Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Μ’ αρέσει όλο αυτό! Την βρίσκω!
- Ποιο, ρε;
- Όλο αυτό το τουρλουμπούκι!
- Το τουρλουμπούκι;
- Ναι, ρε! Κάτι είναι κι αυτό! Μια αλλαγή! Βρήκε η ζωή μας ένα ενδιαφέρον!
- Γιατί, τόσο καιρό δεν είχες ενδιαφέρον για τίποτα;
- Πώς δεν είχα! Είχα! Αλλά μου εξαφάνισαν όλα πια τα ενδιαφέροντα!
- Σε βρίσκω πολύ αισιόδοξο!
- Όπως θες παρ’ το!
- Και δεν μου λες, τι είναι αυτό που σε αρέσει και την βρίσκεις, όπως λες!
- Όπου βρεθείς και όπου σταθείς συναντάς πρόσωπα χαμογελαστά, ευτυχισμένα που θέλουν να σου μεταδώσουν και εσένα τη χαρά τους και την αισιοδοξία τους! Τελικά θα γίνουμε μια ευτυχισμένη ατμόσφαιρα, θα γίνουμε!
- Και που γίνεται όλο αυτό;
- Μου φαίνεται ζεις πίσω από τον ήλιο! Γέμισε ο κόσμος και ο ντουνιάς! Δεν παίρνεις χαμπάρι τίποτα εσύ; Πλησιάζουν οι εκλογές… Που ζεις;
- Και επειδή πλησιάζουν;
- Δεν βλέπεις; Παντού οι υποψήφιοι, χαμόγελα σκορπούν και ξεγεννούν ελπίδες! Και λες και εσύ, κάτι καλό θα γίνει, θα αλλάξει αυτή η χώρα, όλα θα πάνε καλά, θα αρχίσουμε να χαμογελάμε, θα πετάξουμε τα λεξοτανίλ!
- Έλα, ρε πως τα λες έτσι!
- Πώς να τα πω; Αφού έτσι είναι, χώρια που μου φαίνεται ότι οι υποψήφιοι είναι περισσότεροι από αυτούς που θα ψηφίσουν!
- Ε, αφού είναι τριπλές οι εκλογές!
- Άρα τριπλή και η χαρά! Και δεν μου λες, εσύ ποιόν θα ψηφίσεις;
- Α! δεν σου λέω. Μάλλον με αυτόν που θα βγει!
- Και γιατί;
- Έτσι δεν γίνεται;
- Τι γίνεται δηλαδή;
- Πόσοι σε πλησίασαν για να τους ψηφίσεις;
- …
- Είδες; Και τι λες σε όλους; Ναι, βέβαια, εσένα θα ψηφίσω, ποιον άλλον; Και κάθεται ο καημένος το βράδυ και μετράει τις υποσχέσεις και τις μεταφράζει μετά σε ψήφους! Και ω του θαύματος, βλέπει ότι βγαίνει, ότι είναι μέσα στους επιτυχόντες! Και την επόμενη μέρα των εκλογών…
- Τι γίνεται την επόμενη μέρα των εκλογών;
- Ψάχνει σαπούνι για να πλυθεί!



Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Το βιβλιοπωλείο ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΟ και οι εκδόσεις ΘΕΡΜΑΪΚΟΣ σε συνεργασία με την Ομάδα Δημιουργικής Γραφής Κομοτηνής σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου "ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ" του ΒΑΣΙΛΗ ΜΟΣΧΗ. Για το συγγραφέα θα μιλήσει η ΕΦΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ εκ μέρους της Ομάδας Δημιουργικής Γραφής και για το βιβλίο θα μιλήσει η ΑΣΗ ΚΙΟΥΡΑ, συγγραφέας.


ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ | Ο Πολιτιστικός Όμιλος Λιτοχώρου παρουσιάζει το "κράτησέ μου μια αλήθεια για το τέλος" στο Mare- Κτήμα Φαργκάνη, Γρίτσα Λιτοχώρου


Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Πολύ σκεφτικό σε βλέπω!
- …
- Κάτι σε απασχολεί!
- …
- Γιατί δεν μου απαντάς;
- Σκέφτομαι!
- Αυτό το κατάλαβα! Τι είναι αυτό που σκέφτεσαι και σε έχει βυθίσει τόσο πολύ;
- Ξέρεις τι με απασχολεί;
- Για πες!
- Πόσα χρόνια τώρα παίρνουμε δάνεια; Να η δόση του πρώτου εξαμήνου, να η δόση του δεύτερου εξαμήνου και πάει λέγοντας…
- Ε; Και;
- Τι ε και, ρε χαϊβάνι; Τόσα χρόνια δανειζόμασταν και μας ήρθε ο ουρανός σφοντύλι. Αν συνεχίζουμε να κάνουμε το ίδιο; Ποιο δρόμο χαράξαμε; Αυτά δεν πρέπει να επιστραφούν; Άσε τους τόκους! Οχ! Αμάν, αμάν!
- Και τι να κάνουμε;
- Ακόμα δεν μπορούμε να στηριχτούμε στα πόδια μας;
- Ως φαίνεται…
- Και τόσα λεφτά που πάνε; Διπλό, τριπλό και πολλαπλό στράγγισμα τραβάμε…
- Α! Να σου πω, μην είσαι απαισιόδοξος. Εδώ μιλάμε για πλεόνασμα. Αφού θα δοθούν λεφτά πίσω.
- Ναι, τρέξε να πάρεις και εσύ…
- Δεν μπορώ..
- Μα αφού έχεις ανάγκες… δεν τα βγάζεις πέρα…
- Δεν με πιάνει εμένα, έχω περιουσία, λέει!
- Ε! τότε κόψε κανένα τοίχο, καμιά βεράντα, κάνα δυο πόρτες, εκείνη η ασφαλείας που έχεις πολύ καλή, θα πιάσει αρκετά, και πήγαινε να ξεχρεώσεις τα χρέη σου!
- Με τον πόνο μου παίζεις τώρα…
- Τι να κάνω; Μόλις σήμερα διάβαζα ότι ο επικεφαλής του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών του Μονάχου βγήκε και τους τα είπε και από την καλή και από την ανάποδη. Άντε τώρα ποιον να πιστέψεις! Ποιος λέει την αλήθεια από όλους αυτούς που θέλουν να αποκτήσουν την ψήφο σου; Εδώ σε θέλω! Από την μια υπάρχει το πλεόνασμα, με τη βούλα της τρόικας, θα δοθεί οσονούπω και ρευστό, και από την άλλη αυτός ο οικονομολόγος που λέει ότι η κομισιόν έκανε επιλεκτική χρήση μεμονωμένων στοιχείων για να βγει το πλεόνασμα. Εγώ από λογιστικά, την λέω την αμαρτία μου, είμαι σκράπας! Αυτοί που είναι βουτηγμένοι μέσα στους αριθμούς γιατί διαφωνούν; Να πω είναι κάτι καλλιτεχνικό, οι απόψεις μπορεί να διίστανται. Έτσι ο ένας, έτσι ο άλλος. Ο καθένας έχει διαφορετική ματιά και άποψη και ιδιοσυγκρασία. Στους αριθμούς όμως…;
- Κοίτα να σου πω, μερικές φορές ένα και ένα δεν κάνουν δύο, κάνουν και έντεκα! 

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Δεν μπορώ! Δεν μπορώ!
- Τι έπαθες;
- Έχω ταχυπαλμίες!
- Ηρέμησε, βρε παιδάκι μου!
- Πώς να ηρεμήσω; Και γιατί να ηρεμήσω;
- Χρειάζεται ηρεμία, παύση της εσωτερικής αναταραχής και απόκτηση ενός δροσιστικού χαμόγελου!
- Εννοείς μάλλον χαμόγελου με το ηλίθιο βλέμμα της αγελάδας!
- Αχ! και να ‘ξεραν οι καημένες τι τραβούν, τι τους σέρνει ο καθένας… Αν είχαν στόμα να μιλήσουν ποιος ξέρει τι θα μας έσουρναν κι εμάς!
- Τι ηρεμία και θεωρίες μου τσαμπουνάς; Αυτά είναι λόγια της Χαλιμάς! Βρε αθεόφοβε, ξέρεις τι έμαθα;
- Τι έμαθες πάλι; Μάλλον αυτό σου κάνει κακό τελικά. Το καλύτερο είναι να μην μαθαίνεις τίποτα, να μην γνωρίζεις τίποτα …όχι τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά για να αποκτήσεις ένα ήρεμο πρόσωπο…
- Με το ηλίθιο βλέμμα…
- Να κόψεις τις ειδήσεις, αφού ξέρεις πια ότι σου κάνουν κακό, επηρεάζεσαι εύκολα, δεν βλέπεις εμένα, που παίρνω ποπ κορν και στρογγυλοκάθομαι στον καναπέ; Απολαμβάνω… Άρτος και θεάματα… Τζάμπα θέαμα, χώρια που εκτονώνεσαι…, εκφράζεσαι ασυστόλως…, όπως θες και δεν σε παίρνει χαμπάρι κανένας…
- Αυτό είναι το πρόβλημά μας!
-Για πες όμως!
- Έχουμε κάνει το σκατό μας παξιμάδι;
- Μόνο; Σε λίγο θα ιδρύσουμε βιομηχανία για να αρχίσουμε και τις εξαγωγές στο εξωτερικό…
- Όσο να πεις είναι κι αυτό μια ανάπτυξη… Λοιπόν, διάβασα ότι θα φορολογηθούν άνεργοι και φοιτητές έστω κι αν έχουν πέντε ευρώ από τόκους στην τράπεζα.
- Τι εννοείς τόκους; Το μήνα;
- Ποιού μήνα; Σε ένα χρόνο αν έχουν πέντε ευρώ… Αυτό θεωρείται εισόδημα…
- Ε! άει στο…
- Ναι, ναι!
- Δηλαδή τα παιδιά που σπουδάζουν και τους βάζουμε το ενοίκιο και τα χαρτζιλίκια θα πληρώνουν φόρο;
- Έτσι πάει…
- Ρε, άει…
- Ναι, ναι!
- Καλά είναι δυνατόν;
- Δεν ξέρω αν κάνουν καμιά τροπολογία…
- Το θέμα δεν είναι να κάνουν τροπολογία… Το θέμα είναι γιατί να γίνει έτσι από την αρχή; Δεν ήξεραν δηλαδή; Φόρος δηλαδή στο χαρτζιλίκι του παππού και της γιαγιάς; Του θείου και της θείας;
- Αμέ;
- Μου φαίνεται πρέπει να ασχοληθούμε και με τις φρυγανιές, δεν θα μας φτάσουν τα παξιμάδια!




Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ, ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Χριστός Ανέστη!
- Αληθώς Ανέστη!
- Πάει κι αυτό, πέρασε!
- Όλα μια ιδέα είναι! Άντε και του χρόνου! Υγεία να ‘χουμε!
- Να μπορούμε να το παλεύουμε! Διότι άμα δεν ξέρεις πάλη… θα πέσεις κάτω με την πρώτη! Και άντε να σηκωθείς μετά!
- Είχες δεν είχες, θες να μου φτιάξεις την ημέρα μου πάλι!
- Εγώ; Πάλι εγώ φταίω; Τα ίδια τα γεγονότα το μαρτυρούν! Αυτά πρέπει να σου φτιάξουν την ημέρα!
- Τι εννοείς;
- Πολλοί, τώρα, θα κάνουν Πάσχα!
- Πότε; Τώρα; Αφού πάει, πέρασε!
- Ε! Θα το ξαναφέρουμε πίσω!
- Και τι είναι το Πάσχα; Όποτε θέλουμε το φωνάζουμε να ‘ρθει, σύμφωνα με τις ορέξεις μας;
- Καλά το είπες! Αλλά είναι λίγο διαφορετικά. Για να κάνεις Πάσχα, εκτός των θρησκευτικών υποχρεώσεων, πρέπει να έχεις και λεφτά στην τσέπη. Χωρίς αυτά, κλειδώνεσαι μέσα, κατεβάζεις παραθύρια και κλαις την μοίρα σου!
- Καλά, εννοείται χωρίς λεφτά… ούτε μέχρι το περίπτερο δεν πας! Κάπου με μπερδεύεις όμως!
- Έχεις λεφτά; Όχι! Έχεις Πάσχα, όμως! Χωρίς λεφτά, πως είναι το Πάσχα;
- Άσε μη σου πω καλύτερα!
- Κυριακή του Πάσχα πως ήταν …τα ντεσιμπέλ;
- Ναι, μου ‘κανε και μένα εντύπωση! Μια ησυχία απλωνόταν πάνω από την πόλη. Πού ήταν εκείνα τα κλαρίνα στη διαπασών, τα τραγούδια… σήμα κατατεθέν του ελληνικού Πάσχα… μια απόλυτη σιωπή…
- Λες και είχαμε μνημόσυνο
- Λες και δεν είχαμε λεφτά και διάθεση…
- Για λέγε…
- Τώρα όμως θα πέσει χρήμα. Δεν είδες που κάνουνε αιτήσεις κατά χιλιάδες για το κοινωνικό μέρισμα; Με γεμάτη την τσέπη όλο και κάτι θα γίνει.
- Και τι; Θα γιορτάσουν το Πάσχα τώρα αυτοί που θα πάρουν λεφτά; Τρελός παπάς σε βάφτισε!
- Γιατί ρε; Όλο και κάτι θα κινηθεί. Λίγο από εδώ, λίγο από εκεί…
- Ναι, να βρούμε και τα κρυμμένα αβγά! 


Τρίτη 8 Απριλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τι είναι αυτό;
- Δε βλέπεις;
- Βρε, αθεόφοβε, πουράκια καπνίζεις; Εδώ, κόψαμε και το τσιγάρο, καταλήξαμε στο στριφτό, αλλά το κόψαμε κι αυτό!
- Άλλο πράμα η αισιοδοξία, τελικά!
- Εγώ σου μιλώ για τα πουράκια και εσύ …στρίβειν δια του αρραβώνος! Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε είσαι!  
- Είναι πακέτο! Μαζί πάνε αυτά τα δύο!
- Δηλαδή θες να μου πεις ότι καπνίζοντας πουράκια σου αλλάζει η ψυχολογία;
- Πως δεν καταλαβαίνεις! Πως δεν με καταλαβαίνεις!
- Κάνω απέραντες προσπάθειες αλλά δεν με βοηθάς, πώς να το κάνουμε δηλαδή, είναι δύσκολο να σε ακολουθήσω…
- Τεστ άι κιου έκανες τώρα τελευταία; Γιατί αν δεν έκανες, πρέπει να κάνεις γιατί μπορεί να χάνεις!
- Α, ρε πάγαινε από δω, θα μου πεις εμένα…
- Έλα ρε, μην αρπάζεσαι…. Έχω και κέφια…
- Αυτό το καταλάβαμε… τίποτα άλλο πες μας… καπνός χωρίς φωτιά δεν γίνεται… και τι φωτιά! Πολυτελείας!
- Άλλο πράμα η αισιοδοξία, βρε παιδάκι μου, άλλο πράμα να ανοίγει το μάτι σου και να το αφήνεις να κοιτάει μέχρι πέρα, μακριά… Όταν αλλάζει η ψυχολογία σου, ρε συ, ανεβαίνεις, σκαρφαλώνεις στα σύννεφα, ρε συ!
- Πρόσεχε και το σκαλοπάτι, μην βρεθείς κάτω και γκρεμοτσακιστείς, κακομοίρη μου! Και πως θα σε μαζεύουμε μετά, δεν είσαι και οικονομικός!
- Εγώ είμαι αλλού τώρα!
- Για πες, είσαι μακριά; Γιατί σε χάνω, δε σε βλέπω καλά, για δώσε παρακαλώ συντεταγμένες!
- Είμαι αλλού και είμαι καλά!
- Να μην στενοχωριόμαστε δηλαδή! Να μην ανησυχούμε!
- Καθόλου, μα καθόλου! Δεν νιώθεις την αύρα να σε περικυκλώνει;
- Όχι, το μόνο που με περικυκλώνει είναι ότι δεν έχω λεφτά για την αυριανή δόση της τράπεζας, της εφορίας, της…. άσε μη σου πω κι άλλα!
- Εγώ νιώθω την αύρα της αισιοδοξίας! Όλες οι εφημερίδες γράφουν για μας, ότι πετύχαμε, ότι πετυχαίνουμε, έρχεται η Αγγέλα, τέρμα άλλα μέτρα, η ζωή ξαναρχίζει από την αρχή!
- Α! Κατάλαβα, γι’ αυτό ο σημαιοστολισμός του καπνίσματος…
- Η ζωή είναι ωραία, το καλοκαίρι στην Ελλάδα είναι ωραίο, η ίδια η Ελλάδα είναι ωραία…
- Οι Έλληνες δεν είναι ωραίοι, όμως, άλλο πια!


Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Δεν προλαβαίνω, δεν προλαβαίνω! Πάλι στον ύπνο μας έπιασαν!
- Χαλάρωσε, μην αγχώνεσαι, προλαβαίνεις!
- Βρε, σου λέω, όχι! Τι κατραπακιά ήταν αυτή; Να μην μπορώ να καταλάβω πως περνάει ο καιρός!
- Άμα περνάν τα χρόνια, ο χρόνος τρέχει, τρέχει και κανείς δεν τον παίρνει χαμπάρι! Και ξυπνάς μια ωραία πρωία και λες, τι εποχή έχουμε; Χειμώνα καλοκαίρι, άνοιξη, βρε μπας και είναι φθινόπωρο; Έχεις χάσει και τα αυγά και τα πασχάλια!
- Άστα αυτά τώρα! Εδώ δεν πήραμε χαμπάρι πότε πέρασε ο καιρός! Πάσχα έρχεται, οσονούπω καταφθάνει η Αγγέλα και εμείς τίποτα, να μην συνειδητοποιήσουμε πως ο καιρός περνάει, να το καλοκαίρι είναι απέναντι σε λίγο θα έρθει φθινόπωρο!
- Έλα, στάσου μια στιγμή, πάτα φρένο, τρέχεις και θα κόψεις κανένα!
- Εγώ τρέχω; Όλα τρέχουν εκτός από μένα! Για δες, πόσο καιρό έχουμε κρίση; Κάτι χρονάκια! Έτσι δεν είναι; Κατάλαβες πως πέρασαν; Σιγά που κατάλαβες! Το μόνο που κατάλαβες ήταν ότι ξημέρωνε και νύχτωνε με το ίδιο τον σκοπό. Άντε να δούμε τι θα καταφέρουμε αύριο. Και άντε πάλι από την αρχή! Μεροδούλι, μεροφάι! Ούτε διασκέδαση, ούτε έξοδοι, τίποτα!
- Και όλοι αυτοί που βγαίνουν έξω τι είναι;
- Ένα πράγμα να ξέρεις, ότι σε όλες τις κρίσεις υπάρχουν αυτοί που …παθαίνουν κρίση και αυτοί που δεν παθαίνουν, άσχετα αν υπάρχει κρίση! Την βγάζουν ζάχαρη! Οπότε η μόνη έξοδος για μας είναι η έξοδος από την κρίση…
- Και για αυτή την έξοδο σκας;
- Εμ, γιατί άλλο; Να μην ξέρω πότε θα βγω κι εγώ; Να ετοιμάσω την ψυχολογία μου! Να βγάλω τα ρουχαλάκια μου τα καλά, να γυαλίσω τα παπουτσάκια μου, να βάλω φρέσκο λουλουδάκι στην μπουτονιέρα, να  βγω σαν κύριος, βρε αδερφέ, όχι σαν γύφτουλας. Είπαμε, αλλά όχι κι έτσι!  Έξοδος πλησιάζει, σου λέει.  Αλλά…, έχει γούστο να είναι καμιά έξοδος του Μεσολογγίου;
- Σιγά! Εδώ θα έρθει κοτζάμ Αγγέλα! Πως και πως την περιμένουμε! Έτσι είναι αυτά! Να μην έχουμε και VIPs στη γιορτή μας; Να μην δώσουμε μια επισημότητα στο όλο θέμα;
- Τέλος πάντων! Περιμένω εναγωνίως πότε θα βγούμε για το γιορτάσουμε! Αν και εδώ που τα λέμε, τι να γιορτάσουμε; Πάλι δανεικά θα πάρουμε! Ακόμη να σταθούμε στα πόδια μας μόνοι μας!
- Βρε πάλι θα χρωστάμε και θα χρωστάμε! Συμβαίνει και στα καλύτερα τα σπίτια!

Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΓΚΡΕΚΟΥ | Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Από την παρουσίαση του βιβλίου "Η Μοναξιά των Συνόρων"
στο βιβλιοπωλείο ΝΕΣΤΩΡ - ΚΑΤΕΡΙΝΗ

Εκείνη και η άλλη.
Εκείνη, η γιαγιά Χαρούλα. Η άλλη, ένα προσφυγόπουλο  από το Αφγανιστάν. Η Χαμιντάινα.
Δυο διαφορετικοί κόσμοι. Και όμως. Έχουν τόσα κοινά σημεία μεταξύ τους που αγγίζουν τα σύνορα της καθεμιάς.
Η Χαμιντάινα δραπετεύει κυνηγημένη από τη χώρα της. Η αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης την φέρνει στην Ελλάδα μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό της. Ο κόσμος αλλάζει συνεχώς. Η ζωή αλλάζει. Η ζωή δεν είναι πια ένα ευτυχισμένο χαμόγελο. Δεν ήταν ποτέ για την μικρή μας ηρωίδα. Οι συνθήκες διαβίωσης στη χώρα της Η Η   ηδφγασδξβασξκδβ χάνονται στα βάθη του χρόνου, της εξαθλίωσης, μέχρι να έρθει ο πόλεμος.  Ένας πόλεμος που αλλάζει δραματικά την καθημερινότητα των ανθρώπων. Η προσφυγιά είναι πλέον η μόνη λύση. Κάπου αλλού, σε μια άλλη χώρα, κάπου μακριά, εκεί που χαμογελάει η ζωή και μοιράζει απλόχερα αισιοδοξία και χαμόγελα ελπίδας.
Η γιαγιά Χαρούλα ζει στην Αθήνα, θυμάται τα ανέμελα παιδικά της χρόνια, τώρα πια συνταξιούχος δασκάλα, χρόνια που έφυγαν και έχουν σημαδέψει τη δική της τη ζωή. Τώρα ζει μόνη της στο κέντρο της Αθήνας που έχει αλλάξει κι αυτό. Γεμάτο πρόσφυγες,  αναπολεί τις ήρεμες στιγμές από τα παλιά. Ένα παρελθόν που ξεκίνησε γεμάτο υποσχέσεις  αλλά κατέληξε να περιπλανιέται σε διαφορετικούς δρόμους.
Η ασφάλεια που της έδινε η ανεμελιά της δικής της γης, της δικής της χώρας  είναι πλέον ένα μακρινό όνειρο. Μια ξεχασμένη ευτυχισμένη στιγμή που είναι πλέον αναμνήσεις. Ο φόβος  της καθημερινότητας της είναι αυτός που κυριαρχεί στα μάτια της, στη ζωή της, στις καθημερινές ανάσες της. Κυκλοφορεί σαν ξένη μέσα στην ίδια της την πόλη, στην πόλη που την γέννησε και την μεγάλωσε. Στην πόλη που παραπαίει ανάμεσα σε χιλιάδες ανάσες, απροστάτευτες πλέον, στο κέντρο μιας κρίσης που αναγκάζει άλλους να δραπετεύσουν, να ξεφύγουν να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο της προσφυγιάς.
Στην μακρινή χώρα η ζωή είναι δύσκολη. Η Ελλάδα φαντάζει να λαμπυρίζει στο κουρασμένο τους μυαλό μια πυγολαμπίδα ευτυχίας και ενός παραμυθένιου ονείρου. Μια ανοιχτή χαραμάδα φωτός που δίνει ελπίδα για την διαγραφή του μαρτυρίου τους.
Η καινούρια τους πατρίδα όμως αντιμετωπίζει τους δικούς της πόνους, τα δικά της προβλήματα, τις δικές της αιμορραγίες.
Η γιαγιά Χαρούλα βλέπει τον κόσμο της να αλλάζει τριγύρω. Κυριαρχεί ένας φόβος στην ψυχή της. Οι καινούριοι άνθρωποι που είναι κοντά της την τρομοκρατούν, φοβίζουν την ζωή της.
Εκείνη ανακαλύπτει ότι οι πρόγονοι της ήταν κάποτε και αυτοί ξένοι σε αυτόν τον τόπο. Οι δικοί της πρόγονοι ήταν κι αυτοί πρόσφυγες. Άφησαν τα σπίτια τους, τις περιουσίες τους και ήρθαν εδώ να ξεκινήσουν το ταξίδι της ζωής τους πάλι από την αρχή. Η Ιστορία γιατί επαναλαμβάνεται;
Η άλλη ακολουθεί το δικό της δρόμο της προσφυγιάς, υποφέρει για ένα καλύτερο κόσμο και ακολουθεί ένα μακρινό και ταλαίπωρο δρόμο της προσφυγιάς.
Εκείνη και η άλλη βρίσκονται αντιμέτωπες, μέσα στο δικό τους κόσμο και κάποια στιγμή συναντιούνται. Εκείνη απλώνει ένα χέρι βοήθειας, χαρίζει εμπιστοσύνη. Η άλλη αποζητά ένα γλυκό χαμόγελο, βλέπει στο πρόσωπο της τη δική της μητέρα, τους δικού της ανθρώπους. Κλεισμένη στο κελί του δωματίου της, περιμένοντας τον αδερφό ης να γυρίσει από το ολοήμερο κόπο του μεροκάματου. Ο κόσμος της εδώ στην καινούρια της πατρίδα είναι ένα κελί, ένα ημιυπόγειο κελί, δίπλα στο δίπατο σπίτι της γιαγιάς Χαρούλας.
Και εκείνη, τώρα πλέον της ανοίγει την πόρτα της, την βάζει στο δικό της κόσμο, της προσφέρει την θαλπωρή που απεγνωσμένα αναζητά ένας πρόσφυγας. Είναι γιατί πόνεσε διαβάζοντας το σκονισμένο ημερολόγιο του πατέρα της. Η προσφυγιά είναι η ίδια και απαράλλακτη παντού και πάντα, και στο παρελθόν και στο μέλλον, σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Ζει τον πόνο των δικών της όταν έφτασαν εδώ, ζει τις αγωνίες τους που καθρεφτίζονται τώρα στο απορημένο πρόσωπο της μικρής προσφυγοπούλας. Νιώθει ότι ο πόνος της προσφυγιάς δεν έχει σύνορα, δεν έχει χρώμα, δεν μιλάει διαφορετικές γλώσσες. Η προσφυγιά είναι μία, είναι παράξενη, είναι οδυνηρή, είναι αδυσώπητη καθώς χαράζει πληγές σε ανθρώπινες ανάσες.
Η Γλυκερία Γκρέκου με την γλαφυρή της γλώσσα μας οδηγεί σε ένα δρόμο αναζήτησης για να ψηλαφίσουμε τι είναι αυτό που ζούμε τι είναι αυτό που αναζητούμε, τι είναι αυτό το τέρας που στέκει τρομακτικό μπροστά μας και αδυνατούμε να αντιληφθούμε. Βάζει σε εγρήγορση τη σκέψη μας για να αναζητήσουμε τη σωστή αλήθεια, να ανοίξουμε τα φύλλα της καρδιάς μας και να δούμε ότι κάθε βιβλίο προσφυγιάς δεν είναι διαφορετικό, πάντα είναι ίδιο.
Ακόμη και σήμερα, που η χώρα αφήνει πίσω της ματωμένα χνάρια, οι σημερινοί μετανάστες, οι δικοί μας μετανάστες, πόσο πρόσφυγες είναι;
Ποιος θέλει να αποκοπεί από τις ρίζες του; Ποιος να εγκαταλείψει τον τόπο του; Τους δικούς του; Τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε; Κανείς! Εν τούτοις, χιλιάδες ανθρώπων, εδώ και αιώνες αναγκάζονται να βρουν άλλη γη. Και να ξεκινήσει το μαρτύριο του Γολγοθά για τον καθένα ξεχωριστά.
Η Γλυκερία Γκρέκου, με το μυθιστόρημά της, μας δείχνει το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσουμε για να αντιληφθούμε, εν τέλει, ότι οι ρίζες πάντα μας ακολουθούν, πάντα μας γνέφουν να γυρίσουμε πίσω. Είναι η δύναμη εκείνη που γεννήθηκε από τα πρώτα χαμόγελά μας, τις πρώτες μας χαρές αλλά και εκείνες τις στιγμές που στάθηκαν παράμερα και μας έδειξαν τις πρώτες μας λύπες. Όλα αναμνήσεις, μια αγκαλιά συναισθήματα που μας ακολουθούν πάντα και μας ριζώνουν σε ένα τόπο, εκεί που, όπου κι αν κοιτάξεις, θα δεις γνώριμα χαμόγελα και χαρούμενα πρόσωπα και τον ίδιο πάντα ήλιο να δείχνει τα δικά σου όνειρα και ελπίδες.
Στο μυθιστόρημα της Γλυκερίας Γκρέκου, «Η Μοναξιά των Συνόρων», ξανοίγεται ένα σύγχρονο θέμα που ταλανίζει, εξ ίσου, ντόπιους και πρόσφυγες. Ρίχνει το φως της σε σκοτάδια που, εν αγνοία μας ή εν γνώσει μας, θέλουμε να τα έχουμε αδιάρρηκτα από οτιδήποτε θα μπορούσε να χαλάσει την ηρεμία της καθημερινότητάς μας. Η διεισδυτική της ματιά ακολουθεί το παρελθόν όλων και μας «ανακαλύπτει» ότι η προσφυγιά είναι «προνόμιο», αν όχι όλων μας, των περισσοτέρων από μας. Και μας οδηγεί σε σκέψεις που φωτίζουν την αλήθεια που αγνοούσαμε.
Η μικρή ηρωίδα του βιβλίου, η Χαμιντάινα, είναι πρόσφυγας από το Αφγανιστάν που μαζί με τον αδερφό της, με μύρια όσα βάσανα, έφυγαν από την πατρίδα τους και κατέληξαν στην δική μας. Είναι φοβισμένη, μια άγνωστη ψυχή που κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά της την δική της μοναξιά. Η άλλη ηρωίδα, η Χαρούλα, μια συνταξιούχος δασκάλα, ζει τη δική της μοναξιά, ακριβώς δίπλα από το υπόγειο όπου ακούγονται οι χτύποι της μοναξιάς και του φόβου της νεαρής προσφυγοπούλας.
Τότε, αντιλαμβάνεται πραγματικά ότι ο φόβος, η αγωνία, το άγχος ενός ξεριζωμένου δεν είναι προνόμιο των άλλων. Είναι όλων μας. Ο φόβος, δεν γεννιέται από το διπλανό μας. Γεννιέται από την φτώχια, την απόγνωση, τη μιζέρια. Αυτά πρέπει να πολεμήσουμε για να ανοίξουν ελεύθερα οι αγκαλιές μας.
 Τι να πει για τον ξεριζωμό και την προσφυγιά των δικών της από τον Πόντο! Η ζωή επαναλαμβάνεται. Ποια ήταν η αντιμετώπιση των ντόπιων της εποχής εκείνης; Η ζωή αντιγράφει και πάλι!
Έρχεται σε σύγκρουση με τη Ρόζα, την γυναίκα που την βοηθά στις δουλειές του σπιτιού, η οποία είναι κι αυτή πρόσφυγας από την Αλβανία. Έχει όμως εγκλιματιστεί στην χώρα και βλέπει με διαφορετικό μάτι, τώρα πλέον, τους νεοφερμένους. Πόσο αδύνατη μνήμη διαθέτουμε!
Το μυθιστόρημα της Γλυκερίας Γκρέκου δεν έχει σκοπό να διδάξει τίποτα. Καταθέτει τα γεγονότα της μπροστά μας και απλώς προκαλεί τις μνήμες μας να επιπλεύσουν για να αναλογιστούμε ένα παρελθόν που συνεχώς επαναλαμβάνεται, συνεχώς αδικεί και συνεχώς λησμονιέται.
Κανείς δεν πρόκειται να χάσει διαβάζοντας το μυθιστόρημα αυτό. Πλουσιότερος θα νιώσει, γιατί θα ξεσκεπάσει τη σκέψη του και τη λογική του.
Και κάτι τελευταίο. Το βιβλίο «Η Μοναξιά των Συνόρων» εντάσσεται στη συλλογή της νεανικής λογοτεχνίας  του εκδοτικού οίκου. Απεναντίας! Μπορεί και πρέπει να διαβαστεί και από ενήλικες.

Βασίλης Μόσχης





Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Στο τσακ ήμουνα!
- Για ποιο πράγμα;
- Να πάρω τηλέφωνο!
- Και δεν πήρες;
- Αφού σου λέω, στο τσακ ήμουνα!
- Και τώρα;
- Απαγορεύτηκαν πάλι δια ροπάλου!
- Άντε! Μια έτσι, μια γκιουβέτσι!
- Άστα να πάνε! Αφού όταν τα ξαναείδα, σκέφτηκα, καλώς τα πουλάκια μου! Ήρθαν οι αετονύχηδες που θα σπαταλήσουν και τα τελευταία εναπομείναντα  φραγκοδίφραγκα του απελπισμένου Έλληνα. Διότι ως γνωστόν, το να κερδίσεις κάνα χιλιάρικο στα καλά καθούμενα δεν είναι κι άσχημα! Μια χαρά είναι!
- Εγώ πάντως δεν τους πίστευα! Μας δούλευαν ψιλό γαζί για να τα κονομήσουν αυτοί. Ειδικά όταν έπαιρναν τηλέφωνο μερικοί και έλεγαν άλλα ‘ντ’ άλλων, εκεί έπεφτε το μεγάλο γέλιο. Έκτος κι αν έπαιρναν τηλέφωνο άσχετοι μόνο, που ούτε το ελληνικό αλφάβητο δεν ήξεραν!
- Και το άλλο που το πας! Όταν έλεγες λάθος λέξη, η παρουσιάστρια, μόνο στα πατώματα που δεν έπεφτε! Τέτοια στενοχώρια ούτε σε θανατικό μεγάλο!
- Άσε ρε, όλα στημένα ήταν! Και όλο αύξαναν το ποσό κέρδους και όλο βοηθούσαν με το να δίνουν περισσότερε γράμματα και όλο και έπαιρναν τηλέφωνα οι αφελείς! Αφού έλεγες από μέσα σου, καλά δεν βλέπουν, φαίνεται ξεκάθαρα η λέξη!
- Μη το συζητάς! Και να σου, τα τηλέφωνα έπεφταν σύννεφο και να σου, οι ελπίδες γίνονταν απογοήτευση, αφού τόσα όνειρα χάνονταν με μιας στο πυρ το εξώτερον της …ανιδιοτελούς ευχαρίστησης! Διότι όλο και ονειρευόταν ο δύστυχος Έλληνας για το πώς θα επένδυε το ποσό που περίμενε να κερδίσει! Που να το επενδύσει;  Αφού ποτέ δεν επρόκειτο να κερδίσει!
- Και ήταν πλήρως οργανωμένο το …έγκλημα! Ήχοι, σειρήνες, οπτικά και ηχητικά εφέ, σε προσκαλούσαν δελεαστικά να παίξεις για να κερδίσεις από δυο κατοστάρικα μέχρι κάνα δυο χιλιάδες…
- Εμ! Λίγο το ‘χεις αυτό; Ξέρεις τι είναι τη σήμερον ημέρα να σου έρθει έτσι ουρανοκατέβατα κανένα ψιλό;
- Πλήρης απογοήτευση! 


Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Σσς… Θα μας ακούσουν! Μη κάνεις θόρυβο!
- Εγώ κάνω θόρυβο; Τα δικά σου παπούτσια ακούγονται!
- Για δες! Φαίνεται τίποτα;
- Για να δω! Μπα τίποτα! Μαύρο κι άραχνο σκοτάδι!
- Για δες από την άλλη μεριά!
- Τίποτα κι από κει! Ησυχία!
- Προχώρα τότε! Αλλά με προσοχή! Μη μας πάρουν χαμπάρι! Να μη φανούμε!
- Σιγά ντε! Δεν βλέπεις μπροστά σου; Με πάτησες! Πρόσεχε λίγο! Με ξενύχιασες!
- Εγώ; Ούτε σ’ ακούμπησα καν! Ό,τι θες λες, μου φαίνεται!
- Ακούγεσαι! Μη μιλάς!
- Όταν μου λες ασυναρτησίες, τι να σου κάνω; Για δες τώρα κατά κει!
- Τίποτα, σου λέω! Πόσο ακόμη θα προχωρήσουμε;
- Ξέρω, εγώ; Προχώρα και θα δούμε!
- Προχώρα, προχώρα, αλλά δεν φαίνεται τίποτα, βρε παλικάρι μου! Μήπως δεν είχες σωστές πληροφορίες; Μήπως σε γέλασαν; Μήπως δεν κατάλαβες;
- Με προσβάλλεις! Είναι δυνατόν να μην κατάλαβα; Το είπαν καθαρά!
- Τέλος πάντων!
- Ε! τι κάνεις εκεί; Ανάβεις φακό; Θα καρφωθούμε. Κλεισ’ τον αμέσως!
- Αφού δεν φαίνεται κανένας! Πως θα μας δουν;
- Βρε, άκου που σου λέω εγώ!
- Και πώς θα βγούμε τώρα, μέσα στο σκοτάδι; Στα τυφλά προχωράμε! Ποιον δρόμο να πάρουμε;
- Προχώρα εσύ και μη μιλάς! Θα βρούμε άκρη. Κάπου θα υπάρχει έξοδος! Δεν μπορεί!
- Άντε, βρες την εσύ που είσαι πιο ξύπνιος! Εγώ δεν βλέπω τίποτα. Νίπτω τα χείρας μου!
- Μου έμαθες και το νίπτω τας χείρας μου!
- Έλα μπροστά εσύ! Για να σε δούμε και σένα! Θα μας βγάλεις έξω;
- Εγώ ρε θα σας βγάλω έξω; Τον δρόμο ψάχνουμε, αφού το είπε ξεκάθαρα. Βγαίνετε…
- Και εσύ τον πίστεψες… Πάρε ένα χάρτη, ένα σχέδιο, κάτι τις τέλος πάντων για να ξέρουμε που πάμε! Έτσι στα τυφλά θα πορευτούμε;
- Μα, μου το είπε, ξεκάθαρα, δεν χρειάζεται! «Βγαίνετε από την ύφεση, η οικονομία ανακάμπτει» ! Κοτζάμ Σόιμπλε το είπε, να μην τον πιστέψω;



ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ "Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ"

  Το Bιβλιοπωλείο ΝΕΣΤΩΡ (Κανάρη 5, Κατερίνη, τηλ.: 23510 36024) και οι Eκδόσεις Ψυχογιός σας προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου της Γλυκερίας Γκρέκου, στον χώρο του βιβλιοπωλείου. 

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι

Γιώργος Ράπτης (φιλόλογος, συγγραφέας),
Νικόλαος Γραίκος (σχολικός σύμβουλος Α’ εκπ. περιφέρειας Π.Ε. Πιερίας), 
Βασίλης Μόσχης (συγγραφέας).

Την εκδήλωση θα επενδύσουν μουσικά ο Κώστας Σιδηρόπουλος και η Λυγία Παπαβαρνάβα.


Τρίτη 1 Απριλίου 2014

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τελικά, δεν βγάζω άκρη!
- Τι άκρη θες να βγάλεις;
- Είμαστε ή δεν είμαστε;
- Τι να είμαστε;
- Χρεωκοπημένοι!
- Πώς σου ήρθε αυτό τώρα;
- Γιατί να μη μου ‘ρθει;
- Έτσι στα καλά καθούμενα;;
- Ποια καλά καθούμενα; Με απασχολεί εδώ καιρό! Μήνες! Μη σου πω χρόνια;
- Και τι ανακάλυψες;
- Πάντως όχι την Αμερική! Δεν ανακάλυψα τίποτα! Είμαι μπερδεμένος!
- Δεν τα σκέφτεσαι καλά φαίνεται!
- Εγώ καλά θέλω να τα σκέφτομαι! Άλλοι δεν με αφήνουν να τα σκέφτομαι!
- Γιατί; Τι παθαίνεις;
- Βέρτιγκο!
- Τι είναι τούτο πάλι;
- Μια ζαλάδα, μια αντράλα!
- Μπα! Θεός φυλάξοι! Γιατί μωρέ, καημένε μου;
- Κοίτα να σου πω! Θέλω να ξέρω, δεν μπορώ να κάθομαι μέσα στην απορία και να μην μπορώ να βγάλω άκρη! Κάποιος να μου πει, είμαστε ή δεν είμαστε χρεωκοπημένοι;
- Και γιατί σκας;
- Εσύ δεν σκας, δεν θες να ξέρεις;
- Και γιατί να ξέρω; Δεν τα βλέπω;
- Ναι, αλλά όταν ακούς…
- Τι να ακούσω δηλαδή;
- Προχτές, φώναζε ο Άδωνις ότι είμαστε χρεωκοπημένοι και ότι πρέπει να συμμαζέψουμε το όλο πράγμα για να ανασυγκροτηθούμε!
- Άρα είμαστε!
- Ναι, αλλά τις προάλλες, φώναζε, δεν θυμάμαι ποιος, ότι πρέπει να συνεχίσει το πρόγραμμα για να μην χρεοκοπήσουμε!
- Για στάσου, μου τα χαλάς!
- Δεν σου χαλάω τίποτα! Έτσι όπως τα ακούς!
- Είναι δυνατόν; Δυο διαφορετικά πράματα συγχρόνως;
- Εδώ σε θέλω!
- Πάντως εγώ νιώθω χρεοκοπημένος! Δεν πα να κυκλοφορεί ότι θέλει; Μηδέν από μηδέν ίσον μηδέν!
- Ναι, αλλά είμαστε ή δεν είμαστε; Να ξέρουμε τι να κάνουμε; Να αλλάξουμε λίγο την ψυχολογία μας. Αυτή η αμφιβολία είναι που με σκοτώνει. Δεν μπορώ να ζω σε μια μη πραγματική κατάσταση. Να ξέρω πώς να ξυπνάω κάθε πρωί! Με το χαμόγελο στα χείλη ή με το άγριο βλέμμα του σχιζοφρενή;




ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ "ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ" ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΟ | ΚΟΜΟΤΗΝΗ