουμε κι άλλα… να περνάει κανένας ανυποψίαστος και να τρέχουμε στα νοσοκομεία. Για τέτοια είμαστε; Να πληρώνεις και αποζημιώσεις!

- Είδες λοιπόν; Όπως και να το δεις είναι μια καταστροφή! Άχρηστη, τελείως…

- Καλά, πότε να έρθω να την πάρω;

- Να μην είμαι στο σπίτι… Να μην την βλέπω… Αλλά όχι, θα είμαι… Για να θριαμβολογήσω με την αποχώρησή της…

- Τι να πω κι εγώ; Εσύ αποφασίζεις…

- Ναι, ρε εγώ αποφασίζω… Θα κάνω και οικονομία στα υπογλώσσιά μου… Θα ηρεμήσω… Θα βρω τη γαλήνη μου… Φτάνει… Διότι έτσι θα κόψω τις ειδήσεις, θα κόψω τα πάνελς, θα κόψω όλους τους επί παντός επιστητού ειδικούς και ανειδίκευτους… Θα ηρεμήσω… Το κατάλαβες;  Θα αποκτήσω την γαλήνη μου αυτήν που είχα χάσει εδώ και κάμποσα χρόνια… έτσι την μια, έτσι την άλλη, από την μια λέμε, από την άλλη ξελέμε, την μια κρύο, την άλλη ζέστη, την μια μαστίγιο, την άλλη καρότο… Αποκλείεται να αλλάξω γνώμη! Γκέγκε;

- Εντάξει ρε φίλε μου, δεν σε είπαμε και καμπούρη… Κάνε ό,τι θες. Αφού τα είπαμε… Δεκτόν…

- Θα γλυτώσω από αυτό το πήγαινε έλα του ασανσέρ… Από το ρετιρέ στο υπόγειο και τούμπαλιν! Τέλος! Όπως του φανεί του κάθε λωλοστεφανή! Ό,τι θυμάται χαίρεται, και να τα υπογλώσσια πάν κι έρχονται, μέχρι να αντιληφθείς ότι τζάμπα περνάς από τις Συμπληγάδες πέτρες!

- Αμάν βρε παιδί μου! ‘Εχει και Οδύσσεια η ιστορία σου!