Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ | "Σ' ένα γύρισμα της ζωής" | Εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗΣ


Η Αλκυόνη από το ανοιχτό της παράθυρο μας χαμογελά. Μας χαρίζει απλόχερα το πλούσιο της χαμόγελο, φροντίζει να στέκεται κατάματα στον ήλιο, το δυνατό φως δεν την ενοχλεί, και μας φωνάζει να την ακολουθήσουμε. Η φωνή της ακούγεται γλυκιά και πικρή, ένα σύρσιμο πάνω στις πληγές μας που τις μελετά μια μια, και απλώνει τα χέρια της να μας τις δείξει.
Μας θυμίζει το δρόμο από όπου ξεκινήσαμε, ποια μονοπάτια διαβήκαμε και σε ποιο τέρμα έχουμε φτάσει. Μας δείχνει, γιατί ξεχάσαμε πλέον και ακόμη προσπαθούμε να ξεχάσουμε τους δρόμους που διαβήκαμε και ανιστόρητα ζήσαμε. Ένα μπερδεμένο γαϊτανάκι το παρελθόν μας. Μια νύχτα που φέγγιζε σιγά σιγά και υποσχόταν. Διαβήκαμε τα σκοτάδια της να φτάσουμε στο φως. Ανοιχτήκαμε στο πέλαγος και δαμάσαμε τα κύματα του. Έτσι πιστεύαμε, έτσι θέλαμε να πιστεύουμε, έτσι μας άρεσε και ξεχυθήκαμε σε ένα μεγάλο κάμπο για να θερίσουμε καρπούς και αμετανόητους θησαυρούς. Και καθίσαμε στην κορυφή τους, με άγρυπνο το μάτι να τους προστατεύσουμε.
Ήταν στιγμές και ώρες, μέρες και χρόνια που γευτήκαμε απαγορευμένους καρπούς, λαμπύρισαν τα μαλάματα στα χέρια μας και απλωθήκαμε πάνω στις ηδονές τους. Δεν αφήσαμε χώρο για μια μικρή ευτυχία της καρδιάς μας. Για μια μικρή ανάσα της ψυχής μας.
Οι ήρωες της Αλκυόνης είμαστε εμείς, εγώ κι εσύ, όλοι μας, αλλά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, παρά να το φυλακίσουμε για να μη το αντικρίζουμε. Είμαστε οι κυρίαρχοι, οι δυνατοί, οι όποιοι αρχηγοί μιας σκοτεινής ζωής που ακόμη δεν κατάφερε να μας χαρίσει κάτι, παρά μόνο γεμάτες τσέπες, φουσκωμένα στήθια άηχης περηφάνιας και ένα λαμπρό μέλλον που παραπαίει τα βήματά του, ανήμποροι να τα ξεχωρίσουμε από το τρίκλισμα του δικού μας μεθυσμένου νου.
Αλλά δεν είναι πάντα έτσι. “Σ ένα γύρισμα της ζωής” οι ήρωες της Αλκυόνης αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα, τα σαθρά θεμέλια καταρρέουν και η εικόνα αλλάζει. Αναρωτιέται κανείς αν η απότομη στροφή μπορεί να οδηγήσει σε ένα διαφορετικό δρόμο, αν ο χαμένος χρόνος μπορεί να επιστρέψει, αν ο χρόνος που βρίσκεται μπροστά θα ξαναγεννηθεί για να ζήσει όπως του πρέπει.
Οι ήρωες της Αλκυόνης Παπαδάκη καθρεφτίζονται στους δικούς μας καθρέφτες, έζησαν και ζουν τις δικές μας στιγμές, καταποντίστηκαν ανήμποροι και τριγυρίζουν είτε μέσα στο σκοτάδι είτε στο φως που θέλησαν. Πόσο ευδαιμονικός μπορεί να είναι ο καινούριος χρόνος που μας περιβάλλει; Ένας εσωτερικός κόσμος πάλλεται και προσπαθεί να βρει διεξόδους και καινούριες ανάσες. Θα τις βρει αν θέλει!
Οι ήρωες της Αλκυόνης είναι οι καρικατούρες οι δικές μας, είναι ο απρόσμενος ήχος που άλλοτε έχει φωνή και άλλοτε χάσκει με ανοιχτό το στόμα προσπαθώντας έστω να τραυλίσει. Ο χαμένος χρόνος ίσως μπορέσει να μας δείξει αυτό που θα μας προσφέρει την ευδαιμονία που τόσο αποζητάμε. Και είναι καιρός πλέον!

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
"Έχεις σκεφτεί, έχεις αναλύσει τι είναι αυτό που μας συμβαίνει; Γιατί νιώθουμε τόσο έντονα την ανάγκη ο ένας του άλλου;"
"Έχεις προσέξει ποτέ ένα ζευγάρι γλάρων, όταν πετούν ανέμελα στον ουρανό; Πετούν αργά-αργά, πλησιάζει ο ένας στη φτερούγα του άλλου, αγγίζονται, κάνουν λίγο να απομακρυνθούν και πάλι ο ένας ξανάρχεται πλάι στον άλλον και ακουμπάνε τις φτερούγες τους. Πετούν ανέμελα... Νωχελικά... Σίγουρα... Σα να 'ναι δικός τους ο ουρανός. Και είναι δικός τους ο ουρανός. Αμφιβάλλεις; Κι εμάς είναι δικός μας ο ουρανός..."
Δύο ψυχές, η μία με βαριές αποσκευές από το παρελθόν και η άλλη με δανεικές στολές και ψεύτικα παράσημα, συναντώνται για να βαδίσουν μαζί σ' ένα άγνωρο μονοπάτι, σ' ένα γύρισμα της ζωής. 





Από τη στήλη "ΒΙΒΛΙΟ"
των εφημερίδων
ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ
ΘΑΡΡΟΣ | ΚΟΖΑΝΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου