Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

ΝΙΚΟΛ ΑΝΝΑ ΜΑΝΙΑΤΗ | ΚΟΜΜΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ



Πόσα μυστικά μπορεί να κρύψει ένας ήλιος που κάθε μέρα αγκομαχώντας μετράει βάσανα και απορημένα μάτια; Σε ποιους κήπους να σταθεί για λίγο, να ρίξει ευτυχισμένο φως σε μπουμπούκια και ανθούς, να τα δει να ξεπετάγονται αμέριμνα για να ρουφήξουν από τη ζωή του;
Κανένας ήλιος δεν είναι ικανός να μαρτυρήσει ποια λουλούδια δεν μπόρεσαν να ξεπεταχτούν δίπλα δίπλα, για να γευτούν το άρωμα που πλημμυρίζει γύρω τριγύρω και όλα μαζί μια αγκαλιά να ανασαίνουν στον ίδιο αέρα, να τα χαϊδεύουν οι ίδιες αχτίνες ενός άσπλαχνου ήλιου.
Η Νικόλ Άννα Μανιάτη σημάδεψε με τη ματιά της και την ευαισθησία της τα “Κομμένα Λουλούδια” του δικού της κήπου. Μας άνοιξε ένα μονοπάτι στο δικό της κήπο και μας οδήγησε εκεί ακριβώς όπου ο ήλιος έπαψε να χαϊδεύει όνειρα, να ζεσταίνει αγκαλιές!
Το μυθιστόρημα της Νικόλ Άννας Μανιάτη θα μπορούσε να είναι μια αληθινή ιστορία. Από τις τόσες αληθινές ιστορίες που δεν βλέπουν το φως του ήλιου, αλλά κρύβονται καλά πίσω από τα σκοτάδια του.
Τα σκοτάδια που κρύβουν πολύ καλά ένοχες σκέψεις και δηλητηριάζουν ανθρώπινες σχέσεις και δεν τις αφήνουν να ανασάνουν και να πορευτούν μαζί και ευτυχισμένα σε μια κοινή πορεία. Ο μικρόκοσμος ενός ζευγαριού πόσο δυστυχισμένος μπορεί να είναι όταν οι δρόμοι ξεδιπλώνονται διαφορετικοί χωρίς κοινό σκοπό, σε μπερδεμένα μονοπάτια!
Σε αυτά τα μονοπάτια μας οδηγεί η Νικόλ Άννα Μανιάτη και μας δείχνει την πορεία και την κατάληξή του. Και ρίχνει άπλετο φως στη μαγική μητρική αγάπη που στέκεται ακλόνητος κέρβερος μπροστά στον κίνδυνο που απειλεί τα παιδιά της. 
Και σβήνει το δικό της δρόμο και χαράζει έναν άλλον για να συνεχίσουν ανενόχλητες οι ψυχές που γέννησε, που δεν θέλει να σβήσουν οι ανάσες τους στα πρώτα βήματά τους κάτω από το δυνατό ήλιο.
Η ζωή, όμως, συνεχίζεται έτσι όπως θέλει αυτή και κρυφογελάει και δεν σταματάει να δίνει πόνους και ευτυχίες και μια μικρή ελπίδα που καθημερινά γιγαντώνεται. Παρακολουθεί ξεχασμένα βήματα, δίνει ελπίδες σε στόχους που επιμένουν και καταφέρνουν να γεμίσουν πάλι τους κήπους με λουλούδια, να ενώσουν τα χρώματα τους και τα αρώματά τους, να προσπαθήσουν να κερδίσουν το χαμένο χρόνο που διαλύθηκε και δεν επιστρέφει.
Η Νικόλ Άννα Μανιάτη μας προσφέρει μια τραγική φιγούρα μάνας που δεν σκέφτεται, δεν πονάει, δεν χαμογελάει. Βρίσκεται μπροστά στη μοίρα της και την υπομένει καρτερικά και σιωπηλά. Οι ανάσες της, τα όνειρά της δεν της ανήκουν πλέον. Είναι ευτυχισμένη με τη συνέχειά της. Κρύβει τον πόνο της και νιώθει ευτυχισμένη με τα κομμένα λουλούδια της που επέστρεψαν στον κήπο. Σε ένα κήπο όπως τον ήθελε, όπως τον έφτιαξε.
Αλλά η ζωή ξέρει πολύ καλά και κρατά μυστικά τις επιθυμίες της. Και γνωρίζει αυτά που δεν τα γνωρίζει κανείς άλλος. Γιατί η ζωή είναι ο χρόνος που φεύγει, μας προσπερνά και χάνεται. Και όταν ωριμάζει ο χρόνος, ρίχνει τα βέλη του σε μια δικαιοσύνη που μπορεί να είναι τυφλή.
Γευτείτε το κείμενο της Νικόλ Άννας Μανιάτη. Ακολουθείστε την στο δρόμο που σας οδηγεί. Και ανακαλύψτε ότι ο δρόμος  του καθενός μπορεί να είναι και δικός σας. Σε κάποια στιγμή, σε κάποια στροφή του μονοπατιού που θα ρίξει ο ήλιος το φως του ή μπορεί να καλυφθεί από κάποιο μαύρο σύννεφο.

Διαβάζουμε στην περίληψη του βιβλίου:

Πώς θα μπορούσε να μετρηθεί η μητρική αγάπη; Με τι να συγκριθεί; Έχει όρια η θυσία στην οποία φτάνει μια μάνα για χάρη των παιδιών της; Η Ευδοκία έκανε αυτό που την πρόσταξε η καρδιά της, δε σκέφτηκε ούτε στιγμή τον εαυτό της.
Ο Χρήστος ήταν μικρό παιδί ακόμη όταν οδηγήθηκε στο ορφανοτροφείο μαζί με τις τρεις αδελφές του, την Αναστασία, τη Στυλιανή και το μωρό, τη Σοφία. Ήταν αυτός που ανέλαβε να τις φροντίζει στις δύσκολες συνθήκες, αδελφός και γονιός μαζί, αποφασισμένος και σκληρός. Όσο σκληρό μπορεί να κάνει η ζωή ένα οκτάχρονο αγόρι. Και όταν τα τρία κορίτσια υιοθετήθηκαν από διαφορετικές οικογένειες και έφυγαν μακριά, ο Χρήστος ήταν και πάλι αυτός που ορκίστηκε ότι κάποτε θα έβρισκε ξανά τις αδελφές του, κι ότι θα αντάμωνε με τη μάνα του, όσα χρόνια κι αν περνούσαν, όσα χρόνια κι αν χρειαζόταν να περιμένει.
Μια ιστορία για τέσσερα παιδιά, τέσσερα κομμένα λουλούδια, που αποδεικνύει ότι η ανιδιοτελής αγάπη έχει το πιο μεθυστικό άρωμα.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου