Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ

- Μην έχουμε κανένα παράπονο! Καλά περνάμε!
- Φτου, φτου, μη σε ματιάσω!
- Μπα, δεν με πιάνει το μάτι εμένα! Κοίτα, έχω ματόχαντρο!
- Καλός είσαι του λόγου σου! Άκου ματόχαντρο!
- Ξέρεις από πόσα ματιάσματα έχω γλυτώσει;
- Για πες, να μαθαίνουμε!
- Δεν με πιστεύεις, ε; Καλά! Τι να σου πω τώρα!
- Για πες μου, όμως, γιατί περνάμε καλά; Τι είναι αυτό που σου άλλαξε τη διάθεση;

- Δεν μου άλλαξε καμιά διάθεση! Απλώς, μπορεί να μην έχουμε άρτον, αλλά θεάματα δόξα τον Πανάγαθο, άλλο τίποτα. Από όλα έχει ο μπαξές!
- Όπως;
- Έχουμε να ασχοληθούμε με πολλά πράγματα, έτσι για να ξεχνιόμαστε. Πόσα έπιασε του τάδε η εκπομπή, ποιος μάλωσε με ποιον, ποιος πήγε που… Μπήκαμε στα ίσα μας… Τόσο καιρό είχαμε ένα σωρό πεζά πράγματα να ασχοληθούμε… εφορίες, τράπεζες και δεν συμμαζεύεται και όσο να πεις τον χάναμε τον ύπνο μας. Ενώ τώρα, χαμογέλασε λίγο το χειλάκι μας, άλλαξε το θέμα των ατελείωτων συζητήσεων μας. Διότι όπου σταθείς και όπου βρεθείς, δεν άκουγες τίποτα άλλο, παρά τα ίδια και τα ίδια… Μανά και μανά τα ίδια και τα ίδια. Ενώ τώρα έχεις να ασχοληθείς με άλλα προβλήματα, τελείως ξένα. Αφού σου αφήνουν να βάλεις το μάτι στην κλειδαρότρυπα και να έχεις να σχολιάσεις… Για να θυμηθούμε λίγο την παλιά μας αίγλη…
- Και το θεωρείς αυτό διασκέδαση; Μωρέ…
- Γιατί, τι κάναμε παλιά; Δεν βλέπεις τώρα, σαν πήρε λίγο πάνω της η τηλεόραση. Σαν να γεμίσαμε με καινούρια προγράμματα, δεν έχουμε πια εκείνη τη φθήνια του πέρυσι… Λίγο να γεμίσει το μάτι μας… Να αλαφρώσει η ψυχή μας…
- Αμάν βρε, θα μας πει τώρα ότι γίνεται και εκπολιτισμός των αγροίκων…
- Ποιοι είναι αυτοί;
- Εγώ κι εσύ!
- Τι; Αγροίκοι είμαστε εμείς;
- Έτσι θέλουν να πιστεύουμε…
- Ό,τι και να πεις, εγώ δεν συμφωνώ μαζί σου… Όσο να πεις φυσάει άλλος αέρας… Έχουμε μια αλλαγή…
- Καιρός είναι να μου πεις ότι ήρθε η ανάπτυξη και ξεκίνησε από την τηλεόραση…



Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ | Το Μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ | Εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗΣ

Πόσο παράλογο είναι να ασχολείσαι με την λογοτεχνία εν μέσω μιας αλλοπρόσαλλης και υστερικής κρίσης; Ένας παραλογισμός αντιμέτωπος με την παράλογη βάρβαρη καθημερινότητα; Μια σθεναρή αντίσταση που κοιτάει κατάματα το θεριό και κάνει την υπέρβαση; Αυτό είναι! Δεν αφήνεσαι έρμαιο στην καταπακτή που ηδονικά κραυγάζει και καλωσορίζει ανάσες και ψυχές!
Η Ελένη Γκίκα χαράσσει την ποιητική της πένα και μας τραγουδά πόνους και όνειρα, φυγαδεύει θανάτους που ζητούν εκδίκηση, ονειρεύεται σε ένα κόσμο που δεν ξέρουμε ποιος είναι, από που ξεκίνησε και που θα βρει το χαμένο του χρόνο.
Είναι τα βάσανα της Ιστορίας μας που κατρακυλούν από πολύ παλιά, από πολέμους που πόνεσαν και φτάνουν μέχρι σήμερα και προσπαθούν να βρουν αιτίες και μυστικά μέσα σε χορταριασμένα ερείπια, σε μυστικές διόδους για να βρούμε τη λύση στο θάνατο, στο τέλος που θα γεννήσει μια καινούρια αρχή. Μια αρχή που ελπίζουμε να είναι διαφορετική, ίσως μπορεί να μάθει, να ξεψαχνίσει για να οραματιστεί το καινούριο της βήμα!
Το βιβλίο της Ελένης Γκίκα «Το Μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ» διαβάζεται συλλαβιστά, αργά, απολαυστικά. Δεν μπορείς να διαβείς και να προσπεράσεις καμιά λέξη, καμιά πρόταση αβασάνιστα, γιατί από κάτω υπάρχουν άλλες λέξεις, άλλες προτάσεις, φυγαδεύουν άλλες σκέψεις που κάνουν μια άλλη ιστορία.
Η Ελένη Γκίκα ερωτοτροπεί με τη ζωή και το θάνατο. Ακροβατεί πάνω στο όνειρο και επιλέγει μια πραγματικότητα ορατή και αόρατη, ψύχραιμη και παράλογη αναζητώντας ξεχασμένες και πολυκαιρισμένες διαχωριστικές γραμμές.
Καθώς αργά συλλαβίζει η ματιά τις λέξεις, τις γραμμές, οι σιωπές βυθίζονται και δίνουν τόπο στη φωνή της Ελένης να διαβάζει αργά τη ζωή της, τη ζωή μας. Εκλιπαρεί να ακούσουμε τις κραυγές της για αυτά που ζήσαμε, για αυτά που πράξαμε και χάθηκαν στην άνοια ενός παρόντος χρόνου.
Φυγαδεύει τη μνήμη, εκεί όπου σβήνει η ανάσα και ζητά μια ήρεμη ανάπαυση, απεγνωσμένα τρέχει να βρει τον τόπο της σε νεκρομαντεία. Είναι το τέλος που θέλει να βρει; Και μετά το τέλος; Θα υπάρξει μια καινούρια αρχή; Λαμπερή και ολοφώτεινη να δώσει το δικό της σήμα για μια καινούρια ανάσα; Τα βήματα της Ελένης ρυθμικά ακολουθούν νότες, παρακολουθούν, προσπαθούν να εξιχνιάσουν ένα θλιμμένο παρελθόν που προσπαθεί να βρει την ηρεμία του πίσω από ερείπια που μάταια αναζητούν να λάμψουν ξανά.
Μια πληθωρική ποίηση περιγράφει σκηνές βλέποντας τες από πάνω. Σκηνές που διατρέχουν τη ζωή μας που δεν ζήσαμε εμείς, άλλοι πολλοί, αλλά έξαφνα θέλουμε να δούμε, να πάρουμε απαντήσεις, να ξεμπροστιάσουμε το παρελθόν μας που μας κατατρέχει, θέλουμε να εξερευνήσουμε τις ρίζες μας, να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα, μέσα από είδωλα σε καθρέπτες, σε πρόσωπα κρυμμένα σε αναμνήσεις σε παιδικές κούκλες που θέλουν να ζωντανέψουν ξανά και ξανά!
Ο χρόνος είναι διαλυτός και σκεπάζει ταυτόχρονα τα πάντα σε κάθε εποχή. Ένας χρόνος που καλά καιροφυλακτεί σε νεκροταφεία, σε αρχαίους ναούς, σε αρχαιολογικούς χώρους, σε θέατρα, σε νεκρομαντεία, σε παλιά σπίτια. Εκεί κρύβεται η αρχή και το τέλος, εκεί προσπαθεί να ανακαλύψει τη ζωή και το θάνατο, εκεί τα παλιά μυστικά. Ποιος είναι ποιος, επιτέλους; Είναι η ζωή το όνειρο ή το όνειρο είναι η ζωή που θέλουμε; Όσο σκαλίζεις τόσο μαθαίνεις, και όσα περισσότερα γνωρίζεις τόσο περισσότερο πονάς. Να σβήσω τις αναμνήσεις, να σβήσω τις μνήμες μου και να προχωρήσω μόνος; Ποιος το έκανε αυτό; Και τι κέρδισε;
Η Ελένη Γκίκα μας καλεί να συμμετάσχουμε σε ένα εγκεφαλικό παιχνίδι, με νότες, με λογοτεχνία, με τη ζωή, με το θάνατο. Δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές μεταξύ τους. Το καθένα διαχέεται μέσα στο άλλο και το όνειρο γίνεται ζωή, η ζωή οπισθοχωρεί και αναρωτιέται.  Είναι, λοιπόν, ό,τι βλέπουμε, αυτό που βλέπουμε; Το Μπολερό είναι του Ραβέλ ή ένα παιχνίδισμα δροσιάς μέσα σε ένα μαρτυρικά καιόμενο Ιούλιο;
Θα μπορούσε να γραφτεί ακόμη ένα βιβλίο με αυτά που ο αναγνώστης θα συμπληρώσει στις σιωπές της Ελένης. Για να αγναντέψει ως πέρα, εκεί που χάνεται το κάθε όνειρο, το κάθε μαγικό όνειρο αυτής της ζωής, οποιασδήποτε ζωής.

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου

Η Εκάτη-Ουλρίκα, μνήμη που συγκρατεί τα μυστικά και κάνει προσωπεία τα πρόσωπα και μαριονέτες τους πεθαμένους της για ν’ αντέξει.
Και ο Μιχαήλ-Σεμπάστιαν που συμπληρώνει τη χαμένη παρτιτούρα – γι’ αυτό έχει έρθει εξάλλου σ’ αυτή τη ζωή.
Ανάμεσά τους, η Ιστορία και η Συγγένεια, το Παρελθόν και η Νέμεσις, το Χρέος και ο Έρωτας, ο Μπόρχες και η Αιώνια Επανάληψη.
«Άλεφ» και «Μπεθ», υπνοβάτες στο Σολάρις του Διαδικτύου, όπου «ό,τι γεννιέται γεννιέται ξανά», για μια αιώνια στιγμή. «Δραπέτες», καταδικασμένοι να συναντιούνται ξανά και ξανά στην ίδια σκακιέρα. Με προσωπεία, έστω. Και με λόγια –για να τ’ αντέξουν− δανεικά. Ακούγοντας πάντα τον δικό τους Ραβέλ ή Βάγκνερ, με την υπόσχεση να αιωρείται εκεί σαν θηλιά: «Πατέρα, δεν ξέχασα, μάνα είμαι εδώ στην ξερολιθιά, σε κάθε ξερολιθιά, κι ακούω πάντα τον δικό μας Βάγκνερ. Θα ξανάρθω, και η τιμωρία θα  είναι πορφυρή».
Είκοσι και ένας οι νεκροί.
Και δύο έγκλειστοι.
Οι πρώτοι, σε νεκρομαντεία, αρχαία θέατρα, ιστορικά μνημεία. Εκεί όπου «η πύλη του Άδη παραμένει ανοιχτή».
Οι δεύτεροι, σ’ ένα ρημαγμένο ξενοδοχείο που ζωντανεύει με τον καιρό και σ’ ένα Πυργόσπιτο με γκρεμισμένες τις πολεμίστρες, αλλά με στοιχειωμένες τις ζωές και τις μουσικές.

Επειδή οι ιστορίες δεν ξεφεύγουν εύκολα ούτε από την Ιστορία ούτε και από την καταγωγή. Ο Λαβύρινθος παραμένει λαβύρινθος και αναπάντητη η απορία του Αβερρόη. Αλλά εκείνοι οι δύο θα κάνουν τα πάντα για να μπορέσει ν’ απαντηθεί.  









Από τη στήλη ΒΙΒΛΙΟ των εφημερίδων 
ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΘΑΡΡΟΣ | ΚΟΖΑΝΗ

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Ξέρεις ποιοι θα την πληρώσουν πάλι; Εσύ κι εγώ! Οι έχοντες μολύβι και χαρτί!
- Μόνο εμείς; Γιατί; Οι άλλοι, δηλαδή, έχουν μπάρμπα στην Κορώνη;
-Βρε, όπως σε βλέπω και με βλέπεις! Εδώ είμαστε και θα με θυμηθείς!
- Και πώς έβγαλες αυτό το συμπέρασμα;
- Άκου να δεις τώρα! Έρχεται οσονούπω ο φόρος ακινήτων.
- Ναι, το ξέρω! Καλώς να έρθει! Να κοιτάξουμε να έχουμε, για να τον φιλέψουμε κάτι τις! Να μην μείνει ακέραστος! Πάνω από όλα η αθάνατη ελληνική φιλοξενία.
- Όλα είναι υπό φορολόγηση! Βλέπει σε δρόμο, βλέπει σε δυο δρόμους, είναι σε πάνω όροφο, πόσα μέτρα είναι από τη θάλασσα… θα πέσει η αγία ράβδος….
- Εντάξει! Πως τα λες έτσι; Θα έχει και ελαφρύνσεις!
- Μόνο αν δεν χρωστάς στην εφορία και στα ταμεία. Άμα χρωστάς εκεί ξέχνα την, την ελάφρυνση…
- Ξέρεις, τι σκέφτομαι…;
- Για πες….
- Ότι, δηλαδή, ο κάθε οργανισμός, ταμείο, φορέας, υπουργείο, όπως θες πες το, λες και είναι ανεξάρτητο από όλα τα άλλα. Είναι, δεν το αμφισβητεί κανείς αυτό, αλλά, να βρε αδερφέ, όλοι σε καλούν για ρυθμίσεις, βάζουν τους όρους τους και από δω παν κι οι άλλοι..
- Τι θες να πεις, για εξηγήσου…
- Το ΙΚΑ σου λέει, έλα, έχω ρυθμίσεις, το ίδιο και το ΤΕΒΕ, ΟΑΕΕ, πως το λένε… η εφορία τα ίδια, οι τράπεζες τα ίδια. Παντού ακούς για ρυθμίσεις. Εντάξει;
- Μια χαρά…
- Για βαλ’ τα όλα αυτά κάτω, καν’ τα μια σούμα, και βγάλε συμπέρασμα…, αν έχεις και παιδιά που σπουδάζουν μακριά, αν έχεις και γυναίκα που δεν δουλεύει ή δουλεύει μακριά μη έχοντας πάρει μετάθεση ή απόσπαση… Για πες μου πόσα πρέπει να βγάζει κανείς για να είναι συνεπής; Χώρια τα τρέχοντα έξοδα… Για αυτό σου λέω  ότι ανακοινώνουν ρυθμίσεις ανεξάρτητα από το συμβαίνει γύρω…. Δεν λέω, κάνε ρυθμίσεις, αλλά όχι τυμπανοκρουσίες, χρειάζονται ελαφρότερες ρυθμίσεις. Γιατί, μπορεί να ξεκινήσει κάποιος, αλλά στην πορεία θα γονατίσει…
- Ξέρεις τι άλλο μ’ αρέσει… Οι ανακοινώσεις των ταμείων που μιλάνε για αυτούς που συστηματικά αποφεύγουν να καταβάλλουν τα ασφάλιστρα…
- Πολύ θα το ήθελα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να γελάσω…


Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Δεν ήρθε η ώρα μας ακόμη!
- Τι είναι αυτά που λες; Θεός φυλάξοι! Χτύπα ξύλο!
- Δε πα να βαρέσεις και ολόκληρο δάσος! Δεν το λέω εγώ. Άλλοι το λένε!
- Τι λένε δηλαδή;
- Ότι ακόμη δεν ήρθε η ώρα μας. Όταν θα έρθει τότε θα το συζητήσουμε.
- Και για ποιο πράγμα ακριβώς μιλάς;
- Τι λέγαμε χτες; Για τις πρόωρες συντάξεις. Θα τις φάει το μαύρο σκοτάδι. Όλοι πάνω από εξήντα, κοντά εξηνταδυό και βλέπουμε. Έχει ο Θεός.
- Τι; Είναι αλήθεια αυτό που κυκλοφόρησε;
- Είναι αλήθεια, δεν είναι αλήθεια, δεν ξέρω. Αλλά κατά πως είναι κανονικά, μάλλον για αλήθεια το κόβω. Διότι ξεκίνησε με την συνηθισμένη οδό. Ρίχνουμε τα ψάρια στο τηγάνι και ποιανού του αρέσει και φάει, έχει καλώς. Ποιανού δεν του αρέσει, πάλι, έχει καλώς. Βλέπουμε και πορευόμαστε. Και ανάλογα αλλάζουμε τη συνταγή, ρίχνουμε λίγο λεμονάκι παραπάνω, λίγο λαδάκι για τις βούτες, λίγο πιπεράκι. Διότι όσο πιο πικάντικα τα φαγητά τόσο πιο νόστιμα!
- Και για πες μου, αυτά είναι οριζόντια ή κάθετα;
- Κοίτα να σου πω… Όπως θέλει τα βαφτίζει ο καθένας… Φαντασία να ‘χεις και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα…
- Τώρα που είπες κολοκυθόπιτα, να σε ρωτήσω… τι γίνεται με τις παρακολουθήσεις; Τι είναι πάλι τούτο;
- Ο ένας παρακολουθεί τον άλλον! Μ’ αρέσει που εκπλήσσονται κιόλας! Έχασαν την εμπιστοσύνη τους λέει! Σιγά το καινούριο! Το μόνο ευχάριστο είναι ότι έρχονται αρχές Νοεμβρίου και μας προειδοποιούν κιόλας!
- Ποιοι έρχονται;
- Μα ποιοι άλλοι; Οι Τροϊκανοί!
- Τι θέλουν πάλι αυτοί;
- Γιατί νομίζεις ότι θα σταματήσουν να έρχονται; Αττικός ήλιος είναι αυτός. Που θα βρουν άλλον;
- Το άκουσες κι αυτό; Κομμένοι κι οι καφέδες στα υπουργεία. Κομμένα όλα! Μέτρα λιτότητας. Μόνο για τους Τροϊκανούς οι καφέδες!
- Μπα! Και γιατί δεν φέρνουν το δικό τους θερμός από το σπίτι; Και ο καφές μας είναι νόστιμος;


Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Τι βόμβα ήταν αυτή πάλι!
- Τι βόμβα;
- Μεγατόνων!
- Εγώ δεν άκουσα τίποτα!
- Που να ακούσεις, εσύ!
- Κοίτα να σου πω, κάθε μέρα όλο και κάτι ακούμε! Πέφτουν βόμβες ποικίλων μεγεθών οπότε κάποια στιγμή, τι να σου κάνει, αυτί είναι αυτό, κάτι θα πάθει! Θα επέλθει μια κώφωση! Όχι τελείως, αλλά, άλλα θα ακούμε και άλλα θα καταλαβαίνουμε. Έτσι κι αλλιώς αλλού ‘ντ’ αλλού βρισκόμαστε!
- Αρχίζεις και μαθαίνεις βλέπω!
- Αναρωτιέμαι πόσο γερό στομάχι έχουμε και αντέχουμε ακόμη με αυτές τις διαρροές ειδήσεων από κάθε σημείο του ορίζοντα! Και συγχρόνως …καπάκι και μια διάψευση για να έχουμε να πορευόμαστε!
- Ακριβώς, έτσι…
- Για λέγε όμως, τι ήθελες να πεις…
- Τι να πω…. Πάλι στο προσκήνιο οι συντάξεις, οι χρονολογίες, η μείωση, η αύξηση… ένας κουβάς μεγάλος και μια κουτάλα να τα γυροφέρνει, και από εδώ παν κι οι άλλοι… Όποιον πάρει ο χάρος…
- Άντε πάλι…
- Ναι, δεν βγαίνουμε κύριε, δεν βγαίνουμε, βαλ’ τα κάτω να δεις. Βάλε έσοδα, βάλε έξοδα, δεν βγαίνω, πώς να στο πως αλλιώς, δεν βγαίνω. Πρέπει κάτι να κόψω…
- Καλά, πριν από λίγο διάβαζα ότι η Τρόικα δεν ζητάει περικοπές και τα τοιαύτα…
- Εξαρτάται! Ήταν διαρροή αυτό ή κυκλοφόρησε επίσημα, έτσι για να βρίσκεται, διότι μέχρι στιγμής εγώ δεν έχω καταλάβει ποιος ζητάει τι, και ποιος κάνει τι… Από τον Άννα στον Καϊάφα πάμε…
- Να, δες κι αυτό, διάψευση αυτών που κυκλοφόρησαν, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στις συντάξεις… Δες, να το γράφει εδώ… δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα…
- Τι να πω… Δεν είμαι σίγουρος κι εγώ ποια πραγματικότητα ζω. Είμαι εδώ, είμαι αλλού… είμαι παραπέρα; Δεν ξέρω αν ονειρεύομαι όταν κοιμάμαι, ή όταν νομίζω ότι είμαι ξυπνητός. Γιατί μπορεί να νομίζω ότι δεν κοιμάμαι και να τρέχω δεξιά κι αριστερά, αλλά να το βλέπω αυτό στον ύπνο μου… Να το ονειρεύομαι δια ζώσης… και το αντίστροφο…
- Ησύχασε, πουλάκι μου, ησύχασε…. Δεν είναι τίποτα, θα σου περάσει…



Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΤΙΝΗ


- Το είδες και αυτό που το περάσαμε έτσι στα ξεκούδουνα;
- Ποιο λες;
- Για αυτό, ντε, με τις επαρχίες.
- Γιατί; Τι έχουν οι επαρχίες; Μια χαρά είναι.
- Δεν είπε κανένας ότι δεν είναι μια χαρά…
- Εμ, τότε;  Και να σου πω, μια χαρά είμαστε στην επαρχία. Περνάμε ελαφρύτερα την κρίση. Έτσι θέλω να πιστεύω. Αν ήμασταν στην Αθήνα τρέχα γύρευε τι πείνα θα μας έκοβε. Τότε θα νιώθαμε πραγματική κατοχή! Ασ’ τα να πάνε!
- Καλά το πήγες, αλλά δεν εννοούσα αυτό. Είδες πως μας αποκάλεσε ο γείτονας πάλι; Πρώην Οθωμανική Επαρχία της Ελλάδας!
- Μα πόσο #@*&=@# μπορεί να είναι! Εντάξει, ήμασταν κάποτε κομμάτι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αλλά δεν ήμασταν και οι μόνοι. Βάλε πόσες χώρες ήταν. Χιουμοράκι έκανε ο φίλος μας;
- Χιουμοράκι, ξεχιουμοράκι, το πέταξε σε μια ομιλία που είχε και έκανε και λογοπαίγνιο.
- Φαντάζομαι τι γέλιο θα έπεσε! Θα τα κατάφερε να εντυπωσιάσει πάλι!
- Ναι, ναι, καταχειροκροτήθηκε…
- Για λέγε, φαντάζομαι θα έχει και συνέχεια…
- Το έκανε και μετάφραση στα αγγλικά για να πει τελικά ότι όπως μας λένε αυτοί FYROM θα πρέπει και εμείς να τους λέμε FOPOG  από το (Former Ottoman Province of Greece).
- Μα τι χιούμορ και υψηλό αι κιού είναι αυτό;
- Μη το συζητάς… Ανάλογα θα πρέπει να ονομαστούν και οι υπόλοιπες χώρες της Βαλκανικής… Επειδή ήταν κατακτημένες από τους Οθωμανούς, πάει χάθηκε η Ιστορία τους;
- Μια …απέχθεια με την Ιστορία την έχουν. Ότι είναι ανιστόρητοι, είναι, να λέμε και του στραβού το δίκιο, μη τα θέλουμε όλα δικά μας!
- Και επιμένει ότι δεν διαπραγματεύεται το όνομά τους και την γλώσσα τους ο αθεόφοβος…
- Έχει και πλάτες όμως, δεν μπορείς να πεις… Και τόσα χρόνια το δούλευαν μια χαρά το παραμύθι και εμείς αγρόν αγοράζαμε…
- Ναι, ναι! Και με …δανεικά λεφτά!




Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Και δεν μου λες…
- Α! πες! Ρώτα με! Τι να σου πω;
- Σταυρόλεξα λύνεις;
- Πως σου ήρθε τώρα αυτό; Σταυρόλεξα… Καμιά φορά, όταν θέλω να ξεχαστώ…
- Ωραία!
- Ωραία, γιατί;
- Γιατί η ζωή μας θα γίνει ένα σταυρόλεξο, οριζοντίως ή καθέτως…
- Όλα τα μυστήρια εσύ θα τα ξετρυπώσεις! Τι άκουσες πάλι και είσαι αινιγματικός;
- Κυκλοφορεί μια απορία αν θα είναι οριζοντίως ή καθέτως.
- Δηλαδή;
- Τι δηλαδή; Δεν έχει δηλαδή. Όπως το άκουσες. Οριζοντίως η καθέτως.
- Μάλλον δεν ξέρεις από σταυρόλεξα και τα λες αυτά.
- Εγώ δεν ξέρω; Είσαι βαθιά νυχτωμένος. Σου το ξαναλέω. Μπορεί να μην  είναι οριζοντίως, μάλλον θα είναι καθέτως.
- Το θέμα δεν είναι αυτό. Μπορεί να είναι, αλλά η λέξη παίζει ρόλο. Είναι η ίδια λέξη; Διότι αν είναι η ίδια, τι οριζοντίως τι καθέτως, το ίδιο και το αυτό! Τα ίδια κενά θα γεμίσει. Διότι τα σταυρόλεξα αυτό είναι. Ένα παιχνίδι με τις λέξεις. Προσπαθείς να βρεις ποιες λέξεις ταιριάζουν οριζοντίως και με ποιες συνδυάζονται καθέτως. Καμιά φορά χάνεσαι και όλο ψάχνεις, ψάχνεις και δεν τις βρίσκεις και σπας το κεφάλι σου μέχρι να καταλήξεις. Και όταν την βρίσκεις, χαίρεσαι… Χώρια που απομακρύνεις και τον κίνδυνο της άνοιας.
- Καλά όλα αυτά, αλλά εγώ σου λέω για το οριζοντίως και καθέτως που θα εμφανιστεί ως καινούριος όρος στη ζωή μας…
- Α! τώρα κατάλαβα… Λες για τα καινούρια μαντάτα… Αυτά που προσπαθούν να ξαναβαφτιστούν από την αρχή… Όσο να πεις μια μονοτονία την χαρακτηρίζει την ζωή μας. Όλο μνημόνιο, μνημόνιο, αρχίζει και κουράζει… Τόσο πλούσια η ελληνική γλώσσα όλο και κάτι θα βρεθεί…
- Καλώς τονε και ας άργησε… Λάλησαν τα κοκόρια, βρε…
- Εμ! Τι νόμιζες; Αργώ, αλλά κάτι πιάνω. Δεν είμαι ηλίθιος…
- Οπ! Αυτή την λέξη έψαχνα! Για να δω… Πώς την θέλει; Οριζοντίως ή καθέτως;
    

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Α! Πα πά!
- Τι έγινε;
- Τς! Τς!
- Τι διαβάζεις;
- Πώ, πώ!
- Θα μου πεις τι διαβάζεις; Διαφορετικά σταμάτα τις αναφωνήσεις και  τους θαυμασμούς!
- Τι λες, βρε παιδί μου! Υπάρχουν ακόμη; Και εγώ που νόμιζα ότι είχαν εξαφανιστεί.
- Ποιος εξαφανίστηκε; Τίποτα προϊστορικά θα μου πεις και θα βάλω τις φωνές!
- Ρε, εγώ νόμιζα ότι δεν υπήρχαν πια! Ότι τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι! Ήταν είδος ανθηρό αλλά αφού συνεχίζει και υπάρχει, λες να αισιοδοξούμε ότι έχουμε και εμείς κάποιο μέλλον;
- Θα με τρελάνεις πολύ ακόμη; Κατάληξε κάπου, τέλος πάντων! Το κουράζεις πολύ το θέμα.
- Ξέρεις πόσοι εκατομμυριούχοι υπάρχουν στην χώρα;
- Γι’ αυτό απορείς;
- Εμ, αυτό δεν είναι το κρίσιμο θέμα της εποχής; Το χρήμα! Άμα σου λείπει, τελικά σου λείπουν όλα τα άλλα. Καλός είναι κι ο έρωτας, αλλά δεν τρώγεται!
- Και τι λέει; Τι γράφουν;
- Κοντά οκτώ χιλιάδες εκατομμυριούχοι ζουν στην Ελλάδα, λέει, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα…
- Και ποιο είναι;
- Ότι έχουν καταφέρει να μεγαλώσουν την περιουσία τους κατά είκοσι τα εκατό φέτος σε σχέση με πέρσι! 
- Τι λες, βρε παιδάκι μου! Και έχουμε ακόμη, δεν τέλειωσε η χρονιά!  Κι εμείς τι κάνουμε; Καλά, δεν θέλουμε να γίνουμε εκατομμυριούχοι, ασ’ το, ξεχασ’ το… αλλά τι στραβό έχουμε κάνει και δεν μπορούμε όχι να κάνουμε  αύξηση της περιουσίας…, να την κρατήσουμε σώα και αβλαβή προσπαθούμε και αυτό παίζεται ακόμη… Γράφει με τι ασχολούνται αυτοί οι εκατομμυριούχοι, μπας και δούμε μήπως ακολουθούμε λάθος επάγγελμα;
- Μπα, δεν λέει κάτι τέτοιο…
- Χαζοί είναι; Για να αλλάξουμε κι εμείς, μετά, επάγγελμα;
- Αυτό το μυστήριο που θέλω να λύσω είναι πώς τα κατάφεραν και είχαν αύξηση… Εμείς χρόνια λέγαμε ότι πέρασαν οι εποχές που μπορείς να κάνεις περιουσία… Αντί να την αυξήσουμε, μειώνεται από μόνη της… Κάτι κάνουμε στραβά… δεν εξηγείται διαφορετικά… Βάλε κι αυτούς που έχουν τα λεφτά τους έξω…
- Που έξω;
- Βρε βλάκα, μην κοιτάς έξω από το παράθυρο…



Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ


- Καλώς τον, βρε!
- Καλώς σε βρήκα!
- Που σε χάσαμε τόσο καιρό;
- Το ξέρεις αυτό που λέει, όποιος δεν έχει μυαλό έχει ποδάρια;
- Είναι δυνατόν;
- Το ξέρεις, λοιπόν! Αυτό ακριβώς! Κάνω ένα τρέξιμο, που ούτε το βάζει ο νους σου! Τι είναι ο Βέγγος μπροστά μου; Νήπιο! Μπουσουλάει!
- Τι λες, βρε παιδί μου; 
-Όπως στα λέω. Όπως με βλέπεις και σε βλέπω!
- Τι έπαθες δηλαδή;
- Τι να σου πω τώρα και τι να σου ομολογήσω! Ασ’ τα να πάνε!
- Τι είναι αυτό που ταλανίζει τα λογικά σου;
- Όπα της! Βλέπω ότι βελτιώνεσαι. Το έριξες στο διάβασμα;
-Ασ’ τα αυτά και λέγε!
- Τι να σου πω! Το παν είναι το χρήμα, τελικά! Άμα δεν υπάρχει αυτό, δεν πα να χτυπιέσαι και να λες ό,τι θες! Και στην τρέλα να το ρίξεις, πόσο να κρατήσει κι αυτό; Να μην υπάρχει και μια κινητήριος δύναμις, για να έχουμε να πορευόμαστε;
- Εμ, έχεις δίκιο, δεν έχεις;
- Τι λες, να μην το ξέρω; Τι έχω; Απώλεια συνείδησης; Άλλοι προσπαθούν, κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να την απολέσουμε.
- Τι θες να πεις;
- Η Credit Suisse δημοσίευσε μια έκθεση σύμφωνα με την οποία εμείς, οι Έλληνες, για μας λέει, θέλω να το χωνέψεις, είμαστε, πρόσεξε τι θα πω, είμαστε λέει, πρόσεξε μην πάθεις τίποτα…
- Ε! πες το ντε, μ’ έπρηξες…
- Είμαστε λέει, πλουσιότεροι κατά 10% σε σύγκριση με το 2012! Μπορεί λέει τα χαράτσια, η φορολογία, οι εισφορές να έχουν τσακίσει τους Έλληνες, εν τούτοις δεν παύει να ισχύει αυτό το …απόφθεγμα!
- Καλά είναι σοβαροί; Επικοινωνεί το ετούτο τους με το ετούτο τους;
- Ναι, και πάλι ναι! Σου λέει ο μέσος πλούτος των Ελλήνων ξεπερνά τα 76.000 ευρώ αλλά είναι καλύτερα από πέρσι.
- Μα αφού, έτσι κι αλλιώς δεν τέλειωσε ακόμη η χρονιά; Που στηρίχτηκε αυτή η έκθεση; Βρε, μπας και ήρθε η ανάπτυξη από άλλη πόρτα και τζάμπα ξημεροβραδιαζόμαστε εδώ;  Δεν πήραμε χαμπάρι τέτοια κοσμοϊστορικά γεγονότα; Πάλι θα λείπουμε από το μεγάλο φαγοπότι. Πάλι θα πούνε ότι μαζί τα φάγαμε, και εμείς θα λείπουμε πάλι!
 - Καλά, μην σου πω για την Ελβετία που φτάνει τα 512.000 δολάρια και η Αυστραλία τα 403.000 δολάρια, θα ζαλιστείς! Τι έπαθες; Γιατί τρέμεις;
- Δεν ξέρω, έτσι μου ήρθε, δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το σταματήσω. Από μόνο του γίνεται... Δεν ξέρω τι έπαθα… Δεν ξέρω ποιος είμαι… Δεν ξέρω που είμαι...
- Ηρέμησε, ηρέμησε δεν είναι τίποτα, θα σου περάσει…
- Πώς θα μου περάσει; Εύκολο το έχεις;
- Το παν είναι να πουλάς τρέλα. Ό,τι κάνουν κι αυτοί. Θέλουν να μας αποτελειώσουν λέγοντας ότι είμαστε καλύτερα από πέρσι! Δεν γίνεται διαφορετικά!
-Να αφήσω δηλαδή το κατοστάρι του Βέγγου και να αρχίσω να ρωτάω …αν ξέρει κανείς από βέσπα; 

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

"Σου δίνεται η εντύπωση ότι η εκπαίδευση αλλά και η Παιδεία βρίσκεται υπό μόνιμο διωγμό." Βασίλης Μόσχης

Της Μαρίας Παπανικολάου