ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Σου βγάζω το καπέλο!

- Ποιο καπέλο; Βλέπεις να φοράω κανένα καπέλο;

- Το δικό μου, ρε!

- Το δικό σου;

- Ναι, ρε!

- Αφού… αφού ούτε εσύ φοράς καπέλο!

- Τρόπος του λέγειν… Υποκλίνομαι μπροστά σου…

- Μπα! Ξαναγύρισαν οι βασιλικές δυναστείες; Σου είπαν ότι χρίστηκα πρίγκιπας στο πριγκιπάτο του Ελλαδιστάν;

- Χα, χα γελάσαμε πάλι! Να ‘σαι καλά, ρε συ!

- Για λέγε, όμως! Κάπου το πας εσύ!

- Απέδειξες τελικά ότι έχεις το κληρονομικό χάρισμα!

- Κληρονομικό χάρισμα; Σε τι;

- Ό,τι είπες έγινε!

- Επειδή το είπα εγώ έγινε;

- Ναι παιδί μου! Θεάματα παντού! Ένα απέραντο θέαμα η χώρα! Περάστε κόσμε!

- Δηλαδή από ένα απέραντο φρενοκομείο, γίναμε θέαμα; Ρεζίλι των σκυλιών δηλαδή! Και τι είναι αυτό που έγινε; Αν και σε πληροφορώ τίποτα δεν γίνεται επειδή το λέω εγώ ή κάποιος άλλος!

- Μα παιδί μου, το ‘πες κι έγινε… γίνεται… και συνέχεια εξελίσσεται…

- Δηλαδή…;

- Ανοίγουν πόρτες, κλείνουν πόρτες, καλωσορίσματα… καλέσματα από το παράθυρο… έλα εσύ, φύγε εσύ… χαμόγελα όλο υπονοούμενα… καλώς όρισες έρωτα που λέει και το τραγούδι… απιστίες…, διαζύγια…

- Μη μου πεις και τίποτα για διατροφές γιατί θα ξεφωνίσω…

- Ρε, χαμός γίνεται… Θα δούμε κι άλλα… Απεγνωσμένα ραβασάκια… Στέλλα μη φύγεις… κρατάω μαχαίρι…

- Δεν το λες καλά… Στέλλα φύγε κρατάω μαχαίρι, είναι το σωστό…

- Όχι, στην περίπτωση μας είναι διαφορετικά τα πράγματα… Μη σου πω ότι το έργο μας λέγεται, ανάμεσα σε δυο αγάπες… ή είναι σκληρός ο χωρισμός ή κουράστηκα να σ’ αποκτήσω ή το μεροκάματο του πόνου…

- Τι είναι όλα αυτά, ρε;

- Ταινίες από τον παλιό καλό κινηματογράφο που έκαναν θραύση στην εποχή μας…

- Και τι σχέση έχουν με το σήμερα;

- Δεν έχουν; Και πολύ μάλιστα…

- Να σου πω κι εγώ ένα, τότε…

- Ποιο;

- Αμάρτησα για το παιδί μου…

- Αχ! Κάποτε κλαίνε κι οι δυνατοί!