Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ! Ο Βασίλης Μόσχης στην εφημ. ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ | ΚΑΤΕΡΙΝΗ



Δεν γνωρίζουμε που βρισκόμαστε!
Δεν μπορεί όλο αυτό το πικρό γαϊτανάκι που λυσσομανά στην Ευρώπη να είναι ελληνικής κατασκευής. Δεν μπορεί όλη αυτή η ερμαφρόδιτη κατάσταση να είναι γέννημα θρέμμα ελληνικό. Όλο αυτό το ξέφρενο παραλήρημα να είναι ελληνικής καταγωγής. Είναι αδιανόητο.
Ένας διαρκής πυροβολισμός δεν αντέχεται να αντιλαλεί από άκρου σε άκρον. Και ο καθείς να προσπαθεί να καλυφθεί όπως μπορεί, ατάκτως και ετεροχρονισμένα ανησυχών! Η κρίση είναι ευρωπαϊκή, είναι εισαγόμενη, είναι τοπικής προελεύσεως, τρομοκρατικής παραγωγής, πολυτελούς κατασκευής και συνεχώς ασθμαίνουσα. Τι από όλα αυτά; Και συνεχίζει να φυτρώνει σε κάθε πλέον χορταριασμένη γωνία της ελληνικής επικράτειας.
Χαμένοι στο διάστημα και ευρισκόμενοι υπό την επήρεια ενός δαιμονισμένου ναρκωτικού αγγίζουμε μια μέρα που ξαφνικά φυγαδεύεται και ξαναγεννιέται μετά από πολλές μέρες. Προλαβαίνεις να γεννήσεις τις δικές σου απορίες; Να τις απαντήσεις; Να ψηλαφίσεις τι είναι αυτό που σε σπρώχνει στην απώλεια του χρόνου σου; Μια ευθεία γραμμή που ισοπεδώνει την αισιοδοξία σου και σε οδηγεί στον ευτελισμό των ονείρων σου.
Βυθιστήκαμε σε μια λαμπυρίζουσα κατάσταση και γίναμε ξαφνικά οι κάτοικοι μιας εύφορης κοιλάδας. Ρουφήξαμε το οξυγόνο της, καταναλώσαμε τα χρώματα της, τεμαχίσαμε τα χώματα της και τώρα απομείναμε άθλιοι θεατές ενός άνυδρου τοπίου που δεν μπορεί να γεννήσει τίποτα, να θρέψει τίποτα.
Ακολουθούμε τις ευχές, το έλεος των γειτόνων, την μεγαλοθυμία του Θεού μας. Πάντα σκυμμένοι στην πλούσια Ιστορία μας, στην μαγεία ενός γεμάτου παρελθόντος, στην αποζήτηση ενός ξέφρενου ονείρου. Και βυθιστήκαμε στο τέλμα μας.
Τώρα, ρακένδυτοι και ανήσυχοι περιφέρουμε την άγνοιά μας και την ένδειά μας στα χαρούμενα σκλαβοπάζαρα της Δύσης και της Ανατολής. Κανείς δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά και τη λύπη του για την πτώση της Δυναστείας. Μιας δυναστείας που αργοπεθαίνει και απεγνωσμένα ζητά κάποιες ελάχιστες σταγόνες δροσιάς στα ξεραμένα χείλη.
Ο δρόμος μας απελπιστικά χορτάτος από έντρομες κινήσεις μιας τυφλής καθοδήγησης. Κανείς δεν ξυπνά από το λήθαργό του. Να δώσει ώθηση σε αυτό που ακολουθεί τα χνάρια ενός βαθύ και στιγματισμένου ύπνου.
Να διώξει την παραζάλη του και να αφυπνίσει το πρώτο του βήμα.
Για να ακολουθήσουν κι άλλα.
Στιβαρά βήματα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου